1. Επικείμενη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση μπορεί να απαγορευθεί αν:
α. επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, λόγω ιδιαιτέρως πιθανής διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων ιδίως κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της ιδιοκτησίας και της πολιτειακής εξουσίας ή
β. απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε ορισμένη περιοχή ή
γ. πρόκειται για δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ο σκοπός της οποίας αντιτίθεται προς το σκοπό ήδη προγραμματισμένης γνωστοποιηθείσας κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 3 του παρόντος και μη απαγορευθείσας συνάθροισης που πραγματοποιείται ή βρίσκεται σε εξέλιξη στην ίδια περιοχή ή εγγύς της ίδιας περιοχής και κατά το αυτό χρονικό διάστημα.
2. Στις περιπτώσεις (β) και (γ) της προηγούμενης παραγράφου η κατά την παρ. 1 του άρθρου 9 του παρόντος νόμου αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή δύναται να υποδεικνύει ενδεικτικά, ως εναλλακτικές επιλογές, άλλες περιοχές, κατάλληλες για την πραγματοποίηση της συνάθροισης.
3. Η απόφαση για την απαγόρευση δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης κοινοποιείται στον οργανωτή εγκαίρως πριν από τον αιτηθέντα για την πραγματοποίησή της χρόνο.
4. Για τη λήψη της απόφασης περί απαγόρευσης, όπως και για την επιβολή περιορισμών κατά τα οριζόμενα στο επόμενο άρθρο σε γνωστοποιηθείσα δημόσια υπαίθρια συνάθροιση λαμβάνονται υπόψη ιδίως: (α) ο εκτιμώμενος αριθμός συμμετεχόντων, (β) η περιοχή πραγματοποίησής της, (γ) ο βαθμός επικινδυνότητας αυτής ως προς την πιθανότητα διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων και διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής.
Οι διαδηλώσεις δεν διαταράσσουν την κοινωνική ζωή. Η εμπειρία έχει δείξει ότι η κοινωνική ζωή διαταράσσεται κυρίως από την παρουσία των ΜΑΤ και των άλλων ένοπλων κρατικών ομάδων που κλείνουν χωρίς λόγο σειρά από δρόμους που δεν έχουν καμία σχέση με το χώρο πραγματοποίησης των διαδηλώσεων, ακριβώς για να προκαλέσουν αναστάτωση, ταλαιπωρία και κατά συνέπεια την αγανάκτηση του κόσμου. Όσο για την οικονομική ζωή που διαταράσσεται δήθεν από τις διαδηλώσεις, οι εμπνευστές του Σ/Ν θα πρέπει καλύτερα να ανατρέξουν στους λόγους φτωχοποίησης μεγάλης μερίδας του κόσμου που βρίσκεται σε οικονομική δυσπραγία. Όσο για τους καταστηματάρχες, αντί να δυσφορούν με τις διαδηλώσεις, μάλλον θα έπρεπε ζητήσουν το λόγο από αυτούς που μας οδηγήσαν στην οικονομική κρίση με αποτέλεσμα οι δουλειές τους να πάρουν την κατρακύλα, και όχι να τα βάζουν με τους διαδηλωτές.
Με το εν λόγω άρθρο νομιμοποιείται πλήρως η αστυνομική αυθαιρεσία καθώς οι διατάξεις του για την απαγόρευση των διαδηλώσεων έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την έννοια του κράτους δικαίου και με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όντας περισσότερο περιοριστικές και από τις διατάξεις του ν.794 της Χούντας των συνταγματαρχών.
ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 794
Περὶ δημοσίων συναθροίσεων
[…]
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΙ.
ΟΡΟΙ ΤΗΡΗΤΕΟΙ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ
[…]
Ἄρθρον 6.
Εἰδικοὶ ὄροι ἐπὶ δημοσίων συναθροίσεων ἐν ὑπαίθρῳ.
«1. Γνωστοποιηθείσης κατὰ τὸ ἄρθρον 3 παράγραφοι 4 καὶ 5 τοῦ παρόντος δημοσίας συναθροίσεως ἐν ὑπαίθρῳ, ἡ ἀστυνομικὴ ἀρχὴ δύναται νὰ ἀπαγορεύσῃ ταύτην, ἐὰν ἤθελε κρίνει, μετ’ ἔρευναν, ὅτι ἐκ τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς ἐπίκειται κίνδυνος διὰ τὴν δημοσίαν τάξιν καὶ ἀσφάλειαν, μὴ δυνάμενος νὰ ἀποτραπῇ δι’ ἠπιωτέρων ἀστυνομικῶν μέτρων.
[…]
3. Ἡ ἀπόφασις περὶ ἀπαγορεύσεως δημοσίας συναθροίσεως ἐν ὑπαίθρῳ δέον νὰ περιέχῃ τοὺς λόγους τοῦς δικαιολογοῦντας, κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ ἐκδόντος ταύτην, τὸν ἐπικείμενον κίνδυνον τῆς δημοσίας τάξεως καὶ ἀσφαλείας καὶ τὴν ἀδυναμίαν ἀποτροπῆς αὐτοῦ δι’ ἄλλων ἠπιωτέρων τῆς ἀπαγορεύσεως μέτρων.
4. Ἀντὶ τῆς πλήρους ἀπαγορεύσεως δύναται, δι’ ἠτιολογημένης ἀποφάσεως τῆς ἁρμοδίας ἀστυνομικῆς διὰ τὴν ἀπαγόρευσιν ἀρχῆς, νὰ ἐπιτραπῇ ἡ συνάθροισις ὑπὸ ὅρους, ὡς ἡ μετάθεσις τοῦ χρόνου ἢ τοῦ τόπου τῆς συναθροίσεως ἢ ὑπὸ ἄλλους εἰδικοὺς περιορισμοὺς πέραν τῶν ὑπὸ τοῦ παρόντος ὁριζομένων.
5. Ἡ ἀπόφασις, ἡ ἀπαγορεύουσα τὴν δημοσίαν συνάροισιν ἐν ὑπαίθρῳ ἢ ἡ ἐπιτρέπουσα ταύτην ὑπὸ ὅρους, δέον νὰ κοινοποιῆται εἰς τὸν πρόεδρον τῆς συναθροίσεως ὀκτὼ τοὐλάχιστον ὥρας πρὸ τῆς συναθροίσεως. Μὴ κοινοποιηθείσης ἀντιθέτου τινὸς ἀποφάσεως ἐντὸς τῆς προθεσμίας ταύτης, ἡ δημοσία ἐν ὑπαίθρῳ συνάθροισις λογίζεται ὡς μὴ ἀπαγορευθεῖσα.
[…]»
Όταν το σχέδιο νόμου ενός κράτους δικαίου είναι πιο απαγορευτικό του αντιστοίχου νομοθετήματος μίας στρατιωτικής δικτατορίας, ως προς το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, εμφανίζονται ερωτηματικά ως προς την πραγματική ύπαρξη κράτους δικαίου ή όχι. Με τα προσχήματα των εγκλημάτων κατά της πολιτειακής εξουσίας και της διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής μπορούν κάλλιστα να καταπιεστούν ορισμένες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες.
Πώς γίνεται η Χούντα να απαιτούσε αιτιολόγηση για την οποιαδήποτε απαγόρευση και η σημερινή κυβέρνηση να επιτρέπει την αυθαίρετη και αναιτιολόγητη απαγόρευση;
Γιατί το χρονικό όριο οκτώ ωρών για την απαγόρευση μιας συνάθροισης απαλείφεται και αντικαθίσταται από τον αόριστο όρο «εγκαίρως»; Γιατί δεν συμπεριλαμβάνεται η νομιμοποίηση συνάθροισης που δεν έλαβε έγκαιρη ειδοποίηση απαγόρευσης;
Με ποιους ακριβώς δείκτες ορίζεται απαγορευτέα μία συνάθροιση βάσει των αριθμών συμμετεχόντων, την περιοχή πραγματοποιήσεως και τον βαθμό επικινδυνότητας; Ήτοι, ποιοι είναι πολλοί και ποι είναι λίγοι; Πού «μας κάνει» και πού όχι; Ποιος και τι είναι επικίνδυνο και τι όχι;
Το παρόν άρθρο αναπράγει πάλι νομοθεσία της Χούντας, αλλά χειρότερη, πιο αυθαίρετη, πιο αόριστη, και πρέπει τουλάχιστον να γίνουν πιο συγκεκριμένες οι διατάξεις του.