Αρχική ΜεταμοσχεύσειςΆρθρο 9 – Αφαίρεση οργάνων από θανόντα δότηΣχόλιο του χρήστη Μαρία Σούμπαση | 17 Μαΐου 2011, 14:46
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Σούμπαση' | 17 Μαΐου 2011, 14:46

    Περί <> συναίνεσης, κοινωνικής συνειδητότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Το ζήτημα που πρόεκυψε με την πρωτοβουλία του ΥΥΚΑ αναφορικά με την τροποποίηση του ισχύοντος νόμου για τη δωρεά οργάνων και τις μεταμοσχεύσεις έχει επιφέρει ποικίλες κοινωνικές αντιδράσεις και προβληματισμούς, βιοηθικής, κοινωνικής, νομικής και ιατρικής φύσεως. Οι προβληματισμοί αυτοί σχετίζονται με τον περιορισμό των κινδύνων από τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί τελικά να έχει μια ευεργετική και αναγκαία εφαρμογή στο χώρο των μεταμοσχεύσεων, δεδομένου του επιτακτικού νομοθετικού χαρακτήρα που λαμβάνει. Συγκεκριμένα, οι προβληματισμοί και οι κοινωνικές αντιδράσεις εκφράζουν αφενός μία έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι σε φορείς ή /και παράγοντες άμεσα σχετιζόμενους με αυτή την εφαρμογή αναφορικά με το εμπόριο οργάνων, σε περίπτωση ανεπαρκούς κρατικού ελέγχου, διάθεσης για οικονομικό ατομικό όφελος ή/και ακόμη βεβιασμένης απόφασης και γνωμάτευσης περί θανάτου κάποιου πάσχοντος (ή από ατύχημα φερόμενου ως ετοιμοθάνατου κλπ) προκειμένου για την διάθεση οργάνων για μεταμόσχευση σε άλλον/άλλους πάσχοντες. Αφετέρου το κοινωνικό σύνολο, ανέτοιμο -εφόσον μέχρι σήμερα δίοτι έχουν αδρανήσει όλοι οι υπεύθυνοι φορείς σχετικά με την ενημέρωση και ευαισθητοποίησή του – εκλαμβάνει σαν μέτρο επιβολής αυτό τον νέο νόμο, μη αρμόζον σε μία δημοκρατική κοινωνία, στην οποία όσον αφορά το σώμα του, υπερασπίζει το δικαίωμα να το διαθέσει όπως θέλει. Επίσης, το πρόβλημα της επιβεβαίωσης της πράξης του θανάτου είναι ένα από τα πιο διαμαχόμενα θέματα που τίθεται σήμερα και είναι ευθύνη της πολιτείας αν αφήνει να δημιουργούνται ζητήματα, που υποσκάπτουν την όποια δουλειά έχει γίνει μέχρι σήμερα από τον ΕΟΜ και να εγείρονται αμφιβολίες περί σκοπιμότητας σε μια δύσκολη εποχή. Μελετώντας τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας θέλουμε να είμαστε προσεκτικοί και όχι προσβλητικοί ως προς τις ανησυχίες των συμπολιτών μας, οι οποίοι γνωρίζουν εκ προοιμίoυ ότι μπορούν να έλθουν στην θέση του δότη οποιαδήποτε στιγμή χωρίς ουσιαστικά να είναι δωρητές οργάνων. Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων σήμερα είμαστε οι τελευταίοι στην δωρεά οργάνων από θνήσκοντες δότες, λόγω της ελλιπούς κατανόησης και πληροφόρησης των κριτηρίων που απαιτούνται γι αυτήν. Περνάμε άρον - άρον από την ύψιστη εθελοντική προσφορά στο κατώφλι της εικαζόμενης συναίνεσης χωρίς να έχουν προηγηθεί τα προαπαιτούμενα στάδια ενδυνάμωσης του ισχύοντος νόμου με επάνδρωση των εντατικών με συντονιστές μεταμοσχεύσεων και παράλληλη ενημέρωση του κόσμου για να γίνει κοινωνικά αποδεκτή μια τέτοια νομοθετική απόφαση και να καταπολεμηθούν ζητήματα ελλείψεως προσφοράς. Τα ηθικά διλήμματα που στην ιατρική προκύπτουν και ως φιλοσοφικά διλήμματα είναι πολλά όπως: το έμβρυο ως φορέας ανίατης ασθένειας, θέμα αρνητικής ευγονικής- προεμφυτευτική και προγεννητική διάγνωση- δημιουργία τραπεζών DNA- θεραπευτική αναπαραγωγή και κλωνοποίηση- χρησιμοποίηση εθελοντών για δοκιμή νέων φαρμάκων- παθητική και ενεργητική ευθανασία κα. Όπως η ευθανασία παραμένει ένα θέμα νομικά και ηθικά ανοιχτό εντούτοις η φιλοσοφία προβληματίζεται ανοιχτά και έντονα στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του ανθρώπου στην ζωή του. (αντίφαση στην περίπτωση αυτή από πλευράς νόμου που δεν το επιτρέπει ενώ θέλει να επιβάλλει τη δωρεά οργάνων). Αντίστοιχα στην περίπτωση <> δότη οργάνων, δεν υπάρχει πρόσωπο αυτόνομο, αλλά το σώμα που χρησιμοποιείται για την κάλυψη αναγκών κοινωνικής αλληλεγγύης το οποίο ταυτόχρονα υπόκειται και χαίρει των συναισθημάτων των οικείων του. Διαμορφώνονται ερωτήματα και ηθικά διλήμματα σχετικά με το ποιοί πρέπει να είναι αυτοί οι οποίοι πρέπει να συναινούν εικαζόμενοι και να διαμορφώνουν παράλληλα την κοινωνική συνείδηση με την πράξη απόφασης και αποδοχής ως ύψιστη πράξη αλτρουισμού. Στη μεταμόσχευση οργάνων σαν μεγάλης ηθικής σημασίας πράξη, γιατί χαρίζουμε κάτι από τον εαυτό μας, επιβάλλεται να χαρίζουμε μοναδικά όργανα που έχουμε μέσα στο σώμα μας, μόνο μετά τον θάνατό μας. Δεδομένης λοιπόν της τήρησης των βιολογικών και καρδιοαναπνευστικών ενδείξεων που έχουν ορισθεί ως κριτήρια επερχόμενου βιολογικού θανάτου και με συνοδό την πληροφορημένη συγκατάθεση, είναι ηθικά αποδεκτή η αφαίρεση οργάνων για μεταμόσχευση. (Βιδάλης2008) Τίθενται βασανιστικά τα παρακάτω ερωτήματα: Είναι <> προάσπιση της κοινωνικής αλληλεγγύης ή πρέπει η τελευταία να είναι απόρροια ελεύθερης βούλησης και συνειδητής πράξης; Είναι η σιωπή αποδοχή; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η πολιτεία μέσα από τον οικογενειακό και κοινωνικό ιστό του δότη, παρέχοντας την απαιτούμενη υποστήριξη στους οικείους για την λήψη απόφασης, πρέπει να δίνει όλες τις εγγυήσεις ανάπτυξης της κοινωνικής συνείδησης σχετικά με την προσφορά οργάνων και παράλληλα να διατηρεί το στοιχείο του σεβασμού στο πρόσωπό του δότη καθώς και να ενδυναμώνει το αίσθημα της προσφοράς ως πράξη αλληλεγγύης. Κάτι που θα υποστηριχεί μέσα από την κατάλληλη επάνδρωση των ΜΕΘ . Επίσης απαιτείται η στήριξη από την πολιτεία του έργου του ΕΟΜ και των κοινωνικών φορέων για την συνέχιση του έργου τους στην εύρεση δωρητών οργάνων, στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας στην ύψιστη αυτή πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης, ώστε αυτό να αποτελεί εκούσια ώριμη προσωπική πράξη και όχι επιβεβλημένη με νομοθετικό χαρακτήρα. Πληροφορίες : Μαρία Σούμπαση