Αρχική Ζητήματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας4. Μηχανισμός επίλυσης διαφορών ΟΣΔ – δικαιούχωνΣχόλιο του χρήστη Σωματείο Ιδιοκτητών Σχολών Χορού Ελλάδος | 29 Δεκεμβρίου 2011, 22:23
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σωματείο Ιδιοκτητών Σχολών Χορού Ελλάδος' | 29 Δεκεμβρίου 2011, 22:23
    Το βλέπω Θετικά/Αρνητικά: 0  0

    Προς το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού Π Ρ Ο Τ Α Σ Ε Ι Σ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΧΟΡΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ Στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης Για τους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης (Ο.Σ.Δ.) και το Δικαίωμα Δημόσιας Εκτέλεσης Έργων Πνευματικής Ιδιοκτησίας Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 2011 Αξιότιμε κ. Υπουργέ, Το «Σωματείο Ιδιοκτητών Σχολών Χορού Ελλάδος», που έχει την έδρα του στην Αθήνα επί της οδού Αραχώβης αρ.38 Τ.Κ. 10681 και εκπροσωπείται νομίμως είναι επαγγελματικό μη κερδοσκοπικό και έχει καταχωρηθεί νομίμως στα Βιβλία Επαγγελματικών Σωματείων που τηρούνται από το Πρωτοδικείο Αθηνών με αριθμό 21987/23-07-1998. Μέλη του είναι σύμφωνα με το καταστατικό του οι Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού και οι Ανώτερες Επαγγελματικές Ιδιωτικές Σχολές Χορού της Ελλάδος που ιδρύονται και λειτουργούν με βάση τον Ν. 1158/1981. Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΧΟΡΟ Σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 5 του Συντάγματος η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται στη χώρα μας από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Σύμφωνα με την παρ. 7 του ίδιου άρθρου, η ανώτερη επαγγελματική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος ή από ιδιωτικές σχολές και ειδικότερα: «Η επαγγελματική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο». Σε εκτέλεση της υποχρέωσής του αυτής ως προς την καλλιτεχνική εκπαίδευση ο νομοθέτης θέσπισε: 1)Τον Ν. 1158/1981 «Περί οργανώσεως και διοικήσεως σχολών Ανωτέρας Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως..». 3)Το Π.Δ. 372/1983 «Για την οργάνωση–λειτουργία Ανωτέρων Σχολών Χορού» και 3)Το Π.Δ. 457/1983 «Για την ίδρυση Ερασιτεχνικών Σχολών Χορού». Οι σχολές χορού που ιδρύονται και λειτουργούν στο πλαίσιο των ανωτέρω νομοθετημάτων αναλαμβάνουν την υποχρέωση να παρέχουν την Πρωτοβάθμια, την Δευτεροβάθμια και την Τριτοβάθμια εκπαίδευση στο χορό. Ο ως άνω Ν. 1158/81 προβλέπει ρητώς, ότι «Η Ανωτέρα Καλλιτεχνική Εκπαίδευσις ανήκει εις την τρίτην βαθμίδα εκπαιδεύσεως, παρέχεται δε εις τας Ανωτέρας Δημοσίας και Ιδιωτικάς Σχολάς Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως» (άρθρο 1), «Αι Ανώτεραι Σχολαί Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως διακρίνονται εις Σχολάς …. Χορού, περιλαμβάνουσας Τμήματα 1. Καθηγητών Χορού και 2. Χορευτών (άρθρο 3 παρ. 1β), «Η άδεια ιδρύσεως και λειτουργίας Ανωτέρας Σχολής Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως χορηγείται δι’ αποφάσεως του Υπουργού Πολιτισμού … δημοσιευομένης διά της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως ..» (άρθρο 4 παρ. 1), «Η φοίτησις εις τας Ανωτέρας Σχολάς Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως είναι δι’ εν έκαστον των Τμημάτων αυτών, τριετούς διαρκείας» (άρθρο 12 παρ. 1), «Εις τους ευδοκίμως αποφοιτούντας σπουδαστάς χορηγούνται, υπό των Σχολών Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως, οι κάτωθι τίτλοι: α) Διπλώματα εις τους σπουδαστάς απάντων των τμημάτων…..» (άρθρο 13 παρ. 1) Τέλος η παρ. 1 του άρθρου 23 του ίδιου νόμου, ορίζει ότι: «αι ισχύουσαι εκάστοτε ατέλειαι δια μεταφοράν των σπουδαστών δι’ αυτοκινήτων δημοσίας χρήσεως ισχύουν και δια τους σπουδαστάς των Σχολών Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως» Η παρ. 2 του ίδιου άρθρου ορίζει, ότι: « Δι’ αποφάσεως του Υπ. Πολιτισμού ….. είναι δυνατόν να χορηγούνται υποτροφίαι προς κάλυψη των διδάκτρων και ενίσχυση των αριστούχων σπουδαστών». Απολαμβάνουν δηλαδή οι σπουδαστές των σχολών αυτών όλα τα προνόμια που απολαμβάνουν και οι φοιτητές-σπουδαστές των κρατικών πανεπιστημίων και Τ.Ε.Ι. Εκτός αυτού οι διπλωματούχοι σπουδαστές μας συμμετέχουν στις εξετάσεις που προκηρύσσει το Ι.Κ.Υ. καθώς και το Ίδρυμα Ωνάση για την χορήγηση υποτροφιών για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό.,. Από όλα τα ανωτέρω προκύπτει σαφώς, ότι τα μέλη μας, ήτοι οι Ανώτερες Σχολές Χορού του Ν. 1158/81, ανήκουν στην τρίτη βαθμίδα της εκπαίδευσης, είναι ανώτερες σχολές υπό την έννοια του άρθρου 16 παρ. 7 του Συντάγματος, τελούν υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού, η φοίτηση σε αυτές είναι τριετούς διάρκειας, στους δε σπουδαστές τους χορηγείται, κατόπιν επιτυχούς φοιτήσεως, δίπλωμα καθηγητή χορού ή πτυχίο χορευτή. Ας σημειωθεί, ότι η ειδικότητα του καθηγητή χορού δεν αποκτάται σήμερα ούτε στα ΑΕΙ ούτε στα ΤΕΙ της χώρας. Συνεπώς το Κράτος αναθέτει στις Ανώτερες Επαγγελματικές Σχολές Χορού και μόνον σε αυτές την επαγγελματική εκπαίδευση για τις ειδικότητες του χορευτή και του καθηγητή χορού. Οι σχολές χορού δηλαδή υποκαθιστούν την πολιτεία, η οποία δεν έχει την δυνατότητα να προσφέρει καλλιτεχνική εκπαίδευση δωρεάν σε όσους επιθυμούν να σπουδάσουν χορό, θέατρο ή μουσική. Επί πλέον, το άρθρο 1 του Π.Δ. 457/1983 ορίζει, ότι « Οι ρυθμίσεις του Π.Δ. αυτού αναφέρονται στις Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού, στις οποίες διδάσκονται όλα ή μέρος των μαθημάτων, που έχουν σχέση με το χορό των Ανωτέρων Σχολών Χορού του Π.Δ. 372/1983». Από την διάταξη αυτή τεκμαίρεται, ότι οι σπουδαστές των Ανωτέρων Σχολών Χορού έχουν υποχρεωτικώς αποφοιτήσει επιτυχώς από τις Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού στις οποίες έχουν διδαχθεί την απαραίτητη ύλη που καθορίζεται λεπτομερώς από τα άρθρα 23 και 24 του Π.Δ. 372/1983. ΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ Οι Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης έχουν σκοπό την προστασία και την διαχείριση των περιουσιακών δικαιωμάτων των δημιουργών επί των έργων τους, μουσικών ή άλλων. Στο πλαίσιο του σκοπού τους ελέγχουν τους χρήστες, καταρτίζουν με αυτούς συμβάσεις, ενεργούν δικαστικώς ή εξωδίκως επ’ ονόματι και για λογαριασμό των δημιουργών και νομιμοποιούνται να ασκούν όλα τα δικαιώματα των δημιουργών που τους έχουν μεταβιβαστεί. αξιώνοντας από τους χρήστες ποσοστιαία αμοιβή για να έχουν την ευχέρεια της χρήσης των μουσικών έργων του ρεπερτορίου τους, τα οποία και μόνο μας ενδιαφέρουν εν προκειμένω. Ένας τέτοιος Οργανισμός είναι η Α.Ε.Π.Ι., με την οποία το σωματείο μας και τα μέλη του βρίσκονται σε μακροχρόνια αντιπαλότητα - αντιδικία, καθόσον αξιώνει από αυτά να λαμβάνουν την άδειά της για το ρεπερτόριο που υποχρεωτικά από τον Νόμο χρησιμοποιούν για εκπαιδευτικούς σκοπούς, καθώς επίσης και να καταβάλλουν αμοιβές για τους δημιουργούς αυτού του ρεπερτορίου. Πρέπει συνεπώς να ληφθεί υπόψη από τον νομοθέτη, ότι: Η χρήση της μουσικής είναι απαραίτητη για την διδασκαλία κάθε είδους χορού: κλασικού, σύγχρονου, ρεπερτορίου κλασικού και σύγχρονου, αυτοσχεδιασμού-στοιχείων χορογραφίας και των λοιπών μαθημάτων, των οποίων η διδακτέα ύλη προβλέπεται από την σχετική νομοθεσία (άρθρα 23 και 24 του Π.Δ. 372/1983) την οποία οι καθηγητές οφείλουν να ακολουθούν πιστά. Στο παράρτημα 5 του άρθρου 24 του Π.Δ. 372/1983 μάλιστα προβλέπεται η ύλη της μουσικής που διδάσκεται στις σχολές χορού με προφανή σκοπό να ακολουθήσει η εκπαίδευση σε χορογραφίες κάθε μουσικού είδους. Από τα ανωτέρω συνάγεται, ότι η μουσική δεν είναι πηγή εσόδων για τις σχολές χορού και είναι σαφές, ότι πηγή εσόδων για τις σχολές χορού είναι η διδασκαλία του χορού, η οποία, όταν η τεχνική των μαθητών εξελιχθεί στο επίπεδο που απαιτείται, γίνεται υποχρεωτικώς με την χρήση κάποιων μουσικών έργων. Σημειωτέον ότι: Το άρθρο 3 παρ. 2 του Ν. 2121/1993 «Περί πνευματικής ιδιοκτησίας», ορίζει ότι: «Δημόσια θεωρείται κάθε χρήση ή εκτέλεση ή παρουσίαση του έργου, που κάνει το έργο προσιτό σε κύκλο προσώπων ευρύτερο από το στενό κύκλο της οικογένειας και το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον». Συνεπώς, δεν μπορεί να θεωρηθεί δημόσια εκτέλεση μουσικών έργων η χρησιμοποίησή τους ως εκπαιδευτικό υλικό από τις σχολές χορού, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού έργου το οποίο παρέχουν στο όνομα και για λογαριασμό της Ελληνικής Πολιτείας, καθόσον μάλιστα οι σχολές χορού δεν χρησιμοποιούν την μουσική για να παρέχουν μέσω αυτής ψυχαγωγία ούτε πορίζονται οικονομικό όφελος από την χρησιμοποίηση της μουσικής αλλά από την διδασκαλία του χορού. Δοθέντος λοιπόν ότι η χρησιμοποίηση μουσικών έργων από τις σχολές χορού έχει ως μοναδικό σκοπό την διδασκαλία του χορού, τυγχάνει αναλογικής εφαρμογής το άρθρο 21 του ίδιου νόμου 2121/1993, το οποίο ρητά ορίζει, ότι: «Επιτρέπεται χωρίς την άδεια του δημιουργού και χωρίς αμοιβή η αναπαραγωγή άρθρων νομίμως δημοσιευμένων σε εφημερίδα ή σε περιοδικό, σύντομων αποσπασμάτων έργου ή έργου εικαστικών τεχνών νομίμως δημοσιευμένου, εφόσον γίνεται αποκλειστικά για τη διδασκαλία ή τις εξετάσεις σε εκπαιδευτικό ίδρυμα, στο μέτρο που δικαιολογείται από τον επιδιωκόμενο σκοπό, είναι σύμφωνη με τα χρηστά ήθη και δεν εμποδίζει την κανονική εκμετάλλευση», αφού ο νόμος αφήνει αρύθμιστο το ζήτημα της εκτέλεσης μουσικού έργου με σκοπό την διδασκαλία του χορού. Σημειωτέον, ότι και το άρθρο 27 του ως άνω νόμου 2121/1993 ορίζει κατά τρόπο εντελώς αντιφατικό ή ελλιπή, ότι: «Επιτρέπεται χωρίς την άδεια του δημιουργού και χωρίς αμοιβή η δημόσια εκτέλεση έργου. .β) στο πλαίσιο της δραστηριότητας εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από το προσωπικό και τους μαθητές ή σπουδαστές του ιδρύματος, εφόσον το κοινό απαρτίζεται αποκλειστικά από αυτούς ή από τους γονείς των μαθητών ή σπουδαστών ή όσους έχουν την επιμέλειά τους ή συνδέονται άμεσα με τις δραστηριότητες του ιδρύματος» Δηλαδή το ως άνω άρθρο, επιτρέπει την δημόσια εκτέλεση υπό τους όρους που διεξοδικώς εκθέτει, παραλείπει όμως να εξαιρέσει από την υποχρέωση λήψης άδειας και καταβολής αμοιβής την εκτέλεση που έχει ως αποκλειστικό σκοπό την διδασκαλία χορού. Τούτο σημαίνει, ότι παραγνωρίζει, πως απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει απαλλασσόμενη δημόσια εκτέλεση στο πλαίσιο της δραστηριότητος εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, είναι η προηγούμενη διδασκαλία του χορού με τη βοήθεια της μουσικής. Είναι προφανές, ότι των παραστάσεων των σχολικών εορτών έχει προηγηθεί διδασκαλία των μουσικών έργων ή των χορογραφιών στις σχολικές αίθουσες για τις οποίες δεν οφείλουν τα πάσης φύσεως σχολεία να λαμβάνουν άδεια ή να καταβάλουν αμοιβές στους δημιουργούς. Δηλαδή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει απαλλασσόμενη από την άδεια των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης και τις σχετικές αμοιβές δημόσια εκτέλεση σε σχολική εορτή, αν δεν προηγηθεί διδασκαλία της μουσικής ή του μπαλέτου στις σχολικές αίθουσες. Σημειωτέον, ότι σύμφωνα και με την υπ’ αριθμόν 243/1999 από 3-5-1999 γνωμοδότηση της Τριμελούς Επιτροπής του άρθρου 5 παρ. 1 Π.Δ. «Οι σχολές χορού εμπίπτουν ως εκπαιδευτήρια στην έννοια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του άρθρου 27 του Ν. 2121/1993 και επομένως απολαμβάνουν της προστασίας του εν λόγω άρθρου, αν χορευτές είναι μαθητές ή σπουδαστές της σχολής ή ανήκουν στο προσωπικό της σχολής και αν το κοινό απαρτίζεται από τα πρόσωπα αυτά ή από τους γονείς των μαθητών ή των σπουδαστών. Το ίδιο ισχύει όταν η χρήση μουσικών έργων γίνεται στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών αναγκών των μαθητών και ειδικότερα όταν πρόκειται για εκτέλεση που γίνεται στο πλαίσιο της διδασκαλίας του μαθήματος χορού στους σπουδαστές ή μαθητές με την επίβλεψη του καθηγητή. Η ερμηνεία αυτή δεν αφορά στα ιδιωτικά γυμναστήρια». Παρά το γεγονός δε ότι η εποπτεία των Σχολών Χορού ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού και από τινος και εφεξής και στις κατά τόπους Περιφέρειες, εν τούτοις επειδή αυτές παρέχουν εκπαίδευση στο χορό, κατά ρητή νομοθετική πρόβλεψη υποκαθιστώντας στον ρόλο αυτό την Ελληνική πολιτεία, οι εκάστοτε Υπουργοί Παιδείας προσυπογράφουν τα πάσης φύσεως νομοθετήματα (νόμους και Προεδρικά Διατάγματα) τα οποία αφορούν σ’ αυτές. Επίσης τα διπλώματα των καθηγητών χορού καθώς και τα πτυχία των χορευτών υπογράφονται με εντολή του κ. Υπουργού Πολιτισμού από τον Διευθυντή Θεάτρου και Χορού ή από τον Τμηματάρχη του Τμήματος Εκπαίδευσης Θεάτρου και Χορού. Παρά ταύτα μέχρι σήμερα η Α.Ε.Π.Ι., που είναι ο βασικός τέτοιος Οργανισμός στην Ελλάδα, αγνοεί την κείμενη νομοθεσία και θεωρεί, ότι οι σχολές χορού-μέλη μας δεν φέρουν τον χαρακτήρα εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, διότι δεν υπάγονται στο Υπουργείο Παιδείας αλλά στο Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ είναι σαφές ότι το κριτήριο για το εάν είμαστε ή όχι εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι αντικειμενικό και δεν είναι η υπαγωγή μας ή μη στο Υπουργείο Παιδείας αλλά η εκ μέρους μας παροχή εκπαιδεύσεως στο χορό για λογαριασμό της πολιτείας η οποία δεν έχει επί του παρόντος την δυνατότητα να την εξασφαλίσει η ίδια στα Ελληνόπουλα. Στο πλαίσιο αυτό η Α.Ε.Π.Ι. απαιτεί από τα μέλη μας να καταβάλουν χρήματα για την μουσική που χρησιμοποιούν για την διδασκαλία των μαθημάτων τους, αποστέλλοντας έγγραφες ειδοποιήσεις- γνωστοποιήσεις με τις οποίες ονομάζει τις σχολές «καταστήματα» και καλεί τους ιδιοκτήτες τους-δασκάλους του χορού, ως εάν ήταν καταστηματάρχες, να εφοδιαστούν με άδειες που η ίδια χορηγεί προκειμένου να χρησιμοποιούν το ρεπερτόριο που τους είναι απαραίτητο για να φέρουν εις πέρας το εκπαιδευτικό έργο που έχουν αναλάβει, καθώς επίσης και να πληρώσουν και μάλιστα αναλόγως με την επιφάνεια των εγκαταστάσεών τους. Συνεπεία τούτου οι σχολές χορού–μέλη μας βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωπες με τις παράλογες απαιτήσεις της Α.Ε.Π.Ι. η οποία τους κοινοποιεί λογαριασμούς για ποσά υπολογισμένα με εντελώς αυθαίρετο τρόπο, δοθέντος ότι η μουσική που χρησιμοποιείται από τις σχολές ποικίλει ανάλογα με τις ανάγκες της διδακτέας ύλης και ασφαλώς δεν είναι πάντα η ίδια, των ίδιων δημιουργών και δεν είναι απαραιτήτως μουσική που εμπίπτει στην προστασία της. Εν όψει των ανωτέρω με την ευκαιρία της σύνταξης του νομοθετήματος που αφορά στους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης, είναι αναγκαίο να συμπεριλάβετε σε αυτό διάταξη η οποία θα ορίζει ότι: «Δεν υπάρχει δημόσια εκτέλεση μουσικού έργου κατά την διδασκαλία του χορού από τις σχολές που λειτουργούν βάσει του Νόμου 1158/1981(Ανώτερες Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης), του Π.Δ. 372/1983 (Ανώτερες Σχολές Χορού) και του Π.Δ. 457/1983 (Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού) και συνακόλουθα δεν υφίσταται υποχρέωση των σχολών αυτών να λαμβάνουν άδεια από φορείς προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας για την χρησιμοποίηση του μουσικού ρεπερτορίου που είναι αναγκαίο για την διεκπεραίωση του εκπαιδευτικού τους έργου ή να καταβάλλουν δικαιώματα των δημιουργών προς αυτούς». Μετά τιμής Η Πρόεδρος Ελένη Μπουρτζίκου Κατατίθενται συνημμένα: 1. Η υπ’ αριθμόν 243/1999 από 3-5-199 Γνωμοδότηση της Τριμελούς Επιτροπής του Υπουργείου Πολιτισμού. 2. Η υπ’ αριθμόν πρωτοκόλλου 5372/24-01-2005 απάντηση της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού-Διεύθυνσης Θεάτρου και Χορού. 3. Η υπ’ αριθμόν 2439/1995 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, από την οποία αντλούνται σοβαρά επιχειρήματα για την απαλλαγή των πάσης φύσεως εκπαιδευτηρίων από την υποχρέωση να ζητούν άδεια ή να καταβάλουν δικαιώματα στους δημιουργούς πνευματικών ή καλλιτεχνικών έργων που χρησιμοποιούν αποκλειστικώς για εκπαιδευτικούς σκοπούς. 4.Η υπ’ αριθμόν 1352/1999 απόφαση του Ποινικού Τμήματος του Εφετείου Πατρών που αθώωσε την ιδιοκτήτρια σχολής χορού για την δημόσια εκτέλεση χωρίς δικαίωμα μουσικών συνθέσεων και η πρωτόδικη υπ’ αριθμόν 4698/1998 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πατρών που την είχε καταδικάσει. 5.Το υπ’ αριθμόν πρωτοκόλλου 92085 από 22-12-2004 έγγραφο του Υπουργείου Πολιτισμού προς την κ. Φούτση, από το οποίο προκύπτει, ότι ο αρμόδιος Υπουργός αποδέχεται την ως άνω γνωμοδότηση 243/1999 6.Ενδεικτικώς προσκομιζόμενες επιστολές –ειδοποιήσεις της Α.Ε.Π.Ι. με αυστηρό περιεχόμενο προς τις σχολές χορού οι οποίες έχουν πλέον δημιουργήσει αφόρητο κλίμα εκφοβισμού στο χώρο της εκπαίδευσης του χορού. 7. Το καταστατικό του σωματείου μας.