Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχορηγούμενων θιάσων ή σχημάτων δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά στην Αθήνα. Ενόψει της αδήριτης ανάγκης να υπάρξει μία «θεατρική αποκέντρωση», εξετάζεται κατά πόσον θα ήταν σκόπιμο να τεθεί, ως προϋπόθεση για την επιχορήγηση ενός φορέα, η παρουσίαση της δουλειάς του και στην περιφέρεια.
3. Η συγκέντρωση της καλλιτεχνικής δραστηριότητας στην Αθήνα
Αναρτήθηκε
26 Φεβρουαρίου 2011, 12:00
Ανοικτή σε Σχόλια έως
15 Μαρτίου 2011, 23:59
Εργαλεία
Εκτύπωση Εξαγωγή Σχολίων σε
Εμείς ζητούμε την αναβάθμιση των θεατρικών σπουδών που τώρα είναι στην ανώτερη βαθμίδα και για υποβάθμιση (ΙΕΚ) μιλάει κάποια. Τέλος πάντων. Βρίσκω εξαιρετικά όσα γράφει ο Αλέξης Αλάτσης και προσθέτω: Τα ΔΗΠΕΘΕ έχουν παρεκκλίνει του σκοπού τους και αρκετά εξ αυτών, έγιναν ο κυματοθραύστης των καλλιτεχνικών βραχυκυκλωμάτων των εκάστοτε διευθυντών τους ή των σκηνοθετών που καλούνται να τα υπηρετήσουν, οι οποίοι πολλάκις, επιλέγουν έργα, τα οποία περνούν και μόνο το φέσι τους αφήνουν στο θεατρόφιλο κοινό, που δυστυχώς γίνεται -όπως και στις περιοδείες, διάβαζε «αρπαχτές», των διαφόρων θιάσων, που μας επισκέπτονται μόνο για να τα κονομίσουν-γίνεται λέω και γι’ αυτά απλά ένας πιλιτιστικός τροχονόμος. Περνούν με ντουντούκιες και τα τοιαύτα και τίποτα επί της βαθύτερης Θεατρικής ουσίας.
Πρέπει ν’ ανοίξουν θεατρικές πόρτες στην περιφέρεια και θα δείτε πόσοι επώνυμοι και ανώνυμοι και κυρίως ικανοί ηθοποιοί θα έρθουν. Και δεν εννοώ βέβαια τις ψωνάρες της τηλεόρασης που μόλις κάνουν κάποιο επεισοδιάκι το παίζουν και μεγάλοι θεατρίνοι ή σκηνοθέτες.
Μόνον έτσι θα υπάρξει πολιτιστική αποκέντρωση και ύστερα στα πλαίσια των πολιτιστικών ανταλλαγών και της αμοιβαιότητας θα δείξει η περιφέρεια τη δουλειά της στην Αθήνα και η Αθήνα στην επαρχία.
3. Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Πιστεύουμε ότι πρέπει να ενθαρρυνθεί η κινητικότητα των θεατρικών σχημάτων , αλλά πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη το ζήτημα των υπέρογκων εξόδων μιας μετακίνησης εκτός έδρας ( αύξηση μισθών, έξοδα μετακίνησης σκηνικού και προσωπικού κλπ). Ίσως μια έκτατη επιχορήγηση για περιοδείες ή η θέσπιση επιχορήγησης σχημάτων μόνο για παραστάσεις στην περιφέρεια να έλυνε το θέμα.
Αλλά πέρα από αυτά πρέπει να τονίσουμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η απουσία θεατρικών χώρων στοιχειώδους επάρκειας στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις. Πιστεύουμε ότι αποφασιστικό ρόλο στο κεφάλαιο της αποκέντρωσης μπορούν να παίξουν τα ΔΗΠΕΘΕ μέσα από μετακλήσεις, συνεργασίες και συμπαραγωγές με επιχορηγούμενους θιάσους.
Τέλος σημαντικότερο μέτρο αποκέντρωσης είναι η ενίσχυση επαγγελματικών θεατρικών σχημάτων που έχουν δημιουργηθεί και πασχίζουν να επιβιώσουν στην επαρχία. Στη γνωμοδοτική επιτροπή ανήκει η ευθύνη του εντοπισμού και της ενίσχυσής τους.
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΘΙΑΣΩΝ
Altera Pars (Χειμώνα Μήνα)
Αμφιθέατρο(Ευαγγελάτος Σπύρος Ευαγγελάτου Κατερίνα)
θέατρο της Άνοιξης( Μαργαρίτης Γιάννης, Δούζη Χρυσάνθη)
angelus novus (Κωνσταντινίδης Δαμιανός)
Αργώ (Υψηλάντη Αιμιλία)
Θέατρο Άσκηση(Μουστάκης Περικλής )
Βικτώρια(Κομνηνός Δημήτρης)
Επί Κολωνώ (Χατζηνικολάου Γεώργιος)
Εξαρχείων(Βουτέρης Τάκης-Δεκαβάλα Ανίτα )
Ex animo (Ρούμπος Ζήσης Κρητος Γωργος)
Κορυβάντες (Θεοχάρης Αντρέας )
Μικρή σκηνή(Ζούμπα Γεωργία)
Μνήμη (Βιρβιδάκης Μιχαήλ)(Κρήτη)
Νέα Σκηνή(Βογιατζής Λευτέρης)
Νέου Κόσμου(Θεοδωρόπουλος Βαγγέλης )
Νέος Λόγος(Μακρης)
θέατρο Νέων(Σειτάνης Δημήτρης )
Νοητή γραμμή (Ποζέλη Όλγα)
Ομάδα μουσικού θεάτρου όπερα (Αμπαζής Θοδωρής )
Παίκτες(Σάββα Μαρία)
Πάνδημος Ιός (Χατούπη Δήμητρα )
Πειραματική σκηνή Θεσσαλονίκης (Παπανδρέου Νικηφόρος)
Πλεύσης (Κουτρουβής Αντώνης )
θέατρο Πόρτα(Καλογερόπουλου Ξένια )
θέατρο Πορεία(Τάρλοου Δημήτρης )
Πράξη, Θέατρο Κεφαλληνίας (Πουλαντζάς Βασίλης – Αρβανίτη Μπέτυ)
πρόβα(Ραζή Μαίρη)
Σημείο (Μακρής Νίκος )
Θεατρική Σκηνή(Αντώνης Αντωνίου)
splish-splash (Οικονομίδης Γιάννης)
Στιγμή( Αναστασάκης )
σοου σεβεν(Κουρούμπαλης Δημήτρης)
Θέατρο Στοά (Πρωτοψαλτη Λήδα – Παπαγεωργίου θανάσης)
θέατρο Τέχνης(Χρονόπουλος Διαγόρας )
Τόπος Αλλου (Καμτσής Νίκος)
freak lab (Εστερ Αντρε Γκονζάλες)
Χρυσοθήρες(Φραγκιόγλου Δημήτρης)
1) Οι κρατικές επιχορηγήσεις προέρχονται από τα χρήματα όλου του ελληνικού λαού και μάλιστα από χρήματα που δανείζεται ο ελληνικός λαός για να αναπτύσσεται η θεατρική τέχνη. Έχουν λοιπόν το δικαίωμα και οι υπόλοιποι Έλληνες να απολαμβάνουν τα υψηλού επιπέδου θεατρικά αγαθά και όχι μόνον οι τυχεροί Αθηναίοι.
Χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ελλάδα επισκέπτονται την Αθήνα για να δουν καλές παραστάσεις και δεν εννοώ τα πούλμαν που έρχονται για τις εμπορικές παραστάσεις αλλά τους θεατρόφιλους, τους ερασιτεχνικούς θιάσους, τους δασκάλους και καθηγητές που θέλουν να μεταδώσουν και να μοιραστούν την εμπειρία τους με τους μαθητές τους και ολόκληρη την τοπική κοινωνία.
Υπήρχε αρχικά στους όρους των επιχορηγούμενων θιάσων να περιοδεύουν στην επαρχία, όμως ο όρος αυτός πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ξεχάστηκε. Πιστεύω ότι πρέπει να επανέλθει και να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τους επιχορηγούμενους, η παρουσίαση της δουλειάς τους στην επαρχία.
Επειδή μια περιοδεία δεν είναι εύκολη υπόθεση για έναν θίασο χωρίς μεγάλες υποδομές και γνώση της «πιάτσας», χρειάζεται οργάνωση. Προτείνω να γίνεται συμφωνία με οργανωτές περιοδειών που γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και να αναλαμβάνουν -με αμοιβή εννοείται- κάθε χρόνο να οργανώνουν τις περιοδείες των επιχορηγούμενων θιάσων σε συνεργασία με τα ΔΗΠΕΘΕ, τους Δήμους και τους πολιτιστικούς φορείς κάθε πόλης.
Δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουν όλοι οι θίασοι παντού αλλά σε 10 με 20 πόλεις ο καθένας. Με σωστό προγραμματισμό, μπορούν οι περιοδείες αυτές να είναι επικερδείς. Ας σκεφτούμε πόσοι μη προνομιούχοι πολίτες της επαρχίας θα απολαύσουν μια τέτοια αποκέντρωση.
2) Προτείνω επίσης να επιχορηγούνται ύστερα από μελέτη, θίασοι που αποφασίζουν να μείνουν και να δουλέψουν στην επαρχία. Ένα παράδειγμα τέτοιου θιάσου ήταν παλιότερα η «Θεατρική Λέσχη Βόλου».
Επίσης ναι!!!!!! στην πρόταση του κυρίου Αλάτση για δραματικές σχολές στην επαρχία ακομα και παράρτημα δραματικής σχολης. Ολόκληρη Πάτρα δεν έχει δραματική σχολή Επίσης ΙΕΚ θεατρου.
Να προβλέπονται σεμινάρια και από σκηνοθέτες -ηθοποιούς- σκηνογράφους χορογράφους κλπ που ζουν σε άλλη πόλη ( αποζημίωση για οδοιπορικά στέγη) καθώς και καλλιτέχνες που σχετίζονται με τον τόπο και ζουν αλλού (οδοιπορικά ) έτσι ωστε να αναβαθμίζεται η παρεχόμενη παιδεία και να δημιουργουνται υποδομές για μελλοντική συνεργασία .
Παράδειγμα
Στη Ζάκυνθο λειτούργησε ΙΕΚ θεάτρου (εξαιρετική πρωτοβουλια Κ Καποδίστρια ) για δύο χρόνια με καθηγητές σκηνοθέτες που ζούν στο νησί. Οποιες αντιρρήσεις και να προβαλλει κανείς για το επίπεδο , διευρύνθηκε τόσο το θεατρικό κοινό όσο και οι ηθοποιοί και νέοι σκηνοθέτες του νησιού.
Δεν μπορεσε να επαναλειτουργήσει γιατί ο αριθμός των φοιτητών επρεπε να είναι 18 αριθμός αρκετά υψηλος για τα πληθυσμιακά δεδομένα του νησιού.
συμπληρώνω
1) πιλοτικό πρόγραμμα με παραστάσεις πειραματικού χαρακτήρα στην επαρχία να ανοιξει δρόμος προς μια πιο ερεία αντίληψη
2) Προώθηση της αντίληψης της ζύμωσης : παραστάσεις που μένουν για περισσότερο από μια μέρες σε καποια επαρχιακή πόλη χωριά κλπ με δημιουργία μικρών παράλληλων εκδηλώσεων συζήτηση εξ αφορμής της παράστσης προβολή βιντεο κλπ
Σχολιο : οι ερωτήσεις της διαβουλευσης όπως ειναι και η μοίρα των ερωτήσεων είναι σαν να κατευθύνουν τη σκέψη προς μια απάντηση σαν το σχέδιο να ειναι έτοιμο και περιμένει έγκριση ή απόρριψη
Προταση : σε μια μελλοντική διαβούλευση ένας τομέας ελέυθερων προτάσεων
Να ενισχύονται θεατρικά σχήματα από την επαρχία που συνδυάζουν βαθύτητα και λαϊκότητα. Ιδίως το Θέατρο Σκιών -όχι το φολκλορικό- διότι είναι το θέατρο της αποκέντρωσης, λόγω ελαφρού εξοπλισμού στήνεται εύκολα και στα πιο απόμακρα σημεία της χώρας.
Να λαμβάνεται υπ’ όψιν επίσης τι επενδύσεις έχει κάνει το σχήμα στο χώρο του -δημιουργία θεάτρου, εκδόσεων, τεχνικού εξοπλισμού, δημιουργία εργαστηρίων, θεματικών φεστιβάλ, παράλληλων εκδηλώσεν…
Αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα διότι λόγω απουσίας της διερχόμαστε της κρίσεως!
Δυστυχώς το θέατρο στην Ελλάδα είναι Αθηνοκεντρικό.Με εξαίρεση ίσως την Θεσσαλονίκη. Η πολιτιστική αποκέντρωση δεν μπορεί να γίνει ανεξάρτητα από μια πιο ουσιαστική πολιτική αποκέντρωση. Και αυτό είναι δύσκολο εως ουτοπικό. Βρίσκω σωστή την πρόταση του Αλέξη Αλάτση και του Γιώργου Αγγελόπουλου.Μέχρι πρόσφατα οι επιχορηγήσεις ήταν τριών ταχυτήτων: Αθήνα, Θεσσαλονίκη και ΕΚΤΟΣ Αττικής. Όλη η Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως εκτός Αττικής. Ένας Κρατικός Οργανισμός Θεάτρου της Περιφέρειας αν λειτουργήσει με διαφάνεια και αξιοκρατικά θα βοηθούσε στην άνθιση του θεάτρου της περιφέρειας. Σε αυτόν τον οργανισμό θα μπορούσαν να ενταχθούν και τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της χώρας που βρίσκονται σε μια φθίνουσα καλλιτεχνική πορεία. Η περιφέρεια χρειάζεται στήριξη από το κέντρο όμως όχι μόνο επειδή είναι περιφέρεια : θα πρέπει να παρουσιάζονται προτάσεις που αντικειμενικά προάγουν τον πολιτισμό , δηλαδή τα κριτήρια δεν πρέπει να είναι μόνο τοπικιστικά. Για αυτό ένας κρατικός οργανισμός Θεάτρου της Περιφέρειας στελεχωμένος από ανθρώπους με εμπειρία τόσο στην καλλιτεχνική δημιουργία όσο και στον οικονομικό προγραμματισμό θα ήταν ένα κίνητρο για τις θεατρικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στην περιφέρεια.
Επίσης αυτό που ποτέ δεν εφαρμόστηκε αλλά εξαγγέλθηκε : όποιος οργανισμός επιχορηγείται να πρέπει οπωσδήποτε να παρουσιάζει το έργο του στην Περιφέρεια και όχι ο καθένας χωριστά: αλλά συντονισμένα από ένας κρατικό οργανισμό θεάτρου της περιφέρειας.
Και είμαι σίγουρος ότι το κοινό της περιφέρειας θα ανταμείψει αυτές τις προσπάθειες όπως και κάθε προσπάθεια που θέλει να μην υπάρχουν Ελλάδες δύο ή τριών ταχυτήτων.
Η θεατρική διαπαιδαγώγηση του κοινού της περιφέρειας ήταν στους στόχους των ΔηΠεΘέ και δεν μπορεί να πει κανείς ότι τελικά επετεύχθη με αυτά τα μέσα.
Η ενίσχυση ομάδων της επαρχίας ώστε να διαμορφώσουν πυρήνες κοινού μπορεί και πρέπει να γίνει όχι με κεντρικό σχεδιασμό (δηλάδη με αποφάσεις γραφειοκρατών και επιτροπών που δεν έχουν επαφές με την περιφέρεια)αλλά, με τη συνεργασία ομάδων της περιφέρειας με ομάδες του κέντρου. Ακόμα κι αν αυτές δεν είναι οι «αδελφοποιήσεις» που προτείνω πιο πριν, ας είναι στοχευμένα project συμπαραγωγών.
Αυτές οι δράσεις συνεργασίας που μπορούν να έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια από μια παραγωγή μπορούν να επιχορηγούνται ξεχωριστά κια να αφήνουν πιο διαρκή αποτελέσματα από ότι μικρές περιοδείες.
Ο στόχος πρέπει να παραμένει η δημιουργία κοινού και, συνεπώς, η οικονομική απεξάρτηση των ομάδων (κέντρου και περιφέρειας) από το ΥπΠοΤ και την ετήσια ζητιανιά των δημιουργών που η συστηματική ασυνέπεια του δημοσίου προκαλεί.
Καλό θα ήταν να μη συνδέεται η καλλιτεχνική παραγωγή με την περιοδεία και να μην συγχέεται η ποιότητα του καλλιτεχνικού έργου με τη δυνατότητα οργάνωσης μιας περιοδείας.
Και σε αυτόν τον τομέα η γνωμοδοτική επιτροπή Χορού του ΕΚΕΘΕΧ είχε εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη πρόταση. Μια ομάδα ή ένα φυσικό πρόσωπο μπορούσε για τη συγκεκριμένη περίοδο χρηματοδότησης να καταθέσει πρόταση είτε για νέα παραγωγή, είτε για περιοδεία, είτε για ερευνητικό έργο. Το ποσό επιχορήγησης της περιοδείας ήταν σταθερά 35.000 ευρώ. Αν η ομάδα αποφάσιζε να διοργανώσει περιοδεία, αυτή θα έπρεπε να καλύπτει τουλάχιστον 3 σταθμούς (σε απόσταση τουλάχιστον 50 χιλιομέτρων ο ένας από τον άλλο), να εμπλέκει τους τοπικούς φορείς, να συγχρηματοδοτείται από αυτούς και να καταλήγει σε έναν συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων σε κάθε σταθμό. Στα κριτήρια θετικής αξιολόγησης περιλαμβάνονταιν και οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες που θα ανέπτυσσε η ομάδα στους σταθμούς της περιοδείας, σε συνεργασία πάντοτε με τους τοπικούς φορείς ή το τοπικό καλλιτεχνικό δυναμικό. Βέβαια το καλύτερο θα ήταν να διαχωρίζονται τα κονδύλια που αφορούν την προώθηση της καλλιτεχνικής παραγωγής από την διάδοσή της στην περιφέρεια. (Στο συγκεκριμένο μοντέλο, που επιχειρούσε να ενισχύσει την κινητικότητα των ελληνικών ομάδων χορού, περιλαμβάνονταν και οι περιοδείες με τουλάχιστον 3 σταθμούς στο εξωτερικό, αλλά και οι μεικτές, με σταθμούς και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό).
Βέβαια μια περιοδεία δεν λύνει το πρόβλημα υποδομών και πραγματικής πολιτιστικής πολιτικής με συγκεκριμένους στόχους ως προς την πολιτιστική ανάπτυξη της περιφέρειας. Τα πειράματα της Καλαμάτας και του Βόλου θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι σχολείο για όσους επιθυμούν να εμβαθύνουν στο θέμα της πολιτιστικής αποκέντρωσης. Η πολιτιστική ανάπτυξη θα μπορούσε να προωθηθεί απο τον Καλλικράτη, όπως και η ανάπτυξη των υπόλοιπων τομέων του βίου στην περιφέρεια, στο πρότυπο των ιταλικών περιφερειών που σε ορισμένες περιπτώσεις στηρίζουν συστηματικά τον πολιτισμό. Αλλά είναι δυνατόν να αποσυνδεθεί ο τομέας του πολιτισμού από τους υπόλοιπους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης; Δεν θα έπρεπε να εντάσσεται σε ένα πλαίσιο γενικότερης πολιτικής με αναπτυξιακή κατεύθυνση ως προς την περιφέρεια;
Συμφωνώ με τους περισσότερους πως είναι σωστό να συνυπολογίζεται η δράση στην επαρχία έστω σε μια και μόνο κάτι πολυ σημαντικό για το τόπο μας.
Παρόλα αυτά τα έξοδα ουσιαστικής περιοδείας στην επαρχία είναι υψηλά όπως όλοι διαπιστώνουν Ουσιαστικά καλό ειναι μια παράσταση να μένει λίγο περισσότερο στην επαρχία να ζυμώνεται με τον κόσμο ΕΙναι πιο σημαντικό από την παραδοσιακή περιοδεία μια μέρα εδώ μια μερα αλλού
Προγραμμα λοιπόν ξεχωριστό μετάβασης στην επαρχία ειδικά για μικρότερες ομάδες με απολογισμό και αποτίμηση του έργου τους έτσι ώστε σιγά- σιγά να γίνει αποτελεσματικότερο
Επίσης το θέμα που θίγει η Μπέτυ Νικολέση για το κοινό είναι καίριο. Πραγματικά έτσι όπως έχουν διαμορφωθειτα θεατρικά πραγματα έχουμε θέατρο δύο ταχυτήτων.
Ισως μάλιστα κάποιες πιο πειραματικές παραστάσεις να αφήνουν αδιάφορο το κοινό της επαρχίας και να ειναι πιο δυσκολο για τους δημιουργούς της να σηκώσουν το βάρος του κόστους .
Επομένως για πειραματικές ομάδες και γενικά ασθενέστερες οικονομικά ομάδες να επιδοτειται η δράση τους για το συγκεκριμένο σκοπό με στόχο τη ζυμωση με το κοινό επαρχίας Ετσι ισως κιόλας αλλάξει και το κλίμα οι προσδοκίες το γούστο του κοινού .
Να υπάρχει ξεχωριστό πρόγραμμα περιήγησης στην επαρχία. Μπορεί μάλιστα μια ομάδα ενδεχομένως να μπαίνει πχ μόνο σε αυτό το πρόγραμμα χωρις να λαμβάνει άλλη επιχορήγηση.
Συμφωνώ επίσης και με τη δημιουργία σοβαρών κινήτρων για εγκατάσταση και δράση στην επαρχία με καλλιτεχνικούς στόχους που δεν υποτάσσονται σε αυτό που πάγια θεωρείται ισως ψευδώς το γούστο του κοινού της επαρχίας
Είναι αναμενόμενο να συγκεντρώνεται η ανθρώπινγ δραστηριότητα σε μια μεγάλη πόλη – πρόκειται για αποτέλεσμα των αυτοματισμών του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσα στο οποίο βρισκόμαστε. Αυτό συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη, γιατί μας εκπλήσσει επειδή γίνεται και στη χώρα μας;
Αν θέλουμε να αναπτυχθεί η καλλιτεχνική δραστηριότητα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, πρέπει να παρθούν αποφάσεις σε κορυφαίο κυβερνητικό επίπεδο, ώστε τα κίνητρα να είναι πολύ ισχυρά και κυρίως, μόνιμα. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να προγραμματίσει τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του πάνω σε προσωρινές βάσεις.
Ευθύνη τεράστια έχουν και τα ΜΜΕ, τα οποία πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να λειτουργούν ως άτυποι εκπρόσωποι τύπου συγκεκριμένων θεατρικών επιχειρηματιών της Αθήνας και να ψάξουν να βρουν και να παρουσιάσουν δρόμο και διέξοδο. Αφού θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι, ας κάνουν επιτέλους ρεπορτάζ, ας πάνε σε άλλες πόλεις αποστολή, να ερευνήσουν χώρους και δυνατότητες, να παρουσιάσουν προοπτικές.
Στην πρόταση του Αλέξη Αλάτση θέλω να προσθέσω την ανάγκη δημιουργίας μιας παράλληλης αγοράς θεάτρου μη κρατικών σχημάτων στα κέντρα στα οποία θα επιλεγούν για έδρες των μελλοντικών ΔηΠεΘε.
Δεν πρέπει να περιμένουμε όμως, πως με μια διοικητική απόφαση θα αλλάξει ο θεατρικός χάρτης της χώρας. Πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάθε μέσον: και τα κρατικά περιφερειακά θέατρα και οι ομάδες της Αθήνας, είτε με τριήμερες περιοδείες (κακώς τις αποκαλούν αρπαχτές κάποιοι, είναι προσπάθειες στο μέτρο του εφικτού!), και οπωσδήποτε με την ενίσχυση των περιφερειακών ΜΗ ΚΡΑΤΙΚΩΝ σχημάτων.
Οι ομάδες από την Αθήνα έχουν και την επιθυμία και τους τρόπους να βοηθήσουν σχήματα της περιφέρειας, το έχουμε δει να συμβαίνει σε περιπτώσεις. Είναι σημαντικό να γεννηθεί περισσότερη ζήτηση επαγγελματικού θεάτρου στα αστικά κέντρα της περιφέρειας ώστε να μπορεί να συντηρηθεί θέατρο εκεί.
Με αφορμή όχι μόνο αυτό το άρθρο της διαβούλευσης, αλλά και του σημερινού δημοσιεύματος στον τύπο, όπου μαθαίνουμε ότι ο Υπουργός ζήτησε από τους Καλλιτεχνικούς Διευθυντές και Προέδρους των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ «Την υποβολή διοικητικού και οικονομικού απολογισμού, την αποτύπωση της σχέσης του θεάτρου με την πόλη, αλλά και τις προτάσεις για την εξέλιξη του θεσμού», και ότι προτίθεται να οργανώσει το επόμενο διάστημα ημερίδα για το θέμα, θέλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις:
Σωστή πρωτοβουλία, αλλά πάλι ανάποδα! Σίγουρα ο θεσμός των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ έτσι όπως κατάντησε δεν λειτουργεί. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως την ολιγωρία του Υπουργείου στην άρθρωση σοβαρού προγραμματικού λόγου.
Τι Θέατρο θέλουμε στην Περιφέρεια και πώς; Γιατί να έχει κάποια πόλη ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και μια άλλη αντίστοιχου μεγέθους όχι; Η αποκέντρωση είναι εφικτή μόνο με την απαρχαιωμένη μέθοδο των τουρνέ από το κέντρο προς την περιφέρεια; Δεν υπάρχουν δημιουργικές δυνάμεις πουθενά εκτός Αθήνας;
Ένα σενάριο, σίγουρα όχι το μόνο, θα ήταν π.χ. επ’ ευκαιρία της εφαρμογής (;) του «Καλλικράτη», να δημιουργηθεί ένας από την αρχή σχεδιασμένος θεσμός του Κρατικού Περιφερειακού Θεάτρου, ένα σε κάθε Περιφέρεια, χωρίς τις Δημοτικές εξαρτήσεις με τα γνωστά παραλειπόμενα (οικονομικά και άλλα…), που θα λειτουργούσε όμως ως αληθινό κέντρο θεατρικής δημιουργίας, με παραστάσεις σε όλη την Περιφέρεια. Η Έδρα, θα ήταν ο τόπος παραγωγής και δημιουργίας των παραστάσεων και άλλων προγραμμάτων (και όχι το τσιφλίκι κάποιων παραγοντίσκων της τοπικής πολιτικής σκηνής), και με την σωστή χαρτογράφηση όλων των διατιθέμενων χώρων σε κάθε γωνιά της Περιφέρειας (ω, ναι, χώροι υπάρχουν!), θα μπορούσε η κάθε παραγωγή να καλύπτει όσο γίνεται μεγαλύτερο αριθμό πόλεων με τις παραστάσεις της. Τέτοια κέντρα δημιουργίας θα μπορούσαν εκτός από το τοπικό δυναμικό να συνεργάζονται και να φιλοξενούν και δημιουργούς ή ομάδες από την Αθήνα και από άλλες Περιφέρειες, με την υποχρέωση όμως να δουλέψουν και να στήσουν τις παραστάσεις τους ΕΚΕΙ (η γνωστή και αγνοημένη από την ελληνική θεατρική πραγματικότητα έννοια της residency) και όχι απλώς να μεταφέρουν έτοιμες αθηναϊκές δουλειές στην Επαρχία (όπου ακόμα και οι αξιόλογες προσπάθειες καίγονται δίπλα στη πληθώρα των «αρπαχτών»). Ένας τέτοιος οργανισμός, με χρηματοδότηση απευθείας από την Περιφέρεια, θα μπορούσε να συνεργαστεί με αντίστοιχους ευρωπαϊκούς (γνωρίζετε τα διαπεριφερειακά προγράμματα;) και να προωθήσει έτσι και την εξαγωγή παραστάσεων στο εξωτερικό.
Στο πλαίσιο όμως της αποκέντρωσης, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και το καυτό ζήτημα της αποκέντρωσης και αναδιοργάνωσης της θεατρικής παιδείας (όταν σχεδόν όλες οι Σχολές λειτουργούν στην Αθήνα, σας κάνει εντύπωση ότι τα νέα θεατρικά σχήματα συγκεντρώνονται όλα εδώ;).
Συμφωνώ ότι πρέπει να ενισχύονται ιδιαίτερα οι θίασοι που πραγματοποιούν περιοδείες. Έτσι κι αλλιως το Θέατρο «Μεταξουργείο», είναι ίσως το μοναδικό θεάτρο, που χωρίς επιχορήγηση πραγματοποιεί όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας του περιοδείες ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ, ακόμα και σε πολύ μκρά και απομακρυσμένα μέρη, μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες.
Το θεωρώ απόλυτα σωστό να τεθεί ως προϋπόθεση για την επιχορήγηση ενός φορέα, η παρουσίαση της δουλειάς του και στην περιφέρεια.
Αλλά μόνο αν οι σκηνικές απαιτήσεις της συγκεκριμένης παραγωγής μπορούν να ικανοποιηθούν σε μια περιφερειακή θεατρική σκηνή. Η παράσταση να παιχθεί,δηλαδή, με το Σκηνικό της, με τους Φωτισμούς της, σε παρόμοιων διαστάσεων σκηνή κλπ.Εαν αυτές οι παράμετροι δεν ισχύσουν , τότε απλώς θα μιλάμε για ..αρπαχτές χάριν της αποκέντρωσης ή για ένα εξαιρετικά αμφίβολης ποιότητας-λόγω των συνθηκών- καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Η λύση που σκέφτομαι είναι το Σχήμα να προτείνει στην Επιτροπή τους χώρους που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν την προτεινόμενη παραγωγή και η Επιτροπή να υποχρεώνει το Σχήμα να παρουσιάσει τη δουλειά του στους χώρους αυτούς για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων.Θα πρέπει, όμως, στην αίτηση του σχήματος να υπάρχει αναλυτικός προϋπολογισμός των εξόδων της…εξόδου στην περιφέρεια και η Επιτροπή-αφού ελέγξει την ακρίβεια των στοιχείων- να εγκρίνει το ανάλογο ποσό.
Εαν ο θεσμός των ΔΗΠΕΘΕ διατηρηθεί και ενισχυθεί-πράγμα που το εύχομαι-, τέτοιου είδους συμπράξεις θα μπορούσαν να γίνουν ευκολότερα.Κι αυτό γιατί το κόστος μεταφοράς του σκηνικού, τα μεταφορικά και τα έξοδα διαμονής των απαραίτητων συντελεστών, οι αμοιβές τους και οι ασφαλιστικές εισφορές πρέπει είτε να συνυπολογιστούν στο ποσό της επιχορήγησης, που θα εγκρίνει η Επιτροπή είτε να περιλαμβάνονται σε ένα ποσοστό 20% της επιχορήγησης του ΥΠΠΠΟΤ σε κάθε ΔΗΠΕΘΕ.Έχω τη γνώμη ότι ένα ποσοστό 20% από την επιχορήγηση των ΔΗΠΕΘΕ και θα δώσει ώθηση στο θεσμό και θα προσφέρει στο κοινό της περιφέρειας παραστάσεις, που-κατά τεκμήριο- δεν θα έχουν σχέση με τις «επισκέψεις» θιάσων της Αθήνας, που έχουν ως μόνο σκοπό το κέρδος των κάθε είδους παραγωγών. Με τις μετακλήσεις επιχορηγούμενων παραστάσεων θα ωφεληθούν και οι ομάδες, καθώς μ’ αυτόν τον τρόπο θα έρθουν σε επικοινωνία με το κοινό και τους καλλιτέχνες της περιφέρειας.
H ιδέα είναι καλή, η υλοποίηση είναι το θέμα.
Αν ένας θίασος πηγαίνει για ένα διήμερο – τριήμερο σε μία επαρχιακή πόλη, τότε δεν έχει νόημα.
Νόημα έχει να δημιουργηθεί από το ΥΠΠΟΤ ένα δίκτυο θεατρικών χώρων που να τηρούν έναν μίνιμουμ προδιαγραφών – το πρόβλημα στην επαρχία είναι ότι δεν υπάρχουν χώροι σωστοί- έτσι ώστε τα επιχορηγούμενα σχήματα να παραμένουν για ένα μήνα στην πόλη της περιφέρειας και το κοινό εκεί να ζυμωθεί με την παράσταση, να γίνουν παράλληλες δράσεις με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές της περιοχής κ.λπ.
ΕΞΗΓΗΣΤΕ ΜΟΥ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΙΑΤΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΔΡΑΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΑΤΡΟ?ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΠΕΘΕ ΟΥΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΕΙ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΤΩΝ ΔΡΑΜΙΝΟ ΠΟΛΙΤΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝ Θ Ε Α Τ Ρ Ο .ΘΥΜΑΜΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΘΙΑΣΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΣΤΗΝ ΔΡΑΜΑ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ ΜΑ ΤΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΑΚΡΙΒΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ, ΕΙΧΕ ΠΑΙΞΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ..ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ .ΚΑΤΕΒΗΚΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΖΩ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.Η ΟΡΓΗ ΜΟΥ ΞΕΧΥΛΛΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ ΝΕΟΙ ΣΑΝ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΡΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΨΥΧΑΓΩΓΗΘΟΥΝ.
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΝΑ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΩΝ ΔΗΠΕΘΕ ΠΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΑΦΗΝΟΥΝ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΑ ΤΑ ΔΗΠΕΘΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΙΧΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΙΧΩΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΡΩΤΗΣΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΝΤΕ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ, ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ, ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΔΗΠΕΘΕ . ΜΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΣΤΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΕΝΤΥΠΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΑΛΛΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ .
ΔΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΟΙ ΕΠΙΚΕΦΑΛΕΙΣ ΤΩΝ ΔΗΠΕΘΕ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ..ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΕΟ, ΚΑΝΕΝΑΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ.ΔΙΧΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΠΙΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΦΑΓΟΠΟΤΙΑ.
ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΗΓΕΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΙΟΡΙΖΕΙ Η ΚΑΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ Κ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ.
Προφανώς το εν λόγω νομοσχέδιο κινείται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά θα μπορούσε να δίνει τη δυνατότητα στα θεατρικά σχήματα που θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους στην επαρχεία να εμπλακούν και με της εκπαιδευτικές διαδικασίες, για παράδειγμα οι επιχωρηγούμενοι θίασοι να δώσουν παραστάσεις και για μαθητές λυκείων (όταν το έργο είναι κατάλληλο, ή και να δωθεί χρόνος στους μαθητές να συνομιλήσουν με τους συντελεστές
Κάθε θεατρική ομάδα που δραστηριοποιείται σε μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε και θα ήταν χρήσιμο να παρουσιάζει την καλλιτεχνική της πρόταση και σε περιοχές εκτός των αστικών κέντρων. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για την ίδια την ομάδα τα οφέλη που θα αποκόμιζε από αυτήν την εκτός κέντρου παρουσίαση – επαφή με μεγαλύτερο κοινό, η θεατρική διαδικασία μιας περιοδείας, κλπ. Όμως το εγχείρημα αυτό αν και δεν είναι αδύνατον , είναι πάρα πολύ δύσκολο τόσο οικονομικά όσο και οργανωτικά. Οικονομικά διότι ακόμη και αν επιχορηγηθεί το εν λόγο σχήμα τα έξοδα μιας παρουσίασης στην περιφέρεια είναι τεράστια μιας κι επιβαρύνονται με επιπλέον έξοδα όπως οδοιπορικά, μεταφορικά, αμοιβές εκτός έδρας , ενοίκια χώρων ( οι περισσότεροι χώροι δεν πληρούν προϋποθέσεις φιλοξενίας μιας παράστασης), έξοδα φωτισμού , ήχου κλπ.
Όταν λοιπόν μια ομάδα εισπράττει την επιχορήγηση με ένα και δύο χρόνια καθυστέρηση είναι κατανοητό το όλο εγχείρημα είναι πάρα πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί.
Το οργανωτικό κομμάτι μιας τέτοιας εξόρμησης στην περιφέρεια μπορεί να προβλεφθεί και να αντιμετωπιστεί.
Αν παρατηρήσουμε τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια τόσο από ομάδες όσο και από δημοτικούς φορείς προς αυτήν την κατεύθυνση . Δυστυχώς όμως το σχέδιο Καλλικράτης έχει αυτή τη στιγμή παγώσει την προσπάθεια αυτή από την μεριά των δήμων.
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα πρέπει να αποτελεί όρο για την έγκριση επιχορήγησης η παρουσίαση μίας παράστασης στην περιφέρεια . Αυτό που θα πρέπει να εξεταστεί με μεγάλη προσοχή είναι η δραστηριότητα σχημάτων που έχουν έδρα και πεδίο δράσης εκτός των δύο μεγάλων αστικών κέντρων . Αλήθεια αν ανατρέξουμε στις επιχορηγήσεις των προηγούμενων ετών το ποσοστό επιχορήγησης ομάδων που βρίσκονται στην περιφέρεια είναι πάρα πολύ μικρό σε σχέση με τον συνολικό αριθμό των επιχορηγούμενων.
Ακόμη ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα μέλη μιας καλλιτεχνικής επιτροπής πολύ σπάνια έως και ποτέ, παρακολουθούν παραστάσεις ομάδων που δραστηριοποιούνται εκτός Αθηνών. Ούτε καν στην Θεσσαλονίκη, πόλη που αποτελεί μεγάλο αστικό κέντρο.
-Θεωρώ δεδομένο πως οι καλλιτεχνικές δουλιές που γίνονται στην Αθήνα θα πρέπει να μεταφέρονται και στην Επαρχία. Και το αντίστροφο. Καλλιτεχνικές δουλιές, που γίνονται στην επαρχία, να έρχονται και στην πρωτεύουσα. Αυτό δεν χρειάζεται να μπαίνει ως όρος για την επιχορήγηση. Δεν μπορούμε να συζητάμε για τα αυτονόητα. Αν επικεντρωθούμε σε αυτό, θα είναι σαν να στενεύουμε τα όρια. Όχι η τέχνη δεν πρέπει να έχει όρια ούτε όρους, πέρα από αυτούς που αποδεικνύουν και επιβεβαιώνουν το σεβασμό προς τον πολίτη.
Η απόφαση επιχορήγησης ενός θεατρικού σχήματος θα πρέπει σαφώς να λαμβάνει υπ΄όψιν το έργο και την προσφορά του σχήματος πανελλαδικά, και να μην στηρίζεται αποκλειστικά στην παρουσία του στα αστικά κέντρα. θεωρώ πως η ενασχόληση με τα θεατρικά δρώμενα αποτελεί από τους αρχαίους χρόνους ένα είδος σχολείου, κι έτσι θα πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί, χωρίς να αποκλείονται από τη διαδικασία αυτή οι απομακρυσμένες γεωγραφικά περιοχές. Υπάρχουν πολύ καλές προσπάθειες θεατρικών σχημάτων εκτός των αστικών κέντρων που χρειάζονται οικονομική στήριξη για να επιβιώσουν. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, θα πρέπει να υπάρχουν κριτήρια αξιολόγησης της ποιότητας της προσφοράς/έργου του κάθε σχήματος, και η επιχορήγηση να μην στηρίζεται αποκλειστικά από την περιοχή δραστηριοποίησης του σχήματος.
Αυτό είναι ένα σοβαρό κίνητρο, για επιχορήγηση.
Ασφαλώς να δίνεται περισσότερη βοήθεια σε περιφερειακές παραγωγές.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΔΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΙΟΔΕΙΑ..ΟΠΩΣ – ΟΠΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΟΤΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΔΡΑ ΕΚΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ…ΜΑΚΑΡΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΣΥΝΟΡΩΝ…!!!
Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει καταλήξει στο γεγονός ότι υπάρχουν στην Αθήνα 100 θέατρα ενώ στην επαχία μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και λιγότερο.Οι επιχορηγήσεις δίνονται από τα χρήματα όλου του λαού για το λόγο αυτό θα πρέπει η πολιτεία να διασφαλίσει ότι οι επιχορηγούμενοι θίασοι να παρουσιάζουν τη δουλειά τους κατά 50% σε πόλεις εκτός της έδρας τους. Η πολιτεία πρέπει να φροντίζει για την καλλιέργεια του λαού και όχι τη δημιουργία θεατρικού υδροκέφαλου.
Επίσης οι επιχορηγήσεις να δίδονται όχι με γεωγραφικά κριτήρια αλλά με ποιοτικά και να προτιμούνται τα σχήματα των μικρών πόλεων. Επίσης πολλές φορές επώνυμοι επιχορηγούμενοι καλλιτέχνες παρουσιάζουν χαμηλής πιοότητας παραστάσεις για το λόγο αυτό το ‘όνομα’ δεν αποτελεί πάντα εχέγγυο ποιότητας.
Τα τελευταία χρόνια είναι φανερή η θεατρική ένδεια που μαστίζει τη χώρα, εντασσόμενη κυρίως στην πολιτισμική απομάκρυνση, στην περιθωριοποίηση των πνευματικών ανθρώπων και στην εκ του προχείρου αντιμετώπιση του θεατρικού γίγνεσθαι.
Οι μεγάλες μέρες του θεάτρου έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και οι παραστάσεις, ναι, δεν είναι αξιώσεων αλλά στηρίζονται ακόμη στο φιλότιμο των ηθοποιών εκείνων που παρά την ηλικία τους επιδιώκουν το καλύτερο.
Δυστυχώς,η μετριότητα που χαρακτηρίζει το ελληνικό θέατρο οφείλεται σε πολλούς λόγους και κυρίως στην οικονομική δυσπραγία.
Σήμερα που έχει εκλείψει το Άρμα Θέσπιδος, που η περιφέρεια δεν έχει χώρους κατάλληλους για θεατρικές παραστάσεις, είναι ανάγκη να βρεθεί λύση.Οχι στο συγκεντρωτισμό, γιατί η παραγωγή πχ της Αθήνας προβάλλεται ελλιπώς στην περιφέρεια.Να δοθούν κίνητρα ωστε όλες οι πρωτεύουσες Νομών να διαθέτουν χώρο παραστάσεων .Αντί να δοθούν επιχορηγήσεις που σίγουρα εξανεμίζονται, να δημιουργηθεί θεατρική στέγη ή γενικότερα Στέγη Τεχνών που θα εξυπηρετεί το θέατρο.
Καλό το δημοτικό αμφιθέατρο αλλά πολλαπλές οι χρήσεις του και δύσκολη η εξεύρεση άδειας αίθουσας.
Να δοθεί βάση στην περιφέρεια ,το κέντρο τα έχει όλα όπως τα έχει.
Κύριε Υπουργέ,λάβετε υπόψη σας ότι τα παιδιά των απομακρυσμένων πόλεων τελειώνουν το Λύκειο χωρίς να έχουν δει μια σωστή θεατρική παράσταση.Αφήνω δε τις επιχορηγήσεις σε κάποια σχήματα που υπάρχουν μόνο γι αυτές!
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά προέχουν αλλά για ποια ποιότητα να μιλήσουμε όταν ελλείπει το βασικό ,η στέγη.
Μην είστε γαλαντόμοι στις ανέλεγκτες επιχορηγήσεις!
Πάντως,δεν πρέπει να καταργηθεί το θέατρο γιατί προσφέρει πάμπολλα αγαθά.
Με τη νέα διοικητική και χωροταξική αναδιάρθρωση στόχος μας, να προσαρμοστούμε σε ουσιαστικές αλλαγές,ποιοτικές ,σε ποιοτικά βήματα που θα διασφαλίζουν το δικαίωμα της ψυχαγωγίας όπου κι αν ζούμε στην Ελλάδα .
Αν η πολιτεία επιθυμεί αποκέντρωση, αυτό δεν θα γίνει μέσα από κεντρικό σχεδιασμό αλλά, πρέπει να δοθούν εργαλεία στις ίδιες της επαγγελματικές ή ημιεπαγγελματικές ομάδες της περιφέρειας να το πετύχουν.
Μπορούν να δοθούν κίνητρα και πόροι για τη δημιουργία ή ενίσχυση κάποιων ήδη υπαρχόντων ιδιωτικών θιάσων της περιφέρειας με στόχους αντίστοιχους (όχι απαραίτητα ίδιων) με θιάσους του κέντρου.
Αυτό, όμως, δεν πρέπει να γίνει από υπαλλήλους ή επιτροπές του υπουργείου ούτε κι από τοπικούς πολιτικούς παράγοντες.
Αυτοί που θα αξιολογήσουν τις ομάδες τις περιφέρειας θα είναι οι ίδιες οι ομάδες της Αθήνας μέσα από ένα σύστημα συνεργασιών που το ονομάζω συμβατικά «αδελφοποιήσεις».
Θα μπορούσε δηλαδή, μια ομάδα της περιφέρειας να αποκτήσει πιο διαρκή σχέση συνεργασίας (ένα ως τρία έτη), με συγκεκριμένους όρους (καλλιτεχνικής, εκπαιδευτικής και συνεργασίας παραγωγής) με ένα (ή και περισσότερα) θεατρικά σήματα του αθηναϊκού κέντρου και οι δράσεις της «αδελφοποίησης» να επιχορηγούνται ξεχωριστά ανεξάρτητα από τις κύριες επιχορηγήσεις παραγωγών των αθηναϊκών ή περιφερειακών ομάδων.
Αυτό θα επιτρέψει, αφ’ ενός, την κυκλοφορία των θεατρικών ρευμάτων στα θεατρικά κέντρα όλης της χώρας μέσα από τα δίκτυα που θα δημιουργηθούν μέσω των ίδιων των ομάδων με την εποπτεία και ενίσχυση του υπουργείου. Επίσης, θα επιτρέψει σε ομάδες που διατηρούν πλασματικές έδρες στην περιφέρεια να τις μεταφέρουν στην Αθήνα και να διατηρήσουν στις μικρές πόλεις βιώσιμα παραρτήματα.
Θα είναι ένας τρόπος για να αναβαθμιστούν και οι ίδιες οι ομάδες της περιφέρειας, να αποκτήσουν επαφές και πρόσβαση με την Αθήνα και χρηματοδότηση μέσα από τις συνεργασίες. Ο στόχος πρέπει να είναι, όχι η κατάργηση του αθηναϊκού κέντρου (μάλλον, κακό θα έκανε αυτό) αλλά η δημιουργία λίγων ακόμα θεατρικών κέντρων μικρότερης, ασφαλώς, εμβέλειας στην περιφέρεια.
Θα είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αυτό να γίνει κατά προταιρεότητα σε πόλεις που θα μείνουν ΔηΠεΘέ ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης υγιών «αγορών» θεάτρικού συναγωνισμού ιδιωτικών – δημοσίων θεάτρων που θα προσελκύσουν και θεατές και δημιουργούς.
το μεγαλο φαγοποτι.
Η απάντηση είναι όχι κατηγορηματικό . Αυτό που θα γίνει μετά είναι να τρέχουν όλοι στην επαρχία έντρομοι να παρουσιάσουν για κανα διημερακι τις παραστάσεις τους για να καλυψουν τις προυποθεσεις τις επιχορήγησης!
Επιχορηγούμε ομάδες όπου υπάρχουν με βάση ισότιμα κριτήρια. Αν δηλώσει μια ομάδα από την Καρδίτσα να επιχορηγηθεί την κρίνουμε ισότιμα με την ομάδα που παίζει στο θέατρο Χώρα στην ΑΘήνα και όχι επειδή έχουμε άγνοια του έργου της λόγω του ότι σαν επιτροπή δεν ζούμε στην Καρδίτσα να οδηγούμαστε σε απόρριψη. Και αν μια ομάδα έχει αξιοπρεπή δράση στην επαρχία τουλάχιστον αυτό να της δίνει κάποιους έξτρα πόντους και πιθανότητες να επιχορηγηθεί.
Η παρουσίαση παραστάσεων στην επαρχία πρέπει να είναι επιθυμία και στόχος όλων των καλλιτεχνών της Αθήνας και δεν πρέπει να τους το επιβάλλει ένας όρος για λήψη μιας επιχορήγησης. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος αυτό να μην γίνει με τη λογική σε επιβραβεύω επειδή πήγες στην επαρχία επειδή εγώ σου το επέβαλλα, αλλά με τη λογική ότι σε επιβραβεύω επειδή ΕΣΥ θέλησες να πας.
Πιστεύετε ότι τα σχήματα που δραστηριοποιούνται στην Αθήνα, δεν θέλουν ή δεν δοκιμάζουν να παίξουν και εκτός? Αλλά όταν ο μόνος χώρος είναι συνήθως ο χώρος του ΔΗΠΕΘΕ, που συνήθως δίνεται δωρεάν μεν, αλλά τα έξοδα όλης της μεταφοράς της παράστασης βαρύνουν την ομάδα, όπως και η διαφήμισή της στο μέρος όπου πηγαίνει, όπως φυσικά και τα έξοδα διαβίωσης και μεταφοράς των ηθοποιών, τότε καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να πας περιοδεία στην επαρχία. Επίσης, καλώς κακώς, το κοινό της Αθήνας είναι πιο προχωρημένο θεατρικά, οπότε ποιός στην επαρχία θα έρθει να δει μια πολύ προχωρημένη καλλιτεχνική πρόταση, όταν με το ζόρι πάει στο ΔΗΠΕΘΕ της περιοχής του? Αυτομάτως και τα κριτήρια των ΔΗΠΕΘΕ, προσαρμόζονται σε φιλοξενούμενα σχήματα που είναι συνήθως γνωστά μέσα από την τηλεόραση κι όχι σε πρωτοποριακούς νέους καλλιτέχνες. Το να επιχορηγηθεί μια ομάδα που δραστηριοποιείται όμως στην επαρχία, που έχει έτσι κι αλλιώς έδρα διαφορετική από την Αθήνα, αυτό είναι άλλη υπόθεση και έτσι μόνο θα προωθηθεί η υπόθεση του θεάτρου και εκτός Αθηνών, με ομάδες που ζουν εκτός Αθηνών και παρουσιάζουν το έργο τους χρόνο με το χρόνο στο αντίστοιχο κοινό, όχι σε «αρπαχτές» περιοδείες μόνο και μόνο για να δικαιολογηθούν τα χρήματα της επιχορήγησης.
Φυσικά και να μην τεθεί κανένας γεωγραφικός περιορισμός στα επιχορηγούμενα σχήματα. Οι επιχορηγήσεις πρέπει να δίνονται με ποιοτικά και μόνο κριτήρια και όχι γεωγραφικά. Αν συμβαίνει οι αξιόλογες θεατρικές ομάδες/σχήματα να δραστηριοποιούνται στα μεγάλα αστικά κέντρα, γιατί θα πρέπει αυτό να λειτουργεί εναντίον τους; Οι θεατρικές ομάδες πρέπει πάντα να αξιολογούνται με τον ίδιο τρόπο ανεξάρτητα από το αν δραστηριοποιούνται στην Αθήνα ή στην περιφέρεια, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η δουλειά τους.
Θα πρέπει να εφαρμοσθεί σύστημα μοριοδότησης που να αποτρέπει την υποβολή αιτήσεων για δραστηριοποίηση θεατρικών σχημάτων στην Αθήνα.
Η μοριοδότηση θα πρέπει να είναι αντιστρόφως ανάλογη του πληθυσμού, και της απόστασης από Αθήνα-Θεσσαλονίκη, της πόλης που θα δραστηριοποιείται το υποψήφιο θεατρικό σχήμα.
Θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό στις προϋποθέσεις της επιχορήγησης να είναι η παρουσίαση της δουλειάς των φορέων και σε άλλες πόλεις πλην της έδρας του φορέα.
Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με συνέργεια των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της χώρας με τους καλλιτεχνικούς φορείς.