Αρχική Περί σημάτων προϊόντων και υπηρεσιώνΆρθρο 22 Άδεια χρήσηςΣχόλιο του χρήστη iakovos venieris | 20 Μαΐου 2011, 10:23
  • Σχόλιο του χρήστη 'iakovos venieris' | 20 Μαΐου 2011, 10:23

    Δεν θα λάβω θέση στο αν είναι προβληματική η καταχώριση της άδειας στο οικείο βιβλίο. Ωστόσο, συμφωνώ ότι υπάρχει έλλειμμα προστασίας του προσώπου που δεν έχει άδεια έγγραφη και καταχωρημένη. Και το τονίζω αυτό, καθώς σε αντίθεση με τη νομολογία περί ευρεσιτεχνιών που παραπέμπει στο Ν. 146/1914 (ΑΠ 1192/2003 ΕΕμπΔ 2004 σ. 165, ΑΠ 197/2007 ΕΕμπΔ 2008,380, ΕφΑθ 1502/2010 ΔΕΕ 2010 σ. 784, ΕφΘεσσ 467/2009 ΕπισκΕΔ 2009 σ. 530) η άτυπη και μη καταχωρημένη άδεια επί σήματος δεν προστατεύει τον αδειούχο σύμφωνα με την ελληνική νομολογία. Και πρέπει ίσως να προβλεφθεί εφαρμογή του άρθρου 13 Ν. 146/1914 στις περιπτώσεις που η άδεια είναι άτυπη. Συγκεκριμένα: Σύμφωνα με τη νομολογία αλλά και τον εφαρμοστέο νόμο η άδεια χρήσεως σήματος (που επίσης εδώ δε συνέβη) θέλει καταχώρηση στο βιβλίο σημάτων (ΕφΑθ 5136/2005 ΝΟΜΟΣ, ΜΠρΑθ 8268/2008 ΧρΙΔ 2009 σ. 82). Η νομολογία ορίζει «για να παρασχεθεί από τον δικαιούχο σε άλλον (που στη περίπτωση αυτή δεν θεωρείται τρίτος) η δυνατότητα χρήσης του κατοχυρωμένου από αυτόν σήματος, απαιτείται έγγραφη συμφωνία μεταξύ τους και η παροχή σχετικής άδειας από την Διοικητική Επιτροπή Σημάτων, η οποία χορηγείται, με τη προϋπόθεση ότι υπάρχει στενός και ουσιώδης οικονομικός δεσμός μεταξύ τους και υπό τον όρο ότι η χρήση του σήματος δεν δημιουργεί κινδύνους παραπλάνησης του κοινού, ούτε αντίκειται στο δημόσιο συμφέρον» (ΕφΑθ 4312/2001 ΔΕΕ 2002 σ. 60, ΕφΘεσσ 2331/2006 ΕπισκΕΔ 2006 σ. 1180). Σε άλλη περίπτωση η νομολογία έχει κρίνει για τον αδειούχο σήματος «το δικαίωμα του αυτό γεννάται με την σύμβαση και ενεργοποιείται με την καταχώρηση της απόφασης της ΔΕΣ στα βιβλία σημάτων. Η απόφαση δηλαδή της Δ.Ε.Σ. η οποία απαιτείται, αποτελεί όρο του ενεργού της δικαιοπραξίας» (ΕφΑθ 5136/2005 ΝΟΜΟΣ, ΜΠρΑθ 8268/2008 ΧρΙΔ 2009 σ. 82). Η ίδια νομολογία συνεχίζει αναφέροντας «προφανώς, δε, σε περίπτωση που η Επιτροπή Σημάτων δεν επιτρέψει την άδεια χρήσης του σήματος, ούτε η άδεια χρήσης του διακριτικού γνωρίσματος θα επιτρέπεται, αφού και πάλι θα είναι παραπλανητική κατά την έννοια του άρθρου 13 του Ν. 146/1914» (ΕφΘεσσ 2331/2006 ΕπισκΕΔ 2006 σ. 1180, ΕφΑθ 5136/2005 ΔΕΕ 2005 σ. 939, με παραπομπές σε Ψάρρα, Δίκαιο Σημάτων, επιμέλεια Ν. Ρόκα, 1996, σελ. 158-175)». Συνεπώς, με δεδομένη την παραπάνω άποψη της νομολογίας, κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να αποδοθεί προστασία εκ του νόμου και στον αδειούχο που έχει προφορική συμφωνία ή συμφωνία μη καταχωρημένη στο οικείο βιβλίο. Μοναδικός περιορισμός θα μπορούσε να είναι ο όρος ότι «ο αδειούχος δεν προστατεύεται αν η άδεια χρήσης προκαλεί κίνδυνο σύγχυσης και παραπλάνησης των συναλλασσομένων».