Αρχική Γραφείο Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας στο Υπ. Προστασίας του ΠολίτηΆρθρο 15 Επικουρικοί ΠυροσβέστεςΣχόλιο του χρήστη Βασίλης Γιαννάκος | 26 Νοεμβρίου 2010, 23:25
  • Σχόλιο του χρήστη 'Βασίλης Γιαννάκος' | 26 Νοεμβρίου 2010, 23:25

    Συμπληρωματικά στο αρχικό μου σχόλιο θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή του νομοθέτη στο σημαντικότερο (κατ' εμέ) ζήτημα, αυτό της μοριοδότησης της προϋπηρεσίας: Θα πρέπει η πιθανή προϋπηρεσία στο Πυροσβεστικό Σώμα των συμμετεχόντων να μοριοδοτείται στον μέγιστο βαθμό, καθότι το πυροσβεστικό έργο είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και εξειδικευμένο. Όταν η σχετική με το αντικείμενο πρόσληψης προϋπηρεσία αποτελεί τον μέγιστο βαρύνοντα παράγοντα σε πολύ πιο απλά και λιγότερο απαιτητικά επαγγέλματα, είναι κατ' εμέ αυτονόητο ότι θα πρέπει να παίζει τον καθοριστικό ρόλο σε προσλήψεις για το Πυροσβεστικό Σώμα. Το πυροσβεστικό αντικείμενο δεν μεταδίδεται εξ ολοκλήρου με θεωρητικές εκπαιδεύσεις, όσο συνεπείς και συνεχείς κι αν είναι αυτές. Η θεωρητική κατάρτιση απαιτεί τεράστιο βαθμό αποκτηθείσας εμπειρίας ώστε να δημιουργήσει πυροσβέστη ικανό να ανταπεξέλθει σε πραγματικές συνθήκες εργασίας. Οι Συμβασιούχοι πυροσβέστες εδώ και δεκαετίες σβήνουν πυρκαγιές αστικές και δασικές, παρέχουν βοήθεια και συμμετέχουν σε διασώσεις. Το κεφάλαιο που έχει επενδυθεί επάνω τους από το κράτος όλα αυτά τα χρόνια (έστω και χωρίς αυτό να έγινε εντελώς ενσυνείδητα από πλευράς κράτους!) είναι τεράστιο και δεν μπορεί να υποκατασταθεί. Ο συμβασιούχος πυροσβέστης ξέρει πώς είναι να κινείσαι στα όρια της σωματικής και ψυχολογικής εξάντλησης μέσα σε συνθήκες περιορισμένης ορατότητας και δυσκολίας αναπνοής από καπνό και θερμότητα. Έχει ακούσει βαριά τραυματισμένα άτομα να ουρλιάζουν, καλώντας σε βοήθεια. Έχει αντιμετωπίσει το μετατραυματικό στρες που ακολουθεί μια διάσωση από ένα βαρύ τροχαίο ή -ακόμη χειρότερα- τον χαμό ενός συναδέλφου στο καθήκον.... Όλα τα παραπάνω είναι καταστάσεις που αν δεν τις ζήσει κάποιος, δεν μπορεί να τις κατανοήσει. Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τον βαθμό της συναισθηματικής πίεσης που υφίσταται ένας άνθρωπος ενεργώντας σε πυρκαγιές και διασώσεις. Και αυτό δεν αποκτιέται με την θεωρητική εκπαίδευση του οποιουδήποτε, αλλά μόνο με συνεχή τριβή με το αντικείμενο σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ και, φυσικά, με αγάπη προς το πυροσβεστικό έργο. Οι πυροσβέστες δεν αποκαλούνται τυχαία «οι άνθρωποι που τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση»! Το πυροσβεστικό έργο θα πρέπει να το σηκώνει το στομάχι του ατόμου. Κι αυτό οι συμβασιούχοι πυροσβέστες το έχουν αποδείξει με το παραπάνω, επιτελώντας το απαιτητικό τους καθήκον, υπό τις δυσκολότερες συνθήκες και με τις μικρότερες απολαβές.......