1. Ο διαχειριστής ευθύνεται έναντι της εταιρίας για παραβάσεις του παρόντος νόμου, του καταστατικού και των αποφάσεων των εταίρων, καθώς και για κάθε διαχειριστικό πταίσμα. Η ευθύνη αυτή δεν υφίσταται προκειμένου για πράξεις ή παραλείψεις που στηρίζονται σε σύννομη απόφαση των εταίρων ή που αφορούν εύλογη επιχειρηματική απόφαση, η οποία ελήφθη με καλή πίστη, με βάση επαρκείς πληροφορίες και αποκλειστικά προς εξυπηρέτηση του εταιρικού συμφέροντος. Αν περισσότεροι διαχειριστές ενήργησαν από κοινού, ευθύνονται εις ολόκληρο.
2. Τυχόν απαλλαγή του διαχειριστή με απόφαση των εταίρων μετά την έγκριση των ετήσιων οικονομικών καταστάσεων αφορά μόνο τα διαχειριστικά πταίσματα, εκτός αν η απαλλαγή αποφασίζεται ομόφωνα από τους εταίρους.
3. H αξίωση της εταιρίας παραγράφεται μετά τριετία από την τέλεση της πράξης.
4. Την αγωγή για αποζημίωση ασκεί οποιοσδήποτε εταίρος ή διαχειριστής της εταιρίας. Με απόφαση των εταίρων μπορεί να ορισθεί ειδικός εκπρόσωπος της εταιρίας για τη διεξαγωγή της δίκης.
Στην παράγραφο 4 μπορεί να προβλεφθεί η σχετική δυνατότητα και με το καταστατικό (π.χ. «Με το καταστατικό ή και με απόφαση των εταίρων…)
Το θέμα της ευθύνης του διαχειριστή είναι καίριο
α) για να αποφεύγονται όσο το δυνατόν εταιρίες «φούσκες»
β) για να υπάρχει, εκτός του κεφαλαίου της εταιρίας που τις περισσότερες φορές είναι «εικονικό» και έχει απορροφηθεί κατά τη λειτουργία της, κάποιο άλλο άτομο που να υπέχει ευθύνη ενώπιον τρίτων και Δημοσίου και ΙΚΑ κλπ (βλ αρθ.115 ΚΦΕ)
γ) κατά πόσο η ελληνική επιχειρηματική κουλτούρα είναι έτοιμη να αποδεχθεί και να αποφομοιώσει την έννοια της εγγυητικής εισφοράς, γιατί αν υπάρχει δυνατότητα αυτή να μην υπάρχει, τότε έχουμε θέμα. Όλοι θα επιλέγουν την «σκέτη» εταιρία χωρίς εγγυήσεις κλπ και χωρίς ευθύνες. Φυσικά και θα είναι καλό αντί χρηματικής εισφοράς να μπορεί κάποιος να εισφέρει ακίνητα και κινητά ακόμα και τεχνογνωσία ή προσωπική εργασία. Θα μπορουν αυτά να αποτιμηθούν με μέθοδο που θα προβλέπεται από το καταστατικό και να εισέρχονται με μια αξία στην εταιρία?λόγω έλλειψης ρευστότητας στην αγορά, η αξιοποίηση της ανθρωποώρας, της εμπειρίας και τεχνογνωσίας, της ανταλλαγής με μερίδια μετοχές ως Bonus, της καταβολής μέρους του μισθού ως συμμετοχή ως κίνητρο για καλύτερη αποδοση, ίσως θα έδινε κάποια δυναμική.
δ) η εκμετάλλευση της τεχνολογίας αλλά και η προστασία του περιβάλλοντος θα μπορούσαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ δίνοντας κάποια ελαφρυντικά σε εταιρίες που θα τα σέβονται και θα τα κάνουν πράξη μέσα στην εταιρική τους λειτουργία.
ε) να τεθεί πια, είναι καιρός δυνατότητα επιχειρηματικής σύμπραξης μεταξύ συγγενών επαγγελμάτων για πιο ανταγωνιστικές τιμές στους πολίτες (π.χ. δικηγόροι, συμβολαιογραφοι, επιμελητές, λογιστές, ασφαλιστικοί και επενδυτικοί σύμβουλοι, μεσίτες). Καλό είναι να οδυμε τη μεγάλη εικόνα, ότι δεν είμαστε εχθροι αλλά συλλειτουργοι και γρανάζια της προσπάθειας ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας που δυστυχώς ακόμα κάνει «μικρά» βήματα στο αυτονόητο, παρά τις νοητικές και επιστημονικές της δυνατότητες.