Για να μη χαθούμε στις λεπτομέρειες των άρθρων, που για να αξιολογηθούν θετικά ή αρνητικά χρειάζεται πολύς χρόνος, μένουμε στη φιλοσοφία του νομοσχεδίου και ρωτάμε καλόπιστα τους ανθρώπους του χώρου:
Αλήθεια, διερωτηθήκαμε τι σόι ρατσισμός είναι αυτός εναντίον των εκπροσώπων των φορέων που περιορίζει το δικαίωμα του "συνδικαλίζεσθαι" στο "συνέρχεσθαι" και όχι και στην εκπροσώπησή μας στο "γίγνεσθαι", που ευαγγελίζεται το Νομοσχέδιο;
Η "οικονομία του Πολιτισμού" προστατεύει την πολιτιστική διάσταση του κινηματογράφου;
Η μονομερής ενασχόληση με τον "παραγωγό" και η απουσία ακόμη και αναφοράς στο σκηνοθέτη ή έστω στο "σκηνοθέτη - παραγωγό" ανταποκρίνεται στην ελληνική πραγματικότητα ή ακόμη και στην πραγματικότητα της καλλιτεχνικής ταινίας ανά τον κόσμο που τον πρώτο λόγο τον έχει ο σκηνοθέτης; Ειδικά για την πραγματικότητα στη χώρα μας όπου ο "παραγωγός" - παρά τους βαρύγδουπους τίτλους, εταιρικούς ή όχι - παραμένει σε παρασιτικό ρόλο, αναλαμβάνοντας στην ουσία αντί της χρηματοδότησης, τη διαχείριση μόνο των χρημάτων που εξασφαλίζει ο σκηνοθέτης ή ο σκηνοθέτης παραγωγός;
Τέλος, η ανάπτυξη της παραγωγής με τέτοιο Νομοσχέδιο που εναγκαλίζεται την Αγορά ή, έστω, παραθεωρεί τους συσχετισμούς και δεν αντιπαραθέτει κανόνες, μπορεί να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή της - και μιλάμε για την ελληνική ταινία με το περιορισμένο κοινό λόγω γλώσσας κλπ. - χωρίς διανομή, ακόμη και εναλλακτική, που είναι το α και το ω της σταδιοδρομίας του κινηματογράφου;
Για να μη χαθούμε στις λεπτομέρειες των άρθρων, που για να αξιολογηθούν θετικά ή αρνητικά χρειάζεται πολύς χρόνος, μένουμε στη φιλοσοφία του νομοσχεδίου και ρωτάμε καλόπιστα τους ανθρώπους του χώρου: Αλήθεια, διερωτηθήκαμε τι σόι ρατσισμός είναι αυτός εναντίον των εκπροσώπων των φορέων που περιορίζει το δικαίωμα του "συνδικαλίζεσθαι" στο "συνέρχεσθαι" και όχι και στην εκπροσώπησή μας στο "γίγνεσθαι", που ευαγγελίζεται το Νομοσχέδιο; Η "οικονομία του Πολιτισμού" προστατεύει την πολιτιστική διάσταση του κινηματογράφου; Η μονομερής ενασχόληση με τον "παραγωγό" και η απουσία ακόμη και αναφοράς στο σκηνοθέτη ή έστω στο "σκηνοθέτη - παραγωγό" ανταποκρίνεται στην ελληνική πραγματικότητα ή ακόμη και στην πραγματικότητα της καλλιτεχνικής ταινίας ανά τον κόσμο που τον πρώτο λόγο τον έχει ο σκηνοθέτης; Ειδικά για την πραγματικότητα στη χώρα μας όπου ο "παραγωγός" - παρά τους βαρύγδουπους τίτλους, εταιρικούς ή όχι - παραμένει σε παρασιτικό ρόλο, αναλαμβάνοντας στην ουσία αντί της χρηματοδότησης, τη διαχείριση μόνο των χρημάτων που εξασφαλίζει ο σκηνοθέτης ή ο σκηνοθέτης παραγωγός; Τέλος, η ανάπτυξη της παραγωγής με τέτοιο Νομοσχέδιο που εναγκαλίζεται την Αγορά ή, έστω, παραθεωρεί τους συσχετισμούς και δεν αντιπαραθέτει κανόνες, μπορεί να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή της - και μιλάμε για την ελληνική ταινία με το περιορισμένο κοινό λόγω γλώσσας κλπ. - χωρίς διανομή, ακόμη και εναλλακτική, που είναι το α και το ω της σταδιοδρομίας του κινηματογράφου;