Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'SolidarityNow' | 21 Οκτωβρίου 2019, 15:53

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η υποχρέωση αναγνώρισης θυμάτων βασανιστηρίων και βίας από τα δημόσια νοσοκομεία θέτει χαμηλότερες εγγυήσεις από αυτές του γράμματος της Οδηγίας, σύμφωνα με την οποία «Τα κράτη μέλη εξασφαλίζουν ότι τα πρόσωπα που έχουν υποστεί βασανιστήρια, βιασμό ή άλλες σοβαρές πράξεις βίας, λαμβάνουν την αναγκαία περίθαλψη για τη ζημία που προκλήθηκε από τέτοιες πράξεις, ιδίως πρόσβαση σε κατάλληλη ιατρική και ψυχολογική θεραπεία ή περίθαλψη», λόγω των πρακτικών δυσχερειών που τα νοσοκομεία θα αντιμετωπίσουν κατά την προσπάθεια ανταπόκρισης στο ρόλο αυτό. Πιο συγκεκριμένα, τα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή και το προσωπικό τους δε διαθέτει την κατάλληλη κατάρτιση και εκπαίδευση προκειμένου να προβεί στην αναγνώριση με βάση το Πρωτόκολλο της Κωνσταντινούπολης. Το επιχείρημα αυτό ενισχύεται αν ληφθούν υπόψιν οι περιορισμοί με τους οποίους λειτουργούν τα δημόσια νοσοκομεία των νησιών και άλλων περιοχών της χώρας λόγω την πλήρους απουσίας διερμηνέων (ιδίως γυναικών), των οποίων η συμβολή είναι αποφασιστικής σημασίας. Στα ανωτέρω προστίθεται η απουσία αναφοράς στην αποκατάσταση θυμάτων βασανιστηρίων και βίας κατά τα προβλεπόμενα στο ως άνω Πρωτόκολλο. Για τον λόγο αυτό θα έπρεπε να δίνεται η δυνατότητα προσκόμισης ιατρικής γνωμάτευσης που αξιολογεί τα θύματα βασανιστηρίων από ιδιώτη γιατρό ή ΜΚΟ, σε περίπτωση αδυναμίας των αρμοδίων φορέων να προβούν στην ως άνω αξιολόγηση, σύμφωνα και με την ΔΕΦ Πειραιά 206/2019 όπου το Δικαστήριο αναφέρεται στη δυνατότητα να δεχθεί σχετικό έγγραφο που εκδίδεται από ΜΚΟ αν υπάρχει βεβαίωση αδυναμίας δημόσιας αρχής να αξιολογήσει τα βασανιστήρια. Επιπλέον, δεν μπορεί να υπονοείται από κανένα νόμο η διαφοροποίηση της ισχύος μιας ιατρικής βεβαίωσης αναλόγως αν προέρχεται από ιδιώτη, από ιδιωτική κλινική ή από δημόσιο νοσοκομείο.