Αρχική Ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισηςΜΕΡΟΣ Β΄ ΕΘΝΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ Άρθρο 27 ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΙΟΥΜΠΑΣ | 7 Ιουλίου 2024, 18:18
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΙΟΥΜΠΑΣ' | 7 Ιουλίου 2024, 18:18

    Υποτίθεται ότι η θεσμοθέτηση μιας κοινωνικής πολιτικής έρχεται να θεραπεύσει (ή να βελτιώσει) παθογένειες μιας υπάρχουσας κατάστασης, και αυτή αποτυπώνεται στην εισηγητική έκθεση των νομοσχεδίων. Τι αναφέρει η σχετική έκθεση του παρόντος πονήματος για τον χώρο των εξαρτήσεων; “α) οι μεγάλοι χρόνοι αναμονής για την ένταξη των εξαρτημένων ατόμων στα αναγκαία θεραπευτικά προγράμματα των επιμέρους φορέων καθιστούν αβέβαιη την έναρξη της θεραπευτικής προσπάθειας, β) η αδυναμία άμεσης εναλλαγής και συνδυασμού θεραπευτικών μεθόδων και προγραμμάτων των επιμέρους φορέων, δυσχεραίνει τη συνέχεια της θεραπευτικής προσπάθειας και γ) τα αναπόφευκτα διαλείμματα μεταξύ των διαφόρων θεραπευτικών προγραμμάτων των επιμέρους φορέων θέτουν σε κίνδυνο την επιτυχή ολοκλήρωση της θεραπευτικής προσπάθειας.” Οι άνθρωποι ζουν φαίνεται σε μια άλλη, παράλληλη διάσταση / πραγματικότητα. α) Στα θεραπευτικά Προγράμματα ελεύθερα ουσιών και υποκατάστατων (ΚΕΘΕΑ, ΨΝΑ, ΨΝΘ κλπ) ΔΕΝ υπάρχουν ούτε πατέ υπήρξαν χρόνοι αναμονής ανάμεσα στο αίτημα και την πρώτη συνάντηση υποδοχής. Όσο για τα προγράμματα χορήγησης υποκατάστατων του ΟΚΑΝΑ, την τελευταία τουλάχιστον δεκαπενταετία, οι διαδοχικές κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν το θέμα, δεν έπαψαν να επαίρονται (δικαίως) για τον μηδενισμό της λίστας αναμονής. Άρα το υπάρχον δίκτυο έχει ήδη καλύψει την ανάγκη που επικαλείται ο υπουργός για να το καταργήσει! β) Ο συνδυασμός και η εναλλαγή των θεραπευτικών μεθόδων διασφαλίζεται με την δικτύωση των δομών, δικτύωση που αποτελεί μια διευρυνόμενη πραγματικότητα ως προϊόν εμπειρίας και προσανατολισμού στις ανάγκες των εξυπηρετούμενων ατόμων, μια δικτύωση που συντελείται ως τώρα από “τα κάτω”, ερήμην του καθ’ ύλη αρμόδιο θεσμό του Εθνικού Συντονιστή, που ως τώρα είναι απλά διακοσμητικός. Και βέβαια όχι με πειράματα συγχωνεύσεων που αντιγράφουν πρακτικές ιδιωτικών εταιριών, με αβέβαιη έκβαση για την απεξάρτηση. γ) Αν ο νομοθέτης αντιλαμβάνεται τα αναπόφευκτα διαλείμματα στην θεραπευτική πορεία ως δυσλειτουργία των δομών και όχι ως επιλογή των ίδιων των εξυπηρετούμενων σε διαδικασία απεξάρτησης που εξ’ ορισμού οφείλει να είναι εθελοντική (και άρα να υπάρχει drop out), θα πρέπει να διευκρινίσει με ποιο τρόπο θα το κάνει μη αναπόφευκτο (καταναγκασμός;) αλλιώς το επιχείρημα είναι κενό περιεχομένου. Σε τέτοιες σαθρές βάσεις μια νομοθετική πρόταση δεν αποτελεί μόνο έναν πύργο στην άμμο αλλά μια επικίνδυνη πρακτική που έρχεται να γκρεμίσει ότι έχουν δημιουργήσει επί δεκαετίες ο αγώνας, η προσπάθεια και η δημιουργικότητα ανυπολόγιστου αριθμού εξαρτημένων οικογενειών, κοινωνικά ευαίσθητων πολικών και βέβαια εργαζομένων, για να το “υποκαταστήσει” με ένα κρατιστικό, γραφειοκρατικό, συγκεντρωτικό και αθηνοκεντρικό μόρφωμα, αντάξιο του φαντασιακού της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου.