Υποστηρίζω το μεγαλύτερο μέρος των προτάσεων της "κίνησης Μαβίλη", δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη διαχωρισμού μεταξύ θεατρικών εταιριών - θεάτρων ("πολλά σε λίγους") και θεατρικών - χοροθεατρικών ομάδων ("λίγα σε πολλούς"). Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές κατηγορίες και είναι παράλογο να υπόκεινται στο ίδιο νομικό πλαίσιο. Σαφώς και πρέπει να υποστηρίζονται θεατρικοί χώροι που παραγουν πολιτιστικό έργο - οι οποίοι μάλιστα προσφέρουν και θέσεις εργασίας - και που έχουν καταφέρει επάξια να αποκτήσουν το κοινό τους, όπως πρέπει να υποστηρίζονται και οι νέες ομάδες που προσπαθούν απ' την πλευρά τους να αποκτήσουν το δικό τους κοινό.
Δεν ξέρω αν η μορφή της "αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας" εξυπηρετεί τα επιχορηγούμενα θέατρα, πάντως σίγουρα τις ομάδες δεν τις εξυπηρετεί καθόλου. Είναι μάλιστα ιδιάιτερα δεσμευτική, έως και απαγορευτική. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, το ποσό της επιχορήγησης να καλύπτει με το ζόρι τις υποχρεωτικές ασφαλιστικές εισφορές που αφορούν τα ίδια τα μέλη της ομάδας. Με τα χρήματα της επιχορήγησης δηλαδή, ίσα-ίσα που πληρώνουμε τα ένσημά μας. Και φυσικά, ο τελευταίος λόγος για τον οποίο προσπαθούμε ό,τι προσπαθούμε, είναι για να κερδίσουμε ένσημα τριών μηνών.
Συνεπώς, θεωρώ απαράιτητη την αλλαγή της νομικής μορφής των επιχορηγούμενων φορέων - τουλάχιστον των αποκαλούμενων ομάδων.
Έτσι και εμείς θα μπορούμε να εκμεταλευτούμε τους πόρους αυτούς, εκεί που πραγματικά χρειάζεται, αλλά και το κράτος δεν θα δίνει άσκοπα χρήματα.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΩΣΤΑ ΛΕΦΤΑ.
Υποστηρίζω το μεγαλύτερο μέρος των προτάσεων της "κίνησης Μαβίλη", δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη διαχωρισμού μεταξύ θεατρικών εταιριών - θεάτρων ("πολλά σε λίγους") και θεατρικών - χοροθεατρικών ομάδων ("λίγα σε πολλούς"). Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές κατηγορίες και είναι παράλογο να υπόκεινται στο ίδιο νομικό πλαίσιο. Σαφώς και πρέπει να υποστηρίζονται θεατρικοί χώροι που παραγουν πολιτιστικό έργο - οι οποίοι μάλιστα προσφέρουν και θέσεις εργασίας - και που έχουν καταφέρει επάξια να αποκτήσουν το κοινό τους, όπως πρέπει να υποστηρίζονται και οι νέες ομάδες που προσπαθούν απ' την πλευρά τους να αποκτήσουν το δικό τους κοινό. Δεν ξέρω αν η μορφή της "αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας" εξυπηρετεί τα επιχορηγούμενα θέατρα, πάντως σίγουρα τις ομάδες δεν τις εξυπηρετεί καθόλου. Είναι μάλιστα ιδιάιτερα δεσμευτική, έως και απαγορευτική. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, το ποσό της επιχορήγησης να καλύπτει με το ζόρι τις υποχρεωτικές ασφαλιστικές εισφορές που αφορούν τα ίδια τα μέλη της ομάδας. Με τα χρήματα της επιχορήγησης δηλαδή, ίσα-ίσα που πληρώνουμε τα ένσημά μας. Και φυσικά, ο τελευταίος λόγος για τον οποίο προσπαθούμε ό,τι προσπαθούμε, είναι για να κερδίσουμε ένσημα τριών μηνών. Συνεπώς, θεωρώ απαράιτητη την αλλαγή της νομικής μορφής των επιχορηγούμενων φορέων - τουλάχιστον των αποκαλούμενων ομάδων. Έτσι και εμείς θα μπορούμε να εκμεταλευτούμε τους πόρους αυτούς, εκεί που πραγματικά χρειάζεται, αλλά και το κράτος δεν θα δίνει άσκοπα χρήματα. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΩΣΤΑ ΛΕΦΤΑ.