Αρχική Στρατηγικές επενδύσεις και βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσειςΆρθρο 5 Παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίαςΣχόλιο του χρήστη Εμμανουέλα | 8 Σεπτεμβρίου 2021, 17:15
  • Σχόλιο του χρήστη 'Εμμανουέλα' | 8 Σεπτεμβρίου 2021, 17:15

    ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ & ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ ΡΑΦΗΝΑΣ (Κίνηση Πολιτών για την προστασία των ρεμάτων, των εσωτερικών και των παράκτιων υγροτόπων της υδρολογικής λεκάνης του ρέματος Ραφήνας, μέλος των Φορέων & Κινήσεων για την Προστασία των Ρεμάτων-Ρεματτική) Το Ν/Σ πρέπει να αποσυρθεί στο σύνολό του. Μετά τις φωτιές του φετινού καλοκαιριού, η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση «έκτακτης περιβαλλοντικής κρίσης» αντί να φέρνει προς ψήφιση Ν/Σ όπως το παρόν, που θα προκαλέσουν περαιτέρω υποβάθμιση στα οικοσυστήματα και τη βιοποικιλότητα της χώρας μας. Πιο συγκεκριμένα: Παρ.1 Η παραχώρηση δικαιώματος χρήσης αιγιαλού, παραλίας, συνεχόμενου ή παρακείμενου θαλάσσιου χώρου ή του πυθμένα για απλή χρήση ή ακόμη περισσότερο για την εκτέλεση έργων: α/δεν είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και με τον Αστικό Κώδικα (ΑΚ) Από το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος ως και στο άρθρο 57 του ΑΚ απορρέει το δικαίωμα του ατόμου προς χρήση του αιγιαλού και της παραλίας ως κοινοχρήστων πραγμάτων. Το δικαίωμα χρήσης των αγαθών αυτών αποτελεί έκφανση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στο περιβάλλον, όπως τούτο έμμεσα τριτενεργεί, μέσω των διατάξεων των άρθρων 57 και 966 επ. ΑΚ. Η υποβάθμιση των ως άνω κοινοχρήστων περιβαλλοντικών αγαθών που θα επέλθει από τη συρρίκνωση και αλλαγή χρήσης τους λόγω των κατασκευαστικών έργων που προβλέπει το παρόν άρθρο, συνιστά προσβολή της προσωπικότητας σύμφωνα με το άρθρο 57 και γεννά αξίωση για άρση της προσβολής, για αποζημίωση και για ικανοποίηση ηθικής βλάβης (άρθρα 57 και 59 ΑΚ) β/ αντίκεινται στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που υιοθέτησε τη Σύσταση 2002/413 της 30ης Μαΐου 2002 «σχετικά με την εφαρμογή στην Ευρώπη της ολοκληρωμένης διαχείρισης των παράκτιων ζωνών» βάσει της οποίας η μεγάλη περιβαλλοντική σημασία της παράκτιας ζώνης για την Ευρώπη, η μοναδική βιοποικιλότητα των παράκτιων ζωνών από απόψεως χλωρίδας και πανίδας, η συνεχής υποβάθμιση των συνθηκών στις ευρωπαϊκές παράκτιες ζώνες και ο αυξανόμενος κίνδυνος που διατρέχουν εξαιτίας των κλιματικών μεταβολών, η αύξηση του πληθυσμού και η εξέλιξη των οικονομικών δραστηριοτήτων, δημιουργεί την ανάγκη εφαρμογής μίας περιβαλλοντικά αειφόρου, οικονομικά δίκαιης, κοινωνικά υπεύθυνης και πολιτισμικά ευαίσθητης διαχείρισης των παράκτιων ζωνών . γ/ δε συνάδει με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στο πρόσφατο παγκόσμιο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης για την Διατήρηση της Φύσης IUCN στη Μασσαλία, όπου δεσμεύτηκε στην κατάρτιση ειδικής στρατηγικής για την βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη ώστε ο τουρισμός να μην λειτουργεί εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου η οικονομική αξιοποίηση των παράκτιων περιοχών είναι ανεξέλεγκτη αναφορικά με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της, οι παραχωρήσεις και ακόμη περισσότερο η δυνατότητα εκτέλεσης μεγάλων έργων στρατηγικής σημασίας όπως αυτά προσδιορίζονται στο Αρ.2 στα παράκτια και θαλάσσια οικοσυστήματα, με μόνο κριτήριο το συνολικό κόστος της επένδυσης και τον αριθμό των ΕΜΕ που δημιουργούν και όχι με κριτήριο την περιβαλλοντική αξία των τόπων (προστατευόμενων ή μη) θα επιφέρει μόνιμες, ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ στα παράκτια οικοσυστήματα και τη βιοποικιλότητα, δεσμεύσεις που η Ελλάδα έχει αναλάβει ως μέλος της ΕΕ και ήδη έχει επανειλημμένα καταδικαστεί από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια με υπέρογκα πρόστιμα που πληρώνει ο ελληνικός λαός. Παρ.4 Ο προσδιορισμός χρόνου διαβούλευσης μόλις 7 ημερών (!!!) και ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ και όχι για την ίδια την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ των μεγάλης κλίμακας «στρατηγικών επενδύσεων», όπως αυτά προσδιορίζονται από το Αρ.2 , αντίκειται στην υποχρέωση της χώρας μας όπως αυτή απορρέει από την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία για ΕΥΡΕΙΑ δημόσια διαβούλευση. Παρ.5 Η δημιουργία νέων δημοσίων κτημάτων προς παραχώρηση που δημιουργούνται από τη μετατόπιση προς τη θάλασσα του ορίου του αιγιαλού, λόγω κατασκευής ή επέκτασης των έργων ή προσχώσεων, δημιουργεί επιπλέον περιβαλλοντικές πιέσεις στα παράκτια και θαλάσσια οικοσυστήματα και άρει την κοινοχρησία του παλαιού αιγιαλού, ο οποίος ως επέκταση του φυσικού αιγιαλού είναι απολύτως αναγκαίος για την ελεύθερη και ακώλυτη προσπέλαση του τελευταίου. Αντίκειται επομένως στο άρθρο 24 του Συντάγματος, το οποίο προστατεύει όχι απλώς τον αιγιαλό και την παραλία αλλά τα παράκτια οικοσυστήματα (ΣτΕ 3346/1999), τα οποία δύνανται να εκτείνονται και πέραν της παραλίας, στην περιοχή του παλαιού αιγιαλού.