Αρχική Απλοποίηση Αδειοδότησης ΔραστηριοτήτωνΆρθρο 34 Διοικητικές προσφυγέςΣχόλιο του χρήστη Σταματία Σωτηροπούλου | 23 Δεκεμβρίου 2010, 20:47
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σταματία Σωτηροπούλου' | 23 Δεκεμβρίου 2010, 20:47

    Η προσβολή της κοινής υπουργικής απόφασης εκδόσεως περιβαλλοντικών όρων, είτε από τρίτο είτε από τον επιχειρηματία σήμερα υπόκειται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του ΣτΕ. Ασκούμενη από τρίτο, που μπορεί να είναι οποιοσδήποτε υπό το ένδυμα οικολογικής ή περιβαλλοντικής οργάνωσης (σύλλογος, σωματείο) ενδεδυμένο θεωρείται ως αίτηση ακυρώσεως που δικάζεται τάχιστα από το ΣτΕ(!!!) και έχει ως αποτέλεσμα ως επι το πλείστον να γίνεται δεκτή η αίτηση για τυπικούς λόγους, που έχουν τυποποιηθεί πλέον από το ΣτΕ και παρατίθενται πανομοιότυπα σε όλες τις αποφάσεις του και να εκδιώκεται ο επιχειρηματίας στα καλά καθούμενα, χωρίς και να το γνωρίζει μερικές φορές, χωρίς να έχει ένδικο βοήθημα. Ασκούμενη από τον επιχειρηματία που θέλει να διορθώσει κάποιους όρους αυτής, θεωρείται ως διοικητική διαφορά ουσίας, που αφού δεν έχει υπαχθεί ακόμη στην δικαιοδοσία τα τακτικών διοικητικών δικαστηρίων, δικάζεται από το ΣτΕ μετά 4 χρόνια κατά μέσον όρο. Πιστεύω ότι η σχετική αρμοδιότητα του ΣτΕ πρέπει να μεταβιβασθεί στα τακτικά διοικητικά δικαστήρια, έστω και στο Διοικητικό Εφετείο σε πρώτο βαθμό, ώστε αφ' ενός να εξετάζεται πάντοτε η ουσία της υπόθεσης και κυρίως εάν πράγματι υφίσταται κίνδυνος για το περιβάλλον, αλλά και για να μην στερείται ο προσφεύγων από την κρίση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό. ΄Οσον αφορά τις αιτήσεις ακυρώσεως των τρίτων, επειδή πολλές φορές εντελώς καταχρηστικά ασκούνται, κάποτε δολίως και εκβιαστικά, με καταστροφικά και άδικα αποτελέσματα για αναίτιους επιχειρηματίες, θα πρέπει να ορισθεί ένα μη ευκαταφρόνητο παράβολο,ώστε να μην μπορεί αβασάνιστα ο καθένας και με πρόσχημα το περιβάλλον, στην πραγματικότητα για την εξυπηρέτηση εντελώς διαφορετικών συμφερόντων να καταδιώκει ανύποπτες και αναίτιες επιχειρήσεις και υγιείς δραστηριότητες.