Αρχική ΜεταμοσχεύσειςΆρθρο 1 (άρθρο 1 Οδηγίας 2010/53/ΕΕ) – ΑντικείμενοΣχόλιο του χρήστη Γιούλη Μενουδάκου | 17 Μαΐου 2011, 17:57
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιούλη Μενουδάκου' | 17 Μαΐου 2011, 17:57

    Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα έχει από τους χαμηλότερους δείκτες στη δωρεά οργάνων πανευρωπαϊκά. Δεν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε ποτέ τους 8 δότες (πτωματικούς) ανά εκατομμύριο πληθυσμού (α.ε.π.), τη στιγμή που η Ευρώπη κυμαίνεται στους 15-20 δότες α.ε.π. και η Ισπανία (πρώτη στον κόσμο) στους 35 δότες α.ε.π. Σημειωτέον ότι το μεταμοσχευτικό πρόγραμμα στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1985, ταυτόχρονα με την Ισπανία και με άλλες χώρες με υψηλά ποσοστά, ενώ η Ισπανία είχε φτάσει το 35 α.ε.π. μέχρι το 1985. Παράλληλα χώρες που ανέπτυξαν μεταμοσχευτικό πρόγραμμα μετά το 2000, μας έχουν ήδη ξεπεράσει(βλ. Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία κ.ο.κ.). Η απορία μου σχετικά είναι γιατί δεν περιλαμβάνεται στους στόχους του νομοσχεδίου η αύξηση της δωρεάς οργάνων (και ως εκ τούτου των μεταμοσχεύσεων) από πτωματικούς δότες? Παρά μόνο: α) "η διεύρυνση του κύκλου των δοτών",που αφορά κυρίως τις ζώσες μεταμοσχεύσεις (από ζωντανό δότη -μεταμοσχεύσεις κατά κύριο λόγο νεφρού). Η υιοθέτηση της εικαζόμενης συναίνεσης λανθασμένα θεωρείται ότι αποτελεί μέτρο διεύρυνσης της "δεξαμενής" των δοτών (πτωματικών, για λόγους που θα αναφέρω στην αντίστοιχη παράγραφο. β) "η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης", γ) "η αντιμετώπιση της παράνομης εμπορίας" Πως μπορούμε να εμβαθύνουμε στο θέμα της δωρεάς οργάνων και των μεταμοσχεύσεων, όταν στην ουσία δεν έχουμε σεβαστούς δείκτες δωρεάς, όταν έχουμε ελάχιστες μεταμοσχεύσεις. Μήπως εκεί πρέπει να εστιάσουμε, στο πως θα εντοπίσουμε και θα αξιοποιήσουμε όσο το δυνατό περισσότερους πτωματικούς δότες? Διότι δυνητικοί δότες (= άνθρωποι που κατέληξαν μέσα σε μια Μ.Ε.Θ. με εγκεφαλικό θάνατο) υπάρχουν, πολλοί μάλιστα, αλλά γιατί δεν εντοπίζονται, γιατί δεν αξιοποιούνται? Γιατί η Ισπανία τους αξιοποιεί? Είναι καλύτεροι άνθρωποι οι Ισπανοί ή μήπως έχει οργανωθεί διοικητικά ένα σύστημα εξεύρεσης δοτών (που απέχει μακράν από την "εικαζόμενη συναίνεση"των Ισπανών) που με εξειδικευμένους και θεσμικά κατοχυρωμένους επαγγελματίες, εντοπίζουν εγκαίρως τους εγκεφαλικά νεκρούς (γιατί δεν μπορεί να συντηρείται επ αόριστον στον αναπνευστήρα ένας νεκρός), μιλούν και προσεγγίζουν με ευαισθησία την οικογένεια (για τη συναίνεσή της)και έπειτα συντονίζουν για πολλές ώρες όλη τη μεταμοσχευτική διαδικασία και φυσικά αποζημιώνονται αξιοπρεπώς για το έργο τους αυτό?