Πρώτα από όλα,πιστεύω ότι η ομάδα εργασίας που έχει χαράξει τους άξονες δημόσιας διαβούλευσης για τις επιχορηγήσεις,πλησιάζει το όλο θέμα,λανθασμένα και θέτει πλαίσιο προβληματισμού που θα οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα παρά τις όποιες βελτιώσεις μπορούν να γίνουν.
Και αυτό το στηρίζω στο γεγονός ότι για να αλλάξεις κάτι πρέπει πρώτα να το γνωρίσεις.Και για να το γνωρίσεις πρέπει να το μελετήσεις σε όλο του το εύρος.Τριάντα χρόνια θεσμός επιχορηγήσεων δεν αλλάζει εύκολα.
Πιστεύω,ότι βεβιασμένα και κάτω από την πίεση των ήδη επιχορηγούμενων σχημάτων,που έχουν πάρει μόνιμη θέση στο κρατικό πρυτανείο και σιτίζονται ανελλιπώς,τα τελευταία 30 χρόνια,πάει να λυθεί ένα πολύ σοβαρό θέμα,που αφορά τον πολιτισμό μας και τη δημοκρατία μας.
Η χώρα μας περνάει μία πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και πρέπει οι άνθρωποι του θεάτρου να βοηθήσουν ,χωρίς ιδιοτέλεια,να δημιουργήσει η Πολιτεία καινούργιους θεσμούς που θα θωρακίζουν τη διαφάνεια και θα προωθούν την ουσιαστική και όχι φαινομενική πολιτιστική ανάπτυξη του συνόλου της ελληνικής επικράτειας.
Κατά την άποψή μου,το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι, το ΥΠΠΟΤ
να δώσει στη δημοσιότητα τα συνολικά ποσά που πήρε κάθε επιχορηγούμενο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια.
Συγχρόνως να ανατεθεί σε έναν αξιόπιστο επιστημονικό φορέα,η λεπτομερής καταγραφή και μελέτη του όλου θέματος με σκοπό να αναδειχθούν οι όποιες αδυναμίες,αντιφάσεις,αδικίες,διαπλοκές κ.λ.π.
Αν δε γίνει αυτό,θα είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε το μύθο του Σίσυφου.
Τέλος,πιστεύω,ότι η Πολιτεία πρέπει να βοηθήσει τα ήδη επιχορηγούμενα σχήματα ,να ενηλικιωθούν.Και αυτό θα γίνει με την ΑΝΑΣΤΟΛΗ των επιχορηγήσεων για 2-3 χρόνια.Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν να δοθούν στις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες.Αυτό είναι ,κατά τη γνώμη μου,το χρέος όλων αυτών που εδώ και δεκαετίες χρηματοδοτούνται πλουσιοπάροχα από την Πολιτεία.
Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τα αξιόλογα σχήματα να δώσουν τη μάχη της επιβίωσης σε ένα ελεύθερο και μη προστατευόμενο περιβάλλον.
Σίγουρα θα πονέσουν.Αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρχει μάθος και δε θα μπορέσουν ποτέ να ενηλικιωθούν.
Τα ικανά σχήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν μια και θα αναγκαστούν να αναπροσαρμόσουν την τακτική τους και να γίνουν ανταγωνιστικά.Τα μη ικανά θα κλείσουν.Αυτό δεν είναι κακό.Εδώ κατεβάζουν ρολά οόκληρα κράτη,ένα επιχορηγούμενο θέατρο είναι το πρόβλημα; Η ζωή προχωράει,αλλάζει και ανασυντάσσεται κάθε στιγμή.
Τέλος,μετά την περίοδο της αναστολής των επιχορηγήσεων και με την ευχή ότι η Πατρίδα μας θα έχει ξεπεράσει τα τεράστια οικονομικά προβλήματα,ας αρχίσει πάλι χορήγηση οικονομικών ενισχύσεων αλλά με τρεις βασικές αρχές.
1.Κανένας θίασος δε μπορεί να επιχορηγηθεί για διάστημα μεγαλύτερο των τριών συνεχών ετών.
2.Θίασος που επιχορηγήθηκε για τρία συνεχή έτη ,δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλλει αίτημα επιχορήγησης πριν την πάροδο τριετίας.
3.Τα μέλη των γνωμοδοτικών επιτροπών,να υπηρετούν άπαξ και για διάστημα όχι μεγαλύτερο των δύο ετών.
Αυτά τα ολίγα και είμαι στη διάθεση της Πολιτείας και για άλλες ιδέες-προτάσεις.
Πρώτα από όλα,πιστεύω ότι η ομάδα εργασίας που έχει χαράξει τους άξονες δημόσιας διαβούλευσης για τις επιχορηγήσεις,πλησιάζει το όλο θέμα,λανθασμένα και θέτει πλαίσιο προβληματισμού που θα οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα παρά τις όποιες βελτιώσεις μπορούν να γίνουν. Και αυτό το στηρίζω στο γεγονός ότι για να αλλάξεις κάτι πρέπει πρώτα να το γνωρίσεις.Και για να το γνωρίσεις πρέπει να το μελετήσεις σε όλο του το εύρος.Τριάντα χρόνια θεσμός επιχορηγήσεων δεν αλλάζει εύκολα. Πιστεύω,ότι βεβιασμένα και κάτω από την πίεση των ήδη επιχορηγούμενων σχημάτων,που έχουν πάρει μόνιμη θέση στο κρατικό πρυτανείο και σιτίζονται ανελλιπώς,τα τελευταία 30 χρόνια,πάει να λυθεί ένα πολύ σοβαρό θέμα,που αφορά τον πολιτισμό μας και τη δημοκρατία μας. Η χώρα μας περνάει μία πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και πρέπει οι άνθρωποι του θεάτρου να βοηθήσουν ,χωρίς ιδιοτέλεια,να δημιουργήσει η Πολιτεία καινούργιους θεσμούς που θα θωρακίζουν τη διαφάνεια και θα προωθούν την ουσιαστική και όχι φαινομενική πολιτιστική ανάπτυξη του συνόλου της ελληνικής επικράτειας. Κατά την άποψή μου,το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι, το ΥΠΠΟΤ να δώσει στη δημοσιότητα τα συνολικά ποσά που πήρε κάθε επιχορηγούμενο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια. Συγχρόνως να ανατεθεί σε έναν αξιόπιστο επιστημονικό φορέα,η λεπτομερής καταγραφή και μελέτη του όλου θέματος με σκοπό να αναδειχθούν οι όποιες αδυναμίες,αντιφάσεις,αδικίες,διαπλοκές κ.λ.π. Αν δε γίνει αυτό,θα είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε το μύθο του Σίσυφου. Τέλος,πιστεύω,ότι η Πολιτεία πρέπει να βοηθήσει τα ήδη επιχορηγούμενα σχήματα ,να ενηλικιωθούν.Και αυτό θα γίνει με την ΑΝΑΣΤΟΛΗ των επιχορηγήσεων για 2-3 χρόνια.Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν να δοθούν στις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες.Αυτό είναι ,κατά τη γνώμη μου,το χρέος όλων αυτών που εδώ και δεκαετίες χρηματοδοτούνται πλουσιοπάροχα από την Πολιτεία. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τα αξιόλογα σχήματα να δώσουν τη μάχη της επιβίωσης σε ένα ελεύθερο και μη προστατευόμενο περιβάλλον. Σίγουρα θα πονέσουν.Αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρχει μάθος και δε θα μπορέσουν ποτέ να ενηλικιωθούν. Τα ικανά σχήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν μια και θα αναγκαστούν να αναπροσαρμόσουν την τακτική τους και να γίνουν ανταγωνιστικά.Τα μη ικανά θα κλείσουν.Αυτό δεν είναι κακό.Εδώ κατεβάζουν ρολά οόκληρα κράτη,ένα επιχορηγούμενο θέατρο είναι το πρόβλημα; Η ζωή προχωράει,αλλάζει και ανασυντάσσεται κάθε στιγμή. Τέλος,μετά την περίοδο της αναστολής των επιχορηγήσεων και με την ευχή ότι η Πατρίδα μας θα έχει ξεπεράσει τα τεράστια οικονομικά προβλήματα,ας αρχίσει πάλι χορήγηση οικονομικών ενισχύσεων αλλά με τρεις βασικές αρχές. 1.Κανένας θίασος δε μπορεί να επιχορηγηθεί για διάστημα μεγαλύτερο των τριών συνεχών ετών. 2.Θίασος που επιχορηγήθηκε για τρία συνεχή έτη ,δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλλει αίτημα επιχορήγησης πριν την πάροδο τριετίας. 3.Τα μέλη των γνωμοδοτικών επιτροπών,να υπηρετούν άπαξ και για διάστημα όχι μεγαλύτερο των δύο ετών. Αυτά τα ολίγα και είμαι στη διάθεση της Πολιτείας και για άλλες ιδέες-προτάσεις.