Αρχική Aσυλο και Πρώτη ΥποδοχήΑρθρο 1 Ίδρυση – ΑποστολήΣχόλιο του χρήστη ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΛΕΝΑ | 25 Νοεμβρίου 2010, 21:51
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΛΕΝΑ' | 25 Νοεμβρίου 2010, 21:51

    Χωρίς τη μετανάστευση από τα χωριά προς τις πόλεις και από τις φτωχές χώρες στις χώρες που αναπτύσσεται ο καπιταλισμός, είναι φανερό ότι θα ζούσαμε ακόμα στην εποχή του φεουδαρχισμού, όπου το μεγαλύτερο ταξίδι που έκαναν οι περισσότεροι άνθρωποι σε όλη τους τη ζωή ήταν μερικά χιλιόμετρα γύρω από το χωριό τους. Το επιχείρημα «πόσους μετανάστες χωράει η Ελλάδα» είναι το ίδιο γελοίο με το να έθετε κανείς το ερώτημα το 1950 «πόσους επαρχιώτες χωράει η Αθήνα» ή το «πόσους μετανάστες χωράει η Αμερική». Αποδείχτηκε ότι η Αθήνα μπόρεσε να «απορροφήσει» μερικά εκατομμύρια και να δεκαπλασιάσει τον πληθυσμό της μέσα σε μερικές δεκαετίες. Και το ίδιο αποδείχτηκε ότι η Αμερική «χώρεσε» εκατοντάδες εκατομμύρια μετανάστες, για την ακρίβεια η Αμερική έγινε μεγάλη οικονομική δύναμη χάρη στους μετανάστες εργάτες. Πολύ απλά χωρίς μετανάστες «ημεδαπούς» (από τα χωριά στις πόλεις) και «αλλοδαπούς» (από χώρα σε χώρα) δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη. Ο καπιταλισμός σαν άναρχο σύστημα δεν αναπτύσσεται ομοιόμορφα. Άλλοτε η συσσώρευση κεφαλαίου και η ζήτηση εργατικών χεριών αναπτύσσεται σε έναν τόπο και άλλοτε σε κάποιον άλλο τόπο. Πολύ απλά αν δεν υπήρχε μετανάστευση του εργατικού δυναμικού που να ακολουθεί την κυκλοφορία και την ανισομερή ανάπτυξη του κεφαλαίου, ο καπιταλισμός θα είχε περιπέσει στην οικονομική στασιμότητα από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές, όταν δεν έβρισκαν εθελοντική προσφορά εργατικών χεριών, υποχρέωναν αγροτικούς πληθυσμούς σε βίαιη μετανάστευση, χρησιμοποιώντας τους πιο βάρβαρους τρόπους. Με τον περιβόητο νόμο των «περιφράξεων», οι άγγλοι καπιταλιστές υποχρέωσαν εκατομμύρια αγρότες να εκδιωχτούν από την ύπαιθρο και να συγκεντρωθούν στις πόλεις για να δουλέψουν εργάτες στα κλωστοϋφαντουργεία και τα ορυχεία, στην αυγή του αγγλικού καπιταλισμού το 18ο αιώνα. Και πώς αλλιώς από μαζική υποχρεωτική μετανάστευση εργατικών χεριών μπορεί να χαρακτηριστεί η αρπαγή εκατομμυρίων μαύρων, που κλήθηκαν να δουλέψουν σαν δούλοι στις βαμβακοφυτίες της Αμερικής, επίσης το 18ο αιώνα. Η βασική αιτία της μετανάστευσης είναι η οικονομική ανάπτυξη και η ανισομέρεια που αυτή έχει μέσα στον καπιταλισμό. Κανένας δεν ξεκινάει από μια χώρα όπου ζει μια δυστυχισμένη ζωή να πάει κάπου αλλού να ζήσει ακόμα πιο δυστυχισμένος. Ξεκινάει γιατί ξέρει ότι, παρά τους ρατσιστικούς φραγμούς, θα βρει μια πολύ καλύτερα αμοιβόμενη εργασία σε μια άλλη χώρα. Ξεκινάει με θέληση και αποφασιστικότητα να δουλέψει σκληρά για να κάνει τη ζωή του καλύτερη. Γι’ αυτό και είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι μετανάστες να κατευθύνονται σε τομείς εργασίας που έχουν έλλειψη εργατικών χεριών ή δεν προτιμούν οι ντόπιοι. Όταν άρχισε το μεταναστευτικό κύμα το 1990 στην Ελλάδα, η ανεργία ήταν 8%. Αντί να ανέβει, αν ίσχυε το επιχείρημα ότι «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές», το ποσοστό της ανεργίας έμεινε περίπου σταθερό και σε μερικές εποχές έπεσε κιόλας. Οι έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ξεκίνησαν σαν οι πιο φτωχοί και οι πιο ρατσιστικά διωκόμενοι, αλλά στην πορεία κατάφεραν να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη και πολλοί από αυτούς να ανέβουν και κοινωνικά από την εργατική τάξη σε μεσαία και αστικά στρώματα. Το ίδιο είδαμε στην Ελλάδα να συμβαίνει με τους Αλβανούς μετανάστες. Κανένας πόλεμος και καμιά ανθρωπιστική καταστροφή δεν ώθησε το μισό σχεδόν πληθυσμό της Αλβανίας να μεταναστεύσει το 1990 (κυρίως προς Ελλάδα και Ιταλία), όταν κατέρρευσε το καθεστώς του Χότζα. Όταν ήρθαν εδώ, το ελληνικό κράτος τους υποδέχτηκε με τον πιο σκληρό τρόπο και οι περισσότεροι από αυτούς κοιμούνταν κυνηγημένοι στα χωράφια. Κι όμως, ακριβώς επειδή υπήρχε ζήτηση εργατικών χεριών, κατάφεραν να βρουν δουλειά, να διεκδικήσουν καλύτερα μεροκάματα, κάποιοι από αυτούς να αγοράσουν σπίτια και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Καμιά χώρα ποτέ στην ιστορία δεν έχει «πλημμυρίσει» από μετανάστες. Ίσα ίσα που σε περιόδους κρίσης του συστήματος, όταν η ανεργία αυξάνεται, η μετανάστευση περιορίζεται. Η μετανάστευση επηρεάζεται σχεδόν ελάχιστα από το πόσο σκληρά είναι τα ρατσιστικά μέτρα και οι έλεγχοι των συνόρων και αντίθετα επηρεάζεται κυρίως από τη ζήτηση εργατικών χεριών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι γίνεται μια σχετική αυτορύθμιση ανάλογα με την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα μεγάλα κύματα της μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ τον 20ο αιώνα ήταν πριν τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, όταν η οικονομία είχε τρομερή ζήτηση εργατικών χεριών. Αντίθετα, στη δεκαετία της κρίσης του 1930 η μετανάστευση ήταν ελάχιστη. Αντίστοιχο είναι και ένα πρόσφατο παράδειγμα που αφορά την Ελλάδα. Η είσοδος της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στην Ε.Ε., που κατήργησε τους συνοριακούς ελέγχους με αυτές τις χώρες, δεν επηρέασε σχεδόν στο παραμικρό το ποσοστό παρουσίας των μεταναστών εργατών αυτών των χωρών την Ελλάδα. Στην Ε.Ε. ανήκουν αυτή τη στιγμή 27 χώρες, όπου η διακίνηση ανθρώπων γίνεται ελεύθερα. Και όμως καμιά σημαντική διαφορά στις ροές μεταναστών δεν παρατηρήθηκε, ούτε καμιά χώρα «πλημμύρισε» από μετανάστες. Ο μύθος του «πολωνού υδραυλικού» που θα έπαιρνε δήθεν τη δουλειά των καλύτερα αμοιβόμενων δυτικοευρωπαίων εργαζομένων, αποδείχτηκε ένα ακόμα ρατσιστικό παραμύθι. Οι έλεγχοι στα σύνορα δεν γίνονται για «να ελεγχθούν τα κύματα των λαθρομεταναστών». Γίνονται αντίθετα για να «ελεγχθούν» οι μετανάστες εργάτες, να πάρουν τη στάμπα του «λαθραίου» και να δουλεύουν τρομοκρατημένοι, χωρίς κανένα πολιτικό, κοινωνικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα.