Αρχική Ρύθμιση των Χρεών Υπερχρεωμένων ΚαταναλωτώνΆρθρο 1. Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ | 2 Νοεμβρίου 2009, 13:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ' | 2 Νοεμβρίου 2009, 13:37

    Αγαπητοί Συμπολίτες και Κυβερνητικοί Αντιπρόσωποι, Επανέρχομαι με αναφορές σε προηγούμενο σχόλιό μου για να βοηθήσω όσο μπορώ και εγώ από την πλευρά μου στην υλοποίηση ενός νομοσχεδίου κοινωνικά δίκαιου που δεν θα αδικεί κανέναν και προπαντός δεν θα έχει νικητές ή ηττημένους! Όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι, οτιδήποτε δανεικό, δεν μας ανήκει αλλά ΠΡΕΠΕΙ να επιστραφεί στον δανειστή μας. Όλοι μας γνωρίζουμε επίσης, και μέσα από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις ότι ο δανειστής, στερείται ενός ποσού που του ανήκει γιά ένα χρονικό διάστημα, προκειμένου να διευκολύνει τον δανειζόμενο, διότι ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ! Είτε σε φιλικό επίπεδο, είτε με το αζημίωτο, αυτή η συναλλακτική σχέση η οποία στηρίζεται στην ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ και στα ΧΡΗΣΤΑ ΣΥΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΗΘΗ (ΒΛΕΠΕ ΦΙΛΟΤΙΜΟ, ΤΙΜΗ, ΥΠΟΛΗΨΗ), διαταράσσεται όταν ένα εκ των δύο μερών συμπεριφερθεί εκτός αυτών των πλαισίων. Υπάρχει όμως και μια παράμετρος που δεν συνυπολογίζεται στην σημερινή βιομηχανοποιημένη διαδικασία παραγωγής δανείων από τις ΤΡΑΠΕΖΕΣ. Η παράμετρος: ανθρώπινος παράγοντας, που μας διαβεβαιώνει πως, όταν ένας άνθρωπος έχει κάτι να χάσει και δεν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, κάνει κάθε δυνατή και φιλότιμη προσπάθεια, να φανεί συνεπής στις υποχρεώσεις του. Όταν όμως κανείς δεν τον υπολογίζει και δεν λαμβάνει υπ' όψιν τις πραγματικές συνθήκες οι οποίες τον οδήγησαν να βρίσκεται σε θέση δυσμενή και όταν, παρόλο που κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να ανταπεξέλθει, αλλά δεν δύναται λόγω συνθηκών που δεν έχουν διαμορφωθεί από τον ίδιο στην κοινωνία, και τις οποίες δεν μπορεί να επηρρεάσει, υπάρχουν κάποιοι όπως οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ και οι ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ που του τοποθετουν μια ΤΑΜΠΕΛΑ ΜΟΜΦΗΣ, σαν μία σύγχρονη μορφή διαπόμπευσης, τότε τί άλλο έχει να χάσει; Κάποτε λέγαμε:"Κάλιο να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα!". Όταν ο άνθρωπος έχει στερηθεί τη αξιοπρέπεια και την υπόληψή του με αυτές τις πρακτικές, τότε τί άλλο έχει να χάσει; Σίγουρα οι ΠΩΛΟΥΝΤΕΣ ΤΟ ΧΡΗΜΑ δεν είναι αθώες περιστερές ή ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ. Η πρακτική των τραπεζών δεν είναι ασύμβατη με τους σκοπούς που επιδιώκουν με βάση το καταστατικό τους και οι οποίοι είναι η απόκτηση κέρδους και η μεγιστοποίησή του. Ως προς τούτο δεν μπορεί κανείς παρά να παραδεχθεί ότι οι τράπεζες απλά… κάνουν την δουλειά τους! Μόνο που δεν την κάνουν καλά, ή μάλλον δεν την κάνουν έξυπνα! Όποιος θέλει έναν πελάτη στο εμπόριο, δεν τον παραφορτώνει με εμπορεύματα, ούτε τον κλέβει και τον εξαπατά, διότι το κέρδος του θα είναι να τον ξαναφέρει στην πόρτα του σύντομα! Η πρακτική των τραπεζών τα τελευταία χρόνια, διέπραξε αυτό ακριβώς το λάθος! Άλλο σημαντικό λάθος ήταν και είναι ότι ο πελάτης δεν αντιμετωπίζεται σαν ιερό πρόσωπο, το οποίο τις τροφοδοτεί και ΩΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΗΣ αλλά και ως ΠΕΛΑΤΗΣ! Σκεφθείτε τι συνέβη όταν ο κόσμος τρόμαξε με την κατάρρευση της LEHMAN BROTHERS στην Αμερική! Πού έφτασαν τις προσφορές για τα επιτόκια καταθέσεων; Άν δεν τους είχαν ανάγκη, γιατί έσπευσαν να τους κρατήσουν πελάτες; Η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών στην Ελλάδα, από την μία γιατί στηρίζεται κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στους παραδοσιακά αποταμιεύοντες μικροκαταθέτες Έλληνες και από την άλλη γιατί, άσχετα με την δημιουργηθείσα κάτάσταση, οι επισφάλειές τους έχουν ήδη αναλογιστεί και τιμολογηθεί μέσα στα αρκούντως υψηλά τους επιτόκια, είναι υψηλή και μάλιστα χωρίς την ανάγκη του πακέτου στήριξης των 28 δις ευρώ. Έτσι πάλι ο Έλληνας ΠΕΛΑΤΗΣ τους προστάτευσε από την ανάγκη να φορτωθούν τα υψηλού κινδύνου λεγόμενα "τοξικά ομόλογα" για να εξασφαλίσουν την ρευστότητά τους. Γιατί λοιπόν η διαβούλευση να μήν γίνει ΤΡΙΜΕΡΗΣ και να εξαργυρώσουν οι Ελληνικές Τράπεζες και την ηθική τους υποχρέωση απέναντι στα Ελληνικά Νοικοκυριά και επιχειρήσεις, τα οποία οι ίδιες "επέτρεψαν" με τις πωλησιακές τους πρακτικές να υπερχρεωθούν; Οι πρακτικές του ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ περί ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ εξαντλούνται μόνο σε κινήσεις βιτρίνας; Γιατί να μήν ελαστικοποιήσουν τις θέσεις τους; ΜΟΝΟ ΚΕΡΔΟΣ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΣΜΑ! Θα πρότεινα λοιπόν -και συγχωρήστε μου πάλι την μακρυγορία μου- τα εξής: 1. Πάγωμα όλων των τόκων στα δάνεια που είναι υπερήμερα, ή καταγγελθέντα. Να κεφαλαιοποιηθούν οι οφειλές που προέκυψαν έως και ένα εξάμηνο μετά την καταγγελία του δανείου και εφεξής το κεφάλαιο που προκύπτει να παραμείνει άτοκο. Αυτό για δάνεια που έχουν καταγγελθεί πρίν την ισχύ του νόμου. Μετά την ισχύ του νόμου να μήν εφαρμόζεται ανατοκισμός στα καταγγελθέντα δάνεια. Αυτό για να υπάρξει ένα σημείο εκκίνησης από το οποίο θα αρχίσει η λύση του προβλήματος και να σπάσει ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ! 2. Ρύθμιση Συγκεντρωσης και Αναχρηματοδότησης, όλων των διασκορπισμένων σε πολλές τράπεζες δανείων με ευνοϊκά επιτόκια και τουλάχιστον ετήσια περίοδο χάριτος, με παράλληλη σύσταση φορέα ελέγχου και παρακολούθησης της πορείας αποπληρωμής της ρυθμισθείσας υποχρέωσης. Ο Φορέας θα αποτελεί κλιμάκιο της Αρμόδιας ΔΟΥ του υποχρέου για την αποφυγή δόλιας εκμετάλλευσης της διάταξης. Αυστηρό πόθεν έσχες και δήλωση στο Ε1 ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ εισοδηματικής ή περιουσιακής διαφοροποίησης κατ΄έτος για την αποφυγή χρήσης κρυφών εισοδημάτων σε προσωπική κατανάλωση και όχι για την αποπληρωμή των δανείων. Η αναχρηματοδότηση (DEBT CONSOLIDATION) θα αφορά αποπληρωμή των χρεωστουμένων από τον οφειλέτη ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ σε οποιαδήποτε τράπεζα ή φορέα (χωρίς ο Δανειολήπτης να παίρνει χρήματα στο χέρι)και η υποχρέωσή του να αποπληρώνει στό κράτος ή στον οποιονδήποτε προβεί στην συγχώνευση των χρεών του(τράπεζα ή άλλο φορέα), μία δόση που θα είναι υποφερτή. Επίσης να προβλέπεται η κατάσχεση υπέρ του ΤΕΛΙΚΟΥ πιστωτή, κάθε ακινήτου που δεν αποτελεί πρώτη κατοικία του οφειλέτη, στην αντικειμενική του αξία πλέον 35% . Σε περίπτωση που ο οφειλέτης αδυνατεί να εξοφλήσει λόγω ανυπαρξίας περιουσιακών στοιχείων ή εισοδήματος, να μην προβλεπεται ολοκληρωτική απαλλαγή γιατί αυτό θα οδηγήσει σε στρέβλωση και κακή χρήση των ευεργετημάτων του Νόμου αλλά να προβλέπεται: η προσφορά από τον Ωφελούμενο Δανειολήπτη -όπου αυτό είναι δυνατόν από άποψης ηλικίας ή σωματικής ικανότητας-, κοινωνικής εργασίας(όχι υπό μορφήν ποινής αλλά υπό μορφήν προσφοράς),σε υπηρεσίες του Δημοσίου Τομέα, που συνάδουν με την αποκτηθείσα από αυτόν γνώση και εμπειρία στις προηγηθείσες εργασιακές του σχέσεις. Έτσι και το κράτος αλλά και το κοινωνικό σύνολο γενικότερα θα ωφελούνται από τον Δανειολήπτη, αλλά και δεν θα υπάρξει έξαρση του νοσηρού φαινομένου διάφοροι επιτήδειοι να μεταβιβάζουν περιουσιακά τους στοιχεία σε συγγενείς, ώστε να εκμεταλλεύονται τις ευνοϊκές διατάξεις του εν λόγω νόμου. Να υπάρχει επίσης για τους αδυνατούντες να αποληρώσουν λόγω ανεργίας, υποχρεωτική ΒΕΒΑΙΩΜΕΝΗ αναζήτηση εργασίας από την ελεύθερη αγορά αλλά και τον ΟΑΕΔ η οποία θα υποβάλλεται στον φορέα μηνιαίως για να συνεχιστεί η ισχύς της ρύθμισης. Στα πλαίσια της επανένταξης στην αγορά εργασίας να μοριοδοτείται και να έχει προτεραιότητα στις Προσλήψεις στο Δημόσιο, ο οφειλέτης, αλλά επίσης να μην χάνει το επίδομα ανεργίας σε περίπτωση επιδοτούμενης ανεργίας, όταν κατορθώνει να εργαστεί με ημιαπασχόληση. Να προσφέρεται επίσης φοροελάφρυνση, ως κίνητρο, στις επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν τέτοια άτομα. 3. Να μήν επιτρέπεται σε καμμία περίπτωση η εκποίηση περιουσιακού στοιχείου, εάν το τοκοχρεωλυτικό δάνειο έχει ήδη διανύσει την ημιδιάρκειά του και έχει αποπληρωθεί σημαντικό μέρος των τόκων που του αναλογούν. Στην περίπτωση που κατατεθεί αίτηση για ρύθμιση από τον οφειλέτη σε αντίστοιχη χρονική στιγμή του δανείου, να παύουν να είναι απαιτητοί οι λοιποί τόκοι και η ρύθμιση να περιλαμβάνει ΜΟΝΟ το ΑΛΗΚΤΟ κεφάλαιο! 4. Τέλος, να πάψει να ισχύει ο όρος ότι σε περίπτωση παράλειψης πληρωμής τριών συνεχόμενων δόσεων (ή περισσότερων, αναλόγως της πολιτικής κάθε τράπεζας και του είδους του δανείου)θα καθίσταται απαιτητό όλο το υπόλοιπο του δανείου (δηλαδή ληγμένο κεφάλαιο και δεδουλευμένοι τόκοι μαζί με το υπόλοιπο άληκτο κεφάλαιο), διότι ως είναι φυσικό, αυτός ο όρος, μετατρέπει μια προσωρινή αδυναμία πληρωμής κάποιων δόσεων του δανείου, οι οποίες αποτελούν κλάσμα του συνολικού οφειλόμενου ποσού, σε οριστική και μόνιμη αδυναμία αποπληρωμής. Διότι πώς είναι δυνατόν, κάποιος ο οποίος δεν έχει την ευχέρεια να αποπληρώσει κάποιες δόσεις, να μπορεί να αποπληρώσει εφάπαξ ολόκληρο το κεφάλαιο; Και μόνη της αυτή η ρήτρα, παράγει των πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε τώρα. Να πάψει να λειτουργεί ο ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ως πανάκεια για την συναλλακτική συμπεριφορά και να λειτουργεί μόνο το αντίστοιχο τμήμα της κάθε ΤΡΑΠΕΖΑΣ που εκτιμά και συνυπολογίζει τα στοιχεία και τις δυνατότητες κάθε πελάτη ξεχωριστά. Οι Τράπεζες έχουν μεγάλη εμπειρία σε αυτόν τον τομέα. Άλλωστε αυτές ελέγχουν την βιωσιμότητα Επιχειρηματικών σχεδίων και αποτελούν τους φορείς που εγκρίνουν τις επιδοτούμενες μέσω ΕΣΠΑ επενδύσεις. Σπάνια πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους... εκτός άν αυτό τις εξυπηρετεί! Με εκτίμηση σε όλους, Δημήτριος Α. Ζαφείρης