Για να εξυγιανθεί και να μπει σε νέα φάση λειτουργίας το σύστημα υποστήριξης του ελεύθερου θεάτρου στο σύνολό του, η Ομάδα Eργασίας εκτιμά ότι πρέπει να σταθεροποιηθεί ο χρονικός προγραμματισμός της διαδικασίας των επιχορηγήσεων (από την προκήρυξη ως την εκταμίευση της τελευταίας δόσης) σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Μ’ αυτό τον τρόπο, οι αιτούντες θα έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουν εγκαίρως τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό τους και να τον τηρούν με συνέπεια.
1. Πλαίσιο οικονομικού προγραμματισμού
Αναρτήθηκε
26 Φεβρουαρίου 2011, 12:00
Ανοικτή σε Σχόλια έως
15 Μαρτίου 2011, 23:59
Εργαλεία
Εκτύπωση Εξαγωγή Σχολίων σε
– Ο λαϊκός πολιτισμός δεν έχει ανάγκη από σωτήρες
– Ο λαϊκός πολιτισμός υπήρχε και θα υπάρχει χωρίς καμμια βοήθεια, παρέμβαση και καπέλωμα από κανένα φορέα, κρατικό ή μη.
– Το ελληνικό θέατρο, δηλαδή, δεν εντάσσεται στο γενικότερο αυτό πλαίσιο της λαϊκής δημιουργίας; Αν είναι έτσι: ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ!
– Αν επιχορηγούνται οι θεατρικές ομάδες, θα πρέπει σαφώς να επιχορηγείται και η κάθε ομάδα δημιουργίας (σα να λέμε μέχρι και ο λαϊκός ποιητής, μέχρι και ο καραγκιόζης -που αυτοί κι αν έχουν πολιτιστική πρόταση και κρατάνε τις παραδοσιακές αξίες πολιτισμού)
– Οι καλλιτέχνες ή θα επιχορηγούνται όλοι τους ή κανένας
– Ποιος είναι αυτός που θα αποφασίζει για την ποιότητα και καλλιτεχνική αξία του κάθε έργου;
Ήδη τόσα χρόνια, οι πολιτικές ηγεσίες πολιτισμού ήταν και είναι ανάξιες να εκφράζουν, να προτείνουν και να προωθούν πολιτιστική πρόταση. Όλοι τους ήταν κάτω του μετρίου -έως και στις προσωπικές τους πολιτιστικές επιλογές. Ποιος λοιπόν είναι άξιος και επαρκής να κρίνει ένα έργο πολιτισμού;
– Και τελικά, γιατί οι καλλιτέχνες να έχουν ειδική μεταχείριση στις οικονομικές τους συναλλαγές με την πολιτεία και ο απλός πολίτης να έχει έως και εξευτελιστική;
Μια επιχείρηση δεν πάει καλά και κλείνει. Και τα θέατρα επιχειρήσεις είναι. Ας κλείσουν και κάποια. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει αλλάξει τόσα χρόνια το πολιτισμικό επίπεδο του πολίτη απ’ τα τόσα θεατρικά έργα που βλέπει… (-βλέπει;)
Συνεπώς:
Ή όλοι οι πολίτες ή κανένας
Τέρμα οι διαπλοκές και διακρίσεις.
Ο πολιτισμός μας δεν χρειάζεται προαγωγούς.
Το άξιο καλλιτεχνικό έργο υπήρχε, επιβίωσε -και θα υπάρχει- χωρίς κανενός τη βοήθεια και προώθηση.
Πρώτα από όλα,πιστεύω ότι η ομάδα εργασίας που έχει χαράξει τους άξονες δημόσιας διαβούλευσης για τις επιχορηγήσεις,πλησιάζει το όλο θέμα,λανθασμένα και θέτει πλαίσιο προβληματισμού που θα οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα παρά τις όποιες βελτιώσεις μπορούν να γίνουν.
Και αυτό το στηρίζω στο γεγονός ότι για να αλλάξεις κάτι πρέπει πρώτα να το γνωρίσεις.Και για να το γνωρίσεις πρέπει να το μελετήσεις σε όλο του το εύρος.Τριάντα χρόνια θεσμός επιχορηγήσεων δεν αλλάζει εύκολα.
Πιστεύω,ότι βεβιασμένα και κάτω από την πίεση των ήδη επιχορηγούμενων σχημάτων,που έχουν πάρει μόνιμη θέση στο κρατικό πρυτανείο και σιτίζονται ανελλιπώς,τα τελευταία 30 χρόνια,πάει να λυθεί ένα πολύ σοβαρό θέμα,που αφορά τον πολιτισμό μας και τη δημοκρατία μας.
Η χώρα μας περνάει μία πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και πρέπει οι άνθρωποι του θεάτρου να βοηθήσουν ,χωρίς ιδιοτέλεια,να δημιουργήσει η Πολιτεία καινούργιους θεσμούς που θα θωρακίζουν τη διαφάνεια και θα προωθούν την ουσιαστική και όχι φαινομενική πολιτιστική ανάπτυξη του συνόλου της ελληνικής επικράτειας.
Κατά την άποψή μου,το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι, το ΥΠΠΟΤ
να δώσει στη δημοσιότητα τα συνολικά ποσά που πήρε κάθε επιχορηγούμενο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια.
Συγχρόνως να ανατεθεί σε έναν αξιόπιστο επιστημονικό φορέα,η λεπτομερής καταγραφή και μελέτη του όλου θέματος με σκοπό να αναδειχθούν οι όποιες αδυναμίες,αντιφάσεις,αδικίες,διαπλοκές κ.λ.π.
Αν δε γίνει αυτό,θα είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε το μύθο του Σίσυφου.
Τέλος,πιστεύω,ότι η Πολιτεία πρέπει να βοηθήσει τα ήδη επιχορηγούμενα σχήματα ,να ενηλικιωθούν.Και αυτό θα γίνει με την ΑΝΑΣΤΟΛΗ των επιχορηγήσεων για 2-3 χρόνια.Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν να δοθούν στις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες.Αυτό είναι ,κατά τη γνώμη μου,το χρέος όλων αυτών που εδώ και δεκαετίες χρηματοδοτούνται πλουσιοπάροχα από την Πολιτεία.
Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τα αξιόλογα σχήματα να δώσουν τη μάχη της επιβίωσης σε ένα ελεύθερο και μη προστατευόμενο περιβάλλον.
Σίγουρα θα πονέσουν.Αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρχει μάθος και δε θα μπορέσουν ποτέ να ενηλικιωθούν.
Τα ικανά σχήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν μια και θα αναγκαστούν να αναπροσαρμόσουν την τακτική τους και να γίνουν ανταγωνιστικά.Τα μη ικανά θα κλείσουν.Αυτό δεν είναι κακό.Εδώ κατεβάζουν ρολά οόκληρα κράτη,ένα επιχορηγούμενο θέατρο είναι το πρόβλημα; Η ζωή προχωράει,αλλάζει και ανασυντάσσεται κάθε στιγμή.
Τέλος,μετά την περίοδο της αναστολής των επιχορηγήσεων και με την ευχή ότι η Πατρίδα μας θα έχει ξεπεράσει τα τεράστια οικονομικά προβλήματα,ας αρχίσει πάλι χορήγηση οικονομικών ενισχύσεων αλλά με τρεις βασικές αρχές.
1.Κανένας θίασος δε μπορεί να επιχορηγηθεί για διάστημα μεγαλύτερο των τριών συνεχών ετών.
2.Θίασος που επιχορηγήθηκε για τρία συνεχή έτη ,δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλλει αίτημα επιχορήγησης πριν την πάροδο τριετίας.
3.Τα μέλη των γνωμοδοτικών επιτροπών,να υπηρετούν άπαξ και για διάστημα όχι μεγαλύτερο των δύο ετών.
Αυτά τα ολίγα και είμαι στη διάθεση της Πολιτείας και για άλλες ιδέες-προτάσεις.
Η (όποια) επιχορήγηση πρέπει να υπάρχει ΜΟΝΟ όταν εξυπηρετεί τους ΣΤΟΧΟΥΣ του Υπουργείου Πολιτισμού. Ποιοί είναι αυτοί οι στόχοι; ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ
Οπότε:
1. Πρέπει η κεντρική κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ (που δεν υπάρχει), ώστε να υπάρχουν ΓΕΝΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
2. Το ΥΠΠΟΤ πρέπει να αναπτύξει το δικό του ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ που να συμβάλλει στην υλοποίηση του ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ.
3. Το σχέδιο θα πρέπει να έχει ΜΕΤΡΗΣΙΜΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, δηλαδή (πχ):
Στόχος: Ο κάθε έλληνας θα έχει πρόσβαση σε μία εκδήλωση για ΑΡΤΟΝ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ το 2011
Εξειδίκευση: Θα δώσω σε κάθε έλληνα ένα (1) κουπόνι για θέατρο ή κινηματογράφο μαζί με κουπόνι για hotdog. Οι κινηματογράφοι ή τα θέατρα θα μπορούν να το εξαργυρώνουν έναντι 15 ευρώ.
Προϋπολογισμός: 10.000.000 έλληνες Χ 15 ευρω = 150 εκκατομύρια ευρώ
Και μετά, μπορείτε να αιτηθείτε ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ (δηλαδή περισσότερα κουπόνια για συγκεκριμένες παραστάσεις), αν αποδείξετε ότι:
α) Προσφέρεται καλό θέαμα
β) Προσφέρεται καλό hotdog
Σήμερα, αφού δεν υπάρχουν στόχοι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ, ΜΕΤΡΗΣΙΜΟΙ, ΑΚΡΙΒΕΙΣ, ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΙ, και ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ, δεν έχει νόημα να μιλάμε για προϋπολογισμούς προγραμμάτων που θα υλοποιήσουν τους στόχους αυτούς.
Αν υπήρχαν, το (κάθε) Υπουργείο θα μπορούσε να δώσει λογαριασμό στον ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ που πήγαν τα λεφτά, και μπορούμε να μιλάμε για ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ.
Το να κάνεις το ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ θέλει κανα-εξάμηνο (και πολύ είναι). Το πρόβλημα είναι ότι αν πας να το εφαρμόσεις, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ, γιατί σε περιορίζει. Για αυτό το λόγο δεν το εφαρμόζει καμμιά Ελληνική κυβέρνηση, γιατί μετά δεν θα μπορεί να κάνει χατήρια σε «τεμέτερους».
Η υφιστάμενη διαβούλευση όσο η κυβέρνηση αδρανεί και προσανατολίζεται σε κομματικά συμφέροντα, δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό.
Αυτό το μάταιο πράγμα του να σχολιάζουμε με ειρωνεία τη διαδικασία μιας δημόσιας διαβούλευσης μας μειώνει σαν κλάδο. Δημόσια Διαβούλευση έχει γίνει για κάθε πιθανό θέμα και σε κάθε πιθανό υπουργείο. Δεν ξύπνησε ξαφνικά κάποιος και είπε ας εξεφτελίσω λίγο τους θεατρανθρώπους μέσω μιας δημόσιας διαβούλευσης! Η δημόσια διαβούλευση προφανώς και δεν θα αλλάξει κάτι. Προφανώς και δεν θα φέρει κοσμοιστορική αλλαγή. Ούτε οι εκλογές φέρνουν όμως αλλά πάμε ακόμα κάποιοι και ψηφίζουμε. Είναι μια διαδικασία που έχει γίνει για άπειρα θέματα που αφορούν πολλές θεματικές. Εμπεριέχει κάποιες συνοπτικές ερωτήσεις -θεματικές που προκύπτουν με βάση όσα επι το πλείστον απασχολούν το σύνολο και όποιος δεν καλύπτεται φορέας ή άτομο μπορεί λογικά να καταθέσει γραπτές προτασεις και εφόσον είναι πολιτιστικός φορέας να διεκδικήσει μια θέση στη διαδικασία αποφάσεων. Και προφανώς κανένα υπουργείο δεν περιμένει να διευθετήσει διαδικασίες και να πάρει αποφάσεις μέσω μιας online διαδικασίας…είναι όμως ένα δικαιωμα και μια διαδικασία που αφού υπάρχει και μας «δίνετε» ως βήμα λόγου καλό είναι να το χρησιμοποιούμε.
Για μένα λοιπόν σε μια χώρα που καταρρέει δεν μπορεί να είναι άγχος το θέμα του αν φέτος θα δοθούν επιχορηγήσεις ή όχι. Όταν έξω από το Εθνικό θέατρο μου επιτιθονται και με κλέβουν, όταν πάω στο Θεατρο τέχνης και σκάνε μολότωφ, όταν προσπαθώ να μπω στο κτίριο του Θεατρολογικού Συνεδρίου και ένα γκρουπ διαδηλωτών δεν με αφήνει, όταν φτάνω στην είσοδο κεντρικών θεάτρων στο Σύνταγμα και βλέπω κουλουριασμένα σώματα αστεγων… Προσωπικά είδα πολλούς θιάσους να ξεπέφτουν μπροστά στα μάτια μου «χρησιμοποιώντας» τη λήψη μιας επιχορήγησης για να στήσουν άρον άρον μια πρόχειρη παράσταση για να έχουν τις προδιαγραφες να λάβουν τα χρήματα…κάπως πρέπει να «καθαρίσει» η ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω πως αλλά πρέπει να γίνει άμεσα.
ο πολιτισμος δεν ειναι εμπορευμα αρα και η αντιμετωπιση του θα πρεπει να γινεται με διαφορερετικη λογικη. οι παραστατικες τεχνες ως δημιουργια εχουν δυο ειδων αναγκες,πρωτα η δυνατοτητα να υπαρχουν και δευτερο να διερυνονται σε ολο και μεγαλυτερο κοινο κανοντας της αναγκαιες στην κοινωνια. η πνευματικη -τροφη-ειναι το ιδιο αναγκαια με την διατροφη μας. η πρωτη αναγκαιοτητα μπορει να υπηρετηθει με την βοηθεια του κρατους που και συνταγματικα ειναι υποχρεωμενο. αντι για επιχορηγηση μπορουν να θεσπισθουν βραβεια διαφορων επιλογων πχ νεοελληνικου εργου,πειραματικων.νεων,επαρχιακων κλπ που στο τελος καθε χρονιας θα επιλεγονται και θα καταβαλλονται τα συμφωνηθεντα απο πριν ποσα, αφου με με διαφανεις διαδικασιες στις οποιες θα συμμετεχουν ανθρωποι του θεατρου,κριτικοι,κοινο. εξασφαλιση σε ολους τους θιασους χωρων να προετοιμαζουν την δουλεια τους και να την παρουσιαζουν, οι υποδομες των κρατικων και περιφερειακων θεατρων καθως επισης και εργαζομενοι να υποστηριζουν τις προσπαθειες των.εξασφαλιση της προωθησης των παραστασεων απο τα μμε. η διευρηνση θα επιτευχθει μεσω των σχολειων υποχρεωνοντας τα να παρακολουθουν 3 παραστασεις το χρονο.υποχρεωτικα στα προγραμματα των τηλεοπτικων σταθμων να υπαρχει παρουσιαση καθημερινα ενα απο καθε ειδος παραστατικης τεχνης σε ωρες τηλεθεασηςμ η επιλογη στην τηλεοραση και στα σχολεια θα γινεται με αυστηρα κριτηρια που θα ειναι γνωστα απο πριν.
ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ!
Έλεος, κύριε Υπουργέ! Τι σας χρειάζεται ο δημόσιος διάλογος για ένα τόσο εξειδικευμένο και σύνθετο, μέσα στη λεπτομέρειά του, ζήτημα όσο αυτό των επιχορηγήσεων; Οι τοποθετήσεις επί του θέματος τόσων και τόσων γνωμοδοτικών επιτροπών που πέρασαν από το ΥΠ.ΠΟ (ή το Ε.Κ.ΘΕ.Χ.) τρεις δεκαετίες τώρα δεν σας αρκούν; Γιατί απαξιώνετε τόσους ανθρώπους που διετέλεσαν μέλη τους; Αν δεν έχετε χρόνο να διαβάσετε τις εισηγήσεις τους, καλέστε τους εκ νέου στο γραφείο σας να σας εξηγήσουν τα θέματα, όμως μην ευτελίζετε το θεσμό, την ιστορία του και τα επιτεύγματα που έχει να επιδείξει, καθιστώντας τον κάθε τυχόντα κήνσορα της θεατρικής μας ζωής! Και ακόμη, γιατί δεν διορίζετε τη νέα γνωμοδοτική επιτροπή να αποφασίσει για τις επιχορηγήσεις της χρονιάς που διανύουμε και κοντεύει να τελειώσει, οδηγώντας για μια ακόμα φορά τους ανθρώπους του θεάτρου σε κατάσταση απελπισίας; Δεν καταλαβαίνετε πως η αδιαφορία αυτή για τα τρέχοντα ζητήματα καθιστά ακόμα πιο αλαζονική και ατελέσφορη την προτροπή σας για δημόσιο διάλογο σχετικά με τα μέλλοντα; Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω πως το ελεύθερο θέατρο, κύριε Υπουργέ, είναι η μεγάλη κινητήρια δύναμη του ελληνικού θεάτρου: από αυτό προέρχονται όλοι οι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, θεατρικοί συγγραφείς, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, θεωρητικοί, τεχνικοί κ.α. που αποτελούν σήμερα το δημόσιο πρόσωπο αυτού του επαγγέλματος. Αυτή είναι η μεγάλη κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού όπου απασχολείται η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του θεάτρου αλλά και από την οποία προέρχεται κάθε τι νέο και αξιόλογο στον χώρο αυτό. Και τα χρήματα που στοιχίζει στο ελληνικό κράτος δεν είναι δα τόσα πολλά ώστε να αξίζει τον κόπο όλη αυτή η φασαρία της δημόσιας διαβούλευσης: έτσι, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, η επιχορήγηση του συνόλου του ελεύθερου θεάτρου στοιχίζει στο ελληνικό κράτος μόλις το 1/4 της επιδότησης της μιας εκ των 2 κρατικών μας σκηνών ή, ακόμα χειρότερα, το 1/40 του ποσού που στοίχισε φέτος στο Ελληνικό κράτος το Μέγαρο Μουσικής! Έλεος, κύριε Υπουργέ! Δεν ξέρω πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα, επιλέξατε αυτή τη διαδικασία για να διευθετήσετε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όσο αυτό των επιχορηγήσεων του ελεύθερου θεάτρου. Όμως αυτό που ξέρω είναι πως η διαδικασία αυτή πληγώνει. Και δεν μας πληγώνει επειδή, όπως λέτε, θέλετε να διορθώσετε τα κακώς κείμενα του θεσμού (σε αυτό μαζί σας), μας πληγώνει γιατί, αντί να αναγνωρίζεται έμπρακτα η προσφορά μας στον τόπο από ένα Υπουργείο που θέλει να ονομάζεται «Πολιτισμού», αντιθέτως μας καθιστά υπόλογους στα μάτια κάθε κακόπιστου οιηματία που εκτοξεύει χολή και όξος προκειμένου να διασκεδάσει την ανία του. Αιδώς Αργείοι!
Σε γενικές γραμμές, ο Δ.Μ.(01-03-11)έχει δίκιο. Θα μπορούσε να είναι τόσο απλό το σύστημα. Οι επιχορηγούμενοι καλλιτέχνες να μπορούν ελεύθερα να συνάπτουν συμφωνίες συνεργασίας με τους όρους επιθυμούν και να εισπράττουν τις αμοιβές τους απευθείας από το κράτος, εφόσον η πρότασή τους εγκριθεί με διαφανείς μηχανισμούς. Στην τελική, αυτό που μετράει είναι πρωτίστως το αποτέλεσμα. Οποιοσδήποτε μαξιμαλισμός στο διαδικαστικό της είσπραξης της επιχορήγησης περιπλέκει και απομακρύνει από το ζητούμενο, το οποίο είναι η Τέχνη, ή η καλλιτεχνική έκφραση.
Να συμπληρώσω βέβαια ότι οι παραστάσεις που τυγχάνουν επιχορήγησης θα έπρεπε τυπικά να έχουν δωρεάν είσοδο για το κοινό, αφού το χρήμα που εισπράττεται προκύπτει από τα έσοδα του κράτους από τον Έλληνα φορολογούμενο. Βέβαια αυτό θα έπαιρνε χρόνια να γίνει αποδεκτό κυρίως λόγω της λανθασμένης εντύπωσης ότι το κοινό που δεν πληρώνει δε σέβεται αυτό που βλέπει, αλλά με λίγη προσπάθεια νομίζω θα γινόταν αντιληπτό ότι ο θεατής δεν είναι ζώο. Στην τελική θα το έχει ήδη προ-πληρώσει και το εισιτήριο όχι μόνο δε διασφαλίζει την ποιότητα, αλλά καμιά φορά επιβραβεύει τη νωθρότητα εκατέρωθεν.
Σαφέστατα δεν έχει νόημα το κράτος να επιχορηγεί ομάδες/θιάσους/θέατρα αλλά παραστάσεις, διότι κανέναν φορολογούμενο δεν αφορά αν κάποιοι βλέπουν το θέατρο ως μέσο βιοπορισμού ή άλλοι όχι, παρά μόνο εαν αυτό που έχουν να δείξουν προάγει τον πολιτισμό και το διάλογο. Εν ολίγοις, μια ομάδα μπορεί να έχει να καταθέσει ένα αριστούργημα και μετά να διαλυθεί, μια άλλη να δικαιολογεί την ύπαρξή της με δουλειές που γίνονται για να γίνουν. Η μόνη διασφάλιση είναι λοιπόν η αξιολόγηση προτάσεων και όχι φορέων, ομάδων κ.α.
Ερχόμενοι στο φλέγον ζήτημα της αξιολόγησης, υπάρχει διεθνής εμπειρία στην αξιολόγηση προτάσεων που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη καθώς και γνώση των βημάτων που μετά θα πρέπει να ακολουθούνται για να καταγραφεί και να αξιοποιηθεί η πρόσληψη της παράστασης από το κοινό, καθώς και προτάσεις του για τον πολιτισμό που θα ήθελε να πληρώνει. Επίσης, χρήσιμη θα ήταν μια συνέντευξη με τους μελλοντικά επιχορηγούμενους καλλιτέχνες, όπου θα μπορούσαν να αναπτύξουν το όραμά τους, να φέρουν υλικό οπτικοακουστικό από πρόβες και γενικότερα να υπερασπιστούν τη δουλειά τους καλλιτεχνικά. Όπως αναφέρουν και οι περισσότεροι στη διαβούλευση, η δομή και λειτουργία της κριτικής επιτροπής θα πρέπει να διασφαλιστεί και μην πριμοδοτούνται μονίμως τα ίδια άτομα-θίασοι-ομάδες γιατί δήθεν π.χ. έχουν θέατρα που πρέπει να συντηρήσουν, εργαζόμενους που πρέπει να πληρώσουν, ιστορική-πολιτική σημασία κ.α.
Κατά τη γνώμη μου, δε θα έπρεπε να υπάρχουν σαφή χρονικά όρια, εκτός και αν κάτι τέτοιο διευκολύνει τη λειτουργία των επιχορηγήσεων.
Μια πρόταση να μπορεί να κατατίθεται οποτεδήποτε προκύπτει η ανάγκη, και. π.χ. να υπάρχει δέσμευση πληρωμής από μέρους του Υπουργείου εντός 2-3 μηνών από την ημερομηνία έγκρισης.
Είμαστε σε μια φάση που η Τέχνη μεταλλάσσεται σε καλλιτεχνική έκφραση, αυτοί που την ασκούν γίνονται σχεδόν ίσοι αν όχι περισσότεροι από αυτούς που την δέχονται. Η ποιότητα δε διασφαλιζόταν ποτέ ούτως ή άλλως. Το μόνο κριτήριο για επιχορήγηση θα όφειλε να είναι η αυθεντικότητα μιας ιδέας. Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει και μια μέριμνα για τα πνευματικά δικαιώματα για να αποφευχθεί η κλοπή ιδεών. Ας εξασφαλισθεί η ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει το κράτος στους Έλληνες φορολογούμενους, εαν θέλει να τους προσφέρει Θέατρο.
Ως μισθωτός των 650 Ευρώ και όχι ως πλούσιος κληρονόμος θεάτρου θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα:
– Πόσες θεατρικές παραγωγές θα μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε ως κοινωνία, μόνο με τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για αμοιβές συντελεστών και παραγόντων στη φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων;
Κάπως αργά δε θυμήθηκαν κάποιοι τις ανάγκες του θεάτρου;
Που ήταν το 2004;
Αφού συμμετείχαν κι αυτοί στην αρπαχτή και τώρα μας παριστάνουν τους τιμητές του πολιτισμού, βάζοντας κάποιους δημοσιογράφους να κάνουν επίθεση στο υπουργείο πολιτισμού, ότι θέλει να καταργήσει τις επιχορηγήσεις μέσω της διαβούλευσης;
Κύριοι, αν καταργηθούν οι επιχορηγήσεις, θα καταργηθούν γιατί μαζί τα φάγατε. Με ολυμπιακές προδιαγραφές. Τώρα τι ζητάτε, επιδόρπιο;
Η όποια οικονομική ενίσχυση, πρέπει να δίνεται μετά από διασταύρωση στοιχείων απευθείας στους καλλιτέχνες ως φυσικά πρόσωπα – επαγγελματίες και όχι στους φορείς.
Αν οι φορείς χρειάζονται επιπλέον βοήθεια, πέραν του υψηλού σήμερα αντίτιμου εισόδου (+20 Ευρώ), τότε ας τους γίνεται έκπτωση σε φόρους, έκπτωση σε πάγια (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ), έκπτωση σε δημοτικά τέλη κ.τ.λ.
Όχι άλλο ζεστό χρήμα σε επιχειρηματίες που δε σέβονται τον φορολογούμενο και χρησιμοποιούν τις επαφές τους στα μέσα ενημέρωσης για να εκβιάσουν καταστάσεις, γνωρίζοντας ότι ο εκάστοτε υπουργός είναι πολιτικός και όχι ένας υπάλληλος.
Ο ΦΟΥΡΝΟΣ ΤΟΥ ΝΑΣΡΕΝΤΙΝ Ή Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΘΙΑΣΩΝ
Κάποτε ο Νασρεντίν έχτισε έναν φούρνο. Ο γείτονάς του, όμως, του είπε πως την πόρτα του φούρνου θα χτυπούσε το μπουγάζι από το απέναντι στενό και δεν θα ήταν εύκολο το άναμμα. Ο Νασρεντίν γκρέμισε τον φούρνο κι άλλαξε κατεύθυνση. Άλλος περαστικός, πάλι, είχε διαφορετική γνώμη. Κι έπειτα άλλος κι άλλος… Ο Νασρεντίν έχτιζε και γκρέμιζε χωρίς να βρίσκει άκρη. Τελικά, βρήκε τρόπο να δέχεται, χωρίς να παιδεύεται, όλες τις υποδείξεις. Έστησε το φούρνο του πάνω σ’ ένα κάρο! Και κάθε φορά που του έλεγαν ν’ αλλάξει κατεύθυνση, γύριζε το κάρο…
Ο Κυριάκος Δανιηλίδης έγραψε:«Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα»
Πράγματι έτσι επιτάσσει το σύνταγμα.
Δεν λέει όμως πουθενά ότι η υποχρέωση μεταφράζεται σε επιδοτήσεις θιάσων.
Εγώ καταλαβαίνω ως υποχρέωση του κράτους την ένταση της εκπαίδευσης των παιδιών μας στον τομέα του πολιτισμού, μέσα από το σχολείο, ώστε σε βάθος χρόνου να έχουμε εξύψωση του πολιτιστικού μας επιπέδου και να μην περιμένουμε από τους θιάσους να ανεβάσουν το συνολικό πολιτιστικό επίπεδο των δύσμοιρων κατοίκων αυτής της χώρας.
Συμφωνώ με την αγανάκτηση που εκφράζει με την παρέμβασή του για το θέμα του κόστους της ελληνικής συμμετοχής της ΕΡΤ στην Eurovision ο κ. Γκουντάρας, αλλά θέλω να σχολιάσω κάτι επ’ αυτού, που νομίζω ότι πρέπει να ειπωθεί: ας γίνει κάποια στιγμή κατανοητό ότι η όποια κριτική αποδυναμώνεται όταν παρασύρεται από την αφελή ιδέα, ότι όλες οι γραμμές του κρατικού προϋπολογισμού, ακόμα και στο εσωτερικό ενός Υπουργείου, είναι συγκοινωνούντα δοχεία, κάτι που όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τέτοια ζητήματα ξέρουν ότι δεν ισχύει ακριβώς έτσι. Εξηγούμαι: ναι, η EUROVISION είναι μια ντροπή για την κρατική τηλεόραση, παρά το μειωμένο φετινό της κόστος (που να μας λέγανε πόσο κόστισε τα προηγούμενα χρόνια!), αλλά η κριτική ανοίγει ένα άλλο θέμα, αυτό της σωστής διάθεσης του προϋπολογισμού της ΕΡΤ για μια ποιοτική κρατική τηλεόραση. Μεγάλο θέμα. Που σίγουρα πρέπει να συζητηθεί, αφού την ΕΡΤ την χρυσοπληρώνουμε όλοι μας (όπως άλλωστε ΚΑΙ την ιδιωτική τηλεόραση, μέσω του κόστους της διαφήμισης που μετακυλύεται στους καταναλωτές, πάλι σε μας δηλαδή, μέσω του τελικού κόστους των διαφημιζόμενων προϊόντων στα ράφια των σούπερ μάρκετ!!) .
Αλλά εμείς ως άνθρωποι που ενδιαφερόμαστε για τον πολιτισμό και την Τέχνη, ας απαιτήσουμε την ποιοτική αναβάθμιση της ΕΡΤ και των προγραμμάτων της (αλήθεια γιατί όλες αυτές οι υπέροχες εκπομπές για τον σύγχρονο χορό να προβάλλονται μόνο από το ψηφιακό της κανάλι και μάλιστα τα ξημερώματα;;;) και ας πάψουμε να σκεφτόμαστε με την λογική «πάρτε τα από εκεί και ρίξτε τα εκεί». Το πώς αξιοποιούνται τα χρήματα είναι το θέμα που πρέπει να μας απασχολεί σε κάθε τομέα ξεχωριστά.
Τα λεφτά που διατίθενται για την ενίσχυση του Θεάτρου και του χορού είναι ελάχιστα, ναι, και αυτό που θα μας βοηθούσε να ασκήσουμε ουσιαστική και εποικοδομητική κριτική θα ήταν η αναλυτική, ανά γραμμή κόστους, δημοσιοποίηση του προϋπολογισμού του ΥΠΠΟ-Τ, όπου θα φαινόταν ξεκάθαρα που ΥΠΑΡΧΟΥΝ τα περιθώρια για σωστή ανακατανομή των κονδυλίων. Είμαι σίγουρος ότι οι όποιες σπατάλες της ΕΡΤ (αν ήταν μόνο η Eurovision…) θα φαντάζουν ως πταίσματα, σε σύγκριση με άλλα απίθανα κονδύλια που χάνονται για την δήθεν προβολή του πολιτισμού μας ή σε ανενεργές υπηρεσίες και Οργανισμούς που υπάγονται στο συγκεκριμένο Υπουργείο.
…δεν αποδέχομαι τον οποιονδήποτε διαχωρισμό των επιχορηγούμενων θιάσων σε κατηγορίες…
…Πιστεύω ότι κάθε διαχωρισμός και διάκριση είναι μεγάλο λάθος.
Δε θέλω μ΄αυτό να πω ότι δεν σέβομαι την ιστορία του καθενός. Το αντίθετο. Πιστεύω όμως ότι οι ιστορίες, οι πορείες και οι προσφορές όλων μας, είναι καταγεγραμμένες στη συνείδηση όλων όσων ασχολούνται με το θέατρο, ειδικών αλλά και απλών θεατών.
Έτσι κάθε φορά που κρινόμαστε, νομίζω ότι οι αρμόδιες επιτροπές και τα ΔΣ γνωρίζουν πάρα πολύ καλά την πορεία του καθενός από εμάς. Αρκεί τη στιγμή της κρίσης να είναι αντικειμενικοί και δίκαιοι.
Όλα τα άλλα τα θεωρώ κινήσεις κάποιων που θέλουν να εξασφαλίσουν κεκτημένα χρόνων, για να αισθάνονται εκείνοι μόνο ήσυχοι και ασφαλείς.
Γιατί στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν «ιστορικοί θίασοι» ούτε θίασοι «μονοετούς» και «διετούς» επιχορήγησης (όρος που όλοι ξέρουμε ότι από καιρό έχει πάψει να ισχύει στην πράξη), αλλά κάποιοι υψηλά επιχορηγούμενοι επί πολλά έτη και κάποιοι άλλοι που χρόνια παλεύουν με ψιχία να επιβιώσουν.
Αυτοί λοιπόν οι προνομιούχοι, υψηλά επιχορηγούμενοι, σπεύδουν να κατοχυρώσουν κάθε φορά τα κεκτημένα τους και να αφήσουν απ’ εξω τους υπόλοιπους, μπας και μοιραστεί η πίτα σε περισσότερα κομμάτια.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και τη γνωρίζουμε καλά όλοι μας.
Όμως κατά τη γνώμη μου, αυτή η κατάσταση δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαιωνίζεται. Με τη δημιουργία του καινούριου “πλαισίου” δίνεται μια τεράστια ευκαιρία να μπουν τα πράγματα σε καινούργια βάση. Να τα δούμε από την αρχή με φρέσκια ματιά χωρίς δεσμεύσεις από το παρελθόν.
Αρκετά από τα κριτήρια που ίσχυαν μέχρι τώρα ήταν σωστά. Ποτέ όμως δεν εφαρμόστηκαν στην πράξη.
Νομίζω ότι όλοι οι θίασοι που αιτούνται επιχορήγησης δεν επαιτούν. Έχουν συγκεκριμένο πρόγραμμα και ζητούν χρήματα για να μπορέσουν να το υλοποιήσουν. Πρέπει λοιπόν κατά τη γνώμη μου να κρίνονται βάση του προτεινόμενου προγράμματος χωρίς a priori προνόμια για κανέναν.
Και ρωτώ: γιατί το πρόγραμμα ενός νέου θιάσου δεν μπορεί να είναι πιο ενδιαφέρον και άξιο να υλοποιηθεί από ενός από τους λεγόμενους «ιστορικούς»;
Εγώ δέχομαι να μπω σε μηδενική βάση, και να κριθώ εξ αρχής με ίσους όρους με παλιότερους αλλά και νεότερους από το «Μεταξουργείο» θιάσους.
Να γίνονται έγκαιρα οι προκυρήξεις. Να τηρούνται τα χρονοδιαγράμματα, αλλά κυρίως να ελέγχονται οι επιχορηγούμενοι θίασοι, ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ, αν έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους και κυρίως ΑΝ το δικό τους κεφάλαιο συνεισφοράς, δηλαδή ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΒΟΛΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ.
Προχθές η Κρατική τηλεόραση ( που υπάγετε στο ΥΠ.ΠΟ-Τ ) παρουσίασε τον τελικό επιλογής του τραγουδιού που θα στείλει φέτος στην Eurovision .
Ήταν ένα θέαμα άθλιο, πρόχειρο , κακόγουστο , φτιαγμένο από κουρασμένους υπαλλήλους της ΕΡΤ
Οι εφημερίδες κάνουν λόγο ότι η συμμετοχή μας στην eurovision θα κοστίσει κοντά στα 600000 χιλιάδες ευρώ. Δηλαδή περισσότερα από όσα έδωσε το Υπουργείο Πολιτισμού για την στήριξη του σύγχρονου χορού. πρόπερσι !!!!!!!!!!
Κι όμως μπορεί το Υπουργείο Πολιτισμού να σιωπά 15 μήνες τώρα , μπορεί να έχει αφήσει το θέατρο στην μοίρα του, τον χορό επίσης στην μοίρα του αλλά για την Eurovision μια χαρά και λεφτά έχουμε , και έγκαιρα τα διοργανώνουμε, και το πολιτισμό προωθούμε και την εθνική υπερηφάνεια τονώνουμε. Μήπως μπορεί κάποιος να μας πει πόσο έχει προϋπολογίσει το Υπουργείο ότι θα κοστίσει η συμμετοχή στην Eurovision. Αλήθεια τολμά κάνεις να μας πει?
Τι να πω Ας κάνουμε διαβούλευση για τον οικονομικό προγραμματισμό του θεάτρου και σε κάνα- δυο χρόνια να τον έχουμε ολοκληρώσει ….
Εκπροσωπώ το Θεατρικό Οργανισμό ΣΤΙΓΜΗ. Συμφωνώ με την Ομάδα Εργασίας.Σχεδόν ποτέ –από το 1996 και μετά, που γνωρίζω- δεν γινόταν εκταμίευση του ποσού σε συγκεκριμένες και γνωστές από πριν ημερομηνίες!Υπήρξε φορά που η επιχορήγηση δόθηκε 18 μήνες μετά από το τέλος των παραστάσεων!Και παρόλο που η κατάθεση της πρότασης έχει προγραμματικό χαρακτήρα, οι αποφάσεις της Επιτροπής Επιχορηγήσεων είχε τα τελευταία χρόνια απολογιστικό χαρακτήρα! Το κράτος οφείλει να επιχορηγεί τις τέχνες, και οφείλει να εξετάζει, στην προκειμένη περίπτωση, την πρόταση ενός θεατρικού σχήματος και να την αξιολογεί. Όχι να δρα εκ των υστέρων! Και , όντως, πρέπει ο Επιχορηγούμενος φορέας να γνωρίζει πότε θα λάβει την επιχορήγηση, ώστε να προγραμματίσει την παραγωγή του.
Κατά τη γνώμη μου, οι Αιτήσεις πρέπει να κατατίθενται ως τις 31 Μαΐου κάθε χρόνου, η Απόφαση να ανακοινώνεται ως τα τέλη Ιουνίου και το ποσό να εκταμιεύεται σε 2 δόσεις: μία στις Αρχές Σεπτεμβρίου και μία στα τέλη Δεκεμβρίου(από κωδικό που θα εγγράφεται στον Προϋπολογισμό του λήγοντος έτους). Ίσως έτσι γλυτώσουν όσοι επιχορηγηθούν τα χρέη σε τράπεζες και σε φίλους.
Στο πλαίσιο μιας δημόσιας διαβούλευσης (πρέπει να) ακούγονται όλες οι φωνές κύριε Στρέπκο. Ασφαλώς και θα υπάρξουν άνθρωποι οι οποίοι, υπό τις παρούσες συνθήκες (όταν π.χ. τα νοσοκομεία δεν έχουν καλά-καλά χρήματα για να προμηθευτούν ιατρικό υλικό ή συγχωνεύονται σχολείαή πετσοκόβεται η σύνταξη του παππούλη) θα θεωρήσουν πολυτέλεια το να δίνονται 2 με 2,5 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για θεατρικές επιχορηγήσεις.
Δεν χρειάζεται να τους βάλει κανείς να το κάνουν αυτό, λένε αυτό που θα σκεφτόταν ο μέσος άνθρωπος.
Από εκεί και πέρα, όσοι αντιλαμβανόμαστε ότι οι επιχορηγήσεις στο θέατρο δεν είναι μια πολυτέλεια αλλά μια αναγκαιότητα προκειμένου να εξασφαλισθεί η ύπαρξη πολυφωνίας και εναλλακτικών προτάσεων και να μην τα ισοπεδώσουν όλα οι αμείλικτοι νόμοι της αγοράς (πράγμα που θα σήμαινε ότι θα ήμασταν όλοι μας καταδικασμένοι να βλέπουμε παραστάσεις τύπου «Τα κορίτσια με τα μαύρα» ή και ακόμα χειρότερες, σεφερλικού επιπέδου), οφείλουμε νομίζω αντί να προσχωρούμε σε θεωρίες συνωμοσίας να καταθέσουμε, καθένας με βάση την προσωπική του εμπειρία, λογική και φαντασία, πέντε προτάσεις της προκοπής.
Αποδείχτηκε, στο πλαίσιο της διαβούλευσης για το σινεμά, ότι αυτές οι προτάσεις και διαβάζονται και λαμβάνονται υπόψη. Αν δείτε το αρχικό ντραφτ του νόμου με αυτόν που ψηφίστηκε τελικά θα διαπιστώσετε πως επήλθαν άπειρες βελτιώσεις.
Το ίδιο νομίζω ότι πρέπει να γίνει και τώρα. Ότι όλοι θέλουμε διαφάνεια και αξιοκρατία, όπως γράφετε στο ποστ σας, είναι ηλίου φαεινότερο. Δε νομίζω να υπάρξει έστω και ένας εδώ μέσα που να υποστηρίξει ότι θέλει διαπλοκή και νεποτισμό στον τρόπο με τον οποίο το Κράτος επιχορηγεί την Τέχνη (ακόμα κι αυτοί που έφτιαξαν βίλες με τα λεφτά του έρμου του ελληνικού Δημοσίου!).
Επομένως όποιος έχει κάποια ολοκληρωμένη πρόταση να καταθέσει, να το κάνει. Αλλιώς είναι πολύ πιο έντιμη και συνετή η σιωπή. Τουλάχιστον αφήνει να ακούγονται οι φωνές άλλων που έχουν να αρθρώσουν λόγο.
Αυτά. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο και τον χώρο.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΘΙΑΣΩΝ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΩΝ.ΟΜΑΔΕΣ, ΚΛΙΚΕΣ, ΠΑΡΕΕΣ, ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΟΥΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΟΙ ΑΠ ΟΣΑ ΤΟ ΥΠΠΟ ΚΑΙ Η ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ!ΜΗΠΩΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ? ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ ΑΤΟΜΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΜΕ ΦΤΗΝΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ, ΜΕ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΕΙΘΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΕΧΝΗ!
Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Κε ΥΠΟΥΡΓΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ! ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΕΝΑΛΛΑΣΟΝΤΑΙ!(ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΓΙΑ 2 Η 3 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ).
Αν ο στόχος της δημόσιας διαβούλευσης είναι να καταργηθούν οι επιχορηγήσεις αρκεί ένα δελτίο τύπου. Και όταν κάποιοι καταθέτουν τις προτάσεις τους ενυπόγραφα και κάποιοι άλλοι όχι αυτό πάλι είναι ένα θέμα που ακυρώνει την ίδια διαδικασία.Σε κάποια θέματα καλό είναι να τοποθετούνται άνθρωποι που με το ένα ή άλλο τρόπο σχετίζονται με το θέατρο.Ναι η Ελλάδα διανύει την κρισιμότερη οικονομική της περίοδο αλλά από την άλλη πως θα προχωρήσουμε;
Αν θέλουμε ένα καλό θέατρο θα πρέπει να το στηρίξουμε.
Προσπαθώντας να είμαι αισιόδοξος χωρίς να έχω μια συγκεκριμένη οικονομική πρόταση (αυτό θα μπορούσαν να τον κάνουν άνθρωποι που σχετίζονται με Διαχείριση Πολιτισμού ) πιστεύω ότι αυτό που όλοι ζητάμε είναι:
ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ:Η κάθε πρόταση να απευθύνεται σε κάποιο κοινό. Όχι στις παρέες και τις κλίκες που οδήγησαν το θέατρο μας σε αυτήν την μαλθακότητα του θεάτρου μας.Στα άδεια θέατρα όπου ο καθένας απλά εκφράζει τον «ΠΟΝΟ»του και δεν τον νοιάζει αν κόψε ειισιτήρια αφού το ΚΡΑΤΟΣ πληρώνει και βαφτίζει την παράσταση του Έρευνα( Το να κάνεις έρευνα ξέρουμε όλοι πόσο σοβαρό είναι και πως χρειάζεται την συνεργασία επιστημόνων και πολύ δουλειά.Και δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας μας.Άνθρωποι σαν το Εουτζένιο Μπάρμπα,τον Πήτερ Μπρούκ και τον Ταντάσι Σουζούκι έχουν αποδείξει την αξία της έρευνας στο θέατρο)
ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ:Όποια ομάδα ή θέατρο επιχορηγείται να δημοσιοποιεί διαδικτυακά τον προϋπολογισμό της. Όλα στο φως. Σχεδόν όλοι δουλεύουμε στα όρια του τζάμπα και κάποιοι κρατούν θέατρα με τον κόπο μας.
ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗΣ.ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΙΡΙΕΣ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΑ.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΥΠΟΨΙΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.ΠΡΩΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ.ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΗΛΑΔΗ ΣΧΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΡΓΟ.ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Α.Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ,Β.Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΥΓΟΥΜΕΝΩΝ ΔΟΥΛΕΙΩΝ,Γ.Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΑ ΝΕΩΝ ΠΕΔΙΩΝ.Δ.Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΔΟΥΛΕΙΩΝ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΟΠΩΣ Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ.ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ.ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ 12 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΠΟΣΑ ΘΑ ΚΕΡΔΙΖΕ Ο ΤΟΠΟΣ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΟΥΜΕ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΡΝΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ ΗΛΙΟΥ-ΘΑΛΑΣΣΑ-ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ. ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΒΟΗΘΗΣΑΜΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΕΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ.
Τα χρήματα των επιχορηγήσεων πρέπει να διατεθούν για την ενίσχυση των δεκάδων χιλιάδων ανέργων. Γιαυτό προτείνω να καταργηθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις προς το θέατρο.
* Επιχειρηματίες χωρίς πραγματική ανάγκη στήριξης
Οι πιο καλά επιχορηγούμενες εταιρείες σήμερα διαχειρίζονται από ανθρώπους με μεγάλη οικονομική άνεση. Αυτό αποδεικνύεται πολύ εύκολα μέσω του υπουργείου οικονομικών και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Είναι προσβολή στη νοημοσύνη μας ως φορολογούμενοι και σκληρά εργαζόμενοι για το μισθό μας, να συνεχίσουν να επιχορηγούνται αυτές οι θεατρικές εταιρείες, όταν μάλιστα είναι πασίγνωστο στη θεατρική πιάτσα ότι αποτελούν ταυτόχρονα και παραδείγματα των χειρότερων εργοδοτών. Αρκεί να ρωτήσει κανείς ένα ηθοποιό και θα μάθει πάρα πολλά πράγματα.
* Τα θέατρα ως ιδιοκτησία συγκεκριμένων ιδιωτών
Οι επιχορηγήσεις χρησιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα για να φτιαχτούν ιδιωτικές περιουσίες, δηλαδή ακίνητα, όχι για να στηριχθούν οι καλλιτέχνες και ο πολιτισμός μας. Οι καλλιτέχνες πεινάνε, τα θέατρα κοστίζουν εκατομμύρια και βγαίνουν σε πώληση ή ενοικίαση σε δυσθεώρητα ύψη. Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται, αφού κανένας δεν αναρωτιέται πως μια μη κερδοσκοπική εταιρεία έχει μεν την οικονομική άνεση να διαθέτει ακίνητο στο κέντρο της ΑΘήνας αλλά δεν έχει τα χρήματα για να πληρώσει ΙΚΑ στους εργαζόμενους και τους αναγκάζει να εργάζονται με «μαύρα». Το μαθηματικά αδύνατο έχει γίνει κανόνας στο ελληνικό θέατρο.
* Διαφήμιση ιδιωτικών συμφερόντων με δημόσιο χρήμα
Τα επιχορηγούμενα θέατρα χρησιμοποιούνται για να διαφημίζονται δωρεάν συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα. Στην ΑΘήνα ειδικότερα, γνωστή εταιρεία εκδόσεων και γνωστή εταιρεία αλκοολούχων ποτών, διαφημίζονται εδώ και χρόνια μέσω των επιχορηγούμενων θεάτρων, επιβάλλοντας τα συμφέροντά τους με το έτσι θέλω, σε ένα αλισβερίσι σε βάρος θεατών και εργαζομένων. Για ποιό λόγο εγώ ο φορολογούμενος να πληρώνω για να διαφημίζει δωρεάν τα προϊόντα της μια εταιρεία εκδόσεων ή κάποιος που πουλάει αλκοόλ; Δεν είναι ότι θα δώσει τουλάχιστον ποσοστά στον ηθοποιό…!
* Οι μη κερδοσκοπικές εταιρείες ως μηχανή πλαστών τιμολογίων
Δεν υπάρχει αδίκημα φορολογικής/οικονομικής φύσης που να μη διαπράττεται σε καθημερινή βάση μέσω των αποκαλούμενων μη κερδοσκοπικών εταιρειών. Παρόλο που αυτό το γνωρίζει κάθε φοροτεχνικός σε αυτή τη χώρα, ουδέποτε έχει γίνει ουσιαστικός έλεγχος στις θεατρικές εταιρείες. Το ότι δεν έχει γίνει έλεγχος αποδεικνύεται από το ότι ποτέ δεν έχει επιβληθεί ούτε ένα πρόστιμο. Είναι μήπως οι θεατρικές εταιρείες μοντέλο και υπόδειγμα φορολογικής συνέπειας; Αν είναι έτσι, τότε κακώς επιβάλλονται πρόστιμα σε εταιρείες άλλων κλάδων. Να γίνουν όλες «μη κερδοσκοπικές».
* Οι μη κερδοσκοπικές εταιρείες ως φορολογικές βιτρίνες
Αν γίνει ένας τυχαίος δειγματοληπτικός έλεγχος στις θεατρικές εταιρείες, τα αρμόδια όργανα θα διαπιστώσουν προς μεγάλη τους έκπληξη ότι η συντρηπτική τους πλειοψηφία δε διαθέτει καν έδρα όπου μπορούν να κάνουν επιτόπιο έλεγχο. Όσο για τις υπαρκτές διευθύνσεις των υπόλοιπων εταιρειών, βρίσκονται εντελώς συμπτωματικά στα ίδια οικήματα και γραφεία με εταιρείες και επιχειρήσεις των νόμιμων εκπροσώπων των εταιρειών. Με λίγα λόγια, οι θεατρικές εταιρείες υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και στην πράξη εκπροσωπούνται από επιχειρηματίες, εργολάβους και τα λοιπά, μέσω των κανονικών γραφείων τους.
* Τα θέατρα ως διαρκής δημόσιος κίνδυνος
Αν έπρεπε να εφαρμοστεί η σχετική νομοθεσία σήμερα στα επιχορηγούμενα θέατρα, τα περισσότερα από αυτά θα σφραγίζονταν και οι νόμιμοι εκπρόσωποί τους θα αντιμετώπιζαν τη δικαιοσύνη. Εμείς οι φορολογούμενοι δίνουμε χρήματα σε επιχειρηματίες που βαφτίζουν με το έτσι θέλω και χωρίς κανένα έλεγχο «θέατρα» διάφορους χώρους αποθήκευσης, γκαράζ, υπόγεια, κατοικίες. Δεν υπάρχουν στοιχειώδη μέτρα πυρασφάλειας, πόσο μάλλον ό,τι προβλέπει ο νόμος σε Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπάρχουν προβλεπόμενες έξοδοι κινδύνου. Το χειρότερο και πιο εγκληματικό: το προσωπικό ουδέποτε έχει λάβει εκπαίδευση για έκτακτες καταστάσεις κινδύνου. Ούτε πρώτες βοήθειες δε γνωρίζουν.
* Οι θεατρολόγοι ως σκλάβοι
Οι θεατρολόγοι είναι σήμερα για τους επιχειρηματίες οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές. Βαφτίζονται επί τόπου τεχνίτες, μεταφορείς, ταμείες, οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Υπάρχουν επιχορηγούμενα θέατρα τα οποία χρησιμοποιούν θεατρολόγους ακόμα και αντί αδειούχων ειδικών ηλεκτρολόγων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια τη δική τους και όποιου θεατή. Επιχορηγούμε τους επιχειρηματίες για να βαφτίζουν «εθελοντές» τους θεατρολόγους και να μην πληρώνουν καν εισφορές.
1) Πολύ εγκαιρη γνωστοποιηση των επιχορηγήσεων- πάντα λέγεται ποτέ δεν υλοποιείται και άνθρωποι έχουν καταστραφεί οικονομικά -…έγκαιρη γνωστοποιηση συμβάλλει στην οργάνωση και αποτελεσματικό προγραμματισμό
2) διαμόρφωση ποικίλλων προγραμμάτων στην προκύρηξη όπου μπορεί να ενταχθεί κανεις
όπως :
α)άρμα θέσπιδος χειμερινό- θερινό όπου παραστάσεις ομάδων μπορούν να γυρνούν επαρχία με εξασφάλιση μεταφορικών, διαμονής, κάλυψη τεχνικών προδιαγραφών και ετσι να μπορούν να επιβιώνουν μέσα απο τα εισητήρια αλλά παρέχοντας τόνωση πολιτισμού στην επαρχία .
Β)Πρόγραμμα πειραματικού θεάτρου Επίσης γιατί όχι το ίδιο το υπουργειο να προτείνει σε συννενοηση με ομάδες και ανοιχτό διάλογο παραστάσεις πειραματικού ενδιαφέροντος και όχι μόνο να δεχεται παθητικά τις προτάσεις ετσι ώστε και το υπουργείο να αποτελει δυναμικό φορέα όπου προωθεί νέες τάσεις στο θεατρο ανάλογα με ανάγκες
Ενδεικτικά αναφέρω : θέατρο κοινότητας, αλληλοδιάδραση τεχνών, θεατρο και επιστήμη ….
Γ) πρόγραμμα επιχορήγησης ανά διετία με υψηλότερο ποσό
μπορούν να το διαχειριστουν κατά βουληση για μία η δυο παραγωγές
Δ)Προγραμμα παροχής στέγης και εξοπλισμού
2) πολιτιστικός σχεδιασμός με στόχους που να διατηρηθεί για κάποια χρόνια πχ πενταετία να μπορέσει να γινει απολογισμός , κριτική συζήτηση και όχι καθε χρονιά με την αλλάγή της επιτροπής να διαμορφώνεται και διαφορετική γραμμή.
3)Ευνοικότεροι και πιο ευέλικτοι φορολογικοί και ασφαλιστικοί όροι για τις μικρές ανεξάρτητες ομάδες έτσι ώστε με πιο ευέλικτο νομικό και φορολογικό πλαισιο να ειναι δυνατή η σύννομη δραστηριότητα τους .
4)Πρόγραμμα ενημερωσης στο υπουργειο πολιτισμού για φεστιβάλ εξωτερικού προγράμματα ευρωπαικά και μη κλπ Αρχή διαμόρφωσης δικτύου
5)Επιχορηγούμενοι θίασοι με μεγάλα ποσά και κρατικά θέατρα να διαθέτουν ενάμιση μήνα το χώρο τους για να παρουσιάζουν τη δουλεια του νεότεροι αδυναμοι οικονομικά θίασοι
.Επίσης να παρέχουν κοστούμια βεστιάριο και σκηνικά αντικέιμενα σε συγκεκριμένο αριθμό ομάδων Διαμόρφωση κλίματος αλληλεγγύης
(Κρίμα που στην ιστοσελίδα μπαίνουν άνθρωποι που ουδεμία σχέση εχουν με το αντικείμενο και τις τεράστιες δυσκολίες του εκφράζοντας απόψεις ακραίες και φανατικές που αποδεικνύουν βέβαια πως στην περιοδο κρίσης διαμορφώθηκε απο τα ΜΜΕ ένα σχεδόν εμφυλιοπολεμικό κλιμα )
1. ως σήμερα οι επιχορηγήσεις δεν δίνονται με διαφανή και αξιοκρατικά κριτήρια. αποτέλεσμα να μην δίνεται η ευκαιρία σε υγιείς οργανισμούς να αναβαθμίσουν τις δραστηριότητες τους αφού «πετιούνται» χρήματα σε άλλους αδύναμους οργανισμούς που έχουν «προστάτη» σε υψηλές θέσεις της κυβέρνησης. πρέπει να γίνεται ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ σε όλα τα επίπεδα, αλλά αξιολόγηση βάσει κανόνων και όχι χαριστικών διατάξεων.
2. η νομική μορφή είναι άνευ ουσίας. αν το υπουργείο αποδείξει ότι μπορεί να αξιολογήσει σωστά τους θεατρικούς οργανισμούς με ανεξάρτητους αξιολογητές, που δεν θα είναι γνωστοί εκ των προτέρων, αλλά κάθε χρόνο (ή κάθε δυο χρόνια)θα επιλέγονται από μια λίστα αξιολογητών (που δεν πρέπει να τους αλλάζει η κάθε κυβέρνηση…όπως γίνεται κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση)
3. καλή ως ιδέα, αλλά πριν γίνει κριτήριο αξιολόγησης η παρουσία θιάσων στην περιφέρεια θα πρέπει να διασφαλιστεί η ύπαρξη θεατρικών χώρων.
4. αλήθεια, το ζήτημα είναι αν υπάρχουν πολλοί ή λίγοι θίασοι; αν υπήρχαν κριτήρια αξιολόγησης κανένα από τα προβλήματα που προσπαθεί να λύσει η διαβούλευση δεν θα είχαν εμφανιστεί. οι πολλοί θίασοι είναι καλό και δημιουργικό πλαίσιο. οι πολλοί επιχορηγούμενοι θίασοι είναι πρόβλημα, δηλαδή δεν πρέπει να δίνονται χρήματα χαρισματικά. είχε ανακοινωθεί πριν από 1,5 χρόνο το μητρώο πολιτιστικών φορέων, δεν έχουμε σχετική ενημέρωση, αλλά θα έπρεπε να αφορά και τα θεατρικά σχήματα.
5. το ελληνικό δημόσιο έχει σε όλες τις περιοχές ακίνητα(κτίρια βιομηχανικά κτλ) άδεια που καταρρέουν. μια καλή κίνηση που θα μπορούσε να δώσει λύση στην θεατρική στέγη ειδικά στην επαρχία θα ήταν σε θεατρικά σχήματα ή και άλλους πολιτιστικούς ή αναπτυξιακούς οργανισμούς να παραχωρηθούν για χρήση τέτοια κτίσματα, αλλά αυτοί θα πρέπει να τα ανακαινίσουν και να τα διατηρούν ανοικτά και λειτουργικά. Να τα λειτουργούν με οργανωμένη διοίκηση, με στόχους οικονομικούς και καλλιτεχνικούς και να είναι υποχρεωμένοι να τα παραχωρούν σε άλλες καλλιτεχνικές ομάδες.
η κυριότερη δράση που πρέπει να επικεντρωθεί το υπουργείο είναι να μειώσει την υπερβολική γραφειοκρατία που διέπει τη λειτουργία του, και να σταματήσουν να διοικούν το υπουργείο αρχαιολόγοι, πρέπει ο πολιτισμός να αποτελέσει πεδίο ανάπτυξης και όχι τροχοπέδη
(παράδειγμα: η λιγότερη γραφειοκρατία και εμπλοκή των αρχαιολόγων στα κέντρα αποφάσεων θα μπορούσε να βοηθήσει στην διάσωση βυζαντινών, μεταβυζαντινών, τούρκικων και λοιπών κάστρων, αν ανακαινιζόταν από ιδιώτες για πολιτιστική χρήση. έτσι και θα υπήρχαν σε πολλά σημεία της περιφέρειας πολιτιστικές υποδομές και συνάμα θα σωζόταν κτίσματα ιστορικά
Κύριε Υπουργέ καλημέρα!
Για εμένα δεν πρέπει να δοθούν χρήματα λόγο της κρισιμότητας που βρίσκετε η Χώρα, ας ξεχρεώσουμε πρώτα και να αναπληρωθεί το χαμένο εισόδημα του Έλληνα καθώς και να βελτιωθεί η καθημερονοτητά μας και μετά βλέπουμε και τα θέματα πολιτισμού.
Ευχαριστώ!
Με βάση την έννοια θεατρική περίοδος η οποία μπορεί να είναι απο τον Οκτώβριο μέχρι τον Ιούνιο αλλά και η καλοκαιρινή θεατρική περίοδος που μέχρι σήμερα δεν αναγράφεται πουθενά ( κι όμως υπάρχουν θεατρικά σχήματα που ο κύριως όγκος των παραστάσεων τους γίνεται αυτή την περίοδο) θα πρέπει από την προκήρυξη των αιτήσεων, την στελέχωση της επιτροπής αξιολόγησης, την αναγγελία της επιτροπής και των σχημάτων που επιχορηγούνται μέχρι και την καταβολή της επιχορήγησης είναι απαραίτητο και αναγκαίο να τηρηθεί πιστά ένα συγκεκριμμένο χρονοδιάγραμμα. Αυτός που πρέπει να το τηρήσει πιστά, πρώτος απο όλους ειναι το ίδιο το Υπουργείο Πολιτισμού. Σήμερα που οι σκέψεις της ομάδας εργασίας προτείνονται σε διαβούλευση, το ίδιο το Υπουργείο Πολιτισμου μιλά μετά απο 15 μήνες απόλυτης σιωπής. Αφού προηγουμένως έχει καταργήσει το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και χορού χωρίς να έχει προτείνει τίποτε άλλο στη θέση του, για όλο αυτό το χρονικό διάστημα, αφού η τρέχουσα θεατρική περίοδος σε 3 μήνες ολοκληρώνεται χωρίς καμμία προκήρυξη η έστω διατύπωση για το τι γίνεται, μιλάμε για το πλάισιο οικονομικού προγραμματισμού….
Μετά απο 32 χρόνια ο θεσμός των επιχορηγήσεων κινδυνεύει να μείνει στον αέρα χωρίς κανείς να έχει την ευθιξία να ανακοινώσει κάτι επίσημα. Είναι σίγουρο τουλάχιστον μεχρι τώρα οτι δεν υπάρχει κανένας στόχος, κανένα σχέδιο για τον σκοπό, την στήριξη και την προώθηση της θεατρικής τέχνης απο την πλευρά του Υπουργείου Πολιτισμου. Και πως να υπάρξει όταν τα τελευατία έξι έτη είχαμε έξι διαφορετικούς υπουργούς. ( Κάθε χρόνο κι άλλος).
Άρα κατα την γνώμη μου θα πρέπει πρώτα απ όλα να υπάρξει ο στόχος , η βάση για μιά εθνική στρατηγική συνολικά για το θέατρο.
Αν υπάρξει αυτό τότε τα πράγματα στον οικονομικό προγραμματισμό ειναι απλά
Αν η θεατρική περίοδος είναι Οκτώβριος – Ιούνιος τότε πολύ απλά η προκήρυξη πρέπει να έχει γίνει μέχρι το Μάρτιο, αφού πρώτα έχει συσταθεί η αρμόδια επιτροπή, η ανακοινωση των επιχορηγούμενων να έχει γίνει μέχρι τον Ιούνιο και η πρώτη έστω δόση να έχει καταβληθεί μέχρι τον Αυγουστο, η δευτερη μέχρι τον Δεκέμβριο και η τρίτη μέχρι τον Μάρτιο. Τότε πραγματικά θα έχει νόημα όλη αυτή η στήριξη του θεσμού των επιχορηγήσεων. Οποιαδήποτε καθυστέρηση στο παραπάνω χρονικό πλάνο ανατρέπει την ίδια την έννοια της επιχορήγησης. Μέχρι σήμερα το Υπουργείο Πολιτισμού ακόμη οφείλει ποσά απο τις επιχορηγήσεις της περιόδου 2009-2010, υπόλοιπο απο την επιχορήγηση της περιόδου 2008-2009 και φυσικά έιναι στον αέρα η περίοδος 2010-2011….
ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΘΕΑΤΡΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΑΚΡΟΑΣΕΙΣ ?
ΓΙΑΤΙ ΕΝΑ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ?
ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ ?
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΟΣ Σ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΝ ΜΕΡΟΣ …. και ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ.
ΝΑ ΔΩΘΟΥΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΕΦΟΣΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ, ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΙ ΤΟ ΠΟΣΟΝ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΜΕ ΒΑΣΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΑΚΡΟΑΣΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ ΘΙΑΣΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ 5 ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΣ ΜΗΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΙΤΗΣΗ ΔΙΟΤΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΗ ΚΙ ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΚΑΛΟΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΘΑ ΕΠΙΔΟΤΗΤΑΙ Σ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ?
Προτείνω την υιοθέτηση της τακτικής που ακολουθούν τα ιδρύματα και οι φορείς που επιχορηγούν καλλιτέχνες στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες.
Δηλαδή:
1. η εταιρεία θεάτρου/χορού να υποβάλλει μια αίτηση στο υπουργείο πολιτισμού, στην οποία να περιγράφει αναλυτικά τις παραγωγές για τις οποίες επιθυμεί οικονομική ενίσχυση και τα επί μέρους ποσά (αμοιβές, έξοδα κ.τ.λ.).
2. το υπουργείο πολιτισμού να εγκρίνει ή όχι την αίτηση.
3. αφού εγκριθεί η αίτηση, το υπουργείο πολιτισμού να αναλαμβάνει μέσω ειδικής υπηρεσίας να πληρώσει απευθείας τους καλλιτέχνες και κάθε εμπλεκόμενο με την παραγωγή, στα ποσά που προβλέπονται στην αίτηση που έχει εγκριθεί.
Με λίγα λόγια, οι επιχειρηματίες να μην παίρνουν στα χέρια τους ζεστό χρήμα, ώστε στη συνέχεια να προχωρούν σε άλλου τύπου συμφωνίες με τους καλλιτέχνες.
Ξεκινώ με μια απορία: πως μπορεί να τίθεται σε διαβούλευση η όποια τροποποίηση του θεσμού των επιχορηγήσεων προς το ελεύθερο (sic!) Θέατρο, όταν απουσιάζει η βάση του, δηλαδή η χάραξη ενός στρατηγικού σχεδιασμού της εθνικής πολιτικής για το Θέατρο και τις παραστατικές τέχνες στο σύνολό τους;
Μερικές αλήθειες / διαπιστώσεις που φαίνεται να απουσιάζουν από τη διαβούλευση (ελπίζοντας ειλικρινά ότι δεν απουσιάζουν από την όποια προεργασία της Ομάδας Εργασίας του Υπουργείου – μιας Ομάδας που για άλλη μια φορά, έστω και άμισθα, συγκροτήθηκε χωρίς καμιά διαφάνεια ή προκήρυξη ή πρόσκληση ενδιαφέροντος από πλευράς Υπουργείου;;):
Ήδη από το 1968, ο αμερικάνος οικονομολόγος W.J.Beaumol, στο βιβλίο του “Performing Arts, the economic dilemma. A Study of problems common to theatre, opera, music and dance” (M.I.T. Press 1968), που σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί για νέο-μαρξιστική θεώρηση της οικονομίας, απέδειξε οριστικά με επιστημονικό τρόπο ότι η μη-συμμετοχή του κράτους στην παραγωγή παραστατικών τεχνών με την μορφή επιχορήγησής τους θα σήμαινε οριστικά την μετατροπή τους σε αποκλειστικό προϊόν εμπορικής μαζικής διασκέδασης, το τέλος κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας και έρευνας, την υποδούλωση του θεάτρου στις επιταγές του σταρ-σύστεμ που υπαγορεύονται από την τηλεόραση και άλλα πολλά. Ο Γάλλος καθηγητής οικονομικών επιστημών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, Dominique Leroy, στην μελέτη για την «οικονομία των παραστατικών τεχνών» (“Economie des Arts du spectacle vivant” , Economica, 1980), εξετάζει την ιστορία της συμμετοχής του κράτους στην παραγωγή Τέχνης και αναλύει τα προβλήματα σε σχέση με την γαλλική οικονομία, καταλήγοντας στην επιτακτική ανάγκη στρατηγικού σχεδιασμού της κρατικής πολιτικής στήριξης της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ως μέρος της πολιτισμικής ταυτότητας της χώρας, ως αδιαμφισβήτητου αγαθού που κάθε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος οφείλει να προσφέρει στους πολίτες του, παράλληλα με την δωρεάν παιδεία και την δωρεάν υγεία.
Επειδή στην Τέχνη δεν είναι δυνατόν να συμφωνηθούν κριτήρια ποιότητας, ούτε ως προς τις προτάσεις των θεάτρων / σχημάτων, ούτε ως προς το αποτέλεσμα της δουλειάς τους (ποιος σοφός αλήθεια και με ποια κριτήρια θα αποφάσιζε αν «άξιζε» η συγκεκριμένη παράσταση;), ούτε φυσικά μπορούν να εφαρμοστούν λαϊκίστικα κριτήρια «εμπορικής επιτυχίας» (που έχουν να κάνουν σχεδόν αποκλειστικά με το πόσα χρήματα και μέσα χρησιμοποιήθηκαν στην διαφήμιση/προβολή της παράστασης και ελάχιστα με την ποιότητα του αποτελέσματος), θα πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε και να συμφωνήσουμε σε τεχνοκρατικά κριτήρια της όποιας καλλιτεχνικής παραγωγής.
Επίσης, αντί της επιχορήγησης προσώπων ή σχημάτων, πάντα στο πλαίσιο μιας εθνικής στρατηγικής για τις παραστατικές τέχνες που ορίζει τους στόχους και ως προς την αποκέντρωση και ως προς την εξαγωγή στο εξωτερικό της παραγόμενης καλλιτεχνικής δημιουργίας, το βάρος θα πρέπει να δοθεί στην χρηματοδότηση υποδομών, προσβάσιμων σε όλους με ξεκάθαρους και διαφανείς όρους συμμετοχής και λειτουργίας, όπου θα παράγεται μια πληθώρα νέων προτάσεων και όπου θα μπορούν να εφαρμοστούν καινοτόμες και χαμηλού κόστους συνέργειες που θα στηρίξουν ουσιαστικά τη νέα (και όχι αποκλειστικά «νεανική») δημιουργία.
Επίσης δεν μπορούν να εφαρμόζονται κοινές πολιτικές επιχορήγησης για τις ελεύθερες ομάδες ή/και μεμονωμένους δημιουργούς και για τα Θέατρα (εξαιρώ τα εμπορικά που βρίσκονται πλέον όλα στην ιδιοκτησία δύο συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων και λειτουργούν με κριτήρια show business) που έχουν μακρόχρονη παρουσία και πορεία στο θεατρικό γίγνεσθαι της χώρας μας. Αυτά θα πρέπει να επιχορηγούνται ως θεσμοί, μεσοπρόθεσμα και όχι ετήσια, με όρους διαφάνειας και οικονομοτεχνικά κριτήρια (αριθμός παραγωγών ανά σαιζόν, αριθμός απασχολούμενων καλλιτεχνών, μεσοπρόθεσμος προγραμματισμός π.χ. τριετίας, τήρηση χρονοδιαγραμμάτων προγραμματισμού, υποχρεώσεις απόδοσης πεπραγμένων και οικονομικού σχεδιασμού, αντανάκλασης της επιχορήγησης στην πολιτική των τιμών των εισιτηρίων κλπ.) και να είναι οι υποχρεώσεις τους ανάλογες με το ύψος της επιχορήγησης (δεν μπορεί π.χ. το Υπουργείο να ζητήσει από τα θέατρα να πραγματοποιούν περιοδείες στην επαρχία, στο πλαίσιο της αποκέντρωσης, όταν η επιχορήγηση που θα λαμβάνει το συγκεκριμένο θέατρο δεν θα καλύπτει ούτε τα έξοδα που αναλογούν σε μία παραγωγή του μέσα στη σαιζόν). Στο πλαίσιο αυτό μπορεί να αναθεωρηθεί και η νομική υπόσταση των συγκεκριμένων θεάτρων και να ξεφύγουμε επιτέλους από την τραγελαφική ιστορία των Αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών.
Στο πλαίσιο της επιχορήγησης υποδομών αντί προσώπων ή σχημάτων, μπορούν να δημιουργηθούν και υποδομές που θα ρίχνουν το κόστος της δημιουργίας παραγωγών και θα δίνουν την δυνατότητα συμμετοχής στον ιδιωτικό τομέα με τη μορφή της χορηγίας σε είδος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πετυχημένη λειτουργία ανάλογων υποδομών στο εξωτερικό, όπως του ‘materials for the Arts’ στη Νέα Υόρκη, όπου με συγκεκριμένα κριτήρια (που αποκλείουν την πρόσβαση σε αυτή των εμπορικών σχημάτων) οι ομάδες ελεύθερου θεάτρου και χορού μπορούν να προμηθεύονται κάθε είδους υλικά για τις παραστάσεις τους, από υφάσματα για τα κουστούμια μέχρι υλικά για τα σκηνικά, μέχρι κάθε λογής αντικείμενα φροντιστηρίου, δωρεάν, αφού αυτά προέρχονται από χορηγίες σε είδος – ρετάλια – ιδιωτών χορηγών. Κόστος της υποδομής; Μια μεγάλη αποθήκη με 3 αποθηκάριους!!
Και μια παρατήρηση για το τέλος: πολλά από τα σχόλια που περιέχονται στη διαβούλευση καταδεικνύουν την παντελή έλλειψη πληροφόρησης για τις βασικές συνιστώσες του θέματος, δηλαδή για την «ταμπακιέρα». Θα ήταν πολύ πιο γόνιμο, εάν στο βασικό κείμενο θέσεων του Υπουργείου αναγράφονταν κάποια απλά στατιστικά δεδομένα όπως π.χ. το ύψος του ποσού που διατίθετο ως τώρα ανά έτος στο ελεύθερο θέατρο και η συγκριτική παράθεση των ποσών που διατέθηκαν στην ερασιτεχνική δραστηριότητα κάθε μορφής συλλόγων ανά την επικράτεια, τα ποσά που διατίθενται στους κρατικούς θεσμούς (Εθνικό Θέατρο, Ελληνικό Φεστιβάλ, Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής κλπ.), έτσι ώστε να σταματήσει και το αστείο περί κρατικοδίαιτου πολιτισμού και οι φωνές υπέρ της κατάργησης κάθε κρατικής επιχορήγησης στο όνομα της κρίσης. Κρατικοδίαιτος ήταν και είναι όχι ο πολιτισμός ή η παραγωγή Τέχνης στην Ελλάδα, αλλά ο πελατειακός και προσχηματικός τρόπος οικονομικής ενίσχυσης του ερασιτεχνισμού με την μορφή όλων αυτών των απίθανων «πολιτιστικών» συλλόγων, σωματείων κλπ. που ποτέ δεν μπήκε στη συζήτηση περί κριτηρίων και καλύπτεται από το πέπλο της δήθεν οικονομικής ενίσχυσης της «πολιτιστικής κληρονομιάς». Όσοι λοιπόν ψάχνουν για ημέτερους ας τους αναζητήσουν καλύτερα εκεί που υπάρχουν και εξακολουθούν, παρά την όποια κρίση να ανθίζουν και ας πάψουν να υποβαθμίζουν το θέατρο, έναν από τους τελευταίους χώρους ζωντανής ζύμωσης ιδεών και αμφισβήτησης των επικρατουσών κοινωνικών παραδοχών, δηλαδή, ζωντανής άσκησης πολιτικής σκέψης.
Εκ πεποιθήσεως είμαι αντίθετος με τις όποιες επιχορηγήσεις. όλοι οι παραπάνω συμμετέχοντες στην διαβούλευση αυτό εκφράζουν και τα επιχειρήματα είναι σωστά. Αν η πολιτεία θέλει να συμβάλει στην υπόθεση αυτή με κάποιο ποσόν θα ήταν προτιμότερο να θεσπίσει ένα έπαθλο -βραβείο χ ευρώ και μετά το πέρας των εκδηλώσεων -παραστάσεων και της καταγεγραμμένης αποδοχής από τον κόσμο να βραβεύεται ο καλύτερος ΟΧΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ σε κανέναν
Γιατί θα πρέπει εγώ να πληρώσω για κάτι που τις περισσότερες φορές (ίσως και αμφιβόλου ποιότητας) δεν έχω τη δυνατότητα να δώ; και εάν θελήσω να το δώ πρέπει να πληρώσω και εισιτήριο; Ξέρομε πολύ καλά με ποιόν τρόπο έπαιρναν αυτές τις περιβόητες επιχορηγείσεις. Καιρός δεν είναι να κοπούν (και μαζί μ’ αυτές και τα λαμόγια 😉 ΌΧΙ «πάν μέτρον άριστον» όπως λέει ο Π.Δ. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ αλλά «ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ», και αν θέλετε σας το διδάσκει και το εξηγεί ο Πατέρας μου που είναι 77 χρονών και έχει φάει όλη του τη ζωή στα χωράφια (πετρώδει και πεζούλες όργωμα με αγελάδες και όχι κάμπος όπου φτάνει το μάτι σου να δείς, όργωμα με τρακτέρ και μηχανικά μέσα) και παίρνει σύνταξη ΟΓΑ. Αιδώς Αργείοι…
Δυστυχώς οι πόροι μιας κοινωνίας δεν είναι ανεξάντλητοι. Και σε περίοδο κρίσης σαν κι αυτή που διανύουμε και μόνο το ότι συζητάμε για κρατική επιχορήγηση στο θέατρο, τη στιγμή που έχει κοπεί το ΕΚΑΣ στον χαμηλοσυνταξιούχο είναι πρόκληση. Έχουμε πολύ περισσότερα θέατρα και ηθοποιούς απ’ ό,τι χρειαζόμαστε. Κάθε χρόνο, οι καλές, ποιοτικές παραστάσεις είναι sold out. Ας βρουν λοιπόν τρόπο οι «πειραματιζόμενοι» ώστε τα πειράματά τους να έχουν και κοινό. Κοντολογίς: καμμία επιχορήγηση σε κανέναν. Ας περάσει και το θέατρο μια περίοδο χορηγικής αγρανάπαυσης. Καλό θα του κάνει. Και επειδή πρόκειται για τα δικά μου χρήματα, θέλω να ξέρω τι πήγε πού και με ποια ποια κριτήρια όλα τα χρόνια που το κράτος έκανε «καλλιτεχνική» πολιτική με τους κολλητούς του.
Βασική αρχή στην διάθεση οποιασδήποτε υπηρεσίας, προϊόντος ή ακόμα και θεάματος είναι να επομίζεται το κόστος αυτός ακριβώς που και απωφελείται από αυτό.
Θα προτείναμε λοιπόν να καταργηθούν οποιεσδήποτε επιχορηγήσεις φορέων και η λειτουργία τους να χρηματοδοτείται αποκλειστικά από όσους συμμετέχουν ή παρακολουθούν το εκάστοτε θέαμα.
Πριν παρέχουμε έστω και ένα Ευρώ σε κάποιο φορέα καλό θα ήταν να αναλογιστούμε τις προτεραιότητες μας ως κοινωνία και για παράδειγμα εάν έχουμε εξασφαλίσει πληρότητα στις μονάδες εντατικής θεραπείας των βασικών νοσοκομείων μας και όχι αν ανέβηκε μια θεατρική παράσταση.
Επιπλέον, το ρίσκο της επαγγελματικής αποκατάστασης το αναλαμβάνει ο καθένας μας ξεχωριστά και δεν νοείται να αναζητούμε πάντα ένα κράτος να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητες μας επειδή κανένας δεν έρχεται να δει το έργο μας παρά μόνο όταν αυτό είναι τζάμπα (που και αυτό είναι ενδεικτικό της απύχησης του).
Αν θέλουμε να βελτιώσουμε την ποιότητα του μέσου Έλληνα (που έχει αναγάγει τρόπους διασκέδασης όπως τα σκυλάδικα σε ύψιστης σημασίας και τα ριάλιτη σε μέγα γεγονότα) μάλλον από αλλού θα πρέπει να ξεκινήσουμε και ίσως καλύτερα να δώσετε τα λεφτά σας στους λίγους εναπομείναντες αξιοπρεπείς καθηγητές των σχολείων μήπως και σε δέκα χρόνια έχει αλλάξει κάτι.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Ντάβος
Λόγω των έκτακτων οικονομικών συνθηκών, προτείνω την κατάργηση των θεατρικών επιχορηγήσεων.
Επίσης, προτείνω να γίνουν έλεγχοι και αξιολογήσεις για το που και πως διετέθησαν διαχρονικά οι κρατικές επιχορηγήσεις.
Τέλος, να ελεγχθούν φορολογικά οι θεατρικές επιχειρήσεις/παραγωγές που χρηματοδοτήθηκαν με κρατικές επιχορηγήσεις στο παρελθόν, και τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονταν σε αυτές.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχουν εκατοντάδες θέατρα στην Ελλάδα (κυρίως στην Αθήνα), πολλά εκ των οποίων παρουσιάζουν παραστάσεις αμφιβόλου ποιότητας ενώ και τα εισιτήρια είναι συχνά αρκετά ακριβά για μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Η οικονομική βιωσιμότητα μεγάλου μέρους των θεατρικών επιχειρήσεων ειναι οριακή. Μεγάλο μέρος της θεατρικής αγοράς επιβιώνει αποκλειστικά χάρη σε κρατικοδίαιτες πρακτικές.
Γνεικότερα υπάρχει υπερπροσφορά θεατρικών παραστάσεων σε μια αγορά κορεσμένη και με σχετικά χαμηλή καταναλωτική ζήτηση σε περίοδο οικονομικής κρίσης.
Ας αφήσουμε την ελεύθερη αγορά να λειτουργήσει ελεύθερα. Όποια θεατρική επιχείρηση παρουσιάζει ποιοτικές παραστάσεις εύκολα ή δύσκολα θα καταφέρει να επιβιώσει. Οι υπόλοιπες θα κλείσουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στους υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας.
Είναι ηθικά απαράδεκτο να χρησιμοποιούνται τα λέφτα του έλληνα φορολογούμενου ως μέσο επιχορήγησης. Υπάρχουν σοβαρά ζητήματα διαφάνειας, αξιοκρατείας στο ζήτημα της κρατικής επιχορήγησης προς τις θεατρικές επιχειρήσεις.
Η πρόταση μου είναι οι θεατρικές επιχειρήσεις/παραγωγές να πρέπει να αναζητήσουν χρηματοδότες αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΣΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΣΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΑΤΡΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ,ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΦΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕΣΩ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ??? ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΣΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΕΡΓΑΣΘΟΥΝ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΟΥΣ ΖΗΤΗΣΕΙ ΠΕΡΝΟΥΝ ΧΑΡΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΚΑ Η’ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΡΟΛΟ? ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ , ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΠΧ ΕΝΔΥΜΑΤΑ. ΟΡΝΙΘΕΣ ΑΝΕΒΑΣΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΤΟ 2007 ΟΡΝΙΘΕΣ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΤΟ 2008 ΟΡΝΙΘΕΣ ΤΟ ΔΗΠΕΘΕ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΟ 2009 ΞΑΝΑ ΟΡΝΙΘΕΣ ΕΘΝΙΚΟ ΤΟ 2010.
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Ο ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ Χ4 ΓΙΑ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ. ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΑΡΤΙΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΑΙΟ ΕΑΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΓΙΑ 10-20 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΠΛΗΡΩΘΕΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΣΙΑ? ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΟΝΤΑΙ , ΟΧΙ ΜΕ ΦΕΙΔΩ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΣΙΓΚΟΥΝΙΑ. ΕΩΣ ΤΩΡΑ ,ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ , ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ , ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΧΟΝΤΕΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ. ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ ΤΩΡΑ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ.
Όπως δεν επιχορηγήται ο ζωγράφος,ο κηπουρός, ο ποιητής,ο επιπλοποιός, ο στιχουργός και τόσοι άλλοι καλλιτέχνες, δεν καταλαβαίνω γιατί να επιχορηγήται το θέατρο και οι καλλιτέχνες που εργαζονται σ’ αυτό. Ακόμα και ο τσαγκάρης που παρέχει βασικές και απαραίτητες υπηρεσίες πολεμάει με νύχια και με δόντια να πληρώσει το νοίκι, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ. Ο ηθοποιός από κ’ ωσπού επιχορήγηση. Ισονομία, ισοπολιτία, δημοκρατία λοιπόν παντού.
– Η πολιτιστική έκφραση είναι ανθρώπινη ανάγκη και μάλιστα στη σχέση δούναι και λαβείν.
– Ό,τι ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο είναι η πολιτιστική δημιουργία, η ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί και να φέρνει στο φως πράγματα που συγκινούν την ψυχή του και ανταποκρίνονται στο συλλογικό ασυνείδητο των συνανθρώπων του, της κοινωνικής ομάδας την οποία δημιουργεί και της οποίας ο ίδιος είναι δημιούργημα.
– Και όταν μιλάω για δημιουργική έκφραση με ποικίλους τρόπους και μέσα, αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με αυτό που λέγεται κατασκευαστική ικανότητα. Αυτήν,και άλλα είδη του ζωικού βασιλείου την έχουν.
Εν τούτοις και παρά τη σπουδαιότητα της τέχνης και ιδιαίτερα της τέχνης του θεάτρου, δεν είναι δυνατόν αυτή να επιχορηγείται από το κράτος. Αν όμως πρέπει, αν τελικά κρίνεται απαραίτητο να πληρώνει ο λαός, πέρα από το εισιτήριο, για να απολαύσει μια θεατρική παράσταση, αυτή θα πρέπει να επιχορηγείται, αφού αποδείξει ότι αξίζει να λάβει τα χρήματα αυτά. Και πάντα στο πλαίσιο των γενικότερων αναγκών του κράτους.
Κατά την γνώμη μου στις επιχορηγήσεις των θεατρικών φορέων, πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός:
Χρηματοδότηση σε αστική εταιρία.
Χρηματοδότιση σε πολιτιστικό σύλλογο.
Φορολογικά στην πρώτη περίπτωση ο υπογράφων τα έγγραφα (επικεφαλής του σχήματος), θεωρείται κανονικός επιχειρηματίας και φορολογείται κανονικά.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές, δηλαδή τόσο οι αποφάσεις, όσο και οι στόχοι αλλά και ο έλεγχος γίνονται με άλλον τρόπο, συνεπώς όταν καταφέρουμε μελλοντικά να «ανοίξουμε» τα μάτια μας οικονομικά, σαν χώρα και διαπιστώσουμε πως μπορεί επιτέλους το αρμόδιο Υπουργείο Πολιτισμού να μοιράσει χρήματα, τότε θα εκτιμήσει και πρέπει να το κάνει, πώς λειτούργησε μέχρι σήμερα ο θεατρικός φορέας ενός συλλόγου,..; απο πού εξασφάλιζε πόρους και λειτουργούσε,..;ΑΝ ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΙΔΙΩΤΕΣ ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ..!!!.
Τότε να εκτιμηθεί η προσπάθειά του αυτή και να βοηθηθεί απο το ΥΠ.ΠΟ.
Δεν πιστεύω, πως θα υπάρξουν ποτε αντικειμενικοί όροι χρηματοδοτήσεων, απο το Υπουργείο Πολιτισμού…πάντοτε θα υπάρχουν οι λογής – λογής ευννοούμενοι, με τα λίγο πολύ γνωστά »ονόματα»της πρωτεύουσας.
Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΤΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΣΤΗΡΙΞΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ…ΕΚΕΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΤΟΝΟΤΕΡΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ…ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ…….ΝΑ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΘΕΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ Η ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΕΙ ΠΟΙΟΤΙΚΑ ΕΝΑ ΥΓΕΙΕΣΤΕΡΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΚΟΙΝΟ…ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ…!!!! ΝΑ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΘΕΙ..!!!!!!!
Η στρεβλή λειτουργία των επιχορηγήσεων, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως αιτιολογία για την κατάργηση του θεσμού.
Αντιστοίχως, θεωρώ ότι δεν έχουν αντιληφθεί καν την ουσία του ζητήματος οι απόψεις που υποστηρίζουν ότι η πολιτεία δεν πρέπει να επιχορηγεί την τέχνη, αλλά αποκλειστικός κριτής πρέπει να είναι το «κοινό γούστο» ή η ιδιωτική πρωτοβουλία. Με αυτήν τη λογική, τα κοσμικά κέντρα της εθνικής οδού ή οι επιθεωρήσεις μπορούν άνετα να αυτοχρηματοδοτηθούν, ενώ οι παραστάσεις μιας όπερας του Βάγκνερ ή ενός θεατρικού του Σαίξπηρ δεν θα μπορούν ποτέ να ανέβουν, ελλείψει αρκετού «ενδιαφέροντος».
Κρίσιμο, κατά την άποψή μου, είναι να κρίνεται κατά πόσον μία παράσταση συνιστά συμβολή στην τέχνη και επιβάλλεται ή έστω δικαιολογείται να δοθεί πρόσβαση σε αυτήν στο κοινό, ακόμη και αν αυτό δεν είναι αρκετό για να την «αυτοχρηματοδοτήσει». Τέτοιες παραστάσεις πρέπει να παρέχουν κατ’ αρχήν οι -ούτως ή άλλως χρηματοδοτούμενες- κρατικές σκηνές (ΕΘ, ΚΘΒΕ, ΕΛΣ κ.ο.κ.) και ακολούθως, (περιορισμένος κατ’ ανάγκη) αριθμός ιδιωτικών σχημάτων.
Αντιθέτως, ο θεσμός της επιχορήγησης δεν πρέπει να λειτουργεί ως μέσο χρηματοδότησης ανθρώπων, το «προϊόν» των οποίων ούτε απήχηση στο κοινό έχει, ούτε ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί, δυστυχώς, κατά κόρον τα τελευταία χρόνια, οπότε ολιγάριθμες ομάδες, υπό το μανδύα της «πρωτοπορίας» διεκδικούν χρηματοδοτήσεις για εργασίες που δεν αξιολογούνται ευμενώς ούτε από το στενότερο κύκλο του «ειδικού» κοινού.
Το κατά πόσον ένα έργο ανήκει στη μία ή την άλλη κατηγορία είναι ζήτημα που πρέπει να επαφίεται στην κρίση ανθρώπων που έχουν τις γνώσεις, την πείρα και την ικανότητα ορθής κρίσης, πάντοτε με πρόβλεψη μηχανισμών ελέγχου του κρίνοντος και εκ των υστέρων ελέγχου-λογοδοσίας, όσων χρηματοδοτήθηκαν.
Ευνόητο είναι ότι σε συνθήκες οιονεί κρατικής χρεοκοπίας, τα σχετικά κονδύλια θα περιορισθούν δραστικά. Η ποσότητα των εκταμιευτέων δεν μεταβάλλει όμως τα κριτήρια της επιλογής.
«Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα»
Σύνταγμα της Ελλάδας – Άρθρο 16
Πρός όλους αυτούς που τίθενται κατά των επιχορηγήσεων..
Επειδη η χορηγια δεν ειναι, και δεν πρεπει να ειναι, ελεημοσυνη, αλλα αντιθετα δεσμευση του επιχορηγουμενου θεατρου για συγκεκριμενες ποιοτικες παραγωγες και με δεδομενη την καταχρηση μεχρι τωρα των χορηγιων, βλεπε χρηματα των φορολογουμενων, απο χορηγους και χορηγουμενους (εμπορικες παραγωγες και θεατρα), οι προυποθεσεις ωστε να επιχορηγειται ενα θεατρο ελευθερο / ιδιωτικο πρεπει πλην των αλλων απαιτησεων εκ του ασφαλους να λαμβανονται υπ’ οψιν:
α/ οι νεες παραγωγες του υπο χορηγια θεατρου
β/ ο αριθμος των ηθοποιων που μετεχουν στη νεα παραγωγη (και οχι φυσικα ο πλασματικος αριθμος των «εργαζομενων» στο θεατρο αυτο)
γ/ η ΜΗ επιχορηγηση του θεατρου αυτου απο αλλες πηγες, ιδιωτικες ή ευρωπαικες για τη συγκεκριμενη χρονια
δ/ ο φορολογικος ελεγχος των περουσιακων στοιχειων του επικεφαλης του θεατρου αυτου και το ποθεν εσχες του (βλεπε ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ)
ε/ το κοστος του εισιτηριου παραστασης να ειναι τουλαχιστον 30% φθηνοτερο απο το μερο ορο των μη επιδοτουμενων θεατρων
στ/ η υποχρεωτικη παρουσιαση δωρεαν παραστασεων σε κοινωφελη ιδρυματα, νοσοκομεια, γηροκομεια, σχολεια, επαρχιακα δημοτικα θεατρα
ζ/ Η επιχορηγηση να αφορα την προσεχη θεατρικη περιοδο και οχι την προηγουμενη ωστε το θεατρο να δεσμευεται, και να ελεγχεται γι’ αυτο, για την πληρη εφαρμογη των κατατεθεισων προτασεων του αλλα και να λαμβανει προκαταβολικα τα χρηματα ωστε να μπορει να τις υλοποιησει
Σε περιπτωση καταστρατηγησης των προυποθεσεων και ορων της χορηγιας το συγκεκριμενο θεατρο να εγγραφεται σε μαυρη κατασταση και αποκλεισμο του απο χορηγιες για τα επομενα πεντε χρονια.
Η διαχρονική πολιτική των κρατικών επιχορηγήσεων έχει δημιουργήσει μια κατάσταση διαφθοράς και άσκοπης σπατάλης δημοσίου χρήματος.
Η οικονομία ειναι σε άσχημη κατάσταση και ό έλληνας εργαζόμενος – φορολογούμενος πληρώνει το τίμημα.
Πρέπει να γίνουν δραστικές περικοπές στις κρατικές επιχορηγήσεις κάθε είδους και ιδιαίτερα σε αυτές που αφορούν τις θεατρικές παραγωγές, αλλά και να υπάρξει αυστηρός έλεγχος και έρευνα για το που διετέθησαν διαχρονικά οι κρατικές επιχορηγήσεις.
Γιαυτό προτείνω τη κατάργηση των κρατικών επιχορηγήσεων για τις θεατρικές παραγωγές. Όι θεατρικές παραγωγές να βρούν χρηματοδότηση απο ιδιωτικούς φορείς, οχι απο τα χρήματα του έλληνα φορολογουμένου.
Aiώνιο πρόβλημα, να επιχορηγούνται οι τέχνες, αλλά ποιός ελέγχει ότι τα κονδύλια πραγματι πάνε στην τέχνη και όχι στους φίλους και τους κομματόσκυλους…;
Σε εποχή σαν δαύτη, αυτό είναι το τελευταίο πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε! Πρωτα με ενδιαφέρει τα χρήματα του λαού, όπου και να επενδύονται, να φέρνουν αισθητά, απτά,ορατά αποτελέσματα, καρπούς.Και έτσι θα αποδεικνύεται ότι ο πολιτισμός μας είναι παραγωγικός και βιώσιμος, ότι έχει ανταπόκριση.
Και επειδή είμαστε στο υπουργείο πολιτισμού, έχω ένα μεγάλο ερώτημα που με πιέζει:Τα μουσεία μας είναι πηγή εισοδἠματος ή είναι ρουφήχτρες χρἠματος; Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο πόσα έσοδα έχει από πωλήσεις εκμαγείων; Οταν πήγα προσφάτως στο άδειο, πλην αρκετών υπαλλήλων, μαγαζάκι, ήταν άδειο, με εκθέματα πανάκριβα και άθλια, αντίγραφα από προτομές και κυκλαδικά ειδώλια από μάρμαρο που αποδίδεται με …λαδομπογιά!
Η φρίκη βασιλεύει εκεί!
Διότι οι κηφήνες δεν χρειάζεται, δεν τους πιέζει κανείς να εργάζονται και να αποδίδουν, κανείς, ούτε ο υπουργός!
ΜΟιράζετε λοιπόν ακόμη τα δανεικά λεφτά, και ελπίζετε ότι κάποιος θεός θα σας γλιτώσει!
Θα συμφωνήσω με τον κ.Ανδρόνικο,η χώρα πτώχευσε, και εσείς στο Υπουργείο Πολιτισμού & Τουρισμού μιλάτε ακόμη για το ελεύθερο Θέατρο ? μου δημιουργείτε την εντύπωση οτι είστε εκτός τόπου και χρόνου.Θα προτιμούσα τα χρήματα για το Ελεύθερο Θέατρο να οδηγηθούν προς την δημιουργία θέσεων εργασίας οι οποίες θα παράγουν αγαθά/υπηρεσίες τα οποία θα φέρνουν χρήματα στο τόπο μας.
Πρέπει να σταματήσει η κρατική επιχορήγηση.
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης και αβεβαιότητας, αποτελεί πρόκληση να χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο τα λεφτά του έλληνα φορολογουμένου.
Η διαδικασία των επιχορηγήσεων έχει δημιουργήσει μια παρασιτική κατάσταση με αδιαφανείς διαδικασίες και φαινόμενα διαφθοράς.
Οι διάφορες θεατρικές παραγωγές θα πρέπει να βρουν χρηματοδότηση αποκλειστικά απο ιδιωτικούς φορείς.
Γιαυτό προτείνω τη κατάργηση κάθε μορφής κρατικής οικονομικής επιχορήγησης προς τις θεατρικές παραγωγές.
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΡΓΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ ΝΑ ΘΕΣΠΙΣΕΤΕ ΕΠΑΘΛΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ ΠΟΣΟ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟ ΕΡΓΟ » ΚΟΒΕΙ» ΠΑΝΩ ΑΠΟ 250.000 ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ. ΔΙΟΤΙ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΔΗΓΟΣ !!! TO MONO ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΗΣ Δ.Ο.Υ. ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΠΟΣΟΥΣ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ ΘΑ ΓΛΙΤΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ .-
Οι συμφωνίες χρηματοδότησης ΔΕΝ θα πρέπει να είναι ίδιες με όλους αλλά, να συμφωνούνται εξ’ αρχής με τον κάθε φορέα χωριστά ανάλογα με τα χρονοδιαγράμματα και τις ανάγκες του ή το είδος της επιχορήγησης.
Έτσι, αφ’ ενός τα εκταμιευόμενα ποσά θα είναι πιο μικρά (άρα και το υπουργείο πιο συνεπές στην καταβολή τους) και πιο προσαρμοσμένα στα χρονοδιαγράμματα του κάθε θιάσου.
Εννοείται πως θα πρέπει να δημοσιοποιείται στη σελίδα του υπουργείου η πρόοδος εκτέλεσης του έργου και της χρηματοδότησης κάθε ομάδας.
η χωρα επτωχευσε για οσους δεν το καταλαβανε ακομη.
η ακριβεστερα την χωρα την πτωχευσατε.
δεν λεμε ΟΧΙ. αλλα.
ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ.
τερμα στο κλεψημο,τελος στην ρεμουλα.
ευχαριστω.
Η επιχορήγηση πρέπει να δίνεται επί συγκεκριμένης πρότασης και τα χρήματα να δίνονται έγκαιρα έτσι ώστε να υλοποιείται με αυτά τα χρήματα η συγκεκριμένη πρόταση. π.χ Αν εγώ είμαι η ομάδα Ψ και προτείνω να ανεβάσω το έργο Χ με αυτό το στόχο και αυτή τη θεματολογία καταθέτω σε εσάς τον προυπολογισμό και την πρόταση μου π.χ τον Μάιο. Εσεις την αξιολογείται και μου δίνεται θετική απάντηση τον Ιούλιο βάσει χρονοδιαγράμματος που έχει οριστεί από πριν. Η ομάδα Ψ λοιπόν μόλις πάρει την θετική απάντηση ξεκινάει τη διαδικασία στησίματος/οργάνωσης του έργου Χ. Πρέπει τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβρη να έχει λάβει την πρώτη δόση της επιχορήγησης και μόλις κάνει πρεμιέρα να λάβει τη δεύτερη και τελευταία δόση. Η πρεμιέρα λογικά θα πρέπει μεχρι το Δεκεμβρη- Γενάρη να έχει γίνει με βάση ότι η θετική απάντηση δόθηκε τον Ιούλιο. Αυτο σημαίνει ότι η επιχορήγηση λειτουργεί επικουρικά στη δημιουργία της παράστασης και δεν έπεται αυτής. Η ομάδα Χ κάνει χρήση της επιχορήγησης και ανεβάζει την προτασή της και δεν περιμένει να λάβει την επιχορήγηση αφότου έχει ανεβάσει την παράσταση και έχει κάνει ήδη έξοδα από την τσέπη της. Αυτό δεν έχει λογική γιατί δεν επιχορηγούμε κάποιον εκ των υστέρων αλλά επί της συγκεκριμένης πρότασης που έκανε. Όταν ανέβει η παράσταση Χ ο εκπρόσωπος της επιτροπής του υπουργείου πρέπει να επισκεφτεί την παράσταση Χ και να δει αν έχει νόημα η ομάδα Ψ να επιχορηγηθεί και την επόμενη χρονιά. Και δεν εννοούμε αν έχει νόημα με την έννοια του αν τους άρεσε καλλιτεχνικά το έργο αλλά με το αν η ομάδα Ψ τήρησε κάποιες προυποθέσεις π.χ. χρονοδιαγράμματος, ποιότητας με βάση την αρχική της πρόταση.
Όλα αυτά φυσικά και προυποθέτουν χρονοδιαγράμματα που πρέπει να τηρούν και οι 2 πλευρές. Επίσης δεν έχει νόημα να στήνονται άρον άρον παραστασεις για να λάβουν κάποιοι επιχορήγηση. Δεν επιχορηγούμε συγκεκριμένη ομάδα ή καλλιτέχνη για να του κάνουμε κάποιο δώρο ή να τον ευχαριστήσουμε για την προσφορά του στην τέχνη, αλλά επιχορηγούμε ένα συνδιασμό ομάδας και έργου που προτείνει και επιχορηγούμε την συνέπεια και την καλλιτεχνική εξέλιξη -πρόοδο.