Μια λογική λύση για την εύρεση θεατρικής στέγης θα ήταν το Υπουργείο Πολιτισμού είτε μόνο του είτε σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς να αναλάβει την δημιουργία μια θεατρικής σκηνής που θα φιλοξενεί νέες ομάδες.
Αντί δηλαδή να τις επιχορηγεί να αναλαμβάνει την παραγωγή με τα ίδια χρήματα.Να τους προσλαμβάνει στο δικό της χώρο.
Γεγονός που σημαίνει ότι αντί να έχουμε διασπασμένους επιχορηγούμενους θιάσους μπορούμε να τους έχουμε μαζί.
Από αυτή την καλλιτεχνική συνεύρεση πέρα του γεγονότος ότι έχοντας ένα μόνιμο προσωπικό στο θέατρο εξοικονομούνται πολλά χρήματα από τα λειτουργικά έξοδα σε κάθε θέατρο χωριστά σίγουρα θα βγει κάτι καινούργιο.
Όταν οι καλλιτέχνες δεν αισθάνονται περιθωριοποιημένοι αλλά βρίσκονται σε μια στέγη μαζί πέραν των όποιων καλλιτεχνικών αντιπαραθέσεων -οι οποίες όταν δεν είναι εγωιστικής φύσεως είναι άκρως παραγωγικές για το θέατρο μπορούν να παλέψουν να βρουν το κοινό τους και σίγουρα θα φέρουν ένα καινούργιο κοινό στο θέατρο που είναι και ζητούμενο μιας και το κοινό του θεάτρου όλο και "μεγαλώνει" ηλικιακά.
Δηλαδή κάθε χρόνο να αναλαμβάνει την παραγωγή σε ένα θέατρο 5-10 παραστάσεις.
Οι συντελεστές να αμείβονται λογικά και με απόλυτη διαφάνεια.
Θα μπορούσε το υπουργείο πολιτισμού να το δοκιμάσει αυτό πιλοτικά στην αρχή. Με την μορφή ενός φεστιβάλ. Με δυο -τέσσερις ομάδες. Οι επιχορηγήσεις δεν έχουν άλλο νόημα πέραν του να βοηθήσουν τις νέες ομάδες να βρουν το κοινό τους . Μια κοινή στέγη έ χει κάποιες λύσεις.Τουλάχιστον οι καλλιτέχνες μπορούν να συνεργαστούν καλύτερα έτσι παρά να βρίσκονται στο έλεος του κάθε θεάτρου.
Μια λογική λύση για την εύρεση θεατρικής στέγης θα ήταν το Υπουργείο Πολιτισμού είτε μόνο του είτε σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς να αναλάβει την δημιουργία μια θεατρικής σκηνής που θα φιλοξενεί νέες ομάδες. Αντί δηλαδή να τις επιχορηγεί να αναλαμβάνει την παραγωγή με τα ίδια χρήματα.Να τους προσλαμβάνει στο δικό της χώρο. Γεγονός που σημαίνει ότι αντί να έχουμε διασπασμένους επιχορηγούμενους θιάσους μπορούμε να τους έχουμε μαζί. Από αυτή την καλλιτεχνική συνεύρεση πέρα του γεγονότος ότι έχοντας ένα μόνιμο προσωπικό στο θέατρο εξοικονομούνται πολλά χρήματα από τα λειτουργικά έξοδα σε κάθε θέατρο χωριστά σίγουρα θα βγει κάτι καινούργιο. Όταν οι καλλιτέχνες δεν αισθάνονται περιθωριοποιημένοι αλλά βρίσκονται σε μια στέγη μαζί πέραν των όποιων καλλιτεχνικών αντιπαραθέσεων -οι οποίες όταν δεν είναι εγωιστικής φύσεως είναι άκρως παραγωγικές για το θέατρο μπορούν να παλέψουν να βρουν το κοινό τους και σίγουρα θα φέρουν ένα καινούργιο κοινό στο θέατρο που είναι και ζητούμενο μιας και το κοινό του θεάτρου όλο και "μεγαλώνει" ηλικιακά. Δηλαδή κάθε χρόνο να αναλαμβάνει την παραγωγή σε ένα θέατρο 5-10 παραστάσεις. Οι συντελεστές να αμείβονται λογικά και με απόλυτη διαφάνεια. Θα μπορούσε το υπουργείο πολιτισμού να το δοκιμάσει αυτό πιλοτικά στην αρχή. Με την μορφή ενός φεστιβάλ. Με δυο -τέσσερις ομάδες. Οι επιχορηγήσεις δεν έχουν άλλο νόημα πέραν του να βοηθήσουν τις νέες ομάδες να βρουν το κοινό τους . Μια κοινή στέγη έ χει κάποιες λύσεις.Τουλάχιστον οι καλλιτέχνες μπορούν να συνεργαστούν καλύτερα έτσι παρά να βρίσκονται στο έλεος του κάθε θεάτρου.