Ομολογείται από το ΥπΠολ η δραστηριοποίηση αλλοδαπών ΟΣΔ στην Ελλάδα (!!!). Κατά πάγια νομολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ad hoc από 16/7/08 απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην υπόθεση CISAC III) αλλοδαποί ΟΣΔ που δεν συνδέονται με συμβάσεις αμοιβαιότητας με τους εγχώριους ΟΣΔ απολαμβάνουν αυτοτελές δικαίωμα χορήγησης αδειών/ διεκδίκησης αμοιβών κατά των ελλήνων χρηστών, για τα έργα που ανήκουν στο ρεπερτόριό τους. Άρα το υπέρ των ΟΣΔ θεσπισθέν με το άρθρο 46 παρ. 3 του Ν. 3905/2010 «αμάχητο» τεκμήριο ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ αφού στην πράξη υπάρχουν περισσότεροι του ενός ΟΣΔ ανά κατηγορία δικαιούχων (αλλοδαποί ΟΣΔ).
Η υποχρεωτική κοινή άσκηση των δικαιωμάτων των διάφορων δικαιούχων θα πρέπει να σέβεται τη βασική διάκριση μεταξύ απόλυτου δικαιώματος, οπότε οι δικαιούχοι δικαιούνται να επιτρέψουν ή να απαγορεύσουν τη σκοπούμενη χρήση, και εύλογης αμοιβής που προβλέπεται σε περιπτώσεις νόμιμης (αναγκαστικής) άδειας εκμετάλλευσης, όπου η χρήση είναι «ελεύθερη» από τον Νόμο, οφείλεται όμως για αυτήν εύλογη αμοιβή στους δικαιούχους (π.χ. άρθρο 49 Ν.212/93) ή στις περιπτώσεις ενιαίας εκ του Νόμου αμοιβής για, κατ’ εξαίρεση χωρίς άδεια των δικαιούχων, επιτρεπόμενη από τον Νόμο χρήση (π.χ άρθρο 18 του Ν.2121/93, αμοιβή για ιδιωτική αναπαραγωγή). Στις τελευταίες περιπτώσεις, όπου η αμοιβή είναι ενιαία και μια για όλους τους δικαιούχους η υποχρεωτική από κοινού άσκηση του σχετικού δικαιώματος από Οργανισμό «ομπρέλα» στην οποία θα συμμετέχουν κατ’ αναλογία συμμετοχής τους στην αμοιβή όλοι οι ενδιαφερόμενοι ΟΣΔ, πρέπει να είναι υποχρεωτική, όπως σε πλήθος άλλων χωρών. Ενιαία αμοιβή μπορεί και πρέπει να επιβληθεί μόνον όσον αφορά όμοια δικαιώματα. Σε καμία περίπτωση η ενιαία αμοιβή δεν μπορεί να καταλαμβάνει χρήσεις για τις οποίες (απόλυτο δικαίωμα δημιουργού ή άλλου δικαιούχου) απαιτείται η άδεια των δικαιούχων, επιβάλλεται όμως στην περίπτωση της εύλογης αμοιβής του αρ.49, η οποία είναι εκ του Νόμου ενιαία και για τις τρεις κατά νόμο κατηγορίες δικαιούχων.
Κρίτων Μεταξόπουλος,
Δικηγόρος
Ομολογείται από το ΥπΠολ η δραστηριοποίηση αλλοδαπών ΟΣΔ στην Ελλάδα (!!!). Κατά πάγια νομολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ad hoc από 16/7/08 απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην υπόθεση CISAC III) αλλοδαποί ΟΣΔ που δεν συνδέονται με συμβάσεις αμοιβαιότητας με τους εγχώριους ΟΣΔ απολαμβάνουν αυτοτελές δικαίωμα χορήγησης αδειών/ διεκδίκησης αμοιβών κατά των ελλήνων χρηστών, για τα έργα που ανήκουν στο ρεπερτόριό τους. Άρα το υπέρ των ΟΣΔ θεσπισθέν με το άρθρο 46 παρ. 3 του Ν. 3905/2010 «αμάχητο» τεκμήριο ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ αφού στην πράξη υπάρχουν περισσότεροι του ενός ΟΣΔ ανά κατηγορία δικαιούχων (αλλοδαποί ΟΣΔ). Η υποχρεωτική κοινή άσκηση των δικαιωμάτων των διάφορων δικαιούχων θα πρέπει να σέβεται τη βασική διάκριση μεταξύ απόλυτου δικαιώματος, οπότε οι δικαιούχοι δικαιούνται να επιτρέψουν ή να απαγορεύσουν τη σκοπούμενη χρήση, και εύλογης αμοιβής που προβλέπεται σε περιπτώσεις νόμιμης (αναγκαστικής) άδειας εκμετάλλευσης, όπου η χρήση είναι «ελεύθερη» από τον Νόμο, οφείλεται όμως για αυτήν εύλογη αμοιβή στους δικαιούχους (π.χ. άρθρο 49 Ν.212/93) ή στις περιπτώσεις ενιαίας εκ του Νόμου αμοιβής για, κατ’ εξαίρεση χωρίς άδεια των δικαιούχων, επιτρεπόμενη από τον Νόμο χρήση (π.χ άρθρο 18 του Ν.2121/93, αμοιβή για ιδιωτική αναπαραγωγή). Στις τελευταίες περιπτώσεις, όπου η αμοιβή είναι ενιαία και μια για όλους τους δικαιούχους η υποχρεωτική από κοινού άσκηση του σχετικού δικαιώματος από Οργανισμό «ομπρέλα» στην οποία θα συμμετέχουν κατ’ αναλογία συμμετοχής τους στην αμοιβή όλοι οι ενδιαφερόμενοι ΟΣΔ, πρέπει να είναι υποχρεωτική, όπως σε πλήθος άλλων χωρών. Ενιαία αμοιβή μπορεί και πρέπει να επιβληθεί μόνον όσον αφορά όμοια δικαιώματα. Σε καμία περίπτωση η ενιαία αμοιβή δεν μπορεί να καταλαμβάνει χρήσεις για τις οποίες (απόλυτο δικαίωμα δημιουργού ή άλλου δικαιούχου) απαιτείται η άδεια των δικαιούχων, επιβάλλεται όμως στην περίπτωση της εύλογης αμοιβής του αρ.49, η οποία είναι εκ του Νόμου ενιαία και για τις τρεις κατά νόμο κατηγορίες δικαιούχων. Κρίτων Μεταξόπουλος, Δικηγόρος