Αρχική Αναπτυξιακό ΠολυνομοσχέδιοΜΕΡΟΣ ΙΒ’ – ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ – ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ – Συλλογικές Εργασιακές Σχέσεις – Άρθρο 49 – Εξαιρέσεις από την εφαρμογή όρων συλλογικών ρυθμίσεωνΣχόλιο του χρήστη Κώστας Κανελλόπουλος | 15 Σεπτεμβρίου 2019, 23:25
  • Σχόλιο του χρήστη 'Κώστας Κανελλόπουλος' | 15 Σεπτεμβρίου 2019, 23:25

    Στα εργασιακά θέματα φαίνεται ότι το Πολυνομοσχέδιο σε ορισμένα θέματα επιστρέφει σε προ μνημονιακές ρυθμίσεις, ενδεχομένως λόγω της δύναμης της αδράνειας, οι οποίες κάθε άλλο παρά εκσυγχρονιστικές ή αναπτυξιακές μπορούν να χαρακτηριστούν. Ειδικότερα στο άρθρο 49 καταγράφονται τα είδη των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (σσε) που μπορούν να συνάψουν οι αρμόδιοι φορείς. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι εάν πρέπει να υπάρχουν και οι λεγόμενες ομοιοεπαγγελματικές σσε που αφορούν τους εργαζόμενους ορισμένου επαγγέλματος (ειδικότητας?) είτε σε επίπεδο πόλης ή περιφέρειας (τοπικές ομοιοεπαγγελματικές) ή σε ολόκληρη τη χώρα (εθνικές ομοιοεπαγγελματικές). Ή εναλλακτικά να υπάρχουν μόνο οι εθνικές γενικές σσε που θέτουν την ελάχιστη προστασία για όλους τους εργαζόμενους, οι κλαδικές που αφορούν όλους τους εργαζόμενους ομοειδών επιχειρήσεων (του ίδιου κλάδου) είτε σε τοπικό είτε σε εθνικό επίπεδο, καθώς και οι επιχειρησιακές που αναφέρονται στους εργαζόμενους μιας επιχείρησης. Έχει σημασία να δούμε εάν οι ομοιοεπαγγελματικές σσε βοηθούν στην ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων, στην προαγωγή των επενδύσεων και της απασχόλησης, καθώς και σε δίκαιη και αποτελεσματική διάρθρωση των αμοιβών εργασίας. Αξίζει να σημειωθεί εξ αρχής ότι στις χώρες της ΕΕ αλλά και γενικότερα κατά κανόνα δεν συναντώνται ομοιοεπαγγελματικές σσε, αλλά κλαδικές (με ρήτρα εξαίρεσης) και επιχειρησιακές. Αυτό εξυπηρετεί την επιχείρηση που γνωρίζει όταν υπογράφει μια σσε ή όταν υπόκειται στην αντίστοιχη κλαδική ποιο είναι και θα είναι το κόστος εργασίας και ανάλογα θα δράσει. Το ίδιο ισχύει και για τους εργαζόμενους της επιχείρησης που θα γνωρίζουν τις απόλυτες αλλά και σχετικές αμοιβές τους και ανάλογα θα συμπεριφέρονται. Αντίθετα με τις ομοιοεπαγγελματικές σσε η επιχείρηση αντιμετωπίζει συνεχή αβεβαιότητα και εργασιακή ανασφάλεια για το τι τέξεται η επιούσα, αφού όλο και κάποια επαγγελματική συνδικαλιστική οργάνωση μπορεί να εγείρει και πετύχει αυξήσεις μισθών (πολλές φορές μέσω διαιτητικών αποφάσεων). Εάν αυτό γίνει με συγκεκριμένο επάγγελμα την περίοδο t γιατί μην προσπαθήσει την t+1 περίοδο άλλο επαγγελματικό συνδικάτο κοκ. Και αυτά που αναφέρω δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα της προ μνημονίων περιόδου. Έχει αναφερθεί μικρομεσαία επαρχιακή βιομηχανία τροφίμων που έπρεπε, μεταξύ άλλων, να εφαρμόζει και δεκαέξι (16) ομοιοεπαγγελματικές σσε. Ήδη και αυτή έχει πέσει θύμα της λεγόμενης αποβιομηχάνισης. Σκέφτονται οι θεσπίζοντες τέτοιες ρυθμίσεις πώς η διοίκηση τέτοιων εταιριών καθώς και ο ταλαίπωρος λογιστή τους μπορούν ακόμη και με καλή διάθεση να είναι νόμιμοι? Από την άλλη πλευρά και οι γκρίνιες ανάμεσα στο προσωπικό γιατί αυτός ή αυτοί με το γερό επαγγελματικό συνδικάτο να παίρνουν περισσότερα από τον διπλανό τους. Αντίθετα με τις κλαδικές ή επιχειρησιακές σσε, που εξ ορισμού καλύπτουν όλο το προσωπικό, υπάρχει ασφάλεια για το κόστος εργασίας και συνήθως εργασιακή ειρήνη στο μεσοδιάστημα των σσε, καθώς και μια εν πολλοίς αξιοκρατική διάρθρωση αμοιβών ανάλογα με τα προσόντα, την προϋπηρεσία και την ευθύνη των εργαζομένων, όπως την προσεγγίζουν οι εκπρόσωποι εργαζομένων και εργοδοτών. Σε τέτοιο πλαίσιο προφανώς ενθαρρύνονται οι επενδύσεις, η απασχόληση και η συνεννόηση εργοδοτών και εργαζομένων. Βέβαια η ανυπαρξία ομοιοεπαγγελματικών σσε συνεπάγεται ουσιαστική απαξίωση των αντίστοιχων επαγγελματικών συνδικάτων (προφανώς θα υπάρξουν αντιδράσεις). Ωστόσο θα αναβαθμιστεί ο ρόλος των κλαδικών και επιχειρησιακών συνδικάτων. Εάν η χώρα θέλει να εκσυγχρονιστεί και αναπτυχθεί πρέπει να κινηθεί ταχέως προς αυτή την κατεύθυνση. Οι ανταγωνίστριες ήδη το έχουν κάνει.