Αρχική Προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚΆρθρο 2 Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη Σίμος Ι. Σαμαράς | 23 Απριλίου 2010, 16:31
Υπουργείο Ανάπτυξης Νίκης 5-7, 10180, Αθήνα email: public@mnec.gr Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
(Το παρόν σχόλιο υποβάλλεται εκ νέου λόγω επειδή για αδιευκρίνιστους λόγους δεν δημοσιεύθηκε την προηγούμενη φορά που υποβλήθηκε). Το άρθ. 2 του παρόντος προσχεδίου κοινής υπουργικής απόφασης (εφεξής: ΠρσχΚΥΑ) προβλέπει ορισμένες εξαιρέσεις, όπως ακριβώς το άρθ. 2 Οδηγίας 2008/48/ΕΚ (εφεξής: η Οδηγία, ή, απλώς, Οδ.). Αυτές οι εξαιρέσεις έχουν κατά την αιτιολογική σκέψη αριθ. 10 του Προοιμίου Οδ. Την έννοια της οριοθέτησης των περιπτώσεων για τις οποίες δεν γίνεται εναρμόνιση, όχι εκείνων στις οποίες δεν επιτρέπεται να επεκταθούν οι ρυθμίσεις της Οδ. Αυτό προβλέπεται ρητά από την ανωτέρω αιτιολογική σκέψη ως προς το ποσό των πιστώσεων. Με το μέχρι σήμερα ισχύον άρθ. 7 περ. ζ΄ ΚΥΑ Φ1-983/1991 περιορισμός στο ανώτατο ποσό της πίστωσης δεν ισχύει. Τίθεται λοιπόν ζήτημα γιατί να επαναφερθεί, από τη στιγμή μάλιστα που το ανώτατο όριο του ποσού κατά το ΠρσχΚΥΑ και την Οδ. Στα άρθρα αυτών 2 § 2 περ. γ΄ δεν είναι ιδιαιτέρως υψηλό (€ 75.000,00). Από τη στιγμή μάλιστα που τέτοια απόκλιση ρητά επιτρέπεται από την Οδ., δεν υπάρχει λόγος να παύσει να ισχύει η υπάρχουσα. Περαιτέρω, οι ρυθμίσεις των άρθρων 3, 4, 5, 7-11, 16, 17, 19-21, 23 & 25 ΠρσχΚΥΑ και οι ταυτάριθμες της Οδ. είναι δεκτικές ευρύτερης εφαρμογής, δηλ. όχι μόνο στις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης όπως οριοθετούνται στενά από το ΠρσχΚΥΑ και την Οδ., γιατί εκφράζουν τις αρχές της καλής πίστης και των χρηστών συναλλακτικών ηθών με αφορμή τις συμβάσεις που αφορούν τα ερμηνευόμενα νομοθετήματα και όχι εξειδικευμένα μόνο στην περίπτωση των συμβάσεων αυτών. Οι παραπάνω διατάξεις θα μπορούσαν, λοιπόν, να εφαρμοστούν και σε συμβάσεις πίστωσης με ασφάλεια επί ακινήτων ή για την απόκτηση των τελευταίων (άρθ. 2 περ. α΄ & β΄ ΠρσχΚΥΑ & Οδ.) και, κατά συνέπεια, να περιοριστεί ως προς αυτές τις κατξηγορίες συμβάσεων η εξαίρεση του άρθρου 2 § 2 ΠρσχΚΥΑ. ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών http://www.nomologio.wordpress.com