Αρχική Σχέδιο Νόμου «Νέο Θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις»Άρθρο 30 – Απλούστευση ρυθμίσεων για τη χρήση μουσικής και χρήσης μουσικών οργάνωνΣχόλιο του χρήστη ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ | 29 Αυγούστου 2016, 09:06
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ' | 29 Αυγούστου 2016, 09:06

    ΥΠΟΜΝΗΜΑ του «ΣΥΛΛΟΓΟΥ των ΑΘΗΝΑΙΩΝ» Επί του Σχεδίου Νόμου «Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις» 1. Εισαγωγή Στις 9 Αυγούστου 2016 αναρτήθηκε στον διαδικτυακό τόπο διαβουλεύσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας “www.opengov.gr” ένα σχέδιο νόμου με τίτλο “Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση της οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις”. Το νομοσχέδιο αναρτήθηκε από τον Υπουργό Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού κ. Σταθάκη και την Υφυπουργό Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, αρμόδια για θέματα Βιομηχανίας κ. Τζάκρη. Η δημόσια διαβούλευση θα διαρκέσει έως την 29η Αυγούστου 2016. Σύμφωνα με τον πρόλογο των δύο πολιτικών, ο νόμος αυτός “θα αποτελέσει τον οδηγό αδειοδότησης όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων, ενώ στο πεδίο εφαρμογής αυτού καταρχήν υπάγονται οι μεταποιητικές και συναφείς δραστηριότητες τροφίμων και ποτών, τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος και οι δραστηριότητες που αφορούν στη λειτουργία των τουριστικών καταλυμάτων.” Οι οικονομικές δραστηριότητες στις οποίες το νομοσχέδιο εστιάζει και τις οποίες ρυθμίζει είναι αυτές που συνδέονται με την εστίαση και την διασκέδαση, χωρίς να ρυθμίζει ζητήματα σχετικά λ.χ. με την βιομηχανία, τα οποία παραμένουν εκτός του πεδίου εφαρμογής των διατάξεων. 2. Το πνεύμα του νομοσχεδίου Ο σκοπός του νόμου είναι να καταργηθούν οι διαδικασίες αδειοδότησης και να αντικατασταθούν από την “γνωστοποίηση” των επιχειρηματιών στις Αρχές. Αντί δηλαδή να απαιτείται μια άδεια (ατομική διοικητική πράξη) για την έναρξη των επιχειρήσεων, ύστερα από προηγούμενο έλεγχο των προϋποθέσεων, ο νόμος απελευθερώνει την οικονομική δραστηριότητα από την διοικητική αδειοδότηση και μεταθέτει τον τυχόν έλεγχο σε μεταγενέστερο στάδιο, κατόπιν της έναρξης της. Με ρητή διάταξη, προβλέπεται ότι δεν καταργούνται οι διατάξεις της περιβαλλοντικής αδειοδότησης (ιδίως του Ν.4014/2011) και οι διατάξεις περί χορήγησης οικοδομικών αδειών (Ν.4030/2011 κ.ο.κ.). Εξαίρεση από την κατάργηση της αδειοδότησης εισάγει το άρθρο 5 του νομοσχεδίου (“Έγκριση”), προβλέποντας ότι για λόγους προστασίας του δημοσίου συμφέροντος μπορεί μια οικονομική δραστηριότητα να υπάγεται σε καθεστώς έγκρισης. Η έγκριση, νομικά, σημαίνει την εκ των υστέρων παροχή συγκατάθεση περί της νομιμότητας, η οποία ανατρέχει όμως στον χρόνο της πράξης (πρβλ. το άρθρο 238 του Αστικού Κώδικα). Το άρθρο 5 θέτει τρεις σωρευτικές προϋποθέσεις για την υπαγωγή μιας δραστηριότητας σε καθεστώς έγκρισης, σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας: i. αυξημένος κίνδυνος για το δημόσιο συμφέρον, ii. απολύτως αναγκαίο το μέτρο της έγκρισης για την αποτροπή του κινδύνου και iii. μη αποτροπή κινδύνου με την υπαγωγή σε καθεστώς γνωστοποίησης. Η υπαγωγή στο καθεστώς της έγκρισης πραγματοποιείται με Προεδρικό Διάταγμα. Επομένως, η “έγκριση” είναι μια εξαίρεση από την “γνωστοποίηση”, η οποία θα ρυθμιστεί κανονιστικά μετά την θέσπιση του σχολιαζόμενου νομοσχεδίου. 3. Ειδικότερα περί Καταστημάτων Υγειονομικού Ενδιαφέροντος 3.1. Το ισχύον σήμερα καθεστώς Η σοβαρή επιβάρυνση που συνεπάγεται για κάθε περιοχή η λειτουργία Καταστημάτων Υγειονομικού Ενδιαφέροντος, με επιπτώσεις στα δικαιώματα των κατοίκων, επέβαλε μια σύνθετη διαδικασία που εμπλέκει τους τοπικούς αιρετούς εκπροσώπους κάθε Δήμου. Σύμφωνα με το άρθρο 80 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, η ίδρυση και λειτουργία Κ.Υ.Ε. προϋποθέτει άδεια, η οποία χορηγείται από τον Δήμαρχο. Πριν από την χορήγηση της άδειας ίδρυσης και λειτουργίας Κ.Υ.Ε., χορηγείται “προέγκριση ίδρυσης”, η οποία εκδίδεται ύστερα από απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής ή του Συμβουλίου Δημοτικής Κοινότητας, μετά από προέλεγχο του σχετικού αιτήματος του ενδιαφερομένου. Για τον προέλεγχο, λαμβάνονται υπόψη ζητήματα που αφορούν τις χρήσεις γης, την προστασία του φυσικού, πολιτιστικού και αρχιτεκτονικού περιβάλλοντος, την προστασία του αιγιαλού και της παραλίας, των δασικών περιοχών, των αρχαιολογικών και ιστορικών τόπων, καθώς και την αισθητική και φυσιογνωμία και τις εν γένει λειτουργίες της πόλης, όπως αυτά ορίζονται από την ισχύουσα νομοθεσία και τους όρους που προβλέπονται από Κανονιστικές Πράξεις των οικείων δημοτικών αρχών. Η προέγκριση ίδρυσης συνίσταται στην δυνατότητα ίδρυσης από τον ενδιαφερόμενο συγκεκριμένου καταστήματος και χορηγείται σε δεκαπέντε ημέρες από την κατάθεση της αίτησης, μετά την παρέλευση της οποίας προθεσμίας “τεκμαίρεται” ότι το αίτημα έχει γίνει δεκτό και χορηγείται σχετική βεβαίωση από την Δημοτική Κοινότητα. Μετά, ο ενδιαφερόμενος προσκομίζει όλα τα υπόλοιπα δικαιολογητικά για την έκδοση της άδειας ίδρυσης και λειτουργίας. Εάν επιθυμεί και την χορήγηση άδειας μουσικής / χρήσης μουσικών οργάνων, υποβάλλει σχετικό αίτημα το οποίο εξετάζεται από το Συμβούλιο της κατά τόπον αρμόδια Δημοτικής Κοινότητας. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρμοδιότητα του ελέγχου και της προέγκρισης ΚΥΕ και η αρμοδιότητα της χορήγησης άδειας μουσικής / χρήσης μουσικών οργάνων και της παράτασης άδειας μουσικής είναι οι μόνες αποφασιστικές αρμοδιότητες των Συμβουλίων των Δημοτικών Κοινοτήτων. Συγκεκριμένα, οι αποφασιστικές αρμοδιότητες των Συμβουλίων των Δημοτικών Κοινοτήτων σύμφωνα με το άρθρο 83 του Ν.3852/2010 (Πρόγραμμα “Καλλικράτης”) είναι: α) αποφασίζουν για την προέγκριση ίδρυσης ΚΥΕ, β) αποφασίζουν για την άδεια λειτουργίας μουσικής, γ) προτείνουν χώρους για λαϊκές αγορές, άσκηση στάσιμου εμπορίου, λειτουργία εμποροπανηγύρεων, χριστουγεννιάτικων αγορών και γενικά υπαίθριων εμπορικών δραστηριοτήτων. Οι υπόλοιπες αρμοδιότητες των Συμβουλίων Δημοτικών Κοινοτήτων είναι καθαρά γνωμοδοτικές (άρθρο 83 παρ. 2 Ν.3852/2010). Σημειωτέον επίσης ότι ακόμη κι αυτή η αρμοδιότητα της προέγκρισης έχει συρρικνωθεί σε μια διαδικασία διαπίστωσης της υποβολής των κατάλληλων πιστοποιητικών, σύμφωνα με την σχετική υπουργική απόφαση ΔΙΑΔΠ/Φ.Α.2.1./31600, “Απλούστευση διαδικασίας έκδοσης άδειας ίδρυσης και λειτουργίας Καταστήματος Υγειονομικού Ενδιαφέροντος, Θεάτρου και Κινηματογράφου” (Φ.Ε.Κ. Β'/3106/9.12.2013). Αξίζει επίσης να ληφθεί υπόψη η εξαιρετικά σύνθετη και γραφειοκρατικά επιβαρυμένη διαδικασία με την οποία επιβάλλονται οι κυρώσεις της ανάκλησης άδειας λειτουργίας Κ.Υ.Ε., σε περιπτώσεις που δεν τηρούνται όροι της κείμενης νομοθεσίας. Σύμφωνα με το π.δ. 180/1979 (ΦΕΚ Α' 46, Περί των όρων λειτουργίας καταστημάτων πωλήσεως οινοπνευματοδών ποτών και κέντρων διασκεδάσεως, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει), επιβάλλεται σφράγιση και αφαίρεση άδειας Κ.Υ.Ε. για χρονικό διάστημα από δέκα (10) μέχρι εξήντα (60) ημέρες εφόσον: (α) βεβαιωθούν από αρμόδια όργανα τρεις (3) συνολικά παραβάσεις εντός έτους, ή (β) εκδόθηκαν μετά από μηνύσεις ιδιωτών τρεις (3) καταδικαστικές αποφάσεις. Εάν μετά από τρεις (3) αποφάσεις προσωρινής αφαίρεσης της άδειας, στις οποίες συνυπολογίζονται και τυχόν αποφάσεις προσωρινής αφαίρεσης που εκδόθηκαν ή θα εκδοθούν, βεβαιωθεί εκ νέου παράβαση εντός έτους, η άδεια λειτουργίας του καταστήματος δύναται να αφαιρεθεί οριστικά. Ως εκ τούτου, η αφαίρεση της άδειας προϋποθέτει την βεβαίωση εννιά (9) διακριτών παραβάσεων εντός διαστήματος ενός (1) έτους ή την έκδοση εννιά (9) καταδικαστικών αποφάσεων μετά από μηνύσεις ιδιωτών. Είναι σαφές ότι ο εκ των υστέρων έλεγχος της τήρησης της νομιμότητας από τα Κ.Υ.Ε. προϋποθέτει την σύμπραξη πολλών δημοσίων οργάνων (αστυνομία, δήμος, Δικαιοσύνη), ενώ έχει παρατηρηθεί ότι το σύστημα αυτό είναι ανεπαρκές για την προστασία από οχληρά καταστήματα και γι' αυτό αποτελεσματικότερη είναι η προστασία στο προληπτικό στάδιο της προέγκρισης. 3.2. Οι προτεινόμενες με το νομοσχέδιο αλλαγές Το Κεφάλαιο Ζ του νομοσχεδίου έχει τίτλο “Απλούστευση αδειοδότησης καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, θεάτρων και κινηματογράφων”. Στο προτεινόμενο άρθρο 28 αναφέρεται ότι ο νόμος αυτός διέπει τα Κ.Υ.Ε. εκτός των κέντρων διασκέδασης και των ΚΥΕ εντός τουριστικών καταλυμάτων, καθώς και των θεάτρων και κινηματογράφων. Με το προτεινόμενο άρθρο 29 καταργείται η αρμοδιότητα της προέγκρισης ΚΥΕ από το Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας, καθώς και της αδειοδότησης από τον Δήμαρχο. Μόνη διοικητική προϋπόθεση, εκτός από την γνωστοποίηση, είναι ότι η υπηρεσία δόμησης του Δήμου (δηλαδή η Πολεοδομία) χορηγεί βεβαίωση ότι η συγκεκριμένη δραστηριότητα μπορεί να ιδρυθεί στην συγκεκριμένη τοποθεσία, κατόπιν εξέτασης των υπαρχουσών χρήσεων γης και τυχόν περιορισμών που τίθενται από την κείμενη νομοθεσία και από κανονιστικές αποφάσεις του Δήμου. Η βεβαίωση πρέπει να χορηγείται εντός 10 ημερών από την αίτηση και έχει ισχύ για 5 μήνες μετά την έκδοσή της. Αν παρέλθουν άπρακτες 10 μέρες, κατά το νομοσχέδιο η βεβαίωση “θεωρείται ότι έχει χορηγηθεί”. Η απόρριψη του αιτήματος για χορήγηση βεβαίωσης αιτιολογείται ειδικώς. Παράλληλα, με το προτεινόμενο άρθρο 30 καταργείται και η δεύτερη αποφασιστική αρμοδιότητα των Συμβουλίων Δημοτικών Κοινοτήτων: “η χορήγηση άδειας μουσικής ή χρήσης μουσικών οργάνων από τον κατά τόπο αρμόδιο Δήμο”. Ο ενδιαφερόμενος οφείλει να περιλάβει στην γνωστοποίησή του δήλωση ότι θα χρησιμοποιεί μουσική. Η άδεια χρήσης κοινόχρηστου χώρου, κατά το προτεινόμενο άρθρο 31 διατηρείται, χωρίς όμως να απαιτείται η προηγούμενη γνωμοδότηση της Υγειονομικής Υπηρεσίας της οικείας Περιφερειακής Ενότητας. Με το ίδιο άρθρο, η 15ήμερη προθεσμία της αστυνομικής αρχής να γνωματεύσει επί ερωτήματος του Δήμου εάν συντρέχουν λόγοι ασφάλειας για την μη παραχώρηση κοινόχρηστου χώρου, θα συντμηθεί χρονικά σε 5ήμερη προθεσμία. Παρερχομένης απράκτου αυτής της προθεσμίας, κατά την τροποποιούμενη παρ. 6 του άρθρου 13 του Β.Δ. 24-9/20-10/1958, “η άδεια χορηγείται άνευ γνωματεύσεως της αστυνομικής αρχής”. Κατά το προτεινόμενο άρθρο 32, τα θέατρα και οι κινηματογράφοι υπάγονται εφεξής στο καθεστώς γνωστοποίησης του άρθρου 4, καταργούμενης κάθε άλλης διάταξης γενικής ή ειδικής που ρυθμίζει την έναρξη λειτουργίας με τρόπο διαφορετικό. Κατά το προτεινόμενο άρθρο 35, σε περίπτωση έλλειψης γνωστοποίησης, παράλειψη μεταβολής ή αναληθών στοιχείων εφαρμόζονται τα μέτρα και οι κυρώσεις του άρθρου 16. Αρμόδιο όργανο για την επιβολή αυτών ορίζεται ο οικείος Δήμος. Με ΚΥΑ καθορίζεται το ύψος του προστίμου, η διαδικασία επιβολής του και κάθε άλλο ζήτημα, ενώ οι επιχειρηματίες θα μπορούν να προσφεύγουν στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση για την ακύρωση τυχόν παρανόμων κυρώσεων. Το άρθρο 16 προβλέπει επιβολή προστίμων από 100 έως 20.000 ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη ορισμένα κριτήρια. Παράλληλα το ίδιο άρθρο αναφέρει ότι εξακολουθούν να ισχύουν οι κυρώσεις της υφιστάμενης νομοθεσίας, προφανώς εννοώντας την προσωρινή και οριστική αφαίρεση άδειας. Ωστόσο, επειδή το καθεστώς της άδειας καταργείται, κατά το προτεινόμενο άρθρο 38 παρ. 3, “όπου στην κείμενη νομοθεσία προβλέπεται η κύρωση της προσωρινής ή οριστικής αφαίρεσης άδειας λειτουργίας, νοείται εφεξής η προσωρινή ή οριστική διακοπή λειτουργίας για τα καταστήματα που υπόκεινται σε γνωστοποίηση”. Επομένως, το προτεινόμενο νομοσχέδιο διατηρεί τις κυρώσεις του Π.Δ. 180/1979. 3.3. Κριτικές παρατηρήσεις Πρώτον, η αφαίρεση αρμοδιοτήτων από Συμβούλια Δημοτικών Κοινοτήτων που ήδη έχουν εκλεγεί από τον Λαό στις δημοτικές εκλογές του 2014 σημαίνει παρέμβαση του νομοθέτη στην δημοκρατική εντολή που έδωσαν οι εκλογείς για ενάσκηση συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων στους Συμβούλους των Δημοτικών Κοινοτήτων. Ως προς αυτό το θέμα, η παρέμβαση του νομοθέτη και η αποψίλωση των Συμβουλίων Δημοτικών Κοινοτήτων από τις δύο αποφασιστικές αρμοδιότητες που έχουν κατά τον Ν.3852/2010 εγείρει σοβαρό ζήτημα συνταγματικότητας, ενόψει του άρθρου 26 του Συντάγματος (διάκριση λειτουργιών), αλλά και ενόψει του άρθρου 102 του Συντάγματος (η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων ανήκει στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης). Μεσούσης της αυτοδιοικητικής περιόδου, η νομοθετική αποψίλωση αρμοδιοτήτων από αιρετά όργανα, παραβιάζει την δημοκρατική εντολή που τους δόθηκε με βάσει το σήμερα ισχύον πλαίσιο και τις σημερινές τους αρμοδιότητες από τους ψηφοφόρους. Επομένως, τέτοιου είδους αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τα Συμβούλια Δημοτικών Κοινοτήτων μπορεί να θεωρηθεί συμβατή με τα άρθρα 26 και 102 του Συντάγματος μόνο εφόσον με μεταβατική διάταξη προβλεφθεί ότι η αφαίρεση των αρμοδιοτήτων θα ισχύει από την νέα αυτοδιοικητική περίοδο, δηλαδή για τα Συμβούλια Δημοτικών Κοινοτήτων που θα αναδειχθούν μετά από τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019. Διαφορετικά, η άμεση εφαρμογή μιας τέτοιας αφαίρεσης αρμοδιοτήτων συνιστά ανεπίτρεπτη παρέμβαση της νομοθετικής λειτουργίας στην εκτελεστική λειτουργία, κατά παράβαση της αρχής της διάκρισης των λειτουργιών. Έπειτα, συνιστά βέβαια επιλογή του νομοθέτη η κατάργηση του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας και η μεταφορά του ελέγχου σε κατασταλτικό στάδιο, μετά δηλαδή την έναρξη της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτή η επιλογή όμως πρέπει να ασκείται κατά τρόπον ώστε να μην θίγονται τα ατομικά δικαιώματα τρίτων και συγκεκριμένα των κατοίκων των περιοχών στις οποίες θα επιτραπεί χωρίς προέλεγχο η λειτουργία των ΚΥΕ. Το νομοσχέδιο καταργεί τον προέλεγχο και την προληπτική διαδικασία διαπίστωσης συνδρομής των νομικών προϋποθέσεων, διατηρώντας όμως τον προβληματικό και γραφειοκρατικό μηχανισμό του εκ των υστέρων κυρωτικού ελέγχου, ως έχει. Αφαιρεί λοιπόν την προστασία των δικαιωμάτων των κατοίκων από το προληπτικό στάδιο, χωρίς να ενισχύει τον μοναδικό έλεγχο που θα υπάρχει, στο κατασταλτικό στάδιο. Αυτο συνιστά παραβίαση των δικαιωμάτων των κατοίκων των περιοχών, αφού απομειώνεται η δυνατότητά τους για παρέμβαση στο προληπτικό στάδιο (με την υποβολή υπομνημάτων και ελέγχου όπως γίνεται τώρα στα Συμβούλια Δημοτικών Κοινοτήτων), χωρίς όμως παράλληλα να ενισχύεται ο κατασταλτικός έλεγχος. Επομένως, η σχεδιαζόμενη νομοθετική παρέμβαση απελευθερώνει μεν την οικονομική δραστηριότητα (καταργώντας μάλιστα και την διαδικασία έκδοσης άδειας μουσικής που αποτελεί μια μορφή διασφάλισης για την προστασία των κατοίκων από την ηχορρύπανση), δεν διασφαλίζει όμως ένα εξίσου ισχυρό πλέγμα προστασίας για τους κατοίκους των περιοχών αυτών, αλλά τους αφήνει με το ίδιο γραφειοκρατικό συστημα προστασίας που απαιτεί την διαπίστωση εννέα (9) παραβάσεων εντός ενός έτους για την “ οριστική διακοπή λειτουργίας” ενός ΚΥΕ ή διαζευκτικά την έκδοση έξι (6) καταδικαστικών δικαστικών αποφάσεων. Μια πιο ισορροπημένη και ρύθμιση θα επέβαλε, παράλληλα προς την κατάργηση της διαδικασίας αδειοδότησης, να αυστηροποιηθεί και το σύστημα των διοικητικών κυρώσεων, έτσι ώστε με μία (1) βεβαίωση παράβασης να επιβάλλεται η οριστική διακοπή λειτουργίας. Παράλληλα, η κατάργηση όλων των διατάξεων αδειοδότησης για θέατρα και κινηματογράφους και η υπαγωγή τους στο καθεστώς της απλής γνωστοποίησης, χωρίς καν την σχετική βεβαίωση της Υπηρεσίας Δόμησης, δημιουργεί μια σειρά σοβαρών νομικών προβλημάτων. Πρώτ' απ' όλα, η πρόσκρουση στο καθεστώς χρήσεων γης δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα συνταγματικότητας της διάταξης, ενόψει του άρθρου 24 του Συντάγματος σχετικά με την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος. Η θέσπιση μιας διάταξης κατά την οποία επιτρέπεται λειτουργία θεάτρου ή κινηματογράφου σε περιοχές που αυτό δεν προβλέπεται από τις χρήσεις γης είναι ευθέως αντίθετη στο συνταγματικό δικαίωμα της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Έπειτα, η υπαγωγή των θεάτρων στο καθεστώς της γνωστοποίησης, με κατάργηση κάθε άλλης διάταξης, συμπαρασύρει σε κατάργηση και τις διατάξεις του Ν.4229/2014 (ΦΕΚ Α 8/10.1.2014 – Άδεια εγκατάστασης και λειτουργίας χώρου παραστάσεων – Άδεια παράστασης και άλλες διατάξεις). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε σχέση με τον κίνδυνο εντελώς ανεξέλεγκτης πλέον ηχορύπανσης, λόγω της κατάργησης της αρμοδιότητας άδειας μουσικής, αλλά και λόγω της γενικότερης απελευθέρωσης της διαδικασίας για την λειτουργία Κ.Υ.Ε. Όπως είναι γνωστό, μια βασική κατηγορία των Κ.Υ.Ε. σε κατοικημένες περιοχές είναι τα μπαρ. Η ηχορύπανση οφείλεται όχι μόνο στην μουσική, αλλά και στο ωράριο λειτουργίας, καθώς και στην προσέλευση μεγάλου αριθμού θαμώνων. Η ηχορύπανση είναι μορφή υποβάθμισης του περιβάλλοντος κατά την περιβαλλοντική νομοθεσία (Ν.1650/1986), ενώ η αδυναμία του κράτους να την ελέγξει και να την περιορίσει έχει κριθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ότι συνιστά μια μορφή παραβίασης του ανθρώπινου δικαιώματος για σεβασμό της ιδιωτικής ζωής και της κατοικίας (άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου). Στην υπόθεση Gomez κατά Ισπανίας (16.11.2004), κάτοικος της Βαλένθια στράφηκε εναντίον των αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου για τις αδειοδοτήσεις μπαρ, καφέ και χώρων διασκέδασης, η λειτουργία των οποίων δεν της επέτρεπαν να κοιμηθεί. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη μεταξύ άλλων ότι το Δημοτικό Συμβούλιο είχε λάβει αποφάσεις για μη αδειοδότηση που δεν εφαρμόστηκαν, καταδίκασε ομόφωνα την Ισπανία για παραβίαση της ιδιωτικής ζωής της προσφεύγουσας, ως προς την πτυχή του δικαιώματός της στην κατοικία. Στην υπόθεση Mileva και άλλοι κατά Βουλγαρίας (25.11.2010), κάτοικοι στην Σόφια επικαλέστηκαν την όχληση που τους προκαλούσε επιχείρηση παροχής υπηρεσιών Διαδικτύου που λειτουργούσε στην πολυκατοικία τους χωρίς άδεια. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την Βουλγαρία για παραβίαση, μεταξύ άλλων, του δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής ζωής των προσφευγόντων. Η εν λόγω νομολογία του ΕΔΔΑ επιβάλλει την λήψη κατάλληλων νομοθετικών μέτρων ώστε να μην ενισχύονται μορφές παραβίασης του δικαιώματος σεβασμό της ιδιωτικής ζωής και της κατοικίας. Η κατάργηση δικλείδων εξασφάλισης αυτού του δικαιώματος, δηλαδή διατάξεις με τις οποίες καταργείται η αδειοδότηση χρήσης μουσικής και μουσικών οργάνων θα είναι ανεκτή ενόψει της νομολογίας αυτής μόνον εφόσον συνοδεύεται από άλλα, ισοδύναμα νομοθετικά μέτρα που θα επιτρέπουν την εξισορρόπηση των δικαιωμάτων. Δεν μπορεί να καταργείται η αδειοδότηση και, ταυτόχρονα, η διατάραξη κοινης ησυχίας να εξακολουθεί να παραμένει πταίσμα (άρθρο 417 Π.Κ.), ή να πρέπει να χρειάζονται εννέα (9) βεβαιώσεις παραβάσεων για να διακοπεί οριστικά η λειτουργία ενός καταστήματος. Η εξισορρόπηση των δικαιωμάτων λοιπόν επιβάλλει, προκειμένου η απελευθέρωση της οικονομικής δραστηριότητας να μην είναι εις βάρος άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων, να συνοδεύεται και με πρόσθετες εξασφαλίσεις, όπως για παράδειγμα η τροποποίηση της διατάραξης κοινής ησυχίας σε πλημμέλημα (ώστε να είναι εφικτές και οι συλλήψεις για την αυτόφωρη τέλεσή τους από την Αστυνομία, κάτι που τώρα δεν προβλέπεται) καθώς και η τροποποίηση του π.δ. 180/1979 ώστε και με μία παράβαση να είναι εφικτή η διακοπή της λειτουργίας του οχληρού Κ.Υ.Ε., προκειμένου να αυξηθεί η κοινωνική υπευθυνότητα των επιχειρηματιών απέναντι στους κατοίκους.