Αρχική Αναμόρφωση, τροποποίηση και συμπλήρωση των διατάξεων του ν. 2251/1994 για την «Προστασία των καταναλωτών»Άρθρο 09Σχόλιο του χρήστη ΕΚΠΟΙΖΩ & ΠΟΜΕΚ "Η Παρέμβαση" | 29 Ιουνίου 2017, 12:57
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΕΚΠΟΙΖΩ & ΠΟΜΕΚ "Η Παρέμβαση"' | 29 Ιουνίου 2017, 12:57

    ΜΕΡΟΣ 9ο - ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ Το άρθρο 13α του ν.2251/94 αντικαθίσταται ως εξής: Παρ. 6 του άρθρου 13 α του ν.2251/94, προτείνεται να απαλειφθεί ολόκληρη η παράγραφος. Αιτιολόγηση Στην παρ. 6 του εν λόγω άρθρου, προβλέπεται ότι ο αρμόδιος Υπουργός στις περιπτώσεις που οι παραβιάσεις του νόμου για την προστασία του καταναλωτή διαπράττονται από πιστωτικά ιδρύματα ή από εταιρείες παροχής επενδυτικών υπηρεσιών, ασφαλιστικών επιχειρήσεων, κυρώσεις επιβάλλονται μετά από γνώμη της Τράπεζας της Ελλάδος ή της επιτροπής Κεφαλαιαγοράς κατά περίπτωση. Η παράγραφος αυτή είναι εσφαλμένη και θα πρέπει να καταργηθεί διότι: Όπως η Τράπεζα της Ελλάδος έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει διοικητικές κυρώσεις για τις παραβιάσεις των Πράξεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, χωρίς να ζητά τη γνώμη του αρμόδιου Υπουργείου, αντίστοιχα και το αρμόδιο Υπουργείο είναι υπεύθυνο για την εφαρμογή των κυρώσεων του νόμου για την προστασία του καταναλωτή, δίχως να ζητά τη γνώμη της ΤτΕ. Άλλωστε, η ΤτΕ έχει, σύμφωνα με το άρθρο 55Α του Καταστατικού της, ένα περιορισμένο αντικείμενο εστιαζόμενο κυρίως στη διαφάνεια των όρων και σε υποχρεώσεις ενημέρωσης των πιστωτικών ιδρυμάτων προς τους συναλλασσομένους με αυτά. Δεν έχει αντιθέτως, καμία αρμοδιότητα να κρίνει επί της καταχρηστικότητας των όρων και της παραβίασης των λοιπών διατάξεων του νόμου για την προστασία του καταναλωτή. Μάλιστα, η ΤτΕ δεν έχει και αρμοδιότητα να εκδίδει πράξεις που με οποιοδήποτε τρόπο περιορίζουν την προστασία των καταναλωτών. Επομένως, δεν ανήκει στη θεσμική της αρμοδιότητα να εκφράζει κρίση επί των νόμων για την προστασία των καταναλωτών. Πέραν τούτου, η ΤτΕ δεν έχει ασκήσει μέχρι σήμερα ικανοποιητικά ούτε τις αρμοδιότητες που έχει, όσον αφορά την επιβολή των δικών της πράξεων για την προστασία της διαφάνειας των συναλλαγών. Κατά συνέπεια μόνο εμπόδια δημιουργεί η αίτηση γνώμης, που μάλιστα δεν διευκρινίζεται στο νόμο ότι δεν είναι δεσμευτική, και στην πράξη οδηγεί σε υπεκφυγές και αδράνεια στην επιβολή των κυρώσεων.