Αρχική ΜεταμοσχεύσειςΆρθρο 9 – Αφαίρεση οργάνων από θανόντα δότηΣχόλιο του χρήστη Μπαρλαγιάννης Θανάσης | 13 Μαΐου 2011, 19:26
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μπαρλαγιάννης Θανάσης' | 13 Μαΐου 2011, 19:26

    Το μεγαλύτερο πρόβλημα επικεντρώνεται στην παρ.3 του αρθρ.9 σύμφωνα με την οποία, δια μιας αιτιολόγησης (βλ. αιτιολογική έκθεση) που στην ουσία δεν αιτιολογεί, το σώμα, αυτό το τελευταίο οχυρό της ατομικότητας και της προσωπικής αυτοδιαχείρισης γίνεται, διαστεβλωτικά, a priori ιδιοκτησία του δημοσίου (του οργανισμού μεταμοσχεύσεων)και μόνο σε δεύτερο βαθμό,εφόσον διεκδικηθεί από το άτομο,μπορεί (ούτε καν είναι ή γίνεται υποχρεωτικά-απλά μπορεί και να)να γίνει ξανά ατομικό. Αυτό είναι ο ορισμός του φασισμού.Και δεν νομίζω να κάνω λάθος εφόσον ο φασισμός ορίζεται ακριβώς από αυτό το απόλυτο δικαίωμα της δημόσιας δύναμης πάνω στο ατομικό σώμα. Πρώτα το σώμα είναι ατομικό και μόνο κατά δεύτερον,εφόσον το ίδιο το ελεύθερο άτομο το θελήσει,μπορεί να παραδοθεί στη διαχείριση της δημόσιας εξουσίας. Αυτό λέγεται πολιτική συνείδηση και συμμετοχικότητα.Με βάση του ορισμούς της μοντέρνας πολιτικής φιλοσοφίας το κοινωνικό σώμα απαρτίζεται από ελεύθερα αυτοδιαχειριζόμενα ατομικά σώματα.Αυτή είναι η εννοια του κονωνικού συμβολαίου. Και – πρώτο συμπέρασμα – η πολιτική συνείδηση αναπτύσσεται,δεν επιβάλλεται.Αν θέλετε να έχετε προσφορά οργάνων λοιπόν απαιτείται ενημέρωση,εκπαίδευση,πολιτική ενεργοποίηση.Το άρθρο 9 πολιτικοποιεί ένα θέμα εξαιρετικά επικίνδυνο-και θα υπάρξουν θύματα.Ό,τι είναι επικίνδυνο δεν πολιτικοποιείται. Αυτό είναι γνωστό πολιτκό παιχνίδι.Απλά το θέμα αυτό εντάσσεται σε αυτό που οι Γάλοι ονομάζουν social (βλ. Donzelot Jacques,L’invention du social. Essai sur le déclin des passions politiques, Librairie Arthème Fayard, 1984),δηλαδή στην ελεύθερη ενεργοποίηση του ατόμου (το άτομο είναι η αρχή της πολιτκής σκέψης και πράξης και άρα της σύγχρονης ατομικής ελεύθερίας και όχι η δημόσια ανάγκη). Δεύτερο επιχείρημα: Αλλά ακόμα και αν το δημόσιο θέλει να έχει τέτοια εξουσία (που δεν μπορεί γιατί έτσι καταργείται η συμμετοχική ατομοκεντρική δημοκρατία-αλλά έστω ότι μπορεί και να το έχει),τουλάχιστον ας το κάνει σωστά. Αυτό σημαίνει – δεύτερο συμπέρασμα – βελτίωση του συστήματος δημόσιας υγείας.και ιδιαίτερα καταπολέμηση του ‘συστήματος του φακελακίου’ που για όσους ξέρουν πόσο βαθύς είναι αυτός ο θεσμός,γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται περί μιας απλής οικονομικής συνδιαλλαγής.Με αυτόν τον τρόπο, το δημόσιο αποκτά και κάτι απαραίτητο προκειμένου να μπορεί να διαχειρίζεται τέτοια θέματα:την εμπιστοσύνη του πολίτη. Και – τρίτο συμπέρασμα – ο τρόπος που προβλέπει το άρθρο 9 να γίνεται η μεταμόσχευση (πρώτα πιστοποιείται ο θάνατος και μετά ‘τρέχουν’ οι ιατροί να δουν αν είναι δότης ή όχι ο θανόν) δεν σημαίνει τίποτα άλλο (δεδομένης της λογικής της ελληνικής γραφειοκρατίας – βλ. δεύτερο συμπέρασμα) παρά καταδίκη του κλινικά θανόντα σε βέβαιο θάνατο. Μπορεί ο νόμος να έχει καλές προθέσεις,αλλά έτσι όπως το κάνει, αυτό δεν φαίνεται…