Σήμερα, απαραίτητη προϋπόθεση για να επιχορηγηθεί φορέας που δραστηριοποιείται στον θεατρικό χώρο, είναι να έχει τη μορφή αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας. Ερευνάται κατά πόσον είναι σκόπιμο να διατηρηθεί η εν λόγω προϋπόθεση, η οποία στην πράξη έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα προβληματική για τους καλλιτέχνες του θεάτρου. Για να ευνοηθεί η ανάπτυξη νέων δυνάμεων και εγχειρημάτων καθώς και οι συμπράξεις ανεξάρτητων καλλιτεχνών, προτείνεται να εξεταστεί ένα νέο νομικό πλαίσιο που θα επιτρέπει και σε φυσικά πρόσωπα να καταθέτουν αιτήσεις για συγκεκριμένες παραστάσεις/δράσεις.
2. Η νομική μορφή των επιχορηγούμενων φορέων
Αναρτήθηκε
26 Φεβρουαρίου 2011, 12:00
Ανοικτή σε Σχόλια έως
15 Μαρτίου 2011, 23:59
Εργαλεία
Εκτύπωση Εξαγωγή Σχολίων σε
Να βελτιώσουν μερικοί φίλοι και συνάδελφοι τα Ελληνικά τους. Σε ιστοσελίδα του υπουργείου Πολιτισμού βρισκόμαστε. Εκείνο το «να αιτηθεί» της Γαλανοπούλου ή «των προβών» του Ηλία και άλλων, βγάζουν τα μάτια μας. Έλεος. Δεν έχει γενική πληθυντικού «η πρόβα».Πες «των δοκιμών» και καθάρισες.
Κατα τα λοιπά νομίζω ότι δεν έχει και τόση σημασία η νομική μορφή του επιχορηγούμενου θεατρικού σχήματος, αρκεί να διευκολύνεται με αυτή, το παραγώμενο πολιτιστικό αγαθό και να μην χάνεται ο καλλιτέχνης μέσα στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία των εταιριών. Και υπό την έννοια αυτή θεωρώ ότι οι εταιρίες του Αστικού Κώδικα, οι μή κερδοσκοπικές όπως κατ΄ευφημισμό λέγονται, είναι οι πιο κατάλληλες, αφού φυσικά τροποποιηθούν κάποιες διατάξεις που έχουν να κάνουν κυρίως με τα φολολογικά τους. Βέβαια για τις προσωποπαγείς-ατομικές επιχορηγήσεις έχω κάποιες επιφυλάξεις, αλλά δεν είμαι αρνητικός. Πρέπει να κρίνονται κατα περίπτωση. Ένας μεγάλος καλλιτέχνης που μόνος αυτός πραγματοποιεί ένα ρεσιτάλ όπως παλαιότερα έκανε π.χ. ο αείμνηστος Διαμαντόπουλος, γιατί να μην επιχορηγηθεί. Στο ερώτημα που μπορεί να τεθεί από τους εγωπαθείς, ποιός είναι «μεγάλος καλλιτέχνης» απαντάμε ότι ευτυχώς γνωριζόμαστε μεταξύ μας σ΄αυτόν τον τόπο.
Υποστηρίζω το μεγαλύτερο μέρος των προτάσεων της «κίνησης Μαβίλη», δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη διαχωρισμού μεταξύ θεατρικών εταιριών – θεάτρων («πολλά σε λίγους») και θεατρικών – χοροθεατρικών ομάδων («λίγα σε πολλούς»). Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές κατηγορίες και είναι παράλογο να υπόκεινται στο ίδιο νομικό πλαίσιο. Σαφώς και πρέπει να υποστηρίζονται θεατρικοί χώροι που παραγουν πολιτιστικό έργο – οι οποίοι μάλιστα προσφέρουν και θέσεις εργασίας – και που έχουν καταφέρει επάξια να αποκτήσουν το κοινό τους, όπως πρέπει να υποστηρίζονται και οι νέες ομάδες που προσπαθούν απ’ την πλευρά τους να αποκτήσουν το δικό τους κοινό.
Δεν ξέρω αν η μορφή της «αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας» εξυπηρετεί τα επιχορηγούμενα θέατρα, πάντως σίγουρα τις ομάδες δεν τις εξυπηρετεί καθόλου. Είναι μάλιστα ιδιάιτερα δεσμευτική, έως και απαγορευτική. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, το ποσό της επιχορήγησης να καλύπτει με το ζόρι τις υποχρεωτικές ασφαλιστικές εισφορές που αφορούν τα ίδια τα μέλη της ομάδας. Με τα χρήματα της επιχορήγησης δηλαδή, ίσα-ίσα που πληρώνουμε τα ένσημά μας. Και φυσικά, ο τελευταίος λόγος για τον οποίο προσπαθούμε ό,τι προσπαθούμε, είναι για να κερδίσουμε ένσημα τριών μηνών.
Συνεπώς, θεωρώ απαράιτητη την αλλαγή της νομικής μορφής των επιχορηγούμενων φορέων – τουλάχιστον των αποκαλούμενων ομάδων.
Έτσι και εμείς θα μπορούμε να εκμεταλευτούμε τους πόρους αυτούς, εκεί που πραγματικά χρειάζεται, αλλά και το κράτος δεν θα δίνει άσκοπα χρήματα.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΩΣΤΑ ΛΕΦΤΑ.
2. Η ΝΟΜΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΦΟΡΕΩΝ
Δημιουργεί αναπάντητα ερωτηματικά η πρόταση της ομάδας εργασίας για την επιχορήγηση και φυσικών προσώπων. Βασική μας ερώτηση είναι τι πρόβλημα δημιουργήθηκε με την υποχρεωτική σύσταση ΑΜΚΕ που απαίτησε εξ αρχής το ΥΠΠΟ προς επιχορήγηση ενός φορέα και σε ποια σημεία ‘’δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα στους καλλιτέχνες’’, όπως αναφέρεται, από τη στιγμή μάλιστα που ελέγχεται με την ίδια αυστηρότητα όπως κάθε εταιρεία. Αντιθέτως πιστεύουμε ότι η επιχορήγηση φυσικών προσώπων ενδεχομένως ευνοεί τις ατομικές διαδρομές, δηλαδή παρακινεί σε ακόμα μεγαλύτερη “πολυδιάσπαση δυνάμεων”, την οποία απεύχεται η ομάδα εργασίας. Το ζήτημα αυτό είναι σύνθετο και πιστεύουμε ότι χρήζει περαιτέρω ανάλυσης και συζήτησης.
ΕΠΙΤΟΠΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΘΙΑΣΩΝ
Altera Pars (Χειμώνα Μήνα)
Αμφιθέατρο(Ευαγγελάτος Σπύρος Ευαγγελάτου Κατερίνα)
θέατρο της Άνοιξης( Μαργαρίτης Γιάννης, Δούζη Χρυσάνθη)
angelus novus (Κωνσταντινίδης Δαμιανός)
Αργώ (Υψηλάντη Αιμιλία)
Θέατρο Άσκηση(Μουστάκης Περικλής )
Βικτώρια(Κομνηνός Δημήτρης)
Επί Κολωνώ (Χατζηνικολάου Γεώργιος)
Εξαρχείων(Βουτέρης Τάκης-Δεκαβάλα Ανίτα )
Ex animo (Ρούμπος Ζήσης Κρητος Γωργος)
Κορυβάντες (Θεοχάρης Αντρέας )
Μικρή σκηνή(Ζούμπα Γεωργία)
Μνήμη (Βιρβιδάκης Μιχαήλ)(Κρήτη)
Νέα Σκηνή(Βογιατζής Λευτέρης)
Νέου Κόσμου(Θεοδωρόπουλος Βαγγέλης )
Νέος Λόγος(Μακρης)
θέατρο Νέων(Σειτάνης Δημήτρης )
Νοητή γραμμή (Ποζέλη Όλγα)
Ομάδα μουσικού θεάτρου όπερα (Αμπαζής Θοδωρής )
Παίκτες(Σάββα Μαρία)
Πάνδημος Ιός (Χατούπη Δήμητρα )
Πειραματική σκηνή Θεσσαλονίκης (Παπανδρέου Νικηφόρος)
Πλεύσης (Κουτρουβής Αντώνης )
θέατρο Πόρτα(Καλογερόπουλου Ξένια )
θέατρο Πορεία(Τάρλοου Δημήτρης )
Πράξη, Θέατρο Κεφαλληνίας (Πουλαντζάς Βασίλης – Αρβανίτη Μπέτυ)
πρόβα(Ραζή Μαίρη)
Σημείο (Μακρής Νίκος )
Θεατρική Σκηνή(Αντώνης Αντωνίου)
splish-splash (Οικονομίδης Γιάννης)
Στιγμή( Αναστασάκης )
σοου σεβεν(Κουρούμπαλης Δημήτρης)
Θέατρο Στοά (Πρωτοψαλτη Λήδα – Παπαγεωργίου θανάσης)
θέατρο Τέχνης(Χρονόπουλος Διαγόρας )
Τόπος Αλλου (Καμτσής Νίκος)
freak lab (Εστερ Αντρε Γκονζάλες)
Χρυσοθήρες(Φραγκιόγλου Δημήτρης)
Πιστεύω ότι είναι αναγκαίο από κάθε άποψη να μελετηθεί και να αναμορφωθεί το νομικό πλαίσιο των επιχορηγούμενων θιάσων.
Πρέπει να δοθεί νομική δυνατότητα σε εταιρικούς θιάσους που δημιουργούνται από καλλιτέχνες (ηθοποιούς, σκηνοθέτες κ.λ.π.) που συνεταιρίζονται έστω και για μια μόνο παράσταση και η «Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία» δεν είναι γι’αυτούς εύκολο να δημιουργηθεί και να εξυπηρετήσει.
Αντώνης Αντωνίου Θεατρική Σκηνή
Έχω την εντύπωση ότι αυτή η πρόταση για να μπορούν να διεκδικήσουν επιχορήγησή της φυσικά πρόσωπα μάλλον σαν ύποπτη και επικίνδυνη ακούγεται.
Η μη κερδοσκοπική εταιρία έχει τον περιορισμό για τα μέλη της ότι δεν μπορούν να μοιραστούν τα κέρδη της εταιρείας – αν και εφόσον υπάρξουν.
Το όποιο κέρδος ανακυκλώνεται στις παραγωγές του Θεάτρου στο χρόνο. Με δεδομένο ότι ο θίασος έχει δικαίωμα στην επιτυχία αλλά και στην αποτυχία, τα κέρδη μιας χρονιάς πρέπει να μπορούν να αποσβέσουν τις ζημίες μια άλλης.
Ακόμα και κατά τη διάλυση της εταιρείας τα περιουσιακά στοιχεία που απόκτησε Ντίμερ – Προβολείς – Κονσόλες φωτισμού – ήχου κ.λπ. μεταβιβάζοντας σε άλλη εταιρεία με παρεμφερείς σκοπούς.
Το φυσικό πρόσωπο δηλαδή θα μπορεί να στήνει μια παράσταση τηλεοπτικής αντίληψης σαν αυτές που βλέπουμε πολύ συχνά και θα ζητάει να επιχορηγηθεί κι από πάνω;
Κάτι περίεργο πάει να γίνει εδώ.
Το ΕΚΕΘΕΧ, είχε παρουσιάσει έναν κάπως πιό προωθημένο τρόπο, νομικής υπόστασης των επιχορηγουμένων και άφηνε ανοιχτό το παράθυρο και σε φυσικά πρόσωπα όπως αναφέρει και η κ.Γαλανοπούλου…Αλήθεια γιατί έκλεισε ο φορέας αυτός;…Δεν μπορούσαν να αλλάξουν απλά τα πρόσωπα, ή να περιοριστούν τα έξοδα του, και να κρατηθεί σαν φορέας απαραίτητος για την εκταμίευση χρημάτων που το Δημόσιο Λογιστικό, εμποδίζει και στριμώχνει…Τόσο ανεξέλεγκτο πιά φοβόμασταν ότι θα ήταν; Η νομική του βάση είχε πολλή καλή υποδομή για να εισπράττει και ανταποδίδει χρήματα και από φορείς του εξωτερικού και με τη διεθνή πρακτική…Η κρατάμε και πληρώνουμε τα λειτουργικά έξοδα και κάποιους υπαλλήλους του που δε μπορούμε να ξεφορτωθούμε στην Κωλέττη, και θα το εμφανίσουμε με άλλον μανδύα, όταν μπορέσουμε να το ‘έλέγξουμε’ καλύτερα; Δε μπορεί να απαντήσει το Υπουργείο για την ακριβή σήμερα κατάσταση του ΕΚΕΘΕΧ;
Ο λόγος για τον οποίο το Υπουργείο επέβαλλε μέχρι τώρα την κατάθεση αιτήσεων για επιχορηγήσεις μόνο από ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, σωματεία και αστικές μη κερδοσκοπικές ήταν γιατί υπήρχε η αναγκαστική διάκριση ανάμεσα στο εμπορικό και το ελεύθερο θέατρο (ώστε τα χρήματα μιας επιχορήγησης να μην πηγάινουν σε μια εμπορική εταιρία) αλλά και η στρεβλή αντίληψη ότι τα χρήματα που δίνει το κράτος σε μια παράσταση ερευνητικού θεάτρου δεν πρέπει να αποφέρουν κέρδος στα μέλη της εταιρίας. Άρα το ζήτημα ήταν το οικονομικό κέρδος. Αλλά αυτό ήταν το αποτέλεσμα του ασαφούς προσδιορισμού του ρόλου των επιχορηγήσεων. Φυσικά το καλύτερο είναι να παρέχεται δωρεάν η υποστήριξη του κράτους στην τέχνη και αυτό να είναι συνδεδεμένο με μια πολιτική κοινωνικού κράτους, που παρέχει στους πολίτες του μεταξύ άλλων και αυτή την υπηρεσία για το καλό, την ανάπτυξη και την ευημερία της κοινωνίας. Αλλά επειδή είναι υποκριτικό αυτή τη στιγμή να ζητάμε από τους καλλιτέχνες να ζουν και να εργάζονται σε ένα διαφορετικό πλαίσιο από αυτό που πραγματικά ισχύει, με τραγικές αντιφάσεις στο τι τους ζητάμε να κάνουν με αυτά τα χρήματα και τι υποχρεώνονται τελικά να κάνουν από το οικονομικό σύστημα μέσα στο οποίο πρέπει να λειτουργήσουν για να παραγάγουν το έργο τους, είναι ανάγκη να εξορθολογιστεί το πλαίσιο που καθορίζει ποιος έχει δικαίωμα να αιτηθεί επιχορήγησης αλλά και το πλαίσιο που διέπει τις ίδιες τις αστικές μη κερδοσκοπικές.
Η καθιέρωση της δυνατότητας υποβολής αιτήσεων από φυσικά πρόσωπα είναι κάτι αυτονόητο, το οποίο συνάδει και με τα συστήματα υποβολής αιτήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα. Το φυσικό πρόσωπο που έχει δηλώσει ως επάγγελμα ένα σχετικό με το χώρο ελεύθερο επάγγελμα, θεωρείται από τον νόμο ότι έχει «ατομική επιχείρηση» και μπορεί να προσλάβει συνεργάτες, υποχρεούται να τους ασφαλίσει και γενικά μπορεί να αναλάβει ένα καλλιτεχνικό έργο όπως ακριβώς και μια εταιρία (ειδικά στην περίπτωση του επαγγέλματος του σκηνοθέτη ή του χορογράφου). Το σύστημα επιχορηγήσεων που υπήρχε από την εποχή της υπουργίας του Θάνου Μικρούτσικου μέχρι το 2007 ευνοούσε την συσπείρωση των καλλιτεχνών σε ομάδες και σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις μπορούσε να χρηματοδοτήσει λειτουργικά τους έξοδα, με στόχο τη σταθερή σύνθεση των ομάδων και την εξασφάλιση των καλλιτεχνών (κυρίως ως προς την ασφάλιση και τη σταθερότητα των εισοδημάτων τους). Σίγουρα αυτό ήταν τότε μια πολύ σωστή βάση για να καθορίζονται τα πλαίσια του συστήματος. Σήμερα ωστόσο είναι ανεφάρμοστο. Ούτως ή άλλως η ίδια η εξέλιξη των πραγμάτων επιβάλλει το άνοιγμα των δυνατοτήτων για μεμονωμένους καλλιτέχνες που θέλουν να δημιουργούν ελεύθερα με διαφορετικά σχήματα. Η κινητικότητα των καλλιτεχνών είναι σήμερα μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που θα πρέπει το σύστημα να αποδεχθεί και να βρει τους τρόπους να την ενισχύσει. Η νομοθεσία πρέπει να καθορίσει πώς θα διασφαλίζονται τα δικαιώματα των συνεργατών και των καλλιτεχνών.
Η γνωμοδοτική επιτροπή χορού του ΕΚΕΘΕΧ, μετά από έρευνα με τη βοήθεια έμπειρων νομικών, είχε προτείνει και είχε καταφέρει να καθιερώσει τη δυνατότητα υποβολής αιτήσεων και από μεμονωμένα φυσικά πρόσωπα για την περίοδο 2008-2010. Η δυνατότητα αυτή λειτούργησε όσο τα χρήματα εκταμιεύονταν από το ΕΚΕΘΕΧ. Όπως αναφέρει και άλλος σχολιαστής, την τελευταία περίοδο, που τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν σύμφωνα με την προκήρυξη, αλλά τα χρήματα εκταμιεύθηκαν από το Υπουργείο, επιβλήθηκε στους καλλιτέχνες που είχαν επιχορηγηθεί ως φυσικά πρόσωπα να ιδρύσουν αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρίες με διακριτικό τίτλο το όνομά τους (π.χ. Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία Γιάννης Παπαδόπουλος) για να μπορέσουν να πάρουν τα χρήματά τους, κάτι το οποίο προφανώς εφευρέθηκε ως νομότυπη λύση, αλλά αντίκειται στην όλη σύλληψη μιας αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας.
Ακόμα βέβαια και αν θεωρήσουμε δεδομένο το ότι πρέπει να μπορούν οι καλλιτέχνες να αιτούνται επιχορήγησης ως φυσικά πρόσωπα, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλα ζητήματα όπως το πώς ορίζεται η έννοια του καλλιτέχνη που ζει και εργάζεται σε μια χώρα (αν είναι υπήκοος άλλης χώρας θα μπορεί να αιτηθεί; τι αποδείξεις χρειάζονται;) ή πώς ορίζεται ο έλληνας καλλιτέχνης (δηλαδή ένας έλληνας καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται σε άλλη χώρα δεν μπορεί να αιτηθεί επιχορήγησης από το Υπουργείο της πατρίδας του;). Πολλές φορές, τόσο οι διεθνείς καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στην καλλιτεχνική σκηνή μιας χώρας όσο και οι καλλιτέχνες της που ζουν σε άλλες χώρες είναι από τις πιο δυναμικές παρουσίες. Θα πρέπει να καταλήξουμε, αυτούς θέλουμε να τους περιλάβουμε ή να τους εξαιρέσουμε; Και αυτό θα πρέπει να γίνει κοιτάζοντας μακριά προς το μέλλον.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι τόσο αν θα θεσμοθετηθεί αργά ή γρήγορα η δυνατότητα ενός ελεύθερου επαγγελματία να αιτείται επιχορήγησης, αλλά τι θα γίνει με τις εταιρίες. Όσο φοβόμαστε να κατονομάσουμε την οικονομική πλευρά που ενέχεται σε μια παράστασης ζωντανού θεάματος, ενώ ταυτόχρονα της ζητάμε να σταθεί στα πόσδια της οικονομικά, τόσο θα βρίσκουμε μποροστά μας όλα τα ανήκουστα που συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, όπως ότι ο καλλιτέχνης δεν μπορεί παρά να είναι ο διαχειριστής της ΑΜΚΕ γιατί πρέπει να υπογράφει, αλλά ο διαχειριστής δεν πρέπει να πληρώνεται για τις υπηρεσίες του γιατί αυτό δεν θεωρείται έξοδο, άρα παραμένει στα κέρδη και φορολογείται. Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο νόμος που διέπει τις ΑΜΚΕ φορολογεί με υψηλά ποσοστά τα κέρδη, γιατί θεωρεί ότι τα κέρδη δεν πρέπει να μένουν αδρανή ως χρήματα, αλλά ότι η ΑΜΚΕ πρέπει να τα επενδύει σε περιουσιακά στοιχεία που θα τη βοηθήσουν να διεκπεραιώνει τους στόχους της. Η δαιμονοποίηση της εμπορικής εταιρίας έχει ως αποτέλεσμα την καθήλωση των θεατρικών σχημάτων σε επίπεδα αδυναμίας αντιμετώπισης μιας παραγωγής με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν γραφεία παραγωγής και διακίνησης θεαμάτων καλλιτεχνικής ποιότητας, τα οποία και επιχορηγήσεις δέχονται και στηρίζουν την καλλιτεχνική παραγωγή ερευνητικού θεάματος. Κι αν αυτές οι εταιρίες βγάλουν τα χρήματα που χρειάζονται για να τρέξουν σωστά μια παραγωγή, να πληρωθούν σωστά όλοι οι συντελεστές και να επενδύσουν κάποια κέρδη σε ακόμα πιο νέους καλλιτέχνες, πού είναι το μεμπτό;
Αν τα ποσά της επιχορήγησης διατηρούνται σε λογικά επίπεδα, αν οι προϋπολογισμοί και οι απολογισμοί είναι διαφανείς, ποιος είναι ο λόγος να φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι από μια καλή παράσταση μπορεί να βγει και κάποιο οικονομικό κέρδος; Η συμμετοχή του κράτους ως συμπαραγωγού και όχι ως μαικήνα θα ωθήσει τα πράγματα προς συγκεκριμένες λύσεις. Αν πάλι επιλεγεί το μοντέλο του μαικήνα, ας γίνει τότε σωστά και ας παρέχει τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες να εργάζονται και να αμείβονται ανάλογα με τον κόπο τους.
Δεν έχει σημασία η νομική μορφή των επιχορηγούμενων φορέων, όσο το να υπάρχει αυστηρός έλεγχος α) σε οικονομικό και β) σε νομικό επίπεδο.
Σε οικονομικό επίπεδο, χρειάζονται τακτικοί έλεγχοι από το υπουργείο οικονομικών. Αν διαφωνεί κάποιος φορέας σε αυτό, προφανώς έχει λερωμένη τη φωλιά του, για να το θέσω λαϊκά.
Φυσικά θεωρώ αδιανόητο να επιχορηγούνται φορείς στους οποίους συμμετέχουν φυσικά πρόσωπα με μεγάλη ακίνητη περιουσία ή εισοδήματα ή πόρους. Ας ξοδέψουν από την τσέπη τους, καπιταλισμό έχουμε.
Σε νομικό επίπεδο, κάθε φορέας υποχρεούται θεωρητικά να έχει όλες τις απαιτούμενες άδειες, να απασχολεί το προσωπικό που πρέπει να απασχολεί τηρώντας ό,τι προβλέπει η νομοθεσία, να χρησιμοποιεί χώρο με άδεια λειτουργίας για τη συγκεκριμένη χρήση που να πληρεί όλες τις προδιαγραφές. Η απορία μου είναι γιατί διαμαρτύρονται κάποιοι φορείς για τις επιχορηγήσεις, όταν νομικά δεν είναι εντάξει – και αυτό δεν είναι υποκειμενική γνώμη, είναι αντικειμενική διαπίστωση, παρατηρώντας απλώς τα θέατρα που επισκέπτομαι ως θεατής…
Ας μου επιτραπει να σχολιάσω πως τώρα μήνα Μαρτιο αρχιζει η διαβούλευση που πρωτη φορά γίνεται και θετκό ειναι αυτό, αλλά ουσιαστικά αναβάλλει το θέμα των επιχορηγήσεων και το στέλνει στις καλένδες Θα έπρεπε πολύ νωρίτερα να είχε ξεκινήσει η διαβούλευση .
Για τις μικρές ομάδες που επιχορηγούνται με μικρά ποσά η πραγματικότητα είναι οτι χρησιμοποιούν όπως μπορουν αυτά τα χρήματα για να ανταποκριθούν αναλογικά στις δύσκολες οικονομικές απαιτήσεις παραγωγής ενός έργου. Και ίσως αυτό πρέπει να ειναι κριτήριο για τις ομάδες αυτές :η αναλογικότητα . Ο αυστηρός έλεγχος έτσι όπως τονίζεται εδώ ουσιαστικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα όταν πχ με 15.000 καλύπτεις ανάγκες 55.000.
Αν πάλι όπως υποστηρίζεται απο κάποιους θα πρέπει οι θίασοι να έχουν από αλλού χρήματα δωρεές κλπ για να συμπληρώνεται η παραγωγή ,ας μην ξεγελιόμαστε στην Ελλάδα βρισκόμαστε όπου δεν υπάρχει ευρέως η αντίληψη για ιδιωτικές επιχορηγήσεις και μόνο αν έχεις γνωστό μπορείς να ελπίσεις. Αλλά και απο φορεις του δημοσίου δήμους κλπ βρίσκει κάποιος χρήματα -σε γενικές γραμμές _εάν εινα μπατζανάκης του ο υπεύθυνος.(και συχνά οι υπεύθυνοι επι των καλλιτεχνικών ουδεμία ουσιαστική σχέση έχουν με το πολιτισμό δυστυχώς η στην επαρχία εκφράζουν πολυ αναχρονιστικές ιδέες ) Επίσης δεν υπαρχουν ή όπου υπάρχουν καταργούνται τοπικές γνωμοδοτικές επιτροπές από ανθωπους της τέχνης και των γραμμάτων με αποφασιστική αρμοδιότητα σε καθε δημο
Αρα λοιπόν ξαναμπαινει το θεμα της αξιοκρατίας Ισως θα πρέπει να βρεθούν τρόποι να αναπτυχθει η δυνατότητα συμπαραγωγής με πιο αξιοκρατικό και αποτελεσματικό τρόπο .
ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ που επιχορηγουνται με μικρά ποσά -χωρις να γνωρίζω τον τρόπο – θα έπρεπε να σχεδιαστεί μια κάπως πιο ευέλικτη μορφή εταιρείας με ελαφρύνσεις ώστε να μπορούν οι ομάδες να λειτουργούν σύννομα σε αντιστοιχία με τα χρήματα που πήραν.
Διαδίδεται εντελώς λανθασμένα πως οι ΑΜΚΕ δεν υπάγονται στη φορολογική νομοθεσία και μάλιστα από επαγγελματίες του είδους. Ο γιαννης αναστασάκης και άλλοι σχολιαστές καλώς αποκαθιστούν την πραγματικότητα.
Ας αναρωτηθούμε, όμως, επί της ουσίας της παραγράφου: Είναι κακό να μπορεί να επιχορηγηθεί μια ΕΠΕ ή μια Ατομική Επιχείρηση πολιτισμού;
Η εταιρική μορφή δεν μπορεί να είναι κριτήριο. Ας επιτραπεί στους καλλιτέχνες να συστήσουν και άλλες μορφές εταιριών χωρίς να χάνουν το δικαίωμα επιχορήγησής τους. Θα βοηθηθούμε περισσότερο στην (κατ’εμε επιθυμητή) απεμπλοκή μας από το χρηματοδοτικό άρμα αν έχουμε εταιρείες που μπορούν να φορολογηθούν ευνοϊκότερα και να απορροφήσουν και άλλου είδους πόρους, πράγμα που οι ΑΜΚΕ δεν μπορούν.
Συμφωνώ να γίνει πιο ευέλικτη η διαδικασία, γιατί έτσι κι αλλιώς οι μη κερδοσκοπικές εταιρείες φορολόγούνται σαν τις εμπορικές και πολλές φορές με μεγαλύτερο συντελεστή.
Δε γνωρίζω ποιά προβλήματα έφερε στη δουλειά της ομάδας μας η μορφή της ΑΣΤΙΚΗΣ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗς ΕΤΑΙΡΙΑΣ!
Στην δεκαπεντάχρονη πορεία μας, μάλιστα, κατάλαβα πολύ καλά ότι ο όρος μη κερδοσκοπική απηχεί ακριβώς την πραγματικότητα.Ούτε είχαμε ποτέ σκοπό το κέρδος, όταν ιδρύσαμε την Εταιρία ούτε και αποκομίσαμε κανένα οικονομικό όφελος.Όπως και η νομική μορφή της εταιρίας μάς υποχρέωνε, αλλά όπως και η συνείδησή μας το απαιτούσε, ακόμη κι όταν προέκυπτε κάποιο ποσό ως κέρδος , δεν το καρπώνονταν οι εταίροι, αλλά το χρησιμοποιούσαμε ως επιπλέον ποσό για την επόμενη παραγωγή μας.
Η μορφή της Εταιρίας, επιπλέον, δημιουργούσε και ευθύνες, που δε μετανιώνουμε γιατί χρειάστηκε να τις αναλάβουμε.Σε κάθε μας παραγωγή χρειάστηκε να προσλάβουμε ηθοποιούς και να τους πληρώσουμε και να τους ασφαλίσουμε, σε κάθε μας παραγωγή χρειάστηκε να πληρώσουμε συνεργάτες, τυπογραφεία, θέατρα, να συνάψουμε συμβόλαια με τη ΣΟΠΕ και την Εταιρία Λογοτεχνών-Μεταφραστών για πνευματικά δικαιώματα. Η ύπαρξη της Εταιρίας μας, έδινε ισχύ σε νομικές πράξεις, απαιτούσε μια σοβαρότητα από μας, προϋπέθετε τη συνεργασία των μελών για τη λύση προβλημάτων και καθιστούσε-να το πω επίσημα- το Θεατρικό Οργανισμό ΣΤΙΓΜΗ ένα φορέα με υποχρεώσεις αλλά και με δικαιώματα, που και οι άλλοι όφειλαν να σεβαστούν. Δε βλέπω το λόγο να επιτραπεί τώρα και σε φυσικά πρόσωπα να καταθέτουν αιτήσεις για συγκεκριμένες παραστάσεις. «Ανεξάρτητοι καλλιτέχνες» υπήρξαμε κι εμείς όταν ιδρύσαμε την Εταιρία μας, αλλά αποφασίσαμε να συμπράξουμε και να μοιραστούμε τις ευθύνες του εγχειρήματος.Και στην πορεία συμπράξαμε με άλλους 70 ανεξάρτητους καλλιτέχνες, όπως και με άλλες μη κερδοσκοπικές Εταιρίες.Τίποτα δεν εμπόδισε τη συνεργασία μας αυτή.Και πιστεύω πως η ανάπτυξη νέων δυνάμεων επιτυγχάνεται με τη συνύπαρξη σε ένα εταιρικό σχήμα, κι όχι με την …αυτόνομη κάθοδο.
Να διακοπουν αμεσως.
ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ.
ΠΛΗΡΩΜΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΒΩΝ ΤΟΥ ΘΙΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΑΝ ΠΑΡΑΒΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
ΠΕΡΟΥΣΙΑΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΖΗΤΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ.
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΕΤΑΙΡΙΚΟ ΣΧΗΜΑ.
Οι Αστικές Μη κερδοσκοπικές Εταιρείες είναι νομικά πρόσωπα τα οποία διέπονται από την ίδια φορολογική αρχή που ισχύει σε οποιαδήποτε άλλη μορφή εταιρείας .
Υπάγονται κανονικά σε καθεστώς ΦΠΑ, έχουν συντελεστή φορολογίας εισοδήματος 25 % ( οι κερδοσκοπικού χαρακτήρα έχουν 20%) έχουν φορολογικές υποχρεώσεις κανονικά όπως έχουν όλες οι άλλες δραστηριότητες και εταιρείες.
Ο όρος μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αφορά ότι σε καμία περίπτωση δεν κάνουν διανομή κερδών στα μέλη τους και ακόμη δεν μπορούν να μεταβιβάσουν την εταιρική περιουσία προς τα μέλη τους.
Στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό ότι πραγματικά, άνθρωποι ή ομάδες ανθρώπων μπορούν να συν-στρατευτούν αφιλοκερδώς για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου.
Θα μπορούσε ένα φυσικό πρόσωπο να καταθέσει αίτηση αρκεί να ασκεί επαγγελματική δραστηριότητα συναφή με το θέατρο, το χορό κλπ . Ήδη στην τελευταία προκήρυξη του ΕΚΕΘΕΧ για το χορό δόθηκε η δυνατότητα σε φυσικά πρόσωπα να καταθέτουν αιτήσεις. Στην πράξη όμως το Υπουργείο Πολιτισμού ζήτησε από τα φυσικά πρόσωπα να συστήσουν εταιρείες προκειμένου να εισπράξουν την επιχορήγηση.
Σε καμία περίπτωση ένα φυσικό πρόσωπο που δραστηριοποιείται επαγγελματικά δεν μπορεί να έχει τον χαρακτηρισμό του μη κερδοσκοπικού.
Επιπλέον όταν συστήνεται μία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα εταιρεία από την όλη δραστηριότητα της ( είτε επιχορηγείτε, είτε όχι) προκύπτει το κατά πόσο είναι ενεργή σε βάθος χρόνου. Το ίδιο δεν αποδεικνύεται εύκολα για τα φυσικά πρόσωπα τα οποία μπορεί να παρουσιάζουν δραστηριότητα παράλληλα που να μην έχει σχέση με την τέχνη.
Πάντως και στις δύο περιπτώσεις είτε εταιρεία είτε φυσικό πρόσωπο θα πρέπει την ευθύνη τόσο την καλλιτεχνική όσο και την φορολογική και την ασφαλιστική καθώς και την ευθύνη απέναντι σε τυχόν χρηματοδότηση από το Υπουργείο Πολιτισμού να την έχει ο αποδέκτης. Απλά στην περίπτωση του φυσικού προσώπου οι αποφάσεις λαμβάνονται από το φυσικό πρόσωπο ενώ στις εταιρείες οι αποφάσεις λαμβάνονται από τα μέλη και τους εταίρους.
Όλα μπορούν να γίνουν, έτσι και τα επιχορηγούμενα θέατρα, αλλά και όποια άλλη μορφή τέχνης ζητά επιχορήγηση, να μπορούν να αποδεικνύουν ανά πάσα στιγμή ότι αξίζουν τα λεπτά που παίρνουν,γιατί δεν είναι δικά τους,είναι δάνειο από τις φτωχιές τσέπες ενός λαού, που του έλαχε ο κλήρος να γίνει θεματοφύλακας μια μεγάλης πολιτιστικής κληρονομιάς, έχει την τυχερή ατυχία να διδάσκεται από αυτήν σε κάθε βήμα του, αλλά και τη δυστυχία να ζει μέσα στην υποκουλτούρα και την πνευματική μιζέρια.
Όποιος δημιουργεί και έχει την απαίτηση να χρηματοδοτείται γι αυτό, να μπει στο στόχαστρο του οικονομικού βλέμματος και με τα μέσα που διαθέτει ο κρατικός οικονομικός μηχανισμός, και είναι αρκετά και ικανά, να καλείται να αποδεικνύει πως είναι τυπικά και ουσιαστικά έντάξει.
Μα πάνω από όλα, όποιος χρησιμοποιεί χρήματα του λαού, περισσότερο από τον καθένα να υπόκειται σε αυτό που λέμε πόθεν έσχες, αυτός και ο περίγυρός του. Θα είναι τακτοποιημένος φορολογικά και θα έχει δηλώσει πλήρως τα περιουσιακά του στοιχεία, δικά του και στενών εξ αίματος και εξ αγχιστείας συγγενών. Θα έχει προηγηθεί πλήρης έλεγχος από το κράτος, για του λόγου το αληθές. Και μετά θα ξαναγίνει έλεγχος, για το αποτέλεσμα.
Τέλος, για να έχουν αντικειμενικό αντίκρισμα αυτά, δεν θα παρεμβάλλονται πολιτικές γνωριμίες και μέσα.
Κύριε υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνεργάτες,
αν πάρετε τη λίστα των επιχορηγούμενων αστικών εταιρειών και ζητήσετε από τις αρμόδιες ειδικές υπηρεσίες του υπουργείου οικονομικών να σας παρέχουν μια απλή διασταύρωση στοιχείων, θα διαπιστώσετε ότι, στις περισσότερες από αυτές τις εταιρείες αν όχι στη συντρηπτική τους πλειοψηφία, υπάρχουν άτομα με τεράστια οικονομική επιφάνεια. Τα άτομα αυτά, κατά διαβολική σύμπτωση, είναι συνήθως και οι νόμιμοι εκπρόσωποι των εταιρειών, δηλαδή με λίγα λόγια οι διαχειριστές, οι επιχειρηματιές.
Θα ήταν χρήσιμο λοιπόν να υπάρχει αυστηρή νομοθετική πρόβλεψη, η οποία δε θα επιτρέψει την επιχορήγηση εταιρειών ή επιχειρήσεων, όταν έστω και ένα μέλος τους έχει προφανέστατα την οικονομική άνεση να καλύψει το όποιο κόστος παραγωγής.
Είναι παράλογο να δίνουμε εμείς οι φορολογούμενοι το υστέρημά μας, για να πληρώνει ένας εκατομμυριούχος κατά τα άλλα επιχειρηματίας ένα μισθό πείνας σε ένα ηθοποιό, μέσω επιχορηγήσεων.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Κύριοι,
καλά θα κάνετε να διαγράψετε τη λέξη μη κερδοσκοπικός από την ελληνική πραγματικότητα, γιατί φοβάμαι ότι στο όνομα της «φιλανθρωπείας» έχουν φαγωθεί πολλά λεφτά.
Ποιο το πρόβλημα κάθε νόμιμου φυσικού ή νομικού προσώπου να υποβάλλει φορολογικές δηλώσεις και να λειτουργεί όπως ακριβώς και οι λοιπές εταιρείες?
Δεν φαντάζεστε τι εικονικά τιμολόγια μπορούν να κυκλοφορούν στα πλαίσια αυτής της «μη κερδοσκοπίας»!
Να έχουν όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα φορολογικά στοιχεία πλήρη και να εμπίπτουν πλήρως στις διαδικασίες διασταυρώσεων όπως όλοι μας. Όσο αφήνετε στεγανά σε ένα σύστημα τόσο οι λύσεις της «μη κερδοσκοπίας» θα αποτελούν το δούρειο ίππο κάποιων.
Με εκτίμηση
Ντάβος Παναγιώτης
Ορκωτός Ελεγκτής Λογιστής
Θα πρέπει να γίνονται αυστηροί φορολογικοί έλεγχοι στα φυσικά πρόσωπα τα οποία δραστηριοποιύνται σε μη κερδοσκοπικές εταιρίες.
Να υπάρξει διαχωρισμός απο τους επαγγελματικούς θεατρικούς φορείς, στους ερασιτεχνικούς συλλογικούς.
Να λαμβάνεται υπόψιν η φιλότιμη προσπάθεια εύρεσης χορηγικής συμμετοχής στις παραγωγές αυτές.
Να λαμβάνεται υπόψιν η διάρκεια καλλιτεχνικής ζωής του φορέα.
Να λαμβάνεται υπόψιν η συμμετοχή επαγγελματιών στο θεατρικό σχήμα.
Να ληφθεί υπόψιν αν ο φορέας (κυρίως σύλλογος)έχει βάλει το μηχανισμό παραγωγής σε καθεστώς Φ.Π.Α.(ωστε να προβλέπονται και διάτρητα τιμολόγια παροχής).
1. Καλλιτεχνικό έργο (θεατρικό, μουσικό, κλπ) είναι το αποτέλεσμα συστηματικής, επιστημονικής και καλλιτεχνικής εργασίας που αποβλέπει στην προαγωγή πολιτισμού και πολιτιστικού περιεχόμενου της κοινωνίας.
2. Σύμπραξη Ηθοποιών/καλλιτεχνών είναι μια μη νομική συνένωση φυσικών προσώπων, τα οποία σκοπό ‘εχουν την απόδοση καλλιτεχνικού έργου.
3. Επιχορήγηση είναι η κρατική οικονομική συμμετοχή που δίνεται σε Δικαιούχους επιχορήγησης, για την αρτιότερη έκφραση και παρουσίαση Καλλιτεχνικού έργου.
4. Δικαιούχοι είναι φυσικά πρόσωπα ή εταιρικά σχήματα ή συμπράξεις φυσικών προσώπων , που έχουν την ιδιότητα του ηθοποιού ή/και καλλιτέχνη.
5. Η επιχορήγηση δίνεται με κλήρωση, και σε ποσά που καθορίζονται από την καλλιτεχνική ομάδα. Τα ποσά αυτά θα κλιμακώνονται ανάλογα με τα χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας σε 5ετίες αξανώμενα κατά 20% για εκάστη πενταετία. Το ποσόν για καλλιτέχνη πρώτης πενταετίας ορίζεται σε 20.000 Ε. Η επιχορήγηση δίνεται σε τρείς ισόποσες δόσεις, και με εγγυητική επιστολή για την εκτέλεση του έργου.
Όχι στο κρατικοδίαιτο «πολιτισμό» της αδιαφάνειας και της κατασπατάλησης δημοσίων πόρων.
Οι θεατρικές επιχειρήσεις και παραγωγές να λειτουργουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και να χρηματοδοτούνται απο ιδιωτικούς πόρους.
Η ελληνική οικονομία καταρρέει, και είναι απαράδεκτο οι έλληνες φορολογούμενοι να βλέπουν τα χρήματα τους να δίνονται ως επιχορηγήσεις σε θεατρικές παραγωγές.
Προτείνω να καταργηθεί ο κρατικοδιαίτος πολιτισμός.Όποιος επιθυμεί να ασχοληθεί με τον θεατρικό χώρο, πιστεύω οτι μπορεί να το κάνει υπό την μορφή επιχείρησης και να έχει όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που έχουν οι εταιρίες ή οι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Τα χρήματα των επιχορηγήσεων πιστεύω οτι θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία νέων και μόνιμων θέσεων εργασίας, οι οποίες θα παράγουν πλούτο για την χώρα μας.
Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση το έχει συνειδητοποιήσει, αλλά το ελληνικό κράτος έχει χρεοκοπήσει. Γιαυτό το λόγο το ελληνικό κράτος δανείστηκε εκατοντάδες δις ευρώ με τη συμμετοχή του ΔΝΤ.
Αντί να έχει υπάρξει η πρέπουσα σοβαρότητα απο την κυβέρνηση και να υπάρξει περικοπή δαπανών, η σπατάλη δημοσίου χρήματος για ασήμαντους λόγους συνεχίζεται.
Δεν είναι δυνατόν να έχουμε μεγάλες αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων, και την ίδια στιγμή να δίνονται τα χρήματα των φορολογουμένων (συχνά με αδιαφανείς διαδικασίες) ως επιχορηγήσεις σε θεατρικές ομάδες.
Πρέπει να υπάρξει σοβαρότητα. Γιαυτό προτείνω τη κατάργηση των κρατικών επιχορηγήσεων σε θεατρικές παραγωγές.
Πρέπει να καταρριφθεί το ταμπού που θέλει τις μη κερδοσκοπικές απόπειρες να είναι πιο καλλιτεχνικές ή πιο κοινωνικά ωφέλιμες από τις κερδοσκοπικές. Ο στόχος πρέπει να είναι ένας αυτοσυντήρητος πολιτισμός υψηλού επιπέδου και όχι ένας μόνιμα επιδοτούμενος πολιτισμός. Αυτό θα επιτρέψει και την ανανέωση των δημιουργικών σχημάτων και θα τα καταστήσει συνυπεύθυνα στην αύξηση του θεατρικού κοινού.
Το όχημα των ΑΜΚΕ είναι μια «πατέντα» και όχι ένα υγιές όχημα ανάπτυξης του πολιτισμού. Αυτό το αποδεικνύει και μια ματιά στα καταστατικά πολλών επιχορηγούμενων ή μη θιάσων που είναι γεμάτα (πέραν του φυσικού τους «αρχηγού») με ονόματα διαφόρων συγγενών ή φίλων άσχετων με το αντικείμενο.
Επίσης, είναι ένα σχήμα που είναι κατασκευασμένο για εξ’ ορισμού ελλειμματικές δραστηριότητες. Δεν επιτρέπει στους καλλιτέχνες να ανταμείβονται για την επιτυχία τους (είναι κι αυτό ένα απο τα ιδεολογικά ταμπού μας) και τα όποια πιθανά κέρδη υπερφορολογούνται.
Το ΥΠΠΟΤ καλό είναι να επιτρέψει και άλλα εταιρικά σχήματα (ατομικές επιχειρήσεις, ομόρρυθμες, ετερόρρυθμες ή ΕΠΕ).
Οι ομάδες θα μπορούν έτσι να στοχεύουν σε μια φυσιολογική ανάπτυξη και να εγκαταλείπουν ομαλά την κρατική κηδεμονία (αλλάζοντας στην πορεία και την εταιρική τους σύσταση ώστε να ωφεληθούν τα ίδια τα σχήματα) αλλά, και να αναπτύσσονται φυσιολογικά χωρίς να χάνουν εντελώς τη δυνατότητα επιχορήγησης.
Οι κρατικές επιχορηγήσεις πρέπει να σταματήσουν. Η οικονομία καταρρέει λόγω της σοβαρής οικονομικής κρίσης και δεν έχουμε πολυτέλειες για αλόγιστες δαπάνες.
Πρέπει να δωθεί ένα τέλος στο κρατικοδίαιτο πολιτισμό οπού διάφοροι πολιτιστικοί συλλόγοι και θεατρικές ομάδες (συχνά και κάτω απο αδιαφανείς μη αξιοκρατικές διαδικασίες) χρηματοδοτούνται απο τα λεφτά του έλληνα φορολογουμένου.
Πρέπει να επικρατήσει ο νόμος της ελεύθερης αγοράς. Όσες θεατρικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό, ας διακόψουν τη λειτουργία τους.
Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τις επιχορηγήσεις είναι παρασιτική. Γιαυτό προτείνω να μπει moratorium στις κρατικές επιχορηγήσεις για 5 χρόνια, εως ότου βγούμε απο την οικονομική κρίση.
Οι κερδισμένοι με τις μεγαλύτερες επιχορηγήσεις αστικές μη κερδοσκοπικές χρησιμοποιούσαν από πλαστά τιμολόγια για να δικαιολογούν κέρδη και να πληρώνουν λιγότερο ΦΠΑ μέχρι και προσωπικά έξοδα(σουπερ μαρκετ, ηλεκτρικές συσκευές, ταξίδια) δικαιολογούσαν ως έξοδα παραστάσεων.
Καταρχήν,οι αστικές μη κερδοσκοπικές δεν χρησιμοποιούνται για φορολογικές ελαφρύνσεις, και δημιουργούν τεράστιες δυσκολίες στους καλλιτέχνες, μια και δεν μπορείς να πάρεις μισθό ως μέλος της αστικής μη κερδοσκοπικής, αλλά υποχρεούσαι να ασφαλιστείς, ως προς το φόρο πλέον δεν έχουν καμμία φορολογική ελάφρυνση και δηλώνουν κανονικά τα εισοδήματά τους, εάν υπάρχουν.ΦΟΡΟΛΟΓΟΎΝΤΑΙ δε με τον μεγαλύτερο φορολογικό συντελεστή. Επίσης, τι σχέση έχει η οικονομική δυνατότητα του καλλιτέχνη, ως πρόσωπο? Δηλαδή μ’ αυτή τη λογική θα επιδοτούνται οι φτωχότεροι και όχι οι ικανότεροι και όσοι έχουν να προσφέρουν έργο? Ή αν κάποιος έχει χρήματα, θα πρέπει να πουλήσει το σπίτι του για να κάνει μια παράσταση? Το θέμα δεν είναι η κατάργηση των αστικών μη κερδοσκοπικών, αλλά η διαφορετική αντιμετώπισή τους σε σχέση με τις υπόλοιπες. Από τότε που τις προώθησε η Μελίνα για να βοηθήσει τους ηθοποιούς, άλλαξαν πολλά και όλοι όσοι ήθελαν να καλυφθούν έκαναν αστικές μη κερδ. σε διάφορους χώρους μη καλλιτεχνικούς. Οι αμαρτωλές μη κερδ, οδήγησαν φαντάζομαι στην διαφορετική αντιμετώπισή τους σε φορολικά ζητήματα. Άρα, είτε ως ΑΜΚΕ αλλά με ειδικές συνθήκες όταν πρόκειται για καλλιτεχνική εταιρεία, (πχ, ο μισθός να θεωρείται έξοδο, ή αν δεν πληρώνεται ο ηθοποιός να μην υποχρεούται σε ασφάλιση) και φυσικά να μην φορολογείται με τον μέγιστο συντελεστή το εικονικό συνήθως κέρδος, (δεν έχω να πληρώσω το ΦΠΑ, άρα δεν μου κόβουν τιμολόγια, άρα φαίνομαι να έχω κέρδος), είτε ως πρόσωπα, το κριτήριο δεν μπορεί να είναι οικονομικό αλλά ποιοτικό, και βέβαια τα πρόσωπα να μην είναι τα γνωστά, αυτοί που επιχορηγούνται έως τώρα αιωνίως, αλλά νέοι άνθρωποι, όχι μόνο στην ηλικία αλλά και στο θεσμό των επιχορηγήσεων.
Ναι, αλλά ¨οταν θα εξετάζεται η αίτηση θα πρέπει να είναι γνωστό το εταιρικό σχήμα που θα λάβει την επιχορήγηση, καθώς και τα πρόσωπα που θα το αποτελούν.
Οι περισσότερες αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρίες εξάλλου ανήκουν σε φυσικά πρόσωπα και χρησιμοποιούνται για φορολογικές ελαφρύνσεις.
Και για τις δυο περιπτώσει πάντως θα μπορούσε να εξεταστεί και το ενδεχόμενο υποβολής των ατομικών φορολογικών δηλώσεων των μελών των εταιριών αλλά και των φυσικών προσώπων ώστε να αποδεικνύεται η σχετική ανάγκη.