Σήμερα δραστηριοποιούνται 17 ΟΣΔ, ενώ παράλληλα έχουν εμφανιστεί και αλλοδαποί ΟΣΔ που επιχειρούν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους στην Ελλάδα. Πιστεύετε ότι θα πρέπει να υπάρξει νομοθετικός περιορισμός των ΟΣΔ που θα ασκούν τα δικαιώματα δημόσια εκτέλεσης στην Ελλάδα;
Εάν ναι, με ποιόν από τους ακόλουθους τρόπους:
α) άρση έγκρισης λειτουργίας ΟΣΔ στη δημόσια εκτέλεση
β) υποχρεωτική κοινή άσκηση του δικαιώματος δημόσιας εκτέλεσης
γ) επιβολή ενιαίας αμοιβής για περισσότερες κατηγορίες δικαιούχων
6. ΟΣΔ που ασκούν τα δικαιώματα δημόσιας εκτέλεσης
Αναρτήθηκε
7 Δεκεμβρίου 2011, 12:00
Ανοικτή σε Σχόλια έως
10 Ιανουαρίου 2012, 12:00
Εργαλεία
Εκτύπωση Εξαγωγή Σχολίων σε
Θα πρέπει να υπάρξει διάκριση ανάμεσα σε
(α) απόλυτο δικαίωμα του οποίου οι δικαιούχοι μπορούν να επιλέξουν τον τρόπο άσκησης και
(β) εύλογης αμοιβής στην περίπτωση αναγκαστικής άδειας εκμετάλευσης, όπου η χρήση του έργου δεν μπορεί να εμποδιστεί από το δικαιούχο, αλλά οφείλεται εύλογη αμοιβή.
Στην πρώτη περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει θέσμοθέτηση ενιαίας αμοιβής
Στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να θεσμοθετηθεί ενιαία αμοιβή από ενιαίο φορέα με κατ’ αναλογία συμμετοχή των ΟΣΔ στην αμοιβή.
Εταιρεία ΕΛ/ΛΑΚ
http://eellak.gr/
Ομολογείται από το ΥπΠολ η δραστηριοποίηση αλλοδαπών ΟΣΔ στην Ελλάδα (!!!). Κατά πάγια νομολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ad hoc από 16/7/08 απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην υπόθεση CISAC III) αλλοδαποί ΟΣΔ που δεν συνδέονται με συμβάσεις αμοιβαιότητας με τους εγχώριους ΟΣΔ απολαμβάνουν αυτοτελές δικαίωμα χορήγησης αδειών/ διεκδίκησης αμοιβών κατά των ελλήνων χρηστών, για τα έργα που ανήκουν στο ρεπερτόριό τους. Άρα το υπέρ των ΟΣΔ θεσπισθέν με το άρθρο 46 παρ. 3 του Ν. 3905/2010 «αμάχητο» τεκμήριο ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ αφού στην πράξη υπάρχουν περισσότεροι του ενός ΟΣΔ ανά κατηγορία δικαιούχων (αλλοδαποί ΟΣΔ).
Η υποχρεωτική κοινή άσκηση των δικαιωμάτων των διάφορων δικαιούχων θα πρέπει να σέβεται τη βασική διάκριση μεταξύ απόλυτου δικαιώματος, οπότε οι δικαιούχοι δικαιούνται να επιτρέψουν ή να απαγορεύσουν τη σκοπούμενη χρήση, και εύλογης αμοιβής που προβλέπεται σε περιπτώσεις νόμιμης (αναγκαστικής) άδειας εκμετάλλευσης, όπου η χρήση είναι «ελεύθερη» από τον Νόμο, οφείλεται όμως για αυτήν εύλογη αμοιβή στους δικαιούχους (π.χ. άρθρο 49 Ν.212/93) ή στις περιπτώσεις ενιαίας εκ του Νόμου αμοιβής για, κατ’ εξαίρεση χωρίς άδεια των δικαιούχων, επιτρεπόμενη από τον Νόμο χρήση (π.χ άρθρο 18 του Ν.2121/93, αμοιβή για ιδιωτική αναπαραγωγή). Στις τελευταίες περιπτώσεις, όπου η αμοιβή είναι ενιαία και μια για όλους τους δικαιούχους η υποχρεωτική από κοινού άσκηση του σχετικού δικαιώματος από Οργανισμό «ομπρέλα» στην οποία θα συμμετέχουν κατ’ αναλογία συμμετοχής τους στην αμοιβή όλοι οι ενδιαφερόμενοι ΟΣΔ, πρέπει να είναι υποχρεωτική, όπως σε πλήθος άλλων χωρών. Ενιαία αμοιβή μπορεί και πρέπει να επιβληθεί μόνον όσον αφορά όμοια δικαιώματα. Σε καμία περίπτωση η ενιαία αμοιβή δεν μπορεί να καταλαμβάνει χρήσεις για τις οποίες (απόλυτο δικαίωμα δημιουργού ή άλλου δικαιούχου) απαιτείται η άδεια των δικαιούχων, επιβάλλεται όμως στην περίπτωση της εύλογης αμοιβής του αρ.49, η οποία είναι εκ του Νόμου ενιαία και για τις τρεις κατά νόμο κατηγορίες δικαιούχων.
Κρίτων Μεταξόπουλος,
Δικηγόρος
α) Είναι αυτονόητο ότι κάθε κατηγορία δικαιούχων/καλλιτεχνών πρέπει να εκπροσωπείται από χωριστό Οργανισμό, ακόμη και εάν αυτό έχει ως συνέπεια τον αυξημένο αριθμό τους. Έκαστος δε αυτών, θα έπρεπε να έχει καταρτίσει συμβάσεις αμοιβαιότητας με τους αντίστοιχους αλλοδαπούς οργανισμούς. Είναι δε προφανές ότι δεν είναι δυνατό όλοι οι Οργανισμοί να εμπλέκονται στην Δημόσια εκτέλεση. Για το λόγο αυτό, ενδεχομένως, να πρέπει να υπάρξει μία επαναξιολόγηση του ζητήματος της έγκρισης, με γνώμονα την μορφή της δημόσιας εκτέλεσης και το είδος του έργου/δικαιώματος.
β) η υποχρεωτική κοινή άσκηση του δικαιώματος δημόσιας εκτέλεσης, θα προκαλέσει προβλήματα στην λειτουργία των οργανισμών. Όπως προαναφέρθηκε, ήδη παρέχεται η δυνατότητα συνεργασιών και συμπράξεων των ΟΣΔ και μέχρι σήμερα έχει εφαρμοστεί με ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Σύμφωνα με τον ισχύοντα Νόμο, οι καλλιτέχνες, αναφορικά με την δημόσια εκτέλεση, αναγκαστικά αναθέτουν την διαχείριση των δικαιωμάτων τους στους αντίστοιχους ΟΣΔ. Έχουμε, δηλαδή, έναν κατ’ αρχήν περιορισμό στον τρόπο που ο δικαιούχος διαχειρίζεται το δικαίωμά του. Ο περιορισμος αυτός, είναι εύλογος και αποσκοπεί στην καλύτερη εξυπηρέτηση του δικαιώματος. Η αναγκαστική σύμπραξη των ΟΣΔ, ουσιαστικά αποτελεί περαιτέρω περιορισμό, στην διαχείριση των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών από τους ίδιους. Μία τέτοια αναγκαστική σύμπραξη, είναι προφανώς αντισυνταγματική, είναι πλήρως αντίθετη με την ίδια την λογική του 2121/1993 (καθώς δεν βοηθά αλλά αντιθέτως προκαλεί εμπόδια στην είσπραξη των δικαιωμάτων από τους τελικούς δικαιούχους καλλιτέχνες) ενώ, ακόμα και από πρακτική άποψη, είναι σαφές ότι θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα.
γ) η επιβολή ενιαίας αμοιβής για περισσότερες κατηγορίες δικαιούχων, δεν προσφέρει καμία λύση το πρόβλημα της παρουσίας πολλών ΟΣΔ και θα προκαλέσει πολύ μεγάλα προβλήματα τόσο στην είσπραξη, κυρίως δε στην διανομή των εισπραττομένων ποσών στους δικαιούχους (σε εκείνους, δηλαδή, που ο νόμος θέλει να προστατεύσει). Είναι δε γνωστά τα προβλήματα που είχαν προκληθεί παλαιότερα σε αντίστοιχη περίπτωση (άρθρο 18), κατά την οποία, ποσά που είχαν εισπραχθεί από τους χρήστες δεν μπορούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα να διανεμηθούν.
Σε συνέχεια των όσων αναφέραμε στο σημείο 5, σε σχέση με το δικαίωμα των αλλοδαπών οργανισμών συλλογικής διαχείρισης, που δεν συνδέονται με απολύτως κανένα τρόπο με τους εγχώριους ΟΣΔ, να εισπράττουν- διεκδικούν απευθείας την προβλεπόμενη στο άρθρο 49 παρ. 1 του Ν. 2121/1993 εύλογη αμοιβή από τους έλληνες χρήστες, για τη ραδιοφωνική μετάδοση /παρουσίαση στο κοινό έργων που ανήκουν στο ρεπερτόριό τους (ίδετε ad hoc από 16.7.2008 απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην υπόθεση CISAC), ομολογείται από το ΥΠΠολ η δραστηριοποίηση αλλοδαπών ΟΣΔ στην Ελλάδα. Όπως επισημάναμε, υπάρχει σωρεία αλλοδαπών ΟΣΔ, χωρών εντός και εκτός ΕΕ (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ), που δεν εκπροσωπούνται ούτε συνδέονται συμβατικά με τους εν λόγω ΟΣΔ (Grammo, Απόλλων, Ερατώ- Gea), οι οποίοι δύνανται να διεκδικήσουν από τους έλληνες χρήστες την προβλεπόμενη στο άρθρο 49 παρ. 1 του Ν. 2121/1993 «εύλογη αμοιβή», γεγονός που καθιστά ανεφάρμοστο στην πράξη το πρόσφατα θεσπισθέν, με το άρθρο 46 παρ. 3 του Ν. 3905/2010, «αμάχητο τεκμήριο» υπέρ των ΟΣΔ συγγενικών δικαιωμάτων.
Στο σημείο αυτό επισημαίνουμε ότι η υποχρεωτική κοινή άσκηση των δικαιωμάτων των διαφόρων δικαιούχων θα πρέπει να σέβεται τη βασική διάκριση μεταξύ απόλυτου δικαιώματος (πνευματικού δικαιώματος), οπότε οι δικαιούχοι δικαιούνται να επιτρέψουν ή να απαγορεύσουν τη σκοπούμενη χρήση, και εύλογης αμοιβής η οποία προβλέπεται είτε σε περιπτώσεις νόμιμης (αναγκαστικής) άδειας εκμετάλλευσης, όπου η χρήση είναι «ελεύθερη» από τον νόμο, οφείλεται όμως για αυτήν εύλογη αμοιβή στους δικαιούχους (π.χ. άρθρο 49 Ν.212/93) ή σε περιπτώσεις ενιαίας εκ του Νόμου αμοιβής για, κατ’ εξαίρεση χωρίς άδεια των δικαιούχων, επιτρεπόμενη από τον Νόμο χρήση (π.χ άρθρο 18 του Ν.2121/93, αμοιβή για ιδιωτική αναπαραγωγή). Στις τελευταίες περιπτώσεις, όπου η αμοιβή είναι μία και ενιαία για όλους τους δικαιούχους, η υποχρεωτική από κοινού άσκηση του σχετικού δικαιώματος από έναν ενιαίο Οργανισμό – «ομπρέλα», στον οποίο θα συμμετέχουν κατ’ αναλογία συμμετοχής τους στην αμοιβή, όλοι οι ενδιαφερόμενοι ΟΣΔ, πρέπει να είναι υποχρεωτική, όπως συμβαίνει σε πλήθος άλλων χωρών. Εντούτοις η ενιαία αμοιβή μπορεί και πρέπει να επιβάλλεται μόνον όσον αφορά όμοια δικαιώματα, σε καμία δηλαδή περίπτωση δεν πρέπει να καταλαμβάνει χρήσεις για τις οποίες απαιτείται η άδεια των δικαιούχων (όπως σε περίπτωση άσκησης του απόλυτου δικαιώματος του δημιουργού ή άλλου δικαιούχου). Στην περίπτωση της «εύλογης αμοιβής» του αρ.49 του Ν. 2121/1993, η υιοθέτηση μίας ενιαίας ρύθμισης είναι επιβεβλημένη καθώς πρόκειται για εκ του Νόμου ενιαία και αδιαίρετη αμοιβή, που αξιώνεται και για τις τρεις κατά νόμο κατηγορίες δικαιούχων.
Α.
Οι ΟΣΔ που λειτουργούν στην Ελλάδα, μετά τόσα έτη δραστηριότητας στη συλλογική διαχείριση, έχουν συσπειρώσει τους δικαιούχους στην κατηγορία που εκπροσωπούν. Συνεπώς, ένας νέος ΟΣΔ δεν θα πληροί τα κριτήρια της αντιπροσωπευτικότητας που ζητάει ο νόμος για να λάβει τη νόμιμη άδεια λειτουργίας.
Β.
Νομοθετικός περιορισμός των ΟΣΔ, που έχουν λάβει άδεια και ασκούν συλλογική διαχείριση, στην άσκηση του δικαιώματος δημόσιας εκτέλεσης με οποιονδήποτε τρόπο και δη με τον προτεινόμενο « α) άρση έγκρισης λειτουργίας ΟΣΔ στη δημόσια εκτέλεση, β) υποχρεωτική κοινή άσκηση του δικαιώματος δημόσιας εκτέλεσης γ) επιβολή ενιαίας αμοιβής για περισσότερες κατηγορίες δικαιούχων» είναι νομικά και ηθικά απαράδεκτος. Κάθε τέτοια νομοθετική ενέργεια θα είναι ενάντια στο κοινοτικό κεκτημένο για την προστασία των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων και επίσης θα έλθει σε σύγκρουση με τις θεμελιώδεις αρχές, αξίες και δικαιώματα όπως προστατεύονται από την κοινοτική έννομη τάξη, τις Διεθνείς Συμβάσεις και το Σύνταγμα.
Τα δικαιώματα των δημιουργών/ερμηνευτών δεν αποτελούν κρατική επιδότηση, ούτε φόρο, ούτε τέλος. Η δε προστασία και διαχείρισή τους αποτελεί αδιάσπαστο κρίκο στη διαχείριση και προστασία των δικαιωμάτων όλων των Ευρωπαίων αλλά και εκτός Ευρώπης δημιουργών και ερμηνευτών, των οποίων τα έργα/ερμηνείες δημόσια παρουσιάζονται στην Ελλάδα. Συνεπώς, οποιαδήποτε ενέργεια επιβολής αμοιβών ή άρση έγκρισης λειτουργίας ενός ΟΣΔ, πλην της αντίδρασης των Ελλήνων δημιουργών/ερμηνευτών, θα πυροδοτήσει εντάσεις και αναταραχή στις ευρωπαϊκές και διεθνείς ενώσεις των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης πνευματικών/συγγενικών δικαιωμάτων.
Οι οργανισμοί, όποτε χρειάστηκε, δημιούργησαν τις συμπράξεις (όπως με διαιτησίες ή απλές άτυπες κοινοπραξίες) για να εισπράξουν τις αμοιβές τους ενιαία (ΔΙΟΝΥΣΟΣ, GRAMMO, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΕΡΑΤΩ στα ξενοδοχεία, GRAMMO, ΕΡΑΤΩ, ΑΠΟΛΛΩΝ συνέστησαν τη GEA για τη δημόσια εκτέλεση των ηχογραφημάτων κλπ). Κάθε νομοθετική ρύθμιση πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στους ΟΣΔ για συμπράξεις και όχι να τους υποχρεώνει.
Έλλη Γ. Ρούσσου, Δικηγόρος
Αναφορικά με τα δικαιώματα δημόσιας εκτέλεσης πάγια θέση μας είναι ότι θα πρέπει να ασκούνται από ελληνικούς ΟΣΔ και μόνον, ενώ οι ξένοι δημιουργοί θα αμείβονται μέσω των διμερών συμβάσεων που όλοι οι ΟΣΔ θα πρέπει να έχουν με τους αντίστοιχους Οργανισμούς του εξωτερικού.
Η δραστηριοποίηση 17 ελληνικών ΟΣΔ στη δημόσια εκτέλεση πιθανόν δημιουργεί πρόβλημα μόνο σε συνδυασμό με τη μεμονωμένη άσκηση των δικαιωμάτων αυτών από κάθε ΟΣΔ ξεχωριστά. Δεν θεωρούμε λύση την άρση έγκρισης δημιουργίας κάποιων ΟΣΔ στη δημόσια εκτέλεση, αντίθετα θεωρούμε αναγκαία την κοινή άσκηση του δικαιώματος δημόσιας εκτέλεσης ανά κατηγορία δικαιωμάτων. Ομοίως δεν θεωρούμε λύση την υποχρεωτική διαχείριση από έναν και μόνο φορέα για όλες τις κατηγορίες δικαιωμάτων. Όπως είναι φυσικό η κοινή άσκηση του δικαιώματος δημόσιας εκτέλεσης ανά κατηγορία δικαιωμάτων οδηγεί σε επιβολή ενιαίας αμοιβής τουλάχιστον για κάθε κατηγορία.
Αναφορικά με τα δικαιώματα δημόσιας εκτέλεσης πάγια θέση μας είναι ότι θα πρέπει να ασκούνται από ελληνικούς ΟΣΔ και μόνον, ενώ οι ξένοι δημιουργοί θα αμείβονται μέσω των διμερών συμβάσεων που όλοι οι ΟΣΔ θα πρέπει να έχουν με τους αντίστοιχους Οργανισμούς του εξωτερικού.
Η δραστηριοποίηση 17 ελληνικών ΟΣΔ στη δημόσια εκτέλεση πιθανόν δημιουργεί πρόβλημα μόνο σε συνδυασμό με τη μεμονωμένη άσκηση των δικαιωμάτων αυτών από κάθε ΟΣΔ ξεχωριστά. Δεν θεωρούμε λύση την άρση έγκρισης δημιουργίας κάποιων ΟΣΔ στη δημόσια εκτέλεση, αντίθετα θεωρούμε αναγκαία την κοινή άσκηση του δικαιώματος δημόσιας εκτέλεσης ανά κατηγορία δικαιωμάτων. Ομοίως δεν θεωρούμε λύση την υποχρεωτική διαχείριση από έναν και μόνο φορέα για όλες τις κατηγορίες δικαιωμάτων. Όπως είναι φυσικό η κοινή άσκηση του δικαιώματος δημόσιας εκτέλεσης ανά κατηγορία δικαιωμάτων οδηγεί σε επιβολή ενιαίας αμοιβής τουλάχιστον για κάθε κατηγορία.
Για τον χρήστη θα πρέπει να είναι αδιάφορο αν είναι 7, 17 ή 417 οι ΟΣΔ. Θα πρέπει να δημιουργηθεί και εδώ ένα είδος one stop shop:
Ένας φορέας εκδίδει την άδεια χρήσης (κατά προτίμηση κρατικός), ένας φορέας εισπράττει τις αμοιβές (κατά προτίμηση ο ίδιος – κρατικός) και η διανομή να γίνεται μεταξύ των ΟΣΔ με δικό τους μηχανισμό. Αυτό θα προκαλούσε μια τεράστια οικονομία κλίμακας για τους ΟΣΔ που θα επέτρεπε αντίστοιχα και μείωση των αμοιβολογίων τους – περισσότερους νόμιμους χρήστες – μεγαλύτερα έσοδα – κ.ο.κ.
Θεωρούμε απαραίτητη την ύπαρξη ενός Οργανισμού για κάθε κατηγορία δημιουργών με τεκμήριο εκπροσώπησης όλων των δικαιούχων (ημεδαπών ή και αλλοδαπών για τις περιπτώσεις που δικαιούνται αλλοδαποί οργανισμοί να εισπράττουν δικαιώματα στην Ελλάδα) και δικονομικές εγγυήσεις, όπως προεκτέθηκε ανωτέρω ( στο ερώτημα υπ. αρ. 5 ) και ταυτόχρονα περιορισμό των μέχρι σήμερα εγκριθέντων.
Επίσης η επιβολή ενιαίας αμοιβής για περισσότερες κατηγορίες δικαιούχων (με ανώτατο ποσοστό κατά τα πρότυπα της ενιαίας αμοιβής του αρ. 18 Ν. 2121/93), θα διευκόλυνε σημαντικά τους χρήστες. Αντίστοιχα θα μπορούσε να υπάρξει ενιαία αμοιβή και ανά κατηγορία έργων. Πχ : για τα οπτικοακουστικά έργα θα μπορούσε να καταβάλλεται από τον χρήστη τους ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό ή πάροχο μία ενιαία για όλους τους δικαιούχους αμοιβή, νομοθετικά προκαθορισμένη σε συγκεκριμένο ποσοστό.
Δεν νομίζω ότι ο αναγκαστικός συνεταιρισμός συνάδει προς το Σύνταγμα, ιδίως την αρχή της οικονομικής ελευθερίας.
Στα συγγενικά δικαιώματα πως μπορεί να πληρωθεί στην Ελλάδα ο Ιάπωνας καλλιτέχνης, όταν στην χώρα του έχει λιγότερα δικαιώματα;
Αγαπητέ φίλε. Διότι στην Ελλάδα εφαρμόζεται το Ελληνικό Δίκαιο και όχι το Ιαπωνικό.
Ο πολίτης της Βόρειας Κορέας δεν έχει δικαιώμα ιδιόκτητης κατοικίας. Εντεύθεν, και ο Έλληνας δεν μπορεί να είναι ιδιοκτήτης ακινήτου στην Β. Κορέα. Σημαίνει αυτό ότι ο Βορειοκορεάτης δεν πρέπει να μπορεί να αγοράσει ακίνητο στην Ελλάδα?
Και επί το νομικότερον, η αρχή της παγκοσμιότητας που πρεσβεύεις, αποτελεί τουλάχιστον για την ΕΕ παρελθόν. Από 11.0.12009 ισχύει ο Κανονισμός 864/2007 ο οποίος ασπάζεται και επιβάλλει την αρχή της εδαφικότητας. Υπάρχουν τόσα δικαιώματα όσα και τα κράτη στα οποία γίνεται χρήση ενός έργου. Έτσι, το άρθρ. 67 ν. 2121/1993 που έθετε άλλες αρχές, έχει εκτοπισθεί από τον Κανονισμό.
επιβολή ενιαίας αμοιβής για περισσότερες κατηγορίες δικαιούχων και η οποία θα επιμερίζεται σε όλους τους οσδ.
Είναι αναγκαίο οι ΟΣΔ που ασκούν δικαιώματα δημόσιας εκτέλεσης να περιοριστούν σε ένα ενιαίο φορέα, ο οποίος να περιλαμβάνει τόσο τους δικαιούχους των πνευματικών όσο και των συγγενικών δικαιωμάτων. Η αμοιβή πρέπει να είναι ενιαία ανά επιχείρηση, ώστε ο χρήστης ξενοδόχος να γνωρίζει ότι για το οπτικοακουστικό προϊόν της τηλεόρασης καταβάλλει μια αμοιβή σε ένα φορέα. Εξάλλου, ο ενιαίος φορέας θα λύσει τα θέματα της συνεχούς εμφάνισης νέων διεκδικητών δικαιωμάτων και θα εξορθολογίσει τις αμοιβές όσον αφορά το βάρος του κάθε δικαιούχου στο προστατευόμενο έργο.
Αλλοδαποί ΟΣΔ: Στην Ιαπωνία οι εταιρίες προσλαμβάνουν τους καλλιτέχνες, όπως στην ελλάδα τους υπαλλήλους στα σουβλατζίδικα, τους πληρώνουν ένα σταθερό μισθό και μετά τους απολύουν. Οι καλλιτέχνες έχουν κυρίως ηθικά δικαιώματα και όχι οικονομικά(συγγενικά δικαιώματα).
Αντίθετα ο νόμος στην Ελλάδα δίνει περισσότερα συγγενικά δικαιώματα στον καλλιτέχνη, που αντιπροσωπεύεται υποχρεωτικά από ΟΣΔ.
Στα πνευματικά δικαιώματα τα πράγματα είναι ίδια σε Ελλάδα και Ιαπωνία.
Στα συγγενικά δικαιώματα πως μπορεί να πληρωθεί στην Ελλάδα ο Ιάπωνας καλλιτέχνης, όταν στην χώρα του έχει λιγότερα δικαιώματα;
Οι αλλοδαποί ΟΣΔ όπως και οι ντόπιοι ΟΣΔ πρέπει να έχουν έναν εγγυητή, σαν το ΟΠΙ, που θα αποδεικνύει ότι ο αλλοδαπός ΟΣΔ πράγματι αντιπροσωπεύει αυτούς που λέει.
Πιθανών να χρειαστούν και διακρατικές συμφωνίες για αυτό το σκοπό. Οι νόμοι για τα πνευματικά δικαιώματα έχουν παραλλαγές σε κάθε χώρα και αυτό δημιουργεί αμφιβολίες για το κατά πόσο ο αλλοδαπός ΟΣΔ αντιπροσωπεύει αυτούς που δηλώνει.
Πως μπορεί να αντιπροσωπεύει ο αλλοδαπός ΟΣΔ δημιουργούς όπου το έργο τους έχει λήξει στην χώρα του στα 65 χρόνια, ενώ στην χώρα μας λήγει σε 70-75 χρόνια;
Ο επιχειρηματίας που θα πληρώσει καλό θα είναι να έχει να κάνει ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ, κεντρικά και να είναι ήσυχος από κει και πέρα.
Ο τρόπος που θα τα μοιράσουν οι 17 ή οι 117 ας προταθεί από τους ίδιους, με δεδομένη τη ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ.