Αρχική Εθνικό Σύστημα Πολιτικής ΠροστασίαςΆρθρο 71 – Ρυθμίσεις θεμάτων Εθελοντών Πολιτικής ΠροστασίαςΣχόλιο του χρήστη WWF Ελλάς | 15 Μαΐου 2019, 22:01
  • Σχόλιο του χρήστη 'WWF Ελλάς' | 15 Μαΐου 2019, 22:01

    Άρθρο 71 (Άρθρο 14Β, παρ. 6, εδάφιο ε). Δεν υπάρχει πλέον κανένας ρόλος για τη Εθνική Σχολή Πολιτικής Προστασίας όσο αφορά στην πιστοποίηση των εθελοντών αλλά και των στελεχών της Κεντρικής Διοίκησης και των ΟΤΑ, εφόσον καταργείται και τυπικά. Οι φορείς παροχής πιστοποιημένης εκπαίδευσης που προβλέπονται πλέον με το νέο νομοσχέδιο πρέπει: 1. Αρχικά να πιστοποιηθούν και οι ίδιοι για το έργο που παρέχουν, 2. Να οριστούν αυστηρά ποιοι είναι και ποιες προδιαγραφές πρέπει να πληρούν. Προτείνεται η παράλειψη της φράσης «Τα κάθε είδους πιστοποιητικά εξετάζονται κατά περίπτωση» και να οριστούν συγκεκριμένες αντικειμενικές τεχνικές προδιαγραφές με τις οποίες η Εθνική Αρχή θα εγκρίνει ή θα απορρίπτει τα πιστοποιητικά και δεν θα κρίνει κατά περίπτωση. Είναι θετικό ότι στο άρθρο 14Β παρ. 3 προβλέπεται ότι η πιστοποιημένη εκπαίδευση για αντικείμενα δασοπροστασίας – δασοπυρόσβεσης παρέχεται από την Πυροσβεστική Ακαδημία (και μόνο), σε αντίθεση με άλλους τομείς όπου η πιστοποιημένη εκπαίδευση μπορεί να παρέχεται από άλλους φορείς. Αυτό αποκλείει, τουλάχιστον για τον τομέα της δασοπροστασίας – δασοπυρόσβεσης, την εμπλοκή διάφορων «ινστιτούτων/φορέων πιστοποίησης» που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της μη εφαρμογής της νομοθεσίας και της απουσίας ελέγχου. Άρθρο 71 (Άρθρο 14Β, παρ. 6, εδαφ ε.3) Η ΛΕ.Ε.Α. 7 Έρευνας-Διάσωσης περιλαμβάνει την διάσωση σε θαλάσσιο χώρο και αεροπορικά ατυχήματα. Οι κατηγορίες πιστοποιημένης εκπαίδευσης που αναφέρονται στο άρθρο 14Β, παρ. 6, εδαφ ε.3 μπορεί να επικαλύπτουν και την ΛΕ.Ε.Α. 4 Πυρόσβεσης-Διάσωσης. Χρειάζεται άλλη διατύπωση ώστε να μην δημιουργηθεί σύγχυση ως προς τα αντικείμενα πιστοποιημένης εκπαίδευσης και τις συνδεόμενες ΛΕ.Ε.Α. Άρθρο 71 (Άρθρο 14Γ, παρ. 1) Η εκπαίδευση πρέπει να πραγματοποιείται πρωταρχικά μόνο από δημόσιους κρατικούς φορείς. Σε περίπτωση ιδιωτικών φορέων, αυτοί πρέπει να διαθέτουν κρατική αναγνώριση ή πιστοποίηση από φορείς του εσωτερικού ή φορείς του εξωτερικού που αναγνωρίζονται από το Ελληνικό Κράτος. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, λόγω των νομικών κενών και της απουσίας εποπτείας της ΓΓΠΠ σε αυτό το θέμα, έχουν ιδρυθεί «Ινστιτούτα», οργανώσεις και άλλοι φορείς που παρέχουν αμφιβόλου εγκυρότητας εκπαίδευση και κατάρτιση. Επίσης είναι συχνό το φαινόμενο μεμονωμένα στελέχη εθελοντικών ομάδων ή εθελοντικές ομάδες να εκπαιδεύουν άλλους εθελοντές ή ομάδες σε αντικείμενα όπως οι Πρώτες Βοήθειες χωρίς κανένα απολύτως έλεγχο, έγκριση από τις κρατικές αρχές. Αυτό μπορεί να είναι ως και επικίνδυνο για την εκτέλεση έργου Πολιτικής Προστασίας, καθώς δεν υπάρχει κανένας έλεγχος για το περιεχόμενο της γνώσης αλλά και την επάρκεια των ατόμων που την μεταδίδουν. Σε περίπτωση που επιλεγεί ως συνεργάτης ένας ιδιωτικός φορέας αυτό πρέπει να γίνει συνδυαστικά με τον κρατικό φορέα που είναι υπεύθυνος για το αντικείμενο και με την θέσπιση σχετικών κριτηρίων. Οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς στα αντικείμενα τους, πρέπει να δημιουργήσουν τις δομές ώστε να μπορούν να εκπαιδεύσουν και να πιστοποιήσουν εθελοντές, κρατικούς υπαλλήλους και στελέχη ιδιωτικών εταιριών σε αντικείμενα που θα υποδειχθούν από την Εθνική Αρχή. Άρθρο 71 (Άρθρο 14Δ παρ. 1 και 3) Αναφέρεται ότι «σε περίπτωση επιχειρησιακής εμπλοκής Εθελοντικής Οργάνωσης σε τακτικό επίπεδο (πεδίο) ανεξάρτητα από το είδος δράσης, την αποκλειστική ευθύνη για την καταλληλόλητα των Εθελοντών που συμμετέχουν φέρει η Εθελοντική Οργάνωση, στην οποία ανήκουν». Η διάταξη αυτή πρέπει να τροποποιηθεί καθώς π.χ. σε θέματα δασοπροστασίας-δασοπυρόσβεσης αναγνωρίζεται από το ίδιο τα νομοσχέδιο ως πιστοποιημένοι οι εθελοντές που έχουν ολοκληρώσει το αντίστοιχο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Πυροσβεστικής Ακαδημίας. Επομένως οι εθελοντικές οργανώσεις δε δύναται να φέρουν «αποκλειστική» ευθύνη για εθελοντές που έχουν αναγνωρισμένη πιστοποίηση από τον σχετικό με το αντικείμενο κρατικό φορέα. Το σοβαρό ζήτημα του τρόπου επίσημης κινητοποίησης των εθελοντικών ομάδων ουσιαστικά δεν λύνεται. Επικρατεί η ίδια σκόπιμη ασάφεια και έλλειψη διαδικασίας που θα επιτρέψει την επίσημη κινητοποίηση των εθελοντών χωρίς παρενθέσεις. Απλώς μεταφέρεται η αρμοδιότητα στον Συντονιστή ΛΕ.Ε.Α. από το επίπεδο του ΕΣΚΕ, των Περιφερειακών Κέντρων Επιχειρήσεων το Π.Σ. ή απευθείας την ΓΓΠΠ. Ως σήμερα στην πράξη, η κινητοποίηση των εθελοντών γινόταν μέσω σχετικών συναντήσεων και ασυρμάτου από τις Διοικήσεις και τα τοπικά Κέντρα του Π.Σ. ή/και από τους τοπικούς Προϊσταμένους Π.Π. (σε δεύτερο χρόνο). Χωρίς όμως να έχει δοθεί μια κεντρική κατεύθυνση για το πώς θα γίνεται η κινητοποίηση και πως θα πιστοποιείται επίσημα ώστε να αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο συμμετοχής σε ένα συμβάν έκτακτης ανάγκης. To θέμα κινητοποίησης, επιχειρησιακής εμπλοκής και της απόδειξης αυτών είναι εξαιρετικά σοβαρό γιατί από αυτό εξαρτώνται θέματα ασφαλιστικής κάλυψης, εργοδοτικών ρυθμίσεων, αστικής ευθύνης, κυρώσεων. Επομένως το νέο σχέδιο νόμου οφείλει να είναι αναλυτικό στον τρόπο με τον οποία πρακτικά και ουσιαστικά θα πραγματοποιηθεί η κινητοποίηση και επιχειρησιακή εμπλοκή των εθελοντών, πέραν της περιγραφής των όποιων αρμοδιοτήτων. Άρθρο 71 (Άρθρο 14Ε, παρ. 1, εδάφιο ε) Η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται με ευθύνη του Συντονιστή ΛΕ.Ε.Α. αλλά σε συνεργασία με τον Συντονιστή Έκτακτης Ανάγκης της εκάστοτε περιφερειακής ενότητας και ένα στέλεχος του Τμήματος Εθελοντισμού της Εθνικής Αρχής. Η αξιολόγηση επίσης πρέπει να παράγει κάποια πρακτικά αποτελέσματα (π.χ. κυρώσεις, επιβραβεύσεις, λόγους διαγραφής), να έχει βαθμολογία ή διαβαθμίσεις και να συμβάλλει στην μελλοντική διαχείριση των εθελοντικών ομάδων (π.χ. καταγραφή εκπαιδευτικών αναγκών, ένταξη σε νέα ΛΕ.Ε.Α.). Άρθρο 71 (Άρθρο 14Ζ). Εξακολουθεί να μην προβλέπεται αποζημίωση σε περίπτωση απώλειας εισοδήματος (ειδικά για εθελοντές ελεύθερους επαγγελματίες) ή η απαγόρευση απόλυσης από εργοδότη. Επίσης παραμένει ασαφές και με ποια διαδικασία θα καλυφθούν από τον Κρατικό Προϋπολογισμό οι ασφαλιστικές εισφορές σε περιπτώσεις απώλειας εισοδήματος λόγω κινητοποίησης και συμμετοχής σε δράσεις Πολιτικής Προστασίας. Επανέρχονται επομένως οι ασάφειες, οι ελλείψεις και οι γενικότητες που ίσχυαν και στους δύο προηγούμενους νόμους και οι οποίες λειτουργούν ουσιαστικά ως αντικίνητρο εθελοντικής συμμετοχής. Άρθρο 71 (Άρθρο 14I). Ο ισχύων νόμος (άρθρο 14Ι ν. 3013/2002 όπως προστέθηκε με το άρθρο 118 του ν. 4249/2014) προβλέπει ότι σε περίπτωση ατυχήματος οι εθελοντές καλύπτονται από την ασφάλισή τους και, αν είναι ανασφάλιστοι, καλύπτονται από τις διατάξεις ασφάλισης, νοσηλείας κλπ. που ισχύουν για το προσωπικό του φορέα που τους ενέταξε (π.χ. το Πυροσβεστικό Σώμα σε θέματα δασοπυρόσβεσης). Στο παρόν σχέδιο νόμου προβλέπεται ότι οι ανασφάλιστοι εθελοντές θα καλύπτονται από την κοινωνική ασφάλιση σύμφωνα με το άρθρο 33 του ν. 4368/2016, που όμως αφορά τη δωρεάν ασφαλιστική κάλυψη ευάλωτων κοινωνικά ομάδων. Πρόκειται για μεγάλη οπισθοδρόμηση, η διάταξη είναι απαράδεκτη και εξαιρετικά υποτιμητική για τους εθελοντές. Η διατήρηση αλλά και πρακτική εφαρμογή της ισχύουσας διάταξης, θα πρέπει να διατηρηθεί ως ελάχιστη ηθική αναγνώριση του εθελοντισμού. Τέλος η απουσία ισχυρού πλαισίου ασφάλισης, λειτουργεί ως αντικίνητρο για την επιχειρησιακή αξιοποίηση των εθελοντών από τον εκάστοτε Συντονιστή ΛΕ.Ε.Α. ή Συντονιστή Έκτακτης Ανάγκης.