Αρχική Ρύθμιση των Χρεών Υπερχρεωμένων ΚαταναλωτώνΆρθρο 1. Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΤΣΕΡΕΜΕΓΚΛΗΣ | 28 Οκτωβρίου 2009, 15:48
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΤΣΕΡΕΜΕΓΚΛΗΣ' | 28 Οκτωβρίου 2009, 15:48

    Παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την εξέλιξη κάθε δημόσιας διαβούλευσης και πιστεύω ότι η διαδικασία αυτή βαθαίνει και διευρύνει την Δημοκρατία στη χώρα μας .Έχω ωστόσο να κάνω μια παρατήρηση . Νομίζω ότι θα πρέπει να είμαστε ενήμεροι για το πριν και το μετά. Πριν δηλαδή προχωρήσει ένα σχέδιο νόμου προς ψήφιση στην Βουλή και εφόσον έχει αναρτηθεί στο διαδικτυο σε δημόσια διαβούλευση θα πρέπει να γνωρίζουμε σε ποια σημεία άλλαξε σε σχέση με το αρχικό λόγω της διαβούλευσης. Μόνο έτσι η δημόσια διαβούλευση έχει νόημα και ουσία .Σε αντίθετη περίπτωση ξευτελίζεται από ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ σε ΕΚΘΕΣΗ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟΨΕΩΝ των συμπολιτών μας με το κράτος. Σχετικά με το σχέδιο νόμου που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται σε διαβούλευση. Δεν είμαι νομικός ,άρα δεν έχω την δυνατότητα και τη γνώση να κρίνω την νομική πλατφόρμα στην οποία στηρίζεται ,μπορώ ωστόσο να επισημάνω πράγματα και να κρίνω την συνολική του φιλοσοφία . Η γενική κατεύθυνση του σχεδίου νόμου είναι θετική από την στιγμή που απευθύνεται σε όλους εκείνους τους συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα και βρίσκονται σε απόγνωση. Ωστόσο ένα λάθος που εντοπίζω βρίσκεται στον διαχωρισμό υπερχρεωμένων καταναλωτών από υπερχρεωμένους μικρούς επιχειρηματίες. Θα έχετε ίσως εντοπίσει ότι η μεγαλύτερη ανταπόκριση στην δημόσια αυτή διαβούλευση προέρχεται από μικρούς επιχειρηματίες που εκπέμπουν με αυτόν τον τρόπο κραυγή απελπισίας . Τι διαφορά έχει ο ιδιοκτήτης μιας μικρής ατομικής επιχείρησης με τζίρο που δεν ξεπερνά τις 300.000 € και απασχολεί 1 ή 2 άτομα προσωπικό από τον μισθωτό και τον συνταξιούχο? Απολύτως καμία σε ότι αφορά τις αποδοχές τους και τεράστια σε ότι αφορά τις υποχρεώσεις αυτού του ανθρώπου απέναντι στο Δημόσιο ,τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τις Τράπεζες. Οι πρακτικές των εμπορικών τραπεζών επί της ουσίας τον κατέστησαν υπερχρεωμένο καταναλωτή και να με ποιον τρόπο: Ζήτησε ο άνθρωπος ένα δάνειο επαγγελματικό από την τράπεζα για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του έναντι του Δημοσίου (ΦΠΑ,ΦΟΡΟΣ,ΤΑΜΕΙΑ) .Η τράπεζα έκρινε πως λόγο οικονομικών του στοιχείων δεν θα πρέπει να του χορηγήσει το συγκεκριμένο δάνειο ,του αντιπρότεινε όμως να του χορηγήσει ένα ανοιχτό καταναλωτικό δάνειο ,φυσικά με μεγαλύτερο επιτόκιο και επαχθέστερους όρους(δέσμευση προσωπικής περιουσίας ως εξασφάλιση κά). Ο άνθρωπος αυτός κάλυψε προσωρινά τις υποχρεώσεις του προς το Δημόσιο με δανεικά χρήματα και εγγύηση την μια και μοναδική του κατοικία ,και το Δημόσιο σήμερα έρχεται με το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου να τον αποκλείσει από οποιαδήποτε ευνοϊκή ρύθμιση γιατί έχει χρεωθεί με την επιχειρηματική του ιδιότητα. Η αδικία λοιπόν είναι καταφανής και δυστυχώς όχι η μόνη . Μήπως αντί να πιέζεστε από την δέσμευση των 100 ημερών ,θα έπρεπε να επεξεργασθείτε από την αρχή όλη την δομή και πλοκή τέτοιων σχεδίων νόμου λαμβάνοντας υπ’οψιν σας όλες τις παραμέτρους του ίδιου προβλήματος? Διαβάζοντας κομμάτι κομμάτι το σχέδιο νόμου ένα πράγμα αποκόμισα .Ο οποιοσδήποτε είχε την άτυχη επιλογή να συναλλαχθεί με εμπορικές τράπεζες και δεν κατάφερε να ανταποκριθεί, τώρα θα εμπλακεί σε μια διαδικασία επίσης δύσκολη με δικαστήρια και αποφάσεις και επιτροπές και συμβούλους και διάφορα άλλα τέτοια την στιγμή που στην ουσία λιμοκτονεί. Σε κανένα όμως σημείο δεν διάβασα πως θα αντιμετωπισθεί η πολύ πιθανή απείθεια των εμπορικών τραπεζών να συμμορφωθούν με τις πρακτικές που ο νόμος θα επιβάλλει. Μήπως όλα αυτά θα πρέπει να τα ξανασκεφθείτε πριν προχωρήσετε στην δημιουργία ενός ακόμη λειψού νόμου που σηκώνει περισσότερες από μια ερμηνείες?