• Σχόλιο του χρήστη 'Κωνσταντίνος' | 26 Σεπτεμβρίου 2024, 02:36

    Μια εναλλακτική μορφή αποζημίωσης θα ήταν να διαχειρίζεται ο προσωπικός ιατρός έναν κλειστό προϋπολογισμό, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά των ασθενών του, και από τον οποίο θα καλύπτονται οι δαπάνες εξετάσεων, φαρμάκων κοκ των ασθενών. Αν ο απολογισμός είναι πλεονασματικός ένα μέρος της εξοικονόμησης των δαπανών, να δίδεται στον ιατρό ως μπόνους αποδοτικότητας. Εννοείται θα πρέπει να έχουν οριστεί εκ των προτέρων κριτήρια αποτελεσματικότητας. Π.χ. Για 10 παχύσαρκους διαβητικούς, θεωρεί ο ΕΟΠΥΥ ότι χρειάζονται 15.000 κατ' έτος. Εγώ επιλέγω να χορηγήσω Ozempic, Jardiance και να μετράω ινσουλίνες, C-πεπτίδια και να κάνω γονιδιακό έλεγχο στους ασθενείς μου, γεγονός που συνεπάγεται ετήσια δαπάνη π.χ. 25.000. Ο συνάδελφός μου απέναντι τους πείθει να αλλάξουν συνήθειες διατροφής, να κόψουν ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, αλκοόλ, να περπατάνε, και χορηγώντας τους μια μετφορμίνη, πετυχαίνει τα ίδια ή και καλύτερα αποτελέσματα από εμένα, με ετήσιο κόστος για τον ΕΟΠΥΥ π.χ. 4.000. Δεν είναι δίκαιο να αμειφθεί για την εξοικονόμηση που πέτυχε ο συνάδελφος; Δεν πρέπει να έχει κίνητρο ο προσωπικός ιατρός να αντιμετωπίζει με τον καλύτερο, αλλά και με τον πιο οικονομικά αποδοτικό τρόπο τον ασθενή του; Μήπως μια τέτοια προσέγγιση κάνει θελκτικό το θεσμό του προσωπικού ιατρού σε συναδέλφους που απέχουν από το θεσμό, γιατί θεωρούν εξευτελιστικές τις αμοιβές (και είναι, εκτός κι αν κάποιος απλά συνταγογραφεί, όπως κάνουν οι περισσότεροι); Νομίζω ότι είναι μια πρόταση που πρέπει να συζητηθεί σοβαρα, αν και θα ξεβολέψει πολλούς συναδέλφους.