Αρχική Σχέδιο Νόμου Περί Διεθνούς ΠροστασίαςΆρθρο 61 (Άρθρο 25 Οδηγίας 2013/33/ΕΕ) Θύματα βασανιστηρίων και βίαςΣχόλιο του χρήστη MKO METAδραση-Τμήμα Πιστοποίησης θυμάτων βασανιστηρίων | 21 Οκτωβρίου 2019, 14:15
  • Σχόλιο του χρήστη 'MKO METAδραση-Τμήμα Πιστοποίησης θυμάτων βασανιστηρίων' | 21 Οκτωβρίου 2019, 14:15

    Προτείνεται στη φραστική διατύπωση του Άρθρου 61 (Άρθρο 25 Οδηγίας 2013/33/ΕΕ) Θύματα βασανιστηρίων και βίας) «τα θύματα βασανιστηρίων πιστοποιούνται με ιατρική γνωμάτευση από δημόσιο νοσοκομείο…» να αντικατασταθεί η λέξη «πιστοποιούνται» με τη λέξη «αναγνωρίζονται». Αντίθετα, τα θύματα βίας, βιασμού, και κακοποίησης πιστοποιούνται από τους φορείς που αναφέρονται στο άρθρο εφόσον η κακομεταχείριση αυτή δεν εμπίπτει στην έννοια του βασανισμού. Αυτό προτείνεται λόγω των παρακάτω: 1) Οι Κοινοτικές Οδηγίες (για την υποδοχή αιτούντων άσυλο και για την διαδικασία ασύλου) περιέχουν ειδικές προβλέψεις για μια σειρά από ευάλωτες ομάδες, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονται και τα θύματα βασανιστηρίων (βλ ειδικά Οδηγία 2013/33/ΕΕ). Συγκεκριμένα, προβλέπουν ότι οι εθνικές αρχές και υπηρεσίες, αρμόδιες για την υποδοχή αλλά και τις διαδικασίες ασύλου είναι υπεύθυνες για την αναγνώριση των ατόμων που ανήκουν στην κάθε κατηγορία των ευάλωτων, έτσι ώστε να τους παρασχεθούν οι αναγκαίες υπηρεσίες (υγείας, πρόνοιας κλπ). Οι οδηγίες δεν υπεισέρχονται σε λεπτομέρειες ως προς τη διαδικασία αναγνώρισης. Για τις υπόλοιπες ευάλωτες κατηγορίες τα πράγματα είναι ευκολότερα γιατί είναι περισσότερο ορατές. Για τα Θύματα Βασανιστηρίων, όμως, προέκυψε ήδη από την υιοθέτηση των Οδηγιών το θέμα τί πρέπει να κάνουν οι Εθνικές Αρχές, ώστε να ανταποκριθούν στο καθήκον τους. H Commission μετά από σειρά μελετών και σχετικών ερευνών, κατέληξαν στο ότι οι κρατικοί υπάλληλοι που εργάζονται στα κέντρα υποδοχής πρέπει να λαμβάνουν ειδική εκπαίδευση – ενημέρωση ώστε να «αναγνωρίζουν» τα θύματα βασανιστηρίων (βλ. μελέτη δικτύου ODYSSEUP). 2) Η Πιστοποίηση των Θυμάτων βασανιστηρίων είναι μια διαφορετική διαδικασία, πολυσύνθετη, που προέκυψε από την ανάγκη να παρουσιαστούν στα Διεθνή Δικαστήρια (Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, αλλά και στη Χάγη – σχετικά με την Πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Ρουάντα, και μετέπειτα το Διεθνές μόνιμο ποινικό Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών), γνωματεύσεις που δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση. Προς το σκοπό αυτό στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ομάδα διεθνών εμπειρογνωμόνων και εκπροσώπων διεθνών οργανισμών δούλεψε επί 3 χρόνια και το 1999, υιοθετήθηκε με υπογραφή του στη Κωνσταντινούπολη το σχετικό διεθνές Πρωτόκολλο (που όπως και όλα τα διεθνή κείμενα, φέρει το όνομα της πόλης όπου έγινε η υιοθέτηση του).