Αρχική Αναμόρφωση, τροποποίηση και συμπλήρωση των διατάξεων του ν. 2251/1994 για την «Προστασία των καταναλωτών»Άρθρο 01Σχόλιο του χρήστη ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΙΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ | 29 Ιουνίου 2017, 12:56
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΙΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ' | 29 Ιουνίου 2017, 12:56

    Με την έννοια καταναλωτή που υιοθετεί το Σχέδιο Νόμου αποκλείονται από την υπαγωγή σε αυτή οι συναλλαγές που διενεργούν τα νομικά πρόσωπα καθώς και οι συναλλαγές που διενεργούν τα φυσικά πρόσωπα για λόγους που εμπίπτουν στην άσκηση της επαγγελματικής τους δραστηριότητας. Στο πλαίσιο αυτό (και) οι μικρές επιχειρήσεις, οι έμποροι (και οι μικρέμποροι), οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι αγρότες, δεν υπάγονται στην έννοια του καταναλωτή ούτε όταν είναι οι ίδιοι οι τελικοί αποδέκτες (χρήστες) των προϊόντων και υπηρεσιών. Δυσχερώς θα μπορούσε όμως να υποστηρίξει κανείς αδιακρίτως για τις παραπάνω κατηγορίες ότι όταν συναλλάσσονται στο πλαίσιο της επαγγελματικής τους δραστηριότητας αποκτούν δεξιότητες, εμπειρία ή γνώσεις που ως καταναλωτές, με τη στενή του σχεδίου νόμου έννοια, δεν έχουν ώστε να μη χρήζουν της ίδιας προστασίας. Αναρωτιέται, μάλιστα, κανείς, λαμβάνοντας υπόψη τους τομείς συναλλαγών στους οποίους βρίσκει εφαρμογή ο ν. 2251/1994 σύμφωνα και με την παρ. 4 του προτεινόμενου άρθρου 1, ποιες από τις υποχρεώσεις που προβλέπονται για τους προμηθευτές θα πρέπει να θεωρηθούν τελικά τόσο αδικαιολόγητες απέναντι στις παραπάνω κατηγορίες συναλλασσομένων ώστε να πρέπει δια της συρρίκνωσης της έννοιας του καταναλωτή να απαλειφθούν. Η επιλογή του συντάκτη του σχεδίου για οπισθοχώρηση στην πλέον στενή μάλιστα έννοια καταναλωτή, σε μία μάλιστα εποχή που δικαιώνεται η τάση στις εθνικές νομοθεσίες για διεύρυνση της έννοιας του καταναλωτή, είναι εσφαλμένη και ακατανόητη. Η έννοια του καταναλωτή στον υφιστάμενο νόμο 2251/94 έχει, μετά μάλιστα από 22 χρόνια θεωρητικής και νομολογιακής επεξεργασίας, πρόσφατα δε εδραιωμένη και με την με αριθμό 13/2015 απόφαση της Ολομελείας του Αρείου Πάγου, μία αναμφισβήτητη θετική απήχηση και αποδοχή. Οι αναδιατυπώσεις των παραγράφων του άρθρου 1 για το πεδίο εφαρμογής προβληματίζουν ως προς την αναγκαιότητα και λειτουργία που επιτελούν και μάλλον σύγχυση προκαλούν. Ποιος ο λόγος (μάλιστα ειδικής και όχι ενδεικτικής) περιγραφής στην παρ. 4 του άρθρου 1 των τομέων συναλλαγών που εφαρμόζεται ο παρών νόμος, στους οποίους μάλιστα δε μνημονεύεται η ευθύνη του παρέχοντος υπηρεσίες ή του παραγωγού για ελαττωματικά προϊόντα;