Κάθε καλοπροαίρετη ανάγνωση του νομοσχεδίου σκοντάφτει στην απροκάλυπτη υποβάθμιση του σκηνοθέτη, παρότι καθησυχαστικά αποκαλείται «δημιουργός» .
Ακόμα και θετικά μέτρα όπως επιστροφή φόρου με αντίστροφη κλίμακα, επισκιάζονται από το γενικότερο κλίμα απαξίωσης του κινηματογράφου ως μορφή τέχνης. Καμία διασφάλιση για τα πνευματικά δικαιώματα που στην πράξη, φθίνουν σιωπηρά.
Η αντιπρόταση σε μια δυσλειτουργική και χαμηλού επιπέδου συνδικαλιστική εκπροσώπηση , δεν είναι η κατάργηση της, αλλά η διασφάλιση τής βελτίωσης της. Ένα ΔΣ διορισμένο από τον εκάστοτε υπουργό που λογοδοτεί μόνο στον υπουργό προκαλεί ανατριχίλες (ή γέλια, ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός).
Το μητρώο παραγωγών έρχεται σε αντίθεση με την αναπτυξιακή πολιτική που ευαγγελίζεται ο προτεινόμενος νόμος. Λογικότερο φαίνεται να ανοίξει το επάγγελμα απλουστεύοντας τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, ελκύοντας έτσι άτομα από κάθε χώρο που θα επιθυμούσαν να επενδύσουν στην κινηματογραφική τέχνη.
Η κοινή λογική επίσης λέει, ότι θα πρέπει να χρηματοδοτείται ο δημιουργός , που στην ελληνική πραγματικότητα συνήθως είναι ο σκηνοθέτης, και αυτός στη συνέχεια να αποφασίσει αν θα αναλάβει ο ίδιος τη παραγωγή ή αν θα συνεργαστεί με κάποιον παραγωγό (εκτελεστής παραγωγός , θα ήταν ο σωστός όρος για την ελληνική πραγματικότητα επίσης…)
Δεν βλέπω σε τι ωφελεί η μετατροπή του ΕΚΚ σε Ν.Π.Ι.Δ, ,η κατάργηση του ελληνικού τμήματος του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καθώς και των κρατικών βραβείων ποιότητας, παρ’ ότι είναι κοινό μυστικό ότι στερούνται αξιοκρατικών κριτηρίων, υπάρχουν τρόποι να βελτιωθεί η λειτουργία τους.
Οι ενστάσεις λίγο –πολύ είναι κοινές , επαναλαμβάνονται στα περισσότερα κείμενα.
Εγώ αυτό που θα ήθελα να επισημάνω, είναι πως σε τόσες σελίδες νόμου, δεν χώρεσε πουθενά ο κανονισμός για την ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΙΘΟΥΣΩΝ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, που θα έπρεπε να είναι βασικός όρος για επιστροφές φόρου κλπ.
Κάθε καλοπροαίρετη ανάγνωση του νομοσχεδίου σκοντάφτει στην απροκάλυπτη υποβάθμιση του σκηνοθέτη, παρότι καθησυχαστικά αποκαλείται «δημιουργός» . Ακόμα και θετικά μέτρα όπως επιστροφή φόρου με αντίστροφη κλίμακα, επισκιάζονται από το γενικότερο κλίμα απαξίωσης του κινηματογράφου ως μορφή τέχνης. Καμία διασφάλιση για τα πνευματικά δικαιώματα που στην πράξη, φθίνουν σιωπηρά. Η αντιπρόταση σε μια δυσλειτουργική και χαμηλού επιπέδου συνδικαλιστική εκπροσώπηση , δεν είναι η κατάργηση της, αλλά η διασφάλιση τής βελτίωσης της. Ένα ΔΣ διορισμένο από τον εκάστοτε υπουργό που λογοδοτεί μόνο στον υπουργό προκαλεί ανατριχίλες (ή γέλια, ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός). Το μητρώο παραγωγών έρχεται σε αντίθεση με την αναπτυξιακή πολιτική που ευαγγελίζεται ο προτεινόμενος νόμος. Λογικότερο φαίνεται να ανοίξει το επάγγελμα απλουστεύοντας τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, ελκύοντας έτσι άτομα από κάθε χώρο που θα επιθυμούσαν να επενδύσουν στην κινηματογραφική τέχνη. Η κοινή λογική επίσης λέει, ότι θα πρέπει να χρηματοδοτείται ο δημιουργός , που στην ελληνική πραγματικότητα συνήθως είναι ο σκηνοθέτης, και αυτός στη συνέχεια να αποφασίσει αν θα αναλάβει ο ίδιος τη παραγωγή ή αν θα συνεργαστεί με κάποιον παραγωγό (εκτελεστής παραγωγός , θα ήταν ο σωστός όρος για την ελληνική πραγματικότητα επίσης…) Δεν βλέπω σε τι ωφελεί η μετατροπή του ΕΚΚ σε Ν.Π.Ι.Δ, ,η κατάργηση του ελληνικού τμήματος του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καθώς και των κρατικών βραβείων ποιότητας, παρ’ ότι είναι κοινό μυστικό ότι στερούνται αξιοκρατικών κριτηρίων, υπάρχουν τρόποι να βελτιωθεί η λειτουργία τους. Οι ενστάσεις λίγο –πολύ είναι κοινές , επαναλαμβάνονται στα περισσότερα κείμενα. Εγώ αυτό που θα ήθελα να επισημάνω, είναι πως σε τόσες σελίδες νόμου, δεν χώρεσε πουθενά ο κανονισμός για την ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΙΘΟΥΣΩΝ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, που θα έπρεπε να είναι βασικός όρος για επιστροφές φόρου κλπ.