Άρθρο 4 Πολεοδομικές ρυθμίσεις

1. Για την πραγματοποίηση Στρατηγικών Επενδύσεων σε χώρους εντός εγκεκριμένων σχεδίων πόλεων επιτρέπονται συγκεκριμένες και ειδικές παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρους και περιορισμούς δόμησης της περιοχής, καθώς και από τις διατάξεις του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού (ν. 4067/2012, Α’ 79) για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, όπως αυτοί προσδιορίζονται και εξειδικεύονται στο Πλαίσιο Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού.
2. Οι συγκεκριμένες και ειδικές παρεκκλίσεις της παρ. 1 καθορίζονται με προεδρικό διάταγμα, που εκδίδεται με πρόταση του Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, μετά από γνώμη του Κεντρικού Συμβουλίου Πολεοδομικών Θεμάτων και Αμφισβητήσεων (ΚΕ.ΣΥ.ΠΟ.ΘΑ.) και δύναται να αφορούν: α) στις αποστάσεις των κτιρίων από τα όρια του οικοπέδου, καθώς και τις αποστάσεις μεταξύ των κτιρίων και άλλων εγκαταστάσεων, β) στον συντελεστή δόμησης, γ) στον συντελεστή κατ’ όγκο εκμετάλλευσης, δ) στην κάλυψη και ε) στο ύψος, με εξαίρεση το ύψος των πυλώνων φωτισμού, το οποίο καθορίζεται από την αντίστοιχη μελέτη φωτοτεχνικής κάλυψης.

  • Για την πραγματοποίηση Στρατηγικών Επενδύσεων σε χώρους εντός εγκεκριμένων σχεδίων πόλεων επιτρέπονται συγκεκριμένες και ειδικές παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρους και περιορισμούς δόμησης της περιοχής, καθώς και από τις διατάξεις του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού (ν. 4067/2012, Α’ 79) για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, όπως αυτοί προσδιορίζονται και εξειδικεύονται στο Πλαίσιο Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού.
    Ανακύπτει ζήτημα άναρχου πολεοδομικού και χωροταξικού σχεδιασμού, αφού δεν υπάρχει καν η ελάχιστη πρόνοια να συμβαδίζει η πραγματοποίηση της στρατηγικής επένδυσης με τα ειδικά χωροταξικά (του Τουρισμού ακόμη δεν έχει επανεκδοθεί μετά την δικαστική του ακύρωση!) καθώς και περιφερειακά πλαίσια χωροταξικού σχεδιασμού. Δηλαδή ό,τι ορίζουν οι πάγιες διατάξεις για ιεράρχηση των εργαλείων χωροταξικού σχεδιασμού, αναιρείται πλήρως από το νομοσχέδιο για να γίνουν στρατηγικές επενδύσεις ακόμη και ως ««λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα» ανά την επικράτεια.
    Ανακύπτει ζήτημα επιτρεπτού τέτοιων πολεοδομικών παρεκκλίσεων ενόψει της οικιστικής επιβάρυνσης των περιοχών που θα υποδεχθούν την επένδυση που αναπόδραστα θα επηρεάσει σε βάθος χρόνου την ποιότητα ζωής των κατοίκων της αφού οι παρεκκλίσεις μεταφράζονται σε περισσότερους ορόφους, περισσότερη κάλυψη, περισσότερες επιφάνειες, περισσότερο μπετό κ.ο.κ.
    Τίθεται προδήλως ζήτημα αντιθέσεως της διατάξεως στο άρθρο 24 Συντ.

  • Για την πραγματοποίηση Στρατηγικών Επενδύσεων σε χώρους εντός εγκεκριμένων σχεδίων πόλεων επιτρέπονται συγκεκριμένες και ειδικές παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρους και περιορισμούς δόμησης της περιοχής, καθώς και από τις διατάξεις του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού (ν. 4067/2012, Α’ 79) για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, όπως αυτοί προσδιορίζονται και εξειδικεύονται στο Πλαίσιο Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού.
    Ανακύπτει ζήτημα άναρχου πολεοδομικού και χωροταξικού σχεδιασμού, αφού δεν υπάρχει καν η ελάχιστη πρόνοια να συμβαδίζει η πραγματοποίηση της στρατηγικής επένδυσης με τα ειδικά χωροταξικά (του Τουρισμού ακόμη δεν έχει επανεκδοθεί μετά την δικαστική του ακύρωση!) καθώς και περιφερειακά πλαίσια χωροταξικού σχεδιασμού. Δηλαδή ό,τι ορίζουν οι πάγιες διατάξεις για ιεράρχηση των εργαλείων χωροταξικού σχεδιασμού, αναιρείται πλήρως από το νομοσχέδιο για να γίνουν στρατηγικές επενδύσεις ακόμη και ως «λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα» ανά την επικράτεια.
    Ανακύπτει ζήτημα επιτρεπτού τέτοιων πολεοδομικών παρεκκλίσεων ενόψει της οικιστικής επιβάρυνσης των περιοχών που θα υποδεχθούν την επένδυση που αναπόδραστα θα επηρεάσει σε βάθος χρόνου την ποιότητα ζωής των κατοίκων της αφού οι παρεκκλίσεις μεταφράζονται σε περισσότερους ορόφους, περισσότερη κάλυψη, περισσότερες επιφάνειες, περισσότερο μπετό κ.ο.κ.
    Τίθεται προδήλως ζήτημα αντιθέσεως της διατάξεως στο άρθρο 24 Συντ.

  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 14:30 | Επιμελητήριο Περβάλλοντος και Βιώσιμης Ανάπτυξης

    Η παράκτια ζώνη (αιγιαλός, παραλία, θαλάσσιος χώρος, πυθμένας) αποτελεί ένα ενιαίο και δυναμικό οικοσύστημα εξαιρετικά ευαίσθητο από τη φύση του. Η διαμόρφωση της παράκτιας ζώνης καθορίζεται από φυσικούς ουσιαστικούς παράγοντες, οι κυριότεροι των οποίων είναι ο υδροδυναμικός (προσπίπτων κυματισμός), ο ατμοσφαιρικός (ροή μέσω ποταμών και βροχοπτώσεων) και η λιθολογική της σύσταση. Όσο μακροχρόνια είναι η διαδικασία επίτευξης οικολογικής ισορροπίας στο οικοσύστημα αυτό, τόσο εύκολη και γρήγορη είναι και η αποσταθεροποίησή του εξ αιτίας των ανθρωπίνων παρεμβάσεων. Παρεμβάσεις που καθίστανται όλο και πιο επικίνδυνες και καταστροφικές υπό το κράτος της κλιματικής αλλαγής*.
    Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζει εδώ και χρόνια η επιστήμη (παράκτια γεωλογία, ιζηματολογία, γεωλογική ωκεανογραφία). Τα επιβάλλει το Σύνταγμα (άρθρο 24), η αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης και η διεθνής και ενωσιακή νομοθεσία (αρχές Ολοκληρωμένης Διαχείρισης της Παράκτιας Ζώνης [Integrated Coastal Zone Management], αρχές της Θαλάσσιας Στρατηγικής [Marine Strategy] και του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού [Maritime Spatial Planning], η Σύμβαση της Βαρκελώνης για την προστασία της Μεσογείου, το Πρωτόκολλο για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών της Μεσογείου, κυρωθέν με την απόφαση του Συμβουλίου Ε.Ε. 4/12/2008 κ.λπ.). Τα επικυρώνει παγίως και η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας**. Ο μόνος που φαίνεται να μην τα γνωρίζει είναι ο Έλληνας νομοθέτης. Επιμένει διαχρονικά και πεισματικά να θεωρεί την παράκτια ζώνη, τον αιγιαλό, ακόμα και το θαλάσσιο χώρο, ως ιδιωτική του περιουσία, την οποία μπορεί να μεταχειρίζεται κατά το δοκούν.

    Το προτεινόμενο νομοσχέδιο δίνει τη χαριστική βολή στη μακροχρόνια κακοποίηση των ακτών της χώρας. Έχουν προηγηθεί αμέτρητες καταπατήσεις, αυθαίρετες ανοικοδομήσεις, χαριστικές παραχωρήσεις και πλήθος διατάξεων που ροκανίζουν αποσπασματικά τα παράκτια οικοσυστήματα. Έχει προηγηθεί η απόπειρα ιδιωτικοποίησης του αιγιαλού και της παραλίας το 2014, μέσω μιας επιστημονικά διάτρητης διαδικασίας καθορισμού των οριογραμμών τους, η οποία ματαιώθηκε τότε χάρη στην έντονη αντίδραση πολιτών και φορέων σε πανελλαδικό επίπεδο.

    Σήμερα επιχειρείται απροκάλυπτα κάτι πολύ πιο ριζικό και επικίνδυνο. Επικίνδυνο τόσο περιβαλλοντικά όσο και κοινωνικά. Ο νομοθέτης δηλώνει, απερίφραστα πλέον, ότι ο αιγιαλός, η παραλία και η θάλασσα παύουν να είναι οικοσυστήματα και κοινόχρηστα δημόσια αγαθά. Παύουν να υπόκεινται στους φυσικούς νόμους που αναγνωρίζει η επιστήμη και στους νομικούς περιορισμούς που επιβάλλονται από τη διεθνή νομοθεσία και δεσμεύουν τη χώρα. Παύουν να ανήκουν σε όλους. Τέλος η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών σε θάλασσες και ακτές και η απόλαυσή τους σύμφωνα με τον προορισμό τους.

    Από δω και πέρα η παράκτια ζώνη αντιμετωπίζεται ως το ελκυστικό αντάλλαγμα που προσφέρεται στους επίδοξους επενδυτές, στρατηγικούς και μη, προκειμένου να τους δελεάσει. Μπορούν να την μπαζώσουν, να δημιουργήσουν προσχώσεις, ακόμα και νησιά, να την αποκλείσουν από κάθε πρόσβαση, να την οικοδομήσουν και γενικά να τη μεταχειριστούν με όποιο τρόπο έχει φανταστεί το επενδυτικό τους σχέδιο. Και επιπλέον δεν χρειάζεται να ανησυχούν για όρους και απαγορεύσεις. Σύμφωνα με τα άρθρα 3, 4 και 5 του νομοσχεδίου, το κάθε επενδυτικό σχέδιο θα αντιμετωπίζεται ξεχωριστά. Ο επενδυτής θα εξασφαλίζει ειδικό κατά παρέκκλιση προνομιακό καθεστώς που θα προτείνει ο ίδιος και θα εγκρίνεται με συνοπτικές ad hoc διαδικασίες (ευτυχώς πάντως προβλέπεται επταήμερη διαβούλευση!!!). Τα ειδικά αυτά πολεοδομικά καθεστώτα θα απαλλάσσουν το εκάστοτε επενδυτικό σχέδιο από τους χωροταξικούς, πολεοδομικούς και περιβαλλοντικούς περιορισμούς που ισχύουν για τους κοινούς θνητούς. Θα προβλέπουν όρους δόμησης κατά παραγγελία (αποστάσεις κτιρίων από τα όρια του οικοπέδου και μεταξύ τους, συντελεστές δόμησης, συντελεστές εκμετάλλευσης κατ’ όγκο, ανώτατο ύψος και ποσοστό κάλυψης και κάθε είδους παρεμβάσεις στις θάλασσες και τις ακτές). Τα καθεστώτα αυτά θα επιτρέπονται παντού, ακόμα και σε περιοχές Natura, χωρίς να απαιτείται η συμβατότητά τους με τα διαχειριστικά σχέδια και τις ανάγκες ειδικής προστασίας των περιοχών αυτών. Η ειδική και κατά παρέκκλιση διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης που θεσπίζει το επίμαχο νομοσχέδιο αποτελεί διακωμώδηση του Συντάγματος, της ενωσιακής νομοθεσίας και της πάγιας νομολογίας του ΣτΕ.

    Όσο για την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις ακτές και τη θάλασσα, το άρθρο 5 του νομοσχεδίου είναι σαφές. Αν ενοχλείται ο επενδυτής, η καθ’ οιονδήποτε τρόπο χρήση από τρίτους απαγορεύεται.

    Εν κατακλείδι, η παρούσα διαβούλευση αποτελεί ευτελισμό της ίδιας της διαδικασίας καθ’ εαυτήν. Στην πραγματικότητα, πολίτες και φορείς καλούνται να τοποθετηθούν απέναντι σε κάτι εξ ορισμού απαράδεκτο: Τη μετατροπή των ελληνικών ακτών και θαλασσών από κρίσιμο στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος και κοινόχρηστο δημόσιο αγαθό σε ιδιωτικό οικόπεδο διατιθέμενο στην αγορά για κάθε χρήση. Το μέλημα του νομοθέτη οφείλει να είναι η αποκατάσταση και εξυγίανση των παντοιοτρόπως κακοποιημένων ακτών της Ελλάδας. Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων για τις στρατηγικές επενδύσεις έπρεπε επομένως, αν μη τι άλλο, να θωρακίζει την παράκτια ζώνη, το μοναδικό αυτό συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, έναντι της διεθνούς και εγχώριας αγοράς, ώστε να μην σπαταληθεί ανεπανόρθωτα μέσα σε λίγα μόνο χρόνια.

    Με λίγα λόγια, τα κρίσιμα άρθρα 3, 4 και 5 του νομοσχεδίου δεν επιδέχονται παρατηρήσεις ούτε βελτίωση. Μόνο απόσυρση και συγγνώμη.
    ——————————-

    *Ο Καθηγητής Γεώργιος Χρόνης, τ. Δ/ντης του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών (θεσμικού επιστημονικού συμβούλου της Κυβέρνησης) και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος, επισημαίνει ότι ο ρόλος της ανθρώπινης παρέμβασης στην ακτογραμμή είναι καθοριστικός για να αλλάξει όλη την ακτογραμμή σε διάστημα που κανείς δεν μπορεί να συλλάβει. Αρκεί να ρίξεις έναν ογκόλιθο δύο μέτρα μακριά από την ακτογραμμή προς το μέρος της θάλασσας για να εισπράξεις άμεσα την αντίδραση της φύσης. Το πολύ σε δύο μήνες η ακτογραμμή θα έχει ενωθεί με τον ογκόλιθο. Μάθημα για παιδιά, κι όμως σε ένα μεγάλο αριθμό των ελληνικών ακτογραμμών έχουν ασελγήσει δεκάδες διπλωματούχοι μηχανικοί ακόμα και καθηγητές λιμενολόγοι […]
    Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του άρθρου 5 του νομοσχεδίου είναι η επιστημονική ανεπάρκεια του συντάκτη σε ό,τι αφορά τις δυναμικές διεργασίες που επικρατούν στον αιγιαλό και οφείλονται ιδίως στον άνεμο και τούς επικρατούντες κυματισμούς. Η μετατόπιση του αιγιαλού (χερσαία παραλία) προς το υδρογραφικό μηδέν της ακτογραμμής λόγω της προώθησής της (εξαιτίας των κατασκευών επάνω σε αυτή), θα προκαλέσει αλλοίωση στην εγκάρσια διατομή της παραλίας με αποτέλεσμα την διατάραξη της υδροδυναμικής ισορροπίας. Στο ίδιο άρθρο επιτρέπεται η δημιουργία «ακόμα και προσχώσεων». Η αναγραφόμενη πρόταση είναι τελείως αόριστη και επικίνδυνη. Όπως είναι άλλωστε γνωστό, η Συνθήκη της Βαρκελώνης απαγορεύει το dapping στη θάλασσα. Οι ακτογραμμές της Χώρας έχουν ήδη υποστεί την μεγαλύτερη περιβαλλοντική ασέλγεια μέσα από προγράμματα “αναβάθμισης”. Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα όπως η παραλία της Κατερίνης, της Κρήτης, οι ακτές στην βόρεια Πελοπόννησο κ.λπ.
    ——————————-

    ** Το ΣτΕ διαχρονικά επιτάσσει την ήπια ανάπτυξη των ακτών ως ευπαθών οικοσυστημάτων, την ίδρυση αγκυροβολίων και τουριστικών λιμένων μόνο στα πλαίσια ευρύτερου χωροταξικού σχεδιασμού, την προστασία του αισθητικού κάλλους των ακτών, την προστασία των ακτών κολύμβησης, την προστασία των παραδοσιακών λιμένων και της μορφολογίας των ακτών των παραδοσιακών οικισμών, την απαγόρευση επέκτασης η δημιουργίας νέων οικισμών σε μικρά νησιά χωρίς συνάρτηση προς το χωροταξικό σχέδιο αυτών κ.λπ.

  • 9 Σεπτεμβρίου 2021, 08:37 | Σύλλογος Ελλήνων Πολεοδόμων Χωροτακτών (ΣΕΠΟΧ)

    Η δυνατότητα που δίνεται στο άρθρο 4 «Πολεοδομικές ρυθμίσεις» του σ/ν, αφενός για ειδικές παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρους και περιορισμούς δόμησης της περιοχής χωροθέτησης των ΕΣΧΑΔΑ και ΕΣΧΑΣΕ, και αφετέρου από τις διατάξεις του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού (ν. 4067/2012, Α’ 79), αναιρεί τον χωρικό σχεδιασμό σε όλες τις κλίμακες, από την εθνική και περιφερειακή (χωροταξικά σχέδια) μέχρι την τοπική (ρυμοτομικά σχέδια και σχέδια πόλεως ή/και πολεοδομικές μελέτες), εκφράζοντας έτσι ένα γενικότερο πνεύμα υποβάθμισης του σχεδιασμού και αναγκαίας διερεύνησης τυχόν τοπικών και υπερτοπικών αλληλεξαρτήσεων.

  • 8 Σεπτεμβρίου 2021, 19:07 | WWF Ελλάς

    Η διάταξη είναι νέα και εξαιρετικά προβληματική. Το Υπουργείο Ανάπτυξης θα πρέπει να εξηγήσει σε τι συνίσταται η «στρατηγικότητα» επενδύσεων που υποβαθμίζουν, αντί να αναβαθμίζουν, τις περιοχές εγκατάστασής τους, και μάλιστα (κατά κανόνα) εντός του οικιστικού ιστού (σχεδίων πόλεως): στοιχειώδεις και αυτονόητες αρχές βιωσιμότητας, ειδικά στο οικιστικό περιβάλλον, επιβάλλουν αυστηροποίηση και όχι υποβάθμιση των όρων και περιορισμών δόμησης – με τη μορφή ανοιχτών και πράσινων χώρων, βιώσιμης μετακίνησης, εξοικονόμησης πόρων και άμβλυνσης των αποκλεισμών και των ανισοτήτων. Είναι, επίσης, αμφίβολης συνταγματικότητας, κρίση που πιθανότατα θα κληθούν να εκφράσουν τα αρμόδια δικαστήρια.
    Στην ουσία, πρόκειται για διάταξη που επιτρέπει την εξαίρεση των στρατηγικών επενδύσεων από κάθε όρο και περιορισμό που θέτει ο πολεοδομικός ή ο ρυθμιστικός σχεδιασμός οποιουδήποτε επιπέδου: η επιφύλαξη ότι αυτό θα συμβεί για λόγους που «προσδιορίζονται και εξειδικεύονται στο Πλαίσιο Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού» είναι μηδαμινής αξίας. Δυστυχώς, η νομοθεσία δεν γνωρίζει «Πλαίσιο Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού» (με κεφαλαία), και είναι άγνωστο αν υπονοείται η «Εθνική Χωρική Στρατηγική» (3 παρ. 1 ν. 4447/2016), η το «σύστημα χωρικού σχεδιασμού» [1 περ. γ) ν. 4447/2016]. Εφόσον υπονοείται η πρώτη, τότε θα πρέπει να σημειωθεί ότι όχι μόνο δεν έχει εκδοθεί ακόμα, αλλά δεν είναι και δεσμευτική (3 παρ. 1 ν. 4447/2016), οπότε η επιφύλαξη υπέρ της δεν έχει νομικές συνέπειες.
    Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες πολεοδομικές ή χωροταξικές διατάξεις, που επιτρέπουν παρεκκλίσεις, οι παρεκκλίσεις του σχολιαζόμενου άρθρου δεν υπόκεινται σε κάποιον περιορισμό (πρβλ., π.χ., τις «παρεκκλίσεις» στο πλαίσιο της εκτός σχεδίου δόμησης, 33 ν. 4759/2020). Πρόκειται για μία εξουσιοδότηση χωρίς όρια, που επιτρέπει να κτιστεί οτιδήποτε και οπουδήποτε. Επί της ουσίας, η παρέκκλιση ισοδυναμεί με τροποποίηση σχεδίου πόλεως, και απαιτεί στρατηγική εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων, κατ’ επιταγή του ενωσιακού δικαίου: αυτό ισχύει ιδίως όπου οι στρατηγικές επενδύσεις εγκαθίστανται σε ευαίσθητες περιοχές (3 παρ. 3 οδηγίας 2001/42). Σημειωτέον ότι, ακόμα και με βάση τη ελληνικό δίκαιο, παρόμοιες παρεκκλίσεις απαιτούν ειδική μελέτη (ΣτΕ Ολ. 123/2007, 27/2014, 376/2014), η οποία θα τεκμηριώνει ότι οι σχετικές σταθμίσεις έχουν γίνει με βάση την επιστήμη (24 Σ).

  • 6 Σεπτεμβρίου 2021, 20:00 | Γ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ

    Απαράδεκτο να βλέπουμε διαφορετική μεταχείριση μεταξύ μικρομεσσαίων επιχειρήσεων και μεγάλων εταιρικών σχημάτων. Αδιαφορώντας για τα μικρομεσσαία επιχειρηματικά σχήματα προάγουμε ολιγοπώλεια με ό,τι αρνητικό περί χειραγώγησης αγοράς τούτο συνεπάγεται!

  • 1 Σεπτεμβρίου 2021, 12:37 | Φώτης

    Οι «ειδικές» παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρους και περιορισμούς δόμησης της περιοχής, καθώς και από τις διατάξεις του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού (ν. 4067/2012, Α’ 79) ανοίγουν την πόρτα για καταστροφικές για τους πολίτες «αναπτυξιακές» πολιτικές και επενδύσεις τύπου Costa del Sol στην Ισπανία (https://anamorfosis.net/blog/?p=1808) και θα δίνουν στον εκάστοτε ιδιώτη «επενδυτή» την δυνατότητα να παρεκκλίνει από όλους τους κανόνες και νομοθετικές διατάξεις στις οποίες ο κάθε άλλος πολίτης είναι υποχρεωμένος να υπακούει σε σχέση με το που, με ποιο τρόπο και πόσο μπορεί να χτίσει στο οικόπεδό του (κοινώς αποστάσεις κτηρίων από τα όρια του οικοπέδου, συντελεστή δόμησης, συντελεστή κατ’ όγκο εκμετάλλευσης, κάλυψη του οικοπέδου και πολύ βασικό, το ύψος)…

    Δηλαδή ο ιδιώτης θα έχει το δικαίωμα να χτίζει εκτρώματα όπως το παράνομο MALL στο Μαρούσι, καταστρέφοντας και υποβαθμίζοντας τις ιδιοκτησίες των ετέρων πολιτών της περιοχής νόμιμα πλέον (σε αντίθεση με το MALL που έπρεπε να φτάσει το 2020 για να νομιμοποιηθεί μέσα από πολύ μπλεγμένες διαδικασίες).

    Το να επικαλείται το άρθρο λόγους δημοσίου συμφέροντος σε επενδύσεις ιδιωτικών συμφερόντων είναι το λιγότερο τραγικό.

    Το άρθρο αυτό στο σύνολό του πρέπει να διαγραφεί από το νομοσχέδιο

    Το άρθρο αυτό