Αρχική Στρατηγικές επενδύσεις και βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσειςΆρθρο 5 Παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίαςΣχόλιο του χρήστη WWF Ελλάς | 8 Σεπτεμβρίου 2021, 19:48
  • Σχόλιο του χρήστη 'WWF Ελλάς' | 8 Σεπτεμβρίου 2021, 19:48

    Η διάταξη σε κάποιον βαθμό απηχεί ισχύουσες ρυθμίσεις (8 ν. 3894/2010, 14-14α ν. 3986/2011). Σε κάθε περίπτωση, και για τους λόγους που αναλύονται στη συνέχεια, το ισχύον καθεστώς επιδεινώνεται. Πρώτον, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το σημερινό καθεστώς για τις στρατηγικές επενδύσεις επιτρέπει την απαγόρευση χρήσης των παράκτιων εκτάσεων της στρατηγικής επένδυσης, αλλά μόνο εφόσον πρόκειται για «ακίνητα που δημιουργούνται από τη μετατόπιση προς τη θάλασσα του ορίου του αιγιαλού, λόγω κατασκευής ή επέκτασης …έργων ή προσχώσεων» (πρβλ. 8 παρ. 4 και παρ. 5 ν. 3894/2010). Αντιθέτως, η προτεινόμενη διάταξη προβλέπει την απαγόρευση χρήσης σε όλες τις περιπτώσεις παραχώρησης χρήσης και αιγιαλού (πρβλ., συνδυαστικά, παρ. 6, 4 και 3). Με τον τρόπο αυτόν, το νομοσχέδιο δημιουργεί και ένα κίνητρο που ευνοεί την αλλοίωση με τεχνικά έργα του φυσικού αναγλύφου της παράκτιας ζώνης, ενώ θα έπρεπε να διασφαλίσει ακριβώς το αντίθετο – στρατηγικές επενδύσεις που εντάσσονται, στον μέγιστο δυνατό τεχνικά βαθμό, στο φυσικό ανάγλυφο της πολλαπλώς απειλούμενης παράκτιας ζώνης. Δεύτερον, το νομοσχέδιο και η ισχύουσα ρύθμιση αντιφάσκουν, διότι η «παραχώρηση απλής χρήσης» (παρ. 3) – δηλαδή, η παραχώρηση που δεν θίγει τον κοινόχρηστο χαρακτήρα – είναι ασυμβίβαστη με την απαγόρευση χρήσης του αιγιαλού από τρίτους (παρ. 6). Θα έπρεπε, συνεπώς, να διατυπωθεί με ακρίβεια η νομοθετική βούληση, δηλαδή ο αποκλεισμός της παραλίας στους τρίτους, προκειμένου τουλάχιστον να διευκολυνθεί η διαβούλευση και η αξιολόγησή της. Τρίτον, επισημαίνουμε τη μεγάλη διεύρυνση της έννοιας της στρατηγικής επένδυσης, που εισάγει το νομοσχέδιο (πρβλ. 1 παρ. 1 ν. 3894/2010, σε σχέση με το άρθρο 1 του νομοσχεδίου). Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το Πρωτόκολλο Ολοκληρωμένης Διαχείρισης της Παράκτιας Ζώνης, που είναι μέρος του εθνικού και ενωσιακού δικαίου, απαιτεί χωροταξικό σχεδιασμό της παράκτιας ζώνης [άρθ. 6 στ) και 20 του Πρωτοκόλλου]: η απαίτηση αυτή δεν ικανοποιείται ούτε από τα ΕΣΧΑΣΕ του άρθρου 10 – που συντάσσονται εκ των υστέρων για να εξυπηρετήσουν την επένδυση, και σε κάθε περίπτωση δεν είναι υποχρεωτικά – ούτε, πολύ περισσότερο, στην περίπτωση που δεν συντάσσονται ΕΣΧΑΣΕ (πρβλ. παρ. 2). Σε καιρό κλιματικής κρίσης, η προστασία της παράκτιας ζώνης πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα επείγουσας προτεραιότητας για την προστασία ανθρώπων και υποδομών από κλιματικές καταστροφές. Δυστυχώς, το νομοσχέδιο αυτό κατευθύνει την αναπτυξιακή πορεία της χώρας προς την αντίθετη κατεύθυνση και επιδεινώνει τόσο την τρωτότητα των στρατηγικών επενδύσεων όσο και το οικονομικό κόστος από ακραία καιρικά φαινόμενα.