Αρχική Αναπτυξιακό ΠολυνομοσχέδιοΜΕΡΟΣ Ι΄ – ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΙΑ – Άρθρο 16Σχόλιο του χρήστη WWF Ελλάς | 17 Σεπτεμβρίου 2019, 13:46
Υπουργείο Ανάπτυξης Νίκης 5-7, 10180, Αθήνα email: public@mnec.gr Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Όπως και με τις ισχύουσες διατάξεις, δεν είναι καθόλου σαφές πώς επιλύονται διαφωνίες σχετικά με τα όρια του πεδίου εποπτείας ή πλαισίου αρμοδιοτήτων ελέγχου (βλ. ιδίως την 8η παράγραφο). Είναι πολύν εύκολο για τον ελεγχόμενο να αρνείται κάθε έλεγχο ελλείψει πρωτοκόλλου συνεργασίας – κάτι που, σύντομα, θα είναι ο κανόνας (πρβλ. την προτεινόμενη διάταξη του άρθ.130Α παρ. 2, όπως προστίθεται με την 5η παράγραφο). Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει κανένα εχέγγυο κατά καταχρηστικών και παρελκυστικών αρνήσεων ελέγχου εκ μέρους των ελεγχόμενων, οι οποίοι μπορούν στην ουσία να ματαιώνουν κάθε εποπτική ενέργεια. Για τους λόγους αυτούς, αν θεσπιστούν οι προτεινόμενες ρυθμίσεις, κάθε δυνατότητα αιφνιδιαστικού ελέγχου χάνεται, με αποτέλεσμα την απόλυτη ατιμωρησία. Η ευρύτατη θεσμοθέτηση των ιδιωτών ελεγκτών [βλ. παρ. 5 και 8 του άρθ. 16, καθώς και άρθ. 14, παρ. 11 έως 13, και ειδικά για ιδιώτες ελεγκτές ΜΠΕ, βλ. άρθ. 15 παρ. 5 του νομοσχεδίου], θα αποδυναμώσει περαιτέρω τις δυνατότητες ελέγχου, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, την ασφάλεια, την ποιότητα των υπηρεσιών και την δημόσια υγεία. Είναι σαφές ότι το status των ιδιωτών ελεγκτών είναι αμφίβολης συνταγματικότητας, και δεν είναι σαφές ποιες είναι οι αρμοδιότητές τους. Ακόμα όμως και αν επιλυθούν οι νομικές ασάφειες, ιδιώτες που στερούνται τις στοιχειώδεις διασφαλίσεις που συνδέονται με την άσκηση δημόσιας εξουσίας θα είναι εξαιρετικά απρόθυμοι να προβούν σε αποτελεσματικούς ελέγχους. Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι κανόνες κατά της σύγκρουσης συμφερόντων που προτείνει το νομοσχέδιο για τους ιδιώτες ελεγκτές (ιδίως 14 παρ. 11) είναι τελείως ανεπαρκείς, και δεν αποτρέπουν την σύγκρουση συμφερόντων (κυρίως λόγω του 3ετούς περιορισμού, και της απαίτησης του «κοινού ελέγχου», η οποία δεν απαγορεύει την παροχή υπηρεσιών σε επιχειρήσεις που συμπράττουν με τους ελεγχόμενους με άλλους τρόπους).