Αρχική Περι ΑνταγωνισμούΆρθρο 1 Απαγορευμένες συμπράξεις

Άρθρο 1 Απαγορευμένες συμπράξεις

1. Με την επιφύλαξη της παραγράφου 3, απαγορεύονται όλες οι συμφωνίες και εναρμονισμένες πρακτικές μεταξύ επιχειρήσεων και όλες οι αποφάσεις ενώσεων επιχειρήσεων, οι οποίες έχουν ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό ή τη νόθευση του ανταγωνισμού εντός της Ελληνικής επικράτειας, και ιδίως εκείνες οι οποίες συνίστανται:
α) στον άμεσο ή έμμεσο καθορισμό των τιμών αγοράς ή πώλησης ή άλλων όρων συναλλαγής,
β) στον περιορισμό ή στον έλεγχο της παραγωγής, της διάθεσης, της τεχνολογικής ανάπτυξης ή των επενδύσεων,
γ) στην κατανομή των αγορών ή των πηγών εφοδιασμού,
δ) στην εφαρμογή στο εμπόριο άνισων όρων για ισοδύναμες παροχές, ιδίως στην αδικαιολόγητη άρνηση πώλησης, αγοράς ή άλλης συναλλαγής, κατά τρόπο που δυσχεραίνει τη λειτουργία του ανταγωνισμού,
ε) στην εξάρτηση της σύναψης συμβάσεων από την αποδοχή, εκ μέρους των συναλλασσόμενων, πρόσθετων παροχών, οι οποίες από τη φύση τους ή σύμφωνα με τις εμπορικές συνήθειες δεν συνδέονται με το αντικείμενο των συμβάσεων αυτών.
2. Συμφωνίες και αποφάσεις ενώσεων επιχειρήσεων που εμπίπτουν στην παράγραφο 1 και στις οποίες δεν εφαρμόζεται η παράγραφος 3 είναι απολύτως άκυρες.
3. Συμφωνίες, αποφάσεις και εναρμονισμένες πρακτικές, που εμπίπτουν στην παράγραφο 1, δεν απαγορεύονται, εφόσον πληρούν αθροιστικά τις κατωτέρω προϋποθέσεις:
α) συμβάλλουν στη βελτίωση της παραγωγής ή της διανομής των προϊόντων ή στην προώθηση της τεχνικής ή οικονομικής προόδου,
β) εξασφαλίζουν συγχρόνως στους καταναλωτές εύλογο τμήμα από το όφελος που προκύπτει,
γ) δεν επιβάλλουν στις οικείες επιχειρήσεις περιορισμούς μη απαραίτητους για την επίτευξη των στόχων αυτών και
δ) δεν παρέχουν τη δυνατότητα ολικής κατάργησης του ανταγωνισμού ή κατάργησης αυτού σε σημαντικό τμήμα της σχετικής αγοράς.
4. Κατά την εφαρμογή της παραγράφου 3 εφαρμόζονται αναλόγως οι κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί εφαρμογής του άρθρου 101 παράγραφος 3 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ορισμένες κατηγορίες συμφωνιών, αποφάσεων ενώσεων επιχειρήσεων ή εναρμονισμένων πρακτικών (κανονισμοί ομαδικής απαλλαγής). Αυτό ισχύει και στην περίπτωση που οι ως άνω συμφωνίες, αποφάσεις και εναρμονισμένες πρακτικές δεν είναι πιθανό να επηρεάσουν το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών κατά την έννοια του άρθρου 101 παράγραφος 1 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σχόλια
  • 23 Δεκεμβρίου 2010, 23:58 | Ηλίας Ευρ. Σουφλερός, αναπλ. καθηγητής Παν/μιου Αθηνών

    Όπως είχα υποστηρίξει και στο πλαίσιο της Ειδικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής με αντικείμενο την υποβολή προτάσεων για την τροποποίηση της νομοθεσίας του ελεύθερου ανταγωνισμού, στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω, κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να διατηρηθεί η υποχρέωση (απλουστευμένης) γνωστοποίησης, αλλά μόνο για τις συμπράξεις που περιέχουν περιορισμούς άλλους από αυτούς που καλύπτονται από τους ισχύοντες κανονισμούς ομαδικής απαλλαγής βάσει του άρθρου 81 παρ. 3 ΣυνθΕΚ (101 παρ. 3 ΣΛΕΕ), για τους ακόλουθους λόγους:
    1. Παρόμοια εξαίρεση από την υποχρέωση γνωστοποίησης είχε εισαχθεί στο άρθρο 21 με τον Ν. 2837/2000 (άρθρο 1 παρ. 24) και αφορούσε (αν και χωρίς αυτό να αναφέρεται ρητά) είδη συμφωνιών, για τις οποίες είχαν εκδοθεί σε κοινοτικό επίπεδο κανονισμοί ομαδικής απαλλαγής.
    2. Η διατήρηση της ως άνω υποχρέωσης (απλουστευμένης) γνωστοποίησης θα οδηγήσει τις επιχειρήσεις στο να εξετάζουν τις μεταξύ τους συμπράξεις υπό το πρίσμα των ως άνω κανονισμών προκειμένου να διαπιστώσουν αν υπέχουν υποχρέωση γνωστοποίησής τους, πράγμα που αναμένεται να συμβάλει στην ανάπτυξη «κουλτούρας ανταγωνισμού» και να αποτρέψει την εφαρμογή στην πράξη περιορισμών που δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποδεκτοί βάσει του άρθρου 1 του νόμου (αλλά και του άρθρου 101 ΣΛΕΕ).
    3. Η υποχρέωση γνωστοποίησης καθεαυτή δεν αντίκειται στον κανονισμό 1/2003. Άλλωστε ούτε και ο προϊσχύσας κανονισμός 17/1962 προέβλεπε υποχρέωση γνωστοποίησης («κοινοποίησης»), αλλά εξαρτούσε απλώς τη χορήγηση ατομικής απαλλαγής από την προηγούμενη γνωστοποίηση.
    4. Οι λόγοι που υπαγόρευσαν την εκ του νόμου εξαίρεση των συμπράξεων, την αποκεντρωμένη εφαρμογή (και) του άρθρου 81 παρ. 3 ΣυνθΕΚ (τώρα 101 παρ. 3 ΣΛΕΕ) και την μη ύπαρξη αξίωσης των επιχειρήσεων για χορήγηση ατομικής απαλλαγής βάσει του κανονισμού 1/2003 συνίστανται στην ελάφρυνση του φόρτου εργασίας των υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΓΔ Ανταγωνισμού), ενόψει της επικείμενης (τότε) διεύρυνσης της ΕΕ και της αύξησης των κρατών μελών σε 27, με προοπτική περαιτέρω διεύρυνσης. Οι λόγοι αυτοί, ενόψει του μικρού μεγέθους της ελληνικής αγοράς, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συντρέχουν ως προς την ελληνική Επιτροπή Ανταγωνισμού, τουλάχιστον στο μέτρο που να καθιστούν αναγκαία την κατάργηση ακόμα και της υποχρέωσης απλουστευμένης γνωστοποίησης ορισμένων μόνο μορφών συμπράξεων (δηλ. αυτών που το περιεχόμενό τους δεν καλύπτεται από τους προαναφερθέντες κανονισμούς ομαδικής απαλλαγής, οι οποίοι, σημειωτέον, καλύπτουν ήδη τις περισσότερες και συνηθέστερες μορφές συμπράξεων) και μάλιστα χωρίς η γνωστοποίηση αυτή να συνεπάγεται αυτόματη υποχρέωση της ΕΑ για εξέτασή τους.
    5. Σε κάθε περίπτωση με τη διατήρηση της ως άνω υποχρέωσης γνωστοποίησης δίνεται η δυνατότητα στα στελέχη της Γραμματείας και στα Μέλη της ΕΑ, να αποκτούν γνώση αλλά και εξοικείωση με τις ρήτρες και τα είδη περιορισμών που περιλαμβάνονται στις γνωστοποιούμενες συμπράξεις και εφαρμόζονται στην αγορά και να προβαίνουν στην προσήκουσα υπαγωγή και στην αξιολόγησή τους υπό το φως των ισχυόντων κανόνων, αποκτώντας έτσι πρόσθετη σχετική εμπειρία.
    Ενόψει των παραπάνω, το προσδοκώμενο όφελος από τη διατήρηση της υποχρέωσης γνωστοποίησης υπερβαίνει κατά πολύ το τυχόν πρόσθετο διοικητικό κόστος που αυτή μπορεί να συνεπάγεται.

  • 23 Δεκεμβρίου 2010, 14:18 | Γιώργος Φλωράς

    Αξιότιμε κ. Υπουργέ
    Μέσω της ανοιχτής διαβούλευσης θα σας μεταφέρω το χθεσινό σχόλιο ενός από τα βασικά μέλη του καρτέλ του ξενόγλωσσου βιβλίου για το νομοσχέδιο περι Ανταγωνισμού. Μικρό αλλά ενδεικτικό:

    «ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ»

    Μην διστάσετε να κάνετε ακόμα σκληρότερες τις διατάξεις εναντίον τους.

    Και να θυμάστε οτι το ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΦΟΒΙΖΕΙ, το μοναδικό και τίποτα άλλο, είναι οι ποινικές ευθύνες. Τα αστικά ζητήματα τους είναι αδιάφορα, για αυτούς είναι απλά χρήμα. Μόλις του καθήσετε στο σκαμνί ή τους απειλήσετε με σοβαρές ποινικές ευθύνες, τότε οι μάγκες με τα ωραία κουστούμια δεν ξέρουν που να κρυφτούνε.

    Οι καλομαθημένοι «επενδυτές» τρέμουν στην ιδέα οτι θα καθήσουν στο σκαμνί απέναντι από έναν δικαστή γιατί εκεί τα χρήματά τους δεν έχουν καμία αξία. Τρέμουν στην ιδέα γνωρίζοντας ότι με έναν αυστηρό νόμο θα έχουν σημαντικές ποινές και ενεργοποίηση άλλων νόμων (Μαύρο χρήμα, συμμορία κλπ).

    Με εκτίμηση
    Φλωράς Γιώργος

  • 22 Δεκεμβρίου 2010, 15:44 | Στέφανος

    Συμφωνώ με τον Hektor. Λίγη ντροπή δεν βλάπτει. Αντί να βγάζετε νέους νόμους, κοιτάξτε να καταργήσετε μερικούς παλαιότερους, να κωδικοποιήσετε τους νέους, και ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ να τους εφαρμόζεται. Παρακολουθούμε τι συμβαίνει. Το είχε πει και ο κ. Πρωθυπουργός άλλωστε.. («..θα μας πάρουν με τις πέτρες!»)

  • 22 Δεκεμβρίου 2010, 14:37 | Δρ. Δημ.Κουτσούκης, δικηγόρος

    Ι. Η νέα διατύπωση των παρ. 1 και 3 προκαλεί σύγχυση και δίνει την εντύπωση ότι αφίσταται της μέχρι τώρα νομικής αξιολόγησης των συμπράξεων. Με την προσθήκη στην παρ. 1 της φράσης «Με την επιφύλαξη της παρ. 3» κεντρική διάταξη είναι πλέον η παρ. 3 και όχι η παρ. 1. Μέχρι τώρα ο κανόνας είναι η παρ. 1 και η εξαίρεση η παρ. 3.
    Ομοίως η προσθήκη δημιουργεί προβλήματα και όσον αφορά το βάρος απόδειξης, αφού η διατύπωση αυτή φαίνεται να υποχρεώνει όποιον επικαλείται την εφαρμογή του άρθρου 1 παρ. 1 να αποδείξει και τη μη συνδρομή των προϋποθέσεων εφαρμογής της παρ. 3. Ετσι η διατύπωση αυτή έρχεται σε προφανή σύγκρουση με το άρθρο 4 που ορίζει την κατανομή του βάρους απόδειξης.
    Ως εκ τουτου πρέπει η προσθήκη αυτή να διαγραφεί.

    ΙΙ. ΜΕ το σχέδιο νόμου καταργείται η υποχρέωση γνωστοποίησης και των εθνικών συμπράξεων (στις οποίες εφαρμόζεται μόνο ο Ν. 703/1977). Πρόκειται, κατά την άποψή μας, για άστοχη ρύθμιση, διότι το όποιο διοικητικό κόστος υπερκαλύπτεται από την ωφέλεια που είχε ο θεσμός αυτός, ιδίως δε με την εξάρτηση της εγκυρότητας των συμφωνιών από την προηγούμενη γνωστοποίηση στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Ετσι πρέπει να μην καταργηθεί η υποχρέωση γνωστοποίησης για τις εθνικές συμπράξεις.

  • 19 Δεκεμβρίου 2010, 23:07 | Ιωάννης Δερμιτζάκης

    Κύριοι.

    Στό σχέδιο Νόμου περί Ανταγωνισμού Άρθρο 1 παραγρ. 1 αναφέρεται ότι απαγορεύονται όλες οι συμφωνίες και εναρμοσμένες πρακτικές μεταξύ επιχειρήσεων και όλες οι αποφάσεις ενώσεων επιχειρήσεων, οι οποίες έχουν ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό…………..κλπ.

    Πουθενά όμως δεν αναφέρεται στο εάν μία και μόνο εταιρεία και όχι ενώσεις εταιρειών, κάνει αυτά που απαγορεύονται από τον Νόμο, εάν έχει κάποια επίπτωση από την καταστρατήγηση του Νόμου. Ίσως θα έπρεπε να γράφει ΄΄ Απαγορεύονται όλες οι συμφωνίες και εναρμοσμένες πρακτικές μεταξύ επιχειρήσεων, ή πρακτικές επίχείρησης, και όλες οι αποφάσεις ενώσεων επιχειρήσεων, ή αποφάσεις επιχείρησης, οι οποίες έχουν ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό……. κλπ.

    Αυτό το αναφέρω διότι έχω υπόψιν μου μία εταιρεία η οπόια έχει υποπέσει σε αυτά τα αδικήματα που αναφέρονται, αλλά εάν στον Νόμο δεν αναγράφεται ότι ο Νόμος ισχύει και για τις εταιρείες μόνες τους αλλά μόνο για ενώσεις εταιρειών ίσως να υπάρξουν παραθυράκια.

  • 19 Δεκεμβρίου 2010, 19:18 | Lefteris

    α) στον άμεσο ή έμμεσο καθορισμό των τιμών αγοράς ή πώλησης ή άλλων όρων συναλλαγής,

    (βλέπε: βενζινάδικα, super market)

    3. Συμφωνίες, αποφάσεις και εναρμονισμένες πρακτικές, που εμπίπτουν στην παράγραφο 1, δεν απαγορεύονται, εφόσον πληρούν αθροιστικά τις κατωτέρω προϋποθέσεις:
    α) συμβάλλουν στη βελτίωση της παραγωγής ή της διανομής των προϊόντων ή στην προώθηση της τεχνικής ή οικονομικής προόδου

    (οι πάντες μπορούν να ισχυριστούν ότι υπάγονται στο 3.α. Νομίζω θα πρέπει να κάνετε τον κόπο να μιλήσετε για τα επαγγέλματα ξεχωριστά).

    ΓΕΝΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ
    Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά ένας τρόπος θα ήταν να δώσετε ανάσα στη μικρή επιχείρηση της γειτονιάς. Τότε η οικονομία θ’ ανακάμψει. Είμαστε μια χώρα όπου οι περισσότερες μικρές ή πολύ μικρές αν προτιμάτε επιχειρήσεις είναι κάτω των 10.000 χιλιάδων ευρώ τζίρου ετησίως. Δεν έχουμε καμία σχέση με τη δύναμη των μικρών ή πολύ μικρών επιχειρήσεων άλλων χωρών της Ευρώπης (από την οποία παίρνουμε παραδείγματα και μέτρα συνεχώς).

  • 19 Δεκεμβρίου 2010, 17:43 | Hektor

    Λίγη Ντροπή δεν βλάπτει.
    Απαγορευμένες Συμπράξεις είναι παντού.
    Στα σουπερμαρκετ, στις ακτοπλοικές, στις αεροπορικές … παντού.
    Αθήνα Σάμος πιο ακριβά από Αθήνα Βρυξέλλες.
    Τι θα κάνεται δηλαδή τώρα ?
    Νόμοι υπάρχουν ήδη. Απλά μόλις πάνε κάποιοι ρομαντικοί να τους εφαρμόσουν πέφτει το μπαξίσι στους εκάστοτε κυβερνητικούς και τελειώνει η ιστορία.
    Πόσους βάλεται στην φυλακή την τελευταία δεκαετία για συμπράξεις?
    Ζερο.
    Καληνύχτα Ελλάδα.

  • 17 Δεκεμβρίου 2010, 13:11 | Στέφανος

    Για ποιο λόγο βγαίνει μέσα στα Χριστούγεννα ένα σχέδιο νόμου εξόχως σημαντικό (Ανταγωνισμός) με πενήντα τρία (53) άρθρα για διαβούλευση, που πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα σε μία εβδομάδα;

    Αν είναι για να ψηφιστεί εντός του 2010, τότε τι νόημα έχει η διαβούλευση; Ποιος θα προλάβει να διαβάσει τις προτάσεις και να τις ενσωματώσει στο νομοσχέδιο;

    Αν δεν είναι να ψηφιστεί εντός του 2010, τότε γιατί μόνο μια εβδομάδα; Νομοσχέδια όπως η … «Διπλή ανάπλαση στο Δήμο Αθηναίων» ήταν για δεκαπέντε ημέρες. Δηλαδή το νομοσχέδιο του ανταγωνισμού είναι περίπου το μισό σημαντικό από μια ανάπλαση δύο τοποθεσιών ενός δήμου.
    (Νομίζω ότι όντος αυτό πιστεύει η πολιτεία…)

    Αυτή η διαβούλευση έπρεπε να είναι δημόσια, διαφημισμένη και τα αποτελέσματα της να ενσωματωθούν στο Νόμο. Ο ανταγωνισμός είναι το πλέον σοβαρό θέμα για τον ιδιωτικό τομέα.

Σχόλια