Αρχική Εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την Οδηγία (ΕΕ) 2015/2436 του Ευρωπαϊκού ΚοινοβουλίουΆρθρο 40 – ( Άρθρο 17 της Οδηγίας 2015/2436/ΕΕ) Μη χρήση ως μέσο άμυνας σε διαδικασία προσβολής σήματος

Άρθρο 40 – ( Άρθρο 17 της Οδηγίας 2015/2436/ΕΕ) Μη χρήση ως μέσο άμυνας σε διαδικασία προσβολής σήματος

1. Ο δικαιούχος ενός σήματος δεν δικαιούται να απαγορεύσει τη χρήση σημείου, παρά μόνον στον βαθμό που δεν είναι δυνατόν να κηρυχθεί έκπτωτος των δικαιωμάτων του, σύμφωνα με την περίπτωση α’ της παρ. 1 και την παρ. 4 του άρθρου 50, κατά τον χρόνο που κατατίθεται η αγωγή για προσβολή. Μετά από αίτημα του εναγομένου, ο ενάγων, δικαιούχος του προγενέστερου σήματος, οφείλει να αποδείξει ότι κατά τη διάρκεια της πενταετούς περιόδου που προηγήθηκε της ημερομηνίας κατάθεσης της αγωγής είχε γίνει ουσιαστική χρήση του προγενέστερου σήματος σύμφωνα με τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 7 για τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες για τα οποία καταχωρίσθηκε και στα οποία βασίζεται η αγωγή, ή ότι υπάρχει εύλογη αιτία για τη μη χρήση, εφόσον, κατά την ημερομηνία κατάθεσης της αγωγής, το προγενέστερο σήμα ήταν καταχωρισμένο τουλάχιστον για πέντε (5) έτη.
2. Το αίτημα για απόδειξη ουσιαστικής χρήσης υποβάλλεται από τον εναγόμενο εγγράφως στη γραμματεία του δικαστηρίου στο οποίο εκκρεμεί η αγωγή μέσα σε προθεσμία εξήντα (60) ημερών από την κατάθεση της αγωγής. Στο αίτημα πρέπει να αναφέρονται με σαφήνεια τα σήματα και τα προϊόντα ή υπηρεσίες για τα οποία ζητείται η απόδειξη χρήσης.
3. Εφόσον υποβληθεί αίτημα απόδειξης χρήσης, ο ενάγων προσκομίζει αποδεικτικό υλικό για την αιτούμενη χρήση με τις προτάσεις του. Οι διάδικοι με τις προσθήκες τους υποβάλλουν τις παρατηρήσεις τους.
4. Εάν το προγενέστερο σήμα χρησιμοποιήθηκε για μέρος μόνον των προϊόντων ή υπηρεσιών για τα οποία καταχωρίσθηκε και επί των οποίων βασίσθηκε η αγωγή, τότε, για τους σκοπούς της εξέτασης της αγωγής, θεωρείται καταχωρισμένο μόνον για το μέρος αυτό των προϊόντων ή υπηρεσιών.

Σχόλια
  • 1 Φεβρουαρίου 2019, 12:21 | INTA – Ms. Carolina Oliveira

    In our opinion, the plaintiff should be made aware of the request for proof of use filed by the defendant. Therefore, INTA suggests that it be explicitly mentioned that the request for proof of use is filed with the court and that notice of the submitted request is sent to the plaintiff within 60 days from the request’s filing.

    ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

    Κατά την άποψή μας, πρέπει να διασφαλίζεται ότι ο Ενάγων θα λαμβάνει γνώση του αιτήματος απόδειξης χρήσης που υπέβαλε ο Εναγόμενος. Για το λόγο αυτό, η ΙΝΤΑ προτείνει να αναφέρεται ρητώς, ότι η αίτηση για την απόδειξη χρήσης πρέπει να κατατίθεται στο αρμόδιο Δικαστήριο ως ξεχωριστό δικόγραφο, το οποίο θα πρέπει να επιδίδεται στον Ενάγοντα εντός της αναφερόμενης προθεσμίας των 60 ημερών από την κατάθεση της αγωγής.

  • 28 Ιανουαρίου 2019, 09:59 | Κωνσταντίνος Λογαράς

    Παρ. 2 Δεν προσδιορίζεται πώς και πότε θα κοινοποιείται στον ενάγοντα το αίτημα απόδειξης χρήσης.

    Παρ. 4. Θα πρέπει να εξαιρεθούν ρητά τα σήματα φήμης και γενικότερα να ληφθεί μέριμνα ώστε η διάταξη να μη γίνει αντικείμενο κατάχρησης σε περιπτώσεις όπου είναι προφανές ότι το αίτημα του εναγόμενου γίνεται αποκλειστικά προκειμένου να επιβαρύνει τον αντίδικό του με επιπλέον ενέργειες και δαπάνες.

  • 28 Ιανουαρίου 2019, 07:38 | Μάνος Μαρκάκης

    Ο κανόνας άμυνας του εναγομενου , ορθός από ουσιαστικής σκοπιάς, δεν μπορεί να εφαρμοστεί από δικονομικής σκοπιας. Ποιο Δικαστήριο θα εξετάσει την συνδρομή του λόγου έκπτωσης ένεκα μη χρήσης; Το Πολιτικό Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία να το εξετάσει, ούτε παρεμπιπτόντως, σύμφωνα με την απαγόρευση του Άρθρου 47. Θα πρεπει να ανασταλει η αστικη δικη προκειμενου να τελεσιδικησει η αιτηση εκπτωσης στην Δ.Ε.Σ. και μετα στα Διοικητικα Δικαστηρια (= μακρόχρονες διαδικασίες) ; ετσι ομως ματαιωνονται τα δικαιωματα αμυνας του εναγομενου , ο οποιος πρεπει να μπορει να ασκησει παραδεκτη και νομω βασιμη ενσταση ενωπιον του φυσικου του Δικαστή εν προκειμενω του αστικου δικαστηριου, την στιγμή που αμύνεται . Δηλ. Το Άρθρο 40 είναι πρακτικώς ανεφάρμοστο όσο ισχύει η αυστηρή διάκριση των δικαιοδοσιων κατ’ άρθρο 47.

  • 25 Ιανουαρίου 2019, 18:41 | ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΜΙΚΑΛΗΣ

    Άρθρο 40 παρ. 2
    Η μη χρήση ως μέσο άμυνας σε διαδικασία προσβολής σήματος

    Πρέπει να διασφαλίζεται ότι ο Ενάγων θα λαμβάνει γνώση του αιτήματος απόδειξης χρήσης που υπέβαλε ο Εναγόμενος. Ως εκ τούτου, προτείνουμε να αναφέρεται ρητώς, ότι η αίτηση για την απόδειξη χρήσης πρέπει να κατατίθεται στο αρμόδιο Δικαστήριο ως ξεχωριστό δικόγραφο, το οποίο θα πρέπει να επιδίδεται στον Ενάγοντα εντός της αναφερόμενης προθεσμίας των 60 ημερών από την κατάθεση της αγωγής, ώστε να παραμένει αρκετός χρόνος στον Ενάγοντα να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα αποδειτικά υλικά εντός της προβλεπόμενης 100ήμερης προθεσμίας του ΚΠολΔ 237.

Σχόλια