Αρχική Σχέδιο Νόμου Περί Διεθνούς ΠροστασίαςΆρθρο 61 (Άρθρο 25 Οδηγίας 2013/33/ΕΕ) Θύματα βασανιστηρίων και βίαςΣχόλιο του χρήστη MKO METAδραση-Τμήμα Πιστοποίησης θυμάτων βασανιστηρίων | 21 Οκτωβρίου 2019, 14:00
  • Σχόλιο του χρήστη 'MKO METAδραση-Τμήμα Πιστοποίησης θυμάτων βασανιστηρίων' | 21 Οκτωβρίου 2019, 14:00

    Ορθή επανάληψη: Προτείνεται στη φραστική διατύπωση του Άρθρου 61 (Άρθρο 25 Οδηγίας 2013/33/ΕΕ) Θύματα βασανιστηρίων και βίας) «τα θύματα βασανιστηρίων πιστοποιούνται με ιατρική γνωμάτευση από δημόσιο νοσοκομείο…» να αντικατασταθεί η λέξη «πιστοποιούνται» με τη λέξη «αναγνωρίζονται». Αντίθετα, τα θύματα βίας, βιασμού, και κακοποίησης πιστοποιούνται από τους φορείς που αναφέρονται στο άρθρο εφόσον η κακομεταχείριση αυτή δεν εμπίπτει στην έννοια του βασανισμού. Αυτό προτείνεται λόγω των παρακάτω: 1) Οι Κοινοτικές Οδηγίες (για την υποδοχή αιτούντων άσυλο και για την διαδικασία ασύλου) περιέχουν ειδικές προβλέψεις για μια σειρά από ευάλωτες ομάδες, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονται και τα θύματα βασανιστηρίων (βλ ειδικά Οδηγία 2013/33/ΕΕ). Συγκεκριμένα, προβλέπουν ότι οι εθνικές αρχές και υπηρεσίες, αρμόδιες για την υποδοχή αλλά και τις διαδικασίες ασύλου είναι υπεύθυνες για την αναγνώριση των ατόμων που ανήκουν στην κάθε κατηγορία των ευάλωτων, έτσι ώστε να τους παρασχεθούν οι αναγκαίες υπηρεσίες (υγείας, πρόνοιας κλπ). Οι οδηγίες δεν υπεισέρχονται σε λεπτομέρειες ως προς τη διαδικασία αναγνώρισης. Για τις υπόλοιπες ευάλωτες κατηγορίες τα πράγματα είναι ευκολότερα γιατί είναι περισσότερο ορατές. Για τα Θύματα Βασανιστηρίων, όμως, προέκυψε ήδη από την υιοθέτηση των Οδηγιών το θέμα τί πρέπει να κάνουν οι Εθνικές Αρχές, ώστε να ανταποκριθούν στο καθήκον τους. H Commission μετά από σειρά μελετών και σχετικών ερευνών, κατέληξαν στο ότι οι κρατικοί υπάλληλοι που εργάζονται στα κέντρα υποδοχής πρέπει να λαμβάνουν ειδική εκπαίδευση – ενημέρωση ώστε να «αναγνωρίζουν» τα θύματα βασανιστηρίων (βλ. μελέτη δικτύου ODYSSEUP). 2) Η Πιστοποίηση των Θυμάτων βασανιστηρίων είναι μια διαφορετική διαδικασία, πολυσύνθετη, που προέκυψε από την ανάγκη να παρουσιαστούν στα Διεθνή Δικαστήρια (Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, αλλά και στη Χάγη – σχετικά με την Πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Ρουάντα, και μετέπειτα το Διεθνές μόνιμο ποινικό Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών), γνωματεύσεις που δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση. Προς το σκοπό αυτό στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ομάδα διεθνών εμπειρογνωμόνων και εκπροσώπων διεθνών οργανισμών δούλεψε επί 3 χρόνια και το 1999, υιοθετήθηκε με υπογραφή του στη Κωνσταντινούπολη το σχετικό διεθνές Πρωτόκολλο (που όπως και όλα τα διεθνή κείμενα, φέρει το όνομα της πόλης όπου έγινε η υιοθέτηση του). 3) Το Πρωτόκολλο της Κων/λης, είναι ουσιαστικά ένα εγχειρίδιο συγκεκριμένων διαδικασιών που πρέπει να ακολουθήσουν εξειδικευμένοι επιστήμονες τριών επιστημονικών κλάδων που συμπράττουν και εργάζονται ως ομάδα, δηλαδή γιατροί, ψυχολόγοι ή ψυχίατροι και νομικοί με ειδικές γνώσεις και εμπειρία στο χώρο αυτό. Τέτοιες επιστημονικές ομάδες υπάρχουν σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως και στην Αθήνα, η ομάδα που λειτουργεί υπό την σκέπη της ΜΚΟ ΜΕΤΑδρασης. Κοινά χαρακτηριστικά τους είναι η ανεξαρτησία και η επιστημονική γνώση. Η ανεξαρτησία αυτή είναι προ-απαιτούμενο από το ίδιο το Πρωτόκολλο και στόχο έχει την Αμεροληψία έναντι πάντων. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα πιστοποιητικά βάσει του Πρωτοκόλλου έχουν συγκρουστεί με αντίθετες γνωματεύσεις κρατικών φορέων σε διεθνή δικαστήρια (πχ. Οι πάνω από 400 καταδίκες της Τουρκίας στο Στρασβούργο για βασανιστήρια.) 4) Η έννοια, λοιπόν της Πιστοποίησης αναφέρεται σε συγκεκριμένη διαδικασία και δεν πρέπει να συγχέεται με την έννοια της Αναγνώρισης, που όπως επί λέξη προβλέπουν οι οδηγίες είναι καθήκον των εθνικών αρχών. Για το τμήμα διερεύνησης και πιστοποίησης θυμάτων βασανιστηρίων της ΜΚΟ ΜΕΤΑδραση, η επιστημονικά υπεύθυνη νομικός κα Ιωάννα Μπαμπασίκα.