Υπουργείο Υγείας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Όλγα Κατσιώκαλη' | 14 Ιουλίου 2024, 14:10

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Το προσωπικό σε δομές ψυχικής υγείας είναι ο κορμός και οι ρίζες της δομής. Καθορίζει αν θα είναι πράσινα τα φύλλα και γερά τα κλαδιά της ή αν θα δείχνει μίζερο, ανέμπνευστο και καταβεβλημένο. Το ΚΕΘΕΑ, αυτό το κατάλαβε σύντομα στην πορεία της εξέλιξής του. Έδωσε έμφαση λοιπόν σε 4 βασικά πράγματα: 1.Τρόπος επιλογής και πρόσληψης. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, το να προσληφθεί κανείς ως προσωπικό θεραπείας απαιτούσε πολλαπλές αξιολογήσεις και διαμονή για 2 μήνες σε ΘΚ, με τους ίδιους όρους με τα μέλη των θεραπευτικών προγραμμάτων. Μια βιωματική εκπαίδευση που χρόνια μετά δίνει καρπούς, καθώς αντιλαμβάνεται κανείς στο πετσί του και τη δυσκολία αλλά και τις δυνατότητες/ ομορφιά της θεραπείας. Η πρόσληψη των ανθρώπων είχε βασικά κριτήρια τη δέσμευση, τις επικοινωνιακές δεξιότητες, την υπευθυνότητα και τη φιλομάθεια. Η δουλειά είναι απαιτητική και η κατάλληλη επιλογή προσωπικού χρειάζεται να είναι στο επίκεντρο. Ο αποκλεισμός ατόμων που δεν πληρούν βασικά κριτήρια, προστατεύει και το σύστημα αλλά και το ίδιο το υπό αξιολόγηση άτομο. 2.Δοκιμαστική περίοδος. Στη συνέχεια ένταξη σε συνεχή εκπαίδευση, και ενθάρρυνση για εξωτερική εκπαίδευση σε ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, ώστε να μην επαναπαυτεί κανείς στο βασικό πτυχίο του, αλλά να καταρτίζεται ασταμάτητα και να ανανεώνει το κίνητρο και τις γνώσεις του. Το ΚΕΘΕΑ οργανώνει σταθερά εκπαιδεύσεις για το προσωπικό του και ομολογουμένως διαθέτει προσωπικό με υψηλό επίπεδο κατάρτισης. 3. Συμβάσεις αορίστου χρόνου. Το συνεχές της εκπαίδευσης και η συναισθηματική και οικονομική ασφάλεια δίνουν γερή βάση για να εξελίξουν οι εργαζόμενε/εργαζόμενοι τις δεξιότητές τους και να επενδύσουν στον οργανισμό. Η ανασφάλεια του εργαζόμενου & η καθημερινή αβεβαιότητα δρουν βλαπτικά στη δημιουργία συνεκτικής ομάδας θεραπείας. Οι αλλαγές προσωπικού λόγω συμβάσεων ορισμένου χρόνου, ταράζουν το θεραπευτικό σύστημα, καθώς μόλις ολοκληρωθεί η εκπαίδευση, η σύμβαση λήγει. Η θεραπευτική σχέση διαρρηγνύεται και η συνθήκη αυτή, εξοντώνει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Τα τελευταία χρόνια χάθηκε αυτή η βασική αρχή και τα αποτελέσματα άρχισαν να είναι ορατά. 4. Η συμμετοχικότητα στις διαδικασίες και τη λήψη αποφάσεων που αφορούν την καθημερινότητα της δουλειάς και το πλαίσιο του θεραπευτικού προγράμματος, η συνεργασία με τους εξυπηρετούμενους και η δημιουργία ενός κλίματος «ανήκειν» και «με αφορά» διασφαλίζει την υψηλή ποιότητα των υπηρεσιών. Είναι απλό και αυτονόητο, αν δε σε αφορά, δε νιάζεσαι, «ας ασχοληθεί ο παραπάνω, δεν είναι δικιά μου δουλειά». Η θεραπεία των εξαρτήσεων έχει στο κέντρο της την ψυχοεκπαίδευση στην ανάληψη ευθύνης και την αυτονομία (εξάρτηση # αυτονομία). Το Νομοσχέδιο αυτό αφαιρεί την ευθύνη, την αυτενέργεια και δίνει σε ένα ελάχιστο αριθμό ατόμων (Πρόεδρος ΕΟΠΑΕ= Εθνικός Συντονιστής) όλη την ευθύνη της λειτουργίας των δομών. Όση προσοχή φυσικά και να δοθεί στην επιλογή του προσωπικού, πάντα θα υπάρξουν και οι άστοχες επιλογές, άτομα που θα αποδειχθούν ακατάλληλα για το θεραπευτικό σύστημα ή θα έχουν δικά τους σοβαρά ζητήματα ψυχικής υγείας ή εξάρτησης τα οποία θα προκύψουν εν καιρώ. Μια επιτροπή Δεοντολογίας, εσωτερική και εξωτερική εποπτεία, τακτική αξιολόγηση, σαφής Εργασιακός Κώδικας και Κανονισμός Εργασίας βοηθούν την ξεκάθαρη τοποθέτηση του προσωπικού απέναντι σε σοβαρά ζητήματα δεοντολογίας. Είναι ο φάρος που δείχνει το δρόμο σε όλη την ιεραρχία. Τέλος, είναι η ώρα να αποκατασταθεί η αδικία ετών. Το προσωπικό εκπαίδευσης στο ΚΕΘΕΑ είναι μερικής απασχόλησης και όλο το υπόλοιπο προσωπικό πλήρους απασχόλησης. Το παλιότερο προσωπικό θεραπείας είναι αορίστου χρόνου και το νεότερο ορισμένου χρόνου. Η ισότιμη αντιμετώπιση του προσωπικού είναι κεντρικό ζήτημα, είναι ζήτημα ουσίας και όχι μια παραγραφούλα μεταξύ άλλων. Τα ΕΣΠΑ να αξιολογηθούν και οι εργαζόμενες/οι, μετά από δίκαιη αξιολόγηση να ενταχθούν στους Οργανισμούς. Και αφήνω για το τέλος, το ανέκδοτο: Φορέας Πρόληψης και Εξαρτήσεων χωρίς τα Κέντρα Πρόληψης … αν δεν ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα, θα γελούσα με αυτό το ανέκδοτο. Απλά είμαι μητέρα εφηβης και πολίτης μιας χώρας που απαιτεί να κατοχυρωθούν τα αυτονόητα και τα κεκτημένα. Νιώθω ως πολίτης να καταστρέφονται τα λίγα εναπομείναντα αξιόλογα κομμάτια αυτής της χώρας, και αυτό πονάει! Να το πάρετε πίσω και να αρχίσετε την αληθινή διαβούλευση.