Αρχική Στρατηγικές επενδύσεις και βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσειςΆρθρο 5 Παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίας

Άρθρο 5 Παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίας

1. Για την πραγματοποίηση Στρατηγικών Επενδύσεων επιτρέπεται η παραχώρηση στον φορέα της επένδυσης του δικαιώματος χρήσης αιγιαλού, παραλίας, συνεχόμενου ή παρακείμενου θαλάσσιου χώρου ή του πυθμένα. Ο φορέας της επένδυσης κατά την υποβολή του επενδυτικού του φακέλου στην «Ελληνική Εταιρεία Επενδύσεων και Εξωτερικού Εμπορίου Α.Ε.», σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 15, αιτείται την παραχώρηση του δικαιώματος της παρούσας.
2. Για τις Στρατηγικές Επενδύσεις, για τις οποίες δεν καταρτίζεται επενδυτικό σχέδιο της παρ. 1 του άρθρου 10, εφαρμόζονται αναλόγως τα άρθρα 14 και 14Α του ν. 3986/2011 (Α’ 152) περί παραχώρησης χρήσης αιγιαλού και παραλίας. Για την εφαρμογή της παρούσας παραγράφου σχετικά με την έκδοση της απόφασης παραχώρησης
υποβάλλεται αίτηση του φορέα της επένδυσης στην κατά τόπον αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών, η οποία συνοδεύεται:
α) αν πρόκειται για παραχώρηση απλής χρήσης, από την απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Στρατηγικών Επενδύσεων (Δ.Ε.Σ.Ε.) σχετικά με την ένταξη της επένδυσης στη διαδικασία Στρατηγικών Επενδύσεων του άρθρου 14 ή
β) αν πρόκειται για παραχώρηση χρήσης για την εκτέλεση έργων, από την απόφαση περιβαλλοντικής αδειοδότησης των έργων του άρθρου 3 για τις αιτούμενες επεμβάσεις στον αιγιαλό, την κοινόχρηστη παραλία, τη θάλασσα και τον πυθμένα αυτής, καθώς και από την οριστική μελέτη των έργων με τα ακριβή όρια του ζητούμενου προς παραχώρηση χώρου.
3. Για τις Στρατηγικές Επενδύσεις, για τις οποίες καταρτίζεται επενδυτικό σχέδιο της παρ. 1 του άρθρου 10, η παραχώρηση στον φορέα της επένδυσης του δικαιώματος χρήσης αιγιαλού, παραλίας, συνεχόμενου ή παρακείμενου θαλάσσιου χώρου ή του πυθμένα επιτρέπεται μετά από την έκδοση των προεδρικών διαταγμάτων του άρθρου 10 και σύμφωνα με τους ειδικότερους όρους, που καθορίζονται σε αυτά.
4. Για τη χρήση του αιγιαλού σύμφωνα με τα προεδρικά διατάγματα της παρ. 3 εκδίδεται κοινή απόφαση των αρμοδίων οργάνων των Υπουργείων Οικονομικών, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής και Τουρισμού μετά από γνώμη του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού και αφού προηγηθεί η κατά το δυνατόν ευρύτερη δημόσια διαβούλευση σχετικά με τους όρους παραχώρησης με ελάχιστη χρονική διάρκεια αυτής τις επτά (7) ημέρες. Η ως άνω απόφαση μπορεί να περιλαμβάνει και απλή χρήση αιγιαλού και παραλίας για την εξυπηρέτηση λειτουργικών αναγκών των Στρατηγικών Επενδύσεων, καθορίζει τους λοιπούς όρους της παραχώρησης και τεκμηριώνει τους λόγους, για τους οποίους η παραχώρηση αυτή θεωρείται δημόσιας ωφέλειας βάσει των αναφερομένων στο άρθρο 1.
5. Τα ακίνητα, που δημιουργούνται από τη μετατόπιση προς τη θάλασσα του ορίου του αιγιαλού, λόγω κατασκευής ή επέκτασης των έργων ή προσχώσεων, καταγράφονται ως δημόσια κτήματα και περιέρχονται στην ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου, μπορεί δε να παραχωρούνται κατά χρήση ή να εκμισθώνονται στον κύριο του έργου των Στρατηγικών Επενδύσεων. Το αντάλλαγμα χρήσης και το μίσθωμα καθορίζονται από την αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία και ανταποκρίνονται στις τρέχουσες μισθωτικές αξίες της περιοχής.
6. Η κατά οποιονδήποτε τρόπο χρήση των εκτάσεων, που παραχωρούνται ή εκμισθώνονται κατά την παρ. 4 από τρίτους, απαγορεύεται, εφόσον παρεμποδίζει την εκπλήρωση του σκοπού για τον οποίο έγινε η παραχώρηση.

Σχόλια
  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 20:41 | Δήμαρχος Μυκόνου

    το άρθρο 5-αποτελεί σαφώς την κερκόπορτα να καταληφθούν οι κοινόχρηστοι χώροι αιγιαλού και παραλίας, κατάληψη που εξικνείται έως την δόμηση, με αποτέλεσμα να μπαίνει και η ταφόπλακα σε κάθε περιβαλλοντικό κεκτημένο: εκκινώντας από την αποδόμηση της διαδικασίας περιβαλλοντικής αδειοδότησης, επιτρέποντας να γίνει υλοποίηση στρατηγικής επένδυσης ΕΝΤΟΣ δικτύου NATURA, θεσπίζοντας δυνατότητα πλήθους πολεοδομικών παρεκκλίσεων από τους ισχύοντες όρους δόμησης, χωρίς καμία απολύτως περιβαλλοντική εγγύηση, το νομοσχέδιο έρχεται στο άρθρο 5 να ρίξει αυλαία και για τους αιγιαλούς και τις παραλίες και στην πραγματικότητα να ματαιώσει και αποτρέψει στο μέλλον αυτό ακριβώς το οποίο δήθεν υπηρετεί: την ανάπτυξη. Και από την διοικητική διαδικασία παραχώρησης της απλής χρήσης αιγιαλού στον στρατηγικό επενδυτή, απουσιάζουν οι νησιωτικοί δήμοι ως sine qua non μέρη της σχετικής αδειοδοτικής διαδικασίας, που εξ ορισμού είναι οι μόνοι που γνωρίζουν την ευαισθησία των θαλασσίων οικοσυστημάτων των οικείων περιοχών, την επιβάρυνση που τούτα υποδέχονται ιδίως τους θερινούς μήνες και τα προβλήματα που ανακύπτουν για όλο το νησί από τον (υπερ)κορεσμό των τουριστικών επενδύσεων ιδίως στα μικρά νησιά που είναι επιδεκτικά ήπιας ανάπτυξης.
    Η βιώσιμη και μακροπρόθεσμη ανάπτυξη όμως δεν είναι τα μεγαθήρια πάνω σε αιγιαλούς και παραλίες, που θα αποδώσουν ενδεχομένως εφήμερα και με ταχύτητα, αλλά είναι οι πάντα καθαρές και ελεύθερα προσβάσιμες παραλίες στις οποίες πρέπει να επενδύουμε και οι οποίες αποτελούν πηγή ζωής για τους κατοίκους που διαβιούν σε αυτές και ασφαλώς τον πόλο έλξης των τουριστών. Γι’αυτό φύσει και θέσει (πρέπει να) προορίζονται για όλους.
     

  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 20:16 | Δήμαρχος Μυκόνου

    Το άρθρο 5 αποτελεί σαφώς την κερκόπορτα να καταληφθούν οι κοινόχρηστοι χώροι αιγιαλού και παραλίας, κατάληψη που εξικνείται έως την δόμηση, με αποτέλεσμα να μπαίνει και η ταφόπλακα σε κάθε περιβαλλοντικό κεκτημένο: εκκινώντας από την αποδόμηση της διαδικασίας περιβαλλοντικής αδειοδότησης, επιτρέποντας να γίνει υλοποίηση στρατηγικής επένδυσης ΕΝΤΟΣ δικτύου NATURA, θεσπίζοντας δυνατότητα πλήθους πολεοδομικών παρεκκλίσεων από τους ισχύοντες όρους δόμησης, χωρίς καμία απολύτως περιβαλλοντική εγγύηση, το νομοσχέδιο έρχεται στο άρθρο 5 να ρίξει αυλαία και για τους αιγιαλούς και τις παραλίες και στην πραγματικότητα να ματαιώσει και αποτρέψει στο μέλλον αυτό ακριβώς το οποίο δήθεν υπηρετεί: την ανάπτυξη. Και από την διοικητική διαδικασία παραχώρησης της απλής χρήσης αιγιαλού στον στρατηγικό επενδυτή, απουσιάζουν οι νησιωτικοί δήμοι ως sine qua non μέρη της σχετικής αδειοδοτικής διαδικασίας, που εξ ορισμού είναι οι μόνοι που γνωρίζουν την ευαισθησία των θαλασσίων οικοσυστημάτων των οικείων περιοχών, την επιβάρυνση που τούτα υποδέχονται ιδίως τους θερινούς μήνες και τα προβλήματα που ανακύπτουν για όλο το νησί από τον (υπερ)κορεσμό των τουριστικών επενδύσεων ιδίως στα μικρά νησιά που είναι επιδεκτικά ήπιας ανάπτυξης.
    Η βιώσιμη και μακροπρόθεσμη ανάπτυξη όμως δεν είναι τα μεγαθήρια πάνω σε αιγιαλούς και παραλίες, που θα αποδώσουν ενδεχομένως εφήμερα και με ταχύτητα, αλλά είναι οι πάντα καθαρές και ελεύθερα προσβάσιμες παραλίες στις οποίες πρέπει να επενδύουμε και οι οποίες αποτελούν πηγή ζωής για τους κατοίκους που διαβιούν σε αυτές και ασφαλώς τον πόλο έλξης των τουριστών. Γι’αυτό φύσει και θέσει (πρέπει να) προορίζονται για όλους.
     

  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 15:20 | Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία

    Καταρχάς σημειώνεται ότι στο πνεύμα του εν λόγω άρθρου απουσιάζει η προστασία του παράκτιου χώρου ακολουθώντας μια ολιστική προσέγγιση που να περιλαμβάνει ορθό χωροταξικό σχεδιασμό με σεβασμό στη βιοποικιλότητα, τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του αιγιαλού και την απρόσκοπτη πρόσβαση στο δημόσιο αυτό αγαθό.
    Σημειώνεται ότι ναι μεν επαναλαμβάνονται στο άρθρο 5 ισχύουσες ρυθμίσεις που αφορούν την επιτάχυνση και διαφάνεια υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων (άρθρο 8 ν. 3894/2010) καθώς και διατάξεις του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015 (14-14α ν. 3986/2011), εντούτοις προστίθενται νέες ρυθμίσεις που δυσχεραίνουν το καθεστώς προστασίας του αιγιαλού και πρόσβασης σε αυτόν καθώς φαίνεται να προβλέπεται η απαγόρευση της χρήσης σε όλες τις περιπτώσεις παραχώρησης χρήσης και αιγιαλού. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά τον περιορισμό της πρόσβασης στον αιγιαλό και τη διευκόλυνση επενδύσεων που θα αλλοιώσουν οριστικά το φυσικό ανάγλυφο της παράκτιας ζώνης, σε αντίθεση με σχετικές προβλέψεις της εθνικής και ενωσιακής νομοθεσίας (βλ ν. 3937/2011, Πρωτόκολλο για την ολοκληρωμένη διαχείριση των παράκτιων ζωνών της Μεσογείου). Επιπλέον, το άρθρο αυτό δεν αντανακλά και τις δεσμεύσεις της Κυβέρνησης όπως διατυπώθηκαν από τον Πρωθυπουργό στο παγκόσμιο συνέδριο της IUCN στη Μασσαλία και ειδικότερα ότι η Ελλάδα «…θα καταρτίσει ειδική στρατηγική για την βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη, ώστε ο τουρισμός -που αποτελεί σημαντικό «κινητήρα» της οικονομίας- να μην λειτουργεί εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος» καθώς και ότι όσον αφορά τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό που περιλαμβάνει την παράκτια ζώνη, η Ελλάδα θα ακολουθήσει « ..μια προσέγγιση με βάση το οικοσύστημα και σε ευθυγράμμιση με την ολοκληρωμένη διαχείριση των παράκτιων ζωνών, υποστηριζόμενοι από την καλύτερη διαθέσιμη επιστημονική γνώση.». Επιπλέον ο Πρωθυπουργός προέβη και στην εξής δήλωση: «Δεσμευόμαστε, λοιπόν, να αναπτύξουμε μία στρατηγική βιώσιμου τουρισμού που θα αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το περιβαλλοντικό αποτύπωμα του τουρισμού και θα θέτει τα ζητήματα βιοποικιλότητας στο επίκεντρο του σχεδιασμού του θαλάσσιου και παράκτιου τουριστικού σχεδιασμού, ιδίως σε ό,τι αφορά τις υπερβολικά ευάλωτες τοπικές κοινωνίες, όπως είναι τα μικρότερα νησιά μας.».
    Φαίνεται επομένως ότι το άρθρο 5 δυσχεραίνει το υφιστάμενο καθεστώς για την παράκτια ζώνη αγνοώντας τις υποχρεώσεις της χώρας μας απέναντι στον μετριασμό των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής και στην προσαρμογή σε αυτή καθώς και στην επίτευξη των στόχων για τη διατήρησης της βιοποικιλότητας.

  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 14:30 | Επιμελητήριο Περβάλλοντος και Βιώσιμης Ανάπτυξης

    Η παράκτια ζώνη (αιγιαλός, παραλία, θαλάσσιος χώρος, πυθμένας) αποτελεί ένα ενιαίο και δυναμικό οικοσύστημα εξαιρετικά ευαίσθητο από τη φύση του. Η διαμόρφωση της παράκτιας ζώνης καθορίζεται από φυσικούς ουσιαστικούς παράγοντες, οι κυριότεροι των οποίων είναι ο υδροδυναμικός (προσπίπτων κυματισμός), ο ατμοσφαιρικός (ροή μέσω ποταμών και βροχοπτώσεων) και η λιθολογική της σύσταση. Όσο μακροχρόνια είναι η διαδικασία επίτευξης οικολογικής ισορροπίας στο οικοσύστημα αυτό, τόσο εύκολη και γρήγορη είναι και η αποσταθεροποίησή του εξ αιτίας των ανθρωπίνων παρεμβάσεων. Παρεμβάσεις που καθίστανται όλο και πιο επικίνδυνες και καταστροφικές υπό το κράτος της κλιματικής αλλαγής*.
    Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζει εδώ και χρόνια η επιστήμη (παράκτια γεωλογία, ιζηματολογία, γεωλογική ωκεανογραφία). Τα επιβάλλει το Σύνταγμα (άρθρο 24), η αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης και η διεθνής και ενωσιακή νομοθεσία (αρχές Ολοκληρωμένης Διαχείρισης της Παράκτιας Ζώνης [Integrated Coastal Zone Management], αρχές της Θαλάσσιας Στρατηγικής [Marine Strategy] και του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού [Maritime Spatial Planning], η Σύμβαση της Βαρκελώνης για την προστασία της Μεσογείου, το Πρωτόκολλο για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών της Μεσογείου, κυρωθέν με την απόφαση του Συμβουλίου Ε.Ε. 4/12/2008 κ.λπ.). Τα επικυρώνει παγίως και η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας**. Ο μόνος που φαίνεται να μην τα γνωρίζει είναι ο Έλληνας νομοθέτης. Επιμένει διαχρονικά και πεισματικά να θεωρεί την παράκτια ζώνη, τον αιγιαλό, ακόμα και το θαλάσσιο χώρο, ως ιδιωτική του περιουσία, την οποία μπορεί να μεταχειρίζεται κατά το δοκούν.

    Το προτεινόμενο νομοσχέδιο δίνει τη χαριστική βολή στη μακροχρόνια κακοποίηση των ακτών της χώρας. Έχουν προηγηθεί αμέτρητες καταπατήσεις, αυθαίρετες ανοικοδομήσεις, χαριστικές παραχωρήσεις και πλήθος διατάξεων που ροκανίζουν αποσπασματικά τα παράκτια οικοσυστήματα. Έχει προηγηθεί η απόπειρα ιδιωτικοποίησης του αιγιαλού και της παραλίας το 2014, μέσω μιας επιστημονικά διάτρητης διαδικασίας καθορισμού των οριογραμμών τους, η οποία ματαιώθηκε τότε χάρη στην έντονη αντίδραση πολιτών και φορέων σε πανελλαδικό επίπεδο.

    Σήμερα επιχειρείται απροκάλυπτα κάτι πολύ πιο ριζικό και επικίνδυνο. Επικίνδυνο τόσο περιβαλλοντικά όσο και κοινωνικά. Ο νομοθέτης δηλώνει, απερίφραστα πλέον, ότι ο αιγιαλός, η παραλία και η θάλασσα παύουν να είναι οικοσυστήματα και κοινόχρηστα δημόσια αγαθά. Παύουν να υπόκεινται στους φυσικούς νόμους που αναγνωρίζει η επιστήμη και στους νομικούς περιορισμούς που επιβάλλονται από τη διεθνή νομοθεσία και δεσμεύουν τη χώρα. Παύουν να ανήκουν σε όλους. Τέλος η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών σε θάλασσες και ακτές και η απόλαυσή τους σύμφωνα με τον προορισμό τους.

    Από δω και πέρα η παράκτια ζώνη αντιμετωπίζεται ως το ελκυστικό αντάλλαγμα που προσφέρεται στους επίδοξους επενδυτές, στρατηγικούς και μη, προκειμένου να τους δελεάσει. Μπορούν να την μπαζώσουν, να δημιουργήσουν προσχώσεις, ακόμα και νησιά, να την αποκλείσουν από κάθε πρόσβαση, να την οικοδομήσουν και γενικά να τη μεταχειριστούν με όποιο τρόπο έχει φανταστεί το επενδυτικό τους σχέδιο. Και επιπλέον δεν χρειάζεται να ανησυχούν για όρους και απαγορεύσεις. Σύμφωνα με τα άρθρα 3, 4 και 5 του νομοσχεδίου, το κάθε επενδυτικό σχέδιο θα αντιμετωπίζεται ξεχωριστά. Ο επενδυτής θα εξασφαλίζει ειδικό κατά παρέκκλιση προνομιακό καθεστώς που θα προτείνει ο ίδιος και θα εγκρίνεται με συνοπτικές ad hoc διαδικασίες (ευτυχώς πάντως προβλέπεται επταήμερη διαβούλευση!!!). Τα ειδικά αυτά πολεοδομικά καθεστώτα θα απαλλάσσουν το εκάστοτε επενδυτικό σχέδιο από τους χωροταξικούς, πολεοδομικούς και περιβαλλοντικούς περιορισμούς που ισχύουν για τους κοινούς θνητούς. Θα προβλέπουν όρους δόμησης κατά παραγγελία (αποστάσεις κτιρίων από τα όρια του οικοπέδου και μεταξύ τους, συντελεστές δόμησης, συντελεστές εκμετάλλευσης κατ’ όγκο, ανώτατο ύψος και ποσοστό κάλυψης και κάθε είδους παρεμβάσεις στις θάλασσες και τις ακτές). Τα καθεστώτα αυτά θα επιτρέπονται παντού, ακόμα και σε περιοχές Natura, χωρίς να απαιτείται η συμβατότητά τους με τα διαχειριστικά σχέδια και τις ανάγκες ειδικής προστασίας των περιοχών αυτών. Η ειδική και κατά παρέκκλιση διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης που θεσπίζει το επίμαχο νομοσχέδιο αποτελεί διακωμώδηση του Συντάγματος, της ενωσιακής νομοθεσίας και της πάγιας νομολογίας του ΣτΕ.

    Όσο για την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις ακτές και τη θάλασσα, το άρθρο 5 του νομοσχεδίου είναι σαφές. Αν ενοχλείται ο επενδυτής, η καθ’ οιονδήποτε τρόπο χρήση από τρίτους απαγορεύεται.

    Εν κατακλείδι, η παρούσα διαβούλευση αποτελεί ευτελισμό της ίδιας της διαδικασίας καθ’ εαυτήν. Στην πραγματικότητα, πολίτες και φορείς καλούνται να τοποθετηθούν απέναντι σε κάτι εξ ορισμού απαράδεκτο: Τη μετατροπή των ελληνικών ακτών και θαλασσών από κρίσιμο στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος και κοινόχρηστο δημόσιο αγαθό σε ιδιωτικό οικόπεδο διατιθέμενο στην αγορά για κάθε χρήση. Το μέλημα του νομοθέτη οφείλει να είναι η αποκατάσταση και εξυγίανση των παντοιοτρόπως κακοποιημένων ακτών της Ελλάδας. Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων για τις στρατηγικές επενδύσεις έπρεπε επομένως, αν μη τι άλλο, να θωρακίζει την παράκτια ζώνη, το μοναδικό αυτό συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, έναντι της διεθνούς και εγχώριας αγοράς, ώστε να μην σπαταληθεί ανεπανόρθωτα μέσα σε λίγα μόνο χρόνια.

    Με λίγα λόγια, τα κρίσιμα άρθρα 3, 4 και 5 του νομοσχεδίου δεν επιδέχονται παρατηρήσεις ούτε βελτίωση. Μόνο απόσυρση και συγγνώμη.
    ——————————-

    *Ο Καθηγητής Γεώργιος Χρόνης, τ. Δ/ντης του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών (θεσμικού επιστημονικού συμβούλου της Κυβέρνησης) και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος, επισημαίνει ότι ο ρόλος της ανθρώπινης παρέμβασης στην ακτογραμμή είναι καθοριστικός για να αλλάξει όλη την ακτογραμμή σε διάστημα που κανείς δεν μπορεί να συλλάβει. Αρκεί να ρίξεις έναν ογκόλιθο δύο μέτρα μακριά από την ακτογραμμή προς το μέρος της θάλασσας για να εισπράξεις άμεσα την αντίδραση της φύσης. Το πολύ σε δύο μήνες η ακτογραμμή θα έχει ενωθεί με τον ογκόλιθο. Μάθημα για παιδιά, κι όμως σε ένα μεγάλο αριθμό των ελληνικών ακτογραμμών έχουν ασελγήσει δεκάδες διπλωματούχοι μηχανικοί ακόμα και καθηγητές λιμενολόγοι […]
    Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του άρθρου 5 του νομοσχεδίου είναι η επιστημονική ανεπάρκεια του συντάκτη σε ό,τι αφορά τις δυναμικές διεργασίες που επικρατούν στον αιγιαλό και οφείλονται ιδίως στον άνεμο και τούς επικρατούντες κυματισμούς. Η μετατόπιση του αιγιαλού (χερσαία παραλία) προς το υδρογραφικό μηδέν της ακτογραμμής λόγω της προώθησής της (εξαιτίας των κατασκευών επάνω σε αυτή), θα προκαλέσει αλλοίωση στην εγκάρσια διατομή της παραλίας με αποτέλεσμα την διατάραξη της υδροδυναμικής ισορροπίας. Στο ίδιο άρθρο επιτρέπεται η δημιουργία «ακόμα και προσχώσεων». Η αναγραφόμενη πρόταση είναι τελείως αόριστη και επικίνδυνη. Όπως είναι άλλωστε γνωστό, η Συνθήκη της Βαρκελώνης απαγορεύει το dapping στη θάλασσα. Οι ακτογραμμές της Χώρας έχουν ήδη υποστεί την μεγαλύτερη περιβαλλοντική ασέλγεια μέσα από προγράμματα “αναβάθμισης”. Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα όπως η παραλία της Κατερίνης, της Κρήτης, οι ακτές στην βόρεια Πελοπόννησο κ.λπ.
    ——————————-

    ** Το ΣτΕ διαχρονικά επιτάσσει την ήπια ανάπτυξη των ακτών ως ευπαθών οικοσυστημάτων, την ίδρυση αγκυροβολίων και τουριστικών λιμένων μόνο στα πλαίσια ευρύτερου χωροταξικού σχεδιασμού, την προστασία του αισθητικού κάλλους των ακτών, την προστασία των ακτών κολύμβησης, την προστασία των παραδοσιακών λιμένων και της μορφολογίας των ακτών των παραδοσιακών οικισμών, την απαγόρευση επέκτασης η δημιουργίας νέων οικισμών σε μικρά νησιά χωρίς συνάρτηση προς το χωροταξικό σχέδιο αυτών κ.λπ.

  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 12:05 | Σύλλογος Απανταχού Ερεσίων «Ο ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ».

    Θεωρούμε απαράδεκτο το Ν/Σ αυτό και κατ’ αρχήν και κατ’ άρθρο. Αντιβαίνει στο άρθρο 24 του Συντάγματος. Αιγιαλός και Αμμουδιά είναι δημιουργήματα της Φύσης και δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενα εμπορευματοποίησης. Τα βρήκαμε από τους προγόνους μας και τα έχουμε δανειστεί από τις αγέννητες γενιές.
    Ειδικά απαιτούμε όταν υπάρχει προσφυγή για ένα ΦΕΚ (π.χ. ΦΕΚ 36, Δ, 14.2.2012) στο ΣτΕ προς ακύρωση του λόγω λαθεμένης χάραξης των οριογρμμών του Αιγιαλού στην θέση Αφεντέλλι της Σκάλας Ερεσού, μετά μάλιστα από προσφυγή -ΑΠ 447/15.2.2018- δύο διαδοχικών Δήμων (τ. Δ. Λέσβου και νυν Δήμου Δυτ. Λέσβου), ο νέος αυτός Νόμος να μην εφαρμοστεί πριν εκδοθεί η Ετυμηγορία του ΣτΕ και γίνει η νέα χάραξη των οριογραμμών του Αιγιαλού.
    Σπύρος Β. Πιπεράς

  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 08:25 | Σύλλογος Ελλήνων Πολεοδόμων Χωροτακτών (ΣΕΠΟΧ)

    Το συγκεκριμένο σ/ν, μέσω του άρθρου 5 «Παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίας», δεν αντιμετωπίζει την παράκτια ζώνη (που είναι και το όριο του θαλάσσιου χώρου ως αποδέκτη των δραστηριοτήτων του χερσαίου), κυρίαρχα, ως κοινόχρηστο αγαθό και περιβαλλοντικό πόρο, αλλά την θεωρεί αποκλειστικά οικονομικό πόρο, περιορίζοντας ακόμη περισσότερο την πρόσβαση του κοινού στον παράκτιο χώρο και κατ’ επέκταση στον ευρύτερο θαλάσσιο χώρο, επιδεινώνοντας μια ήδη σοβαρά επιβαρυμένη και εν πολλοίς ανεξέλεγκτη κατάσταση. Δεν ενθαρρύνει την αντιμετώπιση της παράκτιας ζώνης «ως πολύτιμου, αναντικατάστατου και σπουδαίας σημασίας εθνικού κεφαλαίου», σύμφωνα με το προοίμιο του ν. 3937/2011 για τη βιοποικιλότητα. Είναι πλέον καιρός, οι όποιες τροποποιήσεις για την παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίας να εφαρμόζουν τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές, όπως αρμόζει σε μία χώρα με τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας.

  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 01:38 | Βασια Παπα

    Το άρθρο οπως εισάγεται είναι απαράδεκτο. Αφήνει ουσιαστικό εν λευκώ στον κάθε επενδυτή το δικαίωμα χρήσης και διαμόρφωσης αιγιαλών! Αποκλείει κατά τα φαινόμενα πολίτες από την πρόσβαση σε δημόσιο χώρο και αγαθό. Επίσης, λείπει η σαφήνεια των όρων και της έκτασης των όποιων παρεμβάσεων.

    Δεν πρεπει παραχωρούνται οι παραλιες και ο αιγιαλός για καμία μορφή επένδυσης. Πρεπεινα διατηρηθεί το φυσικό κάλος των παραλίων μας και της χώρας μας. Γι αυτό το φυσικό κάλος των παραλίων και των θαλασσών μας η χώρα μας προσελκύει τουρισμό, συνάλλαγμα και θέσεις εργασίας. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος που θα προκληθεί από τις επενδύσεις, θα είναι ανεπανόρθωτη για τη χώρα το περιβάλλον και την οικονομία.

    Για ολα τα παραπανω το αρθρο ειναι καταφωρα ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ!

  • 8 Σεπτεμβρίου 2021, 21:14 | ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

    ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

    Συμμετοχή στη διαβούλευση για το άρθρο 5 του νομοσχεδίου
    Στις 26-8-2021 αναρτήθηκε σε δημόσια διαβούλευση από το Υπουργείο Ανάπτυξης νομοσχέδιο με θέμα «Στρατηγικές επενδύσεις και βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσεις».
    Αν το νομοσχέδιο αυτό γίνει νόμος του κράτους και αν δεν ανατραπεί ως αντισυνταγματικό από τα δικαστήρια, θα αποτελέσει όχι μόνο τεράστιο πλήγμα για την ποιότητα ζωής των Ελλήνων, αλλά προσέτι θα χαρακτηρίσει βαθιά την κοινωνία μας ως μια κοινωνία της παρακμής και του ευτελισμού κάθε κεκτημένου δημόσιου αγαθού σε σχέση με το ιδιωτικό κέρδος.
    Πλέον οι Έλληνες, σιγά-σιγά, θα στερηθούν του σημαντικού αυτού κοινόχρηστου αγαθού, που θα γίνει βορά στην κερδοσκοπία, από την οποία κερδοσκοπία δεν θα ξεφύγει στο τέλος ούτε η θάλασσα, αλλά και ο αέρας που αναπνέουμε, δηλαδή πράγματα “κοινά τοις πάσι”.
    Για τους λόγους αυτούς δεν μπορούμε να αποδεχθούμε το σχεδιαζόμενο νομοθετικό ανοσιούργημα και καλούμε το κοινό να αντιδράσει, όπως απαιτεί η προστασία αυτού του δημόσιου και ουσιαστικού αγαθού.
    ΖΗΤΟΥΜΕ
    Την απόσυρση του άρθρου 5 του υπ διαβούλευση νομοσχεδίου μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών που προβλέπονται από το Νόμο 4546/2018 – ΦΕΚ 101/Α/12-6-2018 Ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της Οδηγίας 2014/89/ΕΕ «περί θεσπίσεως πλαισίου για το θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό» και άλλες διατάξεις και την πλήρη προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και των παράκτιων περιοχών από τις άπληστες επιθυμίες και αρπάγες όσων τις εποφθαλμιούν.
    Η Ελλάδα το 2023 θα αναλάβει την προώθηση της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος και των παράκτιων περιοχών της Μεσογείου, όπως αποφασίστηκε πριν λίγες μέρες στη Μασσαλία.
    Δηλ. από τη μία ελεύθερη επιχειρηματικότητα και από την άλλη να υποσχόμαστε προστασία για το περιβάλλον.

    Δε μας δόθηκε ο χρόνος για μελέτη όλου του νομοσχεδίου, για το οποίο η προθεσμία σχολίων λήγει στις 8-9-2021 και που προφανώς σκόπιμα κατατέθηκε εντός του Αυγούστου, δηλαδή του μήνα των διακοπών και της ραστώνης, όμως επισημάναμε τις προτεινόμενες για ψήφιση εξόφθαλμες διατάξεις του άρθρου 5, με τις οποίες προβλέπεται, εκτός των άλλων, και η δυνατότητα παραχώρησης χρήσης του αιγιαλού και της παραλίας σε ιδιώτες επενδυτές ! Η προβλεπόμενη παραχώρηση, πραγματικά, είναι χωρίς όρια και ανεξέλεγκτη και χωρίς καμία μνεία για την προστασία της κοινοχρησίας.
    Σημειώνουμε ότι είναι κραυγαλέα η απουσία από τη διαβούλευση όλων των επιστημονικών φορέων όπως π.χ. νομικών και τεχνικών συλλόγων.
    Από τη μελέτη όλων των στοιχείων που αφορούν στο άρθρο 5 του νομοσχεδίου του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων με τον πάρα πάνω τίτλο και τις γενικότερης κατάστασης που έχει διαμορφωθεί γύρω από το θέμα αυτό εξ αιτίας της συμπερίληψης του άρθρου αυτού, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
    Το σημαντικότερο πρόβλημα που ανακύπτει με το άρθρο 5 του νομοσχεδίου είναι ότι το Υπουργείο Ανάπτυξης αυθαίρετα και αναρμοδίως ανέλαβε την πρωτοβουλία για την προώθηση μελλοντικών σχεδίων που το ενδιαφέρουν για επενδύσεις, δηλ. τη βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσεις».
    Σήμερα η Πολιτεία δια του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων εισέρχεται σε ένα πεδίο το οποίο ανήκει στις αρμοδιότητες άλλου Υπουργείου λόγω του θέματος.
    Το Υπουργείο Ανάπτυξης ενδιαφέρεται ΜΟΝΟ για τις άμεσες αλλά και μελλοντικές επενδύσεις που ενδιαφέρουν το Υπουργείο χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη ότι ανακύπτουν σημαντικά θέματα που αφορούν στο περιβάλλον με όλες τις συνιστώσες του, αλλά και άλλων αρμοδίων Υπουργείων και κυρίως, χωρίς να λαμβάνονται υπ όψη ότι ισχύουν δυο πολύ σημαντικά «νομοθετήματα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα θέματα που αφορούν στις παράκτιες ζώνες της Μεσογείου.
    Τα νομοθετήματα αυτά είναι:
    1ον. Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 4ης Δεκεμβρίου 2008 σχετικά με την υπογραφή, εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, του πρωτοκόλλου για την ολοκληρωμένη διαχείριση των παράκτιων ζωνών της Μεσογείου στη σύμβαση για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και των παράκτιων περιοχών της Μεσογείου (2009/89/ΕΚ) που έχει δημοσιευθεί στην Επίσημη Εφημερίδα της Ε.Ε στις 2.2.2009 L 34/17.
    2ον Η ΟΔΗΓΙΑ 2014/89/ΕΕ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 23ης Ιουλίου 2014 περί θεσπίσεως πλαισίου για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό του ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/HTML/?uri=CELEX:32014L0089&from=es
    3ον Ο Νόμος 4546/2018 – ΦΕΚ 101/Α/12-6-2018 Ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της Οδηγίας 2014/89/ΕΕ «περί θεσπίσεως πλαισίου για το θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό» και άλλες διατάξεις.
    Οι προτεινόμενες αυτές προς ψήφιση διατάξεις αναιρούν ουσιωδώς τη φύση και των χαρακτήρα της Απόφασης του Συμβουλίου και της Οδηγίας.
    Επίσης οι παράκτιες ζώνες και οι θάλασσες σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο είναι κοινόχρηστα πράγματα, τα οποία χαρακτηρίζονται από τον Αστικό Κώδικα «εκτός συναλλαγής και στα οποία μπορούν να αποκτηθούν δικαιώματα ιδιωτικά, μόνο εφόσον με τα δικαιώματα αυτά εξυπηρετείται ή δεν αναιρείται η κοινή χρήση».
    Οι υπό διαβούλευση διατάξεις του άρθρου 5 του νομοσχεδίου, αν ψηφισθούν, είναι αντισυνταγματικές, ως αντίθετες στο άρθρο 24 του Συντάγματος και προσβάλλουν την προσωπικότητα των ανθρώπων που θέλουν να κάμουν χρήση των κοινοχρήστων αυτών πραγμάτων, αλλά και ως αντίθετες με τις νομοθετικές πράξεις της Ε.Ε.
    Η Οδηγία 2014/89/της 23ης Ιουλίου 2014 περί θεσπίσεως πλαισίου για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό του ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ προέβλεπε ότι το πλαίσιο για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί και να ισχύει μέχρι τις 31 Μαρτίου 2021.
    Ο χρόνος από το 2014 μέχρι και τις 31 Μαρτίου 2021 ήταν χρόνος απραξίας. Αυτό σημαίνει ότι αφού ο χρόνος έληξε χωρίς να υλοποιηθεί ο Νόμος 4546/2018 – ΦΕΚ 101/Α/12-6-2018 Ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της Οδηγίας 2014/89/ΕΕ «περί θεσπίσεως πλαισίου για το θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό» και άλλες διατάξεις.
    Και όχι μόνο αυτό, το αποτέλεσμα της αδικαιολόγητης καθυστέρησης ήταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 07-12-2018, πριν από περίπου 3 χρόνια, να παραπέμψει μεταξύ άλλων την Ελλάδα, στο Δικαστήριο της ΕΕ λόγω μη κοινοποίησης των μέτρων περί θεσπίσεως πλαισίου για τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό. Το ποσό που απειλείτο να επιβληθεί στην Ελλάδα ανερχόταν στο ποσό των 31.416 ευρώ ανά ημέρα, από την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης έως ότου η εν λόγω οδηγία μεταφερθεί πλήρως και τεθεί σε ισχύ στο εθνικό δίκαιο, (https://www.lawspot.gr/nomika-nea/i-komision-parapempei-tin-ellada-sto-dikastirio-tisee-gia-paraviasi-tis-eyropaikis.
    Για το πιο πάνω θέμα υπάρχει σιγή ιχθύος. Τι επακολούθησε με το θέμα αυτό; Ηδη έχουν παρέλθει έκτοτε3 χρόνια. Έχει εκδοθεί ή όχι κάποια απόφαση του δικαστηρίου της ΕΕ;
    Το θέμα θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός είναι κομβικό και δεν χωρούν μπαλώματα. θα πρέπει να έχουμε ένα αντάξιο χωροταξικό και ας αργήσουμε να το αποκτήσουμε αλλιώς οι δήθεν εμβληματικές επενδύσεις του Υπουργείου Ανάπτυξης θα είναι μη αναστρέψιμες καταστάσεις στο χώρο της θάλασσας αλλά και των παραλίων της πατρίδας μας.
    Θα βιώσουμε τις αυθαιρεσίες της ενδοχώρας που θα υποβαθμίζουν το περιβάλλον, την οικονομία, τη βιοποικιλότητα και γενικά τα οικοσυστήματα και βέβαια τη συνολική κατάσταση του ανθρώπινου πληθυσμού
    Αυτό που θα σώσει την κατάσταση που επιχειρείται από το Νομοσχέδιο με τη ρύθμιση του άρθρου 5 και θα δώσει τη δυνατότητα με νηφαλιότητα να αποκτήσουμε το χωροταξικό που θα μας είναι αντάξιο και απαύγασμα της σοφίας μας, είναι η ενσάρκωση της έννοιας της ΑΕΙΦΟΡΙΑΣ που είναι ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ (άρθρο 24 του Ελληνικού Συντάγματος) και όχι οι μεσοβέζικες έννοιες της «βιώσιμης ανάπτυξης» που λανσάρονται με το επίθετο «βιώσιμος,η,ο» και την άστοχη αναφορά στην «ανάπτυξη» αντί του όρου «πρόοδος». Ο κ. Πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι άλλο πράγμα είναι το development και άλλο το growth. Κάποια στιγμή θα πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
    Αν δεν μπούμε στον κόπο να αντικρίσουμε κατάματα τις προκλήσεις πάντα θα βρισκόμαστε στην τελευταία βαθμίδα της λίστας της ΕΕ. Και πάντα θα πληρώνουμε πρόστιμα μειώνοντας την αξιοπρέπεια μας, την αξιοπιστία μας αλλά και το ταμείο μας !!
    Δείτε τα πράγματα από την ορθή οπτική !!
    Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η ελληνική πολιτεία να προσπαθεί να περάσει το άρθρο 5 του υπό διαβούλευση Νομοσχεδίου. Αυτό αντίκειται στη Συνθήκη λειτουργίας της Ε.Ε. αγνοώντας τους θεσμούς που έχουμε συνυπογράψει.
    Για να γίνει κατανοητό τι συνέβη παραθέτουμε το δημοσίευμα του WWF
    WWF Ελλάδας
    Πάλι εκπρόθεσμη η Ελλάδα στις υποχρεώσεις της για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος
    Δημοσιεύτηκε στις 01 DB 2021
    Χθες ήταν η καταληκτική προθεσμία που θέτει η οδηγία 2014/89/ΕΕ της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη θέσπιση θαλάσσιων χωροταξικών σχεδίων από τα κράτη μέλη της. Για την Ελλάδα, η προθεσμία αυτή πέρασε άπρακτη καθότι δεν έχει προβεί στις απαιτούμενες ενέργειες.
    Για το κρίσιμο αυτό ζήτημα του θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού (ΘΧΣ), η χώρα μας δείχνει ολιγωρία και έλλειψη προετοιμασίας να ανταποκριθεί όχι μόνο στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της αλλά και στην ανάγκη για την προστασία των ελληνικών θαλασσών και την επίτευξη βιώσιμης «γαλάζιας» ανάπτυξης.
    Τι είναι ο ΘΧΣ και ποια η σημασία του
    Η χωροταξία στη θάλασσα είναι μια διαδικασία ανάλυσης και κατανομής των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στον χώρο και στον χρόνο για την επίτευξη οικολογικών, οικονομικών και κοινωνικών στόχων. Με άλλα λόγια, η θαλάσσια χωροταξία αποτελεί ουσιαστικά ένα μέσο για την ορθολογική οργάνωση των χρήσεων στον θαλάσσιο χώρο. Περιλαμβάνει δε τόσο τη διάσταση του στρατηγικού σχεδιασμού (δηλαδή γενικούς στόχους και κατευθύνσεις για την οργάνωση του χώρου) όσο και τη δημιουργία ζωνών με κανόνες για την ανάπτυξη συγκεκριμένων χρήσεων.
    Γιατί όμως χρειάζεται η χωροταξία στη θάλασσα; Η προστασία των οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας από απειλές όπως η υπεραλίευση ή η ρύπανση είναι μερικοί από τους πλέον γνωστούς λόγους, το ίδιο και η ανάγκη για διευθέτηση των συγκρούσεων ανάμεσα σε ανταγωνιστικές δραστηριότητες. Τέτοια ζητήματα, αν και γνωστά και από την χωροταξία στην ξηρά, αποκτούν άλλη διάσταση αν λάβουμε υπόψη τις ιδιαιτερότητες του θαλάσσιου χώρου, όπως για παράδειγμα την απουσία δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Το ίδιο ισχύει και για τις νέες συγκρούσεις που δημιουργούν οι τεχνολογικές εξελίξεις και η δυναμική έλευση νέων δραστηριοτήτων (π.χ. ΑΠΕ). Παράλληλα, οι αλληλεξαρτώμενες χρήσεις στον «πυκνό» παράκτιο χώρο έχουν πολυδιάστατες και σωρευτικές επιπτώσεις, η αντιμετώπιση των οποίων δεν μπορεί να γίνεται αποσπασματικά.
    Τι προβλέπει η οδηγία για τον ΘΧΣ
    Η οδηγία για τον ΘΧΣ αποτελεί κομβικό πυλώνα της ολοκληρωμένης θαλάσσιας πολιτικής της ΕΕ και αποσκοπεί στην προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης των θαλάσσιων οικονομικών δραστηριοτήτων και της βιώσιμης χρήσης των θαλάσσιων πόρων. Τα κράτη μέλη οφείλουν να καταρτίσουν θαλάσσια χωροταξικά σχέδια, τα οποία θα καθορίζουν τη χωροθέτηση υφιστάμενων και μελλοντικών δραστηριοτήτων και χρήσεων, όπως οι θαλάσσιες μεταφορές, η αλιεία, ο τουρισμός, η ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, με σκοπό τη βιώσιμη ανάπτυξή τους, τη διατήρηση και προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και την ενίσχυση της ανθεκτικότητάς τους στην κλιματική αλλαγή.
    Η οδηγία ορίζει ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ θα πρέπει να έχουν θεσπίσει θαλάσσια χωροταξικά σχέδια το αργότερο έως την 31η Μαρτίου 2021. Ωστόσο, λίγες χώρες της ΕΕ τήρησαν την προθεσμία αυτή (βλέπε τη σχετική ανακοίνωση του WWF). Αντίθετα, ορισμένες χώρες, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα, υπολείπονται κατά πολύ της επίτευξης του στόχου της οδηγίας.
    Τι (δεν) έχει κάνει η Ελλάδα
    Με καθυστέρηση δύο ετών, η Ελλάδα ενσωμάτωσε την οδηγία για τον ΘΧΣ στην εθνική νομοθεσία με τον ν. 4546/2018, ο οποίος προσδιόρισε το πεδίο εφαρμογής, τους στόχους, τη βασική διαδικασία και τη δομή του σχεδιασμού. Στα εργαλεία του περιλαμβάνεται η εθνική χωρική στρατηγική για τον θαλάσσιο χώρο και τα θαλάσσια χωροταξικά σχέδια, ενώ στο πεδίο εφαρμογής του ΘΧΣ αρχικά συμπεριλαμβανόταν και ο παράκτιος χώρος, ο οποίος ωστόσο αφαιρέθηκε με πρόσφατη νομοθετική πρωτοβουλία.
    Όμως παρά τη βασική διαμόρφωση του νομικού πλαισίου, η χώρα μας βρίσκεται σε ιδιαίτερα πρώιμο στάδιο σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του σχεδιασμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστή ουδεμία ενέργεια της αρμόδιας αρχής (Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας) για την εκπόνηση της εθνικής στρατηγικής ή των σχεδίων. Οι δε προοπτικές για ολοκλήρωση της διαδικασίας σε εύλογο χρονικό διάστημα δεν είναι ιδιαίτερα θετικές, λαμβάνοντας υπόψη τη συνθετότητα των ζητημάτων που αποτελούν αντικείμενο του ΘΧΣ, το πλήθος των κύρια εμπλεκόμενων αρχών (Υπουργεία Ναυτιλίας, Αγροτικής Ανάπτυξης, Τουρισμού, Εξωτερικών, Εθνικής Άμυνας) και τον ελλιπέστατο έως σήμερα συντονισμό τους, και τέλος το μεγάλο χρονικό διάστημα που απαιτείται για την εκπόνηση των σχεδίων. Πρέπει λοιπόν να αναληφθούν το ταχύτερο δυνατό οι σχετικές πρωτοβουλίες.
    Τι πρέπει να γίνει (και άμεσα)
    Η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης και λειτουργικής χωρικής στρατηγικής για τον θαλάσσιο χώρο και στη θέσπιση θαλάσσιων χωροταξικών σχεδίων.
    Τα σχέδια αυτά θα πρέπει να στηρίζονται στην οικοσυστημική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία ο θαλάσσιος χώρος είναι ένα ενοποιημένο σύστημα όπου θα πρέπει να συνυπάρχουν βιώσιμες οικονομικές δραστηριότητες με την προστασία και διατήρηση των θαλάσσιων οικοσυστημάτων. Ένα άλλο πολύ σημαντικό για τη χώρα μας ζήτημα είναι η αποτελεσματική διαχείριση της αλληλεπίδρασης μεταξύ του θαλάσσιου και του παράκτιου χώρου. Οι πιέσεις στους δύο αλληλένδετους αυτούς χώρους από δραστηριότητες όπως ο τουρισμός, αυξάνονται συνεχώς και θα πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσω μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης.
    Τέλος, τα θαλάσσια χωροταξικά σχέδια πρέπει να διαμορφωθούν με την ενεργό συμμετοχή όλων των φορέων που εμπλέκονται σε θαλάσσιες δραστηριότητες και γενικότερα των πολιτών ήδη από τα πρώιμα στάδια της διαδικασίας σχεδιασμού, όπως άλλωστε προβλέπεται και στην οδηγία. Οι συμμετοχικές διαδικασίες αποτελούν κρίσιμη προϋπόθεση για την αποτελεσματική εφαρμογή των σχεδίων αυτών στην πράξη.
    Ο ΘΧΣ κρίσιμο στοιχείο για την προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας και την ευημερία μας
    Η αύξηση των απειλών και πιέσεων στα θαλάσσια οικοσυστήματα από συνεχώς αυξανόμενες οικονομικές δραστηριότητες καθιστούν επιτακτικό τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό του θαλάσσιου χώρου. Τα θαλάσσια οικοσυστήματα είναι αλληλένδετα και οι πιέσεις και απειλές τους δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα και αποσπασματικά. Η εκπόνηση θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού δεν αποτελεί μόνο υποχρέωση από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, αλλά ανταποκρίνεται στην πραγματική ανάγκη για βιώσιμες οικονομικές δραστηριότητες, ενώ συγχρόνως εξασφαλίζεται η προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας.
    Για μια χώρα όπως η Ελλάδα που αποτελεί σημαντικό θαλάσσιο κόμβο στη Μεσόγειο και που στηρίζεται στη θάλασσα για μια μεγάλη ποικιλία οικονομικών δραστηριοτήτων, ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός αποτελεί κρίσιμη προϋπόθεση για τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας μας και την ευημερία όλων μας.
    Σοφία Κόπελα, υπεύθυνη πολιτικής για το φυσικό περιβάλλον
    Γιώργος Μελισσουργός, υπεύθυνος έργου LIFE IP 4 NATURA για το WWF Ελλάς

    Καλαμάτα 8/9/2021

    ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

  • 8 Σεπτεμβρίου 2021, 19:48 | WWF Ελλάς

    Η διάταξη σε κάποιον βαθμό απηχεί ισχύουσες ρυθμίσεις (8 ν. 3894/2010, 14-14α ν. 3986/2011). Σε κάθε περίπτωση, και για τους λόγους που αναλύονται στη συνέχεια, το ισχύον καθεστώς επιδεινώνεται.
    Πρώτον, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το σημερινό καθεστώς για τις στρατηγικές επενδύσεις επιτρέπει την απαγόρευση χρήσης των παράκτιων εκτάσεων της στρατηγικής επένδυσης, αλλά μόνο εφόσον πρόκειται για «ακίνητα που δημιουργούνται από τη μετατόπιση προς τη θάλασσα του ορίου του αιγιαλού, λόγω κατασκευής ή επέκτασης …έργων ή προσχώσεων» (πρβλ. 8 παρ. 4 και παρ. 5 ν. 3894/2010). Αντιθέτως, η προτεινόμενη διάταξη προβλέπει την απαγόρευση χρήσης σε όλες τις περιπτώσεις παραχώρησης χρήσης και αιγιαλού (πρβλ., συνδυαστικά, παρ. 6, 4 και 3). Με τον τρόπο αυτόν, το νομοσχέδιο δημιουργεί και ένα κίνητρο που ευνοεί την αλλοίωση με τεχνικά έργα του φυσικού αναγλύφου της παράκτιας ζώνης, ενώ θα έπρεπε να διασφαλίσει ακριβώς το αντίθετο – στρατηγικές επενδύσεις που εντάσσονται, στον μέγιστο δυνατό τεχνικά βαθμό, στο φυσικό ανάγλυφο της πολλαπλώς απειλούμενης παράκτιας ζώνης.
    Δεύτερον, το νομοσχέδιο και η ισχύουσα ρύθμιση αντιφάσκουν, διότι η «παραχώρηση απλής χρήσης» (παρ. 3) – δηλαδή, η παραχώρηση που δεν θίγει τον κοινόχρηστο χαρακτήρα – είναι ασυμβίβαστη με την απαγόρευση χρήσης του αιγιαλού από τρίτους (παρ. 6). Θα έπρεπε, συνεπώς, να διατυπωθεί με ακρίβεια η νομοθετική βούληση, δηλαδή ο αποκλεισμός της παραλίας στους τρίτους, προκειμένου τουλάχιστον να διευκολυνθεί η διαβούλευση και η αξιολόγησή της.
    Τρίτον, επισημαίνουμε τη μεγάλη διεύρυνση της έννοιας της στρατηγικής επένδυσης, που εισάγει το νομοσχέδιο (πρβλ. 1 παρ. 1 ν. 3894/2010, σε σχέση με το άρθρο 1 του νομοσχεδίου).
    Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το Πρωτόκολλο Ολοκληρωμένης Διαχείρισης της Παράκτιας Ζώνης, που είναι μέρος του εθνικού και ενωσιακού δικαίου, απαιτεί χωροταξικό σχεδιασμό της παράκτιας ζώνης [άρθ. 6 στ) και 20 του Πρωτοκόλλου]: η απαίτηση αυτή δεν ικανοποιείται ούτε από τα ΕΣΧΑΣΕ του άρθρου 10 – που συντάσσονται εκ των υστέρων για να εξυπηρετήσουν την επένδυση, και σε κάθε περίπτωση δεν είναι υποχρεωτικά – ούτε, πολύ περισσότερο, στην περίπτωση που δεν συντάσσονται ΕΣΧΑΣΕ (πρβλ. παρ. 2).
    Σε καιρό κλιματικής κρίσης, η προστασία της παράκτιας ζώνης πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα επείγουσας προτεραιότητας για την προστασία ανθρώπων και υποδομών από κλιματικές καταστροφές. Δυστυχώς, το νομοσχέδιο αυτό κατευθύνει την αναπτυξιακή πορεία της χώρας προς την αντίθετη κατεύθυνση και επιδεινώνει τόσο την τρωτότητα των στρατηγικών επενδύσεων όσο και το οικονομικό κόστος από ακραία καιρικά φαινόμενα.

  • 8 Σεπτεμβρίου 2021, 18:52 | Δήμαρχος Μυκόνου

    Σε συνέχεια της με αριθμό 61/2021 απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου της Μυκόνου καταθέτουμε την κάτωθι πρόταση.

    Σύμφωνα με το άρθρο 2 περ.5 ν.2971/2001 όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 24 ν.4607/2019 ορίστηκαν τα εξής: «5. Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών, που καθορίζονται ή επανακαθορίζονται, σύμφωνα με τα άρθρα 3, 5, 6 και 7Α, ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα, που ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται κατά τις διατάξεις του παρόντος νόμου. Με την παρούσα δεν θίγονται ήδη κτηθέντα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και ισχύουσες συμβάσεις παραχώρησης».
    Στην αιτιολογική έκθεση του ν.4607/2019, αναφέρονται τα εξής για το άρθρο 24 ν.4607/2019:
    «…η διοίκηση συμμορφώνεται προς την πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τον παλαιό αιγιαλό και την κυριότητα αυτού με μια διάταξη, η οποία αποτελεί πραγματική τομή στην νομοθεσία. Συγκεκριμένα με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις ορίζεται ρητώς ότι ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη ανήκουν στην δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων, καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα που ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται. Συνεπώς, ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη δεν ανήκουν στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και επομένως δεν μπορούν να μεταβιβαστούν ούτε να συσταθούν επ’ αυτών εμπράγματα δικαιώματα….
    …Με την παράγραφο 5 ορίζεται ότι ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων, καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα που ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται κατά τις διατάξεις του παρόντος νόμου. Με την έννοια «δημόσια κτήση» νοούνται τα πράγματα που ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο και είτε είναι κοινόχρηστα είτε προορίζονται για την εξυπηρέτηση δημοσίων ή δημοτικών υπηρεσιών. Με την διάταξη αυτή η διοίκηση συμμορφώνεται με την πάγια νομολογία του ανωτάτου Δικαστηρίου (ΣτΕ) το οποίο με την έκδοση σειράς αποφάσεων (2410/2017, 4908/2013, 1159/2009, 4499/2012) έκρινε ότι ο παλαιός αιγιαλός που προκύπτει από την μετατόπιση της ακτογραμμής προς την θάλασσα ή την μετακίνηση της οριογραμμής της όχθης των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών, επειδή ήταν ανεπίδεκτος ιδιωτικών δικαιωμάτων, όταν καταλαμβανόταν από τις μέγιστες πλην συνήθεις αναβάσεις των χειμέριων κυμάτων, μετά την επέκταση των ορίων της ακτογραμμής προς την θάλασσα ή αντιστοίχως τη μετακίνηση της οριογραμμής της όχθης, καθίσταται τμήμα της δημόσιας κτήσης. Ως εκ τούτου, οφείλει η διοίκηση να συμμορφωθεί προς τις κρίσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας. Βεβαίως προκειμένου να μην δημιουργηθεί ανασφάλεια στις συναλλαγές και να μην θιγούν γεγενημένα δικαιώματα τρίτων, προβλέπεται ότι, με την συγκεκριμένη διάταξη δεν θίγονται κτηθέντα ήδη ιδιοκτησιακά δικαιώματα ή ισχύουσες συμβάσεις παραχώρησης παλαιών αιγιαλών που έχουν γίνει μέχρι την έναρξη ισχύος του νόμου τούτου».
    Η εταιρεία «Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε.»[ήδη «ΕΤΑΔ ΑΕ» της οποίας, κατά το άρθρο 9 παρ. 2 της υπ` αρ. Δ6Α 1162069 ΕΞ 2011/28.11–2.12.2011 (Β΄2779) κοινής υπουργικής αποφάσεως, μοναδικός μέτοχος είναι το Δημόσιο] έχει ήδη κριθεί με αποφάσεις της Ολομέλειας (ΣτΕ 891-895/2008) και του Δ΄ Τμήματος (ΣτΕ 2685/2010 7μ.) του Συμβουλίου της Επικρατείας ότι (α) η Ε.Τ.Α. Α.Ε. διέπεται μεν κατ` αρχήν από τους κανόνες του ιδιωτικού δικαίου, λειτουργεί όμως χάριν του δημοσίου συμφέροντος, με σκοπό την αξιοποίηση της περιουσίας του Ε.Ο.Τ., της οποίας έχει κατά νόμον την διοίκηση και διαχείριση, (β) η εν λόγω εταιρεία, δεδομένου ότι τελεί υπό τον αποκλειστικό έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου , κατά την παραχώρηση ιδιαιτέρων δικαιωμάτων επί κοινοχρήστων πραγμάτων, όπως επί χώρων αιγιαλού και παραλίας, των οποίων η διοίκηση και διαχείριση έχει περιέλθει σ΄ αυτήν, ασκεί δημοσίαν εξουσία και αποτελεί κατά τούτο νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και (γ) επομένως, οι σχετικώς εκδιδόμενες πράξεις της -είτε αναφέρονται αποκλειστικά σε κοινόχρηστα πράγματα είτε, πλην των κοινοχρήστων, περιλαμβάνουν και μη κοινόχρηστα- συνιστούν εκτελεστές διοικητικές πράξεις οι οποίες παραδεκτώς απ` αυτής της απόψεως προσβάλλονται με αίτηση ακυρώσεως, ανεξαρτήτως του αν εντάσσονται σε διαδικασία καταρτίσεως συμβάσεως και της φύσεως της συμβάσεως αυτής, εφ` όσον, πάντως, στην τελευταία αυτή περίπτωση, οι αιτούντες είναι τρίτοι ως προς την διαδικασία παραχωρήσεως και δεν λαμβάνουν μέρος στον σχετικό διαγωνισμό».
    Περαιτέρω, η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε. («ΕΤΑΔ ΑΕ») είναι σήμερα η μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης και αξιοποίησης της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και αποτελεί 100% θυγατρική της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας (ΕΕΣΥΠ) μετά και τη θέσπιση του Ν.4389/2016. Η ΕΤΑΔ λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος, σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας.
    Κατόπιν των ανωτέρω, προτείνουμε
    1. Την καταγραφή και γνωστοποίηση από το αρμόδιο Υπουργείο Οικονομικών όλων των εκτάσεων παλαιών αιγιαλών που τελούσαν υπό τη διαχειριστική εξουσία της ΕΤΑΔ Α.Ε. ή τυχόν άλλων φορέων του Δημοσίου έως την 24-4-2019 [ότε και ψηφίστηκε ο νόμος 4607/2019] και την καταγραφή και γνωστοποίηση από το αρμόδιο Υπουργείο Οικονομικών ποιών εκτάσεων παλαιών αιγιαλών διαχειρίζεται από την 24-4-2019 και εντεύθεν το Δημόσιο.
    2. Τη με νομοθετική ρύθμιση παραχώρηση της διοίκησης και διαχείρισης των εκτάσεων παλαιών αιγιαλών της χώρας από το Δημόσιο στους κατά τόπον αρμόδιους Δήμους, στα διοικητικά όρια των οποίων ευρίσκονται, οι οποίοι θα τους προστατεύουν και θα τους διαχειρίζονται κατά τις διατάξεις του ν. 2971/2001 για λογαριασμό του Δημοσίου.
    3. Τη με νομοθετική ρύθμιση ξεκάθαρη αποσαφήνιση της έννοιας και των εννόμων συνεπειών της προβλεπόμενης στο άρθρο 2 περ.5 ν.2971/2001 κοινοχρησίας των παλαιών αιγιαλών σε συνδυασμό με το άρθρο 970 του Αστικού Κώδικα, είτε τούτοι εξακολουθούν να ανήκουν στην διαχειριστική εξουσία της ΕΤΑΔ, είτε του Ελληνικού Δημοσίου, δεδομένου ότι, τόσο κατά τον ν.2971/2001, όσο κατά την ΑΚ 970 η παραχώρηση από την διοικητική αρχή σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα ιδιαιτέρων δικαιωμάτων σε κοινόχρηστα πράγματα είναι νόμιμη μόνον εάν και εφόσον, και μετά την παραχώρηση των εν λόγω δικαιωμάτων, εξακολουθεί να εξυπηρετείται ή τουλάχιστον να μην αναιρείται η κατά τον προορισμό του πράγματος κοινή χρήση αυτού.
    4. Σε κάθε περίπτωση, τη με νομοθετική ρύθμιση δυνατότητα της κατά προτεραιότητας εκμίσθωσης των παλαιών αιγιαλών από τους διοικητικά αρμόδιους Δήμους με ή χωρίς αντάλλαγμα, προκειμένου να προστατευθεί ο κοινόχρηστος χαρακτήρας τους υπέρ των πολιτών.

  • 8 Σεπτεμβρίου 2021, 17:15 | Εμμανουέλα

    ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ & ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ ΡΑΦΗΝΑΣ (Κίνηση Πολιτών για την προστασία των ρεμάτων, των εσωτερικών και των παράκτιων υγροτόπων της υδρολογικής λεκάνης του ρέματος Ραφήνας, μέλος των Φορέων & Κινήσεων για την Προστασία των Ρεμάτων-Ρεματτική)

    Το Ν/Σ πρέπει να αποσυρθεί στο σύνολό του. Μετά τις φωτιές του φετινού καλοκαιριού, η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση «έκτακτης περιβαλλοντικής κρίσης» αντί να φέρνει προς ψήφιση Ν/Σ όπως το παρόν, που θα προκαλέσουν περαιτέρω υποβάθμιση στα οικοσυστήματα και τη βιοποικιλότητα της χώρας μας.
    Πιο συγκεκριμένα:

    Παρ.1
    Η παραχώρηση δικαιώματος χρήσης αιγιαλού, παραλίας, συνεχόμενου ή παρακείμενου θαλάσσιου χώρου ή του πυθμένα για απλή χρήση ή ακόμη περισσότερο για την εκτέλεση έργων:
    α/δεν είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και με τον Αστικό Κώδικα (ΑΚ)
    Από το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος ως και στο άρθρο 57 του ΑΚ απορρέει το δικαίωμα του ατόμου προς χρήση του αιγιαλού και της παραλίας ως κοινοχρήστων πραγμάτων. Το δικαίωμα χρήσης των αγαθών αυτών αποτελεί έκφανση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στο περιβάλλον, όπως τούτο έμμεσα τριτενεργεί, μέσω των διατάξεων των άρθρων 57 και 966 επ. ΑΚ.
    Η υποβάθμιση των ως άνω κοινοχρήστων περιβαλλοντικών αγαθών που θα επέλθει από τη συρρίκνωση και αλλαγή χρήσης τους λόγω των κατασκευαστικών έργων που προβλέπει το παρόν άρθρο, συνιστά προσβολή της προσωπικότητας σύμφωνα με το άρθρο 57 και γεννά αξίωση για άρση της προσβολής, για αποζημίωση και για ικανοποίηση ηθικής βλάβης (άρθρα 57 και 59 ΑΚ)
    β/ αντίκεινται στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που υιοθέτησε τη Σύσταση 2002/413 της 30ης Μαΐου 2002 «σχετικά με την εφαρμογή στην Ευρώπη της ολοκληρωμένης διαχείρισης των παράκτιων ζωνών» βάσει της οποίας η μεγάλη περιβαλλοντική σημασία της παράκτιας ζώνης για την Ευρώπη, η μοναδική βιοποικιλότητα των παράκτιων ζωνών από απόψεως χλωρίδας και πανίδας, η συνεχής υποβάθμιση των συνθηκών στις ευρωπαϊκές παράκτιες ζώνες και ο αυξανόμενος κίνδυνος που διατρέχουν εξαιτίας των κλιματικών μεταβολών, η αύξηση του πληθυσμού και η εξέλιξη των οικονομικών δραστηριοτήτων, δημιουργεί την ανάγκη εφαρμογής μίας περιβαλλοντικά αειφόρου, οικονομικά δίκαιης, κοινωνικά υπεύθυνης και πολιτισμικά ευαίσθητης διαχείρισης των παράκτιων ζωνών .
    γ/ δε συνάδει με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στο πρόσφατο παγκόσμιο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης για την Διατήρηση της Φύσης IUCN στη Μασσαλία, όπου δεσμεύτηκε στην κατάρτιση ειδικής στρατηγικής για την βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη ώστε ο τουρισμός να μην λειτουργεί εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος.
    Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου η οικονομική αξιοποίηση των παράκτιων περιοχών είναι ανεξέλεγκτη αναφορικά με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της, οι παραχωρήσεις και ακόμη περισσότερο η δυνατότητα εκτέλεσης μεγάλων έργων στρατηγικής σημασίας όπως αυτά προσδιορίζονται στο Αρ.2 στα παράκτια και θαλάσσια οικοσυστήματα, με μόνο κριτήριο το συνολικό κόστος της επένδυσης και τον αριθμό των ΕΜΕ που δημιουργούν και όχι με κριτήριο την περιβαλλοντική αξία των τόπων (προστατευόμενων ή μη) θα επιφέρει μόνιμες, ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ στα παράκτια οικοσυστήματα και τη βιοποικιλότητα, δεσμεύσεις που η Ελλάδα έχει αναλάβει ως μέλος της ΕΕ και ήδη έχει επανειλημμένα καταδικαστεί από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια με υπέρογκα πρόστιμα που πληρώνει ο ελληνικός λαός.

    Παρ.4
    Ο προσδιορισμός χρόνου διαβούλευσης μόλις 7 ημερών (!!!) και ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ και όχι για την ίδια την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ των μεγάλης κλίμακας «στρατηγικών επενδύσεων», όπως αυτά προσδιορίζονται από το Αρ.2 , αντίκειται στην υποχρέωση της χώρας μας όπως αυτή απορρέει από την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία για ΕΥΡΕΙΑ δημόσια διαβούλευση.

    Παρ.5
    Η δημιουργία νέων δημοσίων κτημάτων προς παραχώρηση που δημιουργούνται από τη μετατόπιση προς τη θάλασσα του ορίου του αιγιαλού, λόγω κατασκευής ή επέκτασης των έργων ή προσχώσεων, δημιουργεί επιπλέον περιβαλλοντικές πιέσεις στα παράκτια και θαλάσσια οικοσυστήματα και άρει την κοινοχρησία του παλαιού αιγιαλού, ο οποίος ως επέκταση του φυσικού αιγιαλού είναι απολύτως αναγκαίος για την ελεύθερη και ακώλυτη προσπέλαση του τελευταίου. Αντίκειται επομένως στο άρθρο 24 του Συντάγματος, το οποίο προστατεύει όχι απλώς τον αιγιαλό και την παραλία αλλά τα παράκτια οικοσυστήματα (ΣτΕ 3346/1999), τα οποία δύνανται να εκτείνονται και πέραν της παραλίας, στην περιοχή του παλαιού αιγιαλού.

  • 8 Σεπτεμβρίου 2021, 16:46 | ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΗΡΕΑΣ

    Ως εξωραϊστικός σύλλογος που δραστηριοποιείται σε παραλία της Αττικής, θεωρούμε απαράδεκτες τις διατάξεις του άρθρου 5. Οι παραλίες δεν είναι απλά περιουσιακά στοιχεία οποιασδήποτε Εταιρείας του Δημοσίου για να παραχωρούνται σε επενδυτές. Είναι περιουσία των τοπικών κοινωνιών, αλλά των ανθρώπων που τις χρησιμοποιούν ανεξάρτητα από τον τόπο διαμονής τους. Δυστυχώς, η εμπειρία της Ισπανίας, όπου «αξιοποιήθηκε» σχεδόν το σύνολο της ακτογραμμής, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος της αλλά και της ποιότητας του τουριστικού προϊόντος της, δεν έγινε μάθημα στους αρμόδιους φορείς της χώρας μας. Ενώ στην Ισπανία εξετάζουν την καθαίρεση τουριστικών υποδομών που αλλοιώνουν την αισθητική του τοπίου, αυτό το νομοσχέδιο αντιμετωπίζει τον αιγιαλό και την ακτογραμμή ως οικόπεδο, ευήλιο και ευάερο με πανοραμική θέα.Τουλάχιστον, ας καταρτιστεί ένα μητρώο που θα περιλαμβάνει τις παραλίες που διατηρούν σημαντικά στοιχεία φυσικού περιβάλλοντος και ας καθοριστούν οι σχετικές διατάξεις για την προστασία τους.

  • 6 Σεπτεμβρίου 2021, 20:19 | Γ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ

    Το άρθρο ως εισάγεται είναι απαράδεκτο. Αφήνει ουσιαστικό εν λευκώ στον κάθε επενδυτή το δικαίωμα χρήσης και διαμόρφωσης αιγιαλών! Αποκλείει κατά τα φαινόμενα πολίτες από την πρόσβαση σε δημόσιο χώρο και αγαθό. Επίσης, λείπει η σαφήνεια των όρων και της έκτασης των όποιων παρεμβάσεων.

  • 6 Σεπτεμβρίου 2021, 02:21 | Κωνσταντίνος

    Δεν γίνεται καμία πρόνοια μελέτης της κατασκευής για την μετακίνηση του ορίου του αιγιαλού και καμία πρόνοια επίσης για την αισθητική ένταξή του στο τοπίο. Κάθε επιχειρηματίας, μικρός ή μεγάλος, θα έχει το δικαίωμα να μετακινεί το όριο του αιγιαλού κατά το δοκούν αγνοώντας περιβαλλοντικές, αισθητικές και κατασκευαστικές προεκτάσεις.

    Οι παραλίες έχουν κατασκευαστεί από τη φύση και κάθε εργασία σε αυτές θα πρέπει να έχει σωστή μελέτη, ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα πλημμύρας λόγω μη φυσικής εκτροπής των υδατορεμάτων (και χτισίματως των κοιτών τους) και καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος.

    Πχ θα μπορούσαν τα κοινοτικά συμβούλια να εγκρίνουν ή όχι τις παρεμβάσεις σε συνεργασία με τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου. Έτσι κάθε παρέμβαση στο περιβάλλον της τοπικής κοινωνίας να είναι δεδομένο πως έχει την έγκρισή της.

    Σε γενικότερο πλαίσιο, η συγκεκριμένη διάταξη είναι απαράδεκτη και δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει ως μέτρο προσέλκυσης επενδύσεων στη χώρα.

  • 5 Σεπτεμβρίου 2021, 22:58 | ΑΝΝΑ Λ.

    Η πρόθεση ιδιωτικοποίησης δημόσιου αιγιαλού κινείται σε λάθος κατεύιυνση. Θα έρθει καιρός που δε θα έχει ο πολίτης χώρο να χαρεί τη θάλασσα, τις όμορφες ακτές μας. Αλήθεια, θεωρείτε δίκαιο να αποκλείεται ένας άνθρωπος από την πρόσβαση σε δημόσιες παραλίες; Μήπως να βάλουμε και εισητήριο σε όσους/ες κάνουν wind surf, surf ή απλώς κολυμπούν;

  • 4 Σεπτεμβρίου 2021, 23:09 | Γιώργος Μαραντζής

    Ποιά είναι τα «έργα» που μπορεί να εκτελέσει ο ανάδοχος στρατηγικής επένδυσης σε δημόσια παραλία που μάλιστα προστατεύεται κατά το σύνταγμα; Και σε ποιές χρήσεις αφορούν; Μπορεί να θεωρείται λόγος υπέρτερου δημοσίου συμφέροντoς καφετέριες ξενοδοχείων, ελικοδρόμια και πλωτές πισίνες (έχουμε δει και τέτοια); Και τι γίνεται αν αυτό αντίκειται στον ευρύτερο πολεοδομικό σχεδιασμό μιας περιοχής ειδικά οικιστικής; Νομίζω υπάρχει θέμα αντισυνταγματικότητας της διάταξης.

  • 4 Σεπτεμβρίου 2021, 06:37 | Κωνσταντίνος Νεδας

    Η μεγαλύτερη στρατηγική επένδυση για τον αιγιαλό είναι η εξασφάλιση του κοινόχρηστου χαρακτήρα του, όχι η παραχώρησή του σε ιδιώτες με κριτήρια οριζόμενα κατά «περίσταση».

  • 2 Σεπτεμβρίου 2021, 23:53 | Dimitris

    Έχοντας εμπειρία 40+ χρόνων στον αιγιαλό και παρακολουθώντας τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο έχω να προτείνω επιγραμματικά:
    Ο νόμος πρέπει να αλλάξει όταν υπάρχει επιχείρηση ΥΓΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ενδιαφέροντος η ξενοδοχείο ο αιγιαλός πρέπει να δίνεται τουλάχιστον για 5 έτη η για όσο λειτουργεί η επιχείρηση.
    Ο νόμος λέει μόνο 500 τμ …αυτό δεν είναι σωστο και καταπατάτε παντού με αποτέλεσμα να χάνονται έσοδα για το κράτος (με μια μάτια στο google earth μπορετέ να το διαπιστώσετε άμεσα) τα 1000 τμ είναι ένα λογικό μέγεθος, παράδειγμα έχω παρκινκ για 400 αυτοκίνητα και με 500τμ μπορούν να έχουν ξαπλώστρες οι 100 πελάτες.
    Πέρασε η εποχή του συνθήματος «παραλίες στον λαό» ο λαός ζητάει επιμόνως ομπρέλα!
    Τα έσοδα από την ενοικίαση του αιγιαλού μπορούν εύκολα να είναι ανταποδοτικά για να συντηρούνται αλλά ελεύθερα κοματια παραλίας για όποιον δεν θέλει να κάνει χρήση οργανωμένης παραλίας!
    Ευτυχώς στην Ελλάδα έχουμε άπλετο χώρο για ολους.
    Όπου δεν υπάρχει ομοροτητα λόγω του ότι μεσολαβεί δημόσιο κτήμα (περίπτωση Σχινια Μαραθωνα) να δίνετε η δυνατότητα να εκμίσθωσης και του δημοσίου κτήματος, όλοι κερδισμένοι από αυτό!
    Τα θαλάσσια σπορ να περνούν και μάλιστα να υποχρεούνται να μισθώσουν αιγιαλό με αυστηρούς κανόνες αισθητικής και όχι να ταλαιπωρούνται από τους δήμους και την κτηματική υπηρεσία! Δεν νοητέ επιχείρηση χωρίς κιοσκι, γραφείο, ταμειακή μηχανη;;
    Τα θαλάσσια σπορ στην Ελλάδα είναι ότι είναι τα λιφτ στην Αυστρία! Θέλουν στήριξη και όχι αδιαφορία!
    Τελειώνοντας θέλω να σας υπενθυμίσω την κλιματική αλλαγή, φέτος το καλοκαίρι με τον καύσωνα έγινε πλέον κατανοητό σε ολους ποσό σημαντικό είναι να υπάρχουν οργανωμένες παραλίες.

  • 1 Σεπτεμβρίου 2021, 19:45 | Μαρία Κανάτα

    Να μην παραχωρούνται οι παράλιες και ο αιγιαλός για την καμία μορφή επένδυσης.Να διατηρηθεί το φυσικό κάλος των παραλίων μας και της χώρας μας. Γι αυτό το φυσικό κάλος των παραλίων και των θαλασσών μας η χώρα μας προσελκύει τουρισμό, συνάλλαγμα και θέσεις εργασίας. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος που θα προκληθεί από τις επενδύσεις, θα είναι ανεπανόρθωτη για τη χώρα το περιβάλλον και την οικονομία.

Σχόλια