Αρχική Δημόσιες υπαίθριες συναθροίσειςΚεφάλαιο Β’ Απαγόρευση-Περιορισμοί- Διάλυση δημοσίων υπαίθριων συναθροίσεων Άρθρο 7 ΑπαγόρευσηΣχόλιο του χρήστη Σκίννερ Ανδρέας-Γεώργιος | 6 Μαρτίου 2020, 00:42
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σκίννερ Ανδρέας-Γεώργιος' | 6 Μαρτίου 2020, 00:42

    ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 794 Περὶ δημοσίων συναθροίσεων [...] ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΙ. ΟΡΟΙ ΤΗΡΗΤΕΟΙ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ [...] Ἄρθρον 6. Εἰδικοὶ ὄροι ἐπὶ δημοσίων συναθροίσεων ἐν ὑπαίθρῳ. «1. Γνωστοποιηθείσης κατὰ τὸ ἄρθρον 3 παράγραφοι 4 καὶ 5 τοῦ παρόντος δημοσίας συναθροίσεως ἐν ὑπαίθρῳ, ἡ ἀστυνομικὴ ἀρχὴ δύναται νὰ ἀπαγορεύσῃ ταύτην, ἐὰν ἤθελε κρίνει, μετ' ἔρευναν, ὅτι ἐκ τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς ἐπίκειται κίνδυνος διὰ τὴν δημοσίαν τάξιν καὶ ἀσφάλειαν, μὴ δυνάμενος νὰ ἀποτραπῇ δι' ἠπιωτέρων ἀστυνομικῶν μέτρων. [...] 3. Ἡ ἀπόφασις περὶ ἀπαγορεύσεως δημοσίας συναθροίσεως ἐν ὑπαίθρῳ δέον νὰ περιέχῃ τοὺς λόγους τοῦς δικαιολογοῦντας, κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ ἐκδόντος ταύτην, τὸν ἐπικείμενον κίνδυνον τῆς δημοσίας τάξεως καὶ ἀσφαλείας καὶ τὴν ἀδυναμίαν ἀποτροπῆς αὐτοῦ δι' ἄλλων ἠπιωτέρων τῆς ἀπαγορεύσεως μέτρων. 4. Ἀντὶ τῆς πλήρους ἀπαγορεύσεως δύναται, δι' ἠτιολογημένης ἀποφάσεως τῆς ἁρμοδίας ἀστυνομικῆς διὰ τὴν ἀπαγόρευσιν ἀρχῆς, νὰ ἐπιτραπῇ ἡ συνάθροισις ὑπὸ ὅρους, ὡς ἡ μετάθεσις τοῦ χρόνου ἢ τοῦ τόπου τῆς συναθροίσεως ἢ ὑπὸ ἄλλους εἰδικοὺς περιορισμοὺς πέραν τῶν ὑπὸ τοῦ παρόντος ὁριζομένων. 5. Ἡ ἀπόφασις, ἡ ἀπαγορεύουσα τὴν δημοσίαν συνάροισιν ἐν ὑπαίθρῳ ἢ ἡ ἐπιτρέπουσα ταύτην ὑπὸ ὅρους, δέον νὰ κοινοποιῆται εἰς τὸν πρόεδρον τῆς συναθροίσεως ὀκτὼ τοὐλάχιστον ὥρας πρὸ τῆς συναθροίσεως. Μὴ κοινοποιηθείσης ἀντιθέτου τινὸς ἀποφάσεως ἐντὸς τῆς προθεσμίας ταύτης, ἡ δημοσία ἐν ὑπαίθρῳ συνάθροισις λογίζεται ὡς μὴ ἀπαγορευθεῖσα. [...]» Όταν το σχέδιο νόμου ενός κράτους δικαίου είναι πιο απαγορευτικό του αντιστοίχου νομοθετήματος μίας στρατιωτικής δικτατορίας, ως προς το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, εμφανίζονται ερωτηματικά ως προς την πραγματική ύπαρξη κράτους δικαίου ή όχι. Με τα προσχήματα των εγκλημάτων κατά της πολιτειακής εξουσίας και της διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής μπορούν κάλλιστα να καταπιεστούν ορισμένες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες. Πώς γίνεται η Χούντα να απαιτούσε αιτιολόγηση για την οποιαδήποτε απαγόρευση και η σημερινή κυβέρνηση να επιτρέπει την αυθαίρετη και αναιτιολόγητη απαγόρευση; Γιατί το χρονικό όριο οκτώ ωρών για την απαγόρευση μιας συνάθροισης απαλείφεται και αντικαθίσταται από τον αόριστο όρο «εγκαίρως»; Γιατί δεν συμπεριλαμβάνεται η νομιμοποίηση συνάθροισης που δεν έλαβε έγκαιρη ειδοποίηση απαγόρευσης; Με ποιους ακριβώς δείκτες ορίζεται απαγορευτέα μία συνάθροιση βάσει των αριθμών συμμετεχόντων, την περιοχή πραγματοποιήσεως και τον βαθμό επικινδυνότητας; Ήτοι, ποιοι είναι πολλοί και ποι είναι λίγοι; Πού «μας κάνει» και πού όχι; Ποιος και τι είναι επικίνδυνο και τι όχι; Το παρόν άρθρο αναπράγει πάλι νομοθεσία της Χούντας, αλλά χειρότερη, πιο αυθαίρετη, πιο αόριστη, και πρέπει τουλάχιστον να γίνουν πιο συγκεκριμένες οι διατάξεις του.