Αν η πολιτεία επιθυμεί αποκέντρωση, αυτό δεν θα γίνει μέσα από κεντρικό σχεδιασμό αλλά, πρέπει να δοθούν εργαλεία στις ίδιες της επαγγελματικές ή ημιεπαγγελματικές ομάδες της περιφέρειας να το πετύχουν.
Μπορούν να δοθούν κίνητρα και πόροι για τη δημιουργία ή ενίσχυση κάποιων ήδη υπαρχόντων ιδιωτικών θιάσων της περιφέρειας με στόχους αντίστοιχους (όχι απαραίτητα ίδιων) με θιάσους του κέντρου.
Αυτό, όμως, δεν πρέπει να γίνει από υπαλλήλους ή επιτροπές του υπουργείου ούτε κι από τοπικούς πολιτικούς παράγοντες.
Αυτοί που θα αξιολογήσουν τις ομάδες τις περιφέρειας θα είναι οι ίδιες οι ομάδες της Αθήνας μέσα από ένα σύστημα συνεργασιών που το ονομάζω συμβατικά «αδελφοποιήσεις».
Θα μπορούσε δηλαδή, μια ομάδα της περιφέρειας να αποκτήσει πιο διαρκή σχέση συνεργασίας (ένα ως τρία έτη), με συγκεκριμένους όρους (καλλιτεχνικής, εκπαιδευτικής και συνεργασίας παραγωγής) με ένα (ή και περισσότερα) θεατρικά σήματα του αθηναϊκού κέντρου και οι δράσεις της «αδελφοποίησης» να επιχορηγούνται ξεχωριστά ανεξάρτητα από τις κύριες επιχορηγήσεις παραγωγών των αθηναϊκών ή περιφερειακών ομάδων.
Αυτό θα επιτρέψει, αφ’ ενός, την κυκλοφορία των θεατρικών ρευμάτων στα θεατρικά κέντρα όλης της χώρας μέσα από τα δίκτυα που θα δημιουργηθούν μέσω των ίδιων των ομάδων με την εποπτεία και ενίσχυση του υπουργείου. Επίσης, θα επιτρέψει σε ομάδες που διατηρούν πλασματικές έδρες στην περιφέρεια να τις μεταφέρουν στην Αθήνα και να διατηρήσουν στις μικρές πόλεις βιώσιμα παραρτήματα.
Θα είναι ένας τρόπος για να αναβαθμιστούν και οι ίδιες οι ομάδες της περιφέρειας, να αποκτήσουν επαφές και πρόσβαση με την Αθήνα και χρηματοδότηση μέσα από τις συνεργασίες. Ο στόχος πρέπει να είναι, όχι η κατάργηση του αθηναϊκού κέντρου (μάλλον, κακό θα έκανε αυτό) αλλά η δημιουργία λίγων ακόμα θεατρικών κέντρων μικρότερης, ασφαλώς, εμβέλειας στην περιφέρεια.
Θα είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αυτό να γίνει κατά προταιρεότητα σε πόλεις που θα μείνουν ΔηΠεΘέ ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης υγιών "αγορών" θεάτρικού συναγωνισμού ιδιωτικών - δημοσίων θεάτρων που θα προσελκύσουν και θεατές και δημιουργούς.
Αν η πολιτεία επιθυμεί αποκέντρωση, αυτό δεν θα γίνει μέσα από κεντρικό σχεδιασμό αλλά, πρέπει να δοθούν εργαλεία στις ίδιες της επαγγελματικές ή ημιεπαγγελματικές ομάδες της περιφέρειας να το πετύχουν. Μπορούν να δοθούν κίνητρα και πόροι για τη δημιουργία ή ενίσχυση κάποιων ήδη υπαρχόντων ιδιωτικών θιάσων της περιφέρειας με στόχους αντίστοιχους (όχι απαραίτητα ίδιων) με θιάσους του κέντρου. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να γίνει από υπαλλήλους ή επιτροπές του υπουργείου ούτε κι από τοπικούς πολιτικούς παράγοντες. Αυτοί που θα αξιολογήσουν τις ομάδες τις περιφέρειας θα είναι οι ίδιες οι ομάδες της Αθήνας μέσα από ένα σύστημα συνεργασιών που το ονομάζω συμβατικά «αδελφοποιήσεις». Θα μπορούσε δηλαδή, μια ομάδα της περιφέρειας να αποκτήσει πιο διαρκή σχέση συνεργασίας (ένα ως τρία έτη), με συγκεκριμένους όρους (καλλιτεχνικής, εκπαιδευτικής και συνεργασίας παραγωγής) με ένα (ή και περισσότερα) θεατρικά σήματα του αθηναϊκού κέντρου και οι δράσεις της «αδελφοποίησης» να επιχορηγούνται ξεχωριστά ανεξάρτητα από τις κύριες επιχορηγήσεις παραγωγών των αθηναϊκών ή περιφερειακών ομάδων. Αυτό θα επιτρέψει, αφ’ ενός, την κυκλοφορία των θεατρικών ρευμάτων στα θεατρικά κέντρα όλης της χώρας μέσα από τα δίκτυα που θα δημιουργηθούν μέσω των ίδιων των ομάδων με την εποπτεία και ενίσχυση του υπουργείου. Επίσης, θα επιτρέψει σε ομάδες που διατηρούν πλασματικές έδρες στην περιφέρεια να τις μεταφέρουν στην Αθήνα και να διατηρήσουν στις μικρές πόλεις βιώσιμα παραρτήματα. Θα είναι ένας τρόπος για να αναβαθμιστούν και οι ίδιες οι ομάδες της περιφέρειας, να αποκτήσουν επαφές και πρόσβαση με την Αθήνα και χρηματοδότηση μέσα από τις συνεργασίες. Ο στόχος πρέπει να είναι, όχι η κατάργηση του αθηναϊκού κέντρου (μάλλον, κακό θα έκανε αυτό) αλλά η δημιουργία λίγων ακόμα θεατρικών κέντρων μικρότερης, ασφαλώς, εμβέλειας στην περιφέρεια. Θα είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αυτό να γίνει κατά προταιρεότητα σε πόλεις που θα μείνουν ΔηΠεΘέ ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης υγιών "αγορών" θεάτρικού συναγωνισμού ιδιωτικών - δημοσίων θεάτρων που θα προσελκύσουν και θεατές και δημιουργούς.