Υπουργείο Ανάπτυξης Νίκης 5-7, 10180, Αθήνα email: public@mnec.gr Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Το θέμα του καμποτάζ έχει αποκτήσει μεγάλη σημασία ειδικά από τη στγμή που η κυβέρνηση διατείνεται ότι ξεκινάει μια σχεδιασμένη και καλά οργανωμένη προσπάθεια να προσελκύσει κεφάλαια και επενδύσεις που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, τη στιγμή όπου έχει εισέλθει σε ύφεση λόγο των μέτρων περιορισμού της εσωτερικής ζήτησης. Στο παρελθόν κυριάρχησε στην ελληνική κοινή γνώμη ότι η απασχόληση (κατά ένα έμμεσο τρόπο η ανάπτυξη) διασφαλίζεται μέσω της νομοθετικής προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων. Όμως αυτή η λογική κάνει τους επιχειρηματίες-επενδυτές να διαγράφουν την ελληνική αγορά από τις ζώνες του ενδιαφέροντος τους, να επενδύουν σε ανταγωνίστριες της ελληνικής αγοράς χώρες, με τελικό αποτέλεσμα τη σταδιακή αποδυνάμωση της απασχόλησης. Εγώ δε ξέρω πολλά ούτε από θάλασσα ούτε από λιμάνια και πλοία. Τη γνώμη μου λέω σαν πολίτης με ελάχιστες ειδικές γνώσεις επί του αντικείμενου του άρθρου. Η β της παραγράφου 1 επιβάλει στην επενδύτρια εταιρεία ορισμένους περιορισμούς -όπως είναι σαφές- και ίσως λόγο της άγνοιας μου, ούτε παράλογα τα βρίσκω, ούτε ιδιαίτερα αποτερεπτικά για τους επενδυτές στο χώρο της κρουαζιέρας. Η γ της παραγράφου 1 αντιθέτως μοιάζει υπερβολικά ασαφής. Αφήνει στην εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου να ασκεί την πολιτική της στο θέμα αυτό, και να διαπραγματέυεται την κάθε σύμβαση ξεχωριστά. Νομίζω ότι καταφέρνει να μη διασφαλίζει καμία πλευρά και για τίποτα, και δε καταλαβαίνω το λόγο που προτιμήθηκε αυτή η λογική. Επίσης αναφέρεται ότι το υπουργείο θα διαπραγματεύεται μεταξύ άλλων την δημιουργία επενδύσεων από τους πλοικτήτες, υποθέτω σε υποδομές. Αυτό δυνάται να λειτουργήσει θετικά και διασφαλίζει ένα πνεύμα ανταγωνισμού στις διαπραγματεύσεις προς όφελος του ελληνικού δημοσίου στον τομέα των τουριστικών υποδομών, αλλά είναι τόσο ασαφή και αόριστα όσα αναφέρονται, που δίνουν την εντύπωση ενος "τσαπατσούλικου" κειμένου που περισσότερο ενδιαφέρεται για τις εντυπώσεις παρά για την ουσία. Η δ της παραγράφου 1 μοιάζει να είναι αυτονόητη. Δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για τους επιχειρηματίες στο χώρο της κρουαζιέρας. Εν τέλει το κρίνω ως προχειροδουλειά και έτσι αξιολογώ την αρμόδια υπουργό και τη κυβέρνηση για τις ενέργειες τους στο συγκεκριμένο θέμα, πάντα κατα τη δική μου κρίση.