Αρχική Ανασυγκρότηση Φορέων Κοινωνικής ΑλληλεγγύηςΆρθρο 29 Θέματα ιατρών Ε.Σ.ΥΣχόλιο του χρήστη Νικολάου Νικός | 18 Σεπτεμβρίου 2011, 19:18
  • Σχόλιο του χρήστη 'Νικολάου Νικός' | 18 Σεπτεμβρίου 2011, 19:18

    Η παράγραφος 2 του άρθρου 29, πράγματι θα αποτελούσε σημαντική λύση στο πρόβλημα της τεχνητής μη πλήρωσης θέσεων ιατρών ΕΣΥ, υπό την βασική προϋπόθεση ό,τι από την προκύρηξη έως την πλήρωση της θέσης (έκδοση ΦΕΚ διορισμού) μεσολαβούσε χρονικό διάστημα μικρότερο του εξαμήνου. Δυστυχώς όμως, όταν απαιτείται χρονικό διάστημα 2-3 ετών ή και περισσότερο, πολύ συνάδελφοι, δημιουργούν συνθήκες επιβίωσης για τους ίδιους και τις οικογένειες τους σε περιοχές διαφορετικές από την πρόσληψη που θα έλθει μετά από χρόνια... Υπό αυτές τις συνθήκες καλό θα ήταν να προστεθεί ο περιοριστικός όρος, ότι η παραπάνω διάταξη τιμωρίας ισχύει ΜΟΝΟ στις περιπτώσεις όπου οι διαδικασίες κρίσης και πρόσληψης γίνουν σε χρονικό διάστημα μικρότερο του εξαμήνου από την προκήρυξη. Η διόρθωση αυτή μεταφέρει την ευθύνη στο νοσοκομείο και στο υπουργείο για την μη έγκαιρη πρόσληψη ιατρού και σαφώς αποτελεί κίνητρο ταχείας αποκατάστασης. Τέλος η διατύπωση του άρθρου ως έχει, θα μπορούσε να αποτελέσει και παράθυρο για μη αξιοκρατικές προσλήψεις, αφού θα απέκλειε συναδέλφους ή θα μπορούσε να αποτελέσει μέσω εκβιασμού για παραίτηση από πολλές κρίσεις. Τέλος δεν λύνει ουσιαστικά το πρόβλημα στην περίπτωση που ο Ιατρός έχει υποβάλλει αίτήσεις για κρίσεις σε πολλές θέσεις πρίν ακόμα γίνει η κρίση, ή και ακόμα αφού έχει γίνει η κρίση και έχει παρέλθει χρονικό διάστημα περισσότερο του ενός έτους ( που μπορεί παρεπιπτόντως να είναι και άνεργος). Επειδή πολλές φορές το κοινοβούλιο νομοθετεί ερήμην των πολιτών ΄και χωρίς να αντιμετωπίζει τις κοινωνικές και ατομικές ανάγκες, καλό είναι τέτοια άρθρα προτού υποβληθούν να ελέγχονται και να εξετάζονται καλύτερα, μιας και δεν είναι υπεύθυνοι οι ιατροί , αλλά το ίδιο το υπουργείο (μείωση των δαπανών) και οι διοικήσεις, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν αντίληψη περί των κρίσεων και κατευθύνονται από "ανάγκες των κλινικών" καθυστερώντας αδικαιολόγητα τις εισηγήσεις και κρίσεις για ευνόητους λόγους.