Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΚΑΝΑΚΑΣ Κ' | 5 Δεκεμβρίου 2010, 03:30

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Παρατηρήσεις, επί του Σχεδίου Νόμου κύριε Υπουργέ, Οι 10 πληγές της Αστυνομίας Η Ελληνική Αστυνομία ως ένας μεγάλος οργανισμός που είναι, φυσικό είναι ότι θα έχει και κάποιες άτυχες στιγμές στη δράση της. Η συχνότητα αυτών των «άτυχων» στιγμών δείχνει ότι στην Αστυνομία υπάρχουν σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα, τα οποία δυσκολεύουν τόσο τους πολίτες όσο και τους ίδιους τους αστυνομικούς. Πολύ περισσότερο όμως δυσκολεύουν τους πολιτικούς προϊσταμένους της, οι οποίοι συχνά αδυνατούν να τα κατανοήσουν. Με το δεδομένο ότι η ίδια η Αστυνομία, ως οργανισμός στον πυρήνα του κράτους, είναι φορέας άσκησης αντεγκληματικής πολιτικής και πολιτικής για τη δημόσια ασφάλεια, τα προβλήματά της είναι κατεξοχήν πολιτικά και απαιτούν σοβαρές πολιτικές αποφάσεις για την επίλυσή τους. Συνοπτικά οι σοβαρές πληγές της Ελληνικής Αστυνομίας είναι οι παρακάτω: 1 Ο υδροκεφαλισμός και η γραφειοκρατία στην οργάνωσή της. Στην ουσία τα πάντα εκπορεύονται από το Αρχηγείο σε μια μείξη επιτελικής και επιχειρησιακής δράσης. Όμως επειδή είναι αδύνατο ο κάθε αρχηγός να γνωρίζει τι συμβαίνει σε κάθε Αστυνομική Διεύθυνση, το κενό καλύπτεται συχνά από την «Καμαρίλα». Η αστυνόμευση του πιο απομακρυσμένου χωριού οργανώνεται από τους γραφειοκράτες του κέντρου. Απαιτείται νέος σχεδιασμός οργάνωσης, ευέλικτος, με λιγότερα επίπεδα και λιγότερους βαθμούς ιεραρχίας, αποκεντρωμένος σε περιφερειακά αρχηγεία και με το κεντρικό αρχηγείο σε συντονιστικό ρόλο. 2 Ο ασφυκτικός εναγκαλισμός με την εκάστοτε κυβέρνηση. Η επιλογή τής εκάστοτε ηγεσίας, συχνά χωρίς διαφανείς διαδικασίες και χωρίς διακομματική συναίνεση, συντελεί στην υπονόμευση και στην αδυναμία της. Έτσι η Αστυνομία δεν λειτουργεί ως κρατική υπηρεσία, αλλά ως κυβερνητικός μηχανισμός εξουσίας. Οδηγεί στον κομματισμό των ανώτερων και ανώτατων στελεχών. Απαιτούνται ουσιαστικές αλλαγές στην ανάδειξη και επιλογή των ηγετικών στελεχών. 3 Η ανυπαρξία στελεχικής πολιτικής και στρατηγικών ανάπτυξης ανθρώπινου δυναμικού. Κάθε χρόνο, με τις ετήσιες κρίσεις η Αστυνομία «ανακατεύεται», συχνά χωρίς σχέδιο, χωρίς λογική και με βάση τις συγκυρίες. Έτσι, μέχρι να μάθει κάποιος αξιωματικός το αντικείμενο της θέσης στην οποία τοποθετήθηκε, έρχονται οι επόμενες κρίσεις και βρίσκεται αλλού ή αποστρατεύεται. Ο μέσος όρος παραμονής των διευθυντών των Αστυνομικών Διευθύνσεων Νομών μόλις που ξεπερνάει τον έναν χρόνο. Η στρατιωτικού τύπου επετηρίδα αποτελεί ιδιαίτερα αναχρονιστικό και σίγουρα μη λειτουργικό τρόπο στελεχικής πολιτικής και απλώς επιβραβεύει τη μετριότητα. Απαιτούνται ουσιαστικές διαδικασίες αξιολόγησης και ανάδειξης στελεχών, με βάση συγκεκριμένα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα αντίστοιχα με τις συγκεκριμένες θέσεις. 4 Η ελλειμματική εκπαίδευση. Παρά την εισαγωγή των πανελλήνιων εξετάσεων για την πρόσληψη αστυνομικών από το 1995, τα εκπαιδευτικά προγράμματα τόσο της Σχολής Αξιωματικών όσο και της Σχολής Αστυφυλάκων απέχουν από το να παρέχουν σύγχρονη αστυνομική εκπαίδευση, ενώ δεν δίνεται καμία σημασία στην παροχή γενικής παιδείας. Ο σωστός αστυνομικός πρέπει να είναι πρώτα από όλα σωστός πολίτης. Ομοίως η διά βίου επαγγελματική εκπαίδευση των αστυνομικών γίνεται χωρίς στρατηγική και με συγκυριακό τρόπο. Προάγεται η υπεροχή της στρατιωτικής νοοτροπίας και των συμβολισμών πειθαρχίας έναντι της λογικής και της «επαγγελματικής» δεοντολογίας και πειθαρχίας. Οι αστυνομικοί συχνά προσέχουν τον τύπο και αγνοούν την ουσία. 5 Η έλλειψη επιστημονικής υποστήριξης στο καθημερινό αστυνομικό έργο και στην ίδια την αστυνομική εκπαίδευση. Συχνά οι ειδικοί επιστήμονες είναι εξοβελιστέοι από την Αστυνομία και οι αστυνομικοί τούς βλέπουν πάντα με καχυποψία. Έτσι οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς μελέτη και σχεδιασμό, χωρίς γνώση του αντικειμένου. Επικρατεί η νοοτροπία ότι όλα γίνονται με τις κατάλληλες διαταγές. Το Κέντρο Μελετών Ασφάλειας (ΚΕΜΕΑ) ουδεμία σχέση έχει με την υποστήριξη του καθημερινού αστυνομικού έργου. 6 Η πολυδιάσπαση των αστυνομικών υπηρεσιών και ο κατακερματισμός του αστυνομικού έργου. Υπάρχουν πολλές μικρές και αδύναμες υπηρεσίες, πολλά αστυνομικά τμήματα, που σημαίνουν πολλές θέσεις διοίκησης, πολλές γραμματείες και πολλές ανάγκες σε προσωπικό για να είναι απλώς τα γραφεία ανοιχτά. Αποτέλεσμα; Ελάχιστοι αστυνομικοί στο δρόμο και στην προστασία του πολίτη. Απαιτείται δραστική αλλαγή της φιλοσοφίας στον τομέα αυτό. Προτεραιότητα στην κάλυψη των αναγκών «στο δρόμο», με μόνιμες περιπολίες σε 24ωρη βάση, κινητές αστυνομικές μονάδες, δραστικό περιορισμό των αστυνομικών υπηρεσιών και συγχώνευσή τους. 7 Ο πληθωρισμός των βαθμών και η παρουσιαζόμενη υστέρηση σε γνώσεις και δεξιότητες των υψηλόβαθμων σε σχέση με τους χαμηλόβαθμους αστυνομικούς. Μεγάλος αριθμός στρατηγών και γενικά ανώτατων αξιωματικών, που σημαίνει ότι επικρατεί η νοοτροπία ότι τα αστέρια, και όχι οι γνώσεις και οι εμπειρίες, κάνουν τη διαφορά. Απαιτείται μείωση των βαθμών της ιεραρχίας σε 6-7 το πολύ και κυρίως αντιστοιχία βαθμού με θέση. 8 Η λειτουργία της Αστυνομίας γίνεται εκτός κοινωνίας. Η ιδεολογική προκατάληψη, η οποία αναπαράγεται από τις δομές της Αστυνομίας και την εκπαίδευση των αστυνομικών και που θεωρεί τον πολίτη τουλάχιστον παρείσακτο, αν όχι εχθρό και εν δυνάμει ύποπτο, συμβάλλει στην έλλειψη εμπιστοσύνης, στην έλλειψη πληροφοριών, στην ανυπαρξία κοινωνικής λογοδοσίας. Απαιτείται σοβαρή και σε βάθος ανθρωπιστική και πολιτική παιδεία των αστυνομικών. 9 Η διαφθορά, η οποία σαν αίτιο και αποτέλεσμα όλων των παραπάνω μαζί, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, διαχέεται σε ένα εύρος από την απλή εξυπηρέτηση-ρουσφέτι μέχρι τον εκβιαστικό χρηματισμό. Η κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη, η οποία συχνά υπάρχει μεταξύ των αστυνομικών, βοηθά στο να κρατούνται κρυφές ή να μην αποδεικνύονται παραβατικές πράξεις αστυνομικών και οδηγεί στην ατιμωρησία. Παρά το ότι η χρηματική διαφθορά στην Αστυνομία δεν υπερβαίνει εκείνη άλλων υπηρεσιών, άλλες μορφές διαφθοράς, όπως π.χ. η βία, η κακομεταχείριση, η παραβίαση της ισονομίας κ.λπ., χρειάζονται περαιτέρω αντιμετώπιση. 10 Η συχνή λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος των αστυνομικών, όχι ως ένα ακόμη επίπεδο αναβάθμισης της δημοκρατικότητας και υποστήριξης των αιτημάτων του κλάδου, αλλά ως συντεχνιακή ομάδα υποστήριξης της αστυνομικής καταστολής. Έτσι επικρατεί σύγχυση του ρόλου των αστυνομικών και συχνή αντιπαράθεση με την κοινή γνώμη. Χρειάζονται λοιπόν τολμηρές πολιτικές αποφάσεις για την Αστυνομία. Στην πραγματικότητα χρειάζεται νέο οργανόγραμμα, νέο βαθμολόγιο, νέα δεοντολογία και «καθηκοντολόγιο» και φυσικά νέο μισθολόγιο των αστυνομικών. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε μια Νέα Ελληνική Αστυνομία.