Πιστεύετε ότι το νομοθετικό πλαίσιο που ρυθμίζει τη νομική μορφή και το χαρακτήρα (κερδοσκοπικό ή μη) καθώς και την έγκριση λειτουργίας των ΟΣΔ είναι επαρκές;
Διασφαλίζονται επαρκώς τα δικαιώματα των δημιουργών στις περιπτώσεις οργανισμών που είναι κερδοσκοπικοί και ενδεχομένως υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων;
Απαιτείται ιδιαίτερη νομοθετική ρύθμιση κατά τη γνώμη σας για τη διευκόλυνση συνεργασιών/συμπράξεων μεταξύ ΟΣΔ;
1. Νομοθετικό πλαίσιο για ΟΣΔ
Αναρτήθηκε
7 Δεκεμβρίου 2011, 12:00
Ανοικτή σε Σχόλια έως
10 Ιανουαρίου 2012, 12:00
Εργαλεία
Εκτύπωση Εξαγωγή Σχολίων σε
1. Η έννοια και η ανάγκη πραγματικής συλλογικής διαχείρισης επιβάλλει οι ΟΣΔ να είναι αποκλειστικά και μόνο μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί (π.χ. αστικοί μη κερδοσκοπικοί συνεταιρισμοί όπως προτείνεται και από ορισμένους ΟΣΔ). Κάτι τέτοιο επιτρέπει τη διαχείριση των δικαιωμάτων πραγματικά από τους δικαιούχους και όχι από τρίτους, ειδικά από εταιρίες που έχουν ως σκοπό το κέρδος. Η συλλογική διαχείριση θα πρέπει να εμφανίζεται ως άθροισμα ατομικών διαχειρίσεων και όχι ως εκπροσώπηση από τρίτο φορέα που μάλιστα έχει σκοπό το κέρδος. Η ανάθεση της διαχείρισης από κερδοσκοπικό φορέα δεν αποτελεί σύνηθη πρακτική σχεδόν σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο και ζημιώνει τόσο τους χρήστες όσο και τους δημιουργούς με δεδομένα τα αυξημένα κόστη διαχείρισης των δικαιωμάτων και την παρακράτηση του κέρδους από την εταιρία. Επιπλέον δημιουργείται σύγκρουση ανάμεσα στο συμφέρον του δημιουργού που είναι η μεγαλύτερη δυνατή αμοιβή με το μικρότερο δυνατό διαχειριστικό κόστος και το συμφέρον της εταιρίας που είναι η δημιουργία κέρδους για την ίδια. Δεν πιστεύουμε ότι απαιτείται κάποια ιδιαίτερη νομοθετική ρύθμιση αναφορικά με την δημιουργία συμπράξεων/ συνεργασιών μεταξύ ΟΣΔ.
2. Η συμμετοχή των δικαιούχων στη λήψη αποφάσεων θα πρέπει να διασφαλίζεται τόσο από τη νομική μορφή του ΟΣΔ (για το λόγο αυτό θα πρέπει να έχει τη μορφή συνεταιρισμού ή σωματείου) όσο και από τη συγκεκριμένη διάρθρωση των οργάνων του (π.χ. π.χ. γενική συνέλευση με μία ψήφο ανά μέλος). Ειδικότερα κρίνονται απαραίτητα:
– ο αποκλεισμός από τη συλλογική διαχείριση ΑΕ και ΕΠΕ
– ο συνεταιριστικός και μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας του ΟΣΔ
– η αρχή της μίας ψήφου ανα μέλος
– η απόλυτη αποσύνδεση της οικονομικής αξίας των δικαιωμάτων του δικαιούχου από το δικαίωμα ψήφου
– η δημιουργία εποπτικών οργάνων από τους δικαιούχους που θα ελέγχει τη λειτουργία του ΟΣΔ
– η σύνδεση των αποφάσεων του ΟΣΔ (ειδικά της κατάρτισης του αμοιβολογίου και του κανονισμού διανομής) με ρυθμίσεις αυξημένης πλειοψηφίας και υποχρεώσεις δημοσιότητας επί ποινή ακυρότητας των σχετικών αποφάσεων
3. Οι υποχρεώσεις διαφάνειας των ΟΣΔ θα πρέπει να εκτείνονται τόσο σε σχέση με τους δικαιούχους όσο και σε σχέση με τους χρήστες σε ισότιμη βάση. Προτείνεται να εφαρμόζεται σύστημα ανάλογο με αυτό που ισχύει για το πρόγραμμα ΔΙΑΥΓΕΙΑ προκειμένου οι ΟΣΔ να μπορούν να διενεργούν οποιαδήποτε πράξη είσπραξης δικαιωμάτων. Με δεδομένο ότι η δράση των ΟΣΔ έχει γενικότερο κοινωνικο-οικονομικό ενδιαφέρον και ότι θα πρέπει οι ΟΣΔ να διέπονται από τη μέγιστη δυνατή διαφάνεια δράσης οι πληροφορίες που αφορούν την οικονομική τους δραστηριότητα θα πρέπει να είναι διαθέσιμες σε όλους με δεδομένα που διατίθενται ανοιχτά, χωρίς περιορισμούς τεχνικούς ή νομικούς στην πρόσβαση και περαιτέρω χρήση και σε σταθερό σημείο απόθεσης. Ειδικότερα, η άδεια λειτουργίας των ΟΣΔ θα πρέπει να εξαρτάται από τη δημοσίευση στο Διαδίκτυο των ακόλουθων στοιχείων και τη λήψη σχετικού αριθμού διαδικτυακής δημοσίευσης χωρίς τον οποίο να μην μπορούν να διενεργήσουν πράξεις είσπραξης δικαιωμάτων:
– το ετήσιο συνολικό ποσό είσπραξης από τον ΟΣΔ
– το ποσό διανομής προς τα μέλη του ΟΣΔ
– το ποσό που παρακρατάται για έξοδα
– οι κανονισμοί διανομής των εσόδων
Οι ΟΣΔ θα πρέπει επίσης να παρέχουν σε κάθε μέλος τους αμελλητί τις όποιες επιπλέον πληροφορίες (π.χ. αποφάσεις, συμβάσεις ή δαπάνες) το μέλος αυτό ζητήσει.
Ο ΟΠΙ θα πρέπει να είναι υπεύθυνος για την τήρηση των κανόνων αυτών διαφάνειας και να εξαρτά την άδεια λειτουργίας του ΟΣΔ από την τήρηση αυτών.
4. Είναι απαραίτητο να προβλεφθεί ειδικός μηχανισμός επίλυσης διαφορών μεταξύ χρηστών και ΟΣΔ, ειδικά σε σχέση με θέματα εκπροσώπησης, αμοιβής και διανομής. Ο μηχανισμός αυτός θα πρέπει να είναι υποχρεωτικής διαιτησίας και να λειτουργεί εκτός των ΟΣΔ με υποχρεωτική συμμετοχή εκπροσώπων από τους ΟΣΔ, από τους χρήστες και από τον ΟΠΙ.
5. Το τεκμήριο που προβλέπει το αρ. 55 παρ. 2 του Ν.2121/1993 όπως τροποποιήθηκε από το αρ. 46 του Ν. 3905/2010 παρέχει υπερβολικές διευκολύνσεις στους ΟΣΔ συγγενικών δικαιωμάτων και θα πρέπει να καταργηθεί. Επιπλέον:
– περιορίζει ανεπίτρεπτα τον ανταγωνισμό με ΟΣΔ του εξωτερικού όσο και με δικαιούχους που επιλέγουν να βρίσκονται εκτός του συστήματος συλλογικής διαχείρισης
– οδηγεί στην είσπραξη δικαιωμάτων για δικαιούχους που δεν εκπροσωπούνται από τους ΟΣΔ και συχνά στη μη απόδοση των σχετικών δικαιωμάτων σε αυτούς
– αντιβαίνει στη βούληση του Κοινοτικού νομοθέτη και τη νομολογία του ΔΕΚ που ορίζει ότι οι ΟΣΔ μπορούν αν εισπράτουν αμοιβή μόνον για όσα έργα πράγματι εκτελούνται και μεταδίδονται από τον εκάστοτε χρήστη και μόνον εάν ο δικαιούχος της εύλογης αυτής αμοιβής εκπροσωπείται από τους αιτούντες ΟΣΔ.
Προτείνεται η άμεση κατάργηση της ως άνω διάταξης και η ρητή διατύπωση των αρχών ότι
– οι ΟΣΔ μπορούν να εισπράττουν αμοιβή μόνο για έργα που εκτελούν/ χρησιμοποιούν οι χρήστες και
– μόνο για τους δικαιούχους τους οποίους αποδεδειγμένα εκπροσωπούν.
6. Θα πρέπει να υπάρξει διάκριση ανάμεσα σε
(α) απόλυτο δικαίωμα του οποίου οι δικαιούχοι μπορούν να επιλέξουν τον τρόπο άσκησης και
(β) εύλογης αμοιβής στην περίπτωση αναγκαστικής άδειας εκμετάλευσης, όπου η χρήση του έργου δεν μπορεί να εμποδιστεί από το δικαιούχο, αλλά οφείλεται εύλογη αμοιβή.
Στην πρώτη περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει θέσμοθέτηση ενιαίας αμοιβής
Στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να θεσμοθετηθεί ενιαία αμοιβή από ενιαίο φορέα με κατ’ αναλογία συμμετοχή των ΟΣΔ στην αμοιβή.
7. Σε σχέση με την κατάρτιση αμοιβολογίου προτείνεται:
– έλεγχος και έγκριση από τον ΟΠΙ ή άλλη ανεξάρτητη αρχή που καθορίζει αιτιολογημένα την αμοιβή ύστερα από δημόσια διαβούλευση με τους ΟΣΔ και τους χρήστες ή
– κατάρτιση από διαιτητικό όργανο με συμμετοχή των σχετικών ΟΣΔ, των χρηστών και ανεξάρτητου εκπροσώπου.
– η ρύθμιση για τις αμοιβές θα πρέπει να είναι ενιαία ανά κατηγορία δικαιούχου και είδος χρήσης
– ο προσδιορισμός της εύλογης αμοιβής θα πρέπει να γίνεται με βάση την αντιπροσωπευτικότητα των ΟΣΔ σε σχέση με τα έργα τα οποία εκπροσωπεί ο ΟΣΔ ή των οποίων έκανε χρήση ο χρήστης
8. Σε περίπτωση της ύπαρξης διαφωνίας μεταξύ χρηστών και ΟΣΔ θα πρέπει να υπάρχει ειδική ταχεία διαδικασία με τη μορφή υποχρεωτικής διαιτησίας είτε από τον ΟΠΙ είτε όπως προσδιορίστηκε ανωτέρω. Τα χρονικά περιθώρια από τη διαπίστωση της διαφωνίας μέχρι την επίλυση της διαφοράς θα πρέπει να είναι εξαιρετικά σύντομα (15-30 μέρες). Ειδικά για την περίπτωση της παρ. 2 του αρ. 56 του Ν. 2121/1993 σε περίπτωση διαφωνίας και εάν υπάρχει ήδη χρήση, ο χρήστης θα πρέπει να μπορεί να καταβάλει στον ΟΣΔ την από το αμοιβολόγιο ποσοστιαία αμοιβή του αρ. 32 και ΟΧΙ τη ζητούμενη από τον ΟΣΔ. Η ποσοστιαία αυτή αμοιβή μπορεί να καθορίζεται με τη διαδικασία που περιγράψαμε στο 7 δλδ ύστερα από έγκριση που καθορίζεται αιτιολογημένα από τον ΟΠΙ ύστερα από δημόσια ανοικτή διαβούλευση με ΟΣΔ και χρήστες ή με διαιτητική διαδικασία ανά κατηγορία αμοιβής.
9. Οι κυρώσεις κρίνονται υπερβολικά αυστηρές. Ειδικότερα προτείνεται:
– κατάργηση των ποινικών κυρώσεων και μέχρι τότε:
– παύση της ποινικής δίωξης με την καταβολή της αμοιβής για τις περιπτώσεις δημόσιας εκτέλεσης των έργων τους.
– υποχρεωτική αναστολή των ποινικών διώξεων σε περίπτωση εκκρεμοδικίας στα αστικά δικαστήρια, μεταξύ των χρηστών και των ΟΣΔ, σχετικής με την αμοιβή μέχρι την τελεσιδικία.
10. Σε σχέση με την πληροφόρηση των χρηστών ισχύουν τα όσα αναφέρονται στην απάντηση 3 με επιπλέον υποχρέωση δημοσίευσης στο διαδίκτυο των έργων και των δικαιούχων που εκπροσωπούν σε ανοιχτή και ελεύθερα επεξεργάσιμη μορφή ως προϋπόθεση της διατήρησης της άδειας λειτουργίας τους. Η έλλειψη τήρησης των προϋποθέσεων δημοσιότητας θα πρέπει να μπορεί να προβλήθεί ως ένσταση από το χρήστη για την καταβολη των αμοιβών.
Παρατηρήσεις τμήματος πνευματικής ιδιοκτησίας ΕΡΤ.
Σε μία ιδιαίτερα δυσχερή και κρίσιμη οικονομική συγκυρία, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη αναθεώρησης του ισχύοντος νομοθετικού καθεστώτος των ΟΣΔ, καθώς και η επιτάχυνση της επίλυσης προβλημάτων που ανακύπτουν μεταξύ χρηστών και ΟΣΔ. Κατά την άποψη μας είναι επιτακτική η απόλυτη διαφάνεια όσον αφορά στις αξιώσεις που εγείρουν οι ΟΣΔ έναντι των χρηστών. Έτσι, λοιπόν, το σχετικό αμοιβολόγιο, οι συμβάσεις αμοιβαιότητας που έχουν συναφθεί με ΟΣΔ εξωτερικού, ο πλήρης κατάλογος των μελών/πελατών και το εκπροσωπούμενο ρεπερτόριο, ο κανονισμός διανομής κλπ. θα πρέπει να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στη διάθεση των χρηστών δια της μόνιμης και επικαιροποιημένης αναρτήσεως αυτών στην ιστοσελίδα του εκάστοτε ΟΣΔ. Περαιτέρω θα πρέπει να υπάρχει αποτελεσματικός έλεγχος και τακτικός επανέλεγχος από αρμόδια όργανα (ΟΠΙ, Υπουργείο Πολιτισμού κλπ.) της βιωσιμότητας και εν γένει λειτουργίας των ΟΣΔ, προς αποφυγήν διατήρησης προβληματικών και μη βιώσιμων ΟΣΔ.
Επιπροσθέτως, ιδιαίτερα σημαντική είναι η λειτουργία ενός αποτελεσματικού και διαφανούς συστήματος έγκρισης αμοιβολογίων των ΟΣΔ. Για την σύνταξη των αμοιβολογίων θα πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν διάφορα κριτήρια όπως τα δεδομένα της αγοράς, να πραγματοποιούνται αναλυτικές οικονομικές έρευνες, γνωμοδοτήσεις ειδικών νομικών και οικονομικών επιστημόνων κλπ. Η εν ισχύ νομοθετική πρόβλεψη (άρθρο 56 παρ. 3 ν. 2121/1993) κρίνεται μη επαρκής, η δε εφαρμογή της στην πράξη ιδιαιτέρως δυσχερής. O ANTENNA εκπονεί σχετική με το εν λόγω ζήτημα έρευνα και ιδίως μελέτη ανάλογων ρυθμίσεων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως όσον αφορά στο αρμόδιο όργανο που θα μπορούσε να επιληφθεί των διαφορών αυτών και την σύνθεση αυτού. Σε κάθε περίπτωση όμως, στη σύνθεση του εν λόγω οργάνου θα πρέπει να συμμετέχει εκπρόσωπος των τηλεοπτικών σταθμών, καθόσον αυτοί αποτελούν και τους κυριότερους χρήστες πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων.
Τέλος, θα πρέπει να υπάρχει ένα άμεσο και αποτελεσματικό σύστημα επίλυσης των διαφορών μεταξύ ΟΣΔ και χρηστών. Ενδεχομένως σκοπιμη θα ήταν η σύσταση ενός ανεξάρτητου και αδιάβλητου διαιτητικού οργάνου. Ο ΑΝΤΕΝΝΑ εκπονεί έρευνα των αναλόγων νομοθετικών ρυθμίσεων σε λοιπές χώρες, όπως αυτών της Γερμανίας, σύμφωνα με τις οποίες η σύνθεση του οργάνου επίλυσης αποτελείται από εκπροσώπους όλων των ενδιαφερόμενων μερών, συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς των χρηστών.
ΑΝΤΕΝΝΑ T.V A.E
Αναφορικά με το θέμα της διευκόλυνσης συνεργασιών/ συμπράξεων μεταξύ ΟΣΔ, θεωρούμε ότι χρειάζεται να υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη για τη δυνατότητα σύμπραξης ΟΣΔ, με σκοπό την είσπραξη ή/και τη διαχείριση ενός ή/και περισσοτέρων δικαιωμάτων. Η σύμπραξη αυτή μπορεί να παίρνει τη μορφή σύστασης ενός αυτοτελούς ΟΣΔ («Οργανισμού Ομπρέλλα» με μέλη όλους τους δικαιούχους ΟΣΔ), με πολύ συγκεκριμένο σκοπό (π.χ. είσπραξη συγκεκριμένου δικαιώματος). Αυτό είναι επιτακτικό στις περιπτώσεις υποχρεωτικής συλλογικής διαχείρισης (ορ. π.χ. άρθρα 18, 49), αλλά και ορθότερο και αποτελεσματικότερο στις περιπτώσεις εκούσιας διαχείρισης (όπως π.χ. δικαίωμα δημόσιας εκτέλεσης δημιουργού, παραγωγού οπτικοακουστικών έργων-άρθ.47). Η ρύθμιση των παραγράφων 6 και 7 του άρθρου 49 του Ν. 2121/1993, οι οποίες εισήχθησαν με το Ν. 3905/2010, και οδήγησαν στην ίδρυση του νεου ενιαίου Οργανισμού GEA, από τους ΟΣΔ GRAMMO, ΑΠΟΛΛΩΝ και ΕΡΑΤΩ, μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για μια γενικότερη διάταξη για την δυνατότητα και άλλων ΟΣΔ και για άλλα δικαιώματα (όπως π.χ το δικαίωμα δημόσιας εκτέλεσης).
Κατά τα λοιπά ο Οργανισμός μας με δ.τ. ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, λειτουργεί με απόλυτη διαφάνεια, με διαρκή ενημέρωση των μελών του Τηλεοπτικών Σταθμών (MEGA, ANTENNA,ALPHA,STAR,ΣΚΑΪ,ALTER,ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV), τα οποία είναι και μέτοχοι της Εταιρείας μας, ενώ εκπροσωπούνται όλα τα μέλη μας στα αρμόδια Όργανα λήψεως αποφάσεων του Οργανισμού. Παράλληλα στο θέμα πληροφόρησης των χρηστών τηρούμε στο ακέραιο της απαιτήσεις του Ν. 2121/1993, παράλληλα με την δημοσίευση στοιχείων, βάσει του Ν. 2190/1920 για τις ανώνυμες εταιρείες.
Για την εταιρεία ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Ο Πρόεδρος
Νικόλαος Αγγελόπουλος
– Θεωρούμε ότι το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο που ρυθμίζει τη νομική μορφή και την εν γένει λειτουργία των ΟΣΔ χρήζει αναθεώρησης και προσαρμογής στις σύγχρονες απαιτήσεις που διαμορφώθηκαν από τη συνεχώς εξελισσόμενη ψηφιακή τεχνολογία, στο πλαίσιο της ανάγκης ευρύτερου επαναπροσδιορισμού και εκσυγχρονισμού του Δικαίου της Πνευματικής Ιδιοκτησίας, ώστε να είναι συμβατό με την κοινωνία της πληροφορίας, την ψηφιακή εποχή και να εξασφαλίζει την αναγκαία ισορροπία των δικαιωμάτων μεταξύ δημιουργών, ΟΣΔ και χρηστών.
– Στις περιπτώσεις των ΟΣΔ που έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα η διασφάλιση των δικαιωμάτων των δημιουργών μπορεί να επιτευχθεί με την αναγκαία συμμετοχή αυτών στη διαχείριση, διανομή των δικαιωμάτων τους και εκπροσώπηση των ΟΣΔ, καθώς και με την άσκηση εποπτεία των αρμοδίων οργανισμών.
– Η συνεργασία /σύμπραξη μεταξύ ΟΣΔ θεωρούμε ότι δεν δύναται να αποτελέσει υποχρέωση βάσει αναγκαστικής νομοθετικής ρύθμισης, καθώς θα προσκρούει σε συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα και ελευθερίες, αλλά αποτέλεσμα της αυτόνομης βούλησης αυτών. Κρίνεται όμως ιδιαίτερα χρήσιμη η διευκόλυνση των συνεργασιών / συμπράξεων, κατόπιν σχετικής νομοθετικής πρωτοβουλίας, καθόσον αφορά ειδικώς στο πλαίσιο είσπραξης των δικαιωμάτων. Αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε συνεργασία κρίνεται η κοινή νομική μορφή και ο χαρακτήρας τους, ιδιαίτερα όταν περισσότεροι ΟΣΔ εκπροσωπούν τις ίδιες κατηγορίες δικαιούχων και εμφανίζουν αλληλοκαλυπτόμενες εξουσίες εκπροσώπησης αυτών .
Σημαντική για όποια νομοθετική ρύθμιση προωθηθεί θα είναι η ρύθμιση των εκκρεμών θεμάτων προς όφελος και ευκολία των χρηστών.
Η παρούσα διαβούλευση θα πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς του νομοθέτη για ρύθμιση εκκρεμοτήτων και όχι αφορμή και εδφαλτήριο για την κατοχύρωση δικαιωμάτων εκτελεστών και δημιουργών και ιδιαίτερα αυτών των οποίων το δικαίωμα δεν είναι ξεκάθαρο και έυκολα διακριτό και κατ επέκταση εύκολα εκτιμήσιμο, όπως η περίπτωση των δικαιούχων τηλεοπτικών δικαιωμάτων, οι οποίοι είναι και δημιουργοί και χρήστες κάτι που αντίκειται στην φιλοσοφία του υπάρχοντος νόμου.
Συγχρόνως ο χρήστης αδυνατεί να εκτιμήσει apriori την συμβολή του κάθε δυνητικού δικαιούχου στο έργο, με αποτέλεσμα να μην ξέρει τι πληρώνει , γιατί το πληρώνει και συγχρόνως να παρουσιάζονται συνεχώς και νέες απαιτήσεις από νέους δικαιούχους και ο κάθε ένας εξαυτών να ισχυρίζεται ότι το δικό του δικαίωμα είναι ισχυρότερο των άλλων, γεγονός που τελικά αποβαίνει σε βάρος της επιχειρηματικότητα με συνέπεια άνθρωποι και φορείς να εισπράττουν σημαντικά ποσά, ανατίστοιχα της συμβολής τους στην δημιουργία και παρουσίαση των έργων.
Οι νόμοι για τους ΟΣΔ όπως έχουν θεσμοθετηθεί μέχρι σήμερα, με τις πολλές ασάφειες και σκόπιμες γκρίζες ζώνες τους, ευνοούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα δικαιούχων , αδικόντας τους χρήστες , διαιωνίζοντας δικαστικές αντιδικίες και τελικώς καταντούσαν τους χρήστες έρμαιο των απαιτήσεωντων καθε λογής δικαιούχων που προέκυπταν μέσω των αντιφατικών και άδικων νομοθετικών ρυθμίσεων.
Η προικοδότηση κάποιων δικαιωμάτων με ποινικές συνέπειες(αυτόφωρη διαδικασία ) για τους χρήστες που αμφισβητούσαν το δικαίωμα των οργανισμών ή ο διπλασιασμός της απαίτησης για τα πνευματικά ή απόλυτα δικαιώματα αποτελούν σημαντικές νομοθετικές εξυπηρετήσεις σε ΟΣΔ σε βάρος των χρηστών .
Ελπίζω ότι ο νέος νόμος θα συνεκτιμήσει όλες αυτές τις ανακολουθίες και με δημοκρατικό τρόπο θα ρυθμίσει το νομοθετικό πλαίσιο που θα διέπει την λειτουργία των ΟΣΔ και θα εξασφαλίσει ισομερώς και δίκαια τα δικαιώματα των χρηστών, σύμφωνα με το πνεύμα του κ Υπουργού όπως εμφανίζεται στο εισαγωγικό σημείωμα της παρούσας διαβούλευσης.
Η έννοια και η ανάγκη πραγματικής συλλογικής διαχείρισης επιβάλλει οι ΟΣΔ να είναι αποκλειστικά και μόνο μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί (π.χ. αστικοί μη κερδοσκοπικοί συνεταιρισμοί όπως προτείνεται και από ορισμένους ΟΣΔ). Κάτι τέτοιο επιτρέπει τη διαχείριση των δικαιωμάτων πραγματικά από τους δικαιούχους και όχι από τρίτους, ειδικά από εταιρία που έχουν ως σκοπό το κέρδος. Η συλλογική διαχείριση θα πρέπει να εμφανίζεται ως άθροισμα ατομικών διαχειρίσεων και όχι ως εκπροσώπηση από τρίτο φορέα που μάλιστα έχει σκοπό το κέρδος. Η ανάθεση της διαχείρισης από κερδοσκοπικό φορέα δεν αποτελεί συνήθη πρακτική σχεδόν σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο και ζημιώνει τόσο τους χρήστες όσο και τους δημιουργούς με δεδομένα τα αυξημένα κόστη διαχείρισης των δικαιωμάτων και την παρακράτηση του κέρδους από την εταιρία. Επιπλέον δημιουργείται σύγκρουση ανάμεσα στο συμφέρον του δημιουργού που είναι η μεγαλύτερη δυνατή αμοιβή με το μικρότερο δυνατό διαχειριστικό κόστος και το συμφέρον της εταιρίας που είναι η δημιουργία κέρδους για την ίδια. Δεν πιστεύουμε ότι απαιτείται κάποια ιδιαίτερη νομοθετική ρύθμιση αναφορικά με την δημιουργία συμπράξεων/ συνεργασιών μεταξύ ΟΣΔ.
Εταιρεία ΕΛ/ΛΑΚ
http://eellak.gr/
Κατά την άποψή του μας, όλοι οι ΟΣΔ θα έπρεπε να έχουν την μορφή αστικών μη κερδοσκοπικών συνεταιρισμών, καθώς με τον τρόπο αυτό η διοίκηση και ο έλεγχος γίνεται αποκλειστικά από τους ίδιους τους δικαιούχους που αναθέτουν στον ΟΣΔ τη συλλογική διαχείριση και προστασία των δικαιωμάτων τους. Ο κερδοσκοπικός χαρακτήρας των οργανισμών, αφενός αυξάνει το κόστος του χρήστη (άλλως μειώνει τις πραγματικές αμοιβές για τους δικαιούχους/καλλιτέχνες), αφ’ ετέρου είναι αντίθετος με την λογική της συλλογικής διαχείρισης, καθώς στην ουσία οι καλλιτέχνες δεν διαχειρίζονται συλλογικά τα έργα τους, αλλά τα συνδιαχειρίζονται με ιδιώτη (εταιρία) της οποίας (λόγω του εμπορικού της χαρακτήρα) σκοπό έχει το κέρδος.
Αναφορικά με το ζήτημα της νομοθετικής ρύθμισης για τη διευκόλυνση συνεργασιών/συμπράξεων μεταξύ ΟΣΔ, θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται κάποια περαιτέρω αλλαγή στο νομοθετικό πλαίσιο, καθώς και με την σημερινή του μορφή μπορούν να συμπράξουν οι ΟΣΔ. Απόδειξη η επί σειρά ετών συνεργασία των τεσσάρων ΟΣΔ Συγγενικών Δικαιωμάτων «ΔΙΟΝΥΣΟΣ», «ΕΡΑΤΩ», «ΑΠΟΛΛΩΝ» και «GRAMMO», οι οποίοι λειτουργώντας ως κοινωνία δικαιώματος διενήργησαν δίκες για μία σχεδόν δεκαετία. Αναφερόμαστε στις δίκες κατά ξενοδοχειακών επιχειρήσεων που τελικά οδήγησαν στην κατάρτιση των γνωστών πλέον Μνημονίων Συνεργαίας, που υπογράφηκαν μεταξύ του Ξ.Ε.Ε. και των Ο.Σ.Δ., δίνοντας τέλος σε ένα χρόνιο πρόβλημα.
Ο ΟΣΔ ΑΘΗΝΑ είναι αστικός μη κερδοσκοπικός συνεταιρισμός περιορισμένης ευθύνης και λειτουργεί ως γνωστόν, κατόπιν σχετικής έγκρισης της λειτουργίας του από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, με αποκλειστικό σκοπό τη συλλογική διαχείριση και προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων των μελών του, τα οποία είναι σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, θεατρικοί συγγραφείς και δημιουργοί πρωτότυπων μουσικών συνθέσεων και στίχων για το θέατρο, καθώς και κληρονόμοι δημιουργών, που ανήκαν στις παραπάνω κατηγορίες δικαιούχων. Ο Οργανισμός μας τοποθετείται με το παρόν επί των ζητημάτων, που έχουν τεθεί προς δημόσια διαβούλευση κατόπιν της πρόσφατης πρωτοβουλίας του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, με σκοπό – σύμφωνα με τις σχετικές εξαγγελίες του ΥΠΠΟΤ – τη δημιουργία νέου νομοθετικού πλαισίου για τα πνευματικά δικαιώματα και για τον τρόπο λειτουργίας των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης (ΟΣΔ). Στο πλαίσιο αυτό εκφράζουμε πάντως σοβαρές επιφυλάξεις καταρχήν ως προς τη χρονική στιγμή κατά την οποία αναλαμβάνεται η σχετική πρωτοβουλία, ενόσω είναι γνωστό ότι εκκρεμεί εντός των επομένων μηνών η έκδοση σχετικής με τα παραπάνω ζητήματα και κατ’ ανάγκη δεσμευτικής για τη χώρα μας κοινοτικής οδηγίας.
Ευθύς εξ αρχής διευκρινίζεται ότι ο ΟΣΔ ΑΘΗΝΑ είναι μη κερδοσκοπικός ΟΣΔ, ο οποίος αποτελείται, διοικείται και ελέγχεται αποκλειστικά από τους ίδιους τους δημιουργούς, που του έχουν αναθέσει τη συλλογική διαχείριση και προστασία των δικαιωμάτων της πνευματικής τους ιδιοκτησίας. Η δράση του συνεταιρισμού μας υπήρξε πάντοτε από της ιδρύσεώς του μέχρι σήμερα απολύτως διαφανής τόσο σε σχέση με τους χρήστες των έργων του ρεπερτορίου μας, όσο και σε σχέση με τα μέλη μας και επομένως τα σκέλη της διαβούλευσης, που αφορούν στα ζητήματα αυτά ουδόλως μας αφορούν.
Αυτό όμως που αφορά τον ΟΣΔ ΑΘΗΝΑ και τα μέλη του, είναι το γεγονός ότι είκοσι σχεδόν χρόνια από τη θέση σε ισχύ του νόμου 2121/1993, η μέχρι σήμερα εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου ανέδειξε πέραν πάσης αμφισβητήσεως, ότι με τις διατάξεις του ενάτου κεφαλαίου ουδόλως διασφαλίσθηκε η είσπραξη των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο πλαίσιο ενός «μοντέλου» πραγματικής συλλογικής διαχείρισης, όπως αυτή υλοποιείται εδώ και πολλές δεκαετίες στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικότερα:
1. Η συλλογική διαχείριση των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων για να είναι άξια του ονόματός της πρέπει, όπως συμβαίνει εδώ και πολλές δεκαετίες στις σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες, να συνδέεται με ευρύτατη εφαρμογή συλλογικών διαπραγματεύσεων προς σύναψη συλλογικών συμβάσεων (τέτοια συλλογική σύμβαση κατάρτισε πρόσφατα ο ΟΣΔ ΑΘΗΝΑ με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο της Ελλάδος με αντικείμενο τον καθορισμό των αμοιβών μας για τη χρήση των έργων του ρεπερτορίου μας, που συνίσταται στην με οποιονδήποτε τρόπο αναμετάδοση/δημόσια παρουσίαση των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών των έργων αυτών στα δωμάτια ξενοδοχείων, που ανήκουν σε μέλη του ΞΕΕ) και με την κεντρική επίλυση των διαφορών μεταξύ ΟΣΔ και χρηστών. Το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο σιωπά ως γνωστόν για όλα τα παραπάνω: το άρθρο 56 §3 δεν προσθέτει απολύτως τίποτε στα ούτως ή άλλως ισχύοντα με βάση τις υφιστάμενες γενικές διατάξεις, εκτός από την δυνατότητα των μερών να συμφωνήσουν εγγράφως τον ορισμό διαιτητή, ο οποίος μπορεί κατά το εδάφιο γ της ίδιας παραγράφου «να διατάξει την προκαταβολή ποσού μέχρις ότου ορίσει το οριστικό ύψος της οφειλόμενης αμοιβής» (η διάταξη αυτή είναι αναμενόμενο να παραμένει ανεφάρμοστη, αφού με δεδομένη την δυνητικότητα της εφαρμογής της οι χρήστες δεν θα αποδέχονται ποτέ – ακριβώς λόγω αυτής της εξουσίας του διαιτητή να διατάξει την προκαταβολή – να υποβληθούν στην προβλεπόμενη από το άρθρο 56 §3 διαιτησία).
2. Παρά λοιπόν τη ύπαρξη των διατάξεων του άρθρου 56 Ν. 2121/1993, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι στη χώρα μας εξακολουθεί να διαιωνίζεται το απαράδεκτο από κάθε άποψη καθεστώς των χιλιάδων ανά τη χώρα δικών κατά μεμονωμένων χρηστών, οι οποίες ανοίγονται κάθε χρόνο από το σύνολο σχεδόν των ΟΣΔ της χώρας, δηλαδή τόσο από την ήδη υφιστάμενη κατά την ψήφιση του νέου νόμου ιδιωτική ανώνυμη εταιρεία, που απλά συνέχισε να πράττει ό,τι έπραττε και πριν από τη θέση σε ισχύ του νόμου, όσο και από τους έχοντες συσταθεί μετά το 1993 νέους ΟΣΔ πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων. Θεωρούμε ως εκ τούτου επιβεβλημένη τη νομοθετική θέσπιση επιτέλους και στην Ελλάδα των όσων εφαρμόζονται στις περισσότερες και πάντως στις σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπου σε αντάλλαγμα των μειωμένων αμοιβών (σε σχέση με τα δημοσιευμένα από τους ΟΣΔ αμοιβολόγια), οι οποίες κατοχυρώνονται μέσω συλλογικών συμβάσεων μεταξύ των ΟΣΔ και των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων των χρηστών, οι ΟΣΔ διασφαλίζουν την παρέμβαση των ανωτέρω αντιπροσωπευτικών οργανώσεων α) για την προσχώρηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων μελών τους στη σύμβαση πλαίσιο, που συμφωνήθηκε με τις αντιπροσωπευτικές οργανώσεις, β) την παροχή στους ΟΣΔ των στοιχείων, που είναι κατά κανόνα απαραίτητα για τον υπολογισμό των οφειλόμενων δικαιωμάτων και κυρίως για την διανομή των καταβληθέντων στους δικαιούχους, καθώς και γ) για την επίλυση των τυχόν προβλημάτων, που θα ανακύπτουν κατά την εκτέλεση των καταρτιζόμενων από τα μέλη της αντιπροσωπευτικής οργάνωσης ατομικών συμβάσεων. Υπό το πρίσμα αυτό, θα πρέπει επομένως η συλλογική διαχείριση των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων να συνδέεται θεσμικά με την υποχρεωτική σύναψη συλλογικών συμβάσεων μεταξύ ΟΣΔ και των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων των χρηστών για όποια επαγγελματική κατηγορία διαθέτει επαγγελματική οργάνωση. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις, όπου δεν υπάρχουν τέτοιες επαγγελματικές οργανώσεις των χρηστών, θα ήταν σκόπιμο να παρέχεται από το νόμο ισχυρό κίνητρο για τη δημιουργία τους, έστω και με μοναδικό σκοπό τους τη σύναψη των προαναφερόμενων συλλογικών συμβάσεων για τον καθορισμό των όρων εκμετάλλευσης των έργων και των οφειλόμενων αμοιβών, με ταυτόχρονη πρόβλεψη ότι το επίπεδο των αμοιβών, που αξιώνονται από τους ΟΣΔ με βάση το καταρτιζόμενο από αυτούς αμοιβολόγιο, θα δύναται εκ του νόμου να είναι ευλόγως ανώτερο του επιπέδου των αμοιβών, που καθορίζονται στο πλαίσιο των εν λόγω συλλογικών συμβάσεων.
3. Το σημαντικότερο όμως κενό της υφιστάμενης νομοθεσίας είναι ότι δεν μας παρέχει ικανοποιητική προστασία στα ζητήματα της επίλυσης των διαφορών των ΟΣΔ με τους χρήστες, αφού θεωρούμε αδιανόητο να εναποτίθεται στους αδύναμους ώμους του προέδρου πρωτοδικών η επίλυση συγκρούσεων συμφερόντων τόσο μεγάλης έντασης, σημασίας και εξειδίκευσης, όπως είναι οι κλαδικές διαφορές μεταξύ των ΟΣΔ πνευματικών/συγγενικών δικαιωμάτων και των ανηκόντων στις διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες χρηστών. Σε αντίθεση προς όσα συμβαίνουν σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ο νόμος 2121 δεν δίνει έτσι απαντήσεις ούτε για την ταχεία και εξειδικευμένη επίλυση των διαφορών μας με τους χρήστες, αλλά και ούτε για την προσωρινή ρύθμιση της κατάστασης ως προς τις διεκδικούμενες αμοιβές μας κατά την διάρκεια της εκκρεμοδικίας, η οποία είναι ως γνωστόν ιδιαιτέρως μακρά στη χώρα μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι καμία επιχείρηση, που κάνει χωρίς άδεια χρήση προστατευόμενων έργων, δεν περιμένει να λήξει πρώτα η εκκρεμοδικία και έπειτα να προχωρήσει στην χρήση, για την οποία ο νόμος προβλέπει προηγούμενη άδεια. Θεωρούμε ως εκ τούτου επιβεβλημένη την αναβάθμιση της «δραστικότητας» της παρεχόμενης σήμερα με το άρθρο 908 ΚΠολΔ (δυνητικής) προσωρινής εκτελεστότητας, με τη θέσπιση του μέτρου της προσωρινής επιδίκασης των αμοιβών που οι ΟΣΔ αξιώνουν από τους χρήστες, ώστε να αποτραπεί επιτέλους το απαράδεκτο φαινόμενο της μαζικής, όσο και συστηματικής κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας με διάφορα προσχήματα, κυρίως αυτό της διαφοράς ως προς το ύψος του καταβλητέου ανταλλάγματος, με συνέπεια οι παραβάτες να επωφελούνται από τη γνωστή βραδύτητα απονομής της δικαιοσύνης, την ίδια στιγμή που οι δικαιούχοι αποστερούνται σημαντικών πόρων επιβίωσης και οι ΟΣΔ που τους εκπροσωπούν (τουλάχιστον όσοι εξ αυτών είναι μη κερδοσκοπικοί) να αδυνατούν να εμπεδώσουν μία σταθερή βάση εκκίνησης αναγκαία για την διασφάλιση της αποτελεσματικής προστασίας των δικαιωμάτων, που τους έχουν ανατεθεί προς συλλογική διαχείριση. Ο δικαιοπολιτικός λόγος της θέσπισης του προαναφερόμενου μέτρου της προσωρινής επιδίκασης ανιχνεύεται, πέρα από τον ρητά αναγνωρισμένο από τις περισσότερες ευρωπαϊκές νομοθεσίες διατροφικό χαρακτήρα των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, στη διαπίστωση ότι με την προσωρινή επιδίκαση αντιμετωπίζονται δραστικά οι κίνδυνοι που συνέχονται με το εξαιρετικά ευπρόσβλητο των πνευματικών/συγγενικών δικαιωμάτων, αφού συνεπεία της ταχύτητας της αντίδρασης της έννομης τάξης εκλείπει ουσιαστικά το οικονομικό κίνητρο του χρήστη για την προσβολή των ανωτέρω δικαιωμάτων. Δεν πρέπει ταυτόχρονα να παραγνωρίζεται, ότι με την προτεινόμενη προσωρινή επιδίκαση παρέχεται στους σχετικά νέους ακόμα ΟΣΔ, που ιδρύθηκαν στη χώρα μας μετά τη θέση σε ισχύ του νόμου 2121/1993, η προαναφερόμενη βάση εκκίνησης για τη διασφάλιση της βιωσιμότητάς τους και της αποτελεσματικής προστασίας των δικαιωμάτων, που τους έχουν ανατεθεί κατά τα ανωτέρω προς συλλογική διαχείριση.
4. Τα όσα προαναφέρθηκαν για τις υποχρεωτικές συλλογικές συμβάσεις συνδέονται επομένως άρρηκτα με την κεντρική επίλυση των διαφορών μεταξύ ΟΣΔ και χρηστών, οι οποίες γεννώνται σε συλλογικό επίπεδο από την αμφισβήτηση της νομιμότητας των υπό διαπραγμάτευση αμοιβών ή οποιουδήποτε άλλου όρου συναλλαγής, που ο οργανισμός αξιώνει κατά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις από μια συγκεκριμένη κατηγορία χρηστών. Τέτοιου είδους λύσεις με τις οποίες επιδιώκεται η εξασφάλιση τόσο της ταχύτητας όσο και της ποιότητας μέσω της κεντρικής επίλυσης των προαναφερόμενων διαφορών έχουν άλλωστε υιοθετηθεί και εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπως είναι η Αγγλία, η Γερμανία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Ισπανία κλπ., όπου η δικαιοπολιτική στόχευση είναι πάντοτε ενιαία: να παρέχονται δηλαδή όλες οι απαιτούμενες εγγυήσεις για την όσο το δυνατό ταχύτερη και ορθότερη απονομή της δικαιοσύνης σε διαφορές που απαιτούν εξειδικευμένη γνώση και δεν αφορούν ατομικές περιπτώσεις, αλλά αντιθέτως ολόκληρους κλάδους σε εθνικό, αλλά πλέον και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ενδεικτικά αναφέρονται εδώ το μοντέλο της διοικητικής έγκρισης των αμοιβολογίων, που επελέγη στην Ελβετία, καθώς και το ορθότερο κατά την άποψή μας μοντέλο της προβλεπόμενης στην Γερμανία υποχρεωτικής απόπειρας εξωδικαστικής επίλυσης της διαφοράς ενώπιον ειδικής διαιτητικής επιτροπής (Urheberschiedstelle) επί ποινή απαραδέκτου της αγωγής, που θα ασκηθεί στη συνέχεια από τον ΟΣΔ.
5. Σε αντίθεση προς όσα διαλαμβάνονται στην πρόσκληση για την δημόσια διαβούλευση, περί αμοιβολογίων τα οποία τάχα «θα πρέπει να καταρτίζονται μετά από συμφωνία με τις αντιπροσωπευτικές ενώσεις των χρηστών», η υποστηριζόμενη εδώ αδιαπραγμάτευτη θέση μας είναι ότι η κατάστρωση των αμοιβολογίων αποτελεί, σύμφωνα με όσα ορίζει ρητά και η ισχύουσα νομοθεσία, αποκλειστική αρμοδιότητα των ΟΣΔ και ελέγχεται απλώς ως προς τη νομιμότητά της από τα αρμόδια για την επίλυση των διαφορών αυτών δικαστήρια. Επιπλέον, μετά τις πρόσφατες τρεις συλλογικές συμφωνίες, που κατάρτισε μετά από επιτυχείς διαπραγματεύσεις το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο της Ελλάδος με την ΑΕΠΙ, τον ΟΣΔ ΑΘΗΝΑ και τους ΟΣΔ ΔΙΟΝΥΣΟ, ΑΠΟΛΛΩΝΑ, ΕΡΑΤΩ και GRAMMO, έχουν χάσει πλέον οποιοδήποτε δικαιοπολιτικό έρεισμα διάφορα αιτήματα, τα οποία έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί από οργανώσεις των χρηστών, για υποχρεωτική από κοινού άσκηση του δικαιώματος της δημόσιας εκτέλεσης ή επιβολή ενιαίας αμοιβής για περισσότερες κατηγορίες δικαιούχων του ίδιου δικαιώματος κλπ. και περιλαμβάνονται – άγνωστο γιατί – και στην πρόσκληση για την δημόσια διαβούλευση.
6. Οποιαδήποτε μελλοντική ρύθμιση του ζητήματος θα πρέπει, σύμφωνα με όσα προαναφέρονται, να διασφαλίζει την ταχύτητα όσο και την ποιότητα της επίλυσης των εν προκειμένω διαφορών, χωρίς όμως να καταργεί τα ελληνικά δικαστήρια ως μέσο επίλυσης των διαφορών αυτών. Υπό το πρίσμα αυτό, όλες οι διαφορές μεταξύ ΟΣΔ και αντιπροσωπευτικών οργανώσεων των χρηστών, οι οποίες θα γεννώνται σε κατηγοριακό επίπεδο περί την αμοιβή ή οποιονδήποτε άλλο όρο συναλλαγής, θα πρέπει να επιλύονται σε πρώτο και τελευταίο βαθμό αποκλειστικά από το ειδικό τμήμα του Εφετείου Αθηνών κατά τη διαδικασία των άρθρων 741επ. ΚΠολΔ. Κατά την επίλυση των διαφορών του προηγουμένου εδαφίου, το δικαστήριο θα οφείλει να προσδιορίζει ποιο ύψος αμοιβής είναι νόμιμο ή να διατυπώνει τον όρο συναλλαγής έτσι ώστε αυτός να είναι νόμιμος. Στο πλαίσιο αυτό θα ήταν σκόπιμο να προβλέπεται ότι της ασκήσεως της αγωγής ενώπιον του ειδικού τμήματος του Εφετείου Αθηνών προηγείται επί ποινή απαραδέκτου αυτής απόπειρα συμβιβαστικής επίλυσης της διαφοράς ενώπιον του Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας, ο οποίος σε περίπτωση αποτυχίας της απόπειράς του, θα εκφέρει τη Γνώμη του για την κατά νόμο πλέον λύση της διαφοράς. Μέχρι την έκδοση της απόφασης του Εφετείου Αθηνών, είναι απαραίτητο οι ΟΣΔ πνευματικών δικαιωμάτων να δικαιούνται να ζητήσουν την προσωρινή επιδίκαση των απαιτήσεών τους, ώστε να αποτραπεί επιτέλους το μη αποδεκτό πλέον φαινόμενο να συνεχίζουν οι χρήστες χωρίς καμία απολύτως οικονομική επιβάρυνσή τους την άνευ αδείας χρήση των έργων καθ’ όλο το χρονικό διάστημα μέχρι την έκδοση της τέμνουσας την διαφορά τελεσίδικης δικαστικής απόφασης. Στο πλαίσιο αυτό θα ήταν σκόπιμο να προβλέπεται ότι κατά την προσωρινή επιδίκαση των απαιτήσεων των ΟΣΔ πνευματικών δικαιωμάτων ο δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων θα υποχρεούται να λάβει την ως άνω Γνώμη του ΟΠΙ προτού καθορίσει το προσωρινά επιδικαστέο ποσό, έτσι ώστε να αντιμετωπίζεται κατά τρόπο ικανοποιητικό και η πρώτη βασική αντίρρηση, που θα μπορούσε να εγερθεί κατά της θέσπισης του μέτρου της προσωρινής επιδίκασης, δηλαδή του κινδύνου εσφαλμένης δικαστικής κρίσης κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, που θα οφείλεται στην έλλειψη (σε σύγκριση με την τακτική διαδικασία) των στοιχειωδών εχεγγύων σχηματισμού ορθής δικαστικής κρίσης. Είναι προφανές ότι δια της υποχρεωτικής προηγούμενης γνώμης του ΟΠΙ θα παρέχονταν υπέρ των θεμιτών συμφερόντων και των δύο μερών όλα τα απαιτούμενα εχέγγυα για την ορθή επίλυση των εν προκειμένω διαφορών, εις τρόπον ώστε το δικαστήριο να προβαίνει στην προσωρινή επιδίκαση χωρίς τους εύλογους δισταγμούς που θα είχε διαφορετικά. Πράγματι το θεσμικό κύρος και η μεγάλη εμπειρία του ΟΠΙ παρέχουν αυξημένες προσδοκίες για την επίτευξη της επιδιωκόμενης ταχείας και ορθής συμβιβαστικής επίλυσης της διαφοράς ή εν τέλει την υπόδειξη της ορθής κατά νόμο λύσης της. Ούτε ζήτημα αφερεγγυότητας του αιτούμενου την προσωρινή επιδίκαση οργανισμού συλλογικής διαχείρισης θα μπορούσε άλλωστε να εγερθεί, δεδομένης της κατά κανόνα συνεχούς και επαναλαμβανόμενης από τους χρήστες εκμετάλλευσης των έργων του ρεπερτορίου του ΟΣΔ, με συνέπεια σε κάθε τέτοια περίπτωση να υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα συμψηφισμού με τα δικαιώματα που θα οφείλουν οι χρήστες και για τις μελλοντικές χρήσεις των έργων. Σε οριακές δε περιπτώσεις, ο δικαστής των ασφαλιστικών θα είχε πάντοτε κατά τις γενικές δικονομικές διατάξεις το δικαίωμα να υποχρεώσει σε εγγυοδοσία τον αιτούντα οργανισμό προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα του χρήστη κατά του οποίου στρέφεται το αίτημα της προσωρινής επιδίκασης.
7. Παρά το γεγονός ότι οι δύο βασικές αντιρρήσεις για την προσωρινή επιδίκαση αντιμετωπίζονται με το σχήμα που σε γενικές γραμμές παρατίθεται στον προηγούμενο αριθμό, μία δεύτερη – εναλλακτικά προτεινόμενη – λύση θα μπορούσε και αυτή από την πλευρά της να διασφαλίσει την απαιτούμενη αναβάθμιση της δραστικότητας στο επίπεδο των ασφαλιστικών μέτρων. Ως γνωστόν, με τα ασφαλιστικά μέτρα διατάσσεται ο καθ’ ού να παραλείπει την προσβολή των πνευματικών δικαιωμάτων του αιτούντος, όταν η χρήση γίνεται χωρίς την άδεια του τελευταίου. Στην περίπτωση αυτή το μόνο πρόβλημα εντοπίζεται στα προδήλως ανεπαρκή επίπεδα των χρηματικών ποινών. Θα αρκούσε λοιπόν μία νομοθετική παρέμβαση που θα ανέβαζε τα επίπεδα αυτά τουλάχιστον στο ύψος των δικαιωμάτων, που θα έπρεπε να είχε καταβάλει ο καθ’ ού για να συμμορφωθεί προς το νόμο και να πάρει τη απαιτούμενη άδεια. Είναι προφανές ότι και αυτή η λύση προϋποθέτει βεβαίως να είναι σε θέση ο με πιθανολόγηση αποφασίζων δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων να προσδιορίζει το ποσό που θα περιέρχεται στους ΟΣΔ με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια για τα συμφέροντα του καθ’ ού. Τις εγγυήσεις αυτές θα μπορούσε και πάλι να τις παρέχει κατά τρόπο ικανοποιητικό η προαναφερόμενη παρεμβολή του ΟΠΙ κατά την εξωδικαστική επίλυση των εν προκειμένω διαφορών, ώστε τα απαιτούμενα εχέγγυα ορθής δικαστικής κρίσης να παρέχονται και στην περίπτωση αυτή πριν από τη δίκη των ασφαλιστικών μέτρων.
8. Τέλος, ως προς το συναφές ζήτημα της απόδειξης της εκπροσώπησης – νομιμοποίησης των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης, υπενθυμίζεται ότι ο Οργανισμός μας έχει τοποθετηθεί σταθερά υπέρ της καθιέρωσης ενός τεκμηρίου εκπροσώπησης δημιουργών από ΟΣΔ τουλάχιστον στις περιπτώσεις, όπου ο νόμος προβλέπει την υποχρεωτική άσκηση δικαιωμάτων μέσω οργανισμών συλλογικής διαχείρισης, κατά τρόπον ώστε κάθε ασκών τα δικαιώματα αυτά ΟΣΔ να τεκμαίρεται ότι εκπροσωπεί όλους τους δημιουργούς, που ανήκουν στις καλυπτόμενες από αυτόν κατηγορίες, εκτός από όσους δηλώνουν ρητά ότι δεν επιθυμούν να εκπροσωπούνται από τον συγκεκριμένο ΟΣΔ.
Α.
Στο σύνολό τους οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εκτός του ότι είναι αυστηρά μη κερδοσκοπικοί, διοικούνται, εποπτεύονται και ελέγχονται από τους ίδιους τους δημιουργούς και ερμηνευτές.
Με τη συλλογική διαχείριση σε μη κερδοσκοπική και συνεταιριστική βάση έχει αποδειχθεί διεθνώς ότι δημιουργοί και ερμηνευτές μπορούν να διαπραγματευτούν ως ισότιμα μέρη με τους χρήστες τις εκμεταλλεύσεις των έργων και καλλιτεχνικών εισφορών τους και τον καθορισμό των αμοιβών τους. Εξασφαλίζουν αυτονομία και ισορροπία μεταξύ των δικαιωμάτων των δικών τους και αυτών που προβαίνουν στην εκμετάλλευση των έργων τους και αποκτούν τον έλεγχο και τη γνώση της διαχείρισης των δικαιωμάτων τους.
Β.
Όσον αφορά στις νομοθετικές ρυθμίσεις για τη διευκόλυνση των συμπράξεων μεταξύ των ΟΣΔ, τούτο έγινε στην περίπτωση των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης συγγενικών δικαιωμάτων του ήχου GRAMMO, AΠΟΛΛΩΝ, ΕΡΑΤΩ. Η προσθήκη στο άρθρο 49 ν.2121/93 με το ν. 3905/10 χωρίς να υποχρεώνει, έδωσε τη δυνατότητα στους παραπάνω οργανισμούς να συστήσουν τον ενιαίο οργανισμό GEA για την αποτελεσματικότερη διαχείριση των δικαιωμάτων τους αλλά και τη διευκόλυνση των χρηστών (όπως έκδοση ενός κοινού τιμολογίου).
Οι συμπράξεις αυτές δεν μπορούν ποτέ να καθίστανται υποχρεωτικές από τη νομοθεσία γιατί τότε απαλλοτριώνονται όχι μόνο εξουσίες πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, που είναι νομικά κατοχυρωμένες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο αλλά και κατοχυρωμένα δικαιώματα από το Σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις όπως η οικονομική ελευθερία, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, ο σεβασμός στην αξία του ανθρώπου κλπ.
Έλλη Γ. Ρούσσου, Δικηγόρος
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στα δεκαοκτώ χρόνια ισχύος και δοκιμασίας στην πράξη του Νόμου 2121/93 έχουν πράγματι διαφανεί κάποια προβλήματα, τα οποία όμως πρέπει να αξιολογηθούν και να ιεραρχηθούν αντίστοιχα.
Α) Το κυριότερο πρόβλημα που έχει διαφανεί είναι η άρνηση των χρηστών και υπόχρεων παντός είδους στην καταβολή των δικαιωμάτων των δημιουργών που προβλέπονται από το νόμο. Ειδικότερα επισημαίνουμε ότι οι νομοθετικές προβλέψεις σε συνδυασμό με τον ρυθμό εκδίκασης των ελληνικών δικαστηρίων οδηγούν σε μακρόχρονες δικαστικές διαμάχες με αποτέλεσμα:
i) Μεγάλα κόστη διαχείρισης από του Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης
ii) Συσσώρευση χρεών με συνεπακόλουθη επίκληση αδυναμίας πληρωμής εκ μέρους των χρηστών όταν οι υποθέσεις τελεσιδικήσουν
iii) Αλλαγή νομικού καθεστώτος ή και εξαφάνιση υπόχρεων με συνέπεια μεγάλες απώλειες για τους δημιουργούς.
Οποιαδήποτε ρύθμιση θα πρέπει να κάνει πιο απλή και σύντομη τη διαδικασία είσπραξης των από το νόμο προβλεπόμενων δικαιωμάτων.
Β) Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ενώ οι Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης κατά την υπογραφή μιας συμφωνίας δεσμεύουν νομικά όλα τα μέλη τους, οι αντίστοιχοι εκπρόσωποι των χρηστών δεν δεσμεύουν κανέναν. Με τον τρόπο αυτό αποδυναμώνεται η έννοια των διαπραγματεύσεων και της συμφωνίας μεταξύ δικαιούχων και χρηστών διότι στην εφαρμογή τους συνήθως ζητούνται υποχωρήσεις εκ μέρους των δικαιούχων και όταν αυτές γίνουν εξακολουθεί η όποια συμφωνία να μην εφαρμόζεται από το σύνολο των χρηστών, με όλες τις επιπτώσεις που αναφέρονται στο ανωτέρω σημείο Α
Γ) Πολλά δικαιώματα απορρέοντα από τον Ν. 2121/93 παραμένουν κενό γράμμα διότι δεν εφαρμόζονται παρά την παρέλευση δεκαοκτώ ετών από την ισχύ του νόμου. Εξέχουσα θέση κατέχει το ελληνικό κράτος, το οποίο δεν έχει κάνει τίποτα, ώστε να εφαρμοστεί ο νόμος από δημόσια ιδρύματα όπως οι βιβλιοθήκες και τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα οποία χρηματοδοτούνται από αυτό, αλλά αποτελούν τυπικά ανεξάρτητα νομικά πρόσωπα. Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου τα ζητήματα αυτά λύνονται κεντρικά μεταξύ κράτους και Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης . Στην Ελλάδα το δικαίωμα Δημόσιου Δανεισμού ουδέποτε έχει εφαρμοστεί. Αντίστοιχα το δικαίωμα αναπαραγωγής καταπατάται βάναυσα και προκλητικά στα πλαίσια των Δημόσιων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, με αποτέλεσμα οι δημιουργοί να μην έχουν ακόμη ασκήσει το δικαίωμα φωτοτυπικής αναπαραγωγής τη στιγμή που αυτό οδεύει προς εξαφάνιση λόγω εξέλιξης της ψηφιακής τεχνολογίας.
Ως προς το νομοθετικό πλαίσιο για ΟΣΔ, καταρχήν θεωρούμε δεδομένο ότι οι ΟΣΔ πρέπει να είναι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί διαχείρισης δικαιωμάτων των δημιουργών. Βεβαίως θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η έννοια του «αστικού μη κερδοσκοπικού συνεταιρισμού είναι παντελώς άγνωστη στα οικονομικά υπουργεία και στην αντίστοιχη νομοθεσία με αποτέλεσμα να προκύπτουν διάφορα προβλήματα φορολογικής φύσεως κυρίως. Η ενιαία μορφή των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης θα διευκολύνει και τις συνεργασίες/συμπράξεις μεταξύ ΟΣΔ πράγμα το οποίο θα πρέπει να ρυθμιστεί και νομοθετικά τουλάχιστον ανά κατηγορία δικαιωμάτων
Από μια σύντομη ανάγνωση σχολίων και ψήφων επ’ αυτών, προκύπτει μια… οργή των χρηστών κατά όχι των δημιουργών, αλλά των ΟΣΔ. Προφανώς, κανείς δεν αρνείται τη δίκαιη αμοιβή, αλλά το μεγάλο πρόβλημα, είναι η λειτουργία των ΟΣΔ, και η «υπεροπλία» την οποία απλόχερα και αντισυνταγματικά έχει απονείμει σε ορισμένους ιδιώτες (αφού οι ΟΣΔ δεν είναι παρά εμπορικές εταιρείες) ο ίδιος ο Νόμος. Και, ας μου επιτραπεί, δεν αποτελεί νόμιμη δικαιολογία ότι είναι δύσκολη η συλλογή των αμοιβών των δημιουργών, διότι ο καθένας οφείλει να αναλαμβάνει τους κινδύνους του επαγγέλματός του, και, εάν κάποιος από αυτούς δεν αρέσει στον επαγγελματία, μπορεί ο τελευταίος κάλλιστα να αλλάξει επάγγελμα.
Αυτή λοιπόν η ανισότητα και η υπεροπλία, σε συνδυασμό βέβαια και με τη μονοπωλιακή θέση των ΟΣΔ, έχουν δημιουργήσει την εκρηκτική αυτή κατάσταση.
Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως, υπογραμμίζοντας λίγα, μόνο, από τα… αξιοπερίεργα ισχύοντα και συμβαίνοντα στο χώρο αυτό. Προεξαγγελτικώς δε, ζητώ συγγνώμη για τους φαιδρούς, ή καλύτερα τραγελαφικούς παραλληλισμούς, αλλά δυστυχώς τέτοια είναι η σημερινή πραγματικότητα:
1. Ο χρήστης-αντισυμβαλλόμενος του μεγαλύτερου ελληνικού ΟΣΔ υποχρεούται να καταβάλει το σύνολο της μονομερώς προκαθορισμένης αμοιβής, ανεξαρτήτως του ποσοστού του εκπροσωπούμενου ρεπερτορίου που ο χρήστης αναπαράγει! Mutatis mutandis, οφείλει ο πελάτης του εστιατορίου να πληρώσει όλο το μενού, ανεξαρτήτως του… πόσο θα φάει!
2. Επίσης, ο χρήστης-αντισυμβαλλόμενος του ιδίου ΟΣΔ, υποχρεούται να καταβάλει το σύνολο της αμοιβής, ανεξαρτήτως του αριθμού των δημιουργών που εκπροσωπούνται από τον ΟΣΔ! Δηλ. στο ίδιο παράδειγμα, ο πελάτης του… πρωτότυπου εστιατορίου, θα οφείλει όλο το ποσό, ακόμα και εάν το μενού μειωθεί κατά 80% (και ας μην ξεχνάμε ότι είναι επίσης ανεξάρτητο και το πόσο τρώει)!!!
3. Ο ίδιος ΟΣΔ, αμείβεται από ραδιοφωνικούς σταθμούς επί των ακαθαρίστων κερδών, ήτοι επί «του τζίρου». Είναι γεγονός, και το λέγω μετά λόγου γνώσεως ως συνήγορος περιφερειακών Ρ/Σ, ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου με τη «συμφωνία» αυτή, ο ΟΣΔ αμείβεται το ίδιο ή και λίγο περισσότερο από τον ιδιοκτήτη του Ρ/Σ!
Και, σε κάθε περίπτωση, γιατί να συνδέεται η αμοιβή του ΟΣΔ με τα έσοδα ενός Σταθμού, και να μην είναι μια λογική σταθερή αμοιβή; Αυτό που κάνει την ακροαματικότητα να ποικίλλει, και άρα να υπάρχει η διακύμανση στα έσοδα ανά σταθμό, προφανώς δεν είναι τα τραγούδια που είναι παντού τα ίδια, αλλά άλλοι παράγοντες εκτός ρεπερτορίου (κατά κύριο λόγο ικανότητα των παραγωγών!). Επομένως, οι ΟΣΔ καρπώνονται έσοδα για προϊόν διανοίας άλλου, και όχι των εκπροσωπουμένων τους!
4. Εάν ένας Σταθμός εκπέμπει από τα ερτζιανά αλλά και από το Διαδίκτυο, ο ΟΣΔ αξιώνει επιπλέον αμοιβή για το δήθεν δεύτερο τρόπο εκμετάλλευσης, ακόμα και εάν ο Σταθμός έχει ένα κοινό έσοδο για τις δύο εκμεταλλεύσεις. Άρα, αξιώνει δύο φορές αμοιβή για την ίδια αιτία!
5. Δράττομαι της ευκαιρίας από την τελευταία επισήμανση, και αναφέρω αυτό που όλοι οι χρήστες εύλογα απευθύνουν ως ερώτημα: «Όταν αγοράζω το CD, δεν πληρώνω; Γιατί να ξαναπληρώσω;». Φρονώ, αυτό είναι εύλογο. Και, για το επιχείρημα ότι η πώληση γίνεται για κατ’ οίκον εκτέλεση και μόνον, υπάρχει η λύση να πωλείται ο υλικός φορές σε τιμή διαφορετική εάν προορίζεται για δημόσια εκτέλεση. Έτσι, ο χρήστης ως καταναλωτής, εκ των προτέρων να γνωρίζει πόσο κοστίζει το κάθε προϊόν (διότι και το προϊόν της διάνοιας είναι εν τέλει προϊόν εμπορεύσιμο και οφείλει να υπακούσει στους νόμους της αγοράς αλλά και τους όλους τους Νόμους του κράτους), και να μπορεί να επιλέξει εάν θα το αγοράσει ή όχι.
Πράγματι, ο ΟΣΔ αποτελεί εξαναγκασμό σε σύναψη σύμβασης, κατά καταπάτηση βασικών αρχών του ισχύοντος Δικαίου. Και αυτό διότι ο χρήστης εξαναγκάζεται σε καταβολή της πλήρους αμοιβής, άσχετα με το τί πραγματικά χρησιμοποιεί. Έτσι, φερ’ ειπείν ένα jazz bar αναγκαστικά -μέσω του γνωστού ΟΣΔ και των πρακτικών του- συνάπτει σύμβαση και με κάθε λαϊκή τραγουδίστρια της… οικείας επικαιρότητας!
Αυτό είναι ηθικώς και νομικώς απαράδεκτο και οφείλει να σταματήσει.
6. Κατά την κατάρτιση των αμοιβολογίων οι ΟΣΔ οφείλουν να μην αυθαιρετούν, κατά το Νόμο. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κριτήρια και προϋποθέσεις από το Νόμο; Απέναντι στην υπεροπλία των ΟΣΔ, ένα ευχολόγιο είναι αρκετό;
7. Δεν θα έπρεπε οι ΟΣΔ, για να αποδειχθεί η ορθότητα και η μη αυθαιρεσία κατά την κατάρτιση των αμοιβολογίων, να κοινοποιούν αρμοδίως αλλά και να δημοσιεύουν τα έσοδά τους από κάθε κατηγορία χρηστών; Πώς αλλιώς θα κριθεί εάν το ύψος της αξιούμενης αμοιβής είναι δίκαιο και εύλογο ή όχι;
—Εν κατακλείδι, υπάρχει μια μονομέρεια στην προστασία των συμφερόντων, και αυτό οφείλει πλέον να αλλάξει. Κατά τη γνώμη μου δε, ας μου επιτραπεί και μια… νομικίστικη εκτίμηση, ότι οφείλει να αντιστραφεί το κακώς αντεστραμμένο «βάρος» απόδειξης: Για ποιό λόγο να οφείλουν στη διαβούλευση οι χρήστες να προτείνουν τρόπους αμοιβής κάποιων ιδιωτών; Για ποιό λόγο να θεωρείται βάση διαπραγμάτευσης ένα πανθομολογουμένως μη επιτυχημένο καθεστώς (οράτε την οργή σε όλα τα σχόλια των χρηστών, και την ήπια τοποθέτηση των δημιουργών); Ας προτείνουν οι ίδιοι οι δημιουργοί τί θεωρούν ως δίκαιο και ορθό, και ας κρίνουμε τότε εάν αυτή η πρόταση είναι δίκαιη και νόμιμη.
Διότι, κανείς, απ’ ό,τι αποδεικνύεται από τη μέχρι τώρα διαβούλευση, δεν αρνείται τη δίκαιη αμοιβή του δημιουργού. Άπαντες όμως εξεγείρονται κατά της ισοπέδωσης, του μονοπωλίου και της μονομερούς επιβολής αμοιβών, οι οποίες τελικώς δεν γνωρίζει κανείς πού και με ποιά κριτήρια αποδίδεται…
Θα ήταν χρήσιμο εποπτεύομενοι φορείς απο το ΥΠ.ΠΟ.Τ και με αναγνωρισμένο τόν μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα τους να έχουν την δυνατότητα συγκρότησης και λειτουργίας μηχανισμών αξιοποήσης του πολιτιστικού τους αποθέματος(Συγκεκριμένα να μπορούν αυτοτελώς να διαχειρίζονται τα πνευματικά δικαιώματα των αρχείων,συλλογών κ.α μέσω της δημιουργίας οργανισμού πνευματικών δικαιωμάτων στο πλαίσιο του σκοπού του φορέα).Στόχος αυτού του μηχανισμού θα ειναι η δημιουργία πόρων για την συντήρηση, αξιοποιήση καθώς και προβολή του πολιτιστίκου αποθέματος του φορέα.
Αλεξάνδρα Αθανασίαδου
Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
Νομικό πλαίσιο που σχεδιάστηκε πριν από μια εικοσαετία για να καλύψει τις ανάγκες των δημιουργών θεωρώντας τους χρήστες απλά υπόχρεους, δεν μπορεί να θεωρείται επαρκές. Χρίζει εκ βάθρων ανανέωσης λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες κάθε χρήσης, τις εξελίξεις της τεχνολογίας, την οικονομική συγκυρία και την αμοιβαία αποδοχή των όρων που θα προκύπτουν από διαπραγματεύσεις.
Με βάση το ισχύον νομοθετικό καθεστώς οι ΟΣΔ μεσολαβούν στη σχέση μεταξύ των δημιουργών/δικαιούχων συγγενικών δικαιωμάτων και των χρηστών και είναι οι οικονομικοί ρυθμιστές τόσο στη σχέση με τα μέλη τους-δικαιούχους όσο και στη σχέση με τους χρήστες. Η οικονομική σχέση των ΟΣΔ με τους χρήστες διαμορφώνεται αποκλειστικά και μόνο στη βάση του «συνήθως καταβαλλόμενου σε παρόμοιες περιπτώσεις», το ύψος του οποίου δημιουργείται από τους ΟΣΔ με την συναίνεση ενός και μόνο χρήστη.
Ο χρήστης υποχρεούται να λαμβάνει άδεια για την ίδια χρήση πνευματικού έργου από διαφορετικούς ΟΣΔ που καθένας από αυτούς αξιώνει και άλλη αμοιβή. Στην περίπτωση δε των τηλεπικοινωνιακών παρόχων που παρέχουν σε συνδρομητές τους οπτικοακουστικά έργα μέσω των υπηρεσιών IPTV και VoD, οι ΟΣΔ (11 μέχρι σήμερα και άγνωστο πόσοι θα εμφανιστούν στο μέλλον καθώς ήδη έχουν αδειοδοτηθεί πολύ περισσότεροι) αξιώνουν αμοιβή σωρευτικά τόσο για δημόσια εκτέλεση επί των ακαθαρίστων εσόδων των υπηρεσιών IPTV και VoD όσο και για αναπαραγωγή για ιδιωτική χρήση ενώ ταυτόχρονα για την ίδια χρήση οπτικοακουστικού έργου αξιώνουν αμοιβή από τους παραγωγούς οπτικοακουστικών έργων και τους διανομείς. Οι προϋποθέσεις σύστασης ΟΣΔ δεν αποκλείουν στο μέλλον τη σύσταση ΟΣΔ ο οποίος να εκπροσωπεί μέλη ίδιας κατηγορίας δικαιούχων με ήδη υφιστάμενο ΟΣΔ, αξιώνοντας και αυτός αμοιβή από χρήστες.
Στο νομοθετικά ασαφές και οικονομικά ασταθές αυτό περιβάλλον δεν δύναται να λειτουργήσει επιχειρηματική δραστηριότητα, ανεξαρτήτως οικονομικού εύρους της, πόσο μάλλον να αναπτυχθεί. Η διατήρηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και πολύ περισσότερο η ανάπτυξή της είναι αυτονόητο ότι λειτουργεί και επ’ ωφελεία των δικαιούχων πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων.
Η επιχειρηματική δραστηριότητα που συνδέεται άμεσα με την αξιοποίηση πνευματικού έργου μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο με σταθερούς οικονομικούς όρους και με αρχές διαφάνειας ως προς τον τελικό αποδέκτη-δικαιούχο των καταβαλλόμενων αμοιβών, έτσι ώστε να ικανοποιούνται δίκαια τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των δημιουργών και των χρηστών, η σχέση των οποίων με το υπάρχον νομοθετικό καθεστώς ρυθμίζεται υποχρεωτικά με τη μεσολάβηση των ΟΣΔ, οι οποίοι σήμερα δεν ελέγχονται από την αρμόδια δημόσια αρχή για το ρεπερτόριο που εκπροσωπούν ταυτοποιημένο με τα μέλη τους, και ούτε μπορούν να ελεγχθούν από τους χρήστες, επικαλούμενοι το τεκμήριο της εκπροσώπησης ως αμάχητο.
Προτείνουμε λοιπόν τη δημιουργία ενός φορέα, υπό τη μορφή Ανεξάρτητης Αρχής, ο οποίος θα εκπροσωπεί όλες τις κατηγορίες δικαιούχων πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων και στον οποίο θα απευθύνονται οι χρήστες για να λάβουν την απαιτούμενη άδεια χρήσης πνευματικού έργου για τη δραστηριότητα που ασκούν.
Η ύπαρξη ενός και μόνο φορέα, ως ενιαίας ανεξάρτητης ρυθμιστικής αρχής στο χώρο των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, που θα λειτουργεί με κανόνες διαφάνειας και θεσμοθετημένα κριτήρια υπολογισμού της αμοιβής των δικαιούχων, διασφαλίζει αφενός τον χρήστη – επιχείρηση που δικαιούται να γνωρίζει τις σταθερές συνισταμένες για να μπορεί να ασκεί απρόσκοπτα την επιχειρηματική του δραστηριότητα, αφετέρου τους δικαιούχους που δικαιούνται να λαμβάνουν πλήρη πληροφόρηση για τη χρήση του έργου τους και την αντίστοιχη με τη χρήση δικαιούμενη αμοιβή, χωρίς τη μεσολάβηση τρίτων που, όπως εσφαλμένως ισχύει σήμερα, μπορούν να λειτουργούν υπό οποιαδήποτε εταιρική μορφή και να έχουν κερδοσκοπικό σκοπό.
ON TELECOMS
Οι παραγωγοί οπτικουακουστικών έργων είναι οι αρχικοί παράγοντες που θέτουν σε οικονομική δραστηριότητα οπτικοακουστικά έργα. Για την άσκηση της οικονομικής αυτής δραστηριότητας η οποία εκ φύσεως έχει παγκόσμια απήχηση, αποκτούν από τους δικαιούχους πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων όλες τις εξουσίες που τους παρέχουν την απρόσκοπτη διάθεση του οπτικοακουστικού έργου και πέραν των συνόρων της επαγγελματικής τους εγκατάστασης αποδίδοντας στους δικαιούχους αμοιβή από την οικονομική δραστηριότητα του οπτικοακουστικού έργου.
Από τον παραγωγό οπτικοακουστικού έργου έως τον αποδέκτη αυτού-θεατή, μεσολαβούν στην αλυσίδα παράγοντες που συμμετέχουν στην οικονομική δραστηριότητα του οπτικοακουστικού έργου ανάλογα την χρήση του και τα γεωγραφικά όρια. Διανομείς, επιχειρήσεις κινηματογραφικών αιθουσών, βιντεοκλαμπ, τηλεοπτικές επιχειρήσεις, επιχειρήσεις εντύπων, τηλεπικοινωνιακοί πάροχοι που παρέχουν υπηρεσίες θέασης οπτικοακουστικών έργων.
Το νομικά ασαφές πλαίσιο που διέπει τα οπτικοακουστικά έργα μη λαμβάνοντας υπόψη του την οικονομική αλυσίδα από τον παραγωγό έως τον θεατή, έχει δημιουργήσει εμπόδια στην διάθεση κυρίως ελληνικής παραγωγής οπτικοακουστικών έργων αφού σε κάθε παράγοντα της οικονομικής αλυσίδας για την ίδια χρήση οπτικοακουστικού έργου, οι ΟΣΔ αξιώνουν αμοιβή. Η ύπαρξη δε πολλών οργανισμών συλλογικής διαχείρισης που σήμερα λειτουργούν στην Ελλάδα με ξεχωριστές αξιώσεις ο καθένας από κάθε εμπλεκόμενο στην διάθεση και χρήση οπτικοακουστικού έργου και με αβέβαιο μέλλον για την ύπαρξη περισσοτέρων, έχει δημιουργήσει ως αποτέλεσμα την μειωμένη ζήτηση ελληνικών οπτικοακουστικών έργων η οποία φθίνει ολοένα και περισσότερο καθιστώντας αυτά μη ανταγωνιστικά πολιτιστικά αγαθά έναντι αυτών αλλοδαπής προέλευσης. Και τούτο διότι ο παραγωγός ως αρχικός οικονομικός παράγοντας διάθεσης ελληνικής προέλευσης οπτικοακουστικού έργου δεν δύναται ν’απορροφήσει την μετακύληση του οικονομικού βάρους που τίθενται από την αγορά της σύνθετης οικονομικής αλυσίδας.
Η μέχρι σήμερα λειτουργία του νομοθετικού πλαισίου του οπτικοακουστικού έργου ως πνευματικού έργου, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα στην αγορά με οικονομικούς όρους είναι επιβεβλημένο να μεταρρυθμιστεί σε ένα σύγχρονο με τις τεχνολογικές εξελίξεις περιβάλλον λαμβάνοντας υπόψη τους οικονομικούς παράγοντες διαχείρισής του κατά τρόπο ώστε να δημιουργείται ασφάλεια στις συναλλαγές της οικονομικής αλυσίδας και σταθερές οικονομικές συνισταμένες για τους εμπλεκόμενους σ’αυτήν.
Προτείνουμε:
Ενιαία αρχή διαχείρισης και εκπροσώπησης πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων με κανόνες διαφάνειας ως προς την εκπροσώπηση δικαιούχων και ρεπερτορίου αυτών και θεσμοθετημένα κριτήρια καθορισμού ενιαίας αμοιβής σε συνδυασμό με την χρήση οπτικοακουστικού έργου.
H μη ριζική μεταρρύθμιση του νομοθετικού πλαισίου που διέπει την εκπροσώπηση και διαχείριση των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, οδηγεί μετά βεβαιότητος με τα δεδομένα όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα στον αφανισμό των ελληνικών οπτικοακουστικών έργων από την αγορά που συνεπάγεται την απώλεια εργασίας για τους απασχολούμενους στην παραγωγική διαδικασία και στην παράνομη χρήση η οποία θα διογκωθεί ακόμα περισσότερο σε βάρος της νόμιμης, όπου ναι μεν θα υφίσταται προστασία του πνευματικού και συγγενικού δικαιώματος αλλά αυτή θα είναι κενή οικονομικού περιεχομένου για τους δικαιούχους.
Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικών Έργων (Σ.Α.Π.Ο.Ε.)
• Το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο είναι ανεπαρκές και χρειάζεται συμπλήρωση ως προς τα θέματα της έγκρισης ΟΣΔ με το ίδιο αντικείμενο. Για λόγους ασφάλειας δικαίου και συναλλαγών (για τους χρήστες) ο αριθμός των Οργανισμών θα πρέπει να είναι «κλειστός» και να μην υπάρχουν περισσότεροι με το ίδιο αντικείμενο ως εκπρόσωποι της ίδιας κατηγορίας δικαιούχων.
• Αν και ως χρήστες, άμεσα, δεν επηρεαζόμαστε από τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα Οργανισμών, εντούτοις, έμμεσα, μπορεί να υπάρχει επίπτωση όταν αντίστοιχα η αμοιβή ενός κερδοσκοπικού Οργανισμού, λόγω ακριβώς του κερδοσκοπικού χαρακτήρα μπορεί να καθοριστεί σε υψηλότερη κλίμακα. Συνεπώς θεωρούμε ως μάλλον απαραίτητη την ύπαρξη μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.
• Αναφορικά με την «σύμπραξη» Οργανισμών, αντιλαμβανόμαστε για την αποτελεσματικότερη είσπραξη των δικαιωμάτων τους, θεωρούμε ότι το υφιστάμενο πλαίσιο (όπου υπάρχουν δικαιώματα σε «κοινωνία» πχ αυτά του άρθρου 18 Ν. 21221/93) χρειάζεται περαιτέρω αποσαφήνιση.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΏΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΡΧΩΝ – sCAFEBAR
– Ενοποίηση όλων των Συλλογικών Φορέων Διαχείρισης Πνευματικών και Συγγενικών Δικαιωμάτων. Εφάπαξ ετήσια καταβολή από τον χρήστη της αμοιβής (ανάλογα με την κατηγορία στην οποία υπάγεται) για την χρήση της μουσικής στην επιχείρησή του, η οποία θα καλύπτει υφιστάμενους ΟΣΔ αλλά και αυτούς που ενδεχομένως θα συσταθούν στο μέλλον.
Δικαιολογητική βάση: Η ύπαρξη διαφορετικών ΟΣΔ για τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα (και μάλιστα πέραν του ενός σε κάθε κλάδο) δημιουργεί σύγχυση στους χρήστες, οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν το λόγο για τον οποίο πληρώνουν δύο και τρεις φορές για το ίδιο «προϊόν» (ανεξάρτητα από την διάκριση ανάμεσα σε πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα – δημιουργία/αναπαραγωγή ενός πνευματικού έργου). Επιπρόσθετα παρατηρούνται ανεπίτρεπτες αποκλίσεις στα αμοιβολόγια και τις αιτούμενες αμοιβές κάθε ΟΣΔ. Η θέσπιση ενός ΟΣΔ που θα αναλάμβανε την είσπραξη όλων των αμοιβών που άπτονται της πνευματικής ιδιοκτησίας, βάσει αντικειμενικών κριτηρίων, θα δημιουργούσε ασφάλεια δικαίου και θα εμπέδωνε κλίμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ των δημιουργών και των χρηστών και θα εξαφάνιζε αδικίες ως προς τον χαρακτηρισμό κάθε επιχείρησης και τις αμοιβές που ζητά ο κάθε ΟΣΔ από αυτές.
– Σύνταξη νέου – ενιαίου – αμοιβολογίου, κατόπιν υποχρεωτικής διαβούλευσης και υποχρεωτικής συμφωνίας μεταξύ του (ενιαίου πλέον) ΟΣΔ Πνευματικών και Συγγενικών Δικαιωμάτων και αντιπροσωπευτικών συλλογικών εκπροσώπων των χρηστών. Σε περίπτωση μη επιτεύξεως συμφωνίας υπαγωγή σε υποχρεωτική διαιτησία από διαιτητικό όργανο που θα ορισθεί με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού.
Δικαιολογητική βάση: Είναι γνωστό ότι τα ισχύοντα αμοιβολόγια έχουν συνταχθεί μονομερώς από τους ΟΣΔ, χωρίς τη σύμπραξη ή τη σύμφωνη γνώμη των εκπροσώπων των χρηστών και σε κάθε περίπτωση δεν αντιστοιχούν στις τρέχουσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Προκειμένου να αποκατασταθούν οι οικονομικές και κοινωνικές αδικίες που υφίστανται με τα ισχύοντα αμοιβολόγια θα πρέπει να συνταχθεί ένα νέο – ενιαίο – αμοιβολόγιο που θα αντιστοιχεί στην σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας και των επιχειρήσεων – χρηστών. Σε περίπτωση αδυναμίας επιτεύξεως συναινετικής λύσης η πλέον δόκιμη λύση είναι να υπαχθεί η διαφορά σε υποχρεωτική διαιτησία που θα διενεργήσει όργανο που θα ορίσει ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού.
– Κατάργηση του ποινικού αδικήματος μη καταβολής αμοιβής πνευματικών δικαιωμάτων (άρθρο 66, παρ. 1, Ν. 2121/1993). Άλλως εκλογίκευση των επιβαλλομένων ποινών σε ύψος που αντιστοιχεί στο μέγεθος του αδικήματος.
Δικαιολογητική βάση: Η «θωράκιση» των ΟΣΔ πνευματικών δικαιωμάτων με την θέσπιση αυτοτελούς και μάλιστα στα όρια του «ιδιώνυμου» ποινικού αδικήματος για την χρήση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας χωρίς άδεια, με προβλεπόμενες εξοντωτικές για τον χρήστη ποινές (κατώτατο όριο ποινής φυλάκιση ενός έτους και ελάχιστο όριο χρηματικής ποινής 2.900 ευρώ), ξεπερνά κατά πολύ τον οικονομικό και κοινωνικό σκοπό του δικαιώματος και έχει μετατραπεί σε μέσο πίεσης ικανοποιήσεως των απαιτήσεων των ΟΣΔ. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχει πρόβλεψη στο Νόμο για αστική ικανοποίηση των ΟΣΔ αλλά και επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης, πέραν των οφειλομένων αμοιβών και όταν είναι κοινός τόπος ότι η πλειοψηφία των χρηστών που οφείλουν αμοιβές βρίσκονται σε αυτή τη θέση λόγω οικονομικής αδυναμίας και όχι λόγω δυστροπίας.
– Κατάργηση της εξοφλητικής αποδείξεως ΑΕΠΙ ή άλλου ΟΣΔ ως υποχρεωτικού προαπαιτούμενου για την έκδοση άδειας μουσικών οργάνων στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Δικαιολογητική βάση: Η υποχρεωτική προσκόμιση στον οικείο Δήμο εξοφλητικής αποδείξεως από ΟΣΔ, προκειμένου να εκδοθεί άδεια μουσικών οργάνων σε μία επιχείρηση δεν έχει απολύτως καμία νομική ή ηθική αιτιολόγηση και αποτελεί άλλον έναν τρόπο πιέσεως προς τον επιχειρηματία να ενδώσει στις απαιτήσεις των οργανισμών. Η αναγόρευση ενός ιδιωτικού φορέα σε «θεσμικό παράγοντα» ουσιαστικά καταδολιεύει την ισότητα των δύο μερών και ακυρώνει τη δυνατότητα εξεύρεσης μια δίκαιης για όλες τις πλευρές λύσης.
– Δυνατότητα δήλωσης κάθε χρήστη προς τον ΟΣΔ ότι δεν θα κάνει δημόσια χρήση μουσικής των μελών του Οργανισμού, αλλά άλλων μουσικών, μέσω άλλων μέσων αναπαραγωγής, όπου δεν οφείλονται δικαιώματα. Σε αυτή την περίπτωση θα υπάρχει απαλλαγή του χρήστη αλλά και πρόβλεψη κυρώσεων σε περίπτωση παραβίασης της δεσμεύσεώς του.
– Πλήρης απαλλαγή από την καταβολή αμοιβής σε περίπτωση χρήσης ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών αμιγώς ενημερωτικού περιεχομένου. Και πάλι θα υπάρχει πρόβλεψη δήλωσης του χρήστη προς τους ΟΣΔ και κυρώσεων σε περίπτωση διαπίστωσης παραβίασης.
– Δικαιολογητική βάση: Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις ο χρήστης αναλαμβάνει την ευθύνη της δήλωσής του ότι θα χρησιμοποιεί μέσα και δημιουργούς για τους οποίους δεν οφείλονται αμοιβές πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά και το βάρος της τήρησής της. Σε περίπτωση διαπίστωσης παραβίασης θα υπάρξει πρόβλεψη επιβολής διοικητικών ποινών και χρηματικής αποζημίωσης.
– Ευνοϊκές ρυθμίσεις για επιχειρήσεις που λειτουργούν σε ορεινές, ή παραμεθόριες περιοχές ή μη τουριστικές περιοχές με πληθυσμό κάτω των 5.000 κατοίκων (μη τουριστικές). Πρόβλεψη μειωμένης αμοιβής ή και πλήρης απαλλαγή σε περιπτώσεις πολύ φτωχών περιοχών. Ο καθορισμός θα γίνεται με απόφαση της περιφέρειας ή του Δήμου της περιοχής, κατόπιν διαβούλευσης με τους ΟΣΔ. Πρόβλεψη αναλογικής με τη χρήση αμοιβής σε περιοχές με εποχικό τουρισμό, ανάλογα με τη χρονική διάρκεια λειτουργίας της κάθε επιχείρησης.
Δικαιολογητική βάση: Οι ευπαθείς, φτωχές, αραιοκατοικούμενες και παραμεθόριες περιοχές είναι προφανές ότι θα πρέπει να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση, προκειμένου να διατηρήσουν τη βιωσιμότητά τους. Ο χαρακτηρισμός κάθε μίας από αυτές ως τέτοιας θα γίνεται κατόπιν διαβούλευσης από αρμόδιο όργανο, (Περιφέρεια ή Δήμος).
– Αναβάθμιση της λειτουργίας του Ο.Π.Ι. – πρόβλεψη υποχρεωτικής συμμετοχής μέλους της Γ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε.
Δικαιολογητική βάση: Παρά την ύπαρξη πρόβλεψης για τον διορισμό διαιτητών κάθε δύο έτη, οι οποίοι θα επιλύουν τις διαφορές μεταξύ των χρηστών και των ΟΣΔ, σήμερα στον Ο.Π.Ι. το σύστημα αυτό υπολειτουργεί και στη συνείδηση της πλειοψηφίας των χρηστών παραμένει ένας Οργανισμός ταγμένος για την προστασία των πνευματικών δημιουργών και των ΟΣΔ και μόνο. Η συμμετοχή εκπροσώπου των χρηστών θα αναβαθμίσει τη λειτουργία του και θα τονώσει το αίσθημα εμπιστοσύνης των χρηστών προς τον Ο.Π.Ι., με επιδιωκόμενο αποτέλεσμα να μειωθούν οι δικαστικές αντιπαραθέσεις μεταξύ χρηστών και ΟΣΔ.
– Πρόσβαση των χρηστών και κάθε ενδιαφερομένου στα οικονομικά στοιχεία και στον ισολογισμό του (ενιαίου πλέον) ΟΣΔ. Υποχρεωτική δημοσίευσή του στην ιστοσελίδα diavgeia.gov.gr.
Δικαιολογητική βάση: Η διαφάνεια ως προς τη διαχείριση των χρημάτων που θα διαχειρίζεται ο ΟΣΔ θα τονώσει την εμπιστοσύνη των χρηστών και θα διευκολύνει την καταβολή των αιτουμένων αμοιβών.
Προς το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού
Π Ρ Ο Τ Α Σ Ε Ι Σ
ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΧΟΡΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ
Στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης
Για τους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης (Ο.Σ.Δ.) και το Δικαίωμα Δημόσιας Εκτέλεσης Έργων Πνευματικής Ιδιοκτησίας
Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 2011
Αξιότιμε κ. Υπουργέ,
Το «Σωματείο Ιδιοκτητών Σχολών Χορού Ελλάδος», που έχει την έδρα του στην Αθήνα επί της οδού Αραχώβης αρ.38 Τ.Κ. 10681 και εκπροσωπείται νομίμως είναι επαγγελματικό μη κερδοσκοπικό και έχει καταχωρηθεί νομίμως στα Βιβλία Επαγγελματικών Σωματείων που τηρούνται από το Πρωτοδικείο Αθηνών με αριθμό 21987/23-07-1998.
Μέλη του είναι σύμφωνα με το καταστατικό του οι Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού και οι Ανώτερες Επαγγελματικές Ιδιωτικές Σχολές Χορού της Ελλάδος που ιδρύονται και λειτουργούν με βάση τον Ν. 1158/1981.
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΧΟΡΟ
Σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 5 του Συντάγματος η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται στη χώρα μας από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ.
Σύμφωνα με την παρ. 7 του ίδιου άρθρου, η ανώτερη επαγγελματική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος ή από ιδιωτικές σχολές και ειδικότερα: «Η επαγγελματική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο».
Σε εκτέλεση της υποχρέωσής του αυτής ως προς την καλλιτεχνική εκπαίδευση ο νομοθέτης θέσπισε:
1)Τον Ν. 1158/1981 «Περί οργανώσεως και διοικήσεως σχολών Ανωτέρας Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως..».
3)Το Π.Δ. 372/1983 «Για την οργάνωση–λειτουργία Ανωτέρων Σχολών Χορού» και
3)Το Π.Δ. 457/1983 «Για την ίδρυση Ερασιτεχνικών Σχολών Χορού».
Οι σχολές χορού που ιδρύονται και λειτουργούν στο πλαίσιο των ανωτέρω νομοθετημάτων αναλαμβάνουν την υποχρέωση να παρέχουν την Πρωτοβάθμια, την Δευτεροβάθμια και την Τριτοβάθμια εκπαίδευση στο χορό.
Ο ως άνω Ν. 1158/81 προβλέπει ρητώς, ότι «Η Ανωτέρα Καλλιτεχνική Εκπαίδευσις ανήκει εις την τρίτην βαθμίδα εκπαιδεύσεως, παρέχεται δε εις τας Ανωτέρας Δημοσίας και Ιδιωτικάς Σχολάς Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως» (άρθρο 1), «Αι Ανώτεραι Σχολαί Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως διακρίνονται εις Σχολάς …. Χορού, περιλαμβάνουσας Τμήματα 1. Καθηγητών Χορού και 2. Χορευτών (άρθρο 3 παρ. 1β), «Η άδεια ιδρύσεως και λειτουργίας Ανωτέρας Σχολής Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως χορηγείται δι’ αποφάσεως του Υπουργού Πολιτισμού … δημοσιευομένης διά της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως ..» (άρθρο 4 παρ. 1), «Η φοίτησις εις τας Ανωτέρας Σχολάς Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως είναι δι’ εν έκαστον των Τμημάτων αυτών, τριετούς διαρκείας» (άρθρο 12 παρ. 1), «Εις τους ευδοκίμως αποφοιτούντας σπουδαστάς χορηγούνται, υπό των Σχολών Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως, οι κάτωθι τίτλοι: α) Διπλώματα εις τους σπουδαστάς απάντων των τμημάτων…..» (άρθρο 13 παρ. 1) Τέλος η παρ. 1 του άρθρου 23 του ίδιου νόμου, ορίζει ότι: «αι ισχύουσαι εκάστοτε ατέλειαι δια μεταφοράν των σπουδαστών δι’ αυτοκινήτων δημοσίας χρήσεως ισχύουν και δια τους σπουδαστάς των Σχολών Καλλιτεχνικής Εκπαιδεύσεως» Η παρ. 2 του ίδιου άρθρου ορίζει, ότι: « Δι’ αποφάσεως του Υπ. Πολιτισμού ….. είναι δυνατόν να χορηγούνται υποτροφίαι προς κάλυψη των διδάκτρων και ενίσχυση των αριστούχων σπουδαστών».
Απολαμβάνουν δηλαδή οι σπουδαστές των σχολών αυτών όλα τα προνόμια που απολαμβάνουν και οι φοιτητές-σπουδαστές των κρατικών πανεπιστημίων και Τ.Ε.Ι. Εκτός αυτού οι διπλωματούχοι σπουδαστές μας συμμετέχουν στις εξετάσεις που προκηρύσσει το Ι.Κ.Υ. καθώς και το Ίδρυμα Ωνάση για την χορήγηση υποτροφιών για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό.,.
Από όλα τα ανωτέρω προκύπτει σαφώς, ότι τα μέλη μας, ήτοι οι Ανώτερες Σχολές Χορού του Ν. 1158/81, ανήκουν στην τρίτη βαθμίδα της εκπαίδευσης, είναι ανώτερες σχολές υπό την έννοια του άρθρου 16 παρ. 7 του Συντάγματος, τελούν υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού, η φοίτηση σε αυτές είναι τριετούς διάρκειας, στους δε σπουδαστές τους χορηγείται, κατόπιν επιτυχούς φοιτήσεως, δίπλωμα καθηγητή χορού ή πτυχίο χορευτή.
Ας σημειωθεί, ότι η ειδικότητα του καθηγητή χορού δεν αποκτάται σήμερα ούτε στα ΑΕΙ ούτε στα ΤΕΙ της χώρας.
Συνεπώς το Κράτος αναθέτει στις Ανώτερες Επαγγελματικές Σχολές Χορού και μόνον σε αυτές την επαγγελματική εκπαίδευση για τις ειδικότητες του χορευτή και του καθηγητή χορού.
Οι σχολές χορού δηλαδή υποκαθιστούν την πολιτεία, η οποία δεν έχει την δυνατότητα να προσφέρει καλλιτεχνική εκπαίδευση δωρεάν σε όσους επιθυμούν να σπουδάσουν χορό, θέατρο ή μουσική.
Επί πλέον, το άρθρο 1 του Π.Δ. 457/1983 ορίζει, ότι « Οι ρυθμίσεις του Π.Δ. αυτού αναφέρονται στις Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού, στις οποίες διδάσκονται όλα ή μέρος των μαθημάτων, που έχουν σχέση με το χορό των Ανωτέρων Σχολών Χορού του Π.Δ. 372/1983».
Από την διάταξη αυτή τεκμαίρεται, ότι οι σπουδαστές των Ανωτέρων Σχολών Χορού έχουν υποχρεωτικώς αποφοιτήσει επιτυχώς από τις Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού στις οποίες έχουν διδαχθεί την απαραίτητη ύλη που καθορίζεται λεπτομερώς από τα άρθρα 23 και 24 του Π.Δ. 372/1983.
ΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ
Οι Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης έχουν σκοπό την προστασία και την διαχείριση των περιουσιακών δικαιωμάτων των δημιουργών επί των έργων τους, μουσικών ή άλλων.
Στο πλαίσιο του σκοπού τους ελέγχουν τους χρήστες, καταρτίζουν με αυτούς συμβάσεις, ενεργούν δικαστικώς ή εξωδίκως επ’ ονόματι και για λογαριασμό των δημιουργών και νομιμοποιούνται να ασκούν όλα τα δικαιώματα των δημιουργών που τους έχουν μεταβιβαστεί. αξιώνοντας από τους χρήστες ποσοστιαία αμοιβή για να έχουν την ευχέρεια της χρήσης των μουσικών έργων του ρεπερτορίου τους, τα οποία και μόνο μας ενδιαφέρουν εν προκειμένω.
Ένας τέτοιος Οργανισμός είναι η Α.Ε.Π.Ι., με την οποία το σωματείο μας και τα μέλη του βρίσκονται σε μακροχρόνια αντιπαλότητα – αντιδικία, καθόσον αξιώνει από αυτά να λαμβάνουν την άδειά της για το ρεπερτόριο που υποχρεωτικά από τον Νόμο χρησιμοποιούν για εκπαιδευτικούς σκοπούς, καθώς επίσης και να καταβάλλουν αμοιβές για τους δημιουργούς αυτού του ρεπερτορίου.
Πρέπει συνεπώς να ληφθεί υπόψη από τον νομοθέτη, ότι:
Η χρήση της μουσικής είναι απαραίτητη για την διδασκαλία κάθε είδους χορού: κλασικού, σύγχρονου, ρεπερτορίου κλασικού και σύγχρονου, αυτοσχεδιασμού-στοιχείων χορογραφίας και των λοιπών μαθημάτων, των οποίων η διδακτέα ύλη προβλέπεται από την σχετική νομοθεσία (άρθρα 23 και 24 του Π.Δ. 372/1983) την οποία οι καθηγητές οφείλουν να ακολουθούν πιστά.
Στο παράρτημα 5 του άρθρου 24 του Π.Δ. 372/1983 μάλιστα προβλέπεται η ύλη της μουσικής που διδάσκεται στις σχολές χορού με προφανή σκοπό να ακολουθήσει η εκπαίδευση σε χορογραφίες κάθε μουσικού είδους.
Από τα ανωτέρω συνάγεται, ότι η μουσική δεν είναι πηγή εσόδων για τις σχολές χορού και είναι σαφές, ότι πηγή εσόδων για τις σχολές χορού είναι η διδασκαλία του χορού, η οποία, όταν η τεχνική των μαθητών εξελιχθεί στο επίπεδο που απαιτείται, γίνεται υποχρεωτικώς με την χρήση κάποιων μουσικών έργων.
Σημειωτέον ότι:
Το άρθρο 3 παρ. 2 του Ν. 2121/1993 «Περί πνευματικής ιδιοκτησίας», ορίζει ότι: «Δημόσια θεωρείται κάθε χρήση ή εκτέλεση ή παρουσίαση του έργου, που κάνει το έργο προσιτό σε κύκλο προσώπων ευρύτερο από το στενό κύκλο της οικογένειας και το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον».
Συνεπώς, δεν μπορεί να θεωρηθεί δημόσια εκτέλεση μουσικών έργων η χρησιμοποίησή τους ως εκπαιδευτικό υλικό από τις σχολές χορού, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού έργου το οποίο παρέχουν στο όνομα και για λογαριασμό της Ελληνικής Πολιτείας, καθόσον μάλιστα οι σχολές χορού δεν χρησιμοποιούν την μουσική για να παρέχουν μέσω αυτής ψυχαγωγία ούτε πορίζονται οικονομικό όφελος από την χρησιμοποίηση της μουσικής αλλά από την διδασκαλία του χορού.
Δοθέντος λοιπόν ότι η χρησιμοποίηση μουσικών έργων από τις σχολές χορού έχει ως μοναδικό σκοπό την διδασκαλία του χορού, τυγχάνει αναλογικής εφαρμογής το άρθρο 21 του ίδιου νόμου 2121/1993, το οποίο ρητά ορίζει, ότι: «Επιτρέπεται χωρίς την άδεια του δημιουργού και χωρίς αμοιβή η αναπαραγωγή άρθρων νομίμως δημοσιευμένων σε εφημερίδα ή σε περιοδικό, σύντομων αποσπασμάτων έργου ή έργου εικαστικών τεχνών νομίμως δημοσιευμένου, εφόσον γίνεται αποκλειστικά για τη διδασκαλία ή τις εξετάσεις σε εκπαιδευτικό ίδρυμα, στο μέτρο που δικαιολογείται από τον επιδιωκόμενο σκοπό, είναι σύμφωνη με τα χρηστά ήθη και δεν εμποδίζει την κανονική εκμετάλλευση», αφού ο νόμος αφήνει αρύθμιστο το ζήτημα της εκτέλεσης μουσικού έργου με σκοπό την διδασκαλία του χορού.
Σημειωτέον, ότι και το άρθρο 27 του ως άνω νόμου 2121/1993 ορίζει κατά τρόπο εντελώς αντιφατικό ή ελλιπή, ότι: «Επιτρέπεται χωρίς την άδεια του δημιουργού και χωρίς αμοιβή η δημόσια εκτέλεση έργου. .β) στο πλαίσιο της δραστηριότητας εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από το προσωπικό και τους μαθητές ή σπουδαστές του ιδρύματος, εφόσον το κοινό απαρτίζεται αποκλειστικά από αυτούς ή από τους γονείς των μαθητών ή σπουδαστών ή όσους έχουν την επιμέλειά τους ή συνδέονται άμεσα με τις δραστηριότητες του ιδρύματος»
Δηλαδή το ως άνω άρθρο, επιτρέπει την δημόσια εκτέλεση υπό τους όρους που διεξοδικώς εκθέτει, παραλείπει όμως να εξαιρέσει από την υποχρέωση λήψης άδειας και καταβολής αμοιβής την εκτέλεση που έχει ως αποκλειστικό σκοπό την διδασκαλία χορού. Τούτο σημαίνει, ότι παραγνωρίζει, πως απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει απαλλασσόμενη δημόσια εκτέλεση στο πλαίσιο της δραστηριότητος εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, είναι η προηγούμενη διδασκαλία του χορού με τη βοήθεια της μουσικής. Είναι προφανές, ότι των παραστάσεων των σχολικών εορτών έχει προηγηθεί διδασκαλία των μουσικών έργων ή των χορογραφιών στις σχολικές αίθουσες για τις οποίες δεν οφείλουν τα πάσης φύσεως σχολεία να λαμβάνουν άδεια ή να καταβάλουν αμοιβές στους δημιουργούς.
Δηλαδή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει απαλλασσόμενη από την άδεια των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης και τις σχετικές αμοιβές δημόσια εκτέλεση σε σχολική εορτή, αν δεν προηγηθεί διδασκαλία της μουσικής ή του μπαλέτου στις σχολικές αίθουσες.
Σημειωτέον, ότι σύμφωνα και με την υπ’ αριθμόν 243/1999 από 3-5-1999 γνωμοδότηση της Τριμελούς Επιτροπής του άρθρου 5 παρ. 1 Π.Δ. «Οι σχολές χορού εμπίπτουν ως εκπαιδευτήρια στην έννοια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του άρθρου 27 του Ν. 2121/1993 και επομένως απολαμβάνουν της προστασίας του εν λόγω άρθρου, αν χορευτές είναι μαθητές ή σπουδαστές της σχολής ή ανήκουν στο προσωπικό της σχολής και αν το κοινό απαρτίζεται από τα πρόσωπα αυτά ή από τους γονείς των μαθητών ή των σπουδαστών. Το ίδιο ισχύει όταν η χρήση μουσικών έργων γίνεται στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών αναγκών των μαθητών και ειδικότερα όταν πρόκειται για εκτέλεση που γίνεται στο πλαίσιο της διδασκαλίας του μαθήματος χορού στους σπουδαστές ή μαθητές με την επίβλεψη του καθηγητή. Η ερμηνεία αυτή δεν αφορά στα ιδιωτικά γυμναστήρια».
Παρά το γεγονός δε ότι η εποπτεία των Σχολών Χορού ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού και από τινος και εφεξής και στις κατά τόπους Περιφέρειες, εν τούτοις επειδή αυτές παρέχουν εκπαίδευση στο χορό, κατά ρητή νομοθετική πρόβλεψη υποκαθιστώντας στον ρόλο αυτό την Ελληνική πολιτεία, οι εκάστοτε Υπουργοί Παιδείας προσυπογράφουν τα πάσης φύσεως νομοθετήματα (νόμους και Προεδρικά Διατάγματα) τα οποία αφορούν σ’ αυτές.
Επίσης τα διπλώματα των καθηγητών χορού καθώς και τα πτυχία των χορευτών υπογράφονται με εντολή του κ. Υπουργού Πολιτισμού από τον Διευθυντή Θεάτρου και Χορού ή από τον Τμηματάρχη του Τμήματος Εκπαίδευσης Θεάτρου και Χορού.
Παρά ταύτα μέχρι σήμερα η Α.Ε.Π.Ι., που είναι ο βασικός τέτοιος Οργανισμός στην Ελλάδα, αγνοεί την κείμενη νομοθεσία και θεωρεί, ότι οι σχολές χορού-μέλη μας δεν φέρουν τον χαρακτήρα εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, διότι δεν υπάγονται στο Υπουργείο Παιδείας αλλά στο Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ είναι σαφές ότι το κριτήριο για το εάν είμαστε ή όχι εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι αντικειμενικό και δεν είναι η υπαγωγή μας ή μη στο Υπουργείο Παιδείας αλλά η εκ μέρους μας παροχή εκπαιδεύσεως στο χορό για λογαριασμό της πολιτείας η οποία δεν έχει επί του παρόντος την δυνατότητα να την εξασφαλίσει η ίδια στα Ελληνόπουλα.
Στο πλαίσιο αυτό η Α.Ε.Π.Ι. απαιτεί από τα μέλη μας να καταβάλουν χρήματα για την μουσική που χρησιμοποιούν για την διδασκαλία των μαθημάτων τους, αποστέλλοντας έγγραφες ειδοποιήσεις- γνωστοποιήσεις με τις οποίες ονομάζει τις σχολές «καταστήματα» και καλεί τους ιδιοκτήτες τους-δασκάλους του χορού, ως εάν ήταν καταστηματάρχες, να εφοδιαστούν με άδειες που η ίδια χορηγεί προκειμένου να χρησιμοποιούν το ρεπερτόριο που τους είναι απαραίτητο για να φέρουν εις πέρας το εκπαιδευτικό έργο που έχουν αναλάβει, καθώς επίσης και να πληρώσουν και μάλιστα αναλόγως με την επιφάνεια των εγκαταστάσεών τους.
Συνεπεία τούτου οι σχολές χορού–μέλη μας βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωπες με τις παράλογες απαιτήσεις της Α.Ε.Π.Ι. η οποία τους κοινοποιεί λογαριασμούς για ποσά υπολογισμένα με εντελώς αυθαίρετο τρόπο, δοθέντος ότι η μουσική που χρησιμοποιείται από τις σχολές ποικίλει ανάλογα με τις ανάγκες της διδακτέας ύλης και ασφαλώς δεν είναι πάντα η ίδια, των ίδιων δημιουργών και δεν είναι απαραιτήτως μουσική που εμπίπτει στην προστασία της.
Εν όψει των ανωτέρω με την ευκαιρία της σύνταξης του νομοθετήματος που αφορά στους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης, είναι αναγκαίο να συμπεριλάβετε σε αυτό διάταξη η οποία θα ορίζει ότι:
«Δεν υπάρχει δημόσια εκτέλεση μουσικού έργου κατά την διδασκαλία του χορού από τις σχολές που λειτουργούν βάσει του Νόμου 1158/1981(Ανώτερες Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης), του Π.Δ. 372/1983 (Ανώτερες Σχολές Χορού) και του Π.Δ. 457/1983 (Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού) και συνακόλουθα δεν υφίσταται υποχρέωση των σχολών αυτών να λαμβάνουν άδεια από φορείς προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας για την χρησιμοποίηση του μουσικού ρεπερτορίου που είναι αναγκαίο για την διεκπεραίωση του εκπαιδευτικού τους έργου ή να καταβάλλουν δικαιώματα των δημιουργών προς αυτούς».
Μετά τιμής
Η Πρόεδρος
Ελένη Μπουρτζίκου
Κατατίθενται συνημμένα:
1. Η υπ’ αριθμόν 243/1999 από 3-5-199 Γνωμοδότηση της Τριμελούς Επιτροπής του Υπουργείου Πολιτισμού.
2. Η υπ’ αριθμόν πρωτοκόλλου 5372/24-01-2005 απάντηση της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού-Διεύθυνσης Θεάτρου και Χορού.
3. Η υπ’ αριθμόν 2439/1995 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, από την οποία αντλούνται σοβαρά επιχειρήματα για την απαλλαγή των πάσης φύσεως εκπαιδευτηρίων από την υποχρέωση να ζητούν άδεια ή να καταβάλουν δικαιώματα στους δημιουργούς πνευματικών ή καλλιτεχνικών έργων που χρησιμοποιούν αποκλειστικώς για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
4.Η υπ’ αριθμόν 1352/1999 απόφαση του Ποινικού Τμήματος του Εφετείου Πατρών που αθώωσε την ιδιοκτήτρια σχολής χορού για την δημόσια εκτέλεση χωρίς δικαίωμα μουσικών συνθέσεων και η πρωτόδικη υπ’ αριθμόν 4698/1998 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πατρών που την είχε καταδικάσει.
5.Το υπ’ αριθμόν πρωτοκόλλου 92085 από 22-12-2004 έγγραφο του Υπουργείου Πολιτισμού προς την κ. Φούτση, από το οποίο προκύπτει, ότι ο αρμόδιος Υπουργός αποδέχεται την ως άνω γνωμοδότηση 243/1999
6.Ενδεικτικώς προσκομιζόμενες επιστολές –ειδοποιήσεις της Α.Ε.Π.Ι. με αυστηρό περιεχόμενο προς τις σχολές χορού οι οποίες έχουν πλέον δημιουργήσει αφόρητο κλίμα εκφοβισμού στο χώρο της εκπαίδευσης του χορού.
7. Το καταστατικό του σωματείου μας.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.Ειμε εκδοτης εφημεριδας,θα ειμαι συντομος,πρωτα απο ολα πρεπει να καταργηθει το ποινικο για τα πνευματικα δικαιωματα,δηλαδη συμπεριφερετε το κρατος…λες και ειναι εγληματιες,οι ραδιοφωνικοι σταθμοι διαφημιζουν τους καλιτεχνες αρα λοιπον γιατι να πληρωνουν πνευματικα δικαιωματα?Οι πωλησεις δισκων των καλιτεχνων πολαπλασιαζονται μεσα απο τους ραδιοφωνικους σταθμους.θα μπορουσα να γραφω ωρες…να μην σας κουρασω,καλη χρονια σε ολους.
Εχουμε διατυπώσει ως ΠΕΙΡΑΣ (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΩΝ ΣΤΑΘΜΩΝ) μια σειρά προτάσων , ειδικά για την τιμολόγιση κλπ για τους Επαρχικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς
Με την οικονομική κατάσταση που εχουμε περιέλθει, τα ποσά που μας ζητούνται ειναι περισσότερο απο υπερβολικά.
Οδηγούμαστε στο υποχρεωτικό ΚΛΕΙΣΙΜΟ.
Οι δε ποινές που εχει η νομοθεσία , μας εχουν κάνει να αισθανομαστε ως οι χειρότεροι εγκληματίες .. οταν ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ λεφτά.. για να πληρώσουμε.
Δεν μπορούμε να πληρώνουμε αυτούς που ουσιαστικά τους ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΥΜΕ και ούτε εχουμε την δυνατότητα να πληρώνουμε την κάθε οργάνωση που εκπροσωπεί κάποια ΝΕΑ μέλη, για να εχουμε σε νομιμη λειτουργία ενα ραδιοφωνικό σταθμό, σε μια μικρή πόλη της Ελληνικής περιφέρειας.
Πρεπει να θεσπισθεί ενα μικρό ποσοστό που θα καλύπτει όλες τις ενώσεις (ΑΕΠΙ – Συγγενικά κλπ) … ή και καθόλου ….για τους Ραδιοφωνικούς σταθμούς της επαρχίας. Ηδη εχουμε προβλήματα επιβίωσης.
Αριθ. Πρωτ. 2011.006
Αθήνα 09-06-2011
Προς: τον Αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού
κ. Τηλέμαχο Χυτήρη
Θέμα: Προτάσεις αλλαγές στην ισχύουσα νομοθεσία που διέπει τη λειτουργία των ραδιοφωνικών σταθμών
Υποστηρίζεται ότι εφ’ όσον σε μία επιχείρηση μεταδίδεται μουσική από ραδιόφωνο, δεν είναι γνωστοί οι δικαιούχοι και ερωτάται: Πως πληρώνονται αυτοί?
Κατ’ αρχάς, εφ’ όσον γίνεται χρήση οφείλεται αμοιβή. Τούτο το ορίζει ο νόμος.
Το ζήτημα της διανομής της εισπραττόμενης αμοιβής είναι διάφορο. Είναι γνωστό ότι οι χρήστες οφείλουν να παραδίδουν playlists, ούτως ώστε να γίνεται η διανομή. Και αυτό προβλέπεται από τον νόμο.
Επί της ουσίας, οι Ο.Σ.Δ. του δικαιώματος του ήχου καταγράφουν το πρόγραμμα των ραδιοφωνικών σταθμών και είναι εις θέση να αναγνωρίζουν τους δικαιούχους. Αρκεί η επιχείρηση να δηλώνει τον ρ/σ που μεταδίδει.
Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ ΕΣΤΙΑΣΗΣ & ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ με διακριτικό τίτλο ΠΑ.Σ.Κ.Ε.ΔΙ., χαιρετίζοντας τους εμπνευστές και όσους λάβουν μέρος στην τόσο σημαντική διαβούλευση που αφορά την πνευματική ιδιοκτησία, αισθάνεται την υποχρέωση να δηλώσει πως έστω και αργά, μετά από αλλεπάλληλα Υπομνήματα που στείλαμε στο αρμόδιο Υπουργείο, που αφορούσαν τροποποίηση του Νόμου 2121/1993, εισακουσθήκαμε. Δυστυχώς το υπάρχον Νομοθετικό πλαίσιο για τους Οργανισμούς Πνευματικών και Συγγενικών Δικαιωμάτων λειτουργεί από το 1993 μόνο υπέρ τους, με αποτέλεσμα να παρατηρείται το φαινόμενο της κατάφορης αδικίας στον κλάδο των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος. Και εξηγούμαστε:
1) Εμείς σαν ΠΑ.Σ.Κ.Ε.ΔΙ. βάζουμε ΤΕΛΟΣ στα παράλογα και υπέρογκα χρηματικά ποσά που ζητά o Ο.Σ.Δ. Πνευματικών Δικαιωμάτων Α.Ε. και στα παιχνίδια του. Δεν έχουμε τίποτα με τους υγιείς Δημιουργούς Πνευματικών έργων, αλλά με τους αρρωστημένους κερδοσκόπους δημιουργούς, που δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο πόσα θα εισπράξουν. Ξεχνούν όμως ότι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα ψάχνουν για ακροατές, μα δυστυχώς δεν θα βρίσκουν. Εμείς τους ενημερώσαμε, τους δώσαμε τον απαιτούμενο χρόνο να σκεφτούν, ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν δεν είναι οι ενδεδειγμένοι, όσον αφορά πάντα τον κλάδο μας.
Ζητήσαμε ποτέ εμείς διαφημιστικά δικαιώματα; Μας έδωσε ποτέ κανένας δημιουργός χρήματα, όταν παρακαλώντας μας, μας παρότρυνε να παίξουμε το cd του στους πελάτες μας; Ξεχνούν πόση χαρά και υπερηφάνεια ένοιωθαν, όταν για πρώτη φορά άκουγαν τα τραγούδια τους να παίζονται στα δικά μας μαγαζιά; Τέλος λοιπόν και η διαφήμιση των τραγουδιών τους. Να παίζετε κύριοι τα τραγούδια σας στην Ζιμπάμπουε, στην Γκάνα και στην Ανταρκτική. Σας σιχάθηκε ο κλάδος μας. Σας ακριβοπλήρωσε με το αίμα της ψυχής του. Κατασχέσατε σπίτια, κλείσατε επιχειρήσεις κύριοι συνθέτες και στιχουργοί, μέλη του Ο.Σ.Δ. που σας εκπροσωπεί. Καιρός λοιπόν κι εμείς να δούμε το συμφέρον μας, δίδοντάς σας τα ποσά που δικαιούσθε κι όχι αυτά που ζητάτε. Δεν θέλουμε πια ούτε να σας ακούμε, μα ούτε και να σας βλέπουμε. Δεν φταίμε καθόλου εμείς γι αυτό, μα καθαρά εσείς. Μας πνίξατε με μηνύσεις κύριοι Δημιουργοί. Είστε και τόσο παληκάρια, που με τον φόβο της Αστυνομίας μας υποχρεώνετε να σας πληρώσουμε. Παλιά μας συγκινούσαν τα τραγούδια σας, μας αναγκάσατε όμως να μας προκαλούν πλέον αηδία.
Σε πιο σημείο κύριοι ο 2121/93 λέει ότι το αμοιβολόγιό σας πρέπει να βγαίνει βάσει των τετραγωνικών μέτρων που έχει ένα μαγαζί; Σε πιο σημείο λέει ο Νόμος, ότι αν κάποιο μαγαζί χρησιμοποιεί μία ή 2 φορές το μήνα dj, πρέπει εσάς να σας πληρώνει γι’ αυτό επί 12 μήνες; Σε πιο σημείο λέει ο Νόμος ότι εσείς πρέπει να προπληρώνεστε τον Δεκέμβριο κάθε χρόνου, για όλη την επόμενη χρονιά, προκειμένου τα δικά μας μαγαζιά να μπορούν να υφίστανται, λόγω του κυνηγητού της ΕΛ.ΑΣ που κατευθύνεται εγγράφως από εσάς; Σε πιο σημείο λέει ο Νόμος ότι πρέπει να υπολογίζετε και τα m2 των εξωτερικών μας χώρων, τη στιγμή που απαγορεύεται στους εξωτερικούς χώρους να έχουμε ηχεία; Σε πιο σημείο λέει τελικά ο Νόμος ότι πρέπει να σας πληρώνουμε εφάπαξ τα ποσά που ζητάτε και όχι μηνιαίως; Σας βόλεψε λοιπόν μια χαρά αυτός ο υπολογισμός, για να μπορείτε να εισπράττετε, μόνο από τον κλάδο μας εκατομμύρια€ ετησίως. Γίνατε όλοι γνωστοί επειδή αυτός ο λαός σας τραγούδησε στις ταβέρνες, στα καφενεία, στα δημόσια στέκια του. Στόμα, στόμα έγιναν κάποιων από εσάς, κάποτε γνωστά τα τραγούδια σας και μίλησαν σε καρδιές, ένωσαν, συγκίνησαν και κάποια απαγορευόντουσαν κάποτε. Τι ειρωνεία. Και τώρα απαγορεύονται. Τώρα μόνοι σας αναγκάζετε τον κόσμο να μην τα παίζει πια, γιατί στέλνετε εσείς την αστυνομία να τους το απαγορεύει.
Αναρωτιέμαι, εάν εσείς κύριοι Δημιουργοί πεινάτε, δεν θα μπείτε σε σουβλατζίδικο που παίζει Καζαντζίδη και προτιμάτε να αγοράσετε π.χ. σάντουϊτς από μαγαζί που παίζει Ρουβά; Ή μήπως, εάν δεν υπάρχει στη περιοχή σας, μένετε νηστικοί; ΕΛΕΟΣ! ΕΧΟΥΜΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ;
Η δουλειά του δημιουργού είναι πρώτα απ όλα δουλειά ψυχής και μετά κονόμας. Όλοι οι δημιουργοί αρέσκονται και είναι δίκαιο αυτό να φτάνει η δουλειά τους (η ψυχή τους) στον κόσμο. Θέλουν να τους αγαπά ο κόσμος και μην μου πει κανένας ότι δεν το θέλει αυτό. Ο δημιουργός παίρνει ζωή από την αναγνώριση και την αποδοχή του κόσμου.
Οι υπάλληλοι όμως που έχετε προσλάβει να σας εκπροσωπούν, έχουν καταφέρει να κάνουν την αγορά να βρίζει τους δημιουργούς, που εξαιτίας τους και με εντολή τους «υποτίθεται» κλείνουν μαγαζιά, κυνηγούν το κοινό σας με την αστυνομία, και με τις μεθόδους αυτές η κοινωνία σχεδόν πια στο σύνολο της αμφισβητεί όλο και περισσότερο το πνευματικό δικαίωμα γιατί το θεωρεί κλοπή και υπερβολή από μεριάς των δημιουργών.
Νομίζετε ότι αυτές οι τακτικές παραμένουν αιώνιες; Ότι θα λειτουργείτε πάντα σε καθεστώς φόβου, μηνύσεων και αστυνομίας;
Θα καταντήσετε σαν τις τράπεζες που όταν βγάλουν όλο τον κόσμο στον Τειρεσία με χρέη από 100 μέχρι εκατομμύρια, στο τέλος θα μείνουν χωρίς πελάτες.
Και τότε, τι; Θα παρακαλάνε για πελάτες; Τι ντροπή να παρακαλάτε για ακροατές.
Τα πράγματα αλλάζουν και το ξέρετε.
2) Τέλος οι Ο.Σ.Δ. Συγγενικών Δικαιωμάτων, είναι εντελώς άγνωστοι στους χρήστες των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, με μεγάλη δική τους ευθύνη, αφού ουδέποτε προέβησαν σε κάποια ενέργεια ενημερώσεως των ενδιαφερομένων για την ύπαρξή τους, τους σκοπούς και τις αρχές που τους διέπουν.
Έρχονται κατ’ αρχήν σε επαφή με τον κάθε χρήστη μεμονωμένα, με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, τις περισσότερες φορές, όπου χωρίς να θέσουν υπ’ όψιν του χρήστη οποιοδήποτε νομιμοποιητικό στοιχείο, τον καλούν να καταβάλει το ποσό που εκ των προτέρων έχουν υπολογίσει οι ίδιοι.
Είναι απολύτως φυσιολογικό ο κάθε χρήστης είτε να αδιαφορήσει, είτε να~
εξοργισθεί από αυτήν την απαράδεκτη πρακτική και να μη συμπράξει στις
απαιτήσεις τους. Κατόπιν τούτων οι οργανισμοί αποστέλλουν μία τυποποιημένη εξώδικο πρόσκληση στους χρήστες, με την οποία δεν τους καλούν να διαπραγματευθούν, αλλά να πληρώσουν το ήδη προαποφασισμένο από αυτούς ποσό.
Με τον τρόπο αυτό θεωρούν ότι δήθεν έχουν εξαντλήσει την υποχρέωση διαπραγματεύσεων που επιβάλλει το άρθρο 49 του ν. 2121/93.
Στην (συχνότατη) περίπτωση που ο χρήστης δεν υποκύψει στις απαιτήσεις των, αυτοί αποστέλλουν έναν ή δύο πολλές φορές εντεταλμένους και
ακριβομισθοδοτούμενους από αυτούς υπαλλήλoυς-συνεργάτες, στην επιχείρηση (κατάστημα) του χρήστη, προκειμένου να κατασκοπεύσουν το χώρο. Οι υπάλληλοι αυτοί, οι οποίοι μάλιστα δεν δηλώνουν την ιδιότητά τους στους υπευθύνους της επιχείρησης, παριστάνουν τους πελάτες του καταστήματος και καταγράφουν, φωτογραφίζουν τα στοιχεία που θεωρούν απαραίτητα για την έγκριση της αιτήσεως ασφαλιστικών μέτρων που θα επακολουθήσει, ήτοι τα τετραγωνικά μέτρα του καταστήματος και ενδεικτικά κάποια τραγούδια που ακούγονται.
Κατόπιν αυτού εγείρουν αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων κατά των χρηστών. Ήδη το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν αιτηθεί χιλιάδες, με τις οποίες ζητούν από το αρμόδιο Μονομελές Πρωτοδικείο να καθορίσει ως εύλογη αμοιβή τα εκάστοτε αιτούμενα από αυτούς ποσά και να υποχρεώσει τους χρήστες προσωρινά να τους καταβάλουν τα ποσά αυτά. Βεβαίως η ικανοποίηση των αιτημάτων τους καθόλου προσωρινή δεν είναι, αλλά πλήρης και οριστική, αφού ουδέποτε ακολουθεί τακτική αγωγή στο αρμόδιο δικαστήριο.
Οι ως άνω εντεταλμένοι υπάλληλοί των, χρησιμοποιούνται ως μάρτυρες
στο δικαστήριο καταθέτοντας στοιχεία, τις περισσότερες φορές αναληθή, που ο χρήστης δεν είναι καν σε θέση να αντικρούσει πολλές φορές, όπως το ποια μουσικά κομμάτια ακουγόταν στο κατάστημά του, μία οποιαδήποτε ημέρα, αλλά στην πράξη έχει παρατηρηθεί ότι οι καταθέσεις τους είναι μειωμένης αξιοπιστίας. Επί παραδείγματι αναφέρουμε ότι σε παραδοσιακό ταβερνάκι, που το πιο ελαφρύ τραγούδι που ακούγεται είναι το ‘’θέλω να πεθάνω’’ του Στέλιου Καζαντζίδη, αυτοί έγραψαν ότι άκουσαν να παίζει το τραγούδι You αre everything από τον δίσκο LEAVING NEW YORΚ και το Good buy yellow brick του ELTON JOHN. Αν είναι δυνατόν ..
Εκεί δε που επιτείνεται η αυθαιρεσία τους είναι στον χαρακτηρισμό της μουσικής για την επιχείρηση ενός εκάστου χρήστη ως χρήσιμης ή απαραίτητης. Οι υπάλληλοι των οργανισμών, οι οποίοι είναι εντελώς ανειδίκευτοι, δεν έχουν καμία γνώση οικονομικών, ούτε καμία προηγούμενη εμπειρία στη λειτουργία κάποιου καταστήματος σαν τα δικά μας, αλλά είναι προφανώς υπάλληλοι εισπρακτικής εταιρίας που συνεργάζεται με τους οργανισμούς, η οποία εξαρτά την ύπαρξή της από το ύψος των εισπράξεων των οργανισμών, αυθαίρετα και χωρίς τη συνδρομή κανενός αντικειμενικού κριτηρίου χαρακτηρίζουν τα καταστήματα από καφετέρια που είναι η άδεια λειτουργίας τους σε μπαρ προκειμένου να τους κατατάξουν στην
υψηλότατη οικoνομική απαίτησή τους, χωρίς να υπολογίζουν την δημόσια αρχή που χορήγησε την άδεια.
Αυτή είναι η πρακτική που παγίως ακολουθούν οι ως άνω αναφερόμενοι οργανισμοί για την είσπραξη των ποσών που ζητούν, ως δήθεν προβλεπόμενη από το νόμο εύλογη αμοιβή και εγκλωβίζουν τον κλάδο μας στις αίθουσες των Δικαστηρίων, επιβαρύνοντάς τους δυσανάλογα, αφού το Δικαστικό κόστος το φέρει ατομικά ο κάθε χρήστης, ενώ οι Οργανισμοί έχουν τη δυνατότητα ανάθεσης των σχετικών υποθέσεων σε Δικηγορικά γραφεία με σχέση πάγιας περιοδικής εντολής, δηλαδή με οικονομικούς όρους σαφώς ευνοϊκότερους. Γι αυτό και ο χρήστης, στην πλειονότητα των περιπτώσεων επιλέγει τελικά στην πράξη να καταβάλλει το ποσό που ορίζουν οι Οργανισμοί μονομερώς, περιοριζόμενος ουσιαστικά σε μία άτυπη και άδικη για αυτόν διαπραγμάτευση ως προς το ύψος της αμοιβής.
Έτσι είναι πρόδηλη η δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι μικρομεσαίες κυρίως επιχειρήσεις. Είναι δε σαφές ότι η τακτική που ακολουθείται μέχρι σήμερα από τους φορείς είσπραξης, δεν προάγει ούτε το πνεύμα καλής πίστης και συνεργασίας, ούτε τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των ίδιων των δημιουργών.
Ας κάνουμε έναν υποτιθέμενο πρόχειρο οικονομικό υπολογισμό:
Οι επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος σε όλη την Ελλάδα είναι περίπου 150.000. Εξ αυτών οι 75.000 ας υποθέσουμε ότι είναι του χαμηλότερου αμοιβολογίου των 150 Ευρώ το χρόνο, που είναι πολύ περισσότερο, οι 30.000 των 400 Ευρώ, οι 25.000 των 530 Ευρώ και οι 20.000 των 3.000 ευρώ.
75.000 Χ 150 Ευρώ = 11.250.000 Ευρώ/έτος
30.000 Χ 400 Ευρώ = 12.000.000 Ευρώ/έτος
25.000 Χ 530 Ευρώ = 13.250.000 Ευρώ/έτος
20.000 Χ 3.000 Ευρώ = 60.000.000 Ευρώ/έτος
ΣΥΝΟΛΟ Ευρώ = 96.500.000 Ευρώ/έτος
Υποτίθεται πως από αυτό το τεράστιο ποσό το 50% δικαιούται ο Ο.Σ.Δ. των Δισκογραφικών Εταιριών δηλ. οι 14 δισκογραφικές που είναι μέλη τους μοιράζονται κάθε χρόνο 48.250.000 Ευρώ, το 25% 24.125.000 Ευρώ μοιράζονται οι 490 μουσικοί μέλη του Ο.Σ.Δ. των Μουσικών και 24.125.000 Ευρώ μοιράζονται οι 387 τραγουδιστές μέλη του Ο.Σ.Δ. των Τραγουδιστών. Να μην ξεχάσω να αναφέρω πως υπάρχει κι ένα ποσοστό 3% από τις εισπρτάξεις τους, που οι Οργανισμοί το διαθέτουν σε κάποιους Αρχισυνδικαλιστές του κλάδου μας, προκειμένου να βοηθήσουν το έργο είσπραξής των.
Τότε, στην εσχάτη των περιπτώσεων η κάθε δισκογραφική θα πρέπει να παίρνει ετησίως 345.000 Ευρώ, ο κάθε μουσικός 50.000 Ευρώ/έτος και ο κάθε τραγουδιστής 62.500 Ευρώ/έτος. Φυσικά την μερίδα του λέοντος θα παίρνουν τα πρώτα ονόματα και υπάρχουν φυσικά και πάρα πολλοί τραγουδιστές και μουσικοί που απλά κοσμούν την λίστα των μελών.
Με αυτά τα δεδομένα αγαπητοί κύριοι των Οργανισμών, μετά από ερωτήματα που θέσαμε στον κλάδο μας, πολλοί εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους και επιθυμούν να σας παραδώσουν τα κλειδιά της επιχείρησής τους αρκεί να γίνουν μέλη σας.
Αγαπητοί μας μουσικοί και τραγουδιστές, γνωρίζετε ότι οι οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης Συγγενικών Δικαιωμάτων, που σας εκπροσωπούν, χρησιμοποιούν σε κάθε δικόγραφό τους τα ονόματά σας προκειμένου να ασκήσουν πίεση στις Δικαστικές αρχές για να εισπράξουν τα ποσά που διεκδικούν;
Γνωρίζετε ότι τα ονόματά σας άρχισαν να γίνονται αντιπαθητικά στον κλάδο μας εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, που ίσως και να μην έχει υποπέσει στην αντίληψή σας;
Γνωρίζετε ότι ο κλάδος μας άρχισε να αποφεύγει να προμηθεύεται τα cd σας;
Ξεχνάτε ότι η μεγαλύτερη διαφήμιση των τραγουδιών σας γίνεται από τα δικά μας μαγαζιά (μπαρ, club, καφετέριες, εστιατόρια) ;
Ξεχνάτε ότι στα δικά μας μαγαζιά εργάζεστε (κέντρα διασκέδασης, ταβέρνες, αίθουσες δεξιώσεων);
Σας ζητήσαμε ποτέ εμείς δικαιώματα για διαφήμιση των έργων σας;
Δεν μένουμε όμως εδώ. Αφού μέχρι στιγμής ο νόμος μας επιβάλει να σας
πληρώνουμε, θα το κάνουμε ..αλλά η εύλογη αμοιβή σας να μην φτάνει
στον.. παραλογισμό.
Όλα όσα αναφέρονται φυσικά και υποστηρίζονται εγγράφως, αρκεί να μας ζητηθεί.
Επειδή, προκειμένου να διαφυλλάξουμε τα συμφέροντα του κλάδου μας, έπρεπε να ακολουθήσουμε την Δικαστική οδό, το πράξαμε εδώ και αρκετό καιρό. Δεν μένει παρά να ακολουθήσει πλέον ολόκληρος ο κλάδος.
Για τον ΠΑ.Σ.Κ.Ε.ΔΙ.
Ηλίας Καλιώρας
Γεν. Γραμματέας (ο έχων και την ευθύνη των γραφομένων)
Βιβλιοθήκες και πνευματικά δικαιώματα
Έχουν οι βιβλιοθήκες το δικαίωμα να δανείζουν βιβλία; Οι συγγραφείς λένε ότι δανεισμός βιβλίων προσβάλει τα πνευματικά τους δικαιώματα. Ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Έργων Λόγου υποσχέθηκε 3.000 ευρώ στις βιβλιοθήκες που θα παραδεχτούν πως δεν έχουν δικαίωμα να δανείζουν κι έχει προσφερθεί να συλλέγει τα δικαιώματα δανεισμού. Επιπλέον υποστηρίζει ότι και η δημόσια ανάγνωση αποσπασμάτων πρέπει να χρεώνεται.
Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το απόσπασμα για να χρεωθεί; Αν ας πούμε πω “ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε” οι κληρονόμοι του Μιχάλη Κατσαρού δικαιούνται αμοιβής; Σίγουρα η ανάγνωση ενός παραμυθιού (κάτι που συνηθίζουν οι βιβλιοθήκες) θα κοστίζει κάτι παραπάνω. Όλα τα παραμύθια θα κοστίζουν άραγε το ίδιο; η χρέωση θα γίνεται με την σελίδα; με τη λέξη; κατ’ αποκοπή; αν διαβάζω δικά μου παραμύθια; αν αυτοσχεδιάζω; αν διαβάζω παραμύθια μετά από συμφωνία με τους συγγραφείς ή από συγγραφείς που επιτρέπουν ρητά αυτές τις χρήσεις χωρίς άλλη συνεννόηση ή άδεια;
Οι βιβλιοθηκάριοι πιστεύουν πως προωθούν την ανάγνωση και το βιβλίο, ότι η βιβλιοθήκη, δίνει χώρο και χρόνο σε συγγραφείς και βιβλία που δεν ευνοούνται από την προβολή και την διαφήμιση, προσφέρει την δυνατότητα να βρει κάποιος ένα βιβλίο με πολλούς τρόπους, ακόμα κι αν έχει εξαφανιστεί από την επικαιρότητα και τα ράφια των βιβλιοπωλείων και σίγουρα, δεν φαντάζονται ότι οι συγγραφείς θεωρούν πως οι βιβλιοθήκες τους κλέβουν το ψωμί. Ο Δήμαρχος, κάθε δήμαρχος, θα ενθουσιαστεί όταν μάθει ότι πρέπει να πληρώνει για κάθε δανεισμό που γίνεται στη βιβλιοθήκη, για κάθε παραμύθι που διαβάζουμε στα μικρά παιδιά.
Διάφορες βιβλιοθήκες έχουν στούς τοίχους αποσπάσματα όπως “στήνοντας βιβλιοθήκες σημαίνει πως κατασκευάζουμε δημόσιες σιταποθήκες ….” και φαντάζομαι ότι θα κατέβουν γιατί θα υπάρχει και γι αυτά κάποια χρέωση. Είναι το μόνο πράγμα που μου αρέσει γιατί βαριέμαι να τα βλέπω. Ένα σωρό βιβλιοθήκες όμως δεν έχουν προϋπολογισμό και οι συγγραφείς θεωρούν ότι πρέπει να πληρώνουν γιατί είναι ακόμα ζωντανές και μπαίνει κόσμος. Μπορεί να αποδειχθεί η χαριστική βολή για τις βιβλιοθήκες αλλά εν τούτοις δεν είναι μέρος ενός πολέμου εναντίον των βιβιοθηκών. Με όση ψυχραιμία μπορώ να έχω νομίζω ότι αντικρύζουμε το πνεύμα των καιρών.
Η ιστορία με τα πνευματικά δικαιώματα ξεκινάει από τα τυπωμένα βιβλία. Στα πρώτα τους βήματα δεν ήταν καθόλου πνευματικά δικαιώματα, ήταν copyright, δικαιώματα αντιγραφής για τους τυπογράφους – εκδότες και χρειάστηκαν πάρα πολλά χρόνια για να γίνουν και πνευματικά δικαιώματα. Η νέα τεχνολογία έδωσε κι έδωσε νέες δυνατότητες στην καταγραφή, αναπαραγωγή και διάδοση της πληροφορίας μεγαλώνοντας και το πεδίο εφαρμογής αυτών των νόμων, από το κείμενο, στην εικόνα, στον ήχο, στην κινούμενη εικόνα. Αρχικά η διάρκεια του copyright ήταν μερικά χρόνια από την κυκλοφορία του συγκεκριμένου τίτλου και σιγά – σιγά έχει φτάσει στα 70 χρόνια από τον θάνατο του δημιουργού. Κι όταν σήμερα αγοράζεις κάτι που έχει πνευματικά δικαιώματα δεν έχεις αγοράσει παρά ένα περιορισμένο δικαίωμα χρήσης. Αν πρόκειται να διαβάσεις δημόσια αποσπάσματα πρέπει να πληρώσεις ξεχωριστά, αν πρόκειται να το δανείσεις πρέπει να πληρώνεις ξεχωριστά για κάθε δανεισμό. Υποθέτω ότι αν σκάναρεις το εξώφυλλο και το εμφανίσεις στις νέες αγορές της βιβλιοθήκης και πάλι θα παραβιάζεις τα πνευματικά δικαίωματα των δημιουργών (κάτι που θεραπεύεται βέβαια με το κατάλληλο αντίτιμο).
Τα πνευματικά δικαιώματα μέχρι τώρα διαρκώς επεκτείνονται και εξελίσσονται. Μια διαφορετική τεχνολογία μπορεί να επιτρέπει διαφορετικές χρεώσεις ανάλογα με τα μέλη της οικογένειας. Όπως δεν παίρνεις μια μπριζόλα για να φάνε πέντε, έτσι ακριβώς και πέντε πιθανοί χρήστες σημαίνει πέντε δικαιώματα. Ή μπορεί να είναι απλούστερα τα πράγματα, να μην υπάρχουν προσωπικές βιβλιοθήκες, δισκοθήκες, ταινιοθήκες, να μην αγοράζεις ένα συγκεκριμένο αντικείμενο και την ψευδαίσθηση ότι κατέχεις κάτι· ένα λογισμικό αναζήτησης θα σου βρίσκει ότι θες και θα σε χρεώνει ανάλογα με την χρήση (με ακρίβεια δευτερολέπτου).
Τώρα που το σκέφτομαι γιατί να μην πρέπει πληρώνω κάθε φορά που την βλέπω και τραγουδώ στο μυαλό μου “Ἀπόψε τ᾿ ἀπόβραδο μιὰ μικρομάγισσα μ᾿ ἄναψε φλόγα στὸ νοῦ, στὸ κορμί νάτο πάλι! ” Και κάθε φορά που σκέφτομαι είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου …. κάθε δημιουργός (ή οι νόμιμοι κληρονόμοι μέχρι 110ης γενεάς) θα παίρνουν κάτι τις – κι οι φτωχότεροι θα αποφεύγουν να σκέφτονται για να μην πληρώνουν. Φαντάζομαι ότι για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται μια αποτελεσματική αστυνομία σκέψης. (Μην τους δίνεις ιδέες σχολιάζει ευθύς στο μυαλό μου o σκιτσογράφος από τον οποίο δανείζομαι – υποθέτω κι αυτός δικαιούται πνευματικά δικαιώματα).
Στήνοντας βιβλιοθήκες, σημαίνει πως κατασκευάζουμε δημόσιες σιταποθήκες, πως συγκεντρώνουμε προμήθειες για να καταπολεμήσουμε το χειμώνα του πνεύματος, που από ορισμένα σημάδια, άθελά μας, τον βλέπουμε νάρχεται λέει η Γιουρσενάρ μόνο που το σύγχρονο στάρι είναι υβριδικό και δεν μπορείς να κρατήσεις σπόρο να σπείρεις την επόμενη χρονιά γιατί παραβιάζεις κάποιου είδους πνευματικά δικαιώματα. Αυτό είναι το πνεύμα των καιρών αλλά δεν είναι φυσικό φαινόμενο, είναι πολιτικό.
Η συζήτηση για τα πνευματικά δικαιώματα είναι μια συζήτηση για τα λεφτά αλλά είναι και μια πολιτική συζήτηση για το πως αντιλαμβανόμαστε τον πολιτισμό, τί είναι πολιτισμός και σε τι χρησιμεύει, πως ζούμε τον πολιτισμό. Κι είναι μια συζήτηση που χρειάζεται να κρατήσει περισσότερο χρόνο και να γίνει μεταξύ πολύ περισσότερων ανθρώπων για το πως θέλουμε να είναι τα πράγματα, μια συζήτηση που πρέπει να γίνει κατά κύριο λόγο μεταξύ ανθρώπων που δεν είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι, δεν είναι μόνο αυτοί ακριβώς που πρέπει να πληρώσουν ή να πληρωθούν.
Ονομαζομαι Αφεντουλης Μανωλης Προεδρος ελευθ.επαγ.τουρισμου Κεραμωτης(ΔΗΜΟΣ ΝΕΣΤΟΥ).
Κυριοι δυστυχως η μια σφαλιαρα διαδεχεται την αλλη και ειδικα στον κλαδο των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ στα θεματα τουρισμου.Δυστυχως μια βιομηχανια μας εμεινε αυτη του τουρισμου και θελουν καποιοι να την τελειωσουν με συνοπτικες διαδικασιες.Κυριοι υπευθυνοι ολου αυτου του μηχανισμου διαλυσης,αυτου του μπαχαλου που επικρατει καντε επιτελους μια σωστη κινηση,με αυτους ΑΕΠΙ,ΑΘΗΝΑ,ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ(GRAMMO-ΕΡΑΤΩ-ΔΙΟΝΥΣΟΣ-ΑΠΟΛΛΩΝ)ελεος πια φτανει στην ΕΛΛΑΔΑ ο καθενας καθε μερα βγαινει και ζηταει κατι.Ειμαι ξενοδοχος μας εχετε φερει στο απροχωρητο,δεν αντεχουμε σαν επιχειρησεις αλλα χαρατσια και βαρη, μας τελειωσατε κυριοι με μαθηματικη ακριβια.Δηλαδη την ΕΡΤ δεν την πληρωνω?Τα CD ουτε και αυτα πληρωνω?Κριμα πολυ κριμα ουτε τους γειτονες ΤΟΥΡΚΟΥΣ δεν μπορουμε να φτασουμε,βαλτε και αλλα εμποδια στους δρομους μας,που τους κανατε μονοδρομους προς τον γκρεμο.Και κατι τελευταιο επειδη βλεπω στους παρακατω οργανισμους,οι Πρόεδροι των Οργανισμών(Grammo Μαργαρίτα Μάτσα
Ερατώ Δήμητρα Γαλάνη
Απόλλων Γρηγόρης Λαμπριανίδης
Διόνυσος Κώστας Βουτσάς)ειναι ολοι «αποροι» και «αγνωστοι» πρεπει να τους βοηθησουμε,και μια που βλεπω ονοματα οπως ΕΡΑΤΩ,ΔΙΟΝΥΣΟΣ,ΑΠΟΛΛΩΝ, θα ηθελα να ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ Ο ΔΙΑΣ ΝΑ ΣΑΣ ΡΙΞΩ ΕΝΑ ΚΕΡΑΥΝΟ!!!!Χαριτολογωντας το ειπα ετσι κυριε Βουτσα??????
ειναι τοσο ξεκαθαρισμενα που δεν καταλαβαινω γιατι θελουν να το αλλαξουν οι χρεωση σε καθε καταστημα γινεται με βαση την χρηση της μουσικης και τ.μ.τι πιο απλο και ξεκαθαρο.απλα στη ελλαδα αν υπαρχει κατι που λειτουργει σωστα θελουμε να το διαλυσουμε επειδη εχω φιλο πνευματικο δημιουργο και γνωριζω ειναι ολα ξεκαθαρα και διαφανει και το ολο συστημα λειτουργει τελεια.
Τα σύγχρονα οπτικοακουστικά πνευματικά έργα είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας πάρα πολλών δημιουργών (συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συνθέτες, μουσικοί, σχεδιαστές, προγραμματιστές, κλπ). Το πρόβλημα είναι ότι αντί να υπάρχει μία ενιαία αρχή που θα διαχειρίζεται συνολικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, έχουμε το φαινόμενο όπου κάθε επαγγελματική ομάδα δημιουργών συστήνει το δικό της οργανισμό συλλογικής διαχείρισης και εκμεταλλεύεται ανεξάρτητα και αυτόνομα τα περιουσιακά/συγγενικά δικαιώματα που της ανήκουν (ΑΕΠΙ για συνθέτες-στιχουργούς, ΕΡΑΤΩ για τραγουδιστές-ερμηνευτές, ΑΠΟΛΛΩΝ για μουσικούς, ΔΙΟΝΥΣΟΣ για ηθοποιούς και χορευτές, GRAMMO για παραγωγούς υλικών φορέων ήχου και εικόνας, κ.α.). Αυτό το μοντέλο διαχείρισης είναι εντελώς αναποτελεσματικό, άδικο, και κατά μία έννοια παράλογο. Η άδεια/αμοιβή για τη δημόσια εκτέλεση έργων θα έπρεπε να ακολουθεί ένα πιο ορθολογικό μοντέλο αντίστοιχο με αυτό που ισχύει για την προσωπική εκτέλεση έργων το οποίο είναι απλό και ξεκάθαρο.
Στην περίπτωση της προσωπικής χρήσης, ο πολίτης αγοράζει ένα έργο (τραγούδι, ταινία, κλπ.) από ένα μοναδικό σημείο και δεν συναλλάσσεται με όλους τους δημιουργούς. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το τελικό αποτέλεσμα, το συνολικό πνευματικό δημιούργημα, και αυτό ακριβώς πληρώνει με την αγορά του CD, DVD, mp3, κλπ. Κάτι αντίστοιχο θα έπρεπε να ισχύει και στη δημόσια εκτέλεση των έργων (τηλεόραση, ίντερνετ, καφετέρια, μουσικό κέντρο, κλπ). Δεν είναι δυνατόν ο απλός καταστηματάρχης, αλλά και εν γένει ο κάθε επιχειρηματίας ανεξαρτήτου μεγέθους, να συναλλάσσεται με την κάθε ομάδα δημιουργών που συμμετείχε σε κάθε έργο. Στα σύγχρονα οπτικοακουστικά έργα συνεισφέρουν ουκ ολίγες κατηγορίες δημιουργών από όλο το φάσμα της τέχνης, και ο αριθμός των εμπλεκομένων όλο και αυξάνεται με την εξέλιξη της τεχνολογίας και της τέχνης. Πόσες συμβάσεις θα πρέπει να διαπραγματευτεί και να υπογράψει ο κάθε επιχειρηματίας; Πόσοι οργανισμοί θα πρέπει να δημιουργηθούν με πανομοιότυπο έργο και αποστολή; Πόση σπατάλη χρόνου και χρήματος θα πρέπει να ανεχθούμε;
Ο επιχειρηματίας, όπως και ο κάθε πολίτης, δεν έχει καμία σχέση και δεν μπορεί να συναλλάσσεται με τον κάθε καλλιτέχνη (ή ομάδα καλλιτεχνών) που συμμετάσχει στη δημιουργία οπτικοακουστικών έργων. Τον επιχειρηματία, όπως και τον πολίτη, τον ενδιαφέρει το τελικό αποτέλεσμα, το συνολικό πνευματικό δημιούργημα, και αυτό ακριβώς θέλει να πληρώνει, με απλό και δίκαιο τρόπο. Για το λόγο αυτό μπορεί να δημιουργηθεί ένας και μοναδικός φορέας ο οποίος θα διαχειρίζεται με ενιαίο και δίκαιο τρόπο όλα τα οπτικοακουστικά πνευματικά έργα συνολικά.
Όσον αφορά την αμοιβή/άδεια για τη δημόσια εκτέλεση των έργων, αυτή θα μπορούσε να λάβει κάποια μορφή κοινωνικού τέλους/φόρου το οποίο θα επιβαρύνει όλες ανεξαιρέτως τις οικονομικές συναλλαγές που αφορούν οπτικοακουστικά έργα πνευματικής δημιουργίας. Με τον τρόπο αυτό αφενός διατηρείται ο δημόσιος-κοινωνικός χαρακτήρας της πνευματικής δημιουργίας, και αφετέρου, επιτυγχάνεται η καθολική, αλλά αναλογική, συνεισφορά της κοινωνίας προς τους δημιουργούς.
Αγαπητό Κράτος,
Δεν θέλω να σε μαλώσω για όσα έχεις κάνει σε μένα, στην οικογένειά μου και στους συμπολίτες μου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα σου μιλήσω για τις προσωπικές μου απώλειες εξ αιτίας σου. Δεν θα σου πω πόσο αδιάφορο ήσουν όταν άφηνες το βιός μου να γίνεται βορά της εκάστοτε εξουσίας. Δεν θα σου πω πόση αγανάκτηση κουβαλάει ο κάθε απλός πολίτης αυτής της χώρας εξ αιτίας σου και πόση απόγνωση έχεις φέρει στο λαό μου με αυτούς που επιλέγεις ( ναι εσύ επιλέγεις, εγώ απλά είμαι αναγκασμένη να επικυρώνω την επιλογή σου κάθε φορά γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, δυστυχώς , μέχρι στιγμής).. αυτά όλα τα ξέρεις καλά και βέβαια «κωφεύεις» γιατί έτσι γράφει το σενάριο…
επειδή όμως σ αυτή τη χώρα ο Πολιτισμός θεωρείται ένα είδος περίεργο που άλλοι λένε πως είναι ακριβό και άλλοι δωρεάν, έχω μπερδευτεί.
Γιατί άραγε εδώ και δεκαετίες υπάρχουν ακόμα άνθρωποι του Πολιτισμού μας ( ακριβού ή φτηνού, όπως θες πες το) που πεθαίνουν και για να ταφούν γίνεται έρανος;
Γιατί άνθρωποι του Πολιτισμού μας δεν έχουν ασφάλιση ή περίθαλψη και πάντα κάποιοι μαζεύουν απ το υστέρημα για να τους κάνουν καλά;
Γιατί ο σύγχρονος ελληνικός Πολιτισμός (;) πάει με τον αυτόματο πιλότο χωρίς επένδυση χωρίς επιχορήγηση χωρίς στήριξη χωρίς θεσμούς χωρίς παρουσία του αρμόδιου Υπουργείου στην καλλιτεχνική δημιουργία;
Γιατί μας λυπούνται οι έξω και μας ειρωνεύονται όταν μιλάμε για σύγχρονο ελληνικό Πολιτισμό και για το Ελληνικό κράτος σε σχέση μ αυτόν σήμερα;
καλά θα μου πεις δεν είναι ο μόνος λόγος που γελούν μαζί μας οι ξένοι, αλλά αγαπητό κράτος ο Πολιτισμός σου είναι και το μόνο σου άλλοθι για να υπάρχεις ως οντότητα στον έξω κόσμο.. είναι βέβαια και η θάλασσα και το λάδι και το κρασί και οι φυσικοί σου πόροι, αλλά αυτά επίσης τα έχεις αγνοήσει και το ξέρει το σύμπαν…
αναρωτιέμαι όμως, γιατί ως δημιουργός και εγώ είπα να ζήσω απ αυτή τη δουλειά και μπαίνοντας εδώ μέσα βλέπω πως τα όσια και τα ιερά μου υποκλίνονται στην καθ όλα συμπαθή τάξη όλων αυτών που σου ανεβάζουν τόσα και τόσα συμφέροντά τους σ αυτή τη δημόσια δημοκρατικότατη (;) διαβούλευση και εσύ είσαι έτοιμο να τα κάνεις νόμο !!!
Παρ ότι η νοημοσύνη μου δεν είναι κάτω του μετρίου έχω έστω και εν όψει του ενδεχομένου, οι καθ όλα έγκριτοι σύμβουλοι και εργάτες του δημόσιου συμφέροντος που και εγώ πληρώνω για να νομοθετούν και να προστατεύουν ΚΑΙ εμένα, να μη δημοσιεύσουν αυτή την επιστολή να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις ως αφελής πολίτης αφού έτσι με θέλεις…
έχεις κάνει κάτι για την κοινωνική ασφάλιση των ανθρώπων που παράγουν Πολιτισμό όλα αυτά τα χρόνια;
έχεις κάνει κάτι για την περίθαλψή τους ;
Έχεις κάνει κάτι για την παράνομη εκμετάλλευση των πνευματικών δικαιωμάτων από πάσης φύσης χρήστες της πνευματικής ιδιοκτησίας ανθρώπων που πένονται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ εξ αιτίας ΚΑΙ της κρίσης που ΕΣΥ δημιούργησες;
έχεις κάνει κάτι για τη μουσική πειρατεία με τους καθ όλα συμπαθείς κατα τ άλλα οικονομικούς μετανάστες που αναπαράγουν παράνομα τον κόπο των ανθρώπων που δημιουργούν αυτό που επίσης κάποιοι άλλοι το χρησιμοποιούν ως προιόν για οικονομική εκμετάλλευση, το πωλούν στην εκλεκτή τους πελατεία ανεβάζοντας τις τιμές στα πολυτελή τους ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ κλπ .. ξέρεις εσύ αγαπητό κράτος…
έχεις κάνει κάτι για την πειρατεία στο διαδίκτυο;
έχεις κάνει κάτι για να προσθέσεις αντί να αφαιρείς όλα αυτά τα χρόνια κεκτημένα δικαιώματα ελλήνων πολιτών που έκαναν το λάθος να θελήσουν να ζήσουν παράγοντας πολιτισμό;
να σου θυμίσω εγώ : ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!!
το μόνο που προσπαθείς να κάνεις τώρα είναι η χαριστική βολή στον ανύπαρκτο πια ελληνικό Πολιτισμό…
επειδή είμαι συνειδητή πολίτις και επειδή εχω κάποιους ενδοιασμούς ως προς τις καλές σου προθέσεις για τη δική μου ζωή ( ή μήπως είναι ελάσσονος σημασίας μπρος στα ταμεία των επιχειρηματιών και των διαφόρων πολιτικών ή οικονομικών συμφερόντων συμπολιτών μου )σου κοινοποιώ την παρακάτω επιστολή συναδέλφων μου που μάλλον θα την έχεις λάβει, αλλά επειδή η βιασύνη σου να νομοθετήσεις είναι μεγαλύτερη απ την αίσθηση του δικαίου , της ισονομίας και της ισοπολιτείας, στην ξανακοινοποιώ και μέσα στο καθ όλα σεβαστό σπίτι μου το Υπουργείο Πολιτισμού του οποίου τα κλειδιά κάθε φορά παραδίδεις σε ανειδίκευτα χέρια προκειμένου να εργαστούν για το ΔΙΚΟ ΜΟΥ Πολιτισμό.. γι αυτό αγαπητό Κράτος και δεν έχεις Πολιτισμό μετά από 3000 χρόνια…. κατάφερες να τον θέσεις όχι μόνο σε σοβαρή αμφισβήτηση, αλλά και σε εξαφάνιση..
( Το παρόν αν τυχόν τύχει λογοκρισίας ( δημοκρατία έχουμε ό,τι θέλεις κάνεις αγαπητό κράτος, εξ άλλου εσύ τη νομοθετείς εσύ την εφαρμόζεις, εμείς απλά την υπομένουμε τη δημοκρατία σου), θα μου επιτρέψεις να το κοινοποιήσω σε φίλους και γνωστούς, σε κάθε μέσο που έχω στη διάθεσή μου για να προστατεύσω στη συνείδησή μου το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης που μου δίνει το Ελληνικό Σύνταγμα και η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να σου θυμίσω πως αυτή δεν μπορείς να τη νομοθετήσεις άλλο, είναι μία, αλλά αφορά άλλα κράτη… δυστυχώς…
Σου υπνθυμίζω λοιπόν αγαπητό κράτος πως υπάρχει και αυτός ο κόσμος ο «παρακάτω».. τον όρο ερμήνευσέ τον κατά το δοκούν… ξέρεις εσύ…
θέλω να πιστεύω πως η αναφορά μου στην παρακάτω επιστολή την οποία δυστυχώς δεν πρόλαβα να προσυπογράψω, αλλά το κάνω τώρα μέσα απ αυτή μου την ανάρτηση, δεν θα θεωρηθεί καταχρηστική αφού έχει δημοσιευτεί ήδη στον Τύπο και προέρχεται από Έλληνες πολίτες που διεκδικούν το αυτονόητο… ελπίζω να συμπεριληφθεί στη διαβούλευσή σου ως μια ‘άλλη» θέση .. έτσι για μια μικρή πρόθεση ισορροπίας ως προς το περιεχόμενο και την κατεύθυνση των θέσεων που φιλοξενείς….
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΥΡΓΩΝ
Το Υπουργείο Πολιτισμού εκμεταλλευόμενο τη μεγάλη αναταραχή που επικρατεί στην χώρα μας, επιχειρεί για μια ακόμη φορά να καταργήσει τα δικαιώματα μας επί των έργων μας, ανακοινώνοντας την αλλαγή του Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με την μεθόδευση της δημόσιας Διαβούλευσης.
Η μέχρι σήμερα στάση του Υπουργείου Πολιτισμού και των εμμίσθων συνεργατών του, έχει αποδείξει ότι όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται, όπως έχει υποχρέωση, να προασπίσει τα δικαιώματα των Πνευματικών Δημιουργών, αλλά αντιθέτως μεριμνά μόνο για τα οικονομικά συμφέροντα των χρηστών πνευματικών έργων.
Η στάση του αυτή εξηγεί και τη σπουδή του, να ολοκληρώσει τη Διαβούλευση για ένα τόσο σοβαρό και πολύπλοκο θέμα όπως αυτό των Πνευματικών Δικαιωμάτων, μέσα σε 15 και μόνον εργάσιμες ημέρες κατά τη διάρκεια των εορτών.
Η πρωτοβουλία του Υπουργείου για τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας, αποτελεί καταφανή εμπαιγμό, τόσο λόγω των υποβολιμιαίων ερωτήσεων που θέτει όσο και λόγω του χρόνου ολοκλήρωσης της υποτιθέμενης διαβούλευσης.
Μια προσχηματική Διαβούλευση που δίνει στον Υπουργό το άλλοθι για την κατάργηση των Πνευματικών Δικαιωμάτων, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η δυνητική εκλογική του πελατεία.
Το Νομοσχέδιο, στο οποίο υποτίθεται ότι θα καταλήξει η δήθεν Διαβούλευση, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι στην πραγματικότητα είναι ήδη έτοιμο.
Με τις υπαγορευόμενες ερωτήσεις που έχει αναρτήσει στην ιστοσελίδα του το ΥΠΠΟΤ, αποβλέπει στα ακόλουθα:
– Να διατιμήσει τα δικαιώματά μας ως κοινόχρηστο κτήμα.
– Να νομιμοποιήσει την ασύδοτη εκμετάλλευση των έργων μας από τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που πλουτίζουν εις βάρος μας.
– Να μας αποστερήσει την απροκατάληπτη και Συνταγματικά κατοχυρωμένη δικαστική προστασία του έργου μας και να την υποκαταστήσει από κρατικές Επιτροπές και παρελκυστικούς μηχανισμούς της αρεσκείας του.
Η επίσπευση αυτής της αίολης διαδικασίας δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του Υπουργού Πολιτισμού να καταργήσει την Πνευματική Ιδιοκτησία. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι σε γνώση του ότι εκκρεμεί η υπό έκδοση Κοινοτική Οδηγία (εντός 2-3 μηνών) ρυθμιστικής για την Πνευματική Ιδιοκτησία και υποχρεωτικής εφαρμογής από τη χώρα μας.
Εάν το ΥΠΠΟΤ πραγματικά ενδιαφερόταν για την προστασία των Πνευματικών Δικαιωμάτων, θα είχε ήδη επιλύσει το τεράστιο πρόβλημα της πειρατείας ιδιαίτερα στο διαδίκτυο και όχι προκλητικά να αδιαφορεί επί δεκαετίες.
Προστατεύοντας το στοιχειώδες δικαίωμά μας να μας ανήκει το έργο μας υποχρεωνόμαστε ως πρώτο βήμα να προχωρήσουμε στην απαγόρευση της μετάδοσης και αναμετάδοσης των έργων μας από όλους τους χρήστες.
Την ενέργειά μας αυτή υπαγορεύουν λόγοι αναγκαίας αυτοπροστασίας και ηθικής.
Οι υπογράφοντες:
ΑΒΑΤΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ ΑΝΘΟΥΛΑ, ΑΙΟΛΟΥ ΓΙΑΝΝΟΣ, ΑΛΑΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΑΛΕΒΙΖΑΤΟΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ, ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΝΑ, ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΑΛΙΜΟΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ, ΑΜΠΛΙΑΝΙΤΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΑΚΗΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΗΡΑΚΛΗΣ, ΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΑΝΔΡΙΤΣΑΚΗΣ ΠΛΑΤΩΝ, ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΑΝΘΟΥΛΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΑΝΤΥΠΑΣ ΝΙΚΟΣ, ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ ΣΟΛΩΝ, ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ ΠΑΝΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΝΑΓΙΑ, ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ, ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΑΡΜΑΓΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΑΡΜΑΝΤΟ ΧΟΥΣΙΔ ΝΤΑΝΙΕΛ, ΑΣΒΕΣΤΑΣ ΠΑΝΟΣ, ΑΧΛΑΔΙΩΤΗΣ ΗΛΙΑΣ, ΒΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΒΑΚΗΣ ΑΛΕΞΗΣ, ΒΑΛΑΒΑΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΒΑΛΑΡΟΥΤΣΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, ΒΑΞΑΒΑΝΕΛΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΒΑΡΒΟΓΛΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΒΑΡΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, ΒΑΡΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΒΑΡΣΑΜΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΒΑΣΑΛΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ, ΒΑΣΙΛΑΓΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ ΜΑΝΟΣ, ΒΕΛΩΝΙΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ, ΒΕΝΕΓΚΑ-ΤΣΑΡΔΑΝΙΔΗ ΝΙΚΗ, ΒΕΝΤΟΥΡΑΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΒΗΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΒΛΑΧΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΒΟΥΓΙΑΤΖΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ (ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ), ΒΟΥΤΟΥΡΑΣ ΝΙΚΟΣ, ΓΑΒΑΛΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛ, ΓΑΪΤΑΝΟΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΓΑΛΑΝΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΓΑΛΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΓΑΝΩΣΕΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΓΑΡΜΠΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΓΑΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΓΕΡΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ, ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ΓΕΡΟΘΟΔΩΡΟΥ ΒΙΚΥ, ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ, ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗ ΣΟΦΙΑ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΟΥΛΑ, ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΓΙΑΝΝΑΤΣΟΥΛΙΑ ΕΛΕΝΗ, ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ, ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΓΙΑΝΝΟΥΚΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΓΙΑΤΣΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΓΙΟΥΝΑΝΛΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΓΚΑΒΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΓΚΑΝΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΓΚΑΡΑΒΕΛΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΓΚΕΡΓΚΟ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΓΚΙΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΓΚΙΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ , ΓΚΟΓΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΓΚΟΝΗΣ ΘΟΔΩΡΗΣ, ΓΟΥΖΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΓΟΥΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΓΟΥΡΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΟΣ, ΓΡΑΤΣΟΥΝΗ ΙΩΑΝΝΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΠΥΘΑΓΟΡΑ ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΙΟΥ), ΓΡΑΤΣΟΥΝΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΠΥΘΑΓΟΡΑ ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΙΟΥ), ΓΡΑΨΑΣ ΝΙΚΟΣ, ΓΡΑΨΑΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ, ΓΡΕΒΕΝΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΣ, ΓΡΗΓΟΡΕΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΓΡΥΠΑΡΗ ΖΩΗ, ΔΑΓΔΕΛΕΝΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ, ΔΑΚΟΥΤΡΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, ΔΑΜΑΣΧΗΣ ΤΑΚΗΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ, ΔΕΔΕΒΕΣΗΣ ΜΑΝΟΣ, ΔΕΚΕΡΙΑΝ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ΔΕΛΕΓΚΟΣ ΝΕΟΚΛΗΣ, ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ ΦΟΙΒΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΛΙΑΝ, ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΛΠΙΔΑ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΕΛΛΑ, ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ ΑΓΑΘΗ, ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΝΑ, ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΔΙΝΑΛΗΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΔΟΞΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΔΟΥΜΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΔΟΥΡΔΟΥΜΠΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΔΟΥΡΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗ, ΔΡΟΓΩΣΗΣ ΣΤΑΘΗΣ, ΔΡΟΥΤΣΑ ΕΥΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΜΑΝΟΣ, ΕΛΛΗΝΑΙΟΣ ΝΙΚΟΣ, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΟΛΓΑ-ΚΩΝ/ΝΑ, ΖΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΖΑΜΠΕΤΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Γ. ΖΑΜΠΕΤΑ), ΖΑΜΠΕΤΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Γ. ΖΑΜΠΕΤΑ), ΖΑΜΠΕΤΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Γ. ΖΑΜΠΕΤΑ), ΖΑΡΑΚΑΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ, ΖΙΩΓΑ ΕΛΕΝΗ, ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΟΣ, ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ, ΘΑΛΑΣΣΟΧΩΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΘΑΝΟΓΛΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΘΕΜΕΛΗΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ ΕΥΘΥΒΟΥΛΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΥΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΘΥΜΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΘΩΜΑΪΔΟΥ ΤΑΣΟΥΛΑ, ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΙΣΣΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΙΩΑΝΝΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ, ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΣΤΑΘΗΣ, ΚΑΚΟΝΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΚΑΚΟΣΑΙΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΚΑΛΑΜΙΤΣΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΚΑΛΑΝΤΖΗ ΒΑΓΙΑ, ΚΑΛΔΑΡΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΚΑΛΛΙΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΚΑΛΛΙΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΚΑΛΠΑΚΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (GORGI), ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΚΑΜΑΓΙΑΝΝΗ ΣΟΦΙΑ, ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Ι. ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ), ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΑΝΙΑΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΜΑΙΡΗ, ΚΑΠΠΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ, ΚΑΤΑΒΕΡΓΟΣ ΑΛΕΞΗΣ, ΚΑΡΑΔΗΜΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΑΡΑΤΖΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΑΡΑΤΖΟΛΗ ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ, ΚΑΡΠΟΔΙΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, ΚΑΡΤΣΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΚΑΣΤΑΝΗΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ, ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΚΑΤΗ ΠΗΝΕΛΟΠΗ, ΚΑΤΣΑΡΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ ΠΑΝΟΣ, ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ ΧΑΡΗΣ, ΚΑΤΣΙΠΟΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΚΕΛΑΪΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΚΕΛΑΝΔΡΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΚΕΧΑΓΙΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΚΙΛΟΥΔΗΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ, ΚΙΟΥΡΤΖΟΓΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΚΙΦΟΚΕΡΗΣ ΚΟΣΜΑΣ, ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ ΑΡΗΣ,ΚΛΙΟΥΜΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ, ΚΟΖΑΔΙΝΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΟΚΑ ΤΟΝΙΑ, ΚΟΛΛΑΡΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΚΟΛΛΑΡΟΣ ΝΙΚΟΣ, ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΜΕΛΠΩ, ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ,ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΣ, ΚΟΜΠΟΡΟΖΟΥ ΗΡΩ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Μ. ΣΟΥΓΙΟΥΛ), ΚΟΝΙΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΚΟΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΚΟΝΤΟΛΑΙΜΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ, ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ΚΟΡΚΟΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ ΘΩΜΑΣ, ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ ΑΙΜΙΛΙΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΣΤ. ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ), ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ ΘΕΟΔΩΡΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΣΤ. ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ), ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ ΜΑΡΙΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΣΤ. ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ), ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΚΟΥΜΟΥΣΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΚΟΥΣΚΟΥΝΗΣ ΣΙΜΟΣ, ΚΟΥΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ ΤΡΥΦΩΝ, ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ, ΚΡΙΕΖΗ ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ, ΚΡΙΚΛΑΝΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, ΚΡΟΚΙΔΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ, ΚΥΡΑΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΚΥΡΓΙΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ, ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΑΒΡΑΑΜ, ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΚΥΡΜΙΖΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΚΩΣΤΑΛΑ ΑΝΝΑ, ΚΩΣΤΑΛΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ, ΛΑΒΡΑΝΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, ΛΑΒΡΑΝΟΣ ΝΙΚΟΣ, ΛΑΓΓΟΥΣΗ ΜΑΡΙΑ, ΛΑΓΓΟΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ, ΛΑΜΠΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΛΑΜΠΡΙΔΗ ΦΙΟΝΑ, ΛΑΜΠΡΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΛΑΧΑΝΑΣ ΘΟΔΩΡΗΣ, ΛΕΙΒΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΛΕΜΟΝΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΛΕΟΥΣΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ, ΛΙΒΑΘΙΝΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΛΙΖΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΛΙΟΥΜΗ ΕΙΡΗΝΗ, ΛΟΓΑΡΙΔΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΛΟΪΖΟΥ ΜΥΡΣΙΝΗ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Μ. ΛΟΪΖΟΥ), ΛΟΜΒΑΡΔΟΥ ΕΛΛΗ, ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ, ΛΟΥΚΟΥΜΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΛΟΥΣΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΑΓΓΑΝΑΡΗΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΜΑΘΕΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΜΑΖΙΝΗ ΡΙΑ, ΜΑΚΡΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ, ΜΑΚΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΜΑΚΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΜΑΛΑΜΟΥΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΑΛΑΧΙΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΜΑΜΑΛΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ, ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, ΜΑΝΤΙΔΑΚΗΣ ΑΛΕΞΙΟΣ, ΜΑΝΤΖΟΥΦΑ ΕΥΣΤΑΘΙΑ, ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ ΣΜΑΡΟΥΛΑ, ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΜΑΡΑΝΤΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ ΑΛΙΚΗ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Μ. ΣΟΥΓΙΟΥΛ), ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ ΕΛΛΗ, ΜΑΡΚΑΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΜΑΡΚΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΜΑΤΑΡΑΓΚΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΜΑΤΣΑΣ ΜΙΝΩΣ, ΜΑΥΡΟΓΙΩΡΓΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΝΟΤΗΣ, ΜΑΧΑΙΡΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ΜΕΛΙΓΚΩΝΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Γ. ΖΑΜΠΕΤΑ), ΜΕΡΖΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΜΕΣΣΗΝΗ ΝΑΤΑΣΑ, ΜΗΤΡΙΤΣΑ ΕΥΤΥΧΙΑ, ΜΗΤΣΑΚΗ ΑΘΗΝΑ, ΜΗΤΣΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΜΗΤΣΟΥ ΠΑΡΑΣΧΟΣ, ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΘΑΝΟΣ, ΜΙΤΖΕΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ ΣΤΕΛΛΑ, ΜΙΧΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΟΥΓΙΑΚΑΚΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΜΟΥΚΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΟΥΡΤΖΟΥΚΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ ΤΑΚΗΣ, ΜΟΥΤΣΗΣ ΔΗΜΟΣ, ΜΠΑΓΙΑΤΗ ΣΟΦΙΑ, ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΜΠΑΚΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΜΠΑΚΑΟΥΚΑΣ Σ. ΑΝΤΩΝΗΣ, ΜΠΑΚΟΥΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΜΠΑΛΑΜΠΑΝΙΔΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ, ΜΠΑΜΠΑΛΗ ΑΝΔΡΙΑΝΑ, ΜΠΑΜΠΑΤΣΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ ΤΑΚΗΣ, ΜΠΑΧΤΖΟΓΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΜΠΕΛΕΤΣΙΩΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΜΠΕΤΕΙΝΗΣ ΣΑΒΒΑΣ, ΜΠΙΓΑΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΑΝΝΑ, ΜΠΙΛΙΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΠΙΝΙΧΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ ΕΛΕΝΗ, ΜΠΙΤΖΕΝΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΜΠΛΕΤΣΑΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ, ΜΠΟΓΔΑΝΗ ΜΑΡΙΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Μ. ΣΟΥΓΙΟΥΛ), ΜΠΟΛΟΛΙΑΣ ΝΙΚΟΣ, ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΜΠΟΥΡΝΕΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ, ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΜΠΟΥΣΟΥΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΠΟΥΤΣΕΛΑΚΗΣ ΧΑΡΗΣ, ΜΠΡΑΤΑΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΠΡΟΥΖΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΜΩΡΑΪΤΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΝΑΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΝΑΤΣΙΟΥ ΣΟΦΙΑ, ΝΕΓΚΑ ΓΙΩΤΑ, ΝΙΒΟΛΙΑΝΙΤΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΟΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ (ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ), ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΝΟΝΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ, ΝΤΡΕΛΛΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΞΟΥΡΑΦΑΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΞΥΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΞΥΔΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΞΥΔΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΞΥΔΟΥΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Μ. ΞΥΔΟΥΣ), ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΝΙΚΟΣ, ΞΥΔΟΥΣ ΛΑΜΠΡΙΝΗ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Μ. ΞΥΔΟΥΣ), ΟΡΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ ΡΟΜΠΕΡΤ, ΠΑΓΙΟΥΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΠΑΛΑΙΟΔΗΜΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΠΑΝΑΓΗΣ ΤΑΣΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΒΕΡΤΟΣ, ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΠΑΠΑΒΟΜΒΟΛΑΚΗΣ ΔΗΜΤΡΗΣ, ΠΑΠΑΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΚΗΣ, ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ, ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΕΛΞΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Γ. ΧΑΡΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ, ΠΑΠΑΔΟΥΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΠΑΠΑΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΣΟΣ, ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΑΝΤΩΝΗΣ, ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΑ, ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Δ. ΒΑΣΙΛΗΣ, ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΘΑΝΟΣ, ΠΑΠΠΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΠΑΠΠΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΠΑΠΠΑΣ ΛΑΚΗΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΠΑΡΑΣΧΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΗΣ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ ΜΙΛΤΟΣ, ΠΑΤΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΠΕΠΠΟΣ ΠΑΡΗΣ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ, ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΤΑΣΟΣ, ΠΕΤΡΙΤΗΣ ΦΩΤΗΣ, ΠΙΤΣΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΛΕΝΑ, ΠΛΕΣΣΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, ΠΛΕΣΣΑΣ ΜΙΜΗΣ, ΠΟΓΚΑΣ ΜΑΚΗΣ, ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΗΣ, ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙΤΗ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ), ΠΟΛΥΚΑΝΔΡΙΩΤΗ ΜΑΡΙΑ, ΠΟΛΥΚΑΝΔΡΙΩΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ, ΠΡΟΒΕΛΕΓΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ ΡΑΦΑΗΛ, ΡΑΣΟΥΛΗ ΝΑΤΑΛΙΑ, ΡΕΝΤΟΥΛΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΡΟΥΣΣΗ ΡΕΒΕΚΚΑ, ΡΟΖΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΡΟΪΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΡΟΥΜΑΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ (ΛΗΔΑ), ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΡΩΜΑΝΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ, ΣΑΚΚΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΣΑΡΑΣΙΔΗΣ ΙΩΣΗΦ, ΣΕΛΛΗ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ, ΣΕΜΠΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ (ΧΡΗΣΤΟΥ), ΣΕΜΣΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ, ΣΕΡΚΟΣ ΑΛΕΞΗΣ, ΣΙΑΦΑΣ ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ, ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕΜΕΛΗ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Π. ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ), ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΣΙΝΖΑΝΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΣΙΟΛΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΣΚΟΥΡΤΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ, ΣΟΜΠΟΛΕΒ ΜΠΟΡΙΣ, ΣΟΥΚΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΣΟΥΚΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, ΣΟΥΚΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΣΟΥΣΗΣ ΙΣΑΑΚ, ΣΠΑΘΗ ΑΝΤΖΕΛΙΝΑ, ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ, ΣΠΑΝΟΣ ΝΙΚΟΣ, ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Μ. ΞΥΔΟΥΣ), ΣΤΑΘΑΤΟΥ ΑΝΔΡΙΑΝΑ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΗΛΙΑΣ, ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (ΣΩΤΗΡΙΟΥ), ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΖΑΚ, ΣΤΡΑΒΟΡΑΒΔΗΣ ΣΠΥΡΟΣ, ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΝΙΚΟΣ, ΣΤΡΟΦΑΛΗΣ ΜΑΡΙΟΣ, ΣΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ΣΦΕΤΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ, ΣΦΥΡΑΚΗΣ ΜΑΝΟΣ, ΣΩΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΤΑΓΚΑΛΟΓΛΟΥ ΠΑΥΛΟΣ, ΤΑΚΛΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ, ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ ΦΟΙΒΟΣ, ΤΑΤΣΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ΤΕΑΖΗΣ ΛΑΚΗΣ, ΤΕΝΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΤΕΡΖΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΤΗΓΑΝΟΥΡΙΑ ΖΩΗ, ΤΗΛΑΒΕΡΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΤΟΚΑ ΑΜΑΛΙΑ, ΤΟΛΙΑ ΙΟΥΛΙΑ, ΤΟΝΙΟΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ, ΤΟΥΡΝΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΤΡΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΤΡΑΝΤΑΛΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΑΚΗΣ, ΤΡΙΒΙΖΑΣ ΣΩΤΗΡΗΣ, ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΤΣΑΒΑΛΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝ (ΝΤΙΝΟ), ΤΣΑΓΡΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, ΤΣΑΚΑΛΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΤΣΑΚΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ, ΤΣΑΦΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΤΣΙΑΜΟΥΛΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΤΣΙΚΛΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΦΑΙΔΩΝ, ΤΣΙΚΝΗΣ ΜΑΡΙΟΣ, ΤΣΙΛΙΜΠΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΤΣΙΤΣΑΝΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Β. ΤΣΙΤΣΑΝΗ), ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Β. ΤΣΙΤΣΑΝΗ), ΤΣΟΛΚΑΣ ΛΑΖΑΡΟΣ, ΤΣΟΥΚΑΣ ΝΙΚΟΣ, ΦΑΒΙΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΦΑΜΕΛΛΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, ΦΑΣΟΥΛΑΚΗ ΜΑΙΡΗ, ΦΑΣΟΥΛΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΗΛΙΑΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΠΑΜΠΟΣ, ΦΙΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΦΛΕΡΙΑΝΟΣ Ι. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΦΛΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΦΟΥΛΙΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ, ΦΟΥΡΙΩΤΗΣ ΘΑΝΟΣ, ΦΟΥΣΤΕΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ, ΧΑΪΝΤΟΥΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΧΑΛΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ (ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ), ΧΑΛΚΙΑΣ ΛΑΚΗΣ, ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΧΑΛΚΙΤΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ, ΧΑΤΖΗΚΑΜΠΑΝΗ ΝΤΕΠΗ, ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, ΧΑΤΖΗΜΕΛΕΤΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΣ, ΧΑΤΖΗΝΑΣΙΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΧΑΤΖΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ ΝΙΚΟΣ, ΧΙΩΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, ΧΡΗΣΤΑΡΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΧΡΥΣΟΒΕΡΓΗΣ ΑΛΕΚΟΣ, ΧΡΥΣΟΒΕΡΓΗ ΕΙΡΗΝΗ, ΨΙΜΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, PERLALA ARBAN, RALLIS RUDOLF, SUNRAY KEVIN, VOLSKA IRYNA
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων έχει κατ΄επανάληψη εκφράσει τις απόψεις της για την χαοτική πράγματι κατάσταση που επικρατεί στον χώρο των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων. Οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις εδώ και πολλά έτη βρίσκονται σε διενέξεις με τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων και τούτο διότι όπως είναι διαμορφωμένο το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο δεν είναι σαφές υπό ποιες προυποθέσεις, και σε ποιους οργανισμούς-σε ποιες κατηγορίες δικαιούχων οφείλεται αμοιβή, ούτε πώς υπολογίζεται το ύψος της αξιούμενης από τους διαφόρους οργανισμούς αμοιβής. Σχετικά δεχόμαστε επιστολές, εξώδικά και τελικά αγωγές από οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων του εσωτερικού και του εξωτερικού, αλλά και τηλεοπτικούς σταθμούς. Όλοι αξιώνουν αμοιβή και μάλιστα χωριστή ο καθένας επειδή απλώς και μόνο στα δωμάτια των ξενοδοχείων υπάρχουν τηλεοράσεις, ανεξάρτητα από το αν οι πελάτες τις χρησιμοποιούν ή όχι και παρά το γεγονός πως από τις τηλεοράσεις μεταδίδονται αποκλειστικά και μόνο τα προγράμματα τηλεοπτικών σταθμών και δεν υπάρχει, ούτε και μπορεί να υπάρξει σχετικά η οιαδήποτε παρέμβαση από τον ξενοδόχο. Τούτο αντιβαίνει και στους κανόνες της κοινής εμπειρίας και λογικής, καθώς προκειμένου ο οιοσδήποτε επιχειρηματίας να είναι σε θέση να αξιοποιήσει ένα πνευματικό δημιούργημα θα πρέπει προδήλως να δύναται να ελέγχει τουλάχιστον τον χρόνο και τον τρόπο προβολής του, πράγμα που προφανώς και δεν συμβαίνει εν προκειμένω. Οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις είναι ένας εύκολος στόχος για τους διάφορους οργανισμούς και αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος σχετίζεται με το γεγονός πως έχουν ακίνητη περιουσία (τις εγκαταστάσεις τους) επί της οποίας οι οργανισμοί μπορούν να προβούν σε εκτέλεση και να εισπράξουν τυχόν επιδικασθέντα δικαστικώς σε αυτούς ποσά, πράγμα που δεν συμβαίνει με επιχειρήσεις άλλων κλάδων. Ο δεύτερος ανάγεται στο γεγονός πως σύμφωνα με το Π.Δ. 43/2002 για τα ξενοδοχειακά καταλύματα κατηγορίας 4 αστέρων και άνω είναι υποχρεωτική η ύπαρξη τηλεόρασης στα δωμάτια. Ο νομοθέτης, λοιπόν, από τη μία πλευρά μας υποχρεώνει να διαθέτουμε τηλεοράσεις στα δωμάτια των ξενοδοχείων, που σημειωτέον αποτελούν κατά πάγια θέση της νομολογίας ιδιωτικούς χώρους και από την άλλη μας υποχρεώνει να καταβάλουμε και αμοιβή για την ύπαρξη αυτών χωρίς να έχουμε και ευχέρεια επιλογής μεταξύ περισσότερων οργανισμών ούτως ώστε ενδεχομένως να επιλέξουμε αυτόν με το χαμηλότερο αμοιβολόγιο ή τον μεγαλύτερο αριθμό δικαιούχων. Ακόμα εξάλλου και αν είχαν ιδρυθεί περισσότεροι οργανισμοί για κάθε κατηγορία δικαιούχων ούτως ώστε να υπάρχει μεταξύ τους ανταγωνισμός και να μειωθούν οι τιμές, τα επί μέρους έργα που προβάλλονται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς δεν μπορούν να απομονωθούν και να προβληθούν αυτά στα οποία συμμετέχουν μόνο ορισμένοι δικαιούχοι κάποιων συγκεκριμένων οργανισμών με τους οποίους θα έχουμε συμβληθεί. Αν ήθελε, λοιπόν γίνει δεκτό πως πράγματι οφείλουμε να καταβάλουμε αμοιβή για τη συγκεκριμένη δήθεν «χρήση» των πνευματικών δημιουργημάτων, είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να συμβληθούμε με συγκεκριμένους οργανισμούς, και να αμφισβητήσουμε δικαστικά το ύψος της αξιούμενης από αυτούς αμοιβής. Στην ουσία το κράτος στην περίπτωσή μας τουλάχιστον επιχορηγεί εμμέσως με τα χρήματά μας τους διάφορους οργανισμούς.
Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχισθεί και πρέπει άμεσα να δοθεί μια λύση. Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι ορισθούν με ξεκάθαρο τρόπο οι προυποθέσεις εκείνες υπό τις οποίες ο επιχειρηματίας οφείλει να λάβει άδεια και να καταβάλει αμοιβή στους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης και να ξεκαθαρισθεί πως τούτο ισχύει μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που πράγματι υπάρχει ουσιαστική εκμετάλλευση και αξιοποίηση του πνευματικού δημιουργήματος. Σε κάθε περίπτωση αν ήθελε γίνει δεκτό πως οφείλεται αμοιβή σε κάθε περίπτωση έστω και έμμεσης χρήσης του πνευματικού δημιουργήματος θα πρέπει α. η αναγκαιότητα ή μη χορήγησης προηγούμενης άδειας να εξαρτάται από το είδος της χρήσης του πνευματικού δημιουργήματος και ομοίως να υπάρχει κλιμάκωση της καταβαλλόμενης αμοιβής, β. να καθορισθεί για την περίπτωση που ο επιχειρηματίας περιορίζεται στη μετάδοση μέσω τηλεοράσεως των προγραμμάτων των τηλεοπτικών σταθμών μια σταθερή ενιαία ετήσια αμοιβή η οποία θα καλύπτει το σύνολο των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων για τη συγκεκριμένη χρήση ανάλογα με τη κατηγορία κάθε επιχείρησης, γ. η ανωτέρω αμοιβή να αποδίδεται από τον χρήστη σε έναν κεντρικό φορέα ο οποίος θα την κατανέμει στη συνέχεια στους δικαιούχους και δ. η αμοιβή να εξαρτάται από την κατηγορία του ξενοδοχείου αλλά και το χρόνο λειτουργίας του (εποχικό ή συνεχούς λειτουργίας).
Η θέσπιση συγκεκριμένης αμοιβής για την ανωτέρω χρήση των πνευματικών δημιουργημάτων είναι κατά την γνώμη μας απόλυτα δικαιολογημένη, τόσο λόγω της ιδιαιτερότητας της συγκεκριμένης χρήσης, όσο και λόγω του γεγονότος πως στην περίπτωση τουλάχιστον των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων οι συγκεκριμένες συμβάσεις έχουν λόγω του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου αναγκαστικό χαρακτήρα.
Ειναι απαραδεκτο να προσπαθαθουν αυτες οι εταιριες (πνευματικα και συγγενικα δικαιωματα), που συντομα θα δουμε να ξεφυρτωνουν πολλες παραλαγες τους, να ζητανε απο τα ξενοδοχεια να πληρωσουν τέλη 6 μήνου αν ειναι εποχιακης λειτουργιας και ετησια τέλη αν λειτουργουν ολο το χρονο για ολα τα δωμάτια τους ασχετως αν λειτουργησαν 5 μηνες οι ειχαν πληρώτητα 50% το ετος. Γιατι να μην πληρωνουμε αυτο που χρησιμοποιουμε
Ειναι αδιανοητο να υποχεουμαστε να πληρωσουμε για κατι το οποιο δεν προσμετρατε κατα ποσο το κανουν χρησοι οι πελατες μας, και ιδιαιτερα κατι το οποιο εχει ηδη πληρωθει απο τους τηλεοπτικους και ραδιοφωνικους σταθμους. Ειναι ληστεια αυτο που γινετε στην Ελλαδα.
ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος (Ξ.Ε.Ε.) έχει διεκδικήσει επανειλημμένα από την εκάστοτε αρμόδια πολιτική ηγεσία της χώρας τη διαμόρφωση ενός σταθερού νομοθετικού πλαισίου που θα ρυθμίζει με δίκαιο και ισορροπημένο τρόπο τις σχέσεις μεταξύ των ΟΣΔ και των χρηστών-ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Οι θέσεις του Ξ.Ε.Ε., όσον αφορά στις γενικές αρχές που πρέπει να διατρέχουν αυτό το πλαίσιο, παραμένουν ίδιες εδώ και πολλά χρόνια, παρά τις εξελίξεις στο επίπεδο της ευρωπαϊκής νομολογίας και τη συνομολόγηση μνημονίων συνεργασίας με τους εμπλεκόμενους ΟΣΔ. Το Ξ.Ε.Ε., εκπροσωπώντας το σύνολο της ελληνικής ξενοδοχίας και συμπαρατασσόμενο με τις απόψεις των μελών του, παρόλο που ανέμενε από το Υπουργείο Πολιτισμού-Τουρισμού να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη νομοθετική προσέγγιση, καταθέτει τις προτάσεις του που αφορούν τα θέματα:
1.Νομοθετικό πλαίσιο,
6.ΟΣΔ που ασκούν τα δικαιώματα δημόσιας εκτέλεσης,
7.Αμοιβολόγια,
8.Μηχανισμός επίλυσης διαφορών ΟΣΔ-χρηστών,
9.Κυρώσεις και
10.Πληροφόρηση χρηστών.
1.ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΟΣΔ. Ο κερδοσκοπικός χαρακτήρας φορέων που εκπροσωπούν δικαιούχους πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων αλλοτριώνει την ίδια τη φύση της αυξημένης προστασίας με την οποία περιέβαλε ο νομοθέτης την άσκηση αυτών των δικαιωμάτων, προκειμένου να θωρακίσει τους ίδιους τους καλλιτέχνες και όχι εταιρείες που αποσκοπούν στο κέρδος και εξ αυτού του λόγου θα έπρεπε να λειτουργούν με τους όρους του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Η έμπνευση των ειδικών στο να χρεώνουν επιπλέων τις επιχειρήσεις μας με φόρους και λοιπές επιβαρύνσεις δεν έχει ταίρι. Ο οίστρος τους σε αυτόν τον τομέα είναι παρομοιώδης. Αν νομίζουν οτι αυξάνουμε εμείς τα έσοδά μας απο τους αλλοδαπούς κυρίως πελάτες μας, επειδή ακούνε ή βλέπουνε έλληνες καλιτέχνες στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση, είναι το λιγότερο που μπορώ να πώ γελείο. Το κακό είναι οτι εάν επιλέξουμε να βάλουμε ινδική ή ιαπωνική μουσική, ο «καλός» ο νομοθέτης πάλι θα μας βάλει να πληρώσουμε. Η προστασία της «πολιτείας» προς τους φορολογούμενους πολίτες είναι μηδενική. Η εξυπηρέτηση συνδικάτων, φατριών και λοιπών ψηφοθηρικών ομάδων είναι μια τέχνη που τη κάνουν όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικοί μας.
Η Ελλάδα είναι ένα κράτος δυτικού προσανατολισμού με κομμουνιστικές δομές και νοτιοαμερικάνικες πρακτικές…
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΟΥΜΕ.
Ευχαριστώ
Χ.Πουρνάρης
Πρέπει οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί και στην περίπτωση των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού, μιλώ για τον Συνεταιρισμό Π.Ε. Αυτοδιαχείριση να «οπλισθούν» νομοθετικά καλύτερα, ώστε να μπορούν να ασκήσουν τη νόμιμη λειτουργία τους, χωρίς εμπόδια, κωλύμματα κλπ. Δεν μπορεί να κινητοποιείται η Αστυνομία από την ΑΕΠΠΙ και να συνεργεί στην κλοπή των δικών μας δικαιωμάτων (αυτό συμβαίνει όταν εισπράττουν χωρίς play list από τα καταστήματα)και η Αυτοδιαχείριση να πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της μέσα σ’ έναν χώρο που η νομοθεσία είναι ελλειπής και η πολιτεία απουσιάζει.
Και σαφώς να θεσπισθούν έλεγχοι για το πώς διανέμονται τα δικαιώματα, τη στιγμή μάλιστα που στην περίπτωση του ιδιωτικού φορέα ακούγονται συνεχώς παράπονα. Από τη στιγμή που δίδεται η άδεια από τον ΟΠΙ,για την είσπραξη των δικαιωμάτων σε φορείς διαχείρισης και όχι σε οποιονδήποτε, νομιμοποιείται να ξέρει ο ΟΠΙ αν τηρούνται κάποιοι κανόνες. Δεν είναι μόνο θέμα προσωπικής διαμάχης του μέλους με τον φορέα, αλλά και ευθύνη του κράτους να δει αν διανέμονται ή όχι τα δικαιώματα και αν διανέμονται σωστά.
Αν το κράτος θέλει να αποφύγει αυτή την ευθύνη, ας καταργήσει την αδειοδότηση από τον ΟΠΙ και ας αφήσει τον καθένα να εισπράττει όπως μπορεί. Αυτό όμως θα οδηγούσε σε χάος
Ως τέως πρόεδρος του συνεταιρισμού Αυτοδιαχείριση και μετά από άγονους αγώνες δεκαετιών ταυτίζομαι απόλυτα με τους προέδρους των οργανισμών grammo Eρατώ, Απόλλων και Διόνυσος για θεσμοθέτηση απλών διαδικασιών σύντομων και ξεκάθαρων. Η τεχνολογία μας δίνει αυτή τη δυνατότητα. Το χάος μέχρι σήμερα και η ασάφεια είναι γνωστό ότι εξυπηρετεί μόνο όσους θέλουν να διαιωνίσουν την άρρωστη κατάσταση που επικρατεί μόνο για δικό τους συμφέρον. Ένας από τους βασικούς λόγους (όχι ο μόνος) που η ελληνική δισκογραφία έχει απαξιωθεί σήμερα είναι γιατί οι δημιουργοί δεν μπορούν να είναι επαγγελματίες αφού δεν έχουν ουσιαστική πρόσβαση και πληροφόρηση στα πνευματικά τους δικαιώματα, στον κόπο τους και περιμένουν την κατά προσέγγιση αμοιβή τους από την Ιδιωτική εισπρακτική εταιρία.
Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ ΕΣΤΙΑΣΗΣ & ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ με διακριτικό τίτλο ΠΑ.Σ.Κ.Ε.ΔΙ., χαιρετίζοντας τους εμπνευστές και όσους λάβουν μέρος στην τόσο σημαντική διαβούλευση που αφορά την πνευματική ιδιοκτησία, αισθάνεται την υποχρέωση να δηλώσει πως έστω και αργά, μετά από αλλεπάλληλα Υπομνήματα που στείλαμε στο αρμόδιο Υπουργείο, που αφορούσαν τροποποίηση του Νόμου 2121/1993, εισακουσθήκαμε. Δυστυχώς το υπάρχον Νομοθετικό πλαίσιο για τους Οργανισμούς Πνευματικών και Συγγενικών Δικαιωμάτων λειτουργεί από το 1993 μόνο υπέρ τους, με αποτέλεσμα να παρατηρείται το φαινόμενο της κατάφορης αδικίας στον κλάδο των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος. Και εξηγούμαστε:
1) Οι μεν Πνευματικοί Δημιουργοί, εκπροσωπούνται από μία Ανώνυμη Εταιρία την ΑΕΠΙ, η οποία, βρήκε την φόρμουλα αφ’ ενός να κινητοποιεί την Ελληνική Αστυνομία, εναντίον όσων δεν ικανοποιούν τις οικονομικές απαιτήσεις της, απειλώντας με προσωποκρατήσεις, αφ’ ετέρου δε όλους τους Δήμους, οι οποίοι δεν χορηγούν την απαιτούμενη από τον Νόμο Άδεια μουσικών Οργάνων στον κλάδο μας, εάν ταυτόχρονα δεν προσκομίσει εξοφλημένη την »προκαταβολικώς» ετήσια ΑΜΟΙΒΗ της ΑΕΠΙ α.ε. Και ερωτούμε εμείς »εύλογα». Που αποδίδει η ΑΕΠΙ τα εκατομμύρια Ευρώ που προεισπράττει από τον κλάδο μας, όταν δεν γνωρίζει ούτε αυτή μα ούτε και οι χρήστες ποιοι δημιουργοί θα παιχτούν στα μαγαζιά μας; Άρα δεν την ενδιαφέρει τι θα μοιράσει, αλλά καθαρά τι θα εισπράξει.
2) Οι δε Οργανισμοί των Συγγενικών Δικαιωμάτων GRAMMO (Δισκογραφικές εταιρίες)-ΕΡΑΤΩ- (Τραγουδιστές) ΑΠΟΛΛΩΝ (Μουσικοί), επειδή δεν έχουν το πλεονέκτημα της ΑΕΠΙ, επιτίθενται στον κλάδο με ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ, βαπτίζοντας τις καφετέριες ΜΠΑΡ, προκειμένου να ανεβάσουν τον δείκτη του αμοιβολογίου τους στο ανώτατο επίπεδο και ζητώντας και 4-5 χρόνια αναδρομικά, να φτάνουν τις απαιτήσεις τους, αλλά προπάντων τους χρήστες-μέλη μας σε κατάσταση αυτοκτονίας και μάλιστα ενόψει οικονομικής κρίσης. Δηλώνουμε ότι αυτή είναι μια πρώτη παρέμβασή μας και θα ακολουθήσουν κι άλλες.
Για τον ΠΑ.Σ.Κ.Ε.ΔΙ.
Ηλίας Καλιώρας
Γεν. Γραμματέας
Πάτε να καταστρέψετε τους δημιουργούς προς όφελος των μεγαλοτραγουδιστών. Είναι διατεταγμένη η υπηρεσία σας. Για να δούμε, θα προλάβετε ως τις εκλογές να τη φέρετε εις πέρας; Η κυβέρνηση αυτή θα μείνει στην ιστορία ως καταστροφική για τη χώρα. Ας ελπίσουμε ότε δεν θα καταστρέψει και την πνευματική δημιουργία μέςχρι να σηκωθεί να φύγει.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΕΑΝ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΑΝΑΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΕΝΑΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΤΑ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Ο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ!!! ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ.-
H ΕΕΛΛΑΚ χαιρετίζει την πρωτοβουλία του ΥΠΠΟΤ για τη μεταρρύθμισ η του Ν. 2121/1993 σε σχέση με τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Οι άδειες Creative Commons, η ανάπτυξη και υποστήριξη των οποίων αποτελεί έναν από τους ρόλους της ΕΕΛΛΑΚ, αποτελούν σημαντικό μέσο για δεκάδες χιλιάδες καλλιτέχνες σε όλον τον κόσμο για να επικοινωνούν το έργο τους στο κοινό και επιτρέπουν την δημιουργία εσόδων για τους καλλιτέχνες με πολλούς τρόπους. Το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο περιέχει αρκετές ασάφειες και τεκμήρια που καθιστούν τη χρήση των αδειών Creative Commons τόσο από δημιουργούς και ερμηνευτές όσο και από χρήστες αδικαιολόγητα δυσχερή. Η ενθάρυνση όλων των επιχειρηματικών μοντέλων επί ίσοις όροις σε σχέση με έργα προστατευόμενα από το Ν. 2121/1993, η προστασία του δημιουργού και του ερμηνευτή και η υποστήριξη της αυτονομίας του, αποτελεί πάγια θέση της ΕΕΛΛΑΚ και οι απαντήσεις μας στη διαβούλευση του ΥΠΠΟΤ κινούνται σε αυτή τη λογική. Επιπλέον, στη λογική της υποστήριξης της διαφάνειας στον τρόπο λειτουργίας όχι μόνο της δημόσιας διοίκησης αλλά και οργανισμών που εποπτεύονται από αυτήν αποτελεί πάγια θέση μας η δημοσιοποίηση του συνόλου των οικονομικών δεδομένων, τιμολογίων, και συμβατικών όρων των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης τόσο σε σχέση με τους χρήστες όσο και με τους δημιουργούς και εκτελεστές, με μηχανικά επεξεργάσιμο τρόπο, σε σταθερό σημείο απόθεσης και χωρίς περιορισμούς στην πρόσβαση νομικούς ή άλλους. Θα επανέλθουμε με πιο λεπτομερή σχόλια στις επόμενες ημέρες.
Εταιρεία ΕΛ/ΛΑΚ
http://eellak.gr/
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ – ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ.
ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΝΤΑΒΑΝΤΖΙΛΙΚΙ.
ΜΟΝΟ ΤΑ ΜΠΑΡ – ΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ- ΟΙ ΝΤΙΣΚΟΤΕΚ – ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ . ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΟΙ ΤΑΒΕΡΝΕΣ – ΤΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ – ΤΑ ΣΟΥΒΛΑΝΤΖΙΔΙΚΑ – Κ,Λ,Π ΑΦΟΥ ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΤΑ CD , ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΥΝ ΔΩΡΕΑΝ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ.
ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ.
ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ. ΕΙΜΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ.
1. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αναφορικά με τη μουσική σε ανοικτά υπαίθρια καταστήματα, είναι η γενική απαγόρευση έκδοσης οποιασδήποτε άδειας μουσικών οργάνων, τόσο σε τουριστικά μέρη, όσο και σε στέκια της νεολαίας στις πόλεις. Άλλωστε, ο νόμος ορίζει πως ακόμα και τα καταστήματα που έχουν άδεια μουσικών οργάνων, πρέπει να λειτουργούν με κλειστές πόρτες και παράθυρα, όταν ακούγεται η μουσική. Είναι κατανοητή η ανάγκη κοινής ησυχίας, αλλά δεν είναι δυνατό όλα τα καλοκαιρινά καταστήματα να ‘παρανομούν’ λόγω ύπαρξης της μουσικής. Δεν είναι επίσης δυνατόν με ένα και μόνο είδος ‘άδειας μουσικών οργάνων με μηχανικά μέσα’, να καλύπτεται όλο το φάσμα των καταστημάτων όπου ακούγεται μουσική (καφέ, bar,club, εστιατόρια, κλπ). Είναι διαφορετική η ένταση, το ύφος και ο ρόλος της μουσικής, καθώς επίσης και τα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων αυτών.
2. Η διαίρεση σε περισσότερες υποκατηγορίες καταστημάτων κάνει δίκαιο το σύστημα ταξινόμησης των αμοιβών. Ενδεικτικά τα αμοιβολόγια της ΑΕΠΙ όπως καταχωρήθηκαν στο διαδίκτυο, καλύπτουν 133 σελίδες, (ενώ των εκπροσώπων των Συγγενικών δικαιωμάτων ΣΠΕ μόνο 2 σελίδες).
3. Στην Αμερική στη χώρα με τους περισσότερους και διασημότερους καλλιτέχνες παγκόσμια, υπάρχει ένας κύριος κεντρικός αντίστοιχος οργανισμός (η ένωση ASCAP) που εκπροσωπεί ενιαία και αδιαίρετα, τόσο τα πνευματικά όσο και τα συγγενικά δικαιώματα των καλλιτεχνών – μελών της. Το αμοιβολόγιο της ASCAP από το διαδίκτυο, βρίσκεται στο site http://www.ascap.com/gls_web και http://www.ascap.com . Ενδεικτικά για μια καλοκαιρινή καφετέρια η ετήσια αντίστοιχη συνολική αμοιβή, ανέρχεται στο ποσό των 75 δολαρίων Αμερικής.
4. Σύμφωνα με το άρθρο 49 περί πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων, αναφέρεται ρητά πως πρέπει να υπάρχει ραδιοτηλεοπτική μετάδοση, σε αντιδιαστολή με τη ραδιοφωνική μετάδοση του υλικού φορέα, μια διάκριση στη χρήση των μέσων αυτών, που γίνεται στο άρθρο 35 του ιδίου νόμου. Ειδικότερα:
‘Όταν υλικός φορέας ήχου [ή εικόνας ή ήχου και εικόνας] που έχει νόμιμα εγγραφεί χρησιμοποιείται για ραδιοτηλεοπτική μετάδοση με οποιονδήποτε τρόπο, όπως ηλεκτρομαγνητικά κύματα, δορυφόροι, καλώδια, ή για παρουσίαση στο κοινό, ο χρήστης οφείλει εύλογη και ενιαία αμοιβή στους ερμηνευτές ή εκτελεστές καλλιτέχνες, των οποίων η ερμηνεία ή η εκτέλεση έχει εγγραφεί στον υλικό φορέα, και στους παραγωγούς των υλικών αυτών φορέων.
Στα περισσότερα καταστήματα που ακούγεται μόνο ραδιοφωνική μετάδοση, είναι αδύνατη η αναγνώριση ειδικά των ξένων εκτελεστών καλλιτεχνών και μουσικών, προκειμένου να γίνει η καταβολή των δικαιωμάτων τους, αφού τα ονόματά τους δεν αναγράφονται στα μέσα εγγραφής και τους φορείς ήχου (CD, κ.ά.). Σε ποιον λοιπόν θα δοθεί η αμοιβή εκτέλεσης.
5. Με βάση τα διεθνώς ισχύοντα και μετά τις εκδικάσεις αντιδικίας μεταξύ της ΑΕΠΙ (ως εκπροσώπου των πνευματικών δικαιωμάτων των συνθετών και δημιουργών τραγουδιών) με τους εκπροσώπους των Συγγενικών ΠΕ, αναφέρεται πως το συγγενικό δικαίωμα δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το πνευματικό. Ειδικότερα:
Το ύψος της χρηματικής αποτίμησης των συγγενικών δικαιωμάτων είναι σαφώς κατώτερο της αξίας του πνευματικού κι αυτό γιατί το πνευματικό δικαίωμα είναι πρωτεύον και κυρίαρχο, απόδειξη δε της υπεροχής αυτού είναι ότι μόνον ο φορέας του (δηλαδή του πνευματικού) έχει την εξουσία να επιτρέπει ή να απαγορεύει τη χρήση και εκμετάλλευση των έργων του. Αντίθετα, οι δικαιούχοι συγγενικών δικαιωμάτων έχουν από το νόμο μόνο το δικαίωμα καθορισμού εύλογης αμοιβής για τη δημόσια εκτέλεση των ηχογραφημένων εκτελέσεών τους.
Ως προς το Νομικό πλαίσιο, πρέπει να ληφθεί μέριμνα στο κομμάτι που εμπλέκονται οι Δήμοι. Δηλαδή:
Εφόσον κάποιο κατάστημα λάβει τη σχετική άδεια από κάποιον ΟΣΔ, τότε ο ενδιαφερόμενος αιτείται με τα συνυποβαλλόμενα δικαιολογητικά τη γνωστή σε όλους άδεια μουσικών οργάνων.
Εδώ λοιπόν πρέπει να θεσμοθετηθεί πλέον η διαφορά της άδειας μουσικής με μηχανικά μέσα και η άδεια με ζωντανή μουσική ήτοι η άδεια μουσικών οργάνων.
Δεύτερον, να θεσμοθετηθούν οι μονοήμερες συναυλιακές εκδηλώσεις (events). Είναι συχνό το φαινόμενο πλέον, όπου κάποιο κατάστημα που πληροί τις προδιαγραφές, ενώ έχει άδεια λειτουργίας μουσικής με μηχανικά μέσα, επιθυμεί να διοργανώσει μια ημερήσια εκδήλωση με μουσικό συγκρότημα και δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο που να μπορεί να αδειοδοτήσει μια τέτοια εκδήλωση. Το ίδιο ισχύει και για αντίστοιχες εκδηλώσεις σε κοινόχρηστους χώρους η ακόμη και σε παραλίες που υπάρχουν καφετέριες, αναψυκτήρια , μπαρ, η ακόμη και τα γνωστά beach bar. Πολλές φορές θέλουν να οργανώσουν μονοήμερες εκδηλώσεις αλλά δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο που να χορηγεί άδεια μιας ημέρας είτε για ζωντανή μουσική, είτε για μουσική με μηχανικά μέσα.
Αποτέλεσμα να επιβάλλονται άδικα κυρώσεις και να υποβαθμίζεται η ανάπτυξη ενός τόπου.
Οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης και προστασίας συγγενικών δικαιωμάτων, Grammo (δισκογραφικές εταιρείες), Ερατώ (τραγουδιστές), Απόλλων (μουσικοί) και Διόνυσος (ηθοποιοί) καλωσορίζουν το άνοιγμα της διαδικασίας διαβούλευσης, σχετικά με τη δημόσια εκτέλεση. Ευθύς εξ αρχής διευκρινίζεται ότι πρόκειται για μία πρώτη τοποθέτηση, αφού θα ακολουθήσει αναλυτική κριτική των σημείων της διαβούλευσης.
Οι οργανισμοί μας είναι από την ίδρυσή τους και μέχρι σήμερα μη κερδοσκοπικοί. Διοικούνται από τα μέλη τους, με δημοκρατικές διαδικασίες και με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Τα διοικητικά όργανά τους είναι αιρετά και ασκούν τα καθήκοντά τους αμισθί. Η δράση των οργανισμών μας είναι απολύτως διαφανής, τόσον σε σχέση με τους χρήστες, όσον και σε σχέση με τα μέλη τους. Επομένως, τα σκέλη της διαβούλευσης που αφορούν στα ζητήματα αυτά ουδόλως μας αφορούν.
Αυτό που μας αφορά, και δη τα μέλη μας, είναι το γεγονός ότι 20 σχεδόν έτη, μετά από τη θέσπιση των συγγενικών δικαιωμάτων, και παρά την κοινοτικού δικαίου καταγωγή τους, παρατηρείται στην Ελληνική επικράτεια περιορισμένη αναγνώρισή τους. Διότι η επιβολή του ν. 2121/1993 παραμένει χωλή και μη αποτελεσματική, τόσον για νομικούς όσον και για πραγματικούς λόγους.
Θέση μας είναι ότι, ιδίως, στην εποχή της ψηφιακής διάχυσης όλων των έργων απαιτείται η θεσμοθέτηση σύντομων διαδικασιών που να προστατεύουν τα δικαιώματα. Ειδικότερα, παρίσταται αναγκαία η θέσπιση νομοθετικού πλαισίου, που θα απλοποιεί τις διαδικασίες που απαιτούνται, προκειμένου οι οργανισμοί μας να εισπράττουν τις αμοιβές που αναλογούν στους δικαιούχους. Είναι γνωστό ότι επί είκοσι σχεδόν έτη διεξάγουμε δεκάδες χιλιάδες δίκες για την προστασία των δικαιωμάτων μας. Η διαδικασία αυτή πρέπει να απλοποιηθεί, στο πρότυπο ξένων νομοθεσιών, ούτως ώστε η προστασία των δικαιωμάτων και η είσπραξη των οικείων αμοιβών να είναι απλή και σύντομη.
Οι Πρόεδροι των Οργανισμών
Grammo Μαργαρίτα Μάτσα
Ερατώ Δήμητρα Γαλάνη
Απόλλων Γρηγόρης Λαμπριανίδης
Διόνυσος Κώστας Βουτσάς