ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΩΝ
Η κινηματογραφική ταινία δεν είναι μια συνεύρεση δημιουργών οπου
προκύπτει ενα καλλιτεχνικό έργο με την ισότιμη συνεργασία κάποιων συν-
δημιουργών. Είναι μια καλλιτεχνική διαδικασία οπου ενας αφηγητής με
την συνεργασία καλλιτεχνικών συντελεστών ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ, με μοναδικό τρόπο,
μια ιστορία. Και η πατρότητα αυτής της αφήγησης δεν προκύπτει μέσα απο
ορισμούς ούτε απο νόμους αλλά μέσα απο την ίδια κοινωνία και το κοινό
της το οποίο αναγνωρίζει την μοναδικότητα αυτής της αφήγησης και της
προσδίδει μια "ταυτότητα".
Η έκφραση "βγήκε η τελευταία ταινία του Κιούμπρικ", δεν προέκυψε
επειδή την επέβαλλε κάποιος νόμος, ούτε επειδή μια "καπάτσα" συντεχνία
σκηνοθετών πρόλαβε να κατοχυρώσει την πατρότητα του"δημιουργού".
Η πατρότητα του δημιουργού, αναγνωρίστηκε στον σκηνοθέτη διαχρονικά
και μέσα απο ζυμώσεις στην ίδια την κοινωνία και εδραιώθηκε απο την
σχέση του κοινού με την κινηματογραφική διαδικασία.
Ετσι η αναγνώριση αυτή έγινε πρώτα στην παγκόσμια κινηματογραφική
κοινότητα, απο την κοινότητα πέρασε στο κοινό και απο το κοινό πέρασε
στην κοινωνία. Και αυτό πήρε χρόνια και δεκαετίες. Απλά ο νομικός
πολιτισμός ήρθε να εδραιώσει αυτό που η κοινωνία έχει αποδεχτεί ως
παγιωμένο.
Το κοινό δεν αποζητά να δει την τελευταία ταινία του Φίντσερ, του
Πολάνσκυ, η του Αγγελόπουλου επειδή το επιβάλλει ένας νόμος. Αναζητά
την μοναδικότητα της αφήγησης του οπτικοακουστικού λόγου τον οποίο ο
σκηνοθέτης-δημιουργός διαμορφώνει για να αφηγηθεί την ιστορία που
θέλει να πει. Και αυτή η μοναδικότητα είναι που καθορίζει την
«καλλιτεχνικότητα» μιας κινηματογραφικής ταινίας.
Στον παρόντα νόμο, στο βαθμό που η φιλοσοφία του είναι αναπτυξιακή και
διατυπώνονται ορισμοί για το πως ορίζεται η κινηματογραφική ταινία,
πως ορίζεται ο παραγωγός, και πως ορίζεται ο αιθουσάρχης, θεωρούμε οτι
ΟΡΘΩΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΤΑΙ στους εφαρμοστές του νόμου και ποιός ΝΟΕΙΤΑΙ ως
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μιας κινηματογραφικής ταινίας.Πολύ σωστά ο νομοθέτης
χρησιμοποιεί την φράση ΝΟΕΙΤΑΙ, και όχι ΟΡΙΖΕΤΑΙ.
Οι σεναριογράφοι-σκηνοθέτες
Μιχάλης Αναστασίου
Aγγελική Αντωνίου
Ελένη Αλεξανδράκη
Δήμητρα Αράπογλου
Λάγια Γιούργου
Βασίλης Δούβλης
Δημήτρης Ινδαρές
Μενέλαος Καραμαγγιώλης
Αχιλλέας Κυριακίδης
Μαργαρίτα Μαντά
Τάσος Μπουλμέτης
Γιώργος Νούσιας
Γιάννης Ξανθόπουλος
Γιώργος Πανουσόπουλος
Νίκος Περάκης
Γιώργος Σταμπουλόπουλος
Σπύρος Ν. Ταραβήρας
Σπύρος Τέσκος
Nίκος Τριανταφυλλίδης
Γιώργος Τσεμπερόπουλος
Παναγιώτης Φαφούτης
Ελισάβετ Χρονοπούλου
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΩΝ Η κινηματογραφική ταινία δεν είναι μια συνεύρεση δημιουργών οπου προκύπτει ενα καλλιτεχνικό έργο με την ισότιμη συνεργασία κάποιων συν- δημιουργών. Είναι μια καλλιτεχνική διαδικασία οπου ενας αφηγητής με την συνεργασία καλλιτεχνικών συντελεστών ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ, με μοναδικό τρόπο, μια ιστορία. Και η πατρότητα αυτής της αφήγησης δεν προκύπτει μέσα απο ορισμούς ούτε απο νόμους αλλά μέσα απο την ίδια κοινωνία και το κοινό της το οποίο αναγνωρίζει την μοναδικότητα αυτής της αφήγησης και της προσδίδει μια "ταυτότητα". Η έκφραση "βγήκε η τελευταία ταινία του Κιούμπρικ", δεν προέκυψε επειδή την επέβαλλε κάποιος νόμος, ούτε επειδή μια "καπάτσα" συντεχνία σκηνοθετών πρόλαβε να κατοχυρώσει την πατρότητα του"δημιουργού". Η πατρότητα του δημιουργού, αναγνωρίστηκε στον σκηνοθέτη διαχρονικά και μέσα απο ζυμώσεις στην ίδια την κοινωνία και εδραιώθηκε απο την σχέση του κοινού με την κινηματογραφική διαδικασία. Ετσι η αναγνώριση αυτή έγινε πρώτα στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα, απο την κοινότητα πέρασε στο κοινό και απο το κοινό πέρασε στην κοινωνία. Και αυτό πήρε χρόνια και δεκαετίες. Απλά ο νομικός πολιτισμός ήρθε να εδραιώσει αυτό που η κοινωνία έχει αποδεχτεί ως παγιωμένο. Το κοινό δεν αποζητά να δει την τελευταία ταινία του Φίντσερ, του Πολάνσκυ, η του Αγγελόπουλου επειδή το επιβάλλει ένας νόμος. Αναζητά την μοναδικότητα της αφήγησης του οπτικοακουστικού λόγου τον οποίο ο σκηνοθέτης-δημιουργός διαμορφώνει για να αφηγηθεί την ιστορία που θέλει να πει. Και αυτή η μοναδικότητα είναι που καθορίζει την «καλλιτεχνικότητα» μιας κινηματογραφικής ταινίας. Στον παρόντα νόμο, στο βαθμό που η φιλοσοφία του είναι αναπτυξιακή και διατυπώνονται ορισμοί για το πως ορίζεται η κινηματογραφική ταινία, πως ορίζεται ο παραγωγός, και πως ορίζεται ο αιθουσάρχης, θεωρούμε οτι ΟΡΘΩΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΤΑΙ στους εφαρμοστές του νόμου και ποιός ΝΟΕΙΤΑΙ ως ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μιας κινηματογραφικής ταινίας.Πολύ σωστά ο νομοθέτης χρησιμοποιεί την φράση ΝΟΕΙΤΑΙ, και όχι ΟΡΙΖΕΤΑΙ. Οι σεναριογράφοι-σκηνοθέτες Μιχάλης Αναστασίου Aγγελική Αντωνίου Ελένη Αλεξανδράκη Δήμητρα Αράπογλου Λάγια Γιούργου Βασίλης Δούβλης Δημήτρης Ινδαρές Μενέλαος Καραμαγγιώλης Αχιλλέας Κυριακίδης Μαργαρίτα Μαντά Τάσος Μπουλμέτης Γιώργος Νούσιας Γιάννης Ξανθόπουλος Γιώργος Πανουσόπουλος Νίκος Περάκης Γιώργος Σταμπουλόπουλος Σπύρος Ν. Ταραβήρας Σπύρος Τέσκος Nίκος Τριανταφυλλίδης Γιώργος Τσεμπερόπουλος Παναγιώτης Φαφούτης Ελισάβετ Χρονοπούλου