Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Θωμάς' | 3 Ιανουαρίου 2020, 23:00

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Σύμφωνα με τον ισχύον κανονισμό μεταθέσεων (προεδρικό διάταγμα 170/1996 από την 62η σειρά Πυροσβεστών και μετά ισχύει ότι μετατίθεσαι στην πόλη συμφερόντων σου μόνο εφόσον προκύψει σε αυτή πραγματική κενή οργανική θέση και ταυτόχρονα έχει προηγηθεί πρόσληψη πυροσβεστών στην υπηρεσία από την οποία επιθυμείς να μετατεθείς. Ο αντίκτυπος του παραπάνω προεδρικού διατάγματος είναι η καταφανής τιμωρία των υπαλλήλων που υπηρετούν στα νησιά και όχι η επιβράβευση από την απομακρυσμένη μετάθεση. Και αυτό γιατί η ροή νέων υπαλλήλων δεν είναι συνεχής αλλά και όταν διορίζεται νέο προσωπικό, εξαιτίας των αναξιοκρατικών και πελατειακών διαδικασιών που ισχύουν εδώ και πολλά χρόνια, μεγάλο μέρος του τοποθετείται κατευθείαν στον τόπο συμφερόντων του χωρίς να έχουν υπηρετήσει σε απομακρυσμένες περιοχές και εις βάρος όλων των παλαιότερων υπαλλήλων που υπηρετούν μακριά από τον τόπο συμφερόντων τους. Παράλληλα δεν υπάρχει καμιά μοριοδότηση ανάλογα με τη χιλιομετρική απόσταση από τον τόπο συμφερόντων των υπαλλήλων και άλλα κριτήρια. Έτσι κάποιος δίπλα στο σπίτι του έχει ουσιαστικά τα ίδια μόρια με κάποιον σε ένα νησί, με τον πρώτο να έχει περισσότερες πιθανότητες να μετατεθεί στον τόπο του ακόμη και αν βρίσκεται πιο κάτω στην επετηρίδα από τον δεύτερο. Καταλήγουμε ένα μικρό μέρος του προσωπικού να σηκώνει όλο το βάρος της στήριξης των απομακρυσμένων περιοχών με το κόστος που αυτό συνεπάγεται (αυξημένα έξοδα διαβίωσης και μετακινήσεων-χωρις επίδομα παραμεθορίου-ελλειπής και πολυέξοδη ιατρική κάλυψη, οικογενειακές δυσκολίες, υπηρεσιακή απομόνωση, επαγγελματική υποβάθμιση λόγω έλλειψης πραγματικών συμβάντων και πόρων). Το γεγονός ότι το μεγάλο μέρος του προσωπικού είναι κοντά στον τόπο συμφερόντων του (με τον οποιονδήποτε τρόπο) ή μπορεί να παίρνει συχνές αποσπάσεις προς αυτόν (με τον οποιονδήποτε τρόπο) και σε γενικές γραμμές είναι «τακτοποιημένο» έχει γίνει τροχοπέδη σε κάθε αλλαγή. Η φωνή των πολλών έχει πνίξει αυτή των λίγων υπό το φόβο να επωμιστούν ένα ελάχιστο από αυτό που χρόνια κάποιοι βαστούν. Οι υπάρχουσες λοιπόν αναλογίες εκφραζόμενες σε κάθε επίπεδο της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας υπό τη σκέπη της αναξιοκρατίας που υπάρχει, των πελατειακών σχέσεων των οποίων ο σαθρός κανονισμός μεταθέσεων είναι το καλύτερο εργαλείο, της έλλειψης πολιτικής βούλησης για αλλαγή και σχεδιασμό σε βάθος χρόνου και του εκάστοτε πολιτικού κόστους, έχουν κάνει το αυτονόητο να αποτελεί άπιαστο όνειρο και το παράλογο να μοιάζει λογικό. Σήμερα που πια βρέθηκε η βούληση να γίνει το αυτονόητο πραγματικότητα, η μοριοδότηση για τις μεταθέσεις, δυστυχώς δεν προσμετρούνται τα μόρια αυτών που χρόνια δυσανάλογα σηκώνουν το βάρος των νησιωτικών περιοχών. Έτσι βρίσκονται στην ίδια θέση με κάποιον που από την πρώτη μέρα υπηρετεί στον τόπο συμφερόντων τους αλλά ακόμη και αν αύριο μετατεθούν στον τόπο τους έχουν την ίδια πιθανότητα να ξαναφύγουν με κάποιον που ποτέ δεν υπηρέτησε σε νησί.