Άρθρο 13 Προσωρινή και οριστική δικαστική προστασία

 

1. Ο οργανωτής δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης που απαγορεύθηκε, δικαιούται να ζητήσει την αναστολή της εκτέλεσης της σχετικής απόφασης από την Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας και υπό τους όρους του άρθρου 52 του π.δ. 18/1989 (Α’8), χωρίς να χρειάζεται να έχει υποβάλει ταυτοχρόνως αίτηση ακυρώσεως. Η προσωρινή διαταγή και η απόφαση της Επιτροπής Αναστολών που δέχεται την αίτηση αποβάλλουν αυτοδικαίως την ισχύ τους, αν ο οργανωτής δεν υποβάλει αίτηση ακυρώσεως εντός δεκαημέρου από τη χορήγηση της αναστολής.

2. Ο οργανωτής μπορεί να ζητήσει την ακύρωση της απόφασης με την οποία απαγορεύθηκε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση με αίτηση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας.

3. Ο οργανωτής μπορεί να ζητήσει την ακύρωση της απόφασης με την οποία επιβλήθηκαν περιορισμοί στη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή της απόφασης με την οποία αυτή διαλύθηκε, με αίτηση ενώπιον του κατά τόπον αρμόδιου Διοικητικού Πρωτοδικείου, το οποίο δικάζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό.
4. Το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 2 του άρθρου 32 του π.δ. 18/1989 δεν εφαρμόζεται στις δίκες του παρόντος άρθρου.

  • 7 Μαρτίου 2020, 23:04 | MarinaTs

    Τη δικαστική συνδρομή μέσω του ΣτΕ, μάλλον σαν κοροϊδία θα μπορούσε να το εκλάβει κάποιος γνώστης των δυσλειτουργιών και των καθυστερήσεων του ΣτΕ, αλλά και της σοβαρής οικονομικής επιβάρυνσης που συνεπάγεται μια προσφυγή στο ΣτΕ. Στην ουσία εισάγεται ακόμα ένα εμπόδιο στη διοργάνωση διαδηλώσεων με τη μορφή μιας κατ’ επίφαση δικαστικής προστασίας, για τα μάτια του κόσμου.

  • 26 Φεβρουαρίου 2020, 20:48 | Κώστας Δημητρίου

    Καλό είναι αντί για εμπλοκή του συμβουλίου της επικρατείας, να προβλεφθεί ότι για τα σχετικά ένδικα βοηθήματα-μέσα αρμόδιο είναι το κατά τόπο αρμόδιο Διοικητικό Πρωτοδικείο (σε τριμελή σύνθεση ή μονομελή σύνθεση) είτε εν συμβουλίω, είτε σε κανονική εκδίκαση & να μην προβλέπεται β’ βαθμός εκδίκασης.
    Με το να δίνεται αρμοδιότητα & στο Στε δημιουργούνται δυσεπίλυτα προβλήματα, λόγω του ότι για κάτι που θα αφορά την χ περιοχή (που μπορεί να βρίσκεται στην άκρη της ελληνικής επικράτειας) να απασχολείται ένα Δικαστήριο που δεν θα έχει εγγύτητα με τον τόπο, θα επιβαρύνεται δε υπέρογκα ο όποιος ενδιαφερόμενος να προσβάλλει την διοικητική πράξη και θα φορτωθεί μια σειρά υποθέσεων το ήδη βεβαρυμένο με υποθέσεις Συμβούλιο της Επικρατείας .